«--

Lilith89 · 2011-11-28 10:34:56

13.Pierwsze spotkanie z ludÂźmi po feriach:
Gdy tylko obudziÂłam siĂŞ rano zobaczyÂłam,Âże mam jeszcze 10 minut do swojego budzika.ByÂłam tak zdenerwowana,Âże czuÂłam siĂŞ jakbym to byÂł pierwszy dzieĂą w nowej szkole.W sumie to po czĂŞÂści byÂła racja,poniewaÂż nie byÂłam juÂż zwykÂłÂą dziewczynÂą jak wczeÂśniej.PrzecieÂż zostaÂłam wilkiem.Po tej chwili rozmyÂślania nad szkoÂłÂą w koĂącu wstaÂłam i wyÂłÂączyÂłam budzik.NastĂŞpnie ubraÂłam siĂŞ.ByÂł marzec,wiĂŞc jak na tÂą porĂŞ roku jeszcze doÂśĂŚ chÂłodno.Dlatego ubraÂłam dÂługie spodnie i bluzĂŞ.ChciaÂłam tym jak najwiĂŞcej przykryĂŚ moje ciaÂło,ktĂłre od czasu przemiany byÂło ciemniejsze,umiĂŞÂśnione,a na dodatek miaÂłam dÂłuÂższe i gĂŞste wÂłosy oraz ten dziwny tatuaÂż.Nagle popatrzyÂłam na zegarek i zobaczyÂłam,Âże zostaÂło mi tylko 20 minut do autobusu.Nie czekajÂąc dÂługo wziĂŞÂłam ze sobÂą plecak i zbiegÂłam na dĂłÂł.Na dole czekali juÂż na mnie dziadkowie,ktĂłrzy na mĂłj widok ucieszyli siĂŞ i oboje
powiedzieli:
-witaj Kiro
-choĂŚ szybko zjedz Âśniadanie,poniewaÂż nie chcemy,ÂżebyÂś spĂłÂźniÂła siĂŞ do szkoÂły-dodaÂła babcia
-witajcie,wiem trochĂŞ siĂŞ zasiedziaÂłam w pokoju
ByÂłam zdziwiona,Âże tak szybko czas mi zleciaÂł.Nie myÂślÂąc juÂż o tym szybko zjadÂłam Âśniadanie,a nastĂŞpnie poÂżegnaÂłam siĂŞ z dziadkami i wybiegÂłam na autobus.ByÂło mi przykro,Âże nadal musiaÂłam chodziĂŚ na niego sama,poniewaÂż Artur uczyÂł siĂŞ w innym.Aczkolwiek cieszyÂłam siĂŞ,Âże go poznaÂłam,poniewaÂż w szkole nie miaÂłabym szans z zabĂłjczo przystojnym Erykiem.Z resztÂą teraz juÂż mnie nie interesowaÂł,poniewaÂż miaÂłam Artura.PowiedziaÂłam to uÂśmiechajÂąc siĂŞ do siebie.Potem pomyÂślaÂłam,Âże musiaÂło to dziwnie wyglÂądaĂŚ.Samotna dziewczyna uÂśmiechajÂąca siĂŞ do siebie.Po czym zaÂśmiaÂłam siĂŞ.Gdy doszÂłam na przystanek nikogo tam nie byÂło,z resztÂą jak zawsze,poniewaÂż mĂłj dom byÂł jedynym w okolicy.UsiadÂłam,wiĂŞc na Âławce i patrzÂąc na zegarek miaÂłam jeszcze 5 minut do autobusu.Mam nadzieje,Âże juÂż nie pojechaÂł-pomyÂślaÂłam przez chwilĂŞ.Potem zamyÂśliÂłam siĂŞ co mogÂłabym powiedzieĂŚ Kini na temat mojego nowego wyglÂądu.Nie minĂŞÂła chwila,gdy nagle usÂłyszaÂłam dÂźwiĂŞk zbliÂżajÂącego siĂŞ autobusu.WyjrzaÂłam na ulicĂŞ,ale go nie widziaÂłam.Dopiero po chwili doszÂło do mnie,Âże mam teraz lepszy sÂłuch i autobus powinien siĂŞ za chwilĂŞ pojawiĂŚ.Faktycznie tak byÂło.Chwile pĂłÂźniej przyjechaÂł.Gdy tylko podjechaÂł wsiadÂłam do niego i pojechaÂłam do szkoÂły.WysiadÂłam z niego na przystanku,ktĂłry znajdowaÂł siĂŞ ulicĂŞ przed mojÂą szkoÂłÂą.Razem ze mnÂą wyszli inni ludzie i duÂżo uczniĂłw w podobnym wieku jak ja.Na szczĂŞÂście nikogo
z nich nie znaÂłam i nie przyglÂądali mi siĂŞ zbytnio.Do szkoÂły szÂłam powoli.MiaÂłam w koĂącu jeszcze 15 minut do zajĂŞĂŚ.Nadal stresowaÂłam siĂŞ pierwszym dniem spĂŞdzonym w szkole jako wilk.BaÂłam siĂŞ,Âże ktoÂś mnie tak rozzÂłoÂści,Âże bĂŞdĂŞ zmuszona zamieniĂŚ siĂŞ wilka i wtedy kaÂżdy odkryje kim jestem,a tego bym nie chciaÂła.MusiaÂłam to utrzymaĂŚ w tajemnicy jak obiecaÂłam dziadkom.ZbliÂżajÂąc siĂŞ do szkoÂły zauwaÂżyÂłam,Âże z przeciwnej strony idzie moja przyjaciĂłÂłka Kinia.ByÂła jeszcze doÂśĂŚ daleko,wiĂŞc jako czÂłowiek nie mogÂła mnie rozpoznaĂŚ.MiaÂłam tylko nadzieje,Âże gdy mnie zauwaÂży rozpozna mnie i nie bĂŞdzie wypytywaĂŚ o to dlaczego siĂŞ tak zmieniÂłam.Zaraz spostrzegÂłam,Âże przy wejÂściu do szkoÂły stoi Eryk.Przez chwile miaÂłam wraÂżenie,Âże nasze spojrzenia siĂŞ spotkaÂły jakby i on mnie zauwaÂżyÂł.Jednak jak to mogÂło byĂŚ moÂżliwe.ByÂłam nadal doÂśĂŚ daleko.To musiaÂło oznaczaĂŚ jedno.Nie mĂłgÂł byĂŚ zwykÂłym czÂłowiekiem.Dopiero teraz do mnie doszÂło,Âże jego budowa przypominaÂła tam tego wampira,ktĂłrego spotkaÂłam w lesie.MiaÂł jasnÂą cerĂŞ i wyraÂźnie ciemne brÂązowe oczy co nie zgadzaÂło siĂŞ z tam tym wampirem.On miaÂł przecieÂż czerwone.MoÂże to tylko zbieg okolicznoÂści.ByÂł jednak jeden sposĂłb,Âżeby siĂŞ przekonaĂŚ.JeÂśli byÂł wampirem musiaÂłam Âźle pachnieĂŚ jak pozostaÂłe.Skoro tak bĂŞdzie nie bĂŞdĂŞ miaÂła Âżadnych wÂątpliwoÂści.PĂłki co nic nie czuÂłam w powietrzu.SpoglÂądajÂąc tak na niego zauwaÂżyÂłam,Âże jestem juÂż doÂśĂŚ blisko szkoÂły.WÂłaÂściwie nawet nie zauwaÂżyÂłam,Âże siĂŞ zatrzymaÂłam.StaÂłam przy maÂłym parku koÂło szkoÂły.ByÂło w nim duÂżo Âławek,na ktĂłrych czĂŞsto przesiadywali uczniowie.Po chwili usÂłyszaÂłam swoje imiĂŞ.To nie mĂłgÂł byĂŚ nikt inny jak Kinia.OdwrĂłciÂłam siĂŞ w jej stronĂŞ i zobaczyÂłam,Âże do mnie biegnie.NastĂŞpnie jeszcze raz popatrzyÂłam na wejÂście do szkoÂły,ale Eryka juÂż nie byÂło.Nagle usÂłyszaÂłam zbliÂżajÂącÂą siĂŞ Kinie i odwrĂłciÂłam siĂŞ z powrotem.PrzywitaÂłam jÂą uÂśmiechem,a ona podbiegajÂąc do mnie zatrzymaÂła siĂŞ dopiero w moich ramionach przytulajÂąc mnie i przy tym mĂłwiÂąc:
-witaj Kiro jak dawno siĂŞ nie widziaÂłyÂśmy,a ja tak bardzo siĂŞ za tobÂą stĂŞskniÂłam-po czym puÂściÂła mnie i stanĂŞÂła naprzeciwko
-witaj Kinia to prawda minĂŞÂło trochĂŞ czasu,a co tam u ciebie?-uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ do niej i wziĂŞÂłam jÂą pod ramiĂŞ prowadzÂąc w stronĂŞ szkoÂły
-u mnie nic ciekawego,nudziÂłam siĂŞ caÂłe ferie,a ty co robiÂłaÂś?-spytaÂła zaciekawiona
-yyyyy...-nie wiedziaÂłam co wymyÂśliĂŚ,a nie mogÂłam powiedzieĂŚ jej prawdy,a przynajmniej caÂłej,wiĂŞc postanowiÂłam,Âże wspomnĂŞ o Arturze
-poznaÂłam kogoÂś
-tak to super,a kto to taki?-spytaÂła zaciekawiona,a ja cieszyÂłam siĂŞ,Âże nie zwrĂłciÂła uwagi na mĂłj wyglÂąd
-ma na imiĂŞ Artur i myÂślĂŞ,Âże moÂże wyjÂśĂŚ z tego coÂś wiĂŞcej niÂż zwykÂła znajomoÂśĂŚ-po czym uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ do niej i przy okazji zrobiÂło mi siĂŞ ciepÂło w brzuchu
-jak ja ci zazdroszczĂŞ,teÂż bym chciaÂła kogoÂś fajnego poznaĂŚ-odpowiedziaÂła zasmucona,ale zaraz dodaÂła-musisz mnie z nim poznaĂŚ ok?-powiedziaÂła bardzo podekscytowana tym faktem
-dobrze,ale dopiero za jakiÂś czas,poniewaÂż mieszka kawaÂłek ode mnie i powiedziaÂł,Âże na razie nie bĂŞdzie miaÂł czasu mnie odwiedzaĂŚ,ale jak najbardziej ci go przedstawiĂŞ jak tylko bĂŞdĂŞ mogÂła
-to super juÂż nie mogĂŞ siĂŞ doczekaĂŚ
-ja teÂż,a teraz choĂŚ my do klasy bo siĂŞ spĂłÂźnimy na zajĂŞcia
Po tych sÂłowach weszÂłyÂśmy do szkoÂły.PrĂłbowaÂłam wychwyciĂŚ jakiÂś podejrzany zapach,ale ku mojemu zdziwieniu czuÂłam tylko ludzki.ZaczĂŞÂłam siĂŞ rozglÂądaĂŚ za Erykiem,ale nigdzie go nie widziaÂłam.Widocznie poszedÂł juÂż na zajĂŞcia.MoÂże pĂłÂźniej uda mi siĂŞ go zobaczyĂŚ.Po chwili znaleÂźliÂśmy naszÂą klasĂŞ i weszÂłyÂśmy do Âśrodka.PrzywitaÂłam siĂŞ ze wszystkimi i usiadÂłam z Kinia do swojej Âławki.Zaraz przyszedÂł nauczyciel i zaczĂŞÂła siĂŞ pierwsza lekcja.Jak zwykle pierwsza ciÂągnĂŞÂła siĂŞ w nieskoĂączonoÂśĂŚ.Na szczĂŞÂście po jakimÂś czasie minĂŞÂła i udaÂłyÂśmy siĂŞ z Kinia na nastĂŞpnÂą.Niestety przez ten caÂły czas nie mogÂłam go znaleÂźĂŚ.Jakby siĂŞ zapadÂł pod ziemiĂŞ.Jednak przypomniaÂłam sobie,Âże po trzeciej lekcji jest pora stoÂłĂłwki,na ktĂłrej powinien byĂŚ.CzekaÂłam na niÂą niecierpliwie przez nastĂŞpne zajĂŞcia.W koĂącu skoĂączyÂła siĂŞ lekcja i obie z Kinia udaliÂśmy siĂŞ na dĂłÂł do stoÂłĂłwki.Po drodze nie wyczuÂłam Âżadnego wampira.Gdy weszÂłam do stoÂłĂłwki nie byÂło Eryka.To zachowanie sprawiÂło,Âże miaÂłam pewne podejrzenia.MoÂże baÂł siĂŞ,Âże go rozpoznam i chciaÂł to przede mnÂą ukryĂŚ albo po prostu baÂł siĂŞ naszego starcia.Faktycznie to mogÂłoby wyglÂądaĂŚ nieprzyjemnie.Nie myÂślÂąc juÂż o tym wziĂŞÂłam z KiniÂą jedzenie i usiadÂłyÂśmy przy stoliku z innymi znajomymi z naszej klasy.KaÂżdy z nich opowiadaÂł co robiÂł na feriach.Jak widaĂŚ wiĂŞkszoÂśĂŚ z nich gdzieÂś wyjechaÂła i dobrze siĂŞ bawiÂła.Jeden przez drugiego przechwalaÂł siĂŞ.Nagle zainteresowaÂła ich moja osoba.Prawdopodobnie przez to,Âże nic siĂŞ nie odzywaÂłam.Jeden z nich powiedziaÂł do mnie:
-Kiro,a ty co siĂŞ nic nie odzywasz?co robiÂłaÂś przez ferie?-spytaÂł zaciekawiony
-ja nic ciekawego,byÂła ciÂągle w domu nie tak jak wy-odezwaÂłam siĂŞ cicho i niechĂŞtnie
-aha-odpowiedziaÂł lekko poirytowany mojÂą odpowiedziÂą,a potem dodaÂł-a to ciekawe to dlaczego nabraÂłaÂś miĂŞÂśni jakbyÂś coÂś ĂŚwiczyÂła?-spytaÂł lekko podenerwowany
-moÂżna powiedzieĂŚ,Âże trochĂŞ ĂŚwiczyÂłam,w koĂącu nie mogÂłam siedzieĂŚ caÂły czas w domu-odpowiedziaÂła chcÂąc,Âżeby nie pytaÂł mnie o to wiĂŞcej
-faktycznie Kiro,nie zauwaÂżyÂłam i masz teraz ciemniejszÂą skĂłrĂŞ i gĂŞstsze wÂłosy jak ci siĂŞ to udaÂło zrobiĂŚ bo teÂż bym tak chciaÂła-powiedziaÂła zaciekawiona Kinia

Lilith89 · 2011-11-28 10:35:54

-wiesz chodziÂłam trochĂŞ na siÂłownie,solarium i zaczĂŞÂłam jeÂśĂŚ wiĂŞcej owocĂłw oraz warzyw,wiĂŞc pewnie przez te witaminy trochĂŞ lepiej wyglÂądam-uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ prĂłbujÂąc jak najlepiej skÂłamaĂŚ
-masz racjĂŞ,moÂże teÂż powinnam jeÂśĂŚ wiĂŞcej zdrowych rzeczy i iÂśĂŚ na solarium oraz siÂłownie,Âżeby lepiej wyglÂądaĂŚ-uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ,a ja ucieszyÂłam siĂŞ,Âże nie zauwaÂżyÂła,Âże kÂłamiĂŞ tak samo jak reszta
-wiĂŞc jednak nie nudziÂłaÂś siĂŞ w domu-odezwaÂł siĂŞ znowu chÂłopak
-staraÂłam siĂŞ wykorzystaĂŚ jakoÂś czas tutaj jak wy siedzieliÂście gdzieÂś indziej-odezwaÂłam siĂŞ juÂż poirytowana jego wÂścibskoÂściÂą
-spokojnie Kiro-odezwaÂła siĂŞ Kinia,Âżeby mnie uspokoiĂŚ widzÂąc,Âże zdenerwowaÂł mnie kolega
-jestem spokojna,a teraz wybaczcie-po czym odeszÂłam od stoÂłu prĂłbujÂąc siĂŞ uspokoiĂŚ
-Kiro poczekaj-krzyknĂŞÂła za mnÂą Kinia i zaraz do mnie przybiegÂła-nie przejmuj siĂŞ nim,on jest po prostu zazdrosny
-moÂże,ale nie lubiĂŞ takich wÂścibskich osĂłb-odpowiedziaÂłam juÂż mniej zdenerwowana,po czym pomyÂślaÂłam,Âże dobrze zrobiÂłam odchodzÂąc od tego stoÂłu bo nie chciaÂłabym,Âżeby siĂŞ to Âźle skoĂączyÂło
-rozumiem cie,ja teÂż
NastĂŞpnie oboje wyszÂłyÂśmy ze stoÂłĂłwki i udaÂłyÂśmy siĂŞ na nastĂŞpnÂą lekcjĂŞ.Kolejne lekcje minĂŞÂły doÂśĂŚ szybko.Nawet nie zauwaÂżyÂłam kiedy.Gdy skoĂączyÂły siĂŞ zajĂŞcia obie wyszÂłyÂśmy przed szkoÂłĂŞ.Ja miaÂłam jeszcze trochĂŞ czasu do autobusu,wiĂŞc udaÂłam siĂŞ do biblioteki.PoÂżegnaÂłam siĂŞ najpierw z KiniÂą,ktĂłra poszÂła do domu,a ja wrĂłciÂłam do szkoÂły majÂąc nadzieje,Âże jeszcze go spotkam.Po drodze jednak nikogo nie minĂŞÂłam,poniewaÂż wiĂŞkszoÂśĂŚ uczniĂłw juÂż skoĂączyÂła zajĂŞcia.WchodzÂąc do biblioteki poczuÂłam dziwny zapach.Nie tak mocny i brzydki jak wampira,ale doÂśĂŚ intensywny napawajÂący mnie lekkim obrzydzeniem.Musi tu byĂŚ-pomyÂślaÂłam-tylko dlaczego jego zapach jest inny.To byÂła nie lada zagadka.WeszÂłam pomiĂŞdzy regaÂły prĂłbujÂąc go znaleÂźĂŚ.Nagle zobaczyÂłam go przy pĂłÂłce,na ktĂłrej znalazÂłam ksiÂąÂżkĂŞ o naszych legendach.DziĂŞki temu zrobiÂło siĂŞ to bardziej podejrzane.StaraÂłam siĂŞ bliÂżej podejÂśĂŚ,ale nagle zobaczyÂłam,Âże mnie zauwaÂżyÂł i popatrzyÂł siĂŞ w mojÂą stronĂŞ trzymajÂąc w rĂŞku ksiÂąÂżkĂŞ.ZatrzymaÂłam siĂŞ parĂŞ metrĂłw przed
nim,gdy on nagle uÂśmiechnÂąÂł siĂŞ do mnie i odezwaÂł:
-witaj,czytaÂłaÂś moÂże ta ksiÂąÂżkĂŞ o legendach?
-witaj,czytaÂłam-odezwaÂłam siĂŞ bardzo zaskoczona jego grzecznym zachowaniem-a ty?
-teÂż,a w szczegĂłlnoÂści tÂą wzmiankĂŞ o wampirach i wilkoÂłakach-powiedziaÂł podkreÂślajÂąc dwa ostatnie sÂłowa
-czemu wÂłaÂśnie te?-spytaÂłam zaciekawiona i niepewna swojego poÂłoÂżenia
-sÂą najbardziej interesujÂące,z resztÂą jak wÂłaÂśnie zauwaÂżyÂłem rano,dotyczÂą nas oboje nieprawdaÂż?-odpowiedziaÂł z peÂłnÂą powagÂą
-co ty opowiadasz?przecieÂż to tylko legendy i te stworzenia w ogĂłle nie istniejÂą-odpowiedziaÂła zdenerwowana
-nie musisz mnie okÂłamywaĂŚ ani siebie,dobrze wiemy kim jesteÂśmy i powinniÂśmy siĂŞ unikaĂŚ dla wÂłasnego bezpieczeĂąstwa i innych-odpowiedziaÂł ostrzegawczo
-nie wiem o czym ty mĂłwisz-powiedziaÂłam udajÂąc,Âże nie wiem o co mu chodzi,a z drugiej strony trochĂŞ przestraszona i zdziwiona,Âże on teÂż o mnie wiedziaÂł tylko czym rĂłÂżniÂł siĂŞ od innych,Âże inaczej wyglÂądaÂł i zachowywaÂł siĂŞ
-dobrze wiesz-odpowiedziaÂł szyderczo i odÂłoÂżyÂł ksiÂąÂżkĂŞ,po czym wyszedÂł z biblioteki
To byÂło dziwne spotkanie.Nie wiedziaÂłam co mam o tym myÂśleĂŚ.Przez jakiÂś czas staÂłam tak nieruchomo w jednym miejscu myÂślÂąc co dalej zrobiĂŚ.Czy powinnam dowiedzieĂŚ siĂŞ gdzie mieszka czy daĂŚ sobie spokĂłj.Strasznie kusiÂło mnie,Âżeby go ÂśledziĂŚ,ale wiedziaÂłam,Âże mam do czynienia z kimÂś o podobnych zmysÂłach jak ja i mĂłgÂłby mnie z ÂłatwoÂściÂą nakryĂŚ.Tym razem obiecaÂłam,Âże sobie daruje,aÂż minie trochĂŞ czasu.PodeszÂłam do pĂłÂłki i powÂąchaÂłam jeszcze raz ksiÂąÂżkĂŞ,ktĂłrÂą trzymaÂł w rĂŞku,Âżeby jak najlepiej zapamiĂŞtaĂŚ jego zapach.NastĂŞpnie wyszÂłam z biblioteki przypominajÂąc sobie o swoim autobusie.WychodzÂąc ze szkoÂły rozglÂądnĂŞÂłam siĂŞ czy moÂże gdzieÂś siĂŞ tu krĂŞci,ale go nie byÂło.MusiaÂł udaĂŚ siĂŞ do siebie-pomyÂślaÂłam.Nie majÂąc wyboru ruszyÂłam szybciej w stronĂŞ autobusu,Âżeby nie musieĂŚ wracaĂŚ na nogach do domu.Gdy tylko przyszÂłam na przystanek zobaczyÂłam,Âże autobus juÂż jedzie.Na szczĂŞÂście zdÂąÂżyÂłam w samÂą porĂŞ.WsiadÂłam do niego i pojechaÂłam do domu.Gdy dojechaÂłam byÂło juÂż pĂłÂźne popoÂłudnie.Szybko doszÂłam do domu.Nie chciaÂłam powiedzieĂŚ na razie o tym spotkaniu nikomu.Nawet lepiej bĂŞdzie jeÂśli nikt o tym siĂŞ nie dowie,poniewaÂż sama muszĂŞ zobaczyĂŚ co z tym wampirem.SÂądzĂŞ,Âże moÂże byĂŚ inny niÂż reszta,wiĂŞc nie chcĂŞ,Âżeby coÂś mu siĂŞ staÂło jeÂśli nie zabija ludzi.BĂŞdÂąc w domu zjadÂłam obiad i poszÂłam do siebie do pokoju mĂłwiÂąc dziadkom,Âże w szkole byÂło wszystko w porzÂądku.Nie wspominaÂłam o incydencie na stoÂłĂłwce i w bibliotece.PowiedziaÂłam tylko,Âże mam duÂżo lekcji do odrobienia i muszĂŞ siĂŞ uczyĂŚ.BĂŞdÂąc juÂż w pokoju ÂściÂągÂłam plecak i odrobiÂłam swoje lekcje.Potem trochĂŞ pouczyÂłam siĂŞ i jak juÂż wszystko skoĂączyÂłam weszÂłam na internet poszukaĂŚ czegoÂś wiĂŞcej na temat wampirĂłw.Niestety nie znalazÂłam nic nowego.Zatem musiaÂłam siĂŞ sama dowiedzieĂŚ coÂś wiĂŞcej o nim tylko musiaÂłam wymyÂśliĂŚ jakiÂś dobry plan.PĂłki co postanowiÂłam,Âże bĂŞdĂŞ go obserwowaĂŚ z daleka tak jak chciaÂł.MusiaÂłam wziÂąĂŚ pod uwagĂŞ,Âże to mogÂła byĂŚ groÂźba z jego strony,wiĂŞc wolaÂłam trzymaĂŚ siĂŞ z daleka.Gdy zobaczyÂłam,Âże jest doÂśĂŚ pĂłÂźno poszÂłam jeszcze szybko coÂś zjeÂśĂŚ na kolacjĂŞ i poÂłoÂżyÂłam siĂŞ spaĂŚ.

Lilith89 · 2011-11-29 09:58:35

14.Drugi dzieĂą po feriach:
Gdy wstaÂłam rano miaÂłam dziwne przeczucie,Âże coÂś siĂŞ dzisiaj wydarzy.Nie byÂłam pewna na sto procent co,ale czuÂłam,Âże to moÂże mieĂŚ zwiÂązek z wampirem.Jak przestaÂłam o tym myÂśleĂŚ przypomniaÂło mi siĂŞ,Âże muszĂŞ coÂś zjeÂśĂŚ zanim pĂłjdĂŞ do szkoÂły,wiĂŞc szybko siĂŞ ubraÂłam i zeszÂłam na dĂłÂł.Na dole nie byÂło nikogo.RozglÂądnĂŞÂłam siĂŞ po domu i zobaczyÂłam,Âże dziadkowie jeszcze ÂśpiÂą.ByÂło to trochĂŞ dziwne,poniewaÂż zawsze wstawali przede mnÂą.Nie chcÂąc ich budziĂŚ zrobiÂłam sobie Âśniadanie i wychodzÂąc zostawiÂłam kartkĂŞ z wiadomoÂściÂą,Âże juÂż poszÂłam do szkoÂły.NastĂŞpnie wypuÂściÂłam psa na dwĂłr i wychodzÂąc z ogrĂłdka zamknĂŞÂłam za sobÂą furtkĂŞ,aby KieÂł nie biegÂł za mnÂą na przystanek.UpewniajÂąc siĂŞ,Âże juÂż wszystko zrobiÂłam udaÂłam siĂŞ na dĂłÂł na autobus.Dzisiejszy ranek byÂł trochĂŞ chÂłodniejszy niÂż wczoraj tak,wiĂŞc cieszyÂłam siĂŞ,Âże moja wiĂŞksza temperatura ciaÂła nie przyjĂŞÂła tego Âźle jak powinna.Poza tym miaÂłam na sobie jeansy i dÂługÂą bluzĂŞ.Moje wÂłosy byÂły rozpuszczone,aby jak najwiĂŞcej przykrywaÂły moje ciaÂło.Nagle w poÂłowie drogi poczuÂłam znajomy mi zapach.UcieszyÂłam siĂŞ na samÂą myÂśl,Âże Artur jest blisko.Z drugiej strony zdziwiÂłam siĂŞ dlaczego tak wczeÂśnie rano chciaÂłby mnie odwiedziĂŚ.Natychmiast zatrzymaÂłam siĂŞ i zaczĂŞÂłam siĂŞ rozglÂądaĂŚ.PrĂłbowaÂłam wychwyciĂŚ jakieÂś znajome dÂźwiĂŞki,ale nic nie usÂłyszaÂłam.Widocznie musiaÂł tu wczeÂśniej rano przechodziĂŚ,poniewaÂż jego zapach unosi siĂŞ w powietrzu-pomyÂślaÂłam.Przez chwilĂŞ jeszcze siĂŞ rozglÂądaÂłam,a potem poszÂłam na przystanek.Po chwili autobus przyjechaÂł i zabraÂł mnie do szkoÂły.DziÂś rĂłwnieÂż wysiadÂłam wczeÂśniej.ChciaÂłam mieĂŚ moÂżliwoÂśĂŚ rozglÂądniĂŞcia siĂŞ w okolicy.Poza tym nie spieszyÂło mi siĂŞ na zajĂŞcia.Jednak po gÂłowie ciÂągle chodziÂł mi zapach Artura.Dlaczego tak dÂługo siĂŞ utrzymuje i co on tam robiÂł?-zastanawiaÂłam siĂŞ-to musi mieĂŚ jakiÂś zwiÂązek z tym rannym przeczuciem,oby nie chodziÂło o Âżadnego wampira-pomyÂślaÂłam.Gdy zbliÂżaÂłam siĂŞ do szkoÂły zwolniÂłam kroku,aby zobaczyĂŚ czy Eryk stoi przed drzwiami szkoÂły.Tym razem go tam nie byÂło.StaÂła jedynie grupka dziewczyn z jego klasy.Na sam widok,Âże jest bezpiecznie przyspieszyÂłam i prĂłbowaÂłam wychwyciĂŚ owe zapachy unoszÂące siĂŞ wokĂłÂł szkoÂły.PĂłki co czuÂłam tylko ludzki,a Eryka nie.OznaczaÂło to,Âże nie przyszedÂł jeszcze do szkoÂły.MoÂżliwe,Âże byÂłam wczeÂśniej niÂż ostatnio dlatego teÂż nie spotkaÂłam Kini.Pewnie szÂła dopiero do
szkoÂły.Nie chciaÂłam zbyt dÂługo czekaĂŚ na dworze,wiĂŞc udaÂłam siĂŞ do Âśrodka.PierwszÂą lekcjĂŞ miaÂłam na samej gĂłrze,wiĂŞc powoli weszÂłam po schodach ciÂągle prĂłbujÂąc wychwyciĂŚ zapach Eryka.Niestety bez powodzenia.Nawet zaczĂŞÂło mnie to martwiĂŚ.Czy zapach Artura koÂło mojego domu miaÂł coÂś wspĂłlnego z Erykiem chociaÂż go tam nie wyczuÂłam-pomyÂślaÂłam-nie chce Âżeby Artur odebraÂł mi jedynÂą szansĂŞ na poznanie mojego przeciwnika,ktĂłry wydawaÂł siĂŞ byĂŚ w porzÂądku-pomyÂślaÂłam oburzona.WchodzÂąc do klasy przywitaÂłam siĂŞ z kaÂżdym i usiadÂłam do swojej Âławki.Kini jeszcze nie byÂło,wiĂŞc postanowiÂłam,Âże przejrzĂŞ notatki z ostatnich zajĂŞĂŚ.Po pewnym czasie usÂłyszaÂłam jak mnie woÂła znajomy mi juÂż gÂłos i odwrĂłciÂłam siĂŞ w kierunku drzwi.Gdy zobaczyÂł kto w nich stoi nie mogÂłam uwierzyĂŚ.To byÂł Eryk.DosÂłownie na chwilĂŞ popatrzyÂł siĂŞ na mnie,pomachaÂł mi i znikÂł idÂąc dalej zapewne na swoje zajĂŞcia.ZastanawiaÂłam siĂŞ tylko skÂąd taka miÂła reakcja u niego.Sama z szoku nie zdÂąÂżyÂłam mu nic odpowiedzieĂŚ.Zapewne chciaÂł sprawdziĂŚ mojÂą reakcjĂŞ lub teÂż czy jest w stanie mnie wywabiĂŚ z klasy-pomyÂślaÂłam.Jednak nie miaÂłam ochoty,Âżeby siĂŞ z nim widzieĂŚ ani rozmawiaĂŚ po wczorajszym.WolaÂłam trzymaĂŚ siĂŞ z daleka tak jak sobie ÂżyczyÂł.Zaraz potem znowu usÂłyszaÂłam swoje imiĂŞ i zobaczyÂłam,Âże to Kinia.PrzywitaÂłam siĂŞ z niÂą,gdy siĂŞ do mnie dosiadaÂła.Po czym dodaÂła po przywitaniu:
-co tam u ciebie sÂłychaĂŚ?
-nic ciekawego,a u ciebie?-skÂłamaÂłam,poniewaÂż nie mogÂłam juÂż mĂłwiĂŚ wszystkiego i bardzo mi tego brakowaÂło,aby mĂłc podzieliĂŚ siĂŞ z niÂą swoimi problemami
-teÂż nic siĂŞ nie dzieje i obiecaÂłam sobie,Âże jak do czerwca nie poznam Âżadnego fajnego faceta podejdĂŞ do Eryka,Âżeby siĂŞ z nim zapoznaĂŚ
-do Eryka?-spytaÂłam zszokowana-to chyba nie jest dobry pomysÂł-odezwaÂłam siĂŞ po chwili przypominajÂąc sobie kim on jest
-tak,a czemu nie?juÂż tak dÂługo mi siĂŞ podoba,a ja nie miaÂłam odwagi,Âżeby z nim porozmawiaĂŚ-odpowiedziaÂła zdziwiona
-Eryk jest przystojny,ale sÂądzĂŞ,Âże powinnaÂś zaczekaĂŚ na kogoÂś fajniejszego niÂż on-odpowiedziaÂłam z troskÂą w gÂłosie
-czy ty,aby nie jesteÂś o niego zazdrosna?-spytaÂła lekko zdenerwowana
-nie,przecieÂż mĂłwiÂłam ci,Âże mam Artura-odpowiedziaÂłam zdenerwowana,Âże nie mogĂŞ jej powiedzieĂŚ o co chodzi
-to dobrze bo juÂż myÂślaÂłam,Âże tak-uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ lekko
Ja na to nic nie odpowiedziaÂłam jedynie oddaÂłam jej uÂśmiech.Po tym nic Âżadna z nas nie dodaÂła tylko siedziaÂłyÂśmy cicho,gdy po chwili przyszedÂł nauczyciel i zaczĂŞÂłam siĂŞ lekcja.Podczas jej nadal nic siĂŞ nie odzywaÂłyÂśmy.ByÂłam zÂła na Eryka,Âże przez niego Kinia nie chce siĂŞ do mnie odzywaĂŚ. MiaÂłam nadzieje,Âże szybko jej przejdzie i dla wÂłasnego dobra odpuÂści sobie Eryka.Jednak,gdy tego nie zrobi bĂŞdĂŞ musiaÂła zrobiĂŚ wszystko,Âżeby nic jej siĂŞ nie staÂło.MiaÂłam wraÂżenie,Âże pierwsza lekcja ciÂągnĂŞÂła siĂŞ w nieskoĂączonoÂśĂŚ.Po jakimÂś czasie wyÂłÂączyÂłam siĂŞ ze sÂłuchania nauczyciela i zaczĂŞÂłam myÂśleĂŚ o Arturze.MinÂąÂł juÂż jakiÂś czas odkÂąd siĂŞ widzieliÂśmy,a on nic siĂŞ nie odzywa.PostanowiÂłam,Âże jak nie da Âżadnego znaku do piÂątku to odwiedzĂŞ go sama w weekend.MiaÂłam jednak nadzieje,Âże nie bĂŞdĂŞ musiaÂła sama zapuszczaĂŚ siĂŞ do lasu.Nie byÂłam w koĂącu samobĂłjcÂą,ale bardzo mi go brakowaÂło i chciaÂłam siĂŞ z nim jak najszybciej zobaczyĂŚ.Nagle z otĂŞpienia wybudziÂł mnie dzwonek na przerwĂŞ.ZebraÂłam wszystkie swoje rzeczy i udaÂłam siĂŞ do nastĂŞpnej klasy.Gdy wychodziÂłam rozglÂądnĂŞÂłam siĂŞ za KiniÂą,ale juÂż jej nie byÂło.MusiaÂła naprawdĂŞ siĂŞ na mnie obraziĂŚ.WyszÂłam z klasy na korytarz.PanowaÂł tam zawsze chaos,gdy tylko po dzwonku wszyscy wychodzili z lekcji.Jako czÂłowiek tak bardzo mi to nie przeszkadzaÂło,ale teraz zaczynaÂło mnie to doprowadzaĂŚ do szaleĂąstwa.Najgorsze byÂło to,Âże sÂłyszaÂłam kaÂżdÂą rozmowĂŞ miĂŞdzy ludÂźmi,ktĂłrzy znajdowali siĂŞ ze mnÂą na tym samym piĂŞtrze.Jednak byÂła jedna w tym dobra strona.MogÂłam wyodrĂŞbniĂŚ jednÂą rozmowĂŞ,ktĂłra mnie najbardziej interesowaÂła i sÂłuchaĂŚ tylko jej,gdy reszta ucichaÂła w oddali mojego umysÂłu.Tak wÂłaÂśnie prĂłbowaÂłam wychwyciĂŚ gÂłos Eryka.Mimo to jak nadal bez powodzenia.ZeszÂłam piĂŞtro niÂżej,gdzie miaÂłam kolejnÂą lekcjĂŞ.WchodzÂąc do klasy zobaczyÂłam,Âże Kinia siedzi w innej Âławce niÂż zawsze ze mnÂą.StwierdziÂłam,Âże skoro nie chce ze mnÂą rozmawiaĂŚ to dam jej spokĂłj,Âżeby mogÂła to sobie sama przemyÂśleĂŚ,a dopiero po lekcji z niÂą porozmawiam.Jednak nie chcÂąc jej traciĂŚ z oczu usiadÂłam ÂławkĂŞ za niÂą.Po pewnym czasie przyszedÂł nauczyciel i zaczĂŞÂła siĂŞ nastĂŞpna lekcja.Ta lekcja minĂŞÂła szybciej niÂż pierwsza.Nie chcÂąc straciĂŚ z oczu znowu Kini szybko spakowaÂłam siĂŞ i pobiegÂłam za niÂą do nastĂŞpnej klasy.Zanim wyszÂła z klasy zawoÂłaÂłam jÂą,ale nie odwrĂłciÂła siĂŞ.Dlatego teÂż moja pogoĂą byÂła bezsensowna,ale myÂślaÂłam,Âże moÂże to jÂą przekona,aby pozwoliÂła mi ze sobÂą porozmawiaĂŚ.Niestety przez zbyt duÂżÂą iloÂśĂŚ ludzi na korytarzu udaÂło mi siĂŞ jÂą zÂłapaĂŚ dopiero pod klasÂą.DobiegajÂąc do niej zawoÂłaÂłam:
-Kinia poczekaj,chce tylko porozmawiaĂŚ-powiedziaÂłam bÂłagalnym tonem
-niby o czym?-odpowiedziaÂła groÂźnie szybko odwracajÂąc siĂŞ do mnie
-o nas,Eryku,tak nie moÂże byĂŚ-odpowiedziaÂłam szybko
-to nie ja zaczĂŞÂłam-odpowiedziaÂła oburzona
-przepraszam nie chciaÂłam,Âżeby tak wyszÂło
-dziwnie siĂŞ zachowujesz odkÂąd wrĂłciÂłaÂś po feriach-powiedziaÂła nadal oburzona
-jak to dziwnie?-spytaÂłam udajÂąc zaskoczonÂą,czy naprawdĂŞ,aÂż tak siĂŞ zmieniÂłam-pomyÂślaÂłam
-przed feriami sama za nim szalaÂłaÂś,a teraz wracasz mĂłwiÂąc mi,Âże poznaÂłaÂś Artura i Âżebym daÂła sobie spokĂłj z Erykiem,wiĂŞc moÂżesz mi to wytÂłumaczyĂŚ bo ja z tego nic nie rozumiem
-sÂłuchaj to prawda,Âże do poznaÂłam-nic wiĂŞcej nie umiaÂłam powiedzieĂŚ

Lilith89 · 2011-11-29 09:59:35

-a co z Erykiem,jego teÂż poznaÂłaÂś?czy coÂś przede mnÂą ukrywasz?-spytaÂła
-tak wÂłaÂściwie to wczoraj go poznaÂłam-powiedziaÂłam nie mogÂąc dÂłuÂżej jej okÂłamywaĂŚ bo i tak by siĂŞ dowiedziaÂła jak Eryk by siĂŞ ze mnÂą znowu przywitaÂł
-co?i nic mi nie powiedziaÂłaÂś?-prawie wykrzyczaÂła ze zÂłoÂści
-przepraszam,ale on byÂł naprawdĂŞ jakiÂś dziwny i dlatego wolaÂłam,ÂżebyÂś o tym nie wiedziaÂła-powiedziaÂłam ciszej uspokajajÂąc jÂą
-jak to dziwny?-spytaÂła zaskoczona
-spotkaÂłam go w bibliotece,myÂślaÂł chyba,Âże go ÂśledzĂŞ bo spotkaliÂśmy siĂŞ przy jednej pĂłÂłce i powiedziaÂł do mnie,Âżebym trzymaÂła siĂŞ od niego z daleka-odpowiedziaÂłam po czym trochĂŞ mi ulÂżyÂło skoro mogÂłam jej coÂś powiedzieĂŚ,ale nie do koĂąca wszystko
-jak to z daleka?o co mu chodziÂło?-spytaÂła zszokowana i wydawaÂła mi siĂŞ lekko przestraszona,wiĂŞc ucieszyÂłam siĂŞ,Âże podziaÂłaÂło i dziĂŞki temu bĂŞdzie siĂŞ trzymaĂŚ moÂże od niego z daleka
-nie wiem,ale nie byÂło to zbyt miÂłe,wiĂŞc nic mu nie odpowiedziaÂłam i uciekÂłam z biblioteki-odpowiedziaÂłam dodajÂąc trochĂŞ dobrego kÂłamstwa i dramatyzmu
-moÂże masz racjĂŞ,Âże nie jest on zbyt dobry dla mnie-uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ po czym zadzwoniÂł dzwonek na lekcjĂŞ
-wÂłaÂśnie,wiĂŞc proszĂŞ trzymaj siĂŞ od niego z daleka,Âżeby nic ci nie zrobiÂł-powiedziaÂłam z troskÂą w gÂłosie przytulajÂąc jÂą do siebie
CieszyÂłam siĂŞ,Âże to tak siĂŞ skoĂączyÂło,a nie inaczej.Niestety musiaÂłam jej powiedzieĂŚ coÂś,aby jej wytÂłumaczyĂŚ dlaczego tak myÂślĂŞ.Zawsze byÂła dociekliwa i uparta.Z resztÂą dlatego byÂłyÂśmy takie do siebie podobne pod tymi i innymi wzglĂŞdami.Po chwili zobaczyÂłam,Âże nauczyciel juÂż idzie,wiĂŞc pociÂągnĂŞÂłam Kinie ze sobÂą do Âławki.ByÂłam wdziĂŞczna losowi,Âże nikt nie zauwaÂżyÂł naszej kÂłĂłtni i nie dopytywaÂł siĂŞ co siĂŞ miĂŞdzy nami staÂło.Zaraz jak usiadÂłyÂśmy wszedÂł nauczyciel i zaczĂŞÂła siĂŞ nastĂŞpnÂą lekcja.MinĂŞÂła podobnie szybko jak poprzednia i gdy siĂŞ skoĂączyÂła wyszÂłyÂśmy razem na nastĂŞpnÂą.Przez ten czas nic siĂŞ nie dziaÂło.Po trzeciej lekcji udaÂłyÂśmy siĂŞ do stoÂłĂłwki.Jak zawsze wziĂŞÂłyÂśmy szybko coÂś do jedzenia i usiadÂłyÂśmy razem w najbliÂższej wolnej Âławce.JedzÂąc rozmawiaÂłyÂśmy o innych ludziach,ktĂłrzy znajdowali siĂŞ z nami w jadalni,a np. Âśmiesznie wyglÂądali.NastĂŞpne dwie lekcje rĂłwnie szybko zleciaÂły i nic ciekawego siĂŞ nie dziaÂło.Najbardziej dziwne byÂło to,Âże od rana nie widziaÂłam Eryka.W sumie miaÂłam nadzieje,Âże przez
najbliÂższy czas teÂż go nie zobaczĂŞ.Po skoĂączonej ostatniej lekcji Kinia odprowadziÂła mnie na autobus,a potem sama poszÂła w stronĂŞ domu.Jednak pĂłki autobus nie przyjechaÂł ÂśledziÂłam jÂą wzrokiem czy nikt siĂŞ koÂło niej nie krĂŞci podejrzany.Po pewnym czasie skrĂŞciÂła za domem i juÂż jej nie widziaÂłam.Mimo to martwiÂłam siĂŞ o niÂą chociaÂż nie czuÂłam,Âżeby Eryk wyszedÂł ze szkoÂły,wiĂŞc moÂżliwe,Âże miaÂł jeszcze lekcje.ObiecaÂłam sobie,Âże przez pewien czas bĂŞdĂŞ go obserwowaĂŚ z daleka i zobaczĂŞ jak bĂŞdzie siĂŞ dalej w stosunku do mnie zachowywaÂł.ChoĂŚ jego zachowanie z rana byÂło dla mnie kompletnym zaskoczeniem i wyglÂądaÂło na to,Âże sam chciaÂłby mnie bliÂżej poznaĂŚ.ZdecydowaÂłam jednak,Âże lepiej bĂŞdĂŞ siĂŞ pĂłki co od niego trzymaĂŚ z daleka pilnujÂąc przy tym Kinie.Nie chciaÂłabym,Âżeby jÂą w jakikolwiek sposĂłb zraniÂł,poniewaÂż byÂła dla mnie jak siostra,ktĂłrej nigdy nie miaÂłam.Po pewnym czasie przyjechaÂł autobus i zabraÂł mnie do domu.Po drodze zastanawiaÂłam siĂŞ czy nadal w lesie unosi siĂŞ zapach Artura.Gdy dojechaÂłam na miejsce wysiadÂłam z autobusu na przystanku,z ktĂłrego parĂŞ osĂłb wsiadÂło i pojechaÂło.ZdziwiÂłam siĂŞ bardzo,poniewaÂż bardzo rzadko widzi siĂŞ ludzi na tym przystanku tak trochĂŞ daleko od domĂłw.Lepiej byÂłoby dla nich,Âżeby siĂŞ tu nie krĂŞcili.KierujÂąc siĂŞ w stronĂŞ lasu czuÂłam siĂŞ coraz lepiej.W pewnym sensie przyciÂągaÂł mnie do siebie,a przynajmniej mojÂą wilczÂą naturĂŞ.Gdy doszÂłam do koĂąca uliczki skrĂŞciÂłam w lewo kierujÂąc siĂŞ na gĂłrĂŞ w stronĂŞ domu.Po chwili zatrzymaÂłam siĂŞ,Âżeby mĂłc poczuĂŚ jeszcze raz jego zapach tak jak rano,ale juÂż go tu nie byÂło.Przez to posmutniaÂłam trochĂŞ i poszÂłam do domu.ZbliÂżajÂąc siĂŞ do niego usÂłyszaÂłam szczekanie KÂła.MusiaÂł usÂłyszeĂŚ,Âże siĂŞ zbliÂżam.PodchodzÂąc do pÂłota zobaczyÂłam,Âże ugina siĂŞ pod ciĂŞÂżarem KÂła i zaczĂŞÂłam siĂŞ z tego ÂśmiaĂŚ.OczywiÂście wchodzÂąc na ogrĂłdek przywitaÂłam siĂŞ z nim.Czasami naprawdĂŞ mnie dziwiÂło,Âże majÂąc juÂż duÂżo lat nadal ma tyle siÂły,Âżeby wariowaĂŚ.NastĂŞpnie weszÂłam do domu i wchodzÂąc do kuchni przywitaÂłam siĂŞ z dziadkami,a pĂłÂźniej zapytaÂłam:
-co siĂŞ staÂło,Âże dzisiaj dÂłuÂżej spaliÂście niÂż zwykle?-zaciekawiÂło mnie to zdarzenie z rana
-skarbie jesteÂśmy coraz starsi i potrzebujemy wiĂŞcej odpoczynku,a Âże rano ciĂŞ nie sÂłyszeliÂśmy to tak jakoÂś dÂłuÂżej nam siĂŞ spaÂło-odpowiedziaÂła babcia uÂśmiechajÂąc siĂŞ
-aha-odpowiedziaÂłam i chciaÂłam jeszcze coÂś dodaĂŚ,ale dziadek mi przerwaÂł
-a jak tam u ciebie w szkole?nie masz Âżadnych problemĂłw?-spytaÂł zaciekawiony,a babcia mu zawtĂłrowaÂła
-jak na razie jest wszystko w porzÂądku i nie mam Âżadnych problemĂłw nawet teraz jako wilk-uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ i nie chciaÂłam im nic zdradzaĂŚ,Âżeby siĂŞ nie martwili tym bardziej,Âże pĂłki co kontroluje sytuacjĂŞ
-to dobrze-odpowiedzieli razem
Po rozmowie babcia podaÂła mi obiad i razem zjedliÂśmy wspominajÂąc jak to byÂło jeszcze przed mojÂą przemianÂą i zaraz po niej.W sumie nie miaÂłam ochoty o tym rozmawiaĂŚ,wiĂŞc szybko zjadÂłam i poszÂłam do pokoju.Na gĂłrze przebraÂłam siĂŞ w domowe ciuchy i odrobiÂłam lekcje.Gdy juÂż wszystko skoĂączyÂłam zastanawiaÂłam siĂŞ co robi Artur i czy powinnam zapytaĂŚ o niego dziadkĂłw.MoÂże go widzieli-pomyÂślaÂłam.Nie majÂąc nic do robienia postanowiÂłam,Âże posprzÂątam w pokoju,a gdy to skoĂączyÂłam byÂło jeszcze doÂśĂŚ wczeÂśnie,wiĂŞc wziĂŞÂłam jednÂą z ksiÂąÂżek kucharskich,ktĂłre dostaÂłam od znajomych z klasy i zaczĂŞÂłam jÂą czytaĂŚ.Po jakimÂś czasie zrobiÂło siĂŞ pĂłÂźno,wiĂŞc zeszÂłam na dĂłÂł na kolacje,ale nie pytaÂłam o nic dziadkĂłw.Jak zawsze szybko zjadÂłam,wykonaÂłam parĂŞ ludzkich czynnoÂści przed snem i poÂłoÂżyÂłam siĂŞ do ÂłĂłÂżka.

Lilith89 · 2011-11-30 09:37:18

15.ÂŚrodek tygodnia:
Rano obudziÂł mnie straszliwy gÂłĂłd.MoÂżna by byÂło powiedzieĂŚ wilczy gÂłĂłd.SÂłyszaÂłam i czuÂłam jak bardzo burczy mi w brzuchu.Na dodatek moje gardÂło paliÂł pewien nie okreÂślony pÂłomieĂą.To bardzo bolaÂło.CzuÂłam siĂŞ jakby bolaÂło mnie gardÂło tylko ze sto razy wiĂŞkszÂą siÂłÂą bĂłlu.Nie mogÂłam tego wytrzymaĂŚ.Czym prĂŞdzej zbiegÂłam na dĂłÂł do lodĂłwki.Gdy jÂą otworzyÂłam zobaczyÂłam,Âże nie ma tam nic na szybko do jedzenia.Ze zÂłoÂściÂą opanowanÂą przez gÂłĂłd prawie trzasnĂŞÂłam lodĂłwkÂą,Âżeby jÂą zamknÂąĂŚ.Po chwili patrzenia w okno uÂświadomiÂłam sobie,Âże jest jeszcze bardzo wczeÂśnie.Na dworze byÂło jeszcze ciemno,a dziadkowie nadal spali.Na szczĂŞÂście nie zbudziÂło ich moje gÂłoÂśne zachowanie.PodeszÂłam bliÂżej okna patrzÂąc dalej w las.CzuÂłam jak mnie przyciÂąga.MinÂąÂł juÂż pewnie czas odkÂąd jadÂłam inaczej niÂż czÂłowiek.NajwyraÂźniej mĂłj organizm potrzebowaÂł teraz co jakiÂś czas surowego miĂŞsna,Âżeby mĂłc funkcjonowaĂŚ.Nie normalnie jak wczeÂśniej,ale w pewien okreÂślony sposĂłb.Z kaÂżdÂą chwilÂą czuÂłam jak bĂłl staje siĂŞ coraz silniejszy.Jak w moim organizmie zaczyna siĂŞ rozchodziĂŚ owo gorÂąco,nad ktĂłrym ciĂŞÂżko mi byÂło na poczÂątku zapanowaĂŚ.Tak jakby znowu zaczĂŞÂło nade mnÂą zabieraĂŚ kontrolĂŞ.Nie mogÂąc dÂłuÂżej z tym walczyĂŚ poddaÂłam siĂŞ wilczemu instynktowi.Szybko wybiegÂłam na dwĂłr zamykajÂąc za sobÂą tym razem ciszej drzwi i nie wypuszczajÂąc KÂła,ktĂłry ciÂągle za mnÂą biegaÂł nie wiedzÂąc co siĂŞ ze mnÂą dzieje.Na szczĂŞÂście nie zawyÂł i nie obudziÂł tym dziadkĂłw.Pewnie zrozumiaÂł,Âże muszĂŞ wyjÂśĂŚ.Natomiast ja zamykajÂąc za sobÂą jeszcze bramĂŞ od podwĂłrka odwrĂłciÂłam siĂŞ jeszcze raz,Âżeby upewniĂŚ siĂŞ,Âże wszyscy nadal ÂśpiÂą,a nastĂŞpnie daÂłam ogarnÂąĂŚ siĂŞ owemu gorÂącu po caÂłym ciele i po chwili biegÂłam juÂż na czterech Âłapach.Teraz juÂż nic mnie nie obchodziÂło nawet to,Âże mogÂą byĂŚ tu wampiry.LiczyÂł siĂŞ tylko gÂłĂłd.ChociaÂż nie wiedziaÂłam czy jakbym jakiegoÂś spotkaÂła byÂłabym w stanie z nim walczyĂŚ.WiedziaÂłam jedno musiaÂłam zaryzykowaĂŚ i daĂŚ siĂŞ owÂładnÂąĂŚ swojemu instynktowi.BiegnÂąc przez las trochĂŞ zwolniÂłam,Âżeby mĂłc wytropiĂŚ najbliÂższÂą zwierzynĂŞ.W powietrzu nie byÂło czuĂŚ Âżadnego zÂłego zapachu sugerujÂącego pobytu wampirĂłw,a jedynie leÂśne poszycie i zapach rĂłÂżnych przechodzÂących zwierzÂąt na ÂścieÂżce,ktĂłrÂą teraz
biegÂłam.Po pewnym czasie wyczuÂłam stado jeleniowatych i czym prĂŞdzej pobiegÂłam w ich stronĂŞ nie zachowujÂąc przy tym sztuki polowania.Nie miaÂłam na to czasu.ChciaÂłam jak najszybciej nasyciĂŚ siĂŞ i zapomnieĂŚ o gÂłodzie,ktĂłry tak bardzo mnie bolaÂł w gardle.Po pewnym czasie zobaczyÂłam stado,ktĂłre usÂłyszaÂło jak biegnĂŞ,ale nadal staÂło wypatrujÂąc drapieÂżnika.Gdy zbliÂżyÂłam siĂŞ bardziej stado zaczĂŞÂło uciekaĂŚ rozpraszajÂąc siĂŞ w rĂłÂżne strony.Teraz musiaÂłam wybraĂŚ ofiarĂŞ.Nie trwaÂło to dÂługo,poniewaÂż gdy tylko zobaczyÂłam dorosÂłego samca od razu zmieniÂłam kierunek biegnÂąc w jego stronĂŞ.Jemu omijanie drzew sprawiaÂło wiĂŞkszy problem niÂż mi dlatego musiaÂł czasami zwalniaĂŚ,Âżeby na Âżadne nie wpaÂśĂŚ.Tym bardziej uÂłatwiÂł mi polowanie.Po chwili zbliÂżyÂłam siĂŞ do niego na tyle,Âże mogÂłam rzuciĂŚ siĂŞ na niego.Dlatego teÂż odbiÂłam siĂŞ mocno tylnymi Âłapami i skoczyÂłam mu na plecy powalajÂąc go tym na ziemie.JeleĂą zawyÂł,a ja nie dajÂąc mu szans na ucieczkĂŞ ugryzÂłam go z caÂłych siÂł w gardÂło,Âżeby szybko go uciszyĂŚ.Po chwili wierzgania jeleĂą poddaÂł siĂŞ walce,a ja poczuÂłam siĂŞ lepiej czujÂąc krew i zapach ÂświeÂżego,surowego miĂŞsÂą w pysku.CzujÂąc siĂŞ juÂż lepiej zaczĂŞÂłam siĂŞ posilaĂŚ.Po pewnym czasie gÂłĂłd sÂłabÂł,a ja czuÂłam znacznÂą ulgĂŞ.ByÂłam tak gÂłodna,Âże zjadÂłam prawie caÂłego dorosÂłego jelenia.ZostawiÂłam jedynie resztki nadajÂące siĂŞ dla drobnych zwierzÂąt,ktĂłre nie pogardzÂą padlinÂą.Przez chwile staÂłam tak wpatrujÂąc siĂŞ w to i zastanawiajÂąc siĂŞ co siĂŞ przed chwilÂą ze mnÂą staÂło.Dopiero nie dawno,po posiÂłku zaczĂŞÂłam normalnie myÂśleĂŚ.UÂświadomiÂłam sobie,Âże stoje gdzieÂś w lesie zupeÂłnie sama.Z powrotem ogarnÂąÂł mnie strach przed wampirami.Nie byÂłam juÂż taka pewna siebie jak przed chwilÂą,gdy byÂłam oszalaÂła z gÂłodu.PostanowiÂłam,Âże lepiej bĂŞdzie jak juÂż pĂłjdĂŞ do domu.ByÂło tu za duÂżo krwi,a ja sama byÂłam z niej umazana.Nie czekajÂąc zbyt dÂługo szybko wylizaÂłam siĂŞ z resztek,a nastĂŞpnie ruszyÂłam w las.Nie miaÂłam pojĂŞcia gdzie jestem i dokÂąd zmierzam chociaÂż w nocy widziaÂłam rĂłwnie dobrze jak w dzieĂą.PĂłki co byÂło jeszcze ciemno choĂŚ powoli zaczynaÂło juÂż jaÂśnieĂŚ,wiĂŞc musiaÂła zbliÂżaĂŚ siĂŞ 6 rano.BiegÂłam powoli rozglÂądajÂąc siĂŞ dookoÂła i nasÂłuchujÂąc gÂłosu lasu.Jak zawsze rano budziÂło siĂŞ w nim Âżycie.WszĂŞdzie byÂło sÂłuchaĂŚ ÂśpiewajÂące ptaki.Przez chwilĂŞ miaÂłam ogromnÂą chĂŞĂŚ,Âżeby znaleÂźĂŚ drogĂŞ do Artura i zÂłoÂżyĂŚ mu niespodziankĂŞ,ale zaraz pomyÂślaÂłam sobie,Âże lepiej bĂŞdzie jak juÂż wrĂłcĂŞ.Po pierwsze musiaÂłam zaraz zbieraĂŚ siĂŞ do szkoÂły,a po drugie lepiej nie byÂło kusiĂŚ losu jeszcze bardziej.Dzisiejszy limit na niezwykÂłe przeÂżycia zostaÂł wyczerpany.MiaÂłam tylko nadzieje,Âże i w szkole nic nie bĂŞdzie siĂŞ dziaÂło,a Eryk tym razem bĂŞdzie spokojny i nie zrobi Âżadnego numeru.ChociaÂż sama szczerze w to nie wierzyÂłam.RozmyÂślajÂąc tak po drodze po jakimÂś czasie znalazÂłam ÂścieÂżkĂŞ,na ktĂłrej byÂły moje Âślady Âłap i zapach,ktĂłry upewniÂł mnie,Âże zmierzam w dobrÂą stronĂŞ.Poza tym miaÂłam nadzieje,Âże dziadkowie jeszcze ÂśpiÂą i nie dowiedzÂą siĂŞ o tym caÂłym zajÂściu.Nie chciaÂłam,Âżeby byli na mnie Âźli i nie potrzebnie denerwowali siĂŞ.W koĂącu byÂłam juÂż doÂśĂŚ duÂża i odpowiedzialna.ChoĂŚ moÂże na razie nie tak silna jak kiedyÂś jeszcze bĂŞdĂŞ.MusiaÂłam siĂŞ jeszcze wiele nauczyĂŚ,a pĂłki co nie mogÂłam ze wzglĂŞdu na Artura i wampiry.Przez chwile zdenerwowaÂło mnie to,Âże tak panicznie siĂŞ o mnie baÂł i prĂłbowaÂł troszczyĂŚ.Nie chcÂąc juÂż wiĂŞcej o tym myÂśleĂŚ przyspieszyÂłam czujÂąc,Âże jestem juÂż blisko domu.Tym bardziej,Âże juÂż ÂświtaÂło i moÂżliwe,Âże za chwilĂŞ mogli obudziĂŚ siĂŞ dziadkowie.Po chwili wybiegÂłam z lasu przemieniajÂąc siĂŞ z powrotem w czÂłowieka.NastĂŞpnie szybko pobiegÂłam do domu powoli zamykajÂąc za sobÂą drzwi.Gdy weszÂłam do kuchni zobaczyÂłam,Âże KieÂł leÂży pod stoÂłem z podniesionÂą gÂłowÂą i macha ogonem na przywitanie.UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ tylko do niego i powoli po schodach weszÂłam na gĂłrĂŞ do pokoju,Âżeby nie obudziĂŚ dziadkĂłw.WchodzÂąc do pokoju zaczĂŞÂłam zamykaĂŚ drzwi,gdy przypomniaÂłam sobie,Âże KieÂł zawsze ze mnÂą schodzi na Âśniadanie,wiĂŞc szybko zabraÂłam siĂŞ do przebierania w normalne ciuchy.NastĂŞpnie umyÂłam siĂŞ,Âżeby nie byÂło czuĂŚ ode mnie ÂświeÂżÂą krwiÂą.Zrobiwszy wszystkie czynnoÂści spakowaÂłam siĂŞ i zeszÂłam na dĂłÂł.SiadajÂąc w kuchni do stoÂłu usÂłyszaÂłam jak dziadkowie wstajÂą.Po pewnym czasie zjawili siĂŞ rĂłwnieÂż i dziwiÂąc siĂŞ,Âże wstaÂłam tak wczeÂśnie babcia zapytaÂła:
-witaj skarbie,czemu tak wczeÂśnie dziÂś wstaÂłaÂś?
-witaj babciu,nie mogÂłam spaĂŚ
-a co siĂŞ staÂło?ÂśniÂło ci siĂŞ coÂś zÂłego?-spytaÂł z ciekawoÂści rĂłwnieÂż dziadek
-nic siĂŞ nie staÂło,po prostu siĂŞ wyspaÂłam przez to,Âże wczoraj wczeÂśniej zasnĂŞÂłam
-aha to tak jak my-uÂśmiechnÂąÂł siĂŞ i usiadÂł naprzeciwko mnie
Babcia krzÂątaÂła siĂŞ po kuchni,Âżeby nam zrobiĂŚ Âśniadanie i przy okazji rozmawialiÂśmy o rĂłÂżnych sprawach.Po jakimÂś czasie odciĂŞÂłam siĂŞ od rozmowy.Nie chciaÂło mi siĂŞ rozmawiaĂŚ o byle czym poza tym prĂłbowaÂłam zjeÂśĂŚ to co babcia mi daÂła.ByÂłam juÂż najedzona,wiĂŞc szÂło mi to opornie,ale nie chciaÂłam,Âżeby nabrali jakichkolwiek podejrzeĂą.Dlatego teÂż jakoÂś udaÂło mi siĂŞ zmieÂściĂŚ porcjĂŞ Âśniadania i Âżeby babcia nie daÂła mi dokÂładki poszÂłam szybciej na autobus.ZeszÂłam na dĂłÂł na przystanek i czekaÂłam dÂłuÂżej niÂż zwykle.Jednak po pewnym czasie przyjechaÂł i zabraÂł mnie do szkoÂły.Po drodze robiÂło mi siĂŞ nie dobrze od nadmiaru jedzenia w moim ÂżoÂłÂądku,ale na szczĂŞÂście nic z niego nie wyszÂło.

Lilith89 · 2011-11-30 09:38:43

Gdy dojechaÂłam na miejsce wysiadÂłam jako pierwsza,Âżeby mĂłc jak najszybciej zaczerpnÂąĂŚ ÂświeÂżego powietrza.Od razu poczuÂłam ten dziwny smrĂłd pochodzÂący od Eryka.SkrzywiÂłam siĂŞ nieco i przez chwile moja zawartoÂśĂŚ ÂżoÂłÂądka chciaÂła wyjÂśĂŚ,ale powstrzymaÂłam jÂą.Jak tylko opanowaÂłam ÂżoÂłÂądek rozglÂądnĂŞÂłam siĂŞ dookoÂła wypatrujÂąc Eryka.Niestety nie zauwaÂżyÂłam go,ale musiaÂłam byĂŚ nie daleko.PrzyspieszyÂłam kroku kierujÂąc siĂŞ w stronĂŞ szkoÂły.Po pewnym czasie zobaczyÂłam go.StaÂł nie daleko schodĂłw do wejÂścia szkoÂły.Najgorsze,Âże byÂł sam jakby na kogoÂś czekaÂł.PrzeraziÂło mnie to.Przez chwile poczuÂłam jakby to mnie wypatrywaÂł i nagle zaczÂąÂł rozglÂądaĂŚ siĂŞ dookoÂła.MusiaÂł wyczuĂŚ mĂłj zapach.Nagle nasze spojrzenia siĂŞ spotkaÂły,a on jakby z zachwytu wysÂłaÂł mi szyderczy uÂśmiech.Ja nie odpowiedziaÂłam tym samym.UdaÂłam,Âże go nie zauwaÂżyÂłam i szÂłam nadal do szkoÂły nie patrzÂąc siĂŞ w jego
stronĂŞ.CzuÂłam,Âże go to zirytuje,ale miaÂłam nadzieje,Âże mnie nie zawoÂła.ByÂło jeszcze wczeÂśnie,wiĂŞc Kinia musiaÂła dopiero wychodziĂŚ z domu.Nie chciaÂłam,Âżeby zauwaÂżyÂła nas razem jak rozmawiamy.MogÂłaby sobie pomyÂśleĂŚ,Âże jÂą okÂłamaÂłam i przestaÂłaby siĂŞ do mnie odzywaĂŚ.Nie chcÂąc sobie wyobraÂżaĂŚ takiego zÂłego scenariusza ruszyÂłam szybciej do szkoÂły.BĂŞdÂąc juÂż blisko zobaczyÂłam,Âże Eryk rĂłwnieÂż kieruje siĂŞ w stronĂŞ wejÂścia.Jego zachowanie zaczĂŞÂło mnie wyprowadzaĂŚ z rĂłwnowagi.Najpierw mĂłwiÂł,Âże chce,abym trzymaÂła siĂŞ z daleka,a sam robi przeciwnie co innego.ByÂłam pewna,Âże gdyby nie tÂłum uczniĂłw pod szkoÂłÂą juÂż dawno znalazÂłby siĂŞ koÂło mnie.WidzÂąc,Âże nie mam szans na ucieczkĂŞ zmieniÂłam kierunek i udaÂłam siĂŞ do pobliskiego parku na najbliÂższÂą ÂławkĂŞ.ByÂło jeszcze doÂśĂŚ duÂżo czasu do dzwonka,a stÂąd Kinia nie mogÂłaby mnie zobaczyĂŚ,wiĂŞc pomyÂślaÂłam,Âże to dobre miejsce na rozmowĂŞ.Tym bardziej byÂło tu kilka osĂłb ze szkoÂły,ale na szczĂŞÂście ode mnie z klasy nikogo kto mĂłgÂłby coÂś powiedzieĂŚ Kini.UsiadÂłam na Âławce i czekaÂłam na Eryka.Ku mojemu zdziwieniu doÂśĂŚ dÂługo siĂŞ nie zjawiaÂł.Jednak niestety przyszedÂł.Zanim siĂŞ odezwaÂł stanÂąÂł naprzeciwko mnie nadal uÂśmiechajÂąc siĂŞ do mnie.Pewnie czekaÂł,aÂż w koĂącu od wzajemnie jego entuzjazm,ale siĂŞ nie doczekaÂł. UsiadÂł,wiĂŞc koÂło mnie na tyle blisko,Âże czuÂłam jego brzydki zapach,a jak siĂŞ odezwaÂł jego zimny oddech,ktĂłry wczeÂśniej nie wyczuwaÂłam jako czÂłowiek.Widocznie rĂłÂżnica nie byÂła na tyle duÂża,Âże moÂżna byÂło to poczuĂŚ.Nagle odezwaÂł siĂŞ i powiedziaÂł:
-witaj Kiro,czemu jesteÂś taka zÂła?-spytaÂł wydajÂąc siĂŞ byĂŚ szczerze zdziwiony moim zachowaniem
-zÂła-odpowiedziaÂłam wykpiewajÂąc go-przecieÂż kazaÂłeÂś trzymaĂŚ mi siĂŞ z daleka,a ty sam ciÂągle za mnÂą Âłazisz i nie dajesz mi spokoju-powiedziaÂł oburzona nieco podniesionym gÂłosem-tak to prawda,ale juÂż dawno nie spotkaÂłem kogoÂś takiego jak ty i powiem szczerze,Âże strasznie mnie to fascynuje-powiedziaÂł nadal bĂŞdÂąc w dobrym nastroju
-a ty mnie jakoÂś nie bardzo,wiĂŞc daj mi spokĂłj i przestaĂą za mnÂą ÂłaziĂŚ ok?
-tego nie mogĂŞ ci obiecaĂŚ
-czemu?
-juÂż ci powiedziaÂłem czemu
-to wymyÂśl lepiej jakiÂś lepszy powĂłd bo ten mnie nie przekonuje
-ah jak te mÂłode wilkoÂłaki bywajÂą peÂłne gniewu
-moÂże i jestem mÂłoda,ale nie gÂłupia
-tego nie powiedziaÂłem-uÂśmiechnÂąÂł siĂŞ znowu szyderczo
-jesteÂś irytujÂący wiesz
-to akurat pierwsze sÂłyszĂŞ,ale jeÂśli to komplement to dziĂŞkujĂŞ
-oh..jesteÂś niemoÂżliwy,jak tak dalej pĂłjdzie to w koĂącu nie wytrzymam i siĂŞ na ciebie rzucĂŞ,wiĂŞc lepiej pilnuj siedzenia bo bĂŞdĂŞ ciĂŞ ÂśledziĂŚ-pogroziÂłam mu,Âżeby wziÂąÂł na serio to co mĂłwiĂŞ
-juÂż siĂŞ bojĂŞ-po czym rozeÂśmiaÂł siĂŞ,a z jego otwartych ust powiaÂł jeszcze wiĂŞkszy chÂłĂłd
-nie Âżartuje-oburzyÂłam siĂŞ po czym wstaÂłam i zaczĂŞÂłam kierowaĂŚ siĂŞ w stronĂŞ szkoÂły
-poczekaj-zawoÂłaÂł za mnÂą i dobiegÂł do mnie idÂąc teraz obok mnie
-co chcesz?-spytaÂłam
-porozmawiaĂŚ
-o czym?
-o nas
-jakich nas?jesteÂśmy naturalnymi wrogami,wiĂŞc daj sobie spokĂłj
-wcale nie musimy nimi byĂŚ
-niby dlaczego?
-po pierwsze nie znamy siĂŞ dobrze,a po drugie ja nic tobie nie zrobiÂłem
-z pierwszym siĂŞ zgadzam,ale z drugim nie
-jak to?
-po pierwsze groziÂłeÂś mi,a po drugie zabijasz niewinnych ludzi-odpowiedziaÂłam naÂśladujÂąc go
-z Âżadnym z tych argumentĂłw siĂŞ nie zgadzam
-nie wierzĂŞ ci
-chciaÂłem zobaczyĂŚ czy jesteÂś na tyle mÂądra,Âżeby trzymaĂŚ siĂŞ ode mnie z daleka
-a co z tym zabijaniem ludzi?
-nie zabijam ludzi tylko zwierzĂŞta jak ty-puÂściÂł mi oczko
-lepiej nie mĂłw tak gÂłoÂśno bo zbliÂżamy siĂŞ do szkoÂły
-no tak masz racje-zgodziÂł siĂŞ ze mnÂą
-wiem,a teraz idÂź na zajĂŞcia i daj mi spokĂłj w koĂącu,nie chce Âżeby ktoÂś nas widziaÂł
-niby czemu,przecieÂż sama siĂŞ kiedyÂś za mnÂą oglÂądaÂłaÂś?-zaÂśmiaÂł siĂŞ
-dobrze to okreÂśliÂłeÂś kiedyÂś-podkreÂśliÂłam ostatnie sÂłowo
NastĂŞpnie przyspieszyÂłam wyprzedzajÂąc go na schodach przez co nie zdÂąÂżyÂł nic mi odpowiedzieĂŚ tylko usÂłyszaÂłam jego Âśmiech za sobÂą.IdÂąc na gĂłrĂŞ miaÂłam nadzieje,Âże Kinia nas nie widziaÂła i nie bĂŞdzie mnie wypytywaĂŚ czemu mnie tak dÂługo nie byÂło.WchodzÂąc do klasy przywitaÂłam siĂŞ ze wszystkimi i KiniÂą.UsiadÂłam koÂło niej w Âławce,a ona od razu zapytaÂła:
-co cie tak dÂługo nie byÂło?
-spĂłÂźniÂłam siĂŞ na autobus i musiaÂłam jechaĂŚ drugim-skÂłamaÂłam
-aha,to dobrze,Âże zdÂąÂżyÂłaÂś przed dzwonkiem-odpowiedziaÂła nabierajÂąc siĂŞ na to
-teÂż siĂŞ cieszĂŞ
Po czym uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ do niej i zaraz przyszedÂł nauczyciel,wiĂŞc zaczĂŞÂła siĂŞ pierwsza lekcja.
Na niej mĂłwiono o przyrodzie.ByÂła to biologia.Jak nigdy od dÂłuÂższego czasu zainteresowaÂła mnie ta lekcja.To dlatego,Âże nauczyciel mĂłwiÂł o zwierzĂŞtach,ktĂłre ÂżyjÂą w zgodzie z naturÂą.PorĂłwnywaÂł je do ludzi,ktĂłrzy w wiĂŞkszoÂści zaniedbujÂą Âśrodowisko,w ktĂłrym ÂżyjÂą,a przez to duÂża iloÂśĂŚ zwierzÂąt zginĂŞÂła.MĂłwiÂł,Âże powinniÂśmy dbaĂŚ o Âśrodowisko,w ktĂłrym Âżyjemy,aby jak najdÂłuÂżej i jak najwiĂŞcej zwierzÂąt przeÂżyÂło dzielÂąc siĂŞ z nami swojÂą przestrzeniÂą.W sumie przez caÂłÂą lekcjĂŞ opowiadaÂł nam o tym,Âże juÂż pĂłÂźniej mnie to znudziÂło i odpÂłynĂŞÂłam w swoje myÂśli daleko stÂąd.Nie lubiÂłam jak ludzie siĂŞ powtarzali,a zwÂłaszcza mĂłwili jak powinnam ÂżyĂŚ.Dobrze wiedziaÂłam,Âże nie mogĂŞ siĂŞ juÂż przyczyniĂŚ do tego,aby pomagaĂŚ zwierzĂŞta skoro sama zmniejszam ich gatunek.Za to mogĂŞ dokarmiaĂŚ inne drapieÂżniki zostawiajÂąc po sobie resztki posiÂłku jak dzisiaj rano.Po jakimÂś czasie minĂŞÂła lekcja i udaÂłam siĂŞ na nastĂŞpnÂą z KiniÂą.Niestety nie zdÂąÂżyÂłyÂśmy porozmawiaĂŚ,poniewaÂż lekcja siĂŞ przeciÂągnĂŞÂła i zabraÂła wiĂŞkszoÂśĂŚ przerwy.NastĂŞpne dwie lekcje minĂŞÂły podobnie.Na szczĂŞÂście mieliÂśmy czas,aby coÂś zjeÂśĂŚ w stoÂłĂłwce jak zawsze. ZeszÂłyÂśmy na dĂłÂł podchodzÂąc od razu do blatĂłw z jedzeniem,Âżeby nie staĂŚ za dÂługo w kolejce.NastĂŞpnie usiadÂłyÂśmy do wolnego stolika.Tym razem jednak przysiadÂły siĂŞ do nas jeszcze dwie koleÂżanki z klasy nie mogÂąc znaleÂźĂŚ innego wolnego stolika.Kinia zaczĂŞÂła z nimi rozmawiaĂŚ jak minÂąÂł im dzieĂą i jakie majÂą plany na weekend.Tak jÂą to zainteresowaÂło,Âże nie zwrĂłciÂła uwagi na mnie.Ja siedziaÂłam cicho nie chcÂąc za duÂżo mĂłwiĂŚ.Nie miaÂłam ochotĂŞ na takÂą pogawĂŞdkĂŞ.Jedynie od czasu do czasu dla zachowania pozorĂłw odezwaÂł siĂŞ do nich.Natomiast ja za to rozglÂądaÂłam siĂŞ za Erykiem.Rzadko zaglÂądaÂł tu do stoÂłĂłwki.Z resztÂą wcale mnie to teraz nie dziwiÂło.Nie jadaÂł tak jak my.DomyÂślaÂłam siĂŞ,Âże przychodziÂł tu czasem tylko dla towarzystwa kolegĂłw,a teraz teÂż moÂże do obserwowania mnie.Jednak tym razem siĂŞ nie zjawiÂł.Pewnie siedziaÂł gdzieÂś na zewnÂątrz liczÂąc na to,Âże moÂże siĂŞ pojawiĂŞ zechcÂą z nim jeszcze porozmawiaĂŚ.Niestety jeÂśli tak zrobiÂł to siĂŞ rozczarowaÂł.MiaÂłam tylko nadzieje,Âże na koniec zajĂŞĂŚ nic gÂłupiego nie zrobi.Gdy skoĂączyÂłyÂśmy jeÂśĂŚ poszÂłyÂśmy na nastĂŞpnÂą lekcje.Na niej nauczyciel oznajmiÂł nam,Âże ostatnich zajĂŞĂŚ nie bĂŞdzie z powodu znikniĂŞcia jednego z nauczycieli.To byÂło dziwne.ChociaÂż domyÂślaÂłam co mogÂło siĂŞ staĂŚ.To mogÂły byĂŚ wampiry.A,wiĂŞc doszÂły juÂż do miasta-pomyÂślaÂłam-wyglÂąda na to,Âże robi siĂŞ tu coraz niebezpieczniej,a Artur nie moÂże nic na to poradziĂŚ,musi byĂŚ ich za maÂło,a wampirĂłw za duÂżo-zmartwiÂłam siĂŞ-oby nic Arturowi nie byÂło-przeraziÂłam siĂŞ na samÂą myÂśl,Âże mogÂłoby mu siĂŞ coÂś staĂŚ.Po tej sytuacji miaÂłam ochotĂŞ porozmawiaĂŚ z Erykiem.MoÂże coÂś na ten temat wiedziaÂł i chciaÂł mi dziÂś o tym rano powiedzieĂŚ,ale go spÂławiÂłam-pomyÂślaÂłam.Miejmy

Lilith89 · 2011-11-30 09:39:43

nadziejĂŞ,Âże szybko uda siĂŞ temu zaradziĂŚ-pocieszaÂłam siĂŞ w myÂślach.Nagle z rozmyÂślaĂą wyrwaÂła mnie Kinia szturchajÂąc mnie lekko w ramiĂŞ i mĂłwiÂąc do mnie:
-Kira jesteÂś tam?halo,sÂłyszysz mnie?-powiedziaÂł cicho
-tak-nagle obudziÂłam siĂŞ
-co siĂŞ z tobÂą dzieje?martwiĂŞ siĂŞ o ciebie-powiedziaÂła smutno-ostatnio jesteÂś caÂły czas jakaÂś zamyÂślona
-przepraszam,nie wysypiam siĂŞ ostatnio dobrze-skÂłamaÂłam
-czemu?coÂś siĂŞ staÂło?-spytaÂła zaciekawiona
-po prostu jakoÂś nie mogĂŞ spaĂŚ,nie wiem czemu-odpowiedziaÂłam choĂŚ po czĂŞÂści byÂła to prawda zwÂłaszcza mĂłwiÂąc o sytuacji z rana
-moÂże powinnaÂś iÂśĂŚ do lekarza?-poradziÂła mi
-nie jakoÂś sobie poradzĂŞ-odpowiedziaÂła lekko przestraszona na samÂą myÂśl o tym
-jak chcesz,a moÂże moglibyÂśmy spĂŞdziĂŚ ze sobÂą ten weekend co?juÂż dawno tego nie robiÂłyÂśmy-spytaÂła bardzo tym faktem podekscytowana
-yy...-nie wiedziaÂłam co mam jej odpowiedzieĂŚ,tak naprawdĂŞ nie pasowaÂło mi to i wolaÂłabym,Âżeby Kinia nie poznaÂła mojej tajemnicy,wiĂŞc odpowiedziaÂłam-sÂłuchaj bardzo bym chciaÂła,ÂżebyÂśmy spĂŞdziÂły weekend razem,ale wiesz obiecaÂłam juÂż dziadkom,Âże gdzieÂś pojedziemy,wiĂŞc moÂże odpowiadaÂłby ci drugi weekend?-spytaÂłam wymigujÂąc siĂŞ trochĂŞ,zaczynaÂłam byĂŚ w tym naprawdĂŞ dobrÂą aktorkÂą
-dobrze skoro w ten weekend nie moÂżesz-zasmuciÂła siĂŞ trochĂŞ z tego faktu
-proszĂŞ o spokĂłj-nagle odezwaÂł siĂŞ nauczyciel zdenerwowany naszÂą rozmowÂą
Obie uÂśmiechnĂŞÂłyÂśmy siĂŞ do siebie i przestaÂłyÂśmy rozmawiaĂŚ sÂłuchajÂąc uwaÂżnie nauczyciela co ma do powiedzenia,Âżeby wiĂŞcej na nas nie krzyczaÂł.Gdy skoĂączyÂła siĂŞ lekcja udaÂłyÂśmy siĂŞ na przystanek.Kinia odprowadziÂła mnie,a ja jÂą wzrokiem jak ostatnio.Teraz i tym razem Eryk siĂŞ nie pojawiÂł.ChoĂŚ miaÂłam ochotĂŞ zostaĂŚ i z nim porozmawiaĂŚ uznaÂłam,Âże to nie jest dobry pomysÂł.Za duÂżo szarpaÂło mnÂą emocji i nasza rozmowa mogÂłaby siĂŞ Âźle skoĂączyĂŚ.Zatem pojechaÂłam do domu,a i tak czuÂłam,Âże jutro po raz kolejny siĂŞ spotkamy i pogadamy.Jak nie to ja go znajdĂŞ.Gdy dojechaÂłam poszÂłam szybko do domu.Dziadkowie jak zawsze siedzieli w kuchni.ZjedliÂśmy razem obiad rozmawiajÂąc co tam u mnie w szkole.PowiedziaÂłam tym razem dziadkom,Âże zaginĂŞÂła nauczycielka i oboje siĂŞ domyÂślili jak ja,Âże to moÂże byĂŚ sprawka wampirĂłw.Nie byli z tego faktu zadowoleni podobnie jak ja.Nie chcÂąc dÂłuÂżej o
tym myÂśleĂŚ poszÂłam do siebie na gĂłrĂŞ.OdrobiÂłam lekcje i przyszykowaÂłam siĂŞ do szkoÂły.DziĂŞki temu minÂąÂł mi jakiÂś czas i oderwaÂło mnie to trochĂŞ od codziennych wilczych problemĂłw.Jednak nie daÂły o sobie zapomnieĂŚ na dÂługo.Po pewnym czasie usÂłyszaÂłam,Âże ktoÂś mnie woÂła pod oknem.ZdziwiÂłam siĂŞ,poniewaÂż nie wiedziaÂłam kogo mogĂŞ siĂŞ spodziewaĂŚ.OtwierajÂąc okno wyglÂądnĂŞÂłam przez nie.Nie musiaÂłam jednak tego robiĂŚ,poniewaÂż gdy tylko zawiaÂł wiatr do mojego pokoju poczuÂłam jego zapach i powiedziaÂłam do siebie:
-o nie-jĂŞknĂŞÂłam
-Kira mogĂŞ wejÂśĂŚ?-odezwaÂł siĂŞ Eryk
-nie,poczekaj zejdĂŞ na dĂłÂł-odpowiedziaÂłam i zamknĂŞÂłam za sobÂą okno
Czy on zdurniaÂł pojawiajÂąc siĂŞ koÂło domu peÂłnego wilkoÂłakĂłw-pomyÂślaÂłam-nie mogÂłabym go wpuÂściĂŚ do domu,poniewaÂż dziadkowie szybko go by wyczuli i narobiÂłaby siĂŞ z tego niezÂła afera.Dlatego czym prĂŞdzej zeszÂłam na dĂłÂł.PoszÂłam na tyÂł domu.Jednak juÂż go tam nie byÂło.CiÂągle czuÂłam jego obecnoÂśĂŚ.MusiaÂł zejÂśĂŚ gÂłĂŞbiej w las.Nie miaÂłam ochoty tamtĂŞdy iÂśĂŚ bo byÂło tam stromo,ale na szczĂŞÂście byÂły tam gĂŞsto poroÂśniĂŞte drzewa dziĂŞki,ktĂłrymi mogÂłam hamowaĂŚ schodzÂąc w dĂłÂł.Po pewnym czasie zeszÂłam kawaÂłek na dĂłÂł.Eryk staÂł oparty o jedno z pobliskich drzew.Gdy tylko mnie zobaczyÂł uÂśmiechnÂąÂł siĂŞ szeroko.MiaÂłam nadzieje,Âże to nie zasadzka,a naprawdĂŞ chce porozmawiaĂŚ.Powoli i ostroÂżnie zeszÂłam jeszcze kawaÂłek w dĂłÂł zatrzymujÂąc siĂŞ przy najbliÂższym drzewie opierajÂąc siĂŞ o nie bezpiecznie.NastĂŞpnie zapytaÂłam go:
-co ty tu robisz?skÂąd wiesz gdzie mieszkam?-spytaÂłam zdenerwowana
-czeÂśĂŚ,przyszedÂłem porozmawiaĂŚ-odezwaÂł siĂŞ nadal uÂśmiechniĂŞty
-o czym?-odpowiedziaÂłam szorstko
-przestaĂą byĂŚ dla mnie taka nie miÂła i porozmawiajmy spokojnie-odpowiedziaÂł lekko zdenerwowany
-sprĂłbuje choĂŚ sam wiesz,Âże tak jest najlepiej-odpowiedziaÂłam spokojniej
-sÂłyszaÂłaÂś o zaginiĂŞciu nauczyciela?-zapytaÂł
-tak na ostatniej lekcji i domyÂślam siĂŞ,Âże to wasza sprawka-odpowiedziaÂłam
-tego wÂłaÂśnie prĂłbuje siĂŞ dowiedzieĂŚ,wiĂŞc bÂądÂź tak miÂła i nie rĂłb gÂłupich rzeczy dopĂłki siĂŞ czegoÂś nie dowiem
-nie mĂłw mi co mam robiĂŚ
-uspokĂłj siĂŞ bo i tak nie macie szans na zwyciĂŞstwo z nami
-jak to?-odpowiedziaÂłam zdziwiona
-z tego co sÂłyszaÂłem pojawili siĂŞ nowi w mieÂście,ale nie sÂą tacy jak ja,wiĂŞc lepiej uwaÂżaj gdzie chodzisz
-nie boje siĂŞ was
-wiem,ale jesteÂś na razie za sÂłaba,Âżeby walczyĂŚ z nami,wiĂŞc nie naraÂżaj siĂŞ i nie choĂŚ do lasu
-przestaĂą mi mĂłwiĂŚ co mam robiĂŚ-oburzyÂłam siĂŞ na samÂą myÂśl,Âże juÂż druga osoba mi to mĂłwi
-mĂłwiĂŞ serio,poniewaÂż nie bĂŞdĂŞ mĂłgÂł ci pomĂłc
-nie potrzebuje pomocy-coraz bardziej mnÂą trzĂŞsÂło,a gorÂąco szalaÂło w moim ciele
-uspokĂłj siĂŞ,chciaÂłem tylko ciĂŞ ostrzec i powiadomiĂŞ ciĂŞ jeÂśli czegoÂś siĂŞ dowiem ok?
-dobrze,ale ty teÂż mi coÂś obiecaj
-niby co?
-jeÂśli chcesz ze mnÂą rozmawiaĂŚ znajdÂź takÂą chwilĂŞ,Âżeby nikt nas nie widziaÂł,a zwÂłaszcza moja koleÂżanka Kinia ok?
-hehe-zaÂśmiaÂł siĂŞ-a niby czemu?
-bo ja tak chcĂŞ i juÂż
-dobrze,postaram siĂŞ
-to dobrze
-muszĂŞ juÂż iÂśĂŚ,do zobaczenia w szkole
-czeÂśĂŚ
Po czym podszedÂł do mnie bliÂżej i owionÂąÂł mnie jego zimny oddech.Odruchowo cofnĂŞÂłam siĂŞ do tyÂłu.Natomiast on uÂśmiechnÂąÂł siĂŞ szelmowsko i znikÂł.ByÂł naprawdĂŞ szybki.OtrzÂąsnĂŞÂłam siĂŞ szybko nie myÂślÂąc co miaÂł zamiar zrobiĂŚ.NastĂŞpnie powoli udaÂłam siĂŞ na gĂłrĂŞ przed dom.ZajĂŞÂło mi to trochĂŞ,a jak wyszÂłam zauwaÂżyÂłam,Âże juÂż sÂłoĂące zachodzi,wiĂŞc udaÂłam siĂŞ do domu.ZjadaÂłam sama kolacje i poszÂłam do siebie mĂłwiÂąc dziadkom,Âże jestem zmĂŞczona.BĂŞdÂąc u siebie po pewnym czasie poczuÂłam siĂŞ tak naprawdĂŞ i poÂłoÂżyÂłam siĂŞ spaĂŚ.

Lilith89 · 2011-12-01 11:22:50

16.Oczekiwane spotkanie:
Gdy wstaÂłam rano od razu zrobiÂłam wszystkie ludzkie czynnoÂści i schodzÂąc na dĂłÂł na Âśniadanie wziĂŞÂłam ze sobÂą plecak,Âżeby siĂŞ po niego nie wracaĂŚ.W kuchni jak zawsze czekali na mnie juÂż dziadkowie z przyszykowanym jedzeniem.WchodzÂąc do niej przywitaÂłam siĂŞ z nimi,a gdy zaczĂŞÂłam jeÂśĂŚ babcia zapytaÂła siĂŞ mnie jak mi siĂŞ spaÂło.TrochĂŞ mnie to zdziwiÂło,poniewaÂż nigdy o to nie pytaÂła,wiĂŞc odpowiedziaÂłam jej,Âże nawet dobrze przy tym uÂśmiechajÂąc siĂŞ.Dziadkowie pĂłÂźniej nic wiĂŞcej nie mĂłwili co zdawaÂło siĂŞ byĂŚ dziwne.Z poczÂątku czuÂłam jakby to widzieli mojÂą wczorajszÂą rozmowĂŞ z Erykiem,ale po chwili doszÂłam do wniosku,Âże to niemoÂżliwe.Musieli mieĂŚ po prostu zÂły dzieĂą albo sami zaczĂŞli wariowaĂŚ z gÂłodu jak ja wczeÂśniej.MiaÂłam przy tym nadzieje,Âże niedÂługo bĂŞdĂŞ mogÂła znowu z nimi na nie wyruszyĂŚ.Po Âśniadaniu poÂżegnaÂłam siĂŞ z dziadkami i wyszÂłam na autobus.Ku mojemu zdziwieniu kawaÂłek za domem poczuÂłam dziwny i znany mi odĂłr.To byÂł Eryk.ZaczynaÂło mnie to denerwowaĂŚ,Âże tak ciÂągle mnie nachodzi.Nie chciaÂłam,Âżeby ktoÂś siĂŞ o tym dowiedziaÂł,a on jak zawsze mi to utrudniaÂł.Po chwili zobaczyÂłam go.StaÂł oparty o jedno z drzew przy drodze i patrzÂąc daleko przed siebie jakby o czymÂś intensywnie myÂślaÂł.MajÂąc doskonaÂły sÂłuch jak ja zaraz odwrĂłciÂł siĂŞ w mojÂą stronĂŞ odsÂłaniajÂąc swoje ÂśnieÂżnobiaÂłe
zĂŞby.Ja niestety nie byÂłam taka radosna jak on.WyglÂąda na to,Âże go to w jakiÂś sposĂłb bolaÂło,poniewaÂż nagle przestaÂł siĂŞ uÂśmiechaĂŚ i posmutniaÂł.StaÂł tam nadal bez ruchu,wiĂŞc podeszÂłam do niego bliÂżej i powiedziaÂłam pierwsza:
-czeÂśĂŚ co tu robisz?
-czeÂśĂŚ mĂłwiÂłem ci,Âże wrĂłcĂŞ jak siĂŞ czegoÂś dowiem-po czym rozchmurzyÂł siĂŞ lekko
-tak pamiĂŞtam i co dowiedziaÂłeÂś siĂŞ czegoÂś?-spytaÂłam zaciekawiona
-tak jak przypuszczaliÂśmy to sprawka innych wampirĂłw
-dobrze,ale co z jej ciaÂłem?znalazÂłeÂś go?
-niestety nic na ten temat siĂŞ nie dowiedziaÂłem,ale sÂądzĂŞ,Âże mogÂą byĂŚ z tego dwa wyjÂścia
-jakie?-zapytaÂłam idÂąc powoli dalej na przystanek
-nauczycielka na pewno nie Âżyje i porzucili jej ciaÂło,ale jak dla mnie bardziej prawdopodobne jest to,Âże nie Âżyje jako czÂłowiek i przemienili jÂą w wampira
-niby dlaczego chcieliby to robiĂŚ?
-nie wiem,ale majÂą na pewno w tym jakiÂś cel,poniewaÂż juÂż duÂżo osĂłb zaginĂŞÂło,a ich ciaÂł nie odnaleziono
-to zaczyna byĂŚ straszne i trzeba coÂś z tym zrobiĂŚ-zasugerowaÂłam
-wiem,ale ty siĂŞ w to nie mieszaj
-przestaĂą mnÂą rzÂądziĂŚ-odpyskowaÂłam
-ja ci tylko dobrze radzĂŞ i proszĂŞ zostaw to mnie-po czym podniĂłsÂł jednoczeÂśnie rĂŞkĂŞ mĂłwiÂąc to i jakby w przyjacielskim geÂście chciaÂł mi jÂą umieÂściĂŚ na ramieniu,ale po chwili powstrzymaÂł siĂŞ i daÂł jÂą z powrotem za plecy
-dobrze-nie byÂłam nic w stanie odpowiedzieĂŚ po tym co chciaÂł zrobiĂŚ
-bĂŞdĂŞ juÂż szedÂł,poniewaÂż twĂłj autobus zaraz przyjedzie-powiedziaÂł uÂśmiechajÂąc siĂŞ,gdy byliÂśmy juÂż na przystanku
-moÂże pojedziesz ze mnÂą?to spory kawaÂłek stÂąd do szkoÂły-zapytaÂłam grzecznie
-dla mnie nie i dla ciebie teÂż nie,wiĂŞc dziwie siĂŞ,Âże tracisz czas i pieniÂądze na takÂą powolnÂą jazdĂŞ-zaszydziÂł ze mnie
-moÂże,ale mi siĂŞ nigdzie nie Âśpieszy-odpowiedziaÂłam szorstko
-jak chcesz-po czym odwrĂłciÂł siĂŞ i dodaÂł-do zobaczenia w szkole-a potem znikÂł w lesie
Nie zdÂąÂżyÂłam nawet mu nic odpowiedzieĂŚ.ByÂł naprawdĂŞ szybki.Po chwili autobus przyjechaÂł i wsiadÂłam do niego.W drodze do szkoÂły myÂślaÂłam o tej caÂłej rozmowie.Nie podobaÂło mi siĂŞ to,Âże wampiry coÂś kombinujÂą i czuÂłam,Âże bĂŞdĂŞ miaÂła przez to niedÂługo kÂłopoty.ByÂłam rĂłwnieÂż ciekawa czy Artur o tym wie i czy w koĂącu siĂŞ pojawi,Âżeby siĂŞ ze mnÂą zobaczyĂŚ.Gdy dojechaliÂśmy do miasta wysiadÂłam jak zawsze wczeÂśniej i uznaÂłam,Âże tak zawszĂŞ bĂŞdĂŞ robiĂŚ,aby mĂłc jeszcze rozmyÂślaĂŚ przed szkoÂłÂą i gdyby Erykowi znowu coÂś odbiÂło,Âżeby porozmawiaĂŚ ze mnÂą w parku.WysiadajÂąc po chwili poczuÂłam,Âże Eryk jest nie daleko.MiaÂłam nadziejĂŞ,Âże dzisiejsza ranna rozmowa mu wystarczy i na dzisiaj da mi juÂż spokĂłj z nĂŞkaniem mnie w szkole i w domu.Po pewnym czasie w powietrzu wyczuÂłam coÂś wiĂŞcej.To byÂł znajomy zapach,ktĂłry tak bardzo lubiÂłam.Artur musiaÂł byĂŚ nie daleko.MiaÂłam tylko nadzieje,Âże wyczuwajÂąc Eryka nic gÂłupiego nie zrobiÂł.Czym prĂŞdzej poszÂłam do szkoÂły.Po paru minutach byÂłam juÂż prawie pod szkoÂłÂą.Tak jak myÂślaÂłam obok niej staÂł Artur,a jakby po drugiej stronie staÂł Eryk z kolegami.CieszyÂłam siĂŞ,Âże nie jest na tyle gÂłupi i trzyma siĂŞ z ludÂźmi dla bezpieczeĂąstwa.Na sam widok Artura zrobiÂło mi siĂŞ gorÂąco i miaÂłam wielkÂą ochotĂŞ pobiec,Âżeby rzuciĂŚ siĂŞ mu w ramiona,ale powstrzymaÂłam siĂŞ.To mogÂło wyglÂądaĂŚ trochĂŞ dziwnie,wiĂŞc stwierdziÂłam,Âże muszĂŞ zachowaĂŚ siĂŞ naturalnie.BĂŞdÂąc juÂż bliÂżej, Artur rĂłwnieÂż ucieszyÂł siĂŞ,Âże mnie widzi i wyszedÂł mi naprzeciw.Po paru minutach spotkaliÂśmy siĂŞ,a on od razu przyciÂągnÂąÂł mnie do siebie przytulajÂąc mnie mocno,a nastĂŞpnie caÂłujÂąc namiĂŞtnie.Przez chwilĂŞ byÂłam jak zamroczona czujÂąc siĂŞ jak ksiĂŞÂżniczka z bajki,ktĂłra za chwilĂŞ ma iÂśĂŚ ze swoim ksiĂŞciem na bal.Jednak po chwili ta piĂŞkna baĂąka pĂŞkÂła,a ja wrĂłciÂłam do rzeczywistoÂści,gdy tylko on siĂŞ odezwaÂł:
-witaj Kiro,tĂŞskniÂłem za tobÂą-powiedziaÂł caÂłkiem szczerze
-witaj Arturze,ja takÂże i czemu wczeÂśniej mnie nie odwiedziÂłeÂś?-zapytaÂłam,a on nagle mnie puÂściÂł stajÂąc normalnie obok mnie
-wybacz,nie mogÂłem bo byÂłem zajĂŞty sama wiesz czym-tÂłumaczyÂł siĂŞ
-ah tak-odpowiedziaÂłam i dodaÂłam-i jak wam idzie?-spytaÂłam czekajÂąc,Âże coÂś wiĂŞcej mi powie
-niezbyt dobrze,poniewaÂż ilekroĂŚ jakiegoÂś zabijemy pojawiajÂą siĂŞ nastĂŞpni jakby siĂŞ mnoÂżyli
-to nie dobrze,ale czy nie przydaÂłaby siĂŞ wam pomoc?-zachmurzyÂł siĂŞ od razu
-nawet o tym nie myÂśl-oburzyÂł siĂŞ-juÂż na ten temat rozmawialiÂśmy i dobrze wiesz,Âże nie pozwolĂŞ,Âżeby coÂś ci siĂŞ staÂło
-tak wiem-zdenerwowaÂłam siĂŞ-Artur martwiĂŞ siĂŞ o ciebie i chciaÂłabym ci jakoÂś pomĂłc

Lilith89 · 2011-12-01 11:23:44

-wiem i najlepiej mi pomoÂżesz jeÂśli bĂŞdziesz siĂŞ trzymaĂŚ z dala od kÂłopotĂłw dobrze?
-postaram siĂŞ
-mam nadziejĂŞ,a czemu nie powiedziaÂłaÂś mi,Âże chodzi z tobÂą do szkoÂły wampir?
-yyy..nie wiedziaÂłam o tym,aÂż nie wrĂłciÂłam po przemianie do szkoÂły-odpowiedziaÂłam prĂłbujÂąc siĂŞ jakoÂś wytÂłumaczyĂŚ
-a no tak zapomniaÂłem,Âże bez tego nie moÂżna go wyczuĂŚ zwykÂłym Âśmiertelnikom-odpowiedziaÂł
-wiesz wydaje siĂŞ nie byĂŚ taki zÂły skoro chodzi z ludÂźmi do szkoÂły-prĂłbowaÂłam go obroniĂŚ
-moÂże,ale to nadal wampir i bĂŞdĂŞ musiaÂł siĂŞ nim zajÂąĂŚ-odpowiedziaÂł nie patrzÂąc siĂŞ juÂż na mnie,a na niego ze zÂłowrogÂą minÂą
-proszĂŞ daj mu spokĂłj i zajmij siĂŞ tymi co stwarzajÂą problemy ok?-poprosiÂł grzecznie
-co?a od kiedy bronisz wampiry?-oburzyÂł siĂŞ nieco zdziwiony moim zachowaniem
-nie bronie-usprawiedliwiÂłam siĂŞ
-czy on coÂś ci zrobiÂł?-zasyczaÂł z przeraÂżenia
-spokojnie,zachowuj siĂŞ ludzie tu sÂą i wÂłaÂśnie idzie tu moja przyjaciĂłÂłka,wiĂŞc proszĂŞ bÂądÂź miÂły ok?-zaÂżÂądaÂłam
-dobrze-odpowiedziaÂł spokojnie,ale widziaÂłam,Âże nadal jest wÂściekÂły
Po chwili dobiegÂła do nas Kinia rzucajÂąc siĂŞ mi w ramiona i czule caÂłujÂąc mnie w policzek jakby tak dawno mnie nie widziaÂła.PrzewaÂżnie zachowywaÂła siĂŞ tak jak czuÂłam siĂŞ bardzo szczĂŞÂśliwa,wiĂŞc trochĂŞ mnie to zaniepokoiÂło.NastĂŞpnie odsunĂŞÂłam siĂŞ ode mnie i powiedziaÂła:
-witaj Kiro,kim jest twĂłj kolega?-zapytaÂła uÂśmiechajÂąc siĂŞ do niego
-witaj Kinia to mĂłj..-nie mogÂło mi nic wiĂŞcej przejÂśĂŚ jeszcze przez gardÂło,wiĂŞc Artur dodaÂł
-witaj Kinia jestem jej chÂłopakiem i nazywa siĂŞ Artur,miÂło mi ciĂŞ poznaĂŚ-po czym podniĂłsÂł swojÂą rĂŞkĂŞ,Âżeby uÂścisnÂąĂŚ jej
-mi rĂłwnieÂż-odpowiedziaÂła oczarowana-Kira mi trochĂŞ o tobie opowiadaÂła
-tak,a co ci mĂłwiÂła?-spytaÂł zaskoczony patrzÂąc na mnie ze zdziwieniem
-mĂłwiÂła,Âże ciĂŞ poznaÂła,ale jakoÂś nie chciaÂłam jej wierzyĂŚ-zaÂśmiaÂła siĂŞ puszczajÂąc mi oczko
-jak widzisz jednak istnieje-po czym sam zaczÂąÂł siĂŞ ÂśmiaĂŚ
Ja staÂłam nic nie odzywajÂąc siĂŞ i czekaÂłam,aÂż zadzwoni dzwonek.Na szczĂŞÂście po chwili siĂŞ odezwaÂł i powiedziaÂłam do Artura:
-muszĂŞ iÂśĂŚ z Kinia na zajĂŞcia
-tak wiem
-to zobaczymy siĂŞ pĂłÂźniej?-zapytaÂłam
-tak postaram siĂŞ przyjÂśĂŚ-odpowiedziaÂł-w koĂącu musimy jeszcze o czymÂś porozmawiaĂŚ
-dobrze-po czym podszedÂł do mnie i pocaÂłowaÂł mnie w czoÂło
-do widzenia Kinia
-czeÂśĂŚ-odpowiedziaÂła,a Artur udaÂł siĂŞ w stronĂŞ parku
-sÂłodki jest-powiedziaÂła po chwili Kinia
Nic nie odpowiedziaÂłam tylko uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ do niej,a nastĂŞpnie udaÂłam siĂŞ za niÂą po schodach do szkoÂły.Jednak zanim weszÂłam popatrzyÂłam jeszcze raz w stronĂŞ Artura.ZauwaÂżyÂłam jak mierzy wzrokiem Eryka,a on jego.To nie byÂł najlepszy pomysÂł na to,Âżeby Eryk pokazaÂł siĂŞ Arturowi.MoÂże sam coÂś kombinowaÂł.Nie podobaÂło mi siĂŞ to.Gdy tylko Artur zniknÂąÂł,a Eryk byÂł juÂż bliÂżej szkoÂły ulÂżyÂło mi i weszÂłam do niej szukajÂąc Kini,ktĂłrÂą zgubiÂłam w tÂłumie ludzi.Przez pierwsze trzy lekcje nic siĂŞ nie dziaÂło.Po nich jak zawsze zeszÂłyÂśmy na stoÂłĂłwkĂŞ.ZjadÂłyÂśmy coÂś,a ja przy okazji obserwowaÂłam Eryka siedzÂącego z kolegami,ktĂłry tak samo jak ja patrzyÂł na mnie.MinÂąÂł juÂż jakiÂś czas jak siĂŞ znamy i wydawaÂł siĂŞ byĂŚ w porzÂądku.DziwiÂło mnie to,Âże byÂł dla mnie taki miÂły.CzuÂłam,Âże musiaÂł mieĂŚ w tym jakiÂś interes,poniewaÂż nie wierzyÂłam,Âżeby robiÂł to z wÂłasnej woli.Gdy skoĂączyÂłyÂśmy jeÂśĂŚ udaÂłyÂśmy siĂŞ na ostatnie dwie lekcje.One rĂłwnieÂż minĂŞÂły szybko.Po szkole Kinia poszÂła do domu,a ja udaÂłam siĂŞ na autobus.Ku mojemu zdziwieniu wszedÂł za mnÂą Eryk.ZapÂłaciÂł grzecznie za bilet i zaraz siĂŞ do mnie dosiadÂł,a ja zdziwiona zapytaÂłam:
-sÂłyszaÂłam,Âże nie lubisz wolnych ÂśrodkĂłw transportu
-tak,ale musimy pogadaĂŚ-powiedziaÂł powaÂżnie
-o co chodzi?-zapytaÂłam zaskoczona
-kim byÂł ten facet,z ktĂłrym rozmawiaÂłaÂś rano przed szkoÂłÂą?-odpowiedziaÂł z minÂą zazdroÂśnika
-yy..-nadal nie mogÂło mi przejÂśĂŚ to przez gardÂło,ale w koĂącu zdobyÂłam siĂŞ na odwagĂŞ i powiedziaÂłam-mĂłj chÂłopak,a co?
-aha,dziwnie siĂŞ na mnie patrzyÂł
-dziwisz mu siĂŞ-odpowiedziaÂłam dajÂąc mu do zrozumienia,Âże jest teÂż wilkoÂłakiem
-ah tak-odpowiedziaÂł zaskoczony
-no wÂłaÂśnie i po to wsiadÂłeÂś za mnÂą do autobusu?-zapytaÂłam zaskoczona
-nie
-a czemu?
-chcĂŞ spĂŞdzaĂŚ z tobÂą wiĂŞcej czasu czy to Âźle?
-tak,poniewaÂż bĂŞdzie na mnie czekaÂł przed domem
-ah..a ty nie chcesz,Âżeby o czymÂś siĂŞ dowiedziaÂł tak?-przypomniaÂł sobie o mojej proÂśbie
-tak,wiĂŞc pojedÂź dalej autobusem ok?
-dobra,a czy mogĂŞ ciĂŞ odwiedzaĂŚ?-zapytaÂł
-yy..-to pytanie naprawdĂŞ mnie zaskoczyÂło i przeraziÂło zarazem
-mogĂŞ?-powtĂłrzyÂł
-sÂłuchaj to nie jest najlepszy pomysÂł rozumiesz?
-trudno moÂże zmienisz zdanie-posmutniaÂł
-zaraz bĂŞdzie przystanek,wiĂŞc odÂłĂłÂżmy tÂą rozmowĂŞ na inny raz,a ty jeÂśli bĂŞdziesz wiedziaÂł coÂś nowego daj mi znaĂŚ ok?-zaproponowaÂłam
-dobrze-rozchmurzyÂł siĂŞ,pewnie na samÂą myÂśl,Âże pozwoliÂłam mu mnie nĂŞkaĂŚ
-to ja idĂŞ,czeÂśĂŚ
-czeÂśĂŚ-odpowiedziaÂł nie wstajÂąc z miejsca jak mu kazaÂłam
Gdy autobus siĂŞ zatrzymaÂł wysiadÂłam z niego,ale nie odwrĂłciÂłam siĂŞ,Âżeby zobaczyĂŚ Eryka czy nadal tam siedzi.MiaÂłam tylko nadziejĂŞ,Âże moje ciuchy nie przesiÂąknĂŞÂły jego zapachem za bardzo na tyle,Âże Artur mĂłgÂłby coÂś podejrzewaĂŚ.W sumie prĂŞdzej czy pĂłÂźniej moÂże nas przyÂłapaĂŚ,wiĂŞc dobrze by byÂło jakbym o tym mu wspomniaÂłam,ale lepiej nie dzisiaj.SkrĂŞcajÂąc w drugÂą uliczkĂŞ prowadzÂącÂą do domu poczuÂłam,Âże Artur tu jest tak jak siĂŞ tego spodziewaÂłam.BĂŞdÂąc bliÂżej domu zobaczyÂłam,Âże siedzi na Âławce przed domem na ogrĂłdku,a obok niego leÂży KieÂł.Na mĂłj widok oboje wstali,a KieÂł jako pierwszy podbiegÂł siĂŞ przywitaĂŚ.NastĂŞpnie podeszÂłam do Artura przytulajÂąc siĂŞ do niego jak on do mnie rano i caÂłujÂąc go w usta.On odsunÂąÂł siĂŞ po chwili i powiedziaÂł z minÂą zaskoczonego:
-witaj Kiro czyÂżbyÂś siĂŞ za mnÂą stĂŞskniÂła?
-witaj Arturze,zawsze za tobÂą tĂŞsknie-odpowiedziaÂłam mu uÂśmiechem
Po chwili wyszÂłam babcia i witajÂąc siĂŞ ze mnÂą zawoÂłaÂła nas na obiad.Nie majÂąc wyboru weszliÂśmy do Âśrodka.Ja najpierw poszÂłam odnieÂśĂŚ torbĂŞ i przebraĂŚ siĂŞ,a nastĂŞpnie zeszÂłam na dĂłÂł.Wszyscy czekali na mnie siedzÂąc juÂż przy stole.DosiadÂłam siĂŞ do nich i zaczĂŞliÂśmy jeÂśĂŚ.Dziadkowie pytali Artura co u niego sÂłychaĂŚ i jak sprawa z wampirami,ale nie powiedziaÂł im nic wiĂŞcej tak jak mi.Jak widaĂŚ moÂże nie mĂłgÂł.Jednak sprĂłbuje sama to z niego wyciÂągnÂąĂŚ.MoÂże powie mi coÂś wiĂŞcej.Po obiedzie poszliÂśmy z Arturem do mojego pokoju.On usiadÂł na moim ÂłĂłÂżku,a ja zajĂŞÂłam siĂŞ rozpakowywanie torby.Gdy to robiÂłam zapytaÂł:
-moÂżesz powiedzieĂŚ co siĂŞ dzieje?
-o co ci chodzi?-zapytaÂłam zdziwiona
-widzĂŞ,Âże coÂś przede mnÂą ukrywasz tylko nie wiem co?-odpowiedziaÂł
-sÂłuchaj nie wiem o co ci chodzi-skÂłamaÂłam-proszĂŞ ciĂŞ bÂądÂźmy ze sobÂą szczerze i dobrze wiesz,Âże Âśmierdzi od ciebie wampirem
-yy...chodzi ze mnÂą do szkoÂły,a jego zapach unosi siĂŞ po niej,wiĂŞc dlatego nim cuchnĂŞ
-dziwi mnie,Âże twoi dziadkowie jeszcze nic nie powiedzili ci na ten temat
-niby co mieli mi powiedzieĂŚ?
-na przykÂład to,Âże potrafiÂą zauroczyĂŚ czÂłowieka i graĂŚ tak,aby niczego nie podejrzewaÂł-co?zauroczyĂŚ,jak to moÂżliwe?-zapytaÂłam trochĂŞ poirytowana,Âże i ja mogÂłam paÂśĂŚ jego celem
-normalnie,Âżyjemy w takim Âświecie,wiĂŞc proszĂŞ uwaÂżaj na niego
-dobrze,jakoÂś sobie poradzĂŞ
-nie jestem na ciebie zÂły,Âże mi o tym nie powiedziaÂłaÂś,ale zazdrosny i martwiĂŞ siĂŞ o ciebie,Âżeby nic ci nie zrobiÂł,a ty rano go dzisiaj
broniÂłaÂś i wydaÂłaÂś siĂŞ totalnie nim zauroczona

Lilith89 · 2011-12-01 11:24:23

-nie jestem nim zauroczona i przecieÂż wiesz,Âże jestem z tobÂą i on to wie
-to dobrze i moÂże w takim razie bĂŞdzie trzymaÂł siĂŞ z daleka
-jeÂśli skoro mowa o szczeroÂści to widzĂŞ,Âże ty teÂż coÂś przede mnÂą ukrywasz
-nic nie ukrywam-tÂłumaczyÂł siĂŞ
-to dlaczego nic mi nie powiedziaÂłeÂś ani dziadkom o czymÂś wiĂŞcej niÂż rano?-zapytaÂłam
-poniewaÂż nie mogĂŞ za duÂżo mĂłwiĂŚ wiesz o tym
-wiem,ale nie moÂżesz czÂłowiekowi,a ja nim nie jestem,wiĂŞc mĂłw-po czym skoĂączyÂłam ukÂładaĂŚ swoje rzeczy i usiadÂłam bliÂżej niego na ÂłĂłÂżku
-niby tak,ale nie powinienem tego mĂłwiĂŚ
-a moÂże nie chcesz?-zaskoczyÂłam go tym pytaniem
-masz racjĂŞ,nie mĂłwiÂłem bo bojĂŞ siĂŞ o ciebie,ale muszĂŞ ciĂŞ ostrzec,Âże one coÂś kombinujÂą i chcĂŞ,ÂżebyÂś trzymaÂła siĂŞ z dala od lasu ok?
-juÂż mi to mĂłwiÂłeÂś
-ale nie posÂłuchaÂłaÂś-zdziwiÂło mnie to,czyÂżby mnie ÂśledziÂł-pomyÂślaÂłam
-skÂąd wiesz?
-widziaÂłem zwÂłoki zwierzĂŞcia na rannym obchodzie i byÂł tam twĂłj zapach
-no tak,musiaÂłam coÂś zjeÂśĂŚ bo byÂłam taka gÂłodna
-wiem-odpowiedziaÂł uÂśmiechajÂąc siĂŞ do mnie,a potem mnie przytuliÂł
-postaram siĂŞ nie robiĂŚ tego drugi raz,ale to takie ciĂŞÂżkie nie mĂłc biegaĂŚ na czterech Âłapach
-rozumiem,ale jak tylko bĂŞdzie bezpieczniej wybierzemy siĂŞ gdzieÂś razem obiecuje-po czym pocaÂłowaÂł mnie w czoÂło
-dobrze i trzymam cie za sÂłowo
Po czym odsunĂŞÂłam siĂŞ lekko i pocaÂłowaÂłam go w prawy policzek mĂłwiÂąc do niego:
-bardzo za tobÂą tĂŞskniÂłam
-wiem ja za tobÂą teÂż
-czy mĂłgÂłbyÂś mnie czĂŞÂściej odwiedzaĂŚ?-zapytaÂłam
-postaram siĂŞ,ale to bĂŞdzie trudne
-a czy moÂżesz zostaĂŚ ze mnÂą do wieczora?
-mogĂŞ do kolacji,poniewaÂż pĂłÂźniej bĂŞdĂŞ musiaÂł zrobiĂŚ obchĂłd wokĂłÂł naszych terenĂłw
-ah rozumiem-posmutniaÂłam trochĂŞ
-zostaÂło nam jeszcze trochĂŞ czasu ze sobÂą,wiĂŞc powinniÂśmy siĂŞ nim nacieszyĂŚ
-niby jak?-zapytaÂłam zaskoczona
On uÂśmiechnÂąÂł siĂŞ szelmowsko i zaczÂąÂł mnie caÂłowaĂŚ.PrĂłbowaliÂśmy przez ten czas jak najwiĂŞcej nacieszyĂŚ siĂŞ sobÂą.Niestety jak zawsze czas biegnÂą niebÂłagalnie szybko,a ja nie mogÂłam go zatrzymaĂŚ.Po pewnym czasie zaczĂŞÂło zmierzchaĂŚ,wiĂŞc oboje udaliÂśmy siĂŞ na kolacje.ZjedliÂśmy jÂą wszyscy razem rozmawiajÂąc o rĂłÂżnych sprawach jakby nie dziaÂło siĂŞ nic zÂłego i byliÂśmy zwykÂłymi ludÂźmi.Tego wÂłaÂśnie nam wszystkim brakowaÂło.Tym bardziej jak na razie nie zapowiadaÂło siĂŞ dobrze.Po kolacji Artur poÂżegnaÂł siĂŞ z dziadkami,a ja wyszÂłam na ogrĂłd,Âżeby go odprowadziĂŚ.ZatrzymaliÂśmy siĂŞ za bramÂą na ogrĂłdek i Artur na poÂżegnanie znowu mnie przytuliÂł,a nastĂŞpnie namiĂŞtnie pocaÂłowaÂł po czym powiedziaÂł:
-przemyÂśl wszystko co ci powiedziaÂłem i bÂądÂź grzeczna
-ja zawsze jestem grzeczna-po czym oboje siĂŞ zaÂśmialiÂśmy
-wiem,pamiĂŞtaj,Âże bĂŞdĂŞ za tobÂą tĂŞskniÂł i nie przestanĂŞ o tobie myÂśleĂŚ
-wiem ty teÂż o tym pamiĂŞtaj i nie zapomnij mnie w weekend odwiedziĂŚ
-dobrze,postaram siĂŞ
-musisz pamiĂŞtaj-po czym uÂśmiechnÂąÂł siĂŞ i mocniej objÂąÂł mnie w ramionach mĂłwiÂąc w starym jĂŞzyku plemiennym do mnie:
-quaqlo doble-co oznaczaÂło kocham ciĂŞ
-ja ciebie teÂż kocham-odpowiedziaÂł juÂż normalnie
NastĂŞpnie pocaÂłowaliÂśmy siĂŞ jeszcze raz na poÂżegnanie.Potem odsunÂąÂł siĂŞ ode mnie i pobiegÂł w las zamieniajÂąc siĂŞ jeszcze przed nim w czarnego wilka.ByÂł to niezapomniany widok.PrzypomniaÂło mi siĂŞ jak wczeÂśniej to zrobiÂł,gdy pierwszy raz siĂŞ poznaliÂśmy.Kto by pomyÂślaÂł,Âże tak wÂłaÂśnie siĂŞ to skoĂączy.Przez chwilĂŞ ÂżaÂłowaÂłam,Âże tak Âźle go pĂłÂźniej potraktowaÂłam co nie raz wiedziaÂłam,Âże bĂŞdzie mi za to gÂłupio.Na szczĂŞÂście miaÂłam wytÂłumaczenie mojego dziwnego zachowania.ByÂłam nowym wilkoÂłakiem.WiedziaÂłam,Âże jeszcze duÂżo muszĂŞ siĂŞ nauczyĂŚ.NastĂŞpnie udaÂłam siĂŞ do siebie do pokoju i poÂłoÂżyÂłam siĂŞ zaraz spaĂŚ po wykonaniu wszystkich ludzkich czynnoÂści.

Lilith89 · 2011-12-02 14:16:33

17.PiÂątek:
Gdy wstaÂłam rano byÂłam bardzo nie wyspana.Przez wiĂŞkszoÂśĂŚ nocy Âźle spaÂłam.CiÂągle targaÂły mnÂą dziwne dreszcze przez uczucie gorÂąca i uczucie,Âże coÂś zÂłego siĂŞ stanie.Po chwili jednak wstaÂłam z ÂłĂłÂżka i zrobiÂłam to samo co zawsze z rana.SchodzÂąc na dĂłÂł na schodach przez chwilĂŞ zakrĂŞciÂło mi siĂŞ w gÂłowie,ale zaraz mi przeszÂło.To byÂło naprawdĂŞ dziwne i miaÂłam nadziejĂŞ,Âże to tylko skutki nie wyspania.Na dole czekali juÂż na mnie dziadkowie ze Âśniadaniem.Gdy babcia mnie zobaczyÂła szybko do mnie podbiegÂła.ZÂłapaÂła mnie za ramiĂŞ i zapytaÂła:
-jak siĂŞ czujesz skarbie?-patrzyÂła na mnie zaniepokojona
-trochĂŞ Âźle siĂŞ czujĂŞ babciu-odpowiedziaÂłam
-masz gorÂączkĂŞ i powinnaÂś zostaĂŚ w domu
-nie,chcĂŞ iÂśĂŚ do szkoÂły-odpowiedziaÂłam ze zÂłoÂściÂą
-sÂądzĂŞ,Âże to zÂły pomysÂł
-niby czemu?-odpowiedziaÂłam zaskoczona
-Âźle siĂŞ czujesz,poniewaÂż zbliÂża siĂŞ twoja druga peÂłnia-wtrÂąciÂł siĂŞ dziadek
-tak jest przed kaÂżdÂą peÂłniÂą?-zapytaÂłam
-czasami siĂŞ zdarza-odpowiedziaÂł
-skarbie zjedz Âśniadanie i poÂłĂłÂż siĂŞ z powrotem do ÂłĂłÂżka-powiedziaÂła babcia
-chyba macie racjĂŞ,nie najlepiej siĂŞ czuje-odpowiedziaÂłam czujÂąc siĂŞ coraz gorzej
-usiÂądÂź skarbie,a ja zrobiĂŞ ci coÂś co pozwoli szybciej przejÂśĂŚ tÂą gorÂączkĂŞ
Po czym posadziÂła mnie na krzeÂśle i podaÂła mi ciepÂłÂą herbatĂŞ.NastĂŞpnie podeszÂła do spiÂżarni i wyciÂągnĂŞÂła z niej ciemny sÂłoik z zielonÂą zawartoÂściÂą.Dziadek pomĂłgÂł jej go otworzyĂŚ i naÂłoÂżyÂła mi trochĂŞ tego na talerz.ResztĂŞ odÂłoÂżyÂła i podaÂła mi mĂłwiÂąc:
-jak to zjesz poczujesz siĂŞ lepiej
-babciu,a co to jest?-zapytaÂłam widzÂąc przed sobÂą zielony kleik
-to mieszanka ziĂłÂł
-aha-po czym wziĂŞÂłam trochĂŞ i skosztowaÂłam
-to okropne-odpowiedziaÂłam po poÂłkniĂŞciu zielonej mazi
-wiem skarbie,ale waÂżne,Âże ci pomoÂże
-mam nadziejĂŞ
NabraÂłam na ÂłyÂżkĂŞ nastĂŞpnÂą porcjĂŞ i z trudem to poÂłknĂŞÂłam.Zielona maÂź strasznie ÂśmierdziaÂła,a na dodatek miaÂła okropny smak.W sumie to nie spodziewaÂłam siĂŞ,Âże bĂŞdzie mi to smakowaĂŚ,poniewaÂż sam widok nie byÂł miÂły.Jednak zebraÂłam siĂŞ na odwagĂŞ i szybko zjadÂłam resztĂŞ,Âżeby mieĂŚ to juÂż za sobÂą.Na koĂącu przez chwilĂŞ zachciaÂło mi siĂŞ wymiotowaĂŚ,ale udaÂło mi siĂŞ zatrzymaĂŚ zawartoÂśĂŚ ÂżoÂłÂądka na swoim miejscu.PĂłÂźniej popiÂłam herbatÂą i dziwny smak zniknÂąÂł z moich ust.Przez chwilĂŞ siedziaÂłam tak,aÂż przestanie mi siĂŞ dziwnie krĂŞciĂŚ w gÂłowie i nastĂŞpnie udaÂłam siĂŞ z powrotem do ÂłĂłÂżka.Na szczĂŞÂście udaÂło mi siĂŞ tam dotrzeĂŚ bez Âżadnej pomocy i kÂładÂąc siĂŞ przykryÂłam siĂŞ mocno koÂłdrÂą,aby jak najszybciej mnie ogrzaÂła.Po pewnym czasie zrobiÂło mi siĂŞ lepiej i zasnĂŞÂłam.Podczas spania poczuÂłam jak ktoÂś obok mnie siada na ÂłĂłÂżku.Gdy zaczynaÂłam siĂŞ budziĂŚ poczuÂłam woĂą Artura.UcieszyÂłam siĂŞ na samÂą myÂśl,Âże przyszedÂł mnie odwiedziĂŚ.OtworzyÂłam,wiĂŞc oczy i zobaczyÂłam jak siedzi obok mnie.UÂśmiechnÂąÂł siĂŞ do mnie i czule pogÂłaskaÂł po policzku mĂłwiÂąc:
-witaj Kiro,jak siĂŞ czujesz?
-witaj,skÂąd siĂŞ tu wziÂąÂłeÂś?
-twoja babcia mnie powiadomiÂła
-ah,no tak-uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ-fajnie,Âże jesteÂś
-mĂłwiÂła,Âże rano Âźle siĂŞ czuÂłaÂś
-niestety,ale na szczĂŞÂście jest mi juÂż lepiej,a tak w ogĂłle,ktĂłra godzina?
-jest juÂż wczesne popoÂłudnie
-oh..trochĂŞ spaÂłam
-tak,ale waÂżne,Âże jest ci juÂż lepiej
-to prawda,Âże jutro jest peÂłnia?
-tak-posmutniaÂł
-co siĂŞ staÂło?
-jutro moÂże byĂŚ Âźle,poniewaÂż wszystkie wilkoÂłaki bĂŞdÂą szaleĂŚ w lesie i bojĂŞ siĂŞ,Âże wampiry na to czekaÂły zbierajÂąc dla siebie armiĂŞ,aby nas zgÂładziĂŚ
-co?skÂąd takie przypuszczenia?-spytaÂłam przeraÂżona
-nie wiem,to tylko taka zÂła myÂśl i mam nadzieje,Âże siĂŞ mylĂŞ
-to znaczy,Âże ja teÂż bĂŞdĂŞ musiaÂła siĂŞ znaleÂźĂŚ?-spytaÂłam
-tak,ale moÂżna temu zapobiec jak przykujesz siĂŞ kajdanami w piwnicy-powiedziaÂł delikatnie
-co?zwariowaÂłeÂś?nie zostawiĂŞ swoich i ciebie na pastĂŞ losu dla wampirĂłw-wÂściekÂłam siĂŞ tak,aÂż prawie zawarczaÂłam,a moja sierÂśĂŚ siĂŞ najeÂżyÂła
-spokojnie Kiro,tak byÂłoby lepiej-odpowiedziaÂł uspokajajÂąc mnie
-czy to wÂłaÂśnie o tym nie chciaÂłeÂś nam powiedzieĂŚ?czemu przed nami to chciaÂłeÂś ukryĂŚ?-tym razem wyskoczyÂłam z ÂłĂłÂżka ze zÂłoÂści nie mogÂąc siĂŞ opanowaĂŚ
-Kiro spokojnie,to tylko przypuszczenia,ale nie wiadomo czy siĂŞ sprawdzÂą-rĂłwnieÂż wstaÂł i stanÂąÂł dalej ode mnie niÂż zwykle jakby siĂŞ baÂł,Âże wybuchnĂŞ
-ok-zobaczywszy to otrzÂąsnĂŞÂłam siĂŞ trochĂŞ i usiadÂłam na krzesÂło
-wiem,Âże to trudne,ale trzeba coÂś postanowiĂŚ i miĂŞdzy innymi tu przyszedÂłem,aby porozumieĂŚ siĂŞ w tej sprawie z twoimi dziadkami
-a juÂż myÂślaÂłam,Âże siĂŞ o mnie martwiÂłeÂś-odpowiedziaÂłam znowu wÂściekajÂąc siĂŞ i wstajÂąc z krzesÂła
-bo tak byÂło
-Kiro-nagle ktoÂś zawoÂłaÂł
-choĂŚ my na dĂłÂł-powiedziaÂłam
NastĂŞpnie wyszÂłam z pokoju na dĂłÂł do kuchni,a za mnÂą poszedÂł Artur.Po chwili zobaczyÂłam,Âże dziadkowie siedzÂą przy stole.Po ich minach widaĂŚ byÂło,Âże chcieli porozmawiaĂŚ,wiĂŞc uspokoiÂłam siĂŞ i usiadÂłam przy stole,a Artur po chwili do mnie doÂłÂączyÂł i usiadÂł obok.Zaraz po tym odezwaÂł siĂŞ dziadek:
-Arturze,powiedz nam co siĂŞ dzieje-powiedziaÂł stanowczo
-chodzi o to,Âże jutro peÂłnia i rada plemienia uwaÂża,Âże powinniÂśmy zwoÂłaĂŚ jutro wszystkie wilkoÂłaki popoÂłudniu,aby postanowiĂŚ co robimy
-co masz przez to na myÂśli?
-rada plemienia podejrzewa,Âże wampiry uzbieraÂły maÂłÂą armiĂŞ,Âżeby mĂłc nas jutro podczas peÂłni pozabijaĂŚ
-co przecieÂż to absurd?to byÂłoby dla nich samobĂłjstwo-odpowiedziaÂł dziwiÂąc siĂŞ bardzo
-wiem,ale mimo wszystko chcÂą ze wszystkimi porozmawiaĂŚ
-dobrze,skoro tak siĂŞ majÂą sprawy to chĂŞtnie paru wampirom dokopiĂŞ jak za starych dobrych czasĂłw-po czym zaÂśmiaÂł siĂŞ
-wÂłaÂśnie nie wiem czy to dobry pomysÂł-odpowiedziaÂł zmartwiony Artur
-chyba siĂŞ ich nie boisz-odpowiedziaÂł dziadek
-ja nie mĂłwiĂŞ o sobie-po czym popatrzyÂł na mnie
-chodzi ci o KirĂŞ?-zaÂśmiaÂł siĂŞ-jest mÂłoda to fakt,ale dziĂŞki temu bardzo silna,wiĂŞc jak posÂłucha instynktu,a jutro na pewno tak bĂŞdzie to spokojnie powinna daĂŚ sobie radĂŞ
-wolaÂłbym,Âżeby zostaÂła w domu-odpowiedziaÂł
-co?nie ma mowy,juÂż ci to mĂłwiÂłam-oburzyÂłam siĂŞ
-jakbyÂś jej nie znaÂł-zaÂśmiaÂł siĂŞ dziadek,choĂŚ babcia nie wydawaÂła siĂŞ byĂŚ tym tak rozbawiona jak on i pewnie braÂła stronĂŞ Artura,ale nic siĂŞ odzywaÂła
-dobrze w takim razie juÂż pĂłjdĂŞ i przekaÂże radzie,Âże przyjdziecie
-dobrze,a ktĂłrej mamy byĂŚ?
-bÂądÂźcie w samo poÂłudnie
-dobrze,to do zobaczenia Arturze
-do widzenia
Po czym Artur wyszedÂł na dwĂłr,a ja szybko siĂŞ zerwaÂłam z krzesÂła i wyszÂłam za nim.PoczuÂł,Âże za nim poszÂłam,wiĂŞc zatrzymaÂł siĂŞ w poÂłowie podwĂłrka,ale siĂŞ nie odwrĂłciÂł.ChcÂąc widzieĂŚ jego twarz obeszÂłam go,a on schyliÂł gÂłowĂŞ na dĂłÂł udajÂąc,Âże szuka czegoÂś w ziemi.ZirytowaÂło mnie to i powiedziaÂłam:

Lilith89 · 2011-12-02 14:17:47

-Artur popatrz na mnie-niestety nie podziaÂłaÂło
-przepraszam,Âże byÂłam nie miÂła,ale od rana wszystko mnie draÂżni i mam doÂśĂŚ tego,Âże tak ciÂągle mi wszystkie zabraniasz niby dla mojego dobra
-wiem,Âże to trudno,ale sama wiesz,Âże tak jest lepiej-odpowiedziaÂł i po chwili podniĂłsÂł gÂłowĂŞ patrzÂąc na mnie ze Âłzami w oczach
-Arturze czemu pÂłaczesz?-zmartwiÂło mnie to i nie mogÂąc na to patrzeĂŚ przytuliÂłam go do siebie
-przepraszam,ale nie mogĂŞ znieÂśĂŚ myÂśli,Âże mogÂłoby ci siĂŞ coÂś staĂŚ
-proszĂŞ nie pÂłacz,przecieÂż wiesz,Âże bĂŞdzie dobrze-po czym pocaÂłowaÂłam go w policzek
-bojĂŞ siĂŞ bo od rana mam zÂłe przeczucie
-to tylko przez to,Âże tak siĂŞ martwisz-odpowiedziaÂłam nie chcÂąc mĂłwiĂŚ mu o tym,Âże ja teÂż tak siĂŞ czuje
-moÂże-odpowiedziaÂł przecierajÂąc oczy i lekko odsuwajÂąc siĂŞ ode mnie,aby zbliÂżyĂŚ siĂŞ do mojej twarzy,Âżeby mnie pocaÂłowaĂŚ
-juÂż dobrze-powiedziaÂłam i pocaÂłowaÂłam go
-Kiro muszĂŞ juÂż iÂśĂŚ
-wiem,zobaczymy siĂŞ jutro po poÂłudniu
Nic nie odpowiedziaÂł tylko wzdychnÂąÂł i pocaÂłowaÂł mnie jeszcze raz na poÂżegnanie.NastĂŞpnie pobiegÂł w las.StaÂłam tak przez chwilĂŞ nie wiedzÂąc co mam zrobiĂŚ.Po chwili poczuÂłam mokry jĂŞzyk na swojej rĂŞce,ktĂłry sprawiÂł,Âże siĂŞ ocknĂŞÂłam z tego letargu.OkazaÂło siĂŞ,Âże to KieÂł.Widocznie martwiÂł siĂŞ o mnie tak samo jak Artur.SchyliÂłam siĂŞ do niego i pogÂłaskaÂłam go czule,przytulajÂąc go pĂłÂźniej do siebie.UdaÂłam siĂŞ do domu.W kuchni babcia szykowaÂła juÂż obiad,a ja nie chcÂąc z nikim rozmawiaĂŚ poszÂłam do siebie na gĂłrĂŞ.PoÂłoÂżyÂłam siĂŞ z powrotem do ÂłĂłÂżka.Tym razem jednak nie zasnĂŞÂłam tylko leÂżaÂłam i rozmyÂślaÂłam co siĂŞ jutro wydarzy.MiaÂłam nadziejĂŞ,Âże nie oberwie mi siĂŞ za to w szkole,Âże dziÂś nie przyszÂłam na zajĂŞcia.W sumie to nie wiadomo czy przeÂżyje do poniedziaÂłku,wiĂŞc nie powinnam siĂŞ tym teraz martwiĂŚ.Jedynie martwiÂło mnie to czy moja przyjaciĂłÂłka Kinia nie ze chce zÂłoÂżyĂŚ mi wizyty,Âżeby upewniĂŚ siĂŞ czy wszystko ze mnÂą w porzÂądku.ByÂła juÂż ta godzina,wiĂŞc dawno powinny skoĂączyĂŚ siĂŞ zajĂŞcia.Nie chcÂąc narobiĂŚ Kini problemĂłw postanowiÂłam,Âże szybko zejdĂŞ na dĂłÂł i zadzwoniĂŞ do niej.Gdy zeszÂłam na dĂłÂł babcia zawoÂłaÂła mnie na obiad.PowiedziaÂłam jej,Âże zaraz przyjdĂŞ tylko najpierw zadzwoniĂŞ do Kini,Âżeby siĂŞ nie martwiÂła o mnie.Babcia tylko mi przytaknĂŞÂła i nic wiĂŞcej nie mĂłwiÂła.UsiadÂłam w pokoju na sofie biorÂąc telefon do rĂŞki.WybraÂłam jej numer i zadzwoniÂłam.Po krĂłtkim sygnale odebraÂła:
-Kira to ty?
-czeÂśĂŚ Kinia,przepraszam,Âże dziÂś siĂŞ nie pojawiÂłam w szkole,ale Âźle siĂŞ czuÂłam i zostaÂłam w ÂłĂłÂżku
-oj to nie dobrze,a teraz jak siĂŞ czujesz?
-dziĂŞki,juÂż dobrze,a co u ciebie?
-wszystko dobrze,w szkole byÂło nudno bez ciebie
-no tak-zaÂśmiaÂłyÂśmy siĂŞ
-bĂŞdziesz w poniedziaÂłek w szkole?
-y..-nie wiedziaÂłam co jej odpowiedzieĂŚ,poniewaÂż mogÂłam nie doÂżyĂŚ do tego czasu,ale nie chciaÂłam jÂą martwiĂŚ,wiĂŞc odpowiedziaÂłam-tak,chyba,Âże znowu bĂŞdĂŞ siĂŞ Âźle czuĂŚ
-Kiro chyba nie chcesz siĂŞ wymigaĂŚ od zajĂŞĂŚ?
-nie, przecieÂż wiesz
-dobrze,w takim razie wyzdrowiej i wrĂłĂŚ w poniedziaÂłek do szkoÂły
-postaram siĂŞ,czeÂśĂŚ
-czeÂśĂŚ
Po czym odÂłoÂżyÂłam sÂłuchawkĂŞ i udaÂłam siĂŞ na obiad.ByÂłam doÂśĂŚ gÂłodna po tym jak rano zjadÂłam tylko tÂą zielonÂą maÂź,wiĂŞc szybko zjadÂłam obiad.Podczas obiadu nic nie rozmawialiÂśmy.Jak widaĂŚ Âżadne z nas nie miaÂło na to ochoty.Dlatego teÂż udaÂłam siĂŞ z powrotem do pokoju i poÂłoÂżyÂłam siĂŞ z powrotem do ÂłĂłÂżka.MyÂślaÂłam nad tym co mogĂŞ jeszcze zrobiĂŚ,aby mĂłc jutro lepiej walczyĂŚ.Niestety nic konkretnego mi nie przyszÂło do gÂłowy i zdecydowaÂłam,Âże zdam siĂŞ na instynkt.Jednak bardzo siĂŞ denerwowaÂłam jutrzejszym dniem,wiĂŞc Âżeby o tym nie myÂśleĂŚ wziĂŞÂłam jakÂąÂś ksiÂąÂżkĂŞ i zaczĂŞÂłam czytaĂŚ.DziĂŞki temu oderwaÂłam siĂŞ trochĂŞ od rzeczywistoÂści i trochĂŞ czasu zleciaÂło.ByÂła doÂśĂŚ cieĂąka,wiĂŞc szybko jÂą przeczytaÂłam.OdkÂładajÂąc jÂą na puÂłkĂŞ znowu usÂłyszaÂłam stukanie w szybĂŞ.MiaÂłam nadziejĂŞ,Âże to nie Eryk jak ostatnim razem.Z poczÂątku prĂłbowaÂłam to zignorowaĂŚ,ale po pewnym czasie rozdraÂżniÂło mnie to i otworzyÂłam okno.Niestety do moich nozdrzy doszedÂł brzydki zapach Eryka jak ostatnim razem.Nie miaÂłam ochoty z nim rozmawiaĂŚ,wiĂŞc odeszÂłam od okna zostawiajÂąc je otwarte,aby Eryk nie rozwaliÂł mi szyby kamieniami.Gdy usiadÂłam przy biurku odwrĂłcona do okna poczuÂłam,Âże ktoÂś za mnÂą stoi.OdwrĂłciÂłam siĂŞ szybko i zobaczyÂłam go.Eryk jak zawsze uradowany na mĂłj widok odezwaÂł siĂŞ pierwszy:
-witaj czego nie byÂło ciĂŞ dziÂś w szkole?
-witaj,a jak myÂślisz?
-to z powodu peÂłni?-odpowiedziaÂł zgadujÂąc
-tak,moÂże wiesz coÂś na ten temat?-zapytaÂłam szorstko
-co masz na myÂśli?-odezwaÂł siĂŞ wydajÂąc siĂŞ tym faktem zaskoczony jakby nic nie wiedziaÂł
-dobrze wiesz co-wstaÂłam z krzesÂła i zaczĂŞÂłam siĂŞ dygotaĂŚ z nerwĂłw
-Kiro spokojnie,przyszedÂłem zobaczyĂŚ czy tylko wszystko z tobÂą w porzÂądku,a ty od razu do mnie z wrogim nastawieniem
-to moÂże wytÂłumaczysz mi co twoi bracia chcÂą nam jutro zrobiĂŚ?
-co?nie wiem o co ci chodzi?
-byÂł tu dzisiaj mĂłj Artur i powiedziaÂł nam,Âże mamy szykowaĂŚ siĂŞ jutro do walki
-jakiej walki?-spytaÂł zaskoczony
-podobno wampiry szykujÂą swojÂą armiĂŞ,Âżeby nas zgÂładziĂŚ
-co?nic o tym nie wiem,przecieÂż to byÂłoby samobĂłjstwo
-wiem,wiĂŞc radzĂŞ ci siĂŞ trzymaĂŚ ode mnie z daleka
-tego nie mogĂŞ ci obiecaĂŚ
-zwariowaÂłeÂś?mogĂŞ ciĂŞ zabiĂŚ nie wiedzÂąc o tym
-nie zabijesz
-skÂąd moÂżesz to wiedzieĂŚ?
-bo gdybyÂś chciaÂła juÂż dawno byÂś mnie zaatakowaÂła
-uwaÂżaj bo nawet nie wiesz jak bardzo mam dziÂś na to ochotĂŞ
-hehe nie mam nic przeciwko maÂłej potyczce
-co?chcesz ze mnÂą walczyĂŚ?
-chĂŞtnie ci coÂś pokaÂżĂŞ,chcesz?
-no nie wiem czy to dla ciebie bezpieczne poza tym juÂż pĂłÂźno i zaraz pewnie bĂŞdÂą mnie woÂłaĂŚ na kolacje
-w takim razie po kolacji,moÂże byĂŚ?
-dobrze,ale na twoje ryzyko
-ok,to za pĂłÂł godziny bĂŞdĂŞ na ciebie czekaÂł tam gdzie ostatnio
-ok
Po czym zadowolony wyszedÂł przez okno.DomyÂślaÂłam siĂŞ,Âże sam poszedÂł zapolowaĂŚ.MiaÂłam nadziejĂŞ,Âże Artur go tu nie znajdzie i bĂŞdĂŞ mogÂła z nim przeĂŚwiczyĂŚ do jutrzejszej walki.Po pewnym czasie babcia mnie zawoÂłaÂła.Jak zawsze zeszÂłam na dĂłÂł i zjadÂłam kolacjĂŞ.Po niej powiedziaÂłam,Âże jestem zmĂŞczona i poÂłoÂżĂŞ siĂŞ wczeÂśniej spaĂŚ,Âżeby czasem nie przyszÂło im do gÂłowy przychodziĂŚ do mnie do pokoju jak mnie nie bĂŞdzie.NastĂŞpnie udaÂłam siĂŞ do pokoju.StanĂŞÂłam przy otwartym oknie i zastanawiaÂłam siĂŞ jak zejÂśĂŚ na dĂłÂł,Âżeby nic sobie nie zrobiĂŚ.Nigdy nie prĂłbowaÂłam wyskoczyĂŚ z pierwszego piĂŞtra.Nie byÂło wysoko,wiĂŞc zaryzykowaÂłam i usiadÂłam na parapecie.Przy wyskoku odepchnĂŞÂłam siĂŞ mocno nogami i upadÂłam lekko na ziemi.Na szczĂŞÂście przy wyskoku nic mi siĂŞ nie staÂło i wstaÂłam szybko na nogi,wyszÂłam cicho z ogrĂłdka i udaÂłam siĂŞ na tyÂł domu.Gdy weszÂłam do lasu byÂło doÂśĂŚ ciemno,ale mimo to wszystko dobrze widziaÂłam.PrzeszÂłam w dĂłÂł mijajÂąc kilka drzew i oparÂłam siĂŞ na tym,gdzie ostatnio rozmawiaÂłam z Erykiem.

Lilith89 · 2011-12-02 14:18:19

Nie widziaÂłam go,ale czuÂłam jego zapach.MusiaÂł byĂŚ gdzieÂś niedaleko.MiaÂłam tylko nadziejĂŞ,Âże to nie puÂłapka i naprawdĂŞ przyjdzie,Âżeby mi pomĂłc.Po chwili czekania odwrĂłciÂłam siĂŞ z powrotem i nagle Eryk wyskoczyÂł z ciemnoÂści wbijajÂąc mnie w drzewo.Pod naszym oporem zatrzĂŞsÂło siĂŞ,ale nie zÂłamaÂło.PrzestraszyÂł mnie tym trochĂŞ,wiĂŞc razem z nim odruchowo zawarczeliÂśmy na siebie.Po raz pierwszy widziaÂłam jego ÂśnieÂżnobiaÂłe kÂły z tak bliska.ByÂł dosÂłownie parĂŞ centymetrĂłw od mojej twarzy.Jego oczy byÂły czarne jak noc,a odĂłr z jego ust strasznie ÂśmierdziaÂł.Przez chĂŞĂŚ obrony odezwaÂł siĂŞ we mnie instynkt i ode pchaÂłam go szybko z wielkÂą siÂłÂą tak,Âże przeleciaÂł kawaÂłek i zatrzymaÂł siĂŞ przy najbliÂższym drzewie uÂśmiechajÂąc siĂŞ szyderczo i po chwili dodajÂąc:
-pokaÂż co potrafisz Kiro-po czym zaÂśmiaÂł siĂŞ
-jak sobie chcesz-odparÂłam z wÂściekÂłoÂściÂą
Tak mnie tym rozjuszaÂł,Âże po chwili pozwoliÂłam ogarnÂąĂŚ siĂŞ owemu ciepÂłu z gÂłĂŞbi siebie i po chwili staÂłam juÂż na czterech Âłapach.Nie czekajÂąc dÂługo rzuciÂłam siĂŞ na niego.Niestety byÂł szybszy i uciekÂł mi,a ja uderzyÂłam w drzewo co jeszcze bardziej mnie to rozjuszyÂło i pognaÂłam za nim w las.Po pewnym czasie jednak dogoniÂłam go i rzuciÂłam siĂŞ mu na plecy przewracajÂąc go na ziemie razem z sobÂą.Po chwili leÂżaÂł do mnie odwrĂłcony gÂłowÂą uÂśmiechajÂąc siĂŞ do mnie jakby mi gratulowaÂł.NastĂŞpnie wykorzystaÂł chwilĂŞ nieuwagi i przewrĂłciÂł mnie na bok.Szybko oboje siĂŞ podnieÂśliÂśmy i staliÂśmy tak mierzÂąc siĂŞ wzrokiem,robiÂąc koÂło wokĂłÂł drzew i warczÂąc na siebie.Nie chcÂąc czekaĂŚ dÂłuÂżej rzuciÂłam siĂŞ na niego,ale tym razem gdy prĂłbowaÂł zrobiĂŚ unik uderzyÂłam go ÂłapÂą i przewrĂłciÂł siĂŞ pod jej siÂłÂą na ziemiĂŞ.Znowu staÂłam nad nim dumna,Âże go przewrĂłciÂłam,ale staraÂłam siĂŞ go nie gryÂźĂŚ,Âżeby nic mu nie zrobiĂŚ.Po raz kolejny wykorzystaÂł moje zdekoncentrowanie i przewrĂłciÂł mnie nie na bok uciekajÂąc mi znowu.Tak goniliÂśmy i prĂłbowaliÂśmy walczyĂŚ po terenie blisko mojego domu.Po pewnym czasie byÂłam juÂż doÂśĂŚ zmĂŞczona i miaÂłam ochotĂŞ iÂśĂŚ spaĂŚ,wiĂŞc przestaÂłam go goniĂŚ tylko pobiegÂłam w stronĂŞ domu.Gdy byÂłam juÂż blisko i zaczĂŞÂłam zmieniaĂŚ siĂŞ w czÂłowieka podbiegÂł przede mnie i upadajÂąc jako czÂłowiek przewrĂłciÂłam siĂŞ na niego.Oboje pod wpÂływem gĂłrki poturlaliÂśmy siĂŞ kawaÂłek na dĂłÂł zatrzymujÂąc siĂŞ przy kolejnym drzewie.WkurzyÂło mnie to i krzyknĂŞÂłam na niego:
-zwariowaÂłeÂś,chce iÂśĂŚ juÂż do domu
-tak bez poÂżegnania i pochwaÂły?
-nie potrzebuje pochwaÂły bo specjalnie dawaÂłeÂś mi wygraĂŚ
-wcale nie,jesteÂś naprawdĂŞ silna i cieszĂŞ siĂŞ,Âże tego nie wykorzystaÂłaÂś i mnie nie zabiÂłaÂś
-nie ma za co,a teraz daj mi spokĂłj ok?
-a moÂże tak dziĂŞkujĂŞ
-niech ci bĂŞdzie,dziĂŞkujĂŞ,a czy teraz juÂż zejdziesz ze mnie i mnie puÂścisz do domu?
-hmm..podoba mi siĂŞ to i wolaÂłbym tak zostaĂŚ na dÂłuÂżej-po czym uÂśmiechnÂąÂł siĂŞ szyderczo i dotknÂąÂł rĂŞkÂą mojej twarzy
-y..-poczuÂłam jego zimny dotyk i oddech,nie wiedziaÂłam co mam zrobiĂŚ
-sÂłuchaj Kiro,juÂż dawno miaÂłem ci to powiedzieĂŚ chociaÂż pewnie siĂŞ domyÂślasz,ale chciaÂłem to powiedzieĂŚ osobiÂście
-proszĂŞ nie koĂącz-przy czym poÂłoÂżyÂłam mu palec na ustach
-czemu?-wziÂąÂł mojÂą rĂŞkĂŞ z ust i pocaÂłowaÂł
-proszĂŞ nie utrudniaj mi tego-powiedziaÂłam bÂłagalnym tonem
-ale ja tak nie mogĂŞ,wiem,Âże to gÂłupie,ale to nie moja wina,Âże cie kocham-po czym przyÂłoÂżyÂł mojÂą dÂłoĂą do swojego juÂż dawno nie bijÂącego serca
-sÂłuchaj dobrze wiesz,Âże nie moÂżemy byĂŚ razem-tÂłumaczyÂłam siĂŞ czujÂąc jego zimne ciaÂło
-wiem,ale chciaÂłem,ÂżebyÂś to wiedziaÂła-posmutniaÂł jeszcze bardziej
-dobrze,ale puÂśĂŚ mnie juÂż do domu bo jak Artur zastanie nas w takim stanie moÂże zrobiĂŚ siĂŞ nie ciekawie
-masz racjĂŞ-po czym wstaÂł i podniĂłsÂł mnie za sobÂą
-idÂź juÂż lepiej do siebie
-dobrze,ale jutro podczas peÂłni tu bĂŞdĂŞ
-lepiej,Âżeby ciĂŞ tu nie byÂło
-czy ci siĂŞ to podoba czy nie,nie mam zamiaru zostawiaĂŚ ciĂŞ samej podczas tej walki i jak bĂŞdzie trzeba bĂŞdĂŞ walczyĂŚ przeciwko moim dla ciebie-powiedziaÂł zdeterminowany
-dziĂŞkujĂŞ-uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ do niego wdziĂŞczna i udaÂłam siĂŞ do siebie
Eryk nie szedÂł juÂż za mnÂą.W domu byÂło juÂż ciemno,a ja zastanawiaÂłam siĂŞ jak mam z powrotem wrĂłciĂŚ do pokoju.ByÂłam juÂż doÂśĂŚ zmĂŞczona walkÂą,wiĂŞc ledwo staÂłam na nogach.Jednak jeszcze ostatni raz zdobyÂłam resztĂŞ siÂł i podskoczyÂłam do gĂłry chwytajÂąc siĂŞ parapetu i wciÂągnĂŞÂłam siĂŞ przez okno do Âśrodka.Po czym zamknĂŞÂłam je za sobÂą i poÂłoÂżyÂłam siĂŞ spaĂŚ ÂściÂągajÂąc z siebie wiĂŞkszoÂśĂŚ ubraĂą.Gdy siĂŞ poÂłoÂżyÂłam od razu zasnĂŞÂłam.

Lilith89 · 2011-12-05 09:51:04

18. PeÂłnia:
Rano wstaÂłam bardzo wczeÂśnie.Gdy spojrzaÂłam w okno zobaczyÂłam,Âże sÂłoĂące zaczĂŞÂło nie dawno wzbijaĂŚ siĂŞ do gĂłry.Widok wschodzÂącego sÂłoĂąca zza gĂłry byÂł niesamowity.LeÂżÂąc tak przez chwilĂŞ zachwycaÂłam siĂŞ tym widokiem zastanawiajÂąc siĂŞ jeszcze czy jutro teÂż bĂŞdĂŞ miaÂła okazjĂŞ to zobaczyĂŚ.Po tym od razu poczuÂłam jak Âściska mi ÂżoÂłÂądek,a po chwili zrobiÂło mi siĂŞ nie dobrze.ChciaÂłam,Âżeby jak najszybciej skoĂączyÂł siĂŞ ten dzieĂą i jego koniec byÂł szczĂŞÂśliwy dla nas.Nie chcÂąc dÂłuÂżej o tym myÂśleĂŚ wstaÂłam z ÂłĂłÂżka i udaÂłam siĂŞ do Âłazienki,aby siĂŞ przyszykowaĂŚ na Âśniadanie.WiedzÂąc,Âże mam duÂżo czasu nie spieszyÂłam siĂŞ.Powoli obmyÂłam twarz,a nastĂŞpnie umyÂłam zĂŞby i przebraÂłam siĂŞ.NastĂŞpnie wrĂłciÂłam do pokoju i zaczĂŞÂłam sprzÂątaĂŚ,aby jak najszybciej minÂąÂł mi czas.Gdy juÂż skoĂączyÂłam zeszÂłam na dĂłÂł do kuchni.Jak zauwaÂżyÂłam dziadkowie teÂż juÂż nie spali.Byli tak samo poddenerwowani jak ja.PrzywitaÂłam siĂŞ z nimi i babcia po chwili podaÂła mi Âśniadanie.UsiedliÂśmy razem do stoÂłu i po chwili dziadek siĂŞ odezwaÂł:
-jak ci siĂŞ spaÂło Kiro?
-nawet dobrze,a czemu pytasz?-spytaÂłam zdziwiona
-tak z ciekawoÂści,bo nam nie za dobrze
-chodzi o dzisiejszÂą walkĂŞ?-spytaÂłam zaciekawiona
-tak,trochĂŞ siĂŞ martwimy co te pijawki wymyÂśliÂły
-pijawki?-pierwszy raz usÂłyszaÂłam jak nazwaÂł tak wampiry,musiaÂł ich naprawdĂŞ nie lubiĂŚ widzÂąc jak wyraÂża siĂŞ na ich temat z krzywÂą minÂą
-tak-odpowiedziaÂł zdenerwowany-nie dajÂą nam spokoju i ciÂągle sÂą przez nich kÂłopoty
-widocznie taka ich naturÂą,ale nie martw siĂŞ dziadku,dzisiaj siĂŞ nimi zajmiemy-odpowiedziaÂłam uspakajajÂąc go
-chciaÂłbym,Âżeby dziÂś wszystkie zginĂŞÂły bo byÂłby w koĂącu z nimi spokĂłj-odpowiedziaÂł zadowolony na sam fakt,Âże moÂże siĂŞ do tego przyczyniĂŚ
-wiem dziadku-uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ do niego,ale poczuÂłam dziwny ucisk w brzuchu na samÂą myÂśl o Eryku
PrzypomniaÂło mi siĂŞ co tak naprawdĂŞ siĂŞ wczoraj wydarzyÂło.CzuÂłam siĂŞ z tym dziwnie.Jak mĂłgÂł siĂŞ we mnie zakochaĂŚ.To gÂłupie.PrĂłbowaÂłam to sobie samej jakoÂś wytÂłumaczyĂŚ,ale nie umiaÂłam.MiaÂłam nadzieje,Âże nie zamierza zrobiĂŚ dzisiaj nic gÂłupiego ani kiedy indziej z tym faktem.WystarczajÂąco miaÂłam juÂż problemĂłw.ChoĂŚ z drugiej strony nie chciaÂłam,Âżeby dzisiaj zginÂąÂł i to jeszcze na dodatek z mojej winy.Po Âśniadaniu udaÂłam siĂŞ na gĂłrĂŞ.KieÂł jak zawsze nigdy mnie nie opuszczaÂł o krok.Nawet siĂŞ dziwiÂłam,Âże gdy Eryk czy Artur mnie odwiedzaÂł nie byÂł tym faktem rozgniewany tylko ucieszony.Zawsze siĂŞ z nimi witaÂł jakby ich tolerowaÂł i uwaÂżaÂł,Âże nie stanowiÂą dla mnie Âżadnego zagroÂżenia.Dlatego moÂże i sam Eryk nie byÂł taki zÂły skoro nawet KieÂł go zaakceptowaÂł.Po chwili uÂświadomiÂłam sobie,Âże od rana o nim myÂślĂŞ i stwierdziÂłam,Âże to dziwne i muszĂŞ przestaĂŚ.Nie chciaÂłam,Âżeby moje myÂśli go jakoÂś dzisiaj do mnie przyciÂągnĂŞÂły choĂŚ sam obiecaÂł,Âże siĂŞ zjawi.BĂŞdÂąc juÂż w pokoju postanowiÂłam,Âże nadrobiĂŞ trochĂŞ zalegÂłoÂści ze szkoÂły i pouczĂŞ siĂŞ.MusiaÂłam jakoÂś zajÂąĂŚ sobie czas,Âżeby nie myÂśleĂŚ o tym wszystkim za duÂżo.DziĂŞki temu minĂŞÂło trochĂŞ czasu,a ja oderwaÂł siĂŞ od tego dziwnego Âświata legend do rzeczywistego.W koĂącu powoli zbliÂżaÂł siĂŞ koniec roku szkolnego.Gdy powtĂłrzyÂłam sobie juÂż wiĂŞkszoÂśĂŚ wiedzy postanowiÂłam trochĂŞ odpoczÂąĂŚ.Nie chcÂąc siĂŞ dzisiaj przemĂŞczaĂŚ poÂłoÂżyÂłam siĂŞ na ÂłĂłÂżko.Po chwili powrĂłciÂły do mnie zÂłe myÂśli.OgarnĂŞÂło mnie znowu to nieprzyjemne uczucie.ChociaÂż z drugiej strony cieszyÂłam siĂŞ,Âże fala zÂłoÂści,ktĂłrÂą miaÂłam wczoraj minĂŞÂła i dziÂś byÂłam spokojniejsza.ZastanawiaÂłam siĂŞ za to czy ze zbliÂżaniem siĂŞ do peÂłni bĂŞdzie siĂŞ coÂś ze mnÂą dziaÂło.Od razu przypomniaÂła mi siĂŞ moja pierwsza przemiana.Te okropne swĂŞdzenie skĂłry,ktĂłre byÂło nie do zniesienia.MiaÂłam tylko nadzieje,Âże tym razem tego nie bĂŞdzie,a przemiana bĂŞdzie normalna bez bĂłlu i Âże jednak bĂŞdĂŞ Âświadoma tego co robiĂŞ.Nie chciaÂłam,Âżeby zawÂładnĂŞÂła mnÂą bestia.Nie chcÂąc dÂłuÂżej siĂŞ zamartwiaĂŚ zeszÂła na dĂłÂł do pokoju dziadkĂłw zobaczyĂŚ co robiÂą.Dziadek jak zwykle siedziaÂł i oglÂądaÂł jakiÂś mecz w telewizji,a babcia siedziaÂła obok i rozwiÂązywaÂła krzyÂżĂłwkĂŞ.ByÂł to raczej dziwny widok dlatego,Âże nie byliÂśmy zwykÂłymi ludÂźmi,a jednak duÂżo rzeczy robiliÂśmy jak normalni ludzie.Po chwili oboje mnie zauwaÂżyli i zawoÂłali do siebie.UsiadÂłam obok i zaczĂŞÂłam oglÂądaĂŚ telewizje.Po pewnym czasie babcia udaÂła siĂŞ do kuchni szykowaĂŚ ostatni normalny posiÂłek na dzisiaj.Bowiem wieczorem mogliÂśmy zabiĂŚ i poÂżywiĂŚ siĂŞ czymÂś innym niÂż zwykle.Przez gardÂło mi nie przechodziÂło,Âże mogÂłabym kogoÂś innego zabiĂŚ nie dla jedzenia jak zwykle,a dla samego unicestwienia kogoÂś.PocieszaÂłam siĂŞ myÂślÂą,Âże za niedÂługo zobaczĂŞ siĂŞ z Arturem.MiaÂłam teÂż nadziejĂŞ,Âże dzisiaj bĂŞdzie w lepszym humorze i pozwoli mi w koĂącu samej siĂŞ broniĂŚ.Po pewnym czasie zaczĂŞÂła dochodziĂŚ godzina dwunasta.Dziadek zgodnie z obietnicÂą musiaÂł siĂŞ zjawiĂŚ za niedÂługo u rady plemienia,wiĂŞc babcia poÂśpieszyÂła nas z obiadem.Gdy tylko skoĂączyliÂśmy siĂŞ jeÂśĂŚ babcia kazaÂła mi siĂŞ iÂśĂŚ na gĂłrĂŞ przebraĂŚ w stare ciuchy i zejÂśĂŚ na dĂłÂł.DaÂła mi na to dziesiĂŞĂŚ minut.DziwiÂło mnie to po co miaÂłam tak robiĂŚ,ale bez pytania udaÂłam siĂŞ na gĂłrĂŞ.WybraÂłam z szafy stare spodnie i bluzkĂŞ.NastĂŞpnie przebraÂłam siĂŞ szybko i zeszÂłam na dĂłÂł jak kazaÂła babcia.Czekali juÂż na mnie na podwĂłrku.ZamknĂŞli KÂła w domu jak nigdy dotÂąd.Widocznie bali siĂŞ o niego i sami nie chcieli go skrzywdziĂŚ.NastĂŞpnie wyszliÂśmy z ogrĂłdka zamykajÂąc rĂłwnieÂż bramĂŞ.Nie czekajÂąc dÂługo dziadek pierwszy ruszyÂł w las,a ja z babciÂą zanim szybko zmieniajÂąc siĂŞ w wilka.

Lilith89 · 2011-12-05 09:51:30

Gdy zaczĂŞÂłam biec czuÂłam siĂŞ jakoÂś inaczej.Jakbym byÂła silniejsza,masywniejsza i szybsza.Uczucie,ktĂłre ogarniaÂło moje ciaÂło byÂło niesamowite.CzuÂłam siĂŞ dziĂŞki niemu niezwyciĂŞÂżona.To musiaÂł byĂŚ wpÂływ zbliÂżajÂącej siĂŞ peÂłni.BiegnÂąc przez las czuÂłam rĂłÂżne nowe zapachy.Nie naleÂżaÂły do przyjemnych i kojarzyÂły mi siĂŞ tylko z jednym,wampirem.MusiaÂły wieczorem robiĂŚ zwiad przez dzisiejszÂą walkÂą.Coraz bardziej docieraÂło to do mojej ÂświadomoÂści.Po pewnym czasie znajdowaliÂśmy siĂŞ juÂż na terenie plemienia.Ku naszemu zdziwieniu przybiegÂło do nas kilka innych wilkĂłw biegnÂących z innej strony niÂż nasza.Musieli zostaĂŚ poinformowani o zbliÂżajÂącej siĂŞ walce.ZapowiadaÂło siĂŞ na krwawÂą wojnĂŞ.Gdy wybiegliÂśmy z lasu na polanĂŞ przed dom Artura byÂło tam duÂżo ludzi.CzĂŞÂśĂŚ z nich byÂła pod postaciÂą wilkĂłw i po chwili zmieniajÂących siĂŞ w ludzi jak my.Takiej duÂżej iloÂści rĂłÂżnych wilkĂłw nigdy nie widziaÂłam.Rada musiaÂła byĂŚ naprawdĂŞ przestraszona faktem wampirĂłw,Âże podjĂŞli tak radykalne kroki zwoÂłujÂąc wszystkie wilki z okolicy.WiĂŞkszoÂśĂŚ z nich byÂła w podobnym wieku jak ja.Gdy zmieniliÂśmy siĂŞ w ludzi dziadek udaÂł siĂŞ do domu Artura zapytaĂŚ co z tÂą naradÂą.Razem z babciÂą zostaÂłyÂśmy na zewnÂątrz.Obie rozglÂądaÂłyÂśmy siĂŞ wokĂłÂł siĂŞ z rĂłwnÂą fascynacjÂą co zarazem przeraÂżeniem.Obie trochĂŞ baÂłyÂśmy siĂŞ tego co nas czeka.Po chwili wyszedÂł dziadek z paroma starszymi osobami.DomyÂśliÂłam siĂŞ,Âże sÂą z rady,poniewaÂż debatowali omawiajÂąc coÂś jeszcze.Po nich wyszedÂł Artur.Na mĂłj widok siĂŞ rozpromieniÂł i podbiegÂł przytulajÂąc mnie mocno do siebie.Nie mogÂąc wytrzymaĂŚ pocaÂłowaÂłam go czule i powiedziaÂłam:
-witaj,widzĂŞ,Âże szykuje siĂŞ coÂś powaÂżnego skoro wezwaliÂście tyle wilkĂłw do pomocy
-witaj,mĂłwiÂłem,Âże moÂże byĂŚ niebezpiecznie
-oj nie zaczynaj znowu mĂłwiĂŚ mi na ten draÂżliwy temat
-Kiro-zdenerwowaÂł siĂŞ
-Artur,wiesz o co mi chodzi i nie mĂłwmy o tym tylko powiedz mi jak ma to wszystko wyglÂądaĂŚ
-dobrze,jak na razie wiem tyle,Âże majÂą zaraz zebraĂŚ gÂłowy czÂłonkĂłw kaÂżdej watahy i obmyÂśliĂŚ co dokÂładnie robimy
-ale bĂŞdziemy walczyĂŚ tak?
-wyglÂąda na to,Âże nie mamy wyjÂścia
-mam pytanie,czy teraz podczas drugiej mojej peÂłni bĂŞdĂŞ siĂŞ w stanie kontrolowaĂŚ?
-w pewnym sensie tak,ale gdy dojdzie do gÂłĂłwnego starcia moÂżesz zaczÂąĂŚ siĂŞ kierowaĂŚ instynktem i stracisz nad sobÂą panowanie jako czÂłowiek
-ale nie zrobiĂŞ nikomu krzywdy z naszych-zapytaÂłam zastanawiajÂąc siĂŞ nad Erykiem
-z naszych nie tylko z wampirĂłw zrobimy miazgĂŞ-rozeÂśmiaÂł siĂŞ
-jesteÂś bardzo pewny siebie,wczoraj taki nie byÂłeÂś
-wiem to przez peÂłnie-uÂśmiechnÂąÂł siĂŞ i czule pocaÂłowaÂł w czoÂło
-ja teÂż siĂŞ dzisiaj dziwnie czujĂŞ,ale muszĂŞ przyznaĂŚ,Âże mi siĂŞ to podoba
-jak kaÂżdemu wilkowi-po czym dodaÂł-czy bĂŞdzie tu dzisiaj ten wampir?
-co?-zdziwiÂł mnie tym pytaniem i nie wiedziaÂłam co mu mam odpowiedzieĂŚ
-Kiro dobrze wiem,Âże Âłazi ciÂągle za tobÂą,wiĂŞc sÂądzĂŞ,Âże dzisiaj teÂż tu bĂŞdzie tylko ciekawe czy bĂŞdzie w stanie zabiĂŚ swoich,dziwie siĂŞ,Âże jeszcze jemu nic nie zrobili za to,Âże siĂŞ tobÂą tak interesuje
-Arturze nie wiem-udaÂłam niezainteresowanÂą tym faktem choĂŚ widaĂŚ byÂło,Âże z trudem o nim mĂłwi i jakby miaÂł ochotĂŞ go za to zabiĂŚ wykorzystujÂąc tÂą sytuacjĂŞ,a ja miaÂłam nadziejĂŞ,Âże Eryk zmieni zdanie i nie przyjdzie dla wÂłasnego dobra
-Kiro muszĂŞ iÂśĂŚ,zobaczymy siĂŞ pĂłÂźniej
-gdzie idziesz?
-muszĂŞ iÂśĂŚ na polowanie,Âżeby siĂŞ wzmocniĂŚ,a ty jadÂłaÂś coÂś?
-tak normalny obiad-uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ
-no tak-uÂśmiechnÂąÂł siĂŞ i pocaÂłowaÂł mnie czule na poÂżegnanie
DochodziÂło juÂż samo poÂłudnie,gdy w koĂącu po pewnym czasie czekania zebraÂła siĂŞ rada.Na Âśrodku polany zrobiono ognisko,a na okoÂło niego usiedli gÂłĂłwni dowĂłdcy.Reszta stada przyglÂądaÂła siĂŞ temu i sÂłuchaÂła co kaÂżdy ma do powiedzenia.Nie byÂło ich tak duÂżo,poniewaÂż czĂŞÂśĂŚ jak Artur udali siĂŞ na polowanie.KaÂżdy basior miaÂł co innego do powiedzenia.Po chwili sÂłuchania znudziÂło mi siĂŞ to i stwierdziÂłam,Âże usiÂądĂŞ gdzieÂś w cieniu pod drzewem czekajÂąc na Artura.WybraÂłam sobie miejsce i usiadÂłam na miĂŞkkiej,zielonej trawie.ByÂło juÂż doÂśĂŚ ciepÂło jak na poÂłowĂŞ wiosny.Dlatego przyjemny chÂłodny wietrzyk i cieĂą dodaÂł mi trochĂŞ ukojenia.Po pewnym czasie usÂłyszaÂłam za sobÂą szelest zbliÂżajÂących siĂŞ krokĂłw.Gdy siĂŞ odwrĂłciÂłam zobaczyÂłam Artura,a wÂłaÂściwie czarnego wilka.Witaj,strasznie haÂłasujesz.Po czym zaÂśmiaÂłam siĂŞ,a on podbiegÂł i zaczÂąÂł mnie lizaĂŚ po twarzy.Odruchowo wstaÂłam uciekajÂąc przed nim.Zaraz potem zmieniÂł siĂŞ w czÂłowieka i zaczÂąÂł siĂŞ ÂśmiaĂŚ ze mnie,Âże uciekam.Chwile pĂłÂźniej zawoÂłaÂła mnie babcia,wiĂŞc razem z Arturem do niej podbiegliÂśmy.

Lilith89 · 2011-12-05 09:52:02

PodbiegÂłam do babci z Arturem i zapytaÂłam:
-czy coÂś siĂŞ staÂło?
-skarbie jest juÂż po poÂłudniu i za chwilĂŞ bĂŞdziemy siĂŞ przyszykowywaĂŚ do wojny,wiĂŞc bÂądÂź powaÂżna dobrze?-powiedziaÂła zdenerwowana
-dobrze i przepraszam babciu
Nie wiedziaÂłam,Âże nasze zachowanie mogÂło jÂą tak zdenerwowaĂŚ,wiĂŞc oboje z Arturem byliÂśmy cicho.Po chwili zaczynaÂły siĂŞ zbieraĂŚ wszystkie stada z polowania w caÂłoÂśĂŚ.Dlatego teÂż moÂże rada zawoÂłaÂła wszystkich obecnych na sam Âśrodek polany przed domem.ZostaÂło tam rozpalone ognisko, przy ktĂłrym wczeÂśniej obradowali najstarsi.Gdy zebrali siĂŞ juÂż wszyscy wokĂłÂł ogniska gÂłĂłwny rady odezwaÂł siĂŞ i przemĂłwiÂł w imieniu wszystkich:
-Witam wszystkie obecne tu wilki.NazywaÂł siĂŞ Barnalus i jestem liderem rady plemienia.Jak wiecie zebraliÂśmy siĂŞ tu dziÂś,aby walczyĂŚ z wampirami,ktĂłrzy wedÂług naszych informacji chcÂą przejÂąĂŚ kontrolĂŞ nad miastem.Jednak do tego muszĂŞ pozbyĂŚ siĂŞ nas,aby nikt nie mĂłgÂł im przeszkodziĂŚ w tworzeniu armii i spokojnemu poÂżywianiu siĂŞ ludÂźmi.Dlatego teÂż zwoÂłaliÂśmy wczeÂśniej radĂŞ,ktĂłra przed chwilÂą ustaliÂła taktykĂŞ walki.KaÂżdy dowĂłdca watahy zaraz przekaÂże wam informacje dotyczÂące tej strategii.Mam nadziejĂŞ,Âże dziÂś skoĂączy siĂŞ era wampirĂłw,a przynajmniej zabijemy ich na tyle duÂżo,Âżeby bali siĂŞ drugi raz zrobiĂŚ coÂś takiego.Bracia zjednoczmy siĂŞ dzisiaj w siÂłĂŞ i pokonajmy raz na zawsze to plugastwo.JesteÂście ze mnÂą?
Po tak dÂługiej wypowiedzi zadaÂł na koniec to pytanie,a wszyscy obecni zaczĂŞli wiwatowaĂŚ i krzyczeĂŚ rĂłÂżne wyzwiska na temat wampirĂłw.WidaĂŚ byÂło po tym jak bardzo chcieliby,Âżeby to byÂł dziÂś ich koniec.Ja jako jedyna nic siĂŞ nie odzywaÂłam choĂŚ jak najbardziej byÂłam za tym,Âżeby dziÂś zginĂŞli.ChciaÂłam w koĂącu normalnie chodziĂŚ do lasu polowaĂŚ jak byÂło to wczeÂśniej.Gdy byÂło juÂż po wszystkim tak jak mĂłwiÂł Barnalus kaÂżdy dowĂłdca watahy podszedÂł do swoich wilkĂłw i wytÂłumaczyÂł im co trzeba teraz robiĂŚ.Tak samo zrobiÂł dziadek.PowiedziaÂł nam:
-SÂłuchajcie,rada plemienia ustaliÂła,Âże zaatakujemy po peÂłni,poniewaÂż wtedy bĂŞdziemy najsilniejsi.Jednak moÂże byĂŚ tak,Âże ty Kiro jako nowy wilkoÂłak moÂżesz nie byĂŚ siĂŞ w stanie do koĂąca kontrolowaĂŚ,wiĂŞc proszĂŞ sprĂłbuj nie oddalaĂŚ siĂŞ od nas daleko i atakuj tylko wampiry dobrze?
-dobrze dziadku,postaram siĂŞ,a co jeÂśli wampiry zaatakujÂą wczeÂśniej?
-tak teÂż moÂże byĂŚ,wiĂŞc wtedy bĂŞdziemy zmuszeni do tego samego ataku tylko wczeÂśniej
-skarbie to jak w koĂącu atakujemy?-spytaÂła babcia
-UstaliliÂśmy,Âże musimy atakowaĂŚ razem,a przynajmniej na poczÂątku.Barnalus chciaÂł,aby najsilniejsi stanĂŞli z przodu,a sÂłabsi za nimi.Wampiry lubiÂą atakowaĂŚ z rĂłÂżnych stron dlatego teÂż stworzymy coÂś w rodzaju okrĂŞgu.Wtedy kaÂżdy bĂŞdzie broniÂł tyÂły drugiego,a pĂłÂźniej jak zacznÂą atakowaĂŚ bĂŞdziemy ten okrĂŞg powiĂŞkszaĂŚ.Dlatego teÂż waÂżne jest,Âżeby nikt nie wyszedÂł poza niego,poniewaÂż nie bĂŞdzie miaÂł ochrony z tyÂłu.
-myÂślĂŞ,Âże to moÂże siĂŞ udaĂŚ-odpowiedziaÂła babcia
-no tak,a co bĂŞdziemy robiĂŚ do peÂłni,przecieÂż jest jeszcze duÂżo czasu?-spytaÂłam
-wiem,musimy czekaĂŚ i mieĂŚ siĂŞ na bacznoÂści,prawdopodobnie wyÂślÂą kogoÂś na zwiady-odpowiedziaÂł dziadek
-w takim razie pĂłjdĂŞ zapytaĂŚ ojca czy mogĂŞ wybraĂŚ siĂŞ z nimi na zwiad-powiedziaÂł Artur i poszedÂł
Nie zdÂąÂżyÂłam nawet nic mu powiedzieĂŚ.ByÂło nad na tyle duÂżo,Âże zrobiÂł siĂŞ doÂśĂŚ duÂży haÂłas,wiĂŞc mĂłgÂłby mnie nie usÂłyszeĂŚ nawet jakbym krzykÂła.Dlatego daÂłam sobie spokĂłj i nadal siedziaÂłam z dziadkami wokĂłÂł ogniska.Nie wiedziaÂłam co mam myÂśleĂŚ i co mam zrobiĂŚ.Niedawno co zaczynaÂło zmierzchaĂŚ,a jednak jeszcze duÂżo czasu zostaÂło do walki.CzuÂłam siĂŞ strasznie.BaÂłam siĂŞ, a zarazem zaczynaÂłam siĂŞ robiĂŚ coraz bardziej zdenerwowana.MiaÂłam dziwne zÂłe przeczucie,ktĂłre mnie nie opuszczaÂło od dÂłuÂższego czasu.MiaÂłam nadziejĂŞ,Âże jednak wszystko bĂŞdzie dobrze i doÂżyjĂŞ jutro razem z mojÂą rodzinÂą i Arturem,nie wspominajÂąc juÂż o Eryku.
Po chwili czekania wrĂłciÂł zdenerwowany Artur.Nie musiaÂłam nawet pytaĂŚ,Âżeby wiedzieĂŚ co siĂŞ staÂło.Nie chcÂąc go bardziej denerwowaĂŚ pomyÂślaÂłam,Âże powiem mu coÂś miÂłego tym bardziej,Âże mogÂłyby byĂŚ to moje ostatnie sÂłowa do niego:
-Arturze,proszĂŞ bÂądÂź dzisiaj blisko mnie,Âżebym nie musiaÂła siĂŞ martwiĂŚ czy coÂś ci siĂŞ staÂło i dla mojego wÂłasnego dobra dobrze?nie chcĂŞ ciĂŞ straciĂŚ,wiĂŞc proszĂŞ postaraj siĂŞ dzisiaj nie umrzeĂŚ,bardzo cie kocham-po czym pocaÂłowaÂłam go czule i przytuliÂłam mocno do siebie
On od razu siĂŞ rozchmurzyÂł i powiedziaÂł:
-nie martw siĂŞ Kiro,nie mam zamiaru ciĂŞ dzisiaj zostawiaĂŚ i ja rĂłwnieÂż ciĂŞ bardzo kocham-po czym jeszcze raz mnie pocaÂłowaÂł

Lilith89 · 2011-12-05 09:52:41

Po pewnym czasie zrobiÂło siĂŞ na dworze doÂśĂŚ ciemno,a przynajmniej na tyle,Âże zaczĂŞÂło budziĂŚ we mnie wiĂŞkszy strach.W sumie jako wilk widziaÂłam doÂśĂŚ dobrze w ciemnoÂściach,ale jednak byÂłam w poÂłowie czÂłowiekiem,wiĂŞc musiaÂłam wytĂŞÂżaĂŚ wzrok,aby mĂłc coÂś zobaczyĂŚ.Gdy tak rozglÂądaÂłam siĂŞ po okolicy wrĂłciÂła wataha wilkĂłw,ktĂłra byÂła na zwiadzie.Podeszli do Barnalusa i przekazali mu informacje.NastĂŞpnie ponownie wyszedÂł na Âśrodek i przemĂłwiÂł:
-Szanowni bracie,zwiad doniĂłsÂł mi,Âże wampiry zaczĂŞÂły siĂŞ zbieraĂŚ w okolicy.Dlatego teÂż musimy byĂŚ od tej pory gotowi na atak.MogÂą zaatakowaĂŚ w kaÂżdej chwili i z kaÂżdej strony,wiĂŞc ustawcie siĂŞ tak jak ustaliliÂśmy i bÂądÂźcie czujni.Jednak proszĂŞ nie atakowaĂŚ bez zgody swojego dowĂłdcy.Jak rĂłwnieÂż nie zostawcie nikogo przy Âżyciu.Gdy skoĂączyÂł przemĂłwienie wszyscy zebrali siĂŞ w okrĂŞg tak jak mĂłwiono.Ja stanĂŞÂłam za babciÂą,a obok mnie stanÂąÂł Artur za dziadkiem.Jak juÂż wszyscy siĂŞ ustawili kaÂżdy nastĂŞpnie zmieniÂł siĂŞ w wilka czekajÂąc na atak wampirĂłw.Gdy juÂż stanĂŞÂła na czterech Âłapach poczuÂłam siĂŞ lepiej.Nagle strach zniknÂąÂł,ale te zÂłe uczucie nadal nie ustÂąpiÂło.ByÂło to dziwne.Coraz bardziej czuÂłam siĂŞ jak zwierzĂŞ,poniewaÂż z minuty na minutĂŞ bardziej poÂżÂądaÂłam mordu.To uczucie,ktĂłre mnie ogarnĂŞÂło zaczynaÂło zbieraĂŚ nad ludzkÂą czĂŞÂściÂą przewagĂŞ jak mĂłwiÂł dziadek.GdzieÂś w Âśrodku z caÂłych siÂł prĂłbowaÂłam o tym nie myÂśleĂŚ.StaraÂłam siĂŞ skupiĂŚ nad tym co siĂŞ wokĂłÂł mnie dzieje.Jak gÂłoÂśno sÂłyszĂŞ nerwowÂą atmosferĂŞ pozostaÂłych wilkĂłw.PocieszyÂło mnie to,poniewaÂż nie tylko ja siĂŞ tak niecierpliwiÂłam.PrzysÂłuchujÂąc siĂŞ wszystkim po kolei usÂłyszaÂłam nagle dziwne pogwizdy wiatru i niosÂący przez niego smrĂłd.To mogÂło oznaczaĂŚ tylko jedno.Wampiry.W koĂącu wybiÂła moja godzina.Przez to wszystko zrobiÂłam siĂŞ jeszcze bardziej draÂżliwa przez co nie wytrzymaÂłam i w koĂącu zawarczaÂłam lekko pod nosem.Na to odpowiedziaÂło mi kilka mÂłodych wilkĂłw dajÂąc mi do zrozumienia,Âże rĂłwnieÂż jak ja majÂą doÂśĂŚ czekania.Nie trwaÂło to dÂługo,gdy na horyzoncie zaczĂŞÂły siĂŞ pojawiaĂŚ pierwsze wampiry.Wszystkie wyglÂądaÂły strasznie.MiaÂły ciemne oczy i ubrudzone ciaÂła jakby nie dawno siĂŞ posilaÂły.Tak samo jak my odpowiadaÂły nam na warczenia tyle,Âże ich miaÂły inny ton.Po chwili byÂło ich tak duÂżo,Âże gdzie siĂŞ nie odwrĂłciÂłam widziaÂłam tylko wampira.PrzeraziÂło mnie to trochĂŞ,ale dziadek odezwaÂł siĂŞ czujÂąc nasz strach:
-spokojnie,poczekajmy,aÂż zaatakujÂą pierwsi i pamiĂŞtajcie trzymajcie siĂŞ blisko-po czym zawarczaÂł
Jakby na wezwanie dziadka pierwszy rzÂąd wampirĂłw ruszyÂł prosto na nas.Dziadkowie ruszyli im na przeciw,a my za nimi.Jednak sami z pierwszymi sobie poradzili odrywajÂąc im gÂłowy,a reszta ciaÂła padaÂła na ziemie.NastĂŞpnie juÂż bez Âżadnej kolejnoÂści ruszyÂła reszta wampirĂłw na nas.Wtedy daÂłam siĂŞ opanowaĂŚ mojemu wewnĂŞtrznemu instynktowi i ruszyÂłam do ataku.ZabijaÂłam kaÂżdego kto uciekÂł dziadkom.Gdy zabijaÂłam tak wampiry po pewnym czasie jeden z nich mi wywinÂąÂł siĂŞ,poniewaÂż zdÂąÂżyÂł zrobiĂŚ unik w porĂłwnaniu do innych.Nie chciaÂłam,Âżeby przeÂżyÂł,wiĂŞc pobiegÂłam za nim w las w morderczym szale.Nie kontrolowaÂłam siĂŞ jako czÂłowiek,wiĂŞc nie pomyÂślaÂłam o tym,Âże lepiej byÂło go zostawiĂŚ w spokoju i poczekaĂŚ,aÂż sam umrze od obraÂżeĂą.Reszta wilkĂłw i wampirĂłw walczyÂła miĂŞdzy sobÂą,wiĂŞc nie zauwaÂżyli oprĂłcz Artura,Âże uciekÂłam.Gdy biegÂłam za wampirem sÂłyszaÂłam w myÂślach gÂłos Artura,ale nie byÂłam w stanie zawrĂłciĂŚ.Po pewnym czasie dobiegliÂśmy do miejsca,w ktĂłrym las przedziera strumieĂą.Wampir nie wiedzÂąc czemu zatrzymaÂł siĂŞ i odwrĂłciÂł.Nie mogÂąc siĂŞ zatrzymaĂŚ na czas zwolniÂłam nieco i uderzyÂłam z otwartym pyskiem na niego.Niestety wampir ponownie zrobiÂł unik i upadÂłam na ziemie.Wtedy wykorzystaÂł mojÂą nie uwagĂŞ i rzuciÂł siĂŞ na mnie.Nagle poczuÂłam jak rzuca mi siĂŞ na plecy i gryzie mnie w ramie.PodniosÂłam siĂŞ z caÂłych siÂł na dwĂłch Âłapach do gĂłry,Âżeby go zrzuciĂŚ.Zaraz jednak Artur do nas dobiegÂł i zÂłapaÂł wampira odrywajÂąc mu gÂłowĂŞ.Natomiast ja z bĂłlu zawyÂłam upadajÂąc na ziemie.PoczuÂłam jak bardzo rana mnie pieczĂŞ i robi mi siĂŞ okropnie gorÂąco.ZakÂłopotany Artur mĂłwiÂł coÂś do mnie,ale nic z tego nie rozumiaÂłam.Jad wampira dziaÂłaÂł bardzo szybko,a ja powoli traciÂłam przytomnoÂśĂŚ.Po chwili jednak nie sÂłyszaÂłam juÂż jego sÂłĂłw w gÂłowie,a normalnie jako czÂłowieka.ZdziwiÂło mnie to,poniewaÂż musiaÂł zmieniĂŚ siĂŞ w czÂłowieka.Nagle usÂłyszaÂłam jak jakieÂś dwie osoby podchodzÂą do mnie i przewracajÂą mnie na drugi bok,Âżeby zobaczyĂŚ ranĂŞ i kÂłĂłcÂąc siĂŞ strasznie.RozpoznaÂłam jednak drugi gÂłos.To byÂł Eryk.Jednak przyszedÂł.MusiaÂł byĂŚ w pobliÂżu i oglÂądaĂŚ caÂłe starcie.Pewnie miaÂł nadziejĂŞ,Âże nie bĂŞdzie musiaÂł interweniowaĂŚ,Âżeby mi pomĂłc tak jak obiecaÂł.MijaÂły kolejne minuty,a bĂłl stawaÂł siĂŞ coraz gorszy.Coraz bardziej zataczaÂłam siĂŞ z bĂłlu i traciÂłam kolejne zmysÂły przez brak ÂświadomoÂści nad nimi.PoczuÂłam siĂŞ dziwnie,gdy nagle zrobiÂła siĂŞ cisza.UÂświadomiÂłam sobie,Âże to przez kogoÂś kto wbiÂł swoje zĂŞby w moje ciaÂło i piekÂącÂą ranĂŞ od ugryzienia.CzuÂłam jak ktoÂś wysysa mi krew i ucieka ze mnie Âżycie razem z niÂą.Nie wierzyÂłam,Âże Eryk przyszedÂł mnie jeszcze dobiĂŚ dokaĂączajÂąc niedoszÂłe zabĂłjstwo przez jednego ze swoich.ByÂłam tym faktem tak wÂściekÂła,Âże caÂłkiem pogrÂąÂżyÂłam siĂŞ w otaczajÂącej mnie ciemnoÂści i bĂłlu,aÂż wreszcie caÂłkowicie straciÂłam przytomnoÂśĂŚ.

Lilith89 · 2011-12-14 21:17:55

19. Nowa ja:
Po krĂłtkim Âśnie obudziÂłam siĂŞ w koĂącu w moim ÂłĂłÂżku.Jak zawsze obudziÂło mnie tu sÂłoĂące.Nigdy nie cieszyÂłam siĂŞ tak bardzo na jego widok jak teraz.Nie bardzo teÂż pamiĂŞtaÂłam co staÂło siĂŞ po mojej walce.Jednak cieszyÂłam siĂŞ,Âże nadal ÂżyjĂŞ.Po chwili przypomniaÂłam sobie miejsce ugryzienia i natychmiast spojrzaÂłam na ramiĂŞ.Ku mojemu zdziwieniu nie byÂło tam Âżadnej rany.Jedynie niewielki,zabliÂźniaÂły Âślad po ugryzieniu.PrzypominaÂł pĂłÂł ksiĂŞÂżyc,ale mnie nie bolaÂł jakbym miaÂła go juÂż od bardzo dawna.Nie tracÂąc czasu przebraÂłam siĂŞ i zeszÂłam na dĂłÂł na Âśniadanie.Dziadkowie jak zawsze siedzieli juÂż w kuchni.Na mĂłj widok rozpromienili siĂŞ i przywitali.NastĂŞpnie zapytaÂła mnie babcia:
-witaj skarbie,jak siĂŞ czujesz?
-dobrze-dziwiÂłam siĂŞ,Âże jeszcze mnie nie okrzyczeli,Âże postÂąpiÂłam wbrew ustalonym zasadom
-siadaj i zjedz Âśniadanie bo na pewno jesteÂś gÂłodna
-czy wszystko w porzÂądku?-zapytaÂłam siadajÂąc do stoÂłu
-tak,a czemu pytasz?-odpowiedziaÂł dziadek
-zachowujecie siĂŞ jakoÂś dziwnie,skÂąd ten optymizm?
-pokonaliÂśmy wczoraj wszystkie wampiry,ktĂłre stanĂŞÂły z nami do walki-odpowiedziaÂł z dumÂą dziadek
-to super,gratuluje-dodaÂłam,jedzÂąc Âśniadanie
-mamy wszyscy nadzieje,Âże na dÂłuÂższy czas nie bĂŞdÂą siĂŞ wychylaĂŚ-dodaÂła babcia
-to znaczy,Âże bĂŞdziemy mogli znowu normalnie polowaĂŚ?-zapytaÂłam
-tak skarbie-odpowiedziaÂła babcia
-to faktycznie Âświetna wiadomoÂśĂŚ-odpowiedziaÂłam
Po zjedzeniu Âśniadanie poszÂłam do swojego pokoju.Po chwili zobaczyÂłam,Âże KieÂł za mnÂą idzie,wiĂŞc wpuÂściÂłam go do Âśrodka.PrzywitaÂłam siĂŞ z nim,a nastĂŞpnie umyÂłam siĂŞ i przebraÂłam.PostanowiÂłam,Âże odwiedzĂŞ dziÂś Artura.ChciaÂłam,Âżeby wyjaÂśniÂł mi co siĂŞ wczoraj staÂło.NastĂŞpnie wyszÂłam z domu i za ogrĂłdkiem zmieniÂłam siĂŞ w wilka.StojÂąc juÂż na czterech Âłapach poczuÂłam siĂŞ jakoÂś dziwnie.MiaÂłam wraÂżenie,Âże lepiej widzĂŞ,sÂłyszĂŞ i czujĂŞ.Moje zĂŞby siĂŞ nieco zwiĂŞkszyÂły i byÂły bardziej ostre oraz zagiĂŞte do Âśrodka jak wczeÂśniej.Moja sierÂśĂŚ byÂła krĂłtsza i cieĂąsza niÂż wczeÂśniej.Na moich Âłapach nie byÂło widaĂŚ prawie pazurĂłw i moja postura siĂŞ nieco zmniejszyÂła.CzuÂłam siĂŞ przez to lÂżejsza i szybsza.DziwiÂły mnie bardzo te zmiany.DomyÂśliÂłam siĂŞ,Âże musiaÂło to mieĂŚ wpÂływ wszystko przez ugryzienie.Nie czekajÂąc dÂłuÂżej zaczĂŞÂłam biec.Tym razem doskonale wiedziaÂłam dokÂąd muszĂŞ siĂŞ udaĂŚ,Âżeby odnaleÂźĂŚ Artura.BiegÂłam rĂłwnie szybciej jak i ciszej.BaÂłam siĂŞ tego co siĂŞ ze mnÂą dziaÂło.Gdy dobiegÂłam na miejsce zobaczyÂłam,Âże Artur siedzi na Âławce przy wypalonym ognisku.ZaczĂŞÂłam siĂŞ do niego powoli zbliÂżaĂŚ.Jednak,Âżeby go nie przestraszyĂŚ zmieniÂłam siĂŞ z powrotem w czÂłowieka.Po pewnym czasie zauwaÂżyÂł mnie.Na mĂłj widok ucieszyÂł siĂŞ,ale nie wstaÂł czekajÂąc,aÂż podejdĂŞ.ZdziwiÂło mnie to,ale daÂłam tego po sobie poznaĂŚ.Gdy do niego podeszÂłam powiedziaÂłam caÂłujÂąc go i przytulajÂąc do siebie:
-witaj skarbie,czy coÂś siĂŞ staÂło?
-witaj Kiro,jak siĂŞ czujesz?-odpowiedziaÂł
-dobrze,ale widzĂŞ,Âże ty czymÂś siĂŞ martwisz,czy chodzi o mnie?
-trochĂŞ,jak twoja rana?
-ku mojemu zdziwieniu szybko siĂŞ zagoiÂła i zostaÂła po niej tylko blizna,a czemu pytasz?
-czy czujesz siĂŞ jakoÂś inaczej?
-jak widaĂŚ ÂżyjĂŞ i mam siĂŞ dobrze,lepiej powiedz mi co siĂŞ wczoraj staÂło?
-widzĂŞ,a nic nie pamiĂŞtasz?
-niewiele po tym jak upadÂłam na ziemiĂŞ
-zostaÂłaÂś ugryziona przez wampira,ktĂłrego szybko zabiÂłem
-a co staÂło siĂŞ potem?
-zmieniÂłaÂś siĂŞ w czÂłowieka i w ogĂłle nie dawaÂłaÂś znaku Âżycia,baÂłem siĂŞ,Âże tego nie przeÂżyjesz i mĂłwiÂłem do ciebie,Âżeby sprawdziĂŚ czy Âżyjesz
-to chyba pamiĂŞtam
-nastĂŞpnie przybiegÂł Eryk,zaczÂąÂł siĂŞ kÂłĂłciĂŚ ze mnÂą,Âże ciĂŞ nie przypilnowaÂłem
-co?przecieÂż to nie twoja wina,juÂż ja sobie z nim porozmawiam-zdenerwowaÂłam siĂŞ na myÂśl o tym,Âże mĂłgÂł winiÂł Artura za mĂłj bÂłÂąd
-potem podszedÂł do ciebie i oglÂądnÂąÂł ranĂŞ,Âżeby to zrobiĂŚ musieliÂśmy ciĂŞ przewrĂłciĂŚ na drugi bok
-i co siĂŞ staÂło?
-zÂłapaÂł za twoje ramiĂŞ i wbiÂł zĂŞby w twojÂą ranĂŞ,a ja prĂłbowaÂłem jego od ciebie oderwaĂŚ bo baÂłem siĂŞ,Âże naprawdĂŞ chce cie zabiĂŚ
-no tak,cholerny wampir-syknĂŞÂłam z nerwĂłw
-po chwili przestaÂł piĂŚ krew i powiedziaÂł mi,Âże to dla twojego dobra
-Âże co?niby jak mogÂło byĂŚ to dla mnie dobre?
-powiedziaÂłem mu to samo,a on,Âże wypiÂł jad,ktĂłry mĂłgÂłby ciĂŞ zabiĂŚ i moÂże dziĂŞki temu przeÂżyjesz
-i niby mam mu byĂŚ za to wdziĂŞczna?-powiedziaÂłam coraz bardziej siĂŞ na niego zÂłoszczÂąc
-nie wiem,ale potem przyszli twoi dziadkowie,a on zniknÂąÂł
-nie zabili go?
-nie zdÂąÂżyli zauwaÂżyĂŚ,Âże tu byÂł tylko martwili siĂŞ o ciebie
-mam nadziejĂŞ,Âże na ciebie nie krzyczeli?
-nie,wziĂŞliÂśmy ciĂŞ do mnie,Âżeby opatrzyĂŚ ranĂŞ,ale jak doszliÂśmy do domu rana byÂła taka jak mĂłwiÂłaÂś
-to dlatego o to mnie pytaÂłeÂś?
-tak,nie wiedziaÂłem co o tym myÂśleĂŚ,ale cieszĂŞ siĂŞ,Âże Âżyjesz
-a co siĂŞ staÂło pĂłÂźniej?
-zabrali ciĂŞ do domu,a ja miaÂłem nadziejĂŞ,Âże jeszcze ciĂŞ zobaczĂŞ
-jak widzisz jestem tu,a jak ty siĂŞ czujesz?nie odniosÂłeÂś Âżadnych ran?
-nic mi nie jest
-a jak reszta?
-niestety straciliÂśmy parĂŞ ludzi,ale waÂżne,Âże pokonaliÂśmy wampiry
-nie widaĂŚ,ÂżebyÂś siĂŞ tym jakoÂś cieszyÂł?
-cieszĂŞ siĂŞ
-jutro czas wracaĂŚ do szkoÂły,to dziwne uczucie udawaĂŚ kogoÂś kim siĂŞ nie jest i Âże niby nic siĂŞ nie staÂło
-wiem skarbie,ale lepiej jak nikt siĂŞ o tym nie dowie
-wiem choĂŚ szczerze chciaÂłabym siĂŞ tym podzieliĂŚ z KiniÂą
-wiem skarbie-po czym przytuliÂł mnie i pocaÂłowaÂł czule
SiedzieliÂśmy tak przez chwilĂŞ w zupeÂłnej ciszy.WsÂłuchiwaliÂśmy siĂŞ w odgÂłosy lasu.Po chwili dopiero zauwaÂżyÂłam,Âże niedaleko nas leÂżÂą stosy prochĂłw.MusiaÂły to byĂŚ resztki spalonych wampirĂłw i byĂŚ moÂże polegÂłych wilkĂłw,ale nie miaÂłam ochoty o to pytaĂŚ Artura.UznaÂłam,Âże lepiej bĂŞdzie jak pĂłjdĂŞ bo i tak dochodziÂło juÂż wczesne popoÂłudnie.Za pewno za niedÂługo babcia bĂŞdzie podawaĂŚ obiad,wiĂŞc powiedziaÂłam do Artura:
-lepiej bĂŞdzie jak juÂż pĂłjdĂŞ,nie bĂŞdziesz miaÂł nic przeciwko?
-nie przecieÂż wiesz poza tym mam coÂś jeszcze do zrobienia
-dobrze,w takim razie idĂŞ i jak bĂŞdziesz chciaÂł moÂżesz do mnie przyjÂśĂŚ
-dobrze,to do zobaczenia
-do zobaczenia
Na poÂżegnanie jeszcze raz go przytuliÂłam i pocaÂłowaÂłam.Potem Artur odwrĂłciÂł siĂŞ i skierowaÂł w stronĂŞ domu,a ja w przeciwnÂą.Nie zmieniÂłam siĂŞ jednak,Âżeby nie martwiÂł siĂŞ o mnie jeszcze bardziej.PostanowiÂłam,Âże pobiegnĂŞ jako czÂłowiek.Podobnie jako wilk biegÂłam szybko i nie miaÂłam wiĂŞkszych problemĂłw z rozpoznawaniem wszystkiego na mojej drodze.ZatrzymaÂłam siĂŞ dopiero przed domem.NastĂŞpnie udaÂłam siĂŞ z powrotem do swojego pokoju.

Lilith89 · 2011-12-14 21:19:18

Gdy byÂłam u siebie w pokoju, zastanawiaÂłam siĂŞ nad wszystkim co siĂŞ wczeÂśniej wydarzyÂło.Nie wiedziaÂłam jak mam powiedzieĂŚ dziadkom,Âże staÂło siĂŞ ze mnÂą coÂś dziwnego.BaÂłam siĂŞ ich reakcji.Dlatego zanim zeszÂłam na dĂłÂł, obmyÂśliÂłam sobie w gÂłowie jak mam rozegraĂŚ caÂłÂą rozmowĂŞ,Âżeby zabrzmiaÂło to jak najdelikatniej.Po pewnym czasie,babcia zawoÂłaÂła mnie na dĂłÂł.ZeszÂłam powoli ze schodĂłw,a nastĂŞpnie usiadÂłam przy stole.Gdy babcia zaczĂŞÂła podawaĂŚ obiad zobaczyÂłam,Âże coÂś jest nie tak.Dziadkowie w ogĂłle siĂŞ do siebie nie odzywali.WyglÂądali na pokÂłĂłconych.PomyÂślaÂłam,Âże musiaÂło siĂŞ to staĂŚ jak pobiegÂłam do Artura.Dlatego stwierdziÂłam,Âże nie jest to najlepszy moment na moje zwierzenia.Ze wzglĂŞdu na stan dziadkĂłw wolaÂłam poczekaĂŚ z tÂą rozmowÂą.ZastanawiaÂłam siĂŞ,czy nie zapytaĂŚ co siĂŞ staÂło?Jednak po chwili zastanowienia,odpuÂściÂłam sobie.ZjadÂłam obiad i poszÂłam z powrotem do siebie.
SiedziaÂłam tak w pokoju,nie wiedzÂąc co mam ze sobÂą zrobiĂŚ.LiczyÂłam na to,Âże zjawi siĂŞ Artur,ale nadaremnie.Przed naszÂą rozmowÂą musiaÂło coÂś siĂŞ staĂŚ.DrĂŞczyÂł mnie, ten dziwny nastrĂłj po walce.PostanowiÂłam,Âże dla zabicia czasu posiedzĂŞ i poczytam notatki z ostatnich lekcji.W koĂącu nadal ÂżyjĂŞ i powinnam funkcjonowaĂŚ tak jak wczeÂśniej.Tak jak planowaÂłam czas szybko minÂąÂł.Gdy skoĂączyÂłam byÂło juÂż pĂłÂźne popoÂłudnie.WiedziaÂłam,Âże za niedÂługo bĂŞdzie kolacja,wiĂŞc powtĂłrzyÂłam sobie ustalony scenariusz mojej rozmowy.CzuÂłam jednak,Âże coÂś pĂłjdzie nie tak i baÂłam siĂŞ przez to jeszcze bardziej.RozmyÂślajÂąc o tym,usÂłyszaÂłam woÂłanie babci.ZeszÂłam,wiĂŞc na dĂłÂł.Dziadkowie nadal byli w takim samym nastroju co wczeÂśniej.Nie chciaÂłam jednak czekaĂŚ do jutra z tÂą rozmowÂą.Dlatego jak zjedliÂśmy kolacje powiedziaÂłam do dziadkĂłw:
-nie wiem co siĂŞ z wami dzieje,ale muszĂŞ wam coÂś powiedzieĂŚ,wiĂŞc proszĂŞ wysÂłuchajcie mnie
Dziadkowie popatrzyli na mnie ze zdziwieniem,ale Âżadne z nich siĂŞ nie odezwaÂło.Skupili siĂŞ na mnie i postanowili wysÂłuchaĂŚ co mam do powiedzenia.Dlatego dodaÂłam:
-MoÂże to zabrzmieĂŚ dziwnie,a zarazem strasznie.Jednak nie osÂądzajcie mnie Âźle,poniewaÂż jestem tÂą samÂą KirÂą co byÂłam wczeÂśniej.Nie wiem czy zauwaÂżyliÂście,ale wyszÂłam dzisiaj do Artura,Âżeby z nim porozmawiaĂŚ.Jak zwykle wchodzÂąc w las,zmieniÂłam siĂŞ.Jednak tym razem wyglÂądaÂłam i wyglÂądaÂłam nieco inaczej niÂż zwykle.BojĂŞ siĂŞ,Âże to przez to ugryzienie.MusiaÂło coÂś we mnie zmieniĂŚ,ale jak mĂłwiÂł nadal jestem tÂą samÂą KirÂą co byÂłam wczeÂśniej.
Dziadkowie nie wydawali siĂŞ byĂŚ zszokowani,ale wyglÂądali na takich jakby wczeÂśniej o tym wiedzieli i ukrywali to przede mnÂą.Teraz to ja byÂłam zaskoczona,a zarazem narastaÂł we mnie gniew.Nie wytrzymujÂąc tej presji powiedziaÂłam:
-czy wy coÂś przede mnÂą ukrywacie?
-skarbie spokojnie,chcieliÂśmy z tobÂą o tym dzisiaj porozmawiaĂŚ-odpowiedziaÂła babcia
-co?to wy wiedzieliÂście co siĂŞ ze mnÂą stanie i nawet nie byliÂście Âłaskawi mnie o tym poinformowaĂŚ-wykrzyczaÂłam wstajÂąc z krzesÂła
-spokojnie Kiro-powiedziaÂł dziadek-nie wiedzieliÂśmy czy ugryzienie cie zmieni czy zostaniesz nadal wilkiem jak byÂłaÂś
-jak to mnie zmieni?jestem teraz gorszym dziwadÂłem?
-nie jesteÂś dziwadÂłem-odpowiedziaÂła babcia,prĂłbujÂąc mnie uspokoiĂŚ-staÂłaÂś siĂŞ jakby ci to powiedzieĂŚ,Vamp-Wolf, czyli mieszankÂą wampira z wilkiem
-Âże co?co to niby ma znaczyĂŚ?-byÂłam tak poddenerwowana,Âże caÂła siĂŞ trzĂŞsÂłam i nie mogÂłam tego w sobie uspokoiĂŚ
-staÂłaÂś siĂŞ istotÂą nieÂśmiertelnÂą,a zarazem osobÂą,ktĂłra jako jednÂą z nielicznych przeÂżyÂła taki atak,a jej geny pozwoli na stanie siĂŞ czymÂś niespotykanym i nielicznym na caÂłej planecie-dodaÂł dziadek
-nieÂśmiertelnÂą i nielicznÂą..-zaczĂŞÂło mi siĂŞ krĂŞciĂŚ przez to w gÂłowie i nie mogÂąc ustaĂŚ na nogach usiadÂłam z powrotem na krzesÂło nadal siĂŞ trzĂŞsÂąc
-nie mĂłwiliÂśmy ci nic,poniewaÂż baliÂśmy siĂŞ twojej reakcji i tego czy zostaÂłaÂś nieznanÂą postaciÂą z tutejszych legend-powiedziaÂła babcia
-dokÂładnie nie wiedzieliÂśmy,czy ta opowiadana niegdyÂś legenda byÂła prawdziwa
-yy..muszĂŞ siĂŞ przewietrzyĂŚ-powiedziaÂłam do dziadkĂłw
Nie patrzyÂłam na ich reakcje tylko wybiegÂłam z domu najszybciej jak umiaÂłam.PrzebiegÂłam drĂłÂżkÂą w dĂłÂł na przystanek.Dopiero koÂło niego zatrzymaÂłam siĂŞ na chwilĂŞ,a potem dalej ruszyÂłam,ale juÂż spokojnie idÂąc.Nie mogÂłam w to wszystko uwierzyĂŚ.OdeszÂłam od domu dobry kawaÂłek,kierujÂąc siĂŞ w stronĂŞ miasta.Po drodze myÂślaÂłam o tym wszystkim.Nigdy nie sÂądziÂłam,Âże stanĂŞ siĂŞ czymÂś gorszym niÂż byÂłam.Nie zastanawiaÂłam siĂŞ nawet kiedy i jak umrĂŞ,a po tym zdarzeniu czy w ogĂłle spotka mnie prawdziwa ÂśmierĂŚ.W jednej chwili moje Âżycie zmieniÂło siĂŞ nie do poznania.Nie urodziÂłam siĂŞ zwykÂłym czÂłowiekiem,ale po ostatnich wydarzeniach staÂłam siĂŞ gorszym dziwadÂłem.Przede wszystkim dostaÂłam nowe umiejĂŞtnoÂści i nieÂśmiertelnoÂśĂŚ.Po chwili spostrzegÂłam,Âże stojĂŞ na skraju ciemnej drogi,a w
okolicy nie byÂło nikogo.Nikt teÂż o zdrowych zmysÂłach nie wybraÂł siĂŞ na taki spacer zupeÂłnie sam:
-gÂłupia-pomyÂślaÂłam.
Po drodze sÂłyszaÂłam coraz jakiÂś szelest.Jednak jak odwracaÂłam siĂŞ nikogo nie widziaÂłam.Mimo to czuÂłam,Âże ktoÂś za mnÂą idzie.Po kolejnym razie dopiero zobaczyÂłam kto czai siĂŞ na mnie w krzakach.To byÂł wampir.JakiÂś jednak przeÂżyÂł po naszym starciu.Nie majÂąc wyboru szykowaÂłam siĂŞ do obrony przed skradajÂącym siĂŞ cicho drapieÂżcÂą.Z daleka byÂło widaĂŚ jego obnaÂżone,biaÂłe kÂły.Nie wiedziaÂłam czy od dÂłuÂższego czasu mnie ÂśledziÂł,czekajÂąc na odpowiedni moment do ataku,ale czuÂłam za sobÂą tÂą dziwnÂą woĂą,z ktĂłrÂą juÂż kiedyÂś siĂŞ spotkaÂłam.Gdyby w moich genach nie byÂło tego innego niÂż ludzki,nie zostaÂłabym tym czym jestem.Tym bardziej Âżaden czÂłowiek nie wierzyÂł w ich istnienie.Zapewne dlatego, Âże maÂło kto przeÂżyÂł takie spotkanie.Nawet ja sama nie wierzyÂłam,aÂż do teraz.Pod wpÂływem emocji stojÂąc nadal jako czÂłowiek poczuÂłam,Âże nie zmieniÂłam siĂŞ w wilka,ale wysunĂŞÂły mi siĂŞ tylko kÂły.Przez chwilĂŞ musiaÂłam wyglÂądaĂŚ jak wampir,poniewaÂż zobaczyÂłam dziwnÂą reakcja mojego drapieÂżcy, ktĂłry zmieniÂł zdanie co do ataku.ByÂł bardzo zaskoczony tym co zobaczyÂł i po chwili zniknÂąÂł,zostawiajÂąc mnie znowu samÂą.Nie tracÂąc czasu i tego,Âże sama siĂŞ wystraszyÂłam mojego innego zachowania,uciekÂłam z powrotem do domu.Nie chcÂąc rozmawiaĂŚ z dziadkami wskoczyÂłam przez okno do pokoju i zamknĂŞÂłam drzwi na klucz.NastĂŞpnie rozmyÂślajÂąc o tym poÂłoÂżyÂłam siĂŞ do ÂłĂłÂżka i ze zmĂŞczenia w koĂącu zasnĂŞÂłam.

Lilith89 · 2011-12-14 21:20:14

20. WyrĂłwnanie rachunkĂłw:
Gdy wstaÂłam rano nie poszÂłam na Âśniadanie jak zwykle.Nie miaÂłam ochoty widzieĂŚ siĂŞ i rozmawiaĂŚ z dziadkami po tym jak kolejny raz ukrywali coÂś przede mnÂą.Ku mojemu zdziwieniu nie odczuwaÂłam nawet Âżadnego gÂłodu.ZastanawiaÂłam siĂŞ jednak czy powinnam zjawiĂŚ siĂŞ dziÂś w szkole.BaÂłam siĂŞ,Âże mogĂŞ zrobiĂŚ komuÂś krzywdĂŞ po tym jak staÂłam siĂŞ czymÂś nowym .Jak na razie nie przechodziÂło mi to przez gardÂło.MusiaÂłam siĂŞ po raz kolejny do tego przyzwyczaiĂŚ. PostanowiÂłam,Âże znajdĂŞ Eryka choĂŚ by miaÂł siĂŞ nie pojawiĂŚ w szkole.MusiaÂłam sobie z nim porozmawiaĂŚ i ustaliĂŚ pewne fakty.ByÂłam na niego wÂściekÂła,Âże staÂłam siĂŞ tym czym jestem.WolaÂłabym juÂż umrzeĂŚ.Czemu nie pozwoliÂł mi na to tylko zamieniÂł mnie w coÂś bez mojej zgody.MiaÂłam do niego duÂżo pytaĂą i pretensji.Nie myÂślÂąc juÂż wiĂŞcej o tym wziĂŞÂłam kÂąpiel,nastĂŞpnie ubraÂłam siĂŞ i poszÂłam do szkoÂły.Nie chciaÂłam,Âżeby dziadkowie mnie zauwaÂżyli,wiĂŞc wyszÂłam przez okno.NastĂŞpnie udaÂłam siĂŞ sama po raz pierwszy do szkoÂły na nogach.To znaczy pobiegÂłam jak tylko umiaÂłam przez lasy,aby nikt mnie nie zauwaÂżyÂł.ZatrzymaÂłam siĂŞ dopiero jak las siĂŞ skoĂączyÂł i wyszÂłam na drogĂŞ na poczÂątku miasta. Ku mojemu zdziwieniu nie czuÂłam ani trochĂŞ zmĂŞczenia,ale i tak resztĂŞ drogi przeszÂłam powoli nie budzÂąc Âżadnych podejrzeĂą.Gdy zbliÂżaÂłam siĂŞ do szkoÂły poczuÂłam woĂą ludzi.Dopiero teraz zobaczyÂłam,Âże kaÂżdy z nich inaczej pachnie.Nie ktĂłrzy z nich nawet przyciÂągali mnie swoim zapachem,ale staraÂłam siĂŞ o tym nie myÂśleĂŚ i skupiĂŚ na znalezieniu Eryka.Z kaÂżdÂą minutÂą woĂą stawaÂła siĂŞ coraz silniejsza i coraz wiĂŞksze pragnienie odczuwaÂłam.DochodziÂło do mnie,Âże zaczynam zachowywaĂŚ siĂŞ jak wampir i zaczynaÂłam rozumieĂŚ Eryka.MusiaÂło byĂŚ mu ciĂŞÂżko,gdy przebywaÂł w tak duÂży otoczeniu ludzi.Jednak nie usprawiedliwiaÂło go to co mi zrobiÂł.WchodzÂąc do szkoÂły zobaczyÂłam na korytarzu KiniĂŞ.Na mĂłj widok rozpromieniÂła siĂŞ i zaczĂŞÂła mi machaĂŚ.OdmachaÂłam jej i po chwili byÂłam juÂż koÂło niej.NastĂŞpnie ona zrobiÂła krok w tyÂł i zaczĂŞÂła mi siĂŞ przyglÂądaĂŚ podejrzliwie.Jak zawsze,gdy wyglÂądaÂłam nieco inaczej Kinia od razu to zauwaÂżaÂła.W tej wÂłaÂśnie chwili ÂżaÂłowaÂłam,Âże zjawiÂłam siĂŞ w szkole.Przez dociekliwoÂśĂŚ przyjaciĂłÂłki bĂŞdĂŞ musiaÂła teraz odpowiedzieĂŚ na wiele pytaĂą choĂŚ sama nawet nie znam wiele odpowiedzi.Po chwili oglÂądania mnie zapytaÂła:
-dobrze siĂŞ czujesz Kiro?jakoÂś dziwnie zbladÂłaÂś-spytaÂła szczerze zaniepokojona
-masz racjĂŞ dziÂś nie czuje siĂŞ najlepiej,a ta brÂązowa opalenizna wiecznie nie bĂŞdzie na mojej skĂłrze-odpowiedziaÂłam spokojnie,Âżeby siĂŞ nie martwiÂła
-jeÂśli Âźle siĂŞ czujesz to czemu przyszÂłaÂś do szkoÂły?
-nie mogĂŞ opuszczaĂŚ szkoÂły za kaÂżdym razem,gdy Âźle siĂŞ poczujĂŞ tym bardziej,Âże za niedÂługo zacznÂą siĂŞ egzaminy koĂącowe prawda?
-masz racjĂŞ,ale do koĂąca szkoÂły jeszcze ponad miesiÂąc
-wiem-uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ i dodaÂłam-lepiej powiedz co u ciebie?
-nic nowego choĂŚ powinnam siĂŞ zaczÂąĂŚ uczyĂŚ bo tak jak mĂłwisz za niedÂługo zacznie siĂŞ nauka
-na szczĂŞÂście to ostatni rok nauki w liceum i bĂŞdzie moÂżna wyjechaĂŚ z tej mieÂściny na studia
-masz racjĂŞ,a gdzieÂś siĂŞ wybierasz Kiro?
-jeszcze nie wiem czy pĂłjdĂŞ na studia,a ty Kiniu?
-ja teÂż nie wiem,ale chĂŞtnie bym poszÂła z tobÂą
Gdy skoĂączyÂła zdanie szeroko siĂŞ uÂśmiechnĂŞÂła z nadziejĂŞ,Âże siĂŞ ucieszĂŞ.Jednak zadzwoniÂł dzwonek na lekcjĂŞ,wiĂŞc odwzajemniÂłam uÂśmiech i weszÂłam do klasy.

#21 2011-11-28 10:34:56

Re: Vamp-Wolf

#22 2011-11-28 10:35:54

Re: Vamp-Wolf

#23 2011-11-29 09:58:35

Re: Vamp-Wolf

#24 2011-11-29 09:59:35

Re: Vamp-Wolf

#25 2011-11-30 09:37:18

Re: Vamp-Wolf

#26 2011-11-30 09:38:43

Re: Vamp-Wolf

#27 2011-11-30 09:39:43

Re: Vamp-Wolf

#28 2011-12-01 11:22:50

Re: Vamp-Wolf

#29 2011-12-01 11:23:44

Re: Vamp-Wolf

#30 2011-12-01 11:24:23

Re: Vamp-Wolf

#31 2011-12-02 14:16:33

Re: Vamp-Wolf

#32 2011-12-02 14:17:47

Re: Vamp-Wolf

#33 2011-12-02 14:18:19

Re: Vamp-Wolf

#34 2011-12-05 09:51:04

Re: Vamp-Wolf

#35 2011-12-05 09:51:30

Re: Vamp-Wolf

#36 2011-12-05 09:52:02

Re: Vamp-Wolf

#37 2011-12-05 09:52:41

Re: Vamp-Wolf

#38 2011-12-14 21:17:55

Re: Vamp-Wolf

#39 2011-12-14 21:19:18

Re: Vamp-Wolf

#40 2011-12-14 21:20:14

Re: Vamp-Wolf

Stopka forum