No cóż, chyba nastąpiło testowe zmęczenie materiału. Pozwolę sobie tylko zamieścić swoją o Raistlinie opinię i... zakończę ten test.

Raistlin.
Hmmm.
   Postać tak niejednoznaczna jak tylko to możliwe. W czasie Prób zabija własnego brata. Zły człowiek. Walczy dzielnie, choć może tylko dla własnych celów, z goblinami i smokowcami. Nie taki zły chyba. Gardzi dogłębnie naszym Tasselhoffem. Zły facet. Delikatność obchodzenia się z uczuciami Bupu może powalić na kolana. Dobry człek, całkiem szlachetny. Zabija Gnimsha właściwie bez powodu i bez wyraźnej konieczności. Wstrętny gość. Ratuje Tasselhoffa w Nerace, choć wcale nie musi. Nie taki on wstrętny jak go malują. Rzuca wyzwanie Thakisis by zająć samemu jej miejsce. Oj, koszmarny łajdak. Ratuje Palina, wraca z Otchłani i pomaga pokonać Chaos. Nie taki on znowu koszmarny, nawet z bratem się pogodził.
   Wymieszane wszystko w tej postaci, że jednoznacznej opinii nie sposób wydać. Jest chyba po prostu człowiekiem, którego pragnienia zwyczajnie przerosły nawet jego wyobraźnię i możliwości. Może megalomania, może nadmiar wyobraźni a może po prostu wewnętrzny odwet za lata słabości i zależności od innych. Najpierw od Kitiary, potem od Caramona.
   Mnie najbardziej poruszył jeden fragment, bardzo łatwy do pominięcia, przygód drużyny. Raistlin, chyba we Flotsam, popisuje się w karczmach magicznymi sztuczkami dla uciechy dzieci i dla zdobycia pieniędzy dla całej drużyny. I zdaje sobie sprawę, że jest w tej chwili szczęśliwy jak jeszcze nigdy w życiu, i że, niestety, już tak nigdy nie będzie. Poznał radość wynikającą z rzeczy małych, wielkie nigdy go nie zadowolą – nie będą dość wielkie.
   W sumie, bardzo mi go żal.