Poniewa¿ Paniom do walki nieœpieszno a mnie ciekawoœÌ pali, to pozwalam sobie coœ zacz¹Ì. Proponujê, ¿eby Panie same wybra³y postacie z mojego prologu i tak w¹tek prowadzi³y, by postacie te mog³y siê spotkaÌ. Czy maj¹ walczyÌ ze sob¹, czy maj¹ wspó³dzia³aÌ, czy te¿ ich przygody s¹ rozdzielne... to ju¿ Wasz wybór. A oto Pocz¹tek przygody:

   ***Jesiennym, bardzo kolorowym lasem wĂŞdrowaÂł niezbyt mÂłody krasnolud. Wszelkie oskarÂżenia o staroœÌ przyjmowaÂł atakami bezprzykÂładnej zÂłoÂśliwoÂści, ale przyznawaÂł jedno… mÂłody nie byÂł z pewnoÂściÂą. Teraz jednak szedÂł dziarsko i usiÂłowaÂł juÂż nie zÂłoÂśliwoœÌ lecz potoki wÂściekÂłoÂści zmĂŞczeniem przepĂŞdziĂŚ. Niewiele brakÂło. No, tyle co brudu kuÂźni za paznokciem Reorksa, a okazaÂłby grubiaĂąskie maniery wobec niczego wszak niewinnej m³ódki. Ot, wlazÂł do zatÂłoczonej oberÂży we wsi, stan¹³ przy szynkwasie i na oberÂżystĂŞ czekaÂł, gdy zakapturzone dziewczĂŞ niewiadomej rasy zza stoÂłu siĂŞ podniosÂło i Âśpiewnym gÂłosem powiedziaÂło:
- SiÂądÂź tutaj, stary krasnoludzie, ja mÂłodsze mam nogi to i postaĂŚ mogĂŞ.
   Tego byÂło zanadto. Miejsca mu bĂŞdzie dziewoja ustĂŞpowaĂŚ! Odburkn¹³ tylko:
- Zbytek Âłaski, wraz wychodzĂŞ…
   OberÂżystĂŞ skinieniem przywoÂłaÂł, kufel mocnego ale duszkiem wypiÂł i… wyszedÂł z oberÂży jakby go kto goniÂł. Stary krasnoludzie! Niedoczekanie! PoczÂątkowo w oberÂży zjeœÌ coÂś zamierzaÂł bo od rana byÂł w drodze, ale teraz szedÂł jak nakrĂŞcona maszynka gnomĂłw. Do nastĂŞpnej wioski mil byÂło kilka wiĂŞc pod wieczĂłr moÂże zjeœÌ coÂś siĂŞ przygodzi. Byle tylko ktoÂś go znowu nie rozzÂłoÂściÂł.
   SzedÂł lekko. BagaÂżu wielkiego ze sobÂą nie zabieraÂł bo i podró¿ dÂługa byĂŚ nie miaÂła. We dwa dni u celu stanie. W rycerskim domu, ktĂłry nieraz juÂż nawiedzaÂł, kolejnÂą snycerskÂą robotĂŞ wykona, parĂŞ kawaÂłkĂłw stali zarobi bo rycerz skÂąpy nie byÂł, i do domu, do Solace, powrĂłci. A tam go znajÂą i o staroœÌ nie posÂądzÂą.
   PoprawiÂł na ramieniu toboÂłek z narzĂŞdziami i szedÂł dalej leÂśnÂą ÂścieÂżkÂą. DrogĂŞ znaÂł dobrze i zb³¹dzenia lĂŞkaĂŚ siĂŞ nie musiaÂł. Ze dwie staje jeszcze przemaszeruje i na polanie w sercu dÂąbrowy odsapnie. Zawsze tam odpoczywaÂł. Zawsze pod tym samym dĂŞbem. Zawsze sam.
   MoÂże jednak nie tym razem.
   Z polany dobiegÂł go cichy Âśpiew i zapach ogniska. Spojrzy tylko, kto spokĂłj w dÂąbrowie zak³óciÂł i swojÂą drogÂą pomaszeruje. ZnajomoÂści nijakich zawieraĂŚ nie miaÂł zamiaru.
   Przy ognisku siedziaÂła niewysoka postaĂŚ dokÂładnie opoĂączÂą owiniĂŞta. I tylko gÂłos cicho jak¹œ piosenkĂŞ nucÂący oznajmiaÂł, Âże z kolejnÂą przedstawicielkÂą gadatliwej pÂłci przyszÂło mu siĂŞ spotkaĂŚ jednego dnia. To ci pech. Najpierw obiad go min¹³, a teraz i odpoczynek.
   Po lesie umiaÂł siĂŞ poruszaĂŚ z elfiÂą wprawÂą. ByÂł bezszelestny, gdy mijaÂł nieznajomÂą. Albo tak tylko mu siĂŞ zdawaÂło. W kaÂżdym razie min¹³ jÂą szybko i swojÂą drogÂą pomaszerowaÂł.
   Zacz¹³ go goniĂŚ iÂście krasnoludzki apetyt. Po chwili myÂślaÂł juÂż tylko o sporym kawaÂłku pieczeni z dzika i dzbanie dobrego piwa. No i o wygodnym na noc posÂłaniu. ***


ObiecujĂŞ, Âże siĂŞ wtrÂącĂŞ.

I ciÂąg dalszy przygody w odcinkach. CiÂąg jeszcze dalszy niewÂątpliwie nastÂąpi.

   NadszedÂł Âświt. Krasnolud byÂł juÂż na nogach od krĂłtkiej chwili, myÂł siĂŞ, brodĂŞ czesaÂł, wÂąsy ogarniaÂł i pakowaÂł swoje rzeczy. Z doÂłu zaczĂŞÂły dochodziĂŚ dÂźwiĂŞki niechybnie oznaczajÂące, Âże kuchnia juÂż pracĂŞ zaczĂŞÂła i w niedÂługim czasie bĂŞdzie moÂżna coÂś przekÂąsiĂŚ. ZnaÂł karczmarza na tyle, Âże mĂłgÂł siĂŞ spodziewaĂŚ przygotowanego juÂż podró¿nego pakunku z suchym jadÂłem, jakiejÂś manierki z czyÂś nieco mocniejszym no i przede wszystkim, podwĂłjnej porcji chleba i miĂŞsa wraz z kuflem ale co juÂż oczekujÂą na stole.
   Zapi¹³ szeroki, skĂłrzany pas o mosiĂŞÂżnym klamrowaniu. No, jeszcze udaÂło siĂŞ na przedostatniÂą dziurkĂŞ. ByÂłby w domu siedziaÂł dÂłuÂżej to pasa by brakÂło. W podró¿y bĂŞdÂąc szybko sadÂło z brzucha zgubi.
   Schody zaskrzypiaÂły pod ciĂŞÂżarem schodzÂącego krasnoluda. Tak jak siĂŞ spodziewaÂł. ÂŚniadanie czekaÂło, lecz, czego siĂŞ nie spodziewaÂł, czekaÂł rĂłwnieÂż Rodhar.
- Siadaj, jedz i pij, a ja bĂŞdĂŞ gadaÂł. Wczoraj nijak siĂŞ nie daÂło powiedzieĂŚ tego, co najwaÂżniejsze – rzekÂła karczmarz.
   Sharp zatopiÂł zĂŞby w miĂŞsiwie i wbiÂł wzrok w twarz Rodhara. Karczmarz milczaÂł jakby myÂśli zbieraÂł. Gadatliwy nigdy nie byÂł wiĂŞc co miaÂł powiedzieĂŚ, chciaÂł powiedzieĂŚ krĂłtko.
- Wojna juÂż pod drzwiami czeka. Wybuchnie lada dzieĂą, moÂże tydzieĂą czy dwa – mruczaÂł jakby do siebie – I nie bĂŞdzie to wojenka jakiej moÂżesz oczekiwaĂŚ po dwĂłch zwaÂśnionych baronach z Solamni. Ta wojna obejmie caÂły Ansalon, Abanasinia jej nie uniknie. Nie gadaÂłem ci wczoraj ale ten, co to z karawanÂą Âżelaza byÂł w Jelek widziaÂł jak ĂŚwiczÂą tacy, co smokĂłw majÂą dosiadaĂŚ. SmokĂłw samych jednak nie byÂło nigdzie widaĂŚ. Ale nikt by siĂŞ tak nie szykowaÂł, gdyby nie byÂł pewien ich przybycia. Z Rycerzem bĂŞdziesz gadaÂł, albo i nie bĂŞdziesz, kto to wie. PrzekaÂż wszakÂże, com powiedziaÂł. Mobilizacja siÂł, co Takhisis oczekujÂą jest prawie zakoĂączona, niedÂługo ruszÂą. Gdzie uderzÂą najpierw – to pytanie pozostaje bez odpowiedzi ale na mĂłj rozum jeÂśli pĂłjdÂą na SolamniĂŞ to znaczy, Âże ich celem jest caÂły Ansalon bo Zakon Solamnijski to najwiĂŞksza siÂła na kontynencie. Jego pobiwszy majÂą resztĂŞ na talerzu. JeÂśli zaÂś na poÂłudnie ruszÂą to znaczyĂŚ bĂŞdzie, Âże Ansalon moÂże i jest ich celem ale najpierw bĂŞdÂą chcieli elfy rozbiĂŚ. I te z Silvanesti i te z Qualinesti. Rycerzowi powiedz, Âże w dwa tygodnie i ja karczmĂŞ zamknĂŞ i do Thorbardinu ruszĂŞ. Swoich teÂż ostrzec wypada chociaÂż takich jak my oba, podgĂłrskich, to oni nie ceniÂą.
   Niby jeszcze chleb pogryzaÂł, piwem popijaÂł ale juÂż czuÂł jak mu wszystko iÂście drewnem w gardle staje. Nowiny przeraÂżajÂące same w sobie ale z tego, co Rodhar gadaÂł, wynikaÂło, Âże nie byÂł on tylko karczmarzem jakiego znaÂł od lat. ZmruÂżyÂł oczy, wÂąsa przygÂładziÂł i juÂż gĂŞbĂŞ otwieraÂł, by pytanie zadaĂŚ, gdy karczmarz wznowiÂł gadkĂŞ.
- I co siĂŞ tak gapisz? No, juÂż siĂŞ domyÂślasz? Tak, Zakon mnie to posadziÂł, Âżebym wieÂści zbieraÂł, ludzi pytaÂł, czasem kogo przenocowaÂł a innym razem i konia szybko wymieniÂł czy miecz wyostrzyÂł. Ta karczma teÂż do Zakonu naleÂży. Dobrze tu byÂło ale siĂŞ skoĂączyÂło. A ty koĂącz Âżarcie i w drogĂŞ ruszaj chociaÂż miarkujĂŞ, Âże roboty u Rycerza mieĂŚ nie bĂŞdziesz. No, chyba Âże trochĂŞ innÂą niÂż snycerska.
   Nim Sharp o jakimÂś pytaniu pomyÂślaÂł, juÂż karczmarz zza stoÂłu ruszyÂł bo jakiÂś poranny goœÌ wszedÂł do izby.
- Witaj, gospodarzu – rozlegÂł siĂŞ ostry, dziewczĂŞcy, lekko zachrypniĂŞty gÂłos – Ca³¹ noc z Solace maszerujĂŞ, w gĂŞbie nic jeszcze nie miaÂłam. Dajcie cokolwiek do przegryzienia. Srebro i miedÂź mam.
   Sharp miaÂł juÂż skierowaĂŚ siĂŞ do wyjÂścia lecz dÂźwiĂŞk tego gÂłosu przykleiÂł go do Âławy. SÂłyszaÂł ten gÂłos, gdy wczoraj dziewczyna przy ognisku ÂśpiewaÂła. Rodhara trzeba ostrzec, ktoÂś tu ³¿e. Lepiej zawsze wiedzieĂŚ, Âże ktoÂś tam za pazuchÂą coÂś maÂło przyjemnego chowa. OdczekaÂł, aÂż karczmarz pajdĂŞ chleba z kuflem piwa przed dziewkÂą postawi po czym kiwn¹³ naĂą i do drzwi poszedÂł. Tak, jak mĂłgÂł siĂŞ spodziewaĂŚ, Rodhar nie od razu za nim poszedÂł. Do dziewczyny zagadaÂł, nowin chciaÂł pewnie posÂłuchaĂŚ, a niczego siĂŞ nie dowiedziawszy dopiero do drzwi ruszyÂł.
- UwaÂżaj – szepn¹³ Sharp – dziewka kÂłamie choĂŚ nie wiem po co. Wczoraj wieczorem siedziaÂła przy ognisku w lesie, nie szÂła ca³¹ noc i gÂłodna za bardzo pewnie teÂż nie jest.
- DziĂŞki – mrukn¹³ karczmarz – BĂŞdĂŞ ostroÂżny. ZresztÂą teÂż mnie zdziwiÂło jedno, ty potrzebujesz pó³tora dnia by z Solace do mnie dojœÌ a jej jednej nocy ma starczyĂŚ. Chyba, Âże jak elf biega, niestrudzenie. Bywaj juÂż, w drogĂŞ.
   Sharp ruszyÂł dziarsko przed siebie i dopiero po kilku stajaniach pomyÂślaÂł, Âże oto stary znajomy pognaÂł go w drogĂŞ jak rekruta. Dobrze jeszcze, Âże nie hukn¹³ na takiego ciÂąga³ê. Dziw nad dziwy. Niby karczmarz a nie karczmarz. Niby krasnolud a na Zakonnym ÂżoÂłdzie. Niby wolny i swobodny a gada jak najemnik i to taki, co na rzeczy siĂŞ zna.
   Na niezbyt wesoÂłych rozmyÂślaniach droga szybko schodziÂła bo zdenerwowany krasnolud wci¹¿ kroku przyspieszaÂł. ZÂłapaÂł siĂŞ na tym, Âże prawie biegnie i dopiero wtedy w czerep siĂŞ paln¹³ i do spokoju przywoÂłaÂł. Dla rozpogodzenia markotnych myÂśli z manierki pociÂągn¹³… Uch! Nie piwo, nie wino a prawdziwej krasnoludzkiej gorzaÂłki Rodhar nalaÂł. Chlebem Sharp zagryzÂł i wyraÂźnie poweselaÂł. Ot, droga wiedzie z gĂłry, sÂłoneczko przyÂświeca ale nie przypieka, wiaterek wieje ale nie hula, no nic tylko pieszej wycieczki zaÂżywaĂŚ.
   SzedÂł skrajem wysokiego, sosnowego lasu. Rano byÂło jeszcze wiĂŞc maszerowaÂł w cieniu. SÂłoĂące w oczy nie ÂświeciÂło to i szybko dojrzaÂł w oddali dymy z kominĂłw okalajÂących rycerski dwĂłr. WidaĂŚ byÂło, Âże wre tam jak w ulu. Ruch jak w dzieĂą jarmarku albo i jeszcze gorzej. Zaciekawiony krasnolud wyciÂągn¹³ mocniej nogi i nim poÂłudnie nadeszÂło w bramie dworu stan¹³. Ku jego ogromnemu zdziwieniu w bramie staÂł we wÂłasnej osobie Rycerz, ba, i to w peÂłnym rynsztunku rycerza. Tylko konia jeszcze nie dosiadÂł. WyraÂźnie czegoÂś albo kogoÂś czekaÂł.
- No, no, no. Sharp Steelhammer we wÂłasnej osobie! StaroœÌ ciĂŞ chyba powoli dogania bo dawniej na rano byÂś tu stan¹³ a nie na poÂłudnie! – gÂłos Rycerza byÂł donoÂśny, musiaÂł byĂŚ dobrze i w bitewnym tumulcie sÂłyszalny.
   Tego Sharp nie lubiÂł, takie przytyki do wieku zawsze wprawiaÂły go w zÂły humor, zawsze. Tylko nie tu. Rycerz witaÂł go tak zawsze, tylko, Âże nie w bramie i rynsztunku a w kuchni i przy jadle i napitku.
- Dobrze wiecie, panie Rycerzu, Âże my siĂŞ nie starzejemy tak szybko jak ludzie. PaĂąscy synowie osiwiejÂą a ja nadal drogÂą z Solace na poÂłudnie tu stanĂŞ – odparÂł k¹œliwie, to teÂż do rytuaÂłu naleÂżaÂło.
   Sylwetka Rycerza jakby zmiĂŞkÂła, mimo pancerza na piersi, a gÂłowa pochyliÂła lekko do przodu.
- W karczmie Rodhara stan¹³eœ? Gadaliœcie mo¿e o tym i owym? Bo tylko na to czekam.
- Stan¹³em. Gadaliœmy. A¿ mi dziwno, ¿e czekaliœcie. Rodhar nie by³ tego pewny.
- CzekaÂłem i dla wieÂści od niego i dla spotkania z tobÂą.
   Brwi krasnoluda uniosÂły siĂŞ aÂż na czoÂło. Zdumienie musiaÂło byĂŚ wyraÂźnie widoczne bowiem Rycerz szybko dodaÂł.
- Ale nie w bramie gadaĂŚ mi z tobÂą. ChodÂźmy, jak dawniej, do kuchni. Nikt tam nie bĂŞdzie przeszkadzaÂł. DwĂłr prawie juÂż pusty.

I kolejny odcinek, no mo¿e ktoœ siê przy³¹czy? Sam te¿ to mogê ci¹gn¹Ì ale w towarzystwie raŸniej.

   Dziwna sprawa. Pó³ dnia w siodle i nic. ÂŻadnego bĂłlu zadka, Âżadnych otarĂŚ nĂłg i nawet w krzyÂżu nie Âłupie. Cudowny koĂą! Klacz dosÂłownie pÂłynĂŞÂła w powietrzu, nie podrzucaÂła tylko grzbiet lekko jej falowaÂł, krasnolud czuÂł siĂŞ jakby pÂłyn¹³ ³ódkÂą po niezbyt sfalowanych wodach. Przewaga konia nad piechurem okazaÂła siĂŞ doœÌ wyraÂźna, nie doœÌ, Âże zmĂŞczenia Âżadnego krasnolud nie czuÂł to i do karczmy w pó³ dnia poskakaÂł. JuÂż widziaÂł jasnÂą strzechĂŞ. PomyÂślaÂł, Âże jak mu siĂŞ tak dobrze jedzie, to tylko zdaĂą kilka z Rodharem zamieni i nie czekajÂąc na nic w dalszÂą drogĂŞ poleci. O ile koĂą zbyt zmĂŞczony nie bĂŞdzie. Ale chyba nie. Tak jak Rycerz doradzaÂł, Sharp nie forsowaÂł jazdy, jechaÂł lekko wyciÂągniĂŞtym kÂłusem a wÂłaÂściwie to klacz sama dyktowaÂła tempo. Tak biegÂła jak jej byÂło wygodnie, pod gĂłrkĂŞ zwalniaÂła, a nawet do stĂŞp przechodziÂła, a z gĂłrki szÂła szybkim kÂłusem. Do galopu jednak nigdy nie doszÂła. Nie poganiaÂł. WaÂżniejsze byÂło zachowanie siÂł klaczy niÂż jakiÂś iluzoryczny poÂśpiech. Jakby tak z godzinkĂŞ pogalopowaÂł to potem odpoczynek dla konia niezbĂŞdny. Ot, i caÂły zysk czasu diabli by wziĂŞli a na dodatek koĂą niepotrzebnie zostaÂłby wymĂŞczony. Lepszy delikatny kÂłus. JeÂźdÂźcem zbyt wytrawnym to krasnolud z pewnoÂściÂą nie byÂł ale pewne pojĂŞcie to jednak miaÂł. BywaÂło juÂż, Âże musiaÂł spĂŞdziĂŚ w siodle i po parĂŞ dni choĂŚ prawdĂŞ mĂłwiÂąc, nigdy tego nie znosiÂł. Dopiero ta klacz! Teraz po raz pierwszy w niekrĂłtkim przecieÂż Âżyciu poczuÂł, Âże jazda konna to frajda jakich maÂło.
   DelektowaÂł siĂŞ jazdÂą i nawet nie spostrzegÂł kiedy stan¹³ przed karczmÂą. Cicho byÂło. TrochĂŞ to niezwykÂłe bo o tej porze chÂłopy z pĂłl schodzÂą i do karczmy chĂŞtnie zaglÂądajÂą. A, Âże na wszystkie niezwykÂłoÂści juÂż go Rycerz uczuliÂł i czujnoœÌ doradzaÂł zachowaĂŚ to i kordelas tĂŞgi spod siodÂła wyciÂągn¹³. Tak uzbrojony zbieraÂł siĂŞ do zsiadania gdy dobiegÂł go Âśpiewny, dziewczĂŞcy gÂłos.
- Nie ma po co zsiadaĂŚ, stary. Kordelasa dobywaĂŚ teÂż nie ma po co. Nikogo tu nie ma. Nikogo Âżywego w kaÂżdym razie.
   ObrĂłciÂł siĂŞ w siodle jak szydÂłem w zadek dÂźgniĂŞty. Pod rozÂłoÂżystym kasztanem staÂła szczupÂła, zakapturzona postaĂŚ. Po gÂłosie poznaÂł, Âże to ona starym krasnoludem go juÂż raz nazwaÂła. Od razu zÂłoœÌ poczuÂł.
- Dla ciebie mo¿e i stary, m³ódko. A ja muszê z karczmarzem pogadaÌ.
- To chyba nekromanty potrzebujesz – wyszeptaÂła dziewczyna.
- Co ty gadasz?!
- Tam nie ma Âżywych. PociĂŞci. Chyba gobliny albo coÂś podobnego, paÂłaszami pociĂŞci, szerokie ostrza, dobrze widaĂŚ.
   Nie sÂłuchajÂąc dalej krasnolud zeskoczyÂł z konia i run¹³ do karczmy. Zaraz za drzwiami dopadÂł go smrĂłd tak straszny, Âże aÂż siĂŞ zachÂłysn¹³. Gobliny, ani chybi. Tylko skÂąd tu gobliny? Karczmarz leÂżaÂł poÂśrodku izby, po obu stronach miaÂł towarzystwo, jacyÂś chÂłopi z okolicy. Pewnie stronĂŞ karczmarz w bĂłjce wziĂŞli i po Âłbach dostali. Jednemu to wÂłaÂściwie i Âłba niewiele zostaÂło. Drugi ciĂŞty z zamachu, bez maÂła wpó³ rozwalony. Przed Rodharem widniaÂła szeroka plama zakrzepÂłej krwi. Nie jego. Pewni dobrze zaci¹³ wroga. Krasnolud zarobiÂł ciĂŞcie w plecy. DopĂłki ci dwaj stali po bokach widaĂŚ nikt go nie zaszedÂł ale jak ci padli to, okr¹¿ony, szans wielkich nie miaÂł.
   Ponury jak chmura burzowa wylazÂł Sharp przed karczmĂŞ. O dziwo, dziewczyna staÂł spokojnie przy klaczy i poklepywaÂła jÂą po szyi. ZwierzĂŞ wyczuwaÂło zapach krwi i wyraÂźnie okazywaÂło niepokĂłj.
- PiĂŞkna – cicho szepnĂŞÂła dziewczyna – I znakomicie wyszkolona. Niepokoi siĂŞ ale to nie zapach krwi, to zna. CoÂś innego. Trzeba poszukaĂŚ. CoÂś tu siĂŞ czai.
   Bezszelestnie zaczĂŞÂła zbliÂżaĂŚ siĂŞ do krzakĂłw okalajÂących karczmĂŞ od poÂłudnia.
- Tu Âśmierdzi – warknĂŞÂła.
   Krasnolud poczuÂł zapach i natychmiast podbiegÂł z gotowym do walki kordelasem. Dziewczyna wyglÂądaÂła dotychczas na caÂłkowicie bezbronnÂą, lecz teraz w jej dÂłoni ukazaÂła siĂŞ dziwna broĂą, jednorĂŞczna, skÂładana kusza. Kusza!   Neraka!
   Dziewczyna machnĂŞÂła uspokajajÂąco, lecz Sharp wolaÂł juÂż trzymaĂŚ jÂą na oku. ZachodziÂł w stronĂŞ krzakĂłw tak, by widzieĂŚ i zaroÂśla, i dziewczynĂŞ. PokiwaÂła gÂłowÂą w geÂście peÂłnym rezygnacji i zaczĂŞÂła podchodziĂŚ. Zza krzakĂłw doszedÂł jĂŞk. Jednym susem krasnolud skoczyÂł do przodu i juÂż widziaÂł. Uspokojony schowaÂł kordelas. Ten wrĂłg juÂż nie zdoÂła nikomu  zaszkodziĂŚ. Dziewczyna szybko podeszÂła i aÂż siĂŞ zachÂłysnĂŞÂła wÂłasnym oddechem.
   Na ziemi leÂżaÂł goblin. A wÂłaÂściwie to, co zostaÂło z goblina. Tak na oko, dwie po³ówki goblina, tylko cudem trzymajÂące siĂŞ jedna drugiej. PaÂłasz Rodhara byÂł ostry i ciĂŞÂżki, jak ci¹³, to do koĂąca.
- Dlaczego reszta zostawiÂła go Âżywego? – zastanawiaÂła siĂŞ dziewczyna.
- I tak juÂż nic nie powie, a ktoÂś tu czas cenny moÂże zmitrĂŞÂżyĂŚ. Nic tu po mnie, czas w drogĂŞ i to szybko.
- Poganiaj ale konia szanuj, tak jak dotÂąd. Droga przed tobÂą wcale nie taka Âłatwa i krĂłtka – cichym gÂłosem zgodziÂła siĂŞ ze starym.
   Sharp ze zdumienia rozwarÂł gĂŞbĂŞ na ca³¹ szerokoœÌ.
- A tobie co do mojego czasu?
- Wicher, Sharp, wicher.
   Teraz to juÂż krasnolud zgÂłupiaÂł ze szczĂŞtem. PostanowiÂł, Âże krokiem siĂŞ stÂąd nie ruszy, pĂłki nie zrozumie. ZaciĂŞty wyraz twarzy powiedziaÂł dziewczynie, Âże prĂŞdzej tu oboje korzenie zapuszczÂą nim krasnolud bez wyjaÂśnieĂą ruszy w dalszÂą drogĂŞ. Powolnym ruchem zsunĂŞÂła kaptur, ktĂłry do tej pory zasÂłaniaÂł jej twarz. SzczupÂła, pociÂągÂła twarz. Jasne i proste wÂłosy, gdyby byÂły dÂługie to nosiÂłaby na gÂłowie majÂątek, ale fryzura byÂła krĂłciutka. Ot, prawie chÂłopiĂŞca. Uszy. Uszy lekko szpiczaste wyraÂźnie wskazywaÂły na elfkĂŞ. Przynajmniej jedno wyjaÂśnione, prĂŞdzej drugi Kataklizm na Krynn spadnie nim jakikolwiek elf sprzymierzy siĂŞ z goblinem, a w karczmie walczyÂły gobliny.
   Na krasnoluda patrzyÂły oczy caÂłkiem nie mÂłode. ChoĂŚ postaĂŚ, twarz, ruchy, no wszystko razem, wskazywaÂło na m³ódkĂŞ to ta elfia panna m³ódkÂą nie byÂła. Kto wie? MoÂże id niego samego starsza? Dziewczyna chyba odgadÂła tok jego myÂśli bowiem nagle spokojny uÂśmiech rozjaÂśniÂł powaÂżnÂą twarz.
- Masz racjĂŞ, mÂłoda, jak na czÂłowieka czy krasnoluda, nie jestem. Ale u nas wci¹¿ jeszcze wiĂŞcej niÂż poÂłowa przede mnÂą. Co zresztÂą w czas zawieruchy niewiele znaczy. Rozumiem, Âże muszĂŞ ci parĂŞ spraw wyjaÂśniĂŚ. WiĂŞc sÂłuchaj uwaÂżnie, bo nie ma czasu na powtarzanie. WysÂłaÂł mnie tu Zakon, wspó³pracujĂŞ z solamnijczykami od lat. StÂąd znam hasÂło „wicher”, wiem, Âże tylko z takim hasÂłem mĂłgÂł ciĂŞ Rycerz do Haven posÂłaĂŚ. HasÂło alarmowe i tylko do Haven moÂże byĂŚ posÂłane wiĂŞc o to juÂż nie pytaj. MiaÂłam siĂŞ tu kontaktowaĂŚ wy³¹cznie z Rodharem, ale… Sam widzisz, jak wyszÂło. LeĂŚ do gospody, leĂŚ „pod gryfa” a ja ciĂŞ gdzieÂś po drodze, albo i w samej gospodzie odnajdĂŞ. Do Qualinesti nie bĂŞdziesz musiaÂł gnaĂŚ, ja to zaÂłatwiĂŞ, ale Thorbardin to twoja sprawa.
- Z Rodharem gadaÂłaÂś?
- Raz tylko. Zd¹¿y³ mi powiedzieÌ co i tobie gada³. Mia³ siê jeszcze czegoœ wiêcej dowiedzieÌ i dzisiaj mi przekazaÌ. Dlatego tu jestem. Wróg szybki.
   Elfka nie naleÂżaÂła do gadatliwych. PosÂługiwaÂła siĂŞ wspĂłlnym dobrze, tylko akcent miaÂła taki jakiÂś Âśpiewny. Zdania krĂłtkie, wojskowe, jak meldunek i rozkaz.
- Dobra. Czas mi w drogĂŞ a i ty na siebie uwaÂżaj. JacyÂś obcy siĂŞ tu krĂŞcÂą.
- Obcy? Ja teÂż…
- Nie. Przedwczoraj widziaÂłem na polanie w lesie. Obce dziewczyna, czÂłowiek, konna i uzbrojona. ÂŁucznik. Nie wiem kto zacz.
- BĂŞdĂŞ siĂŞ rozglÂądaĂŚ a i ty uwaÂżaj. StrzaÂła szybko z siodÂła zdejmuje.
- Jak mam ciĂŞ nazywaĂŚ?
- MĂłw mi… Shea. To nie jest moje imiĂŞ ale jak tylko gdzie zapytasz o SheĂŞ to bĂŞdĂŞ wiedziaÂła kto mnie szuka. Jestem Kagonesti a nasze imiona nie sÂą stworzone dla waszego jĂŞzyka. Nie mogÂłabym ÂścierpieĂŚ takiego kaleczenia. A teraz zmykaj, ja siĂŞ tu jeszcze rozejrzĂŞ. CoÂś mi tu bardzo Âśmierdzi i nie chodzi o trup goblina.

No có¿, ani Silvara, ani Remmy jakoœ siê nie pal¹ do walki. Przyjdzie mi ci¹g dalszy przygód krasnoluda poci¹gn¹Ì. Oto i one.

    Klacz niosÂła spokojnie a Sharp jej zbytnio nie popĂŞdzaÂł. MusiaÂł pomyÂśleĂŚ. Obcych coÂś siĂŞ nagle zbyt wiele tu pojawiaÂło. Te strony Abanasinii leÂżaÂły na uboczu i rzadko kiedy jaki wĂŞdrowiec tĂŞdy przechodziÂł. Chyba, Âżeby do Qualinesti zmierzaÂł albo do Thorbardinu. Bo dalej to juÂż tylko RĂłwniny PyÂłu. Gobliny nie mogÂły nadejœÌ od strony krainy elfĂłw, nigdy by niezauwaÂżone nie przeszÂły. A zauwaÂżone zostaÂłyby natychmiast ubite. Elfy nie znosiÂły goblinĂłw bardziej nawet niÂż krasnoludy. I to z peÂłnÂą wzajemnoÂściÂą. DowĂłdca roty piechurĂłw chĂŞtnie i poÂłowĂŞ z nich poÂświĂŞci byle dopaœÌ jednego elfa.
   Od Thorbardinu teÂż nie przyszÂły. JuÂż by im krasnoludy daÂły popaliĂŚ. PrzeciĂŞtny Hylar czy Deargar bardziej niÂż AgharĂłw nie znosiÂł tylko goblinĂłw. Nie mĂłwiÂąc juÂż o wolnych jak ptaki Neidarach. Sam byÂł Neidarem i wiedziaÂł dobrze, czuÂł to w koÂściach – gdyby dopadÂł gobliniego tropu to naÂłoÂżyÂłby i trzy dni marszu byle ÂśmierdzÂącego, tÂłustego, uszatego i paskudnego drania dopaœÌ.
   Jedynym kierunkiem, z jakiego mogÂły nadejœÌ byÂło wybrzeÂże. Tylko w ktĂłrym miejscu? Gdzie, do rudego kendera, mogli wylÂądowaĂŚ? Prawie caÂłe wschodnie wybrzeÂże Abanasinii byÂło dobrze strzeÂżone. Thorbardin najpierw, potem Czaszka, Pax Tharkas, elficki Qualinost, Nowy Port i Xak Tsaroth. Nie ma mowy, nigdzie by siĂŞ tĂŞdy nie przedostali. Chyba bardziej od pó³nocy, Que-Shu nie strzegÂą morza a potem droga daleka do Crossing. TamtĂŞdy mogli. To by znaczyÂło, Âże gdy on sam maszerowaÂł do Rycerza na pó³noc to oni zd¹¿ali na poÂłudnie do karczmy. ÂŻe siĂŞ nie spotkali?
   I jakim cudem przemknĂŞÂły siĂŞ koÂło Shallsea? OkrĂŞty Zakonu ponoĂŚ pilnie tych wĂłd strzegÂą. Same gobliny nie uchodzÂą za sprawnych Âżeglarzy  wiĂŞc chyba miaÂły do pomocy minotaurĂłw. Ci na morzu wszystko potrafiÂą.
   Ani siĂŞ spostrzegÂł jak na takich rozmyÂślaniach przeleciaÂło mu pó³ dnia. CzuÂł juÂż bĂłl w koÂściach pomimo, Âże jechaÂł nieÂśpiesznie a klacz wyraÂźnie go oszczĂŞdzaÂła. ZatrzymaÂł konia i powoli zsun¹³ siĂŞ z siodÂła. Wzi¹³ uzdĂŞ w rĂŞce i poszedÂł w g³¹b niewielkiego zagajnika. WiedziaÂł, Âże jest tam i ÂźrĂłdÂło niewielkie i pastwisko jakie takie. Odpocz¹Ì pora. I jemu pora i klaczy teÂż siĂŞ odpoczynek naleÂży.
   RozpaliÂł niewielkie ognisko i powoli zacz¹³ kawaÂłek miĂŞsa podgrzewaĂŚ. PieczeĂą, jak to zwykle u Rycerza, byÂła doskonale upieczona ale nie lubil miĂŞsa jeœÌ na zimno. Tak sobie kawaÂł miĂŞsiwa obracaÂł na zaimprowizowanym, patykowym roÂżnie, gdy inna opadÂła go wÂątpliwoœÌ. Otó¿ Rycerz wyraÂźnie mĂłwiÂł, by Solace omin¹Ì a do Haven d¹¿yĂŚ. Tylko, Âże najprostsza droga do Haven wiedzie okoÂło Solace. Trzeba bĂŞdzie pó³nocnym brzegiem Crystalmir pogoniĂŚ i dalej przez DolinĂŞ Jakanath i dalej do WÂąwozu Cieni siĂŞ dostaĂŚ, by w koĂącu dopaœÌ Doliny Haven i samego miasta. Haven leÂży przy samej granicy z Qualinesti to moÂże by i wieÂści do Thorbardinu daÂło siĂŞ jakoÂś posÂłaĂŚ. A nie, to samemu przyjdzie jechaĂŚ. Najgorsza sprawa, Âże znajÂąc Haven caÂłkiem nieÂźle bo i tam ze snycerskÂą robotÂą chadzaÂł, karczmy „Pod Gryfem” nie pamiĂŞtaÂł. Co byÂło tym dziwniejsze, Âże znaÂł, jak dotÂąd sÂądziÂł, wszystkie karczmy w okolico co najmniej stu mil od Solace. O Gryfie nigdy nie sÂłyszaÂł. PogryzajÂąc miĂŞso pomyÂślaÂł, Âże trzeba bĂŞdzie siĂŞ dyskretnie a po cichu rozpytaĂŚ.
   Do Solace byÂło jeszcze z pó³ dnia drogi dla piechura ale teraz, gdy na koĂąskim grzbiecie siedziaÂł, droga leciaÂła duÂżo szybciej. Nim siĂŞ obejrzaÂł zaÂświeciÂło przed nim lustro wĂłd Cystalmir. A przecieÂż do nocy jeszcze byÂło sporo dnia. KÂłusowaÂł teraz z dala od szlaku, ktĂłry poÂłudniem jeziora przebiegaÂł. WydawaÂło siĂŞ, Âże dotrze do lepszej drogi dopiero wieczorem, na razie ostro kÂłusowaÂł Pó³nocnymi Polami. PrzyspieszyÂł tu wyraÂźnie, lecz do galopu nie przechodziÂł. Zarazem chciaÂł i konia oszczĂŞdzaĂŚ i otwarte pola co szybciej opuÂściĂŚ. Gdy w oddali zamajaczyÂł szczyt Oka Proroka wiedziaÂł, Âże lasy juÂż blisko i szlak do Haven teÂż niedaleko. Tak sobie pomyÂślaÂł, Âże przycupnie gdzieÂś w zaroÂślach na noc a wczesnym rankiem, jeszcze przed Âświtem, ruszy w dalszÂą drogĂŞ. Na popoÂłudnie do Haven dotrzeĂŚ powinien.
   ÂŚciemniaĂŚ siĂŞ juÂż zaczĂŞÂło, gdy krasnolud niewielki obozowisko rozbijaÂł. Obozowisko! Wielkie sÂłowo. PosÂłanie z liÂści koĂąskÂą dekÂą zarzucone, malutkie ognisko by komary odgoniĂŚ i palik w ziemiĂŞ wbity, by konia uwiÂązaĂŚ. Wszystko. PojadÂł na zimno, popiÂł wodÂą z bukÂłaka, dopatrzyÂł, by koĂą miaÂł co potrzeba i nim do dziesiĂŞciu byÂś policzyÂł, juÂż chrapaÂł.

CiÂąg dalszy przygĂłd krasnoluda. CiÂąg jeszcze dalszy - nastÂąpi niebawem.




  ObudziÂły krasnoluda pierwsze promienie wschodzÂącego sÂłoĂąca i rzĂŞsiste krople rosy spadajÂące z liÂści drzew prosto na bulwiasty nos. ObudziÂł siĂŞ zÂły. PoczÂątkowo uznaÂł wszystko za dziwaczny sen, a sny ja wiadomo rzÂądzÂą siĂŞ swoimi prawami i pró¿no sensu w nich szukaĂŚ. Dla pewnoÂści tylko rozejrzaÂł siĂŞ wokoÂło i poszukaÂł ÂśladĂłw ogniska, ktĂłre tu w jego Âśnie tak ochoczo pÂłonĂŞÂło. Trawa byÂła nienaruszona. Sen i nic wiĂŞcej.
   Wstawanie po nocy spĂŞdzonej na legowisku z koĂąskiej derki rozesÂłanej na goÂłej ziemi przychodziÂło mu z pewnym trudem. Dawniej potrafiÂł skoczyĂŚ od razu na proste nogi, lecz teraz musiaÂł siĂŞ juÂż rĂŞkÂą podeprzeĂŚ. Co, do licha! Ziemia przy posÂłaniu byÂła gorÂąca jak… jakby niedawno pÂłonĂŞÂło tu ognisko! WrĂŞcz czuÂł od ziemi swÂąd pÂłonÂących polan drewna. Tylko, Âże nawet najmniejszego Âśladu popioÂłu nie widziaÂł, nawet jedno ÂźdÂźbÂło trawy nie uschÂło, mech byÂł nienaruszony. A jednak zdrowo sobie rĂŞkĂŞ poparzyÂł. Niby wiĂŞc nic siĂŞ tu w nocy nie zdarzyÂło, a jednak ktoÂś zostawiÂł Âślad wystarczajÂący, by jego zignorowanie nie byÂło Âłatwe. KtoÂś tu byÂł w nocy i z nim naprawdĂŞ gadaÂł.
   Krasnolud zdawaÂł sobie sprawĂŞ, Âże doprawdy juÂż mu czas ruszaĂŚ. Tyle, Âże nie mĂłgÂł siĂŞ ruszyĂŚ. Zdumienie odebraÂło mu nie tylko mowĂŞ ale i zdolnoœÌ ruchu. CzuÂł siĂŞ jak sparaliÂżowany.
   JeÂżeli te odwiedziny miaÂły coÂś znaczyĂŚ to odwiedzajÂący musiaÂł byĂŚ doprawdy potĂŞÂżny. MoÂże jakiÂś mag. WedrzeĂŚ siĂŞ do cudzego snu, gadaĂŚ tak mÂądrze jak ten obcy, zapaœÌ w pamiĂŞĂŚ tak, Âże kaÂżde sÂłowo jeszcze w uszach dzwoni a potem zostawiĂŚ tak dziwny Âślad swej obecnoÂści. Czary, i to niepoÂślednie. Tylko, Âże sÂłowa jakie krasnolud usÂłyszaÂł nie byÂły przecieÂż komplementami ani ÂżadnÂą przepowiedniÂą. Ot, zwykÂła poÂłajanka. Jakby kto starszy mÂłodzika besztaÂł. To musiaÂł byĂŚ potĂŞÂżny czarodziej! No, bo kto inny?
   Sharp staraÂł siĂŞ uspokoiĂŚ wÂłasne, teraz mocno walÂące, serce. W koĂącu stwierdziÂł, Âże nic tu wiĂŞcej nie wypatrzy a myÂśleĂŚ moÂże rĂłwnie dobrze w siodle. Klacz zresztÂą juÂż naĂą popatrywaÂła z ukosa jakby chciaÂła spytaĂŚ, czemu jeszcze nie wyruszyli? Dobre pytanie, warkn¹³ w myÂślach do samego siebie i poszedÂł siodÂłaĂŚ wierzchowca. Po kilku chwilach byÂł juÂż gotowy do dalszej drogi.
   SiedziaÂł juÂż mocno w siodle, wÂłaÂściwie miaÂł juÂż ruszaĂŚ, gdy nagÂła myÂśl, a wÂłaÂściwie olÂśnienie przeleciaÂło mu przez mĂłzgownicĂŞ.
   Twarz (czasami myÂślaÂł – morda) pytaÂła „czym zamierzajÂą walczyĂŚ?” oraz „z kim chcÂą walczyĂŚ?”. JakoÂś tak w g³êbi ducha uznaÂł, Âże odpowiedÂź na pierwsze pytanie jest o tyle waÂżniejsza, Âże sama udzieli odpowiedzi na drugie. Zatem czym zamierzajÂą walczyĂŚ. Dostali juÂż tyle razy baty od Zakonu Solamnijskiego i siÂł elfickich, ktĂłre nauczyÂły siĂŞ juÂż dobrze, Âże tylko wspó³pracujÂąc mogÂą odnosiĂŚ zwyciĂŞstwa, Âże moÂżna byÂło iœÌ o zakÂład, Âże na samym Mrocznym Zakonie nie polegajÂą. ZresztÂą Mroczny Zakon po Wojnie Dusz i Wojnie Chaosu byÂł powaÂżnie osÂłabiony a po odejÂściu, a wÂłaÂściwie wypĂŞdzeniu, smoczych wÂładcĂłw ledwie trzymaÂł siĂŞ kupy. Solamnijczycy i elfy nie atakowaÂły resztek Zakonu bowiem ich pozycje obronne w gĂłrach wokó³ Neraki byÂły dobrze umocnione i nie wymagaÂły wielkich siÂł do obrony. Koszty ataku byÂłyby za wysokie. SmokĂłw na Krynnie nie ma juÂż Âżadnych. JeÂśli nie liczyĂŚ paru pomnikĂłw naturalnej wielkoÂści, na przykÂład wokó³ grobowca Humy. Thakisis odeszÂła a wraz z niÂą smoki chromatyczne, Paladine odszedÂł a wraz z nim smoki metaliczne, smoki chaosu zaÂś zostaÂły wypĂŞdzone. Po kiego licha oni smoczych jeÂźdÂźcĂłw ĂŚwiczÂą? Tu chyba, w odpowiedzi na to pytanie, leÂżaÂło rozwiÂązanie problemu o ktĂłrym gadaÂła gĂŞba nad pÂłomieniami ogniska. Po co im jeÂźdÂźcy gdy smokĂłw brak?
   UznaÂł w koĂącu, Âże myÂśleĂŚ moÂże jadÂąc i szturchn¹³ klacz butami. RuszyÂła ochoczo jakby stanie w miejscu jej wyraÂźnie nie byÂło w smak. PaliÂła siĂŞ do biegu i samorzutnie chciaÂła przejœÌ do galopu. Sharp otrzeÂźwiaÂł na tyle by jej na to nie pozwoliĂŚ. Mieli jechaĂŚ prawie caÂły dzieĂą leÂśnym szlakiem nim do Haven dotrÂą. Droga nierĂłwna, zdradliwa i mĂŞczÂąca. Nie moÂżna pozwoliĂŚ na galopadĂŞ, wystarczy lekko wyciÂągniĂŞty kÂłus.
   JechaÂł pogr¹¿ony w rozmyÂślaniach i za bardzo na otoczenie nie zwaÂżaÂł. Dukt wiĂłdÂł jak strzaÂł z Âłuku, prosto a rĂłwno. Na korzenie rosnÂące w poprzek koĂą sam juÂż zwaÂżaÂł i uwagi Sharpa to nie wymagaÂło. JechaÂł jak na kanapie.
   PrzejechaÂł tak juÂż prawie do poÂłudnia gdy zdaÂł sobie sprawĂŞ, Âże gdzieÂś tu musi siĂŞ czaiĂŚ zakrĂŞt w lewo, jezioro Crystalmir okr¹¿ajÂący, a droga za nim prosto juÂż do Haven zawiedzie. ZwolniÂł, Âżeby nie przegapiĂŚ bo trakt mĂłgÂł siĂŞ tu rozdwoiĂŚ; jedna jego odnoga mogÂła pĂłjœÌ na zachĂłd, prosto w gĂłry, a jemu droga na poÂłudnie potrzebna. I rzeczywiÂście, trakt siĂŞ rozdwajaÂł.
   Sharp ÂściÂągn¹³ ostro wodze lecz nie na widok rozstai. Na samym poczÂątku trasy na poÂłudnie wiodÂącej staÂła konna sylwetka. JeÂździec staÂł nieporuszony, wyraÂźnie czekaÂł.
   Jak postÂąpiĂŚ? PodjechaĂŚ? PowitaĂŚ? Za topĂłr ÂłapaĂŚ? Kto to do licha w leÂśnej gÂłuszy moÂże tak staĂŚ?
- Mnie teÂż droga do Haven wypada – usÂłyszaÂł kobiecy gÂłos (a Âżeby te wszystkie baby juÂż zeszÂły mu z drogi) – a Shea mĂłwiÂła, Âże i twĂłj szlak tam wiedzie. JeÂśli nic przeciwko nie masz, pojedziemy razem. JeÂśli nie chcesz, pojadĂŞ przodem.
   TakÂą propozycjĂŞ ukazania niechronionych plecĂłw uznaÂł za dowĂłd zaufania i braku zÂłych zamiarĂłw wiĂŞc mrukn¹³.
- Jeœli tobie i mnie ta sama droga wypada to rozum podpowiada by jechaÌ razem. Zawsze razem bezpieczniej. A ¿e z She¹ rozmawia³aœ to pewnie i wiêcej wiesz ni¿ gadasz. Mo¿na by w Haven usi¹œÌ i nad kuflem pogadaÌ.

I co tam dalej z naszym krasnoludem.


  JakiÂś czas kÂłusowali w milczeniu. Krasnoluda opadÂły niewesoÂłe myÂśli kr¹¿¹ce g³ównie wokó³ nocnej wizyty. CzuÂł wyraÂźnie, Âże odwiedzajÂąca go gĂŞba dobrze wiedziaÂła, co teÂż mu siĂŞ pod czaszkÂą k³êbi. On sam jednak, choĂŚ czuÂł wyraÂźnie nacisk jakiejÂś niespodziewanej myÂśli, nie potrafiÂł wyraÂźnie sformuÂłowaĂŚ o co mu chodzi. WiedziaÂł tylko, Âże smokĂłw dotyczy. Twardo siĂŞ zawzi¹³ i poprzysiÂągÂł w duchu, Âże nie uÂśnie, nie spocznie, aÂż zagadki nie rozwikÂła. Im bardziej jednak mĂłzgownicĂŞ wysilaÂł tym bardziej mu wychodziÂło, Âże jest to zagadka w zagadce ukryta. Istny rebus jakowyÂś a w tym nigdy zbyt lotny nie byÂł.
   Ă†wiczÂą smoczych jeÂźdÂźcĂłw. Znaczy majÂą smoki. SmokĂłw nikt jeszcze nie ujrzaÂł ale by jeÂźdÂźcĂłw nie ĂŚwiczyli gdyby ich nie mieli. To proste. Tedy napaÂści chcÂą dokonaĂŚ smoczymi siÂłami. To byÂłaby odpowiedÂź na pytanie „czym chcÂą walczyĂŚ”, teraz przyjdzie podumaĂŚ „przeciw komu”. MajÂąc smoki mogÂą robiĂŚ co im siĂŞ czyniĂŚ zapragnie. Wszak juÂż jeden smok to siÂła, Âże jÂą nieÂłatwo pokonaĂŚ. I nawet nie ogieĂą, kwas czy lĂłd jakimi zion¹Ì ponoĂŚ potrafiÂą sÂą tu najgorsze. Pono najgorszy jest smoczy strach a jeÂśli tak to mogÂą posÂłaĂŚ siÂły przeciwko Solamnijczykom a jeszcze nastarczy im, Âżeby elfy pogoniĂŚ. ÂŻeby tak jakoÂś wywiedzieĂŚ, ile tych smokĂłw majÂą. Rodhar nie gadaÂł ilu jeÂźdÂźcĂłw ĂŚwiczÂą; szkoda, daÂłoby siĂŞ coÂś z tego wykoncypowaĂŚ, a tak? ÂŁam swĂłj Âłeb sam.
   Czas na takich rozmyÂślaniach niepostrzeÂżenie mijaÂł i dopiero gÂłos dziewczyny trochĂŞ krasnoluda do porzÂądku przywoÂłaÂł.
- Czas koniom daÌ wytchnienie, Sharp. Staùmy tu gdzieœ, ja te¿ ju¿ muszê nogi rozprostowaÌ a i jeœÌ w siodle nie lubiê.
   OtrzÂąsn¹³ siĂŞ, rozejrzaÂł po okolicy i popatrzyÂł w niebo.
- Bêdzie ju¿ dobrze po po³udniu. Alem siê zaduma³. Koù m¹drzejszy, sam do stêpa przeszed³. Tu niedaleko strumieù p³ynie, bêd¹ konie mia³y wodê a i nam nie zaszkodzi coœ zjeœÌ i popiÌ.
   Odskoczyli coÂś ze dwa tuziny jardĂłw ze ÂścieÂżki prosto w leÂśny gÂąszcz jak natrafili na strumieĂą i niewielkÂą polankĂŞ. Krasnolud klacz rozsiodÂłaÂła ta natychmiast zaczĂŞÂła siĂŞ w trawie tarzaĂŚ, grzbiet wycieraĂŚ, piaskiem sypaĂŚ by po chwili wstaĂŚ i do strumienia podejœÌ. WodĂŞ ciÂągnĂŞÂła spokojnie Âłykami dÂługimi jak lina dzwonnicy. WidaĂŚ, Âże nie byÂła zmĂŞczona a postĂłj, choĂŚ bardzo przydatny przecie jeszcze koniecznoÂściÂą nie byÂł.
  Dziewczyna juÂż niewielki ogieĂą rozpalaÂła i z sakwy wyjmowaÂła miĂŞso, chleb i ser. WidaĂŚ miĂŞsa na zimno nie lubiÂła bo poÂłeĂŚ caÂły nadziaÂła na gruby patyk i nad ogniem zaczĂŞÂła grzaĂŚ. Sharp zapatrzyÂł siĂŞ w ogieĂą. LubiÂł patrzeĂŚ w pÂłomienie taĂączÂące na szczapach drewna. JakoÂś go taki widok, zwÂłaszcza gdy ogieĂą pÂłon¹³ na kominku domowym, mocno uspokajaÂł.
- JuÂż ty taki spokojny? I co ÂżeÂś wymyÂśliÂł? Co ci siĂŞ w tej twardej, krasno ludzkiej czaszce wylĂŞgÂło?
   Po drugiej stronie ognia byÂł ona, znaczy – twarz, albo inaczej morda.
- I czego tak Âślepia wybaÂłuszasz? – ciÂągnĂŞÂła twarz – A pomyÂślisz jeszcze raz „morda” to trzonkiem wÂłasnego mÂłotka przez Âłeb zarobisz. TeÂż mi. Sam piĂŞkny jak koĂąski zadek a tu od mordy do mnie… Nie zdzier¿ê, trzasnĂŞ. No gadaj, coÂś wydumaÂł.
- Smoki majÂą, smokami uderzÂą gdzie chcÂą – pomyÂślaÂł Sharp.
   Twarz siĂŞ skrzywiÂła jakby ktoÂś jÂą octem napoiÂł.
- Jeniusz absolutny! – wrzasnĂŞÂła – Klejnotami i zÂłotem obsypaĂŚ! A najlepiej zasypaĂŚ to juÂż nigdy kÂłapaczki nie otworzy. Bo co otworzy to jeno smrĂłd siĂŞ dobĂŞdzie, smrĂłd gÂłupoty i durnoty! AleÂś wymyÂśliÂł! To juÂż krasnolud Âżlebowy wiĂŞcej by gadaÂł i rozumniej! Ten by wiedziaÂł, Âże smoki sÂą DWA! Bo dla nich wszystkiego jest tylko dwa! Co za jeÂłop! Dwa do dwĂłch dodaĂŚ nie potrafi! I takiemu gÂłupkowi Rycerz misjĂŞ powierzyÂł. A pamiĂŞtasz, durniu, co masz w gospodzie rzec?
- Pewnie! Nie musisz siĂŞ wydzieraĂŚ!
   Ledwie zd¹¿yÂł pomyÂśleĂŚ odpowiedÂź a twarz juÂż naĂą wsiadÂła ostro.
- Dobra! Jeszcze jedna szansa. MaÂła podpowiedÂź – sÂłyszaÂłeÂś moÂże kiedy o podstĂŞpach wojennych?
   Twarz zniknĂŞÂła. Po drugiej stronie ogniska, nad przypalajÂącÂą siĂŞ pieczeniÂą, widaĂŚ byÂło tylko szeroko otwarte oczy dziewczyny. Policzki jej twarzy pÂłonĂŞÂły ognistÂą czerwieniÂą, zupeÂłnie jakby od ognia, zmĂŞczenia albo … wstydu. Sharp zÂłapaÂł siĂŞ na tym, Âże oczy na niÂą wybaÂłuszyÂł, gapiÂł siĂŞ wrĂŞcz nieprzyzwoicie (no, dziewczyna nawet Âładna byÂła, przynajmniej jak na czÂłowieka)  a w gÂłowie dÂźwiĂŞczaÂło mu tylko jedno sÂłowo – PODSTÊP.