3 Tomy biografi Aleksandra wielkiego. świetne

Wiele różnych. Oprócz lektur i książek potrzebnych na studia (których przeczytałem sporo)  i s-f (niektórzy twierdzą, że to też fantasy, a z tego gatunku przeczytałem wiele, np wiele książek Łukjanienki, Metro 2033 i 2034) czytałem m. in. Ogniem i mieczem, Martin Eden, Snajper (taka nowa o komandosie SEAL Team Six), książki przyrodnicze i popularno-naukowe (jako dziecko tysiące:D a i teraz się zdarza - np Krótka historia czasu, czy książki z serii "dlaczego" o psychologii, ewolucji i ciekawostkach naukowych). Czytam b. dużo, niekoniecznie tylko fantasy.

Wszystkie książki o dzikim zachodzie(piff paff xD) jakie udało mi się dorwać, prawie wszystkie książki Roberta Ludluma,Fryderyka Forsytha. W swoim czasie czytałem też historyczne Sienkiewicz, Korkozowicz itp. Ostatnio przed DL czytałem całkiem niezłą serie s-f cykl Temeraire:)

Ile odpowiedzi
Mogę się więc opowiedzieć w tej sprawie, ja rozpocząłem czytanie Fantasy. Pierwszą książką był świat Dragonlance
NIe wymieniam oczywiście lektur (Przedwiośnie, Ludzie Bezdomni, Zbrodnia i Kara- klasyka) zmierzam do tego, iż sięgnąłem jakiś czas temu po Kryminały, ponieważ do mnie przemawiają i to był strzał w 10

Tak, to jest mój gatunek, stojący po Fantastyce.

Lubię ksiażki Aleksandra Dumasa - ten klimacik płaszcza i szpady, to bujanie się na żyrandolu, ta czysta, radosna epika.
Lubię Salmana Rushdie - za bardzo soczyste, ciężkie opisy, za klimat, za moc.
"Zbrodnię i Karę", "Potop" oraz "Ogniem i mieczem" czytałam z własnej nieprzymuszonej woli, to samo z "Nad Niemnem"(bo zasnęłam na filmie... nie było aż takie złe) i "Chłopami" (i zaczęłam się modlić do narracji Reymonta).

Poza tym łykam rzeczy takie jak "Fizyka rzeczy niemożliwych" Michio Kaku albo pozycje z półeczki z religioznawstwem.

Sci-fi z przyzwyczajenia nie wypoeminiam, bo i ono i fantasy, to elementy fantastyki...

Diuna to zaiście zacna lektura, uwagi jest też wart Cykl o Enderze Orsona Scotta Carda.
Jeżeli ktoś lubi radosne bitwy kosmiczne, to będzie zadowolony z Jacka Campebella i jego Zaginionej Floty (chociaż to książka do kibicowania głównemu bohaterowi), fajnie też się czyta książki Elizabeth Moon (chociaż ona tyle różnych serii ciągnie, które się nawzajem przeplatają, że można jedynie do bibliografii odesłać). Poza tym Dick. I C.J.Cherryh.
Z polskiej literatury sci-fi uwagi wart jest Zajdel - bo to klasyka - nieźle się też czyt Kołodziejczaka i jego Dominium Solarne (chociaż to już dosyć specyficzne jest, bo autor chwali się czasami, że ma taki fajny scaj-fajowy język).

Lem jest jeden, tak samo jak Dukaj jest jeden. Tyle w temacie.
Istnieje tyle odmian samego sci-fi, że porównywanie pozyscji spod innych flag między sobą jest jakieś takie... bez sensu jakiegokolwiek

Lem... babcia mnie do niego zachęciła

Wypowiedzi na forum pobudziły pamięć. Postarałem się więc i ab ovo mamy (lektury obowiązkowe pomijam).
1.    Pierwszą książkę otrzymałem od Ojca w 1958 roku. Był to „Robinson Cruzoe” Stanisława Stampfla na podstawie Daniela Defoe. Miałem 6 lat i tak to się zaczęło. Książka ta, wydana w 1954 roku, dalej pyszni się na mojej półce.
2.    Przez cały okres podstawówki Ojciec przeklinał swój prezent, bowiem więcej czytałem niż ganiałem za piłką. Na moje szczęście na książkach Ojciec nie oszczędzał. Przyszła więc kolej na Alfreda Szklarskiego (cały cykl przygód Tomka Wilmowskiego), podkradane Ojcu „Tygrysy” (małe książeczki z historii pierwszej i drugiej wojny), Jack London, James F. Cooper, Curwood, Lucy M. Montgomery(?), Karol May, ale i Konopnicka, Mickiewicz, Słowacki, Fiedler, Meissner, Dumas. Jednym słowem – przygoda aż się skrzyła. Potem nastąpiła seria „Samotni Żeglarze” i dopiero wsiąkłem. Do tego stopnia, że jestem teraz jachtowym sternikiem morskim. Pod koniec podstawówki objawił mi się Lem. Zaczęło się od „Astronautów” i filmu na tej podstawie – Milcząca Planeta. Choć nadal łykałem właściwie wszystko, to jednak fantastyka stanęła na czele. Zwłaszcza gdy dotarło do mnie, że dla Lema była to tylko odskocznia od filozofii w postaci „Summa Technologiae”, „Golema XXIV” i temu podobnych. Na książki Lema czekało się w kolejkach w księgarni!!! Na inne, co lepsze również!!! Poza Harry Potterem – kolejka-pojęcie nieznane. Pomimo fantastyki dopadały mnie i inne okresy – okres historyczny polski, (Kraszewski (brr), Gołubiew (mniam), Jasienica (aj,aj,aj), Wańkowicz (!!!)), okres historyczny starożytny (Ceram (!!!)), okres historyczny prekolumbijski (Hubert itp.), myśliwski, popularno-naukowy, kosmiczno-astronomiczny (nawet poradniki łykałem!). bałagan w głowie straszny ale jeszcze zdążyłem z całym Sienkiewiczem i Gąsiorowskim.
3.    Czasy licealne były troszkę ambitniejsze, przynajmniej początkowo – Cortazar (Gra w klasy), Joyce – (Ulisses, w tłum. Słomczyńskiego – oj, te kolejki w bibliotekach! Bo w księgarni żadnej szansy, a potem trzydzieści stron i won!), Camus, Saint Exupery, Kruczkowski, Mrożek, Hłasko. i mnóstwo im podobnych. I gdzieś tak w połowie liceum stało się, że Ojciec, z jakiejś podróży zagranicznej przywiózł Hobbita i Władcę PO ANGIELSKU, łobuz.Języka uczyłem się już w podstawówce ale, sami wiecie – trzy Z, a tu książki obce! Przysiadłem i połknąłem Hobbita w jakieś dwa miesiące(!). Wpadłem. Do końca liceum zdążyłem z Władcą i właściwie skończyła się fantastyka a zaczęła fantasy. Liche to wtedy było ale zawsze można było zaliczyć Borroughsa i jemu podobnych.
4.    W okresie studenckim sprawy się mocno pogorszyły. Bo z jednej strony kusiła literatura tzw. ambitna (dziś: mainstream) a pogardzana wtedy fantasy i tak była najważniejsza, tyle, że było tego, co kot napłakał. Wydawano wtedy głównie Strugackich (dooobre), Wiśniewskiego-Snerg (też niezłe), czy Wnuka-Lipińskiego (lepszy pisarz niż polityk). Najważniejszym źródłem bywało wydawnictwo „Literatura na Świecie”, które czasem coś tam zauważyło.
5.    W czasach poststudenckich, już jako ojciec rodziny, czasu miałem może mniej ale chęci wręcz przybyło. Właśnie zaczęto wydawać czasopismo „Fantastyka”, które publikowało sporo polskich debiutantów i tak poznałem Sapkowskiego, Ziemkiewicza i innych. Czasy osiemdziesiąte rozwojowi czytelnictwa wszakże nie sprzyjały i na mnie też się to odbiło.
6.    Lata dziewięćdziesiąte to wybuch wydawniczy również w fantasy. Pojawia się (i to bez stania w kolejkach) Ursula LeGuin, Robert Jordan, Terry Pratchett, Frank Herbert kontynuuje Diunę, David Eddings walczy z Malloreonem, Belgariadą i własną żoną (co przypłacił porażką czyli wydaniem zupełnie poronionego cyklu DREAMERS), Artur C. Clark jest dostępny nie tylko w Odysei 2001 ale i 2010, 2061 oraz 3001, Brian Aldiss wydaje Helikonię. Zaczyna się era komputerów, Internetu, gier RPG. Zaczyna się Dragonlance, Warhammer, Dungeon & Dragons. O tym, że w Dragonlance wpadłem jak śliwka w …kompot nie muszę chyba pisać. Pozostałe rzeczy mnie nie zachwyciły a twórczość Salvatore wręcz odrzuciła.
7.    Zaczął się nowy wiek i nowe książki. Wróciłem trochę do innej tematyki i łyknąłem cykl „Korpus” Griffina, cały cykl Clancy’ego i jeszcze trochę takiej literatury (wraz ze Stigiem Larssonem) i… wróciłem do Dragonlance. Tym razem w oryginale. W międzyczasie dopadło mnie wredne choróbsko i…mam jeszcze więcej czasu na czytanie i pisanie. Przeczytałem Paoliniego „Eragon” i cała reszta i muszę rzec, że tłumaczenie jest lepsze od oryginału a filmowa adaptacja pierwszej części też jest niezła. Lewis ze swoją Narnią najlepszy jest w filmie, książka nudzi i po angielsku i po polsku.
8.    Tysiąca spraw jeszcze nie poruszyłem; bo i Ann McCaffrey z „Jeźdźcami Smoków z Pern” i Trudi Canavan, naśladowczyni (raczej kiepska) wielkich cyklów fantasy, i Eriksson, i Mari Snyder i mnóstwo innych.
9.    Ale po drodze był jeszcze Czechow, Dostojewski, Bułhakow (nawet w oryginale!), Tołstoj, Hasek (Szwejk jest boski!), i Goodkind (Miecz prawdy), i Walter Moers (wspaniała fantasy niemiecka – polecam gorąco), i Tad Williams, i Nancy Kress, i…..
10.    Wiecie co… po latach stwierdzam, że najważniejszą książką, jaką przeczytałem był i tak…
„Kubuś Puchatek”

Chyba skończę, bo i tak nikt tego nie przeczyta.