Uchachacha!!! Aj waj giewaÂłt! OMG! ROTFL!!!!
WÂłaÂśniem ukoĂączyÂł
„KENDERMORE”
KenderĂłwek by Mary Kirchoff.
  Po przeczytaniu na gorÂąco wraÂżenia spisujĂŞ i czym prĂŞdzej na forum.
Rzecz jest niesamowita. Otó¿, jak juÂż mniej wiĂŞcej wiadomo, Tasselhoff jest oskarÂżony o niedotrzymanie obietnicy zawarcia ma³¿eĂąstwa, co w KenderĂłwku jest uwaÂżane za powaÂżne przestĂŞpstwo. Zostaje aresztowany przez LUBIEÂŻNÂĄ krasnoludkĂŞ i potulnie(!) udaje siĂŞ w podró¿. Przygody w podró¿y sÂą nieuniknione bowiem podró¿ujÂący posÂługujÂą siĂŞ mapÂą Tasa a, jak nam wiadomo z Kronik, ma on w zapasie nawet mapy sprzed Kataklizmu. Mamy w tej ksi¹¿ce czego tylko dusza zapragnie – czÂłowiek, praktykujÂący w KenderĂłwku jako lekarz, Krasnoludka – Âłowca uciekinierĂłw, czÂłowiek – zniechĂŞcony rycerstwem syn Rycerza Solamnijskiego, uciekajÂąca narzeczona, i … Wujek Tapspringer Furrfoot. Tak wÂłaÂśnie Furffoot, to nie jest b³¹d lecz przyczyna nieustannych utarczek sÂłownych na rodzinnych piknikach. No i opisy architektury!!! Trzy razy czytaÂłem opis wyglÂądu i budowy Ratusza w KenderĂłwku. Nie umiaÂłem skoĂączyĂŚ bez Âśmiechu. Rzecz w tym, Âże trasa schodĂłw, iloœÌ Âścian w sali, istnienie okien (lub ich brak), a nawet balkony, to wszystko zaleÂży od nastroju budowniczych czyli co siĂŞ komu i kiedy znudzi. I postanowi rzecz „uciekawiĂŚ”. Z tego teÂż wzglĂŞdu ulice koĂączÂą siĂŞ zazwyczaj tam gdzie ktoÂś postawi dom. A jednemu to ulicĂŞ zbudowali wewnÂątrz domu. WÂłaÂściciel byÂł zachwycony – tylu goÂści i nowych przyjació³! Otwieramy gospodĂŞ!

   ReasumujÂąc! Pani Kirchoff miaÂła znakomity pomysÂł piszÂąc tĂŞ ksi¹¿kĂŞ a zakoĂączenie daÂła, Âże palce lizaĂŚ! SpadÂłem z fotela! Ludzie, czytajta! Albo niecierpliwie oczekujcie tÂłumaczenia!

Przymierza
„Alliances” by Thompson & Cook.
   Para “elfickich” autorĂłw kontynuuje opis epopei elfĂłw po ucieczce z rozbitego Qualinostu. Tym razem terenem zmagaĂą g³ównej bohaterki jest (cuda wszak siĂŞ zdarzajÂą) Qualinesti. Kerianserai staje na czele partyzanckiej armii.
   Gilthas wraz z caÂłym ocalaÂłym narodem usiÂłuje opanowaĂŚ stare sanktuarium, widzÂąc w nim nowÂą kolebkĂŞ narodu i nadziejĂŞ na jego odrodzenie.
   Na dworze Khur mno¿¹ siĂŞ spiski, zarĂłwno te caÂłkiem przyziemne jak i magiczne.
CaÂła fabuÂła stanowi bardzo dobre rozwiniĂŞcie wÂątkĂłw zaczĂŞtych z pozoru chaotycznie w „Sanktuarium”.  NiektĂłre wÂątpliwoÂści, nawet te opisywane na forum a dotyczÂące losĂłw co poniektĂłrych bohaterĂłw, zostanÂą tu wyjaÂśnione.
   W sumie uwaÂżam pozycjĂŞ za dobrÂą. Do oceny bardzo dobrej brakuje tu choĂŚby trochĂŞ poczucia humoru. Sprawy sÂą tu tylko z gatunku powaÂżnych i bardzo powaÂżnych. Z czystym sumieniem mogĂŞ jednak rzecz poleciĂŚ do przeczytania.

Bardzo dobry temat. Bardzo ¿a³ujê, ¿e moja obecna znajomoœÌ angielskiego raczej nie wystarczy do przeczytania ksi¹¿ki w tym jêzyku. No ale tak to jest jak siê uczy tylko pod maturê... Chyba czas siê wzi¹Ì za naukê dla w³asnej przyjemnoœci

Mroczny Than”
„Dark Thane” by Jeff Crook.
   S³ów parĂŞ  tytuÂłem wprowadzenia. Rzadko kiedy trafia siĂŞ w DL pozycja stricte polityczna a „Mroczny Than” takÂą lukĂŞ wypeÂłnia. Rzecz jest o negocjacjach Laurany (KrĂłlowej Matki) z reprezentujÂącym wszystkie klany krasnoludĂłw Thorbardinu, Tarnem Bellowgranitem, w sprawie pomocy w ucieczce elfĂłw z opanowanego przez Mroczny Zakon Qualinostu. Gilthas udaje przed senatem i Rycerzami KrĂłla KukieÂłkĂŞ a Laurana wci¹¿ kontaktuje siĂŞ z krasnoludami. Problem w tym, Âże wiĂŞkszoœÌ krasnoludĂłw jest przeciwna w³¹czeniu siĂŞ w rozgrywki pomiĂŞdzy elfami a Zakonem wspieranym przez smoczycĂŞ Beryl. Dochodzi do spiskĂłw, zamachĂłw i wielkiego zamieszania. Tarn pragnie w³¹czenia krasnoludĂłw do wspĂłlnoty Krynnu a klany, zwÂłaszcza Neidarowie, wolÂą kompletnÂą izolacjĂŞ.
   Ksi¹¿kĂŞ czyta siĂŞ bardziej jak Ludluma czy Clancy’ego niÂż fantasy! OpowieœÌ akcji w Âświecie DL! Dobre!

ObiecaÂłem Xazaxowi, Âże w styczniu przeczytam i pokrĂłtce zrecenzujĂŞ ksi¹¿kĂŞ napisanÂą na podstawie gry „Elder Scrolls – Oblivion” pod tytuÂłem „The Infernal City” (Piekielne Miasto).
   W zaÂłoÂżeniu miaÂła to byĂŚ kontynuacja opowieÂści „Oblivion” skÂłaniajÂąca fanĂłw gry do siĂŞgniĂŞcia g³êbiej w Âświat Elder Scrolls, do dalszego towarzyszenia Tamriel i dalszego zg³êbiania walki ze zÂłem toczÂącej siĂŞ w cieniu Umbriel – lewitujÂącego miasta. Tak miaÂło byĂŚ w zaÂłoÂżeniu.
Nie mam pojêcia wielkiego o samej grze, ot tylko tyle co Xazax na Gamepocalypse omówi³, jednak ta ksi¹¿ka nie tylko nie zachêci³aby mnie do gry, lecz wrêcz od niej odrzuci³a. Autor, Greg Keyes, wyraŸnie nie sprosta³ zadaniu. Ksi¹¿ka jest pisana g³ównie w warstwie dialogowej, co niejako zwiêksza tempo akcji, lecz nie pozwala poznaÌ bohaterów. Jêzyk opowieœci jest ciê¿ki, szarpany a czasem sztucznie udziwniony. Narracja skacze po tak wielu planach, ¿e ³atwo siê pogubiÌ. Niestety mam wra¿enie, ¿e autor nie mia³ pomys³u na ca³¹ ksi¹¿kê. Dosta³ zamówienie od wytwórcy gry, przyj¹³, napisa³ kilka pocz¹tkowych rozdzia³ów a potem ca³oœÌ zaczê³a siê roz³aziÌ w niespójne gadulstwo i chaotyczn¹ gadaninê.
Jak chyba jasno siê wyrazi³em tej ksi¹¿ki raczej drugi raz do rêki nie wezmê. Przynajmniej nie w wersji angielskiej. Znane mi s¹ wyczyny t³umaczy, którzy z kiepskiego materia³u oryginalnego potrafi¹ ca³kiem niez³¹ rzecz wytworzyÌ a jak mi Xazax doniós³ ta ksi¹¿ka jest ju¿ przet³umaczona na polski. Jak ktoœ przeczyta to mo¿e s³ówko tu zamieœci.

OpowieÂści Wujka Trapspringera – Dixie Lee McKeone
   Mam tu pewien kÂłopot bowiem sam, z wÂłasnej woli, podj¹³em siĂŞ przetÂłumaczenia tej ksi¹¿ki i na tym forum jÂą opublikowaÂłem. OpowieœÌ tymczasem okazaÂła siĂŞ napisana, co tu gadaĂŚ, sÂłabo. Autorowi nie dostaÂło albo warsztatu pisarskiego, albo weny twĂłrczej. Sama fabuÂła pomyÂślana zostaÂła doœÌ cwanie: oto spisano pierwszÂą podró¿ Trapspringera, mÂłodego podĂłwczas kendera, jakÂą podj¹³ w towarzystwie wÂłasnej siostry, Ripple. Po drodze na potykajÂą czerwonego maga w postaci lilipuciej kobietki, uczennicy jakiegoÂś mistrza, a wĂŞdrujÂąc wraz z niÂż, nadziewajÂą siĂŞ jeszcze krasnoludy Âżlebowe, braci o nieco maÂło rozgarniĂŞtych umysÂłach acz, jak na ÂżlebowcĂłw, caÂłkiem cwanych.
Konglomerat bohaterĂłw sam w sobie obiecuje niezwykÂłoœÌ przygĂłd. NiektĂłre mogÂą byĂŚ straszne, inne tragiczne a jeszcze inne komiczne. ParĂŞ takich przygĂłd w rzeczy samej tu znajdujemy. Nie w tym jednak tkwi sÂłaboœÌ fabuÂły. Otó¿ autorowi nie doœÌ byÂło postaci tak fantastycznych jak magowie, kenderzy czy krasnoludy.  PowoÂłaÂł jeszcze do Âżycia koboldy (nigdy w Dragonlance siĂŞ na takich nie nadziaÂłem) a potem jeszcze jakieÂś straszaki (w oryginale „bugbears”). Wydaje siĂŞ, Âże zabrakÂło autorowi weny, by z istniejÂących juÂż postaci i ich konfliktĂłw wiĂŞcej przygĂłd wycisn¹Ì. WÂłaÂśnie… wycisn¹Ì… w pewnym momencie zaczĂŞÂło to wyglÂądaĂŚ na wyciskanie na si³ê jeszcze paru wierszy. Jakby od wiersza autorowi pÂłacono.
PodsumowujÂąc: pozycja moÂże stanowiĂŚ pewien przyczynek do opisu Krynnu, lecz tylko przyczynek i to z pomniejszych rangÂą. Tylko dla absolutnych wariatĂłw DL, takich jak ja, jest warta przeczytania. Poza tym… niekoniecznie.