"¯aden zwykly œmiertelnik nie mógl staÌ przed tymi przera¿aj¹cymi, spowitymi w calun wrotami i nie oszaleÌ z nienazwanej grozy. ¿aden zwykly œmiertelnik nie móglby przejœÌ nietkniêty miêdzy stra¿niczymi dêbami.
lecz Raistlin stal tam. stal tam spokojnie, bez strachu... "

Smoki wiosennego Âświtu

Super temat kolego BĂŞde te cytaty wklejaÂł do Fanpage'a

"Nie zmieniaj koloru, by dopasowaĂŚ siĂŞ do Âściany. Sprawiaj wraÂżenie, Âże jesteÂś tam, gdzie powinieneÂś, a Âściany zmieniÂą kolor, by dopasowaĂŚ siĂŞ do ciebie."

Cytat z "Towarzysze Broni"

"Nic nigdy nie dzieje siĂŞ z przypadku. Wszystko ma swojÂą przyczynĂŞ. TwĂłj mĂłzg moÂże nie znaĂŚ tej przyczyny. TwĂłj mĂłzg moÂże nigdy jej nie odkryĂŚ. Ale twoje serce jÂą zna. Twoje serce zna jÂą zawsze." Horkin, Mistrz CzarnoksiĂŞstwa

Rozumiem ciĂŞ w 100%. Ja rĂłwnieÂż za to kocham DL, ale ten jeden cytat (ktĂłry napisaÂłem powyÂżej) sprawiÂł, Âże miaÂłem ciarki i nie daÂł o sobie zapomnieĂŚ.

Faktycznie, fantastyczny temat! Mam zajĂŞcie na wieczĂłr - szukanie ukochanych tekstĂłw. Powklejam teÂż te najÂśmieszniejsze, a co! Nie samym heroizmem czÂłowiek Âżyje, podniosÂłe chwile trzeba czasami roztrzaskaĂŚ o dobry nastrĂłj!
Co nie znaczy, Âże tylko takie wklejĂŞ. Na sam poczÂątek wrzucĂŞ jeden z najsmutniejszych opisĂłw, jakie znam i lubiĂŞ... bo to chyba najbardziej przejmujÂący opis. Bardzo dziaÂła na wyobraÂźniĂŞ i moje serce. Przepraszam z gĂłry , Âże taki dÂługi

"Smoki Jesiennego Zmierzchu"
[Bohaterowie trafiajÂą do zniszczonej wioski Que-Shu; opis co wĂłwczas czuÂł Tanis]

(...)Mimo to, kiedy przypomina³ sobie Que-Shu, widzia³ tylko ulotne obrazy, jakby jego umys³ nie chcia³ obj¹Ì ca³oœci okropnej wizji. To dziwne, lecz pamiêta³ stopione kamienie w Que-Shu. Pamiêta³ je bardzo wyraŸnie. Tylko we snach przypomina³ sobie skrêcone i poczernia³e cia³a, które le¿a³y wœród dymi¹cych kamieni. (...) Przypomina³ sobie skrzypi¹cy dŸwiêk, pamiêta³, ¿e us³ysza³ go i dziwi³ siê, i zastanawia³ co to mog³o byÌ, dopóki odnalezienie Ÿród³a jedynego dŸwiêku w martwej ciszy miasta nie przerodzi³o siê w obsesjê. Biega³ po zniszczonej osadzie i znalaz³ je. (...) trzy ³aùcuchy, wykonane z czegoœ, co mog³o byÌ ¿elazem, zanim nie stopi³o siê i zla³o, zwisa³y z belki, ko³ysz¹c siê w tê i z powrotem. To by³a przyczyna skrzypienia. Na ka¿dym ³aùcuchu zawieszone by³y zw³oki, najprawdopodobniej za nogi. Nie by³o to trupy ludzi, a hobgoblinów(...)
(...) Przypomina³ sobie jak Goldmoon sta³a poœród zrujnowanego domu swego ojca, próbuj¹c z³o¿yÌ fragmenty rozbitego wazonu. Przypomina³ sobie psa - jedyn¹ ¿yw¹ istotê, któr¹ znaleŸli w ca³ej osadzie - zwiniêtego wokó³ cia³a martwego dziecka(...)
(...) PrzypominaÂł sobie, jak Riverwind podniĂłsÂł kamieĂą i trzymaÂł go bezcelowo, rozglÂądajÂąc siĂŞ po swej spalonej i obrĂłconej w perzynĂŞ osadzie.
PrzypominaÂł sobie jak Sturm staÂł znieruchomiaÂły przed szubienicÂą i wpatrywaÂł siĂŞ rozwartymi oczami w znak, i pamiĂŞtaÂł, Âże rycerz poruszaÂł wargami, jakby modliÂł siĂŞ lub poprzysiĂŞgaÂł coÂś w milczeniu.
PrzypominaÂł sobie pobruÂżdÂżonÂą ze smutku twarz krasnoluda, ktĂłry w swym dÂługim Âżyciu widziaÂł wiele tragedii. Flint staÂł poÂśrodku zniszczonej osady i znalazÂłszy Tasslehoffa pochlipujÂącego w kÂącie, poklepywaÂł kendera Âłagodnie po plecach(...)

[Bupu prowadzi druÂżynĂŞ do NajwyÂższego Bulpa]

Bupu(...) podeszÂła do Âściany i dwukrotnie zapukaÂła w niÂą brudnÂą piÂąstkÂą. - Tajne drzwi - powiedziaÂła z poczuciem waÂżnoÂści.
Na pukanie Bupu odpowiedziaÂły dwa stukniĂŞcia
-To znak - powiedziaÂła - Trzy puki. Teraz oni wpuÂściĂŚ (...)
Wreszcie Bupu wrzasnê³a do œciany. - Ja zapukaÌ tajnym stukiem. Ty wpuœÌ!
-Tajny stuk to piĂŞĂŚ pukĂłw - odpowiedziaÂł stÂłumiony gÂłos
-Ja zapukaÌ piêÌ puków! - oœwiadczy³a gniewnie Bupu. - Ty wpuœÌ!
-Ty pukaÌ szeœÌ puków.
-Ja naliczyĂŚ osiem pukĂłw - sprzeciwiÂł siĂŞ inny gÂłos.
Bupu nagle napar³a na œcianê obiema rêkoma. Drzwi otworzy³y siê bez trudu. Zajrza³a do œrodka. - Ja zapukaÌ cztery puki. Ty wpuœÌ! - powiedzia³a podnosz¹c zaciœniêt¹ piêœÌ(...)

[Pierwsze spotkanie z Fizbanem]

(...)-S³yszysz mnie, mówiê do ciebie! - starzec pogrozi³ wytart¹ lask¹ dêbowi. - Powiedzia³em, ¿ebyœ poszed³ st¹d, i mówi³em na serio! Siedzia³em sobie na tym kamieniu - pokaza³ na g³az - i grza³em na porannym s³oneczku swe stare koœci, kiedy mia³eœ czelnoœÌ rzuciÌ naù cieù i wyziêbiÌ mnie! Precz st¹d i to natychmiast!
Drzewo nie odpowiedziaÂło. Nie ruszyÂło siĂŞ rĂłwnieÂż.
- DoœÌ mam twojej bezczelnoœci! - Starzec zacz¹³ ok³adaÌ drzewo lask¹(...)

NajokrutniejszÂą torturÂą, jakÂą moÂżna zadaĂŚ kenderowi, jest zamkniĂŞcie go. OczywiÂście, powszechnie rĂłwnieÂż uwaÂża siĂŞ, Âże najokrutniejszÂą mĂŞczarniÂą, jakÂą moÂżna zadaĂŚ kaÂżdemu innemu rodzajowi istot, jest zamkniĂŞcie ich z kenderem.

[Tasslehoff wraz z Fizbanem okrywszy zdrajcĂŞ zastanawiajÂą siĂŞ co zrobiĂŚ]

- Wiesz co - rzek³ z niezwyk³¹ powag¹ - zapyta³em kiedyœ mojego ojca, dlaczego kenderzy s¹ tacy mali, dlaczego nie jesteœmy duzi jak ludzie i elfowie. Naprawdê chcia³em byÌ du¿y(...)
- I co powiedziaÂł twĂłj ojciec - spytaÂł Âłagodnie Fizban.
- Powiedzia³, ¿e kenderzy s¹ mali, poniewa¿ s¹ stworzeni do ma³ych rzeczy. "Jeœli przyjrzysz siê z bliska wszystkim du¿ym rzeczom na œwiecie", powiedzia³, "zobaczysz, ¿e w rzeczywistoœci sk³adaj¹ siê z ma³ych rzeczy, po³¹czonych ze sob¹" Ten wielki smok na dole, byÌ mo¿e, to nic wiêcej, jak maleùkie krople krwi. Wszystko zale¿y w³aœnie od ma³ych rzeczy.

Wklejê tu na pewno jeszcze wiele cytatów z ró¿nych innych ksi¹¿ek

Oto kilka moich ulubionych, w wiĂŞkszoÂści klasyki.

Czasami miÂło jest, kiedy ktoÂś siĂŞ z tobÂą „ceregieli”

Magia dawa³a mu w³adzê nad ludŸmi, a on to uwielbia³. By³ jednak doœÌ m¹dry, ¿eby wiedzieÌ, ¿e czêste u¿ywanie mocy os³abi³oby jej dzia³anie.
Nawet magia staje siĂŞ czymÂś zwyczajnym, jeÂśli jej uÂżywaĂŚ codziennie.


OszczĂŞdziÂła ciĂŞ z sentymentalnej sÂłaboÂści. (...) Wszystkie istoty ludzkie, nawet te najlepsze, majÂą tĂŞ wadĂŞ.

ŒmierÌ nie jest zatraceniem. ŒmierÌ pozwala duszom iœÌ dalej.

By zdobyĂŚ to, co posiadam, duszĂŞ wÂłasnÂą bym zaprzedaÂł.

Raistlin nie wybraÂł bowiem drogi ÂświatÂła, nie poszedÂł takÂże skrytymi w cieniu ÂścieÂżkami ciemnoÂści. KroczyÂł swoim wÂłasnym szlakiem, z wÂłasnego wyboru.

[Tanis o Lauranie]

To zabawne, prawda. Kiedy jest blisko i jesteÂśmy zajĂŞci wÂłasnymi sprawami, czasami wystarcza nam tylko przelotny uÂśmiech lub dotkniĂŞcie, a potem znikamy na caÂłe dnie w swoich prywatnych Âświatach. Lecz kiedy jestem daleko od niej, czujĂŞ siĂŞ nagle tak, jakbym siĂŞ obudziÂł i stwierdziÂł, Âże straciÂłem rĂŞkĂŞ. MoÂże nie kÂładĂŞ siĂŞ spaĂŚ myÂślÂąc o swej prawej rĂŞce, ale kiedy jej nie ma...

"Czas BliÂźniakĂłw" MW&TH

-Przygody zawsze zaczynajÂą siĂŞ w miejscach takich jak to!   (Tanin do braci w opowiadaniu "ZaÂłoÂżysz siĂŞ?" w tomie Drugie Pokolenie.