3 Tomy biografi Aleksandra wielkiego. Âświetne

Wiele ró¿nych. OprĂłcz lektur i ksi¹¿ek potrzebnych na studia (ktĂłrych przeczytaÂłem sporo)  i s-f (niektĂłrzy twierdzÂą, Âże to teÂż fantasy, a z tego gatunku przeczytaÂłem wiele, np wiele ksi¹¿ek ÂŁukjanienki, Metro 2033 i 2034) czytaÂłem m. in. Ogniem i mieczem, Martin Eden, Snajper (taka nowa o komandosie SEAL Team Six), ksi¹¿ki przyrodnicze i popularno-naukowe (jako dziecko tysiÂące:D a i teraz siĂŞ zdarza - np KrĂłtka historia czasu, czy ksi¹¿ki z serii "dlaczego" o psychologii, ewolucji i ciekawostkach naukowych). Czytam b. duÂżo, niekoniecznie tylko fantasy.

Wszystkie ksi¹¿ki o dzikim zachodzie(piff paff xD) jakie uda³o mi siê dorwaÌ, prawie wszystkie ksi¹¿ki Roberta Ludluma,Fryderyka Forsytha. W swoim czasie czyta³em te¿ historyczne Sienkiewicz, Korkozowicz itp. Ostatnio przed DL czyta³em ca³kiem niez³¹ serie s-f cykl Temeraire:)

Ile odpowiedzi
Mogê siê wiêc opowiedzieÌ w tej sprawie, ja rozpocz¹³em czytanie Fantasy. Pierwsz¹ ksi¹¿k¹ by³ œwiat Dragonlance
NIe wymieniam oczywiœcie lektur (Przedwioœnie, Ludzie Bezdomni, Zbrodnia i Kara- klasyka) zmierzam do tego, i¿ siêgn¹³em jakiœ czas temu po Krymina³y, poniewa¿ do mnie przemawiaj¹ i to by³ strza³ w 10

Tak, to jest mĂłj gatunek, stojÂący po Fantastyce.

LubiĂŞ ksiaÂżki Aleksandra Dumasa - ten klimacik pÂłaszcza i szpady, to bujanie siĂŞ na Âżyrandolu, ta czysta, radosna epika.
LubiĂŞ Salmana Rushdie - za bardzo soczyste, ciĂŞÂżkie opisy, za klimat, za moc.
"ZbrodniĂŞ i KarĂŞ", "Potop" oraz "Ogniem i mieczem" czytaÂłam z wÂłasnej nieprzymuszonej woli, to samo z "Nad Niemnem"(bo zasnĂŞÂłam na filmie... nie byÂło aÂż takie zÂłe) i "ChÂłopami" (i zaczĂŞÂłam siĂŞ modliĂŚ do narracji Reymonta).

Poza tym ³ykam rzeczy takie jak "Fizyka rzeczy niemo¿liwych" Michio Kaku albo pozycje z pó³eczki z religioznawstwem.

Sci-fi z przyzwyczajenia nie wypoeminiam, bo i ono i fantasy, to elementy fantastyki...

Diuna to zaiÂście zacna lektura, uwagi jest teÂż wart Cykl o Enderze Orsona Scotta Carda.
Je¿eli ktoœ lubi radosne bitwy kosmiczne, to bêdzie zadowolony z Jacka Campebella i jego Zaginionej Floty (chocia¿ to ksi¹¿ka do kibicowania g³ównemu bohaterowi), fajnie te¿ siê czyta ksi¹¿ki Elizabeth Moon (chocia¿ ona tyle ró¿nych serii ci¹gnie, które siê nawzajem przeplataj¹, ¿e mo¿na jedynie do bibliografii odes³aÌ). Poza tym Dick. I C.J.Cherryh.
Z polskiej literatury sci-fi uwagi wart jest Zajdel - bo to klasyka - nieÂźle siĂŞ teÂż czyt KoÂłodziejczaka i jego Dominium Solarne (chociaÂż to juÂż dosyĂŚ specyficzne jest, bo autor chwali siĂŞ czasami, Âże ma taki fajny scaj-fajowy jĂŞzyk).

Lem jest jeden, tak samo jak Dukaj jest jeden. Tyle w temacie.
Istnieje tyle odmian samego sci-fi, Âże porĂłwnywanie pozyscji spod innych flag miĂŞdzy sobÂą jest jakieÂś takie... bez sensu jakiegokolwiek

Lem... babcia mnie do niego zachĂŞciÂła

Wypowiedzi na forum pobudziÂły pamiĂŞĂŚ. PostaraÂłem siĂŞ wiĂŞc i ab ovo mamy (lektury obowiÂązkowe pomijam).
1.    PierwszÂą ksi¹¿kĂŞ otrzymaÂłem od Ojca w 1958 roku. ByÂł to „Robinson Cruzoe” StanisÂława Stampfla na podstawie Daniela Defoe. MiaÂłem 6 lat i tak to siĂŞ zaczĂŞÂło. Ksi¹¿ka ta, wydana w 1954 roku, dalej pyszni siĂŞ na mojej pó³ce.
2.    Przez caÂły okres podstawĂłwki Ojciec przeklinaÂł swĂłj prezent, bowiem wiĂŞcej czytaÂłem niÂż ganiaÂłem za piÂłkÂą. Na moje szczĂŞÂście na ksi¹¿kach Ojciec nie oszczĂŞdzaÂł. PrzyszÂła wiĂŞc kolej na Alfreda Szklarskiego (caÂły cykl przygĂłd Tomka Wilmowskiego), podkradane Ojcu „Tygrysy” (maÂłe ksi¹¿eczki z historii pierwszej i drugiej wojny), Jack London, James F. Cooper, Curwood, Lucy M. Montgomery(?), Karol May, ale i Konopnicka, Mickiewicz, SÂłowacki, Fiedler, Meissner, Dumas. Jednym sÂłowem – przygoda aÂż siĂŞ skrzyÂła. Potem nastÂąpiÂła seria „Samotni ÂŻeglarze” i dopiero wsiÂąkÂłem. Do tego stopnia, Âże jestem teraz jachtowym sternikiem morskim. Pod koniec podstawĂłwki objawiÂł mi siĂŞ Lem. ZaczĂŞÂło siĂŞ od „AstronautĂłw” i filmu na tej podstawie – MilczÂąca Planeta. ChoĂŚ nadal ÂłykaÂłem wÂłaÂściwie wszystko, to jednak fantastyka stanĂŞÂła na czele. ZwÂłaszcza gdy dotarÂło do mnie, Âże dla Lema byÂła to tylko odskocznia od filozofii w postaci „Summa Technologiae”, „Golema XXIV” i temu podobnych. Na ksi¹¿ki Lema czekaÂło siĂŞ w kolejkach w ksiĂŞgarni!!! Na inne, co lepsze rĂłwnieÂż!!! Poza Harry Potterem – kolejka-pojĂŞcie nieznane. Pomimo fantastyki dopadaÂły mnie i inne okresy – okres historyczny polski, (Kraszewski (brr), GoÂłubiew (mniam), Jasienica (aj,aj,aj), WaĂąkowicz (!!!)), okres historyczny staroÂżytny (Ceram (!!!)), okres historyczny prekolumbijski (Hubert itp.), myÂśliwski, popularno-naukowy, kosmiczno-astronomiczny (nawet poradniki ÂłykaÂłem!). baÂłagan w gÂłowie straszny ale jeszcze zd¹¿yÂłem z caÂłym Sienkiewiczem i GÂąsiorowskim.
3.    Czasy licealne byÂły troszkĂŞ ambitniejsze, przynajmniej poczÂątkowo – Cortazar (Gra w klasy), Joyce – (Ulisses, w tÂłum. SÂłomczyĂąskiego – oj, te kolejki w bibliotekach! Bo w ksiĂŞgarni Âżadnej szansy, a potem trzydzieÂści stron i won!), Camus, Saint Exupery, Kruczkowski, MroÂżek, HÂłasko. i mnĂłstwo im podobnych. I gdzieÂś tak w poÂłowie liceum staÂło siĂŞ, Âże Ojciec, z jakiejÂś podró¿y zagranicznej przywiĂłzÂł Hobbita i WÂładcĂŞ PO ANGIELSKU, Âłobuz.JĂŞzyka uczyÂłem siĂŞ juÂż w podstawĂłwce ale, sami wiecie – trzy Z, a tu ksi¹¿ki obce! PrzysiadÂłem i poÂłkn¹³em Hobbita w jakieÂś dwa miesiÂące(!). WpadÂłem. Do koĂąca liceum zd¹¿yÂłem z WÂładcÂą i wÂłaÂściwie skoĂączyÂła siĂŞ fantastyka a zaczĂŞÂła fantasy. Liche to wtedy byÂło ale zawsze moÂżna byÂło zaliczyĂŚ Borroughsa i jemu podobnych.
4.    W okresie studenckim sprawy siĂŞ mocno pogorszyÂły. Bo z jednej strony kusiÂła literatura tzw. ambitna (dziÂś: mainstream) a pogardzana wtedy fantasy i tak byÂła najwaÂżniejsza, tyle, Âże byÂło tego, co kot napÂłakaÂł. Wydawano wtedy g³ównie Strugackich (dooobre), WiÂśniewskiego-Snerg (teÂż niezÂłe), czy Wnuka-LipiĂąskiego (lepszy pisarz niÂż polityk). NajwaÂżniejszym ÂźrĂłdÂłem bywaÂło wydawnictwo „Literatura na ÂŚwiecie”, ktĂłre czasem coÂś tam zauwaÂżyÂło.
5.    W czasach poststudenckich, juÂż jako ojciec rodziny, czasu miaÂłem moÂże mniej ale chĂŞci wrĂŞcz przybyÂło. WÂłaÂśnie zaczĂŞto wydawaĂŚ czasopismo „Fantastyka”, ktĂłre publikowaÂło sporo polskich debiutantĂłw i tak poznaÂłem Sapkowskiego, Ziemkiewicza i innych. Czasy osiemdziesiÂąte rozwojowi czytelnictwa wszakÂże nie sprzyjaÂły i na mnie teÂż siĂŞ to odbiÂło.
6.    Lata dziewiĂŞĂŚdziesiÂąte to wybuch wydawniczy rĂłwnieÂż w fantasy. Pojawia siĂŞ (i to bez stania w kolejkach) Ursula LeGuin, Robert Jordan, Terry Pratchett, Frank Herbert kontynuuje DiunĂŞ, David Eddings walczy z Malloreonem, BelgariadÂą i wÂłasnÂą ÂżonÂą (co przypÂłaciÂł poraÂżkÂą czyli wydaniem zupeÂłnie poronionego cyklu DREAMERS), Artur C. Clark jest dostĂŞpny nie tylko w Odysei 2001 ale i 2010, 2061 oraz 3001, Brian Aldiss wydaje HelikoniĂŞ. Zaczyna siĂŞ era komputerĂłw, Internetu, gier RPG. Zaczyna siĂŞ Dragonlance, Warhammer, Dungeon & Dragons. O tym, Âże w Dragonlance wpadÂłem jak Âśliwka w …kompot nie muszĂŞ chyba pisaĂŚ. PozostaÂłe rzeczy mnie nie zachwyciÂły a twĂłrczoœÌ Salvatore wrĂŞcz odrzuciÂła.
7.    Zacz¹³ siĂŞ nowy wiek i nowe ksi¹¿ki. WrĂłciÂłem trochĂŞ do innej tematyki i Âłykn¹³em cykl „Korpus” Griffina, caÂły cykl Clancy’ego i jeszcze trochĂŞ takiej literatury (wraz ze Stigiem Larssonem) i… wrĂłciÂłem do Dragonlance. Tym razem w oryginale. W miĂŞdzyczasie dopadÂło mnie wredne chorĂłbsko i…mam jeszcze wiĂŞcej czasu na czytanie i pisanie. PrzeczytaÂłem Paoliniego „Eragon” i caÂła reszta i muszĂŞ rzec, Âże tÂłumaczenie jest lepsze od oryginaÂłu a filmowa adaptacja pierwszej czĂŞÂści teÂż jest niezÂła. Lewis ze swojÂą NarniÂą najlepszy jest w filmie, ksi¹¿ka nudzi i po angielsku i po polsku.
8.    TysiÂąca spraw jeszcze nie poruszyÂłem; bo i Ann McCaffrey z „JeÂźdÂźcami SmokĂłw z Pern” i Trudi Canavan, naÂśladowczyni (raczej kiepska) wielkich cyklĂłw fantasy, i Eriksson, i Mari Snyder i mnĂłstwo innych.
9.    Ale po drodze byÂł jeszcze Czechow, Dostojewski, BuÂłhakow (nawet w oryginale!), ToÂłstoj, Hasek (Szwejk jest boski!), i Goodkind (Miecz prawdy), i Walter Moers (wspaniaÂła fantasy niemiecka – polecam gorÂąco), i Tad Williams, i Nancy Kress, i…..
10.    Wiecie co… po latach stwierdzam, Âże najwaÂżniejszÂą ksi¹¿kÂą, jakÂą przeczytaÂłem byÂł i tak…
„KubuÂś Puchatek”

Chyba skoĂączĂŞ, bo i tak nikt tego nie przeczyta.