JuÂż jestem ciekaw dalszego ciÂągu. Uwaga tylko jedna i to drobniutka - w czĂŞÂści pierwszej prologu, w trzecim zdaniu, po sÂłowach "w ciemnym, ponurym borze" powinno chyba byĂŚ "panowaÂł" albo coÂś podobnego. Brakuje mi okreÂślenia obecnoÂści mroku.
CZEKAM na ciÂąg dalszy.
A propos - a jak tam tÂłumaczenie?

Ta ona ciekawoœÌ to ju¿ mnie podgryza, podszczypuje, ³echcze, dra¿ni i niecierpliwi. Ci¹g dalszy PLEASE!!!!!!

pamiĂŞtaj, nadzieja umiera ostatnia, tak wiĂŞc siĂŞ nie zniechĂŞcam

RozdziaÂł... - Podarunki

Eli opieraj¹c siê plecami o pieù drzewa próbowa³a z³apaÌ oddech. Rozejrza³a siê szukaj¹c reszty dru¿yny. Na drzewie po drugiej stronie œcie¿ki siedzia³a Maya, która pos³a³a jej bezradne spojrzenie. Pozosta³ych towarzyszy nie widzia³a. Myœli Elizabeth pêdzi³y jak szalone, gdy zastanawia³a siê jak mog¹ wydostaÌ siê z tego magicznego lasu, a przede wszystkim uciec jak najdalej od smoka. Eli przeklê³a w myœlach, gdy us³ysza³a ciê¿kie kroki zbli¿aj¹cego siê potwora. Mia³a nadziejê, ¿e znajduj¹ siê doœÌ wysoko na drzewach ukryci wœród listowia, wiêc niewidoczni dla oczu gada. Dziewczyna nieznacznie odwracaj¹c g³owê zaczê³a wypatrywaÌ smoka przez przeœwit miêdzy ga³êziami. Po jakimœ czasie ujrza³a b³ysk zielonych ³usek odbijaj¹cych promienie s³oùca. Smok przystan¹³ niedaleko od drzewa, na którym siedzia³a Eli. Dziewczyna zamar³a i ku swojemu zdziwieniu us³ysza³a, ¿e potwór siê œmieje.

- MaleĂąki czÂłowieczku, wiem, Âże tu jesteÂś – odezwaÂł siĂŞ smok. GÂłos miaÂł g³êboki, w brzmieniu podobny do grzmotu nadchodzÂącej burzy. – Nie bĂłj siĂŞ. Znam twĂłj zapach. Jest co prawda trochĂŞ bardziej ÂświeÂży niÂż ostatnim razem, ale wci¹¿ go pamiĂŞtam. ZejdÂź do mnie czÂłowieczku, nie skrzywdzĂŞ ciĂŞ.

ZwierzĂŞ wypowiedziaÂło te sÂłowa spoglÂądajÂąc w gĂłrĂŞ, prosto na Eli, ktĂłra miaÂła prawdziwy dylemat. BaÂła siĂŞ zejœÌ, ale nie wiedziaÂła teÂż co siĂŞ stanie, gdy nie posÂłucha rozkazu smoka. I te dziwne sÂłowa… Bardziej ÂświeÂży zapach? O co tu chodzi? SpojrzaÂła w bok i napotkaÂła wzrok ciemnych oczu Mai, ktĂłra tylko wzruszyÂła ramionami i rozÂłoÂżyÂła rĂŞce z typowÂą dla niej beztroskÂą. Eli uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ do niej nerwowo, zastanawiajÂąc siĂŞ czy jej przyjació³ka zna w ogĂłle uczucie lĂŞku. Elizabeth westchnĂŞÂła i gratulujÂąc samej sobie nierozwagi, ale teÂż mĂŞstwa, zeskoczyÂła z drzewa lÂądujÂąc tuÂż przed smokiem.

ByÂł olbrzymi, dwa razy wiĂŞkszy od kobiety, ktĂłra czuÂła siĂŞ przy nim maÂła jak mysz. WyglÂąd gada budziÂł respekt. Masywne Âłapy z potĂŞÂżnymi pazurami, osadzony na doœÌ krĂłtkiej szyi Âłeb o piĂŞknym profilu i lekko zakrzywionymi do tyÂłu dwoma rogami podobnymi do szabli wykonanych ze szlachetnych zielonych kamieni. SkrzydÂła, z powodu braku miejsca, miaÂł ciasno zÂłoÂżone i mocno przyciÂśniĂŞte do bokĂłw. Jednak dopiero, gdy Eli skrzyÂżowaÂła wzrok ze smokiem, poczuÂła szacunek do tego szlachetnego zwierzĂŞcia. W zielono – zÂłotych tĂŞczĂłwkach i onyksowych Âźrenicach gada kryÂła siĂŞ mÂądroœÌ wielu wiekĂłw. ZadziwiajÂące byÂło to, Âże spojrzenie posÂłane Elizabeth nie byÂło groÂźne i gniewne, ale raczej zaciekawione i radosne, tak jakby stary potwĂłr czuÂł zadowolenie z powodu spotkania. Dziewczyna juÂż bardziej oÂśmielona rozciÂągnĂŞÂła wargi w uÂśmiechu.

***
Wtorki mi s³u¿¹, bo zazwyczaj mam natchnienie w tym dniu. Niestety wena nie chcia³a wspó³pracowaÌ i jak widaÌ nie ma trzeciej czêœci prologu, tylko fragment wyrwany ze œrodka. Myœlê, ¿e za jakiœ czas wszystko po³¹czy siê w ca³oœÌ. No i podczas pisania tego fragmentu przysz³o mi do g³owy mnóstwo innych pomys³ów. Mo¿e opowiadanie wyroœnie na ksi¹¿kê

Spokojnie Janku. Wszystkiego siĂŞ dowiesz w swoim czasie Tylko cierpliwoÂści

JuÂż Ci pisaÂłem na priv Âże Âświetne, ale napiszĂŞ jeszcze raz, by nie byÂło Âże nie czytam NasuwajÂą mi siĂŞ podobne pytania jak Jankowi, mam nadzieje, Âże bĂŞdziesz siĂŞ bardzo nudziÂła na wykÂładach i napiszesz nam kolejne czĂŞÂści

Arvina albo udaÂła siĂŞ na dÂłuÂższe wakacje, albo cierpi na twĂłrcze wypalenie, albo jest zajĂŞta jak cholera, albo wÂłaÂśnie walczy z jakimÂś kucykiem.

RozdziaÂł pierwszy

Atmosfera w ksi¹¿êcej sali tronowej by³a tak ponura, ¿e otacza³a zgromadzonych jak ciê¿ka mg³a. Ksi¹¿ê Elmin spogl¹da³ ze zmarszczonymi brwiami na stoj¹cych przed nim ludzi. Po lewej stronie zebra³a siê grupka wieœniaków z wioski le¿¹cej o pó³ dnia drogi od zamku. Wœród nich uwagê zwraca³ na siebie starszy mê¿czyzna w stroju pasterza, wygl¹daj¹cy na przywódcê tej zgrai oraz m³oda dziewczyna, której ci¹g³y p³acz dzia³a³ Elminowi na nerwy. Po prawej stronie ksiêcia, naprzeciwko wieœniaków sta³o dwóch mê¿czyzn. Jeden z nich ubrany by³ w bogat¹, fioletow¹ szatê siêgaj¹c¹ a¿ do ziemi. D³onie ukry³ w szerokich rêkawach stroju, na którym tylko uwa¿ny obserwator móg³ zauwa¿yÌ delikatne b³yski wywo³ane przez aktywne zaklêcia ochronne. Ubranie drugiego mê¿czyzny stanowi³o kontrast z przepychem szaty jego s¹siada. P³aszcz ciemnow³osego przybysza by³ poplamiony b³otem, a reszta odzienia okurzona. W komnacie znajdowa³a siê jeszcze jedna osoba. By³a to m³oda kobieta, a zajmowane przez ni¹ miejsce tu¿ u boku ksiêcia œwiadczy³o o jej wysokiej randze na dworze. W istocie by³a to córka Elmina, ksiê¿niczka Aurora. Szkar³atna suknia, któr¹ mia³a na sobie podkreœla³a p³omienny kolor jej w³osów upiêtych wysoko i przyozdobionych diademem. Jednak choÌ dziewczyna by³a smuk³a i zgrabna, urodê odbiera³y jej mocno zaciœniête usta i wiecznie spuszczony w geœcie poddaùstwa wzrok.
Ksi¹¿ê Elmin przesun¹³ jeszcze raz wzrokiem po stoj¹cych przed nim osobach, odchrz¹kn¹³ i zwróci³ siê do wieœniaków:

- Witajcie pasterze! JakieÂż zmartwienie sprowadziÂło was na dwĂłr?

Tak jak w³adca siê spodziewa³ na przód wyst¹pi³ starszy pasterz, zdj¹³ z g³owy wys³u¿ony kapelusz i lekko siê sk³oni³.

- Panie mĂłj, wydarzyÂła nam siĂŞ straszna tragedia, a wÂłaÂściwie dwie – rozpocz¹³. – Wczoraj po raz pierwszy wyprowadziÂłem owce na pastwisko. MoÂżesz mi panie mĂłj nie wierzyĂŚ, ale caÂłe stado, co do jednej sztuki, zostaÂło zabite przez… przez smoki, panie mĂłj. Smoki!

W sali zapadÂła cisza. Nawet ÂłkajÂąca wieÂśniaczka umilkÂła.

- Smoki. powiadasz? – upewniÂł siĂŞ ksi¹¿ê.

- Tak, panie. Szare bestie, widaĂŚ Âże mÂłode jeszcze. SpadÂły z nieba, ze wschodu, a po chwili owiec juÂż nie byÂło – pasterz przerwaÂł na chwilĂŞ, a potem podj¹³ z nowÂą energiÂą. – Ale co tam owce, panie! ZwierzĂŞta siĂŞ kupi inne, ale ta dziewczyna straciÂła synka – wieÂśniak mĂłwiÂąc to podszedÂł do pÂłaczÂącej kobiety.

- MĂłj maÂły Ralf, moje maleĂąstwo… - zawodziÂła. – I jeszcze moja matka, nie Âżyje… Zabita…

Dziewczyna caÂłkiem siĂŞ rozkleiÂła, padÂła na kolana kryjÂąc twarz w dÂłoniach. Elmin popatrzyÂł na niÂą przez chwilĂŞ i zapytaÂł:

- Dziecko teÂż porwaÂły smoki?

- Nie, panie. Chyba nie – odpowiedziaÂł z wahaniem pasterz. – Nie wiemy, co zabraÂło dziecko. W chacie znaleÂźliÂśmy tylko babkĂŞ dzieciaka, ktĂłra siĂŞ nim zajmowaÂła przez noc. ByÂła martwa, coÂś poderÂżnĂŞÂło jej gardÂło. Straszny widok, panie. Krew na Âścianach… Gorzej niÂż podczas szlachtowania Âświniaka.

He he, wszystko ju¿ dok³adnie jest przemyœlane. Powiem tylko, ¿e ci pasterze to postacie epizodyczne - wystêpuj¹ tylko w tym rozdziale. A reszta... Oj, bêdzie siê dzia³o. Mam nawet pomys³ na drug¹ czêœÌ.