Ju¿ Ci mówi³am,¿e moim zdaniem t³umaczenie jest genialne. Nie ma siê czego czepiaÌ, jakoœÌ Twojego przek³adu niczym nie ró¿ni siê od t³umaczeù zawodowców. Powiem wiêcej - Twój styl jest o wiele lepszy od niektórych przek³adów ludzi, którzy podobn¹ robot¹ zajmuj¹ siê na co dzieù. Dlatego najwy¿sze wyrazy szacunku za wykonan¹ pracê i oby tak dalej (mo¿e nawet w dalszej wspó³pracy ;P)

Nie s¹ jeszcze przet³umaczone. Nie musisz siê martwiÌ, ¿e czytasz historiê wyjêt¹ z ca³oœci, bo ka¿da czêœÌ jest o czymœ innym

Pierwsza prawdziwa praca w ¿yciu... To kiedy wyp³ata? ¯artuje, jestem chêtna do wspó³pracy

JuÂż kiedyÂś mĂłwiÂłam, Âże chĂŞtnie przeczytam wszystko, w czym wystĂŞpuje Raistlin. Ale jeÂśli chcesz kontynuowaĂŚ ciÂąg o elfach, to historia Lwicy wydaje siĂŞ wielce ciekawa.

Acha! Jest jeszcze "Amber & Blood". Nie podaÂłem powyÂżej, bo mam tylko wersjĂŞ elektronicznÂą.

Dobra! PrzyjrzĂŞ siĂŞ im bliÂżej. MoÂże faktycznie opowiadania byÂłyby fajnym przerywnikiem po "powaÂżnej" robocie? MuszĂŞ siĂŞ w nie lepiej wczytaĂŚ. Z pozostaÂłych najlepszy jest "Fistandantilus" ale i inne sÂą niczego sobie.
Za parĂŞ dni rzucĂŞ propozycjĂŞ.
Na razie zmykam.

Jeœli chodzi o powiadania w tomie "Catalysm" to moje uczucia s¹ doœÌ mieszane. Niektóre z nich s¹ bardzo fajne (wg mnie), inne œrednie a inne ca³kiem od rzeczy. A na dodatek jedno jest pisane wierszem (!) i kompletnie nie mam pojêcia jak sobie z tym poradziÌ chc¹c zmieœciÌ w jakimœ normalnym czasie. Przyjrzê siê bli¿ej opowieœciom o magach.

KenderĂłwek jest zapisany w Word 97-2003.

Ale oczywiÂście zaraz przesyÂłam.

Prolog
   PóŸne popoÂłudnie w Solace. W Gospodzie Ostatni Dom panowaÂł spokĂłj. TrĂłjka przyjació³ zasiadaÂła wokó³ ulubionego stoÂłu, w kÂąciku, tuÂż obok kominka. Omawiali plany i zamiary. 
- Jak sÂądzisz, Tas? Gdzie siĂŞ najpierw udasz?
    MĂłwiÂący te sÂłowa Tanis Pó³elf wsparÂł podbrĂłdek dÂłoniÂą a ÂłokieĂŚ oparÂł o ciemny, dĂŞbowy blat starego stoÂłu. ByÂło mu caÂłkiem dobrze.
   Po drugiej stronie stoÂłu siedziaÂł jego przyjaciel, Tasslehoff Burrfoot, kender. TuÂż obok Tasa siedziaÂł trzeci z druhĂłw, brodaty krasnolud, Flint Fireforge.
   Smakowity zapach dymu dotarÂł do nosa kendera. PrzebyÂł drogĂŞ wzdÂłuÂż wszystkich czterdziestu oÂśmiu cali dzieciĂŞcej postaci, liczÂąc od palcĂłw nĂłg odzianych w b³êkitne nogawice aÂż do czubka kitki rudych wÂłosĂłw na gÂłowie. Znajomy, smakowity zapach poprawiÂł mu humor. Kender byÂł Âździebko smutnawy: za chwilĂŞ miaÂł siĂŞ poÂżegnaĂŚ z najbliÂższymi przyjació³mi. I to na piĂŞĂŚ lat. A to jest bardzo dÂługo. Grupka dobrych przyjació³, caÂła siĂłdemka, wÂłaÂśnie podjĂŞÂła decyzjĂŞ o czasowym rozstaniu. MajÂą siĂŞ spotkaĂŚ za piĂŞĂŚ lat. Z dokÂładnoÂściÂą co do jednego dnia. Tylko sprawdzÂą wszystkie pogÂłoski o zbliÂżajÂącej siĂŞ wojnie. I  rozwi¹¿¹ wÂłasne problemy.
- Nie myÂślaÂłem jeszcze zbyt wiele, dokÂąd to miaÂłbym pĂłjœÌ – niezbyt przytomnie odezwaÂł siĂŞ kender – MyÂślĂŞ, Âże tam gdzie mnie wiatr zawieje.
   PodniĂłsÂł do ust i odwrĂłciÂł pusty juÂż dzban. OdczekaÂł aÂż ostatnia kropla smakowitej piany zeÂślizgnĂŞÂła siĂŞ na wyczekujÂące wargi. W koĂącu spadÂła wydajÂąc gÂłoÂśny dÂźwiĂŞk –„plop”.
   ZamlaskaÂł z satysfakcjÂą. WytarÂł usta brzegiem rĂŞkawa obramowanego futerkiem. ZezowaÂł w stronĂŞ ciemnej lady ze szpuntami. SpojrzaÂł na Tanisa.
- PrzecieÂż przyjaciele na caÂłym Krynnie oczekujÂą, Âże ich odwiedzĂŞ!
   Tas odepchn¹³ puste naczynie na brzeg stoÂłu. ChciaÂł jeszcze piĂŚ.
   Oczy Flinta, skryte pod krzaczastymi brwiami, zaiskrzyÂły z podejrzanÂą wesoÂłoÂściÂą.
- Idê o zak³ad, ¿e ju¿ nie mog¹ siê doczekaÌ! No i za³o¿ê siê, ¿e s¹ teraz okropnie zajêci! W³aœnie wymyœlaj¹ zamki odporne na kenderów!
   Krasnolud usiÂłowaÂł ukryĂŚ szeroko uÂśmiechniĂŞte usta pod wielkÂą bulwÂą nosa i wiechciowatymi wÂąsami. ZdradzaÂły go jednak drgajÂące w parkosyzmach Âśmiechu, miĂŞsiste policzki. Nawet Tanis, zawsze zaprowadzajÂący zgodĂŞ miĂŞdzy druhami, nie mĂłgÂł sobie ze Âśmiechem poradziĂŚ i w koĂącu skryÂł twarz w dÂłoniach.
- Och, NAPRAWDÊ tak sÂądzisz?! – powaÂżnie odezwaÂł siĂŞ Tasslehoff.
   Kiedy tylko siĂŞ ÂśmiaÂł, mÂłodÂą twarz przecinaÂło mu tysiÂące cieniutkich zmarszczek. WyglÂądaÂł wtedy jak nadtÂłuczona ale nie roztrzaskana tafla szkÂła. GĂŞsta sieĂŚ zmarszczek byÂła cechÂą charakterystycznÂą ich rasy. WiĂŞkszoœÌ obcych miaÂła kÂłopot, gdy chcieli okreÂśliĂŚ wiek kendera tylko na podstawie wyglÂądu.
- W dzisiejszych czasach zamki sÂą doprawdy do niczego – nie dajÂą Âżadnej ochrony! Nie pojmujĂŞ, jak moÂżna cokolwiek nimi zabezpieczaĂŚ.
- Nikt nawet nie usiÂłuje, gdy jakiÂś kender jest w pobliÂżu – mrukn¹³ Flint.
   Z ostrzegawczego wyrazu twarzy Tanisa mĂłgÂł wyczytaĂŚ, Âże czuÂłe ucho elfa dosÂłyszaÂło jego pomruk. Z jakiegoÂś powodu Tanis zawsze staraÂł siĂŞ broniĂŚ kendera przed bezsensownymi zniewagami Flinta, pomimo, Âże Tas tak naprawdĂŞ nigdy nie czuÂł siĂŞ nimi obraÂżony.
   Grube paluchy Flinta zniknĂŞÂły nagle pod wiechciem wÂąsĂłw wyglÂądem przypominajÂących miot³ê  do zamiatania. Krasnolud gwizdn¹³ ostro i gÂłoÂśno. W gospodzie nie byÂło ruchu, wiĂŞc juÂż po chwili ukazaÂła siĂŞ adoptowana cĂłrka gospodarza. Dziewczynka caÂła skÂładaÂła siĂŞ z zaró¿owionych policzkĂłw, zaciekawionych oczu i krĂłtko przyciĂŞtej burzy ciemnych, krĂŞconych wÂłosĂłw. Przez okna powiaÂło ciepÂłym powietrzem. Szczeliny okien byÂły naprawdĂŞ spore a za kilka tygodni pewnie caÂłe okna zostanÂą przesÂłoniĂŞte zdwojonym pergaminem dla ochrony przed chÂłodem. Nieoczekiwanie ciep³¹ pogodĂŞ Flint nazywaÂł „ostatnim taĂącem lata”. I pewnie miaÂł racje. W kaÂżdym razie ciepÂła atmosfera koĂąca lata i gorÂące powietrze z kuchni spowodowaÂły, Âże wÂłosy dziewczyny byÂły przyklejone do czoÂła a szara tunika kleiÂła siĂŞ do plecĂłw.
- Tak, panie? – spytaÂła gorliwie.
   W gÂłosie dziewczyny nie byÂło jeszcze sÂłychaĂŚ dÂźwiĂŞkĂłw znuÂżenia, tak zwykÂłych wÂśrĂłd doÂświadczonych Âżyciem posÂługaczek. Flint pomyÂślaÂł ze smutkiem, Âże za kilka lat, kiedy tylko impertynencje i niechciane zainteresowanie zbyt wielu mĂŞÂżczyzn jÂą zmĂŞczy…
- Tika, nieprawdaÂż? – upewniÂł siĂŞ co do imienia po czym szeroko siĂŞ do niej uÂśmiechn¹³ – Tak wiĂŞc, Tiko, potrzebujĂŞ jeszcze dwĂłch…
   Tanis szybko dokoĂączyÂł kufel i popchn¹³ go przed siebie.
- Jeszcze trzy kufle Otikowego ale. Na mĂłj rachunek – dodaÂł.
- Natychmiast, panie – smukÂła sylwetka Tiki dygnĂŞÂła i zrĂŞcznie pomknĂŞÂła pomiĂŞdzy ciasno ustawionymi stoÂłami. Prosto w kierunku baru.
   GospodĂŞ Ostatni Dom zbudowano na planie litery L. MiaÂła niskie sklepienie przez co dawaÂła przytulne schronienie maÂłym grupom goÂści. Niekiedy jednak, przy wiĂŞkszym ruchu, byÂło tu doprawdy ciasno. ÂŚciany zbudowano z grubych, ciemnych bali i uszczelniono cienkÂą warstwÂą mieszanki smoÂły i Âżywicy. Mieszanka wydzielaÂła charakterystyczny zapach, dla staÂłych bywalcĂłw stanowiÂł on dodatkowÂą, przyjemnÂą atrakcjĂŞ. Ca³¹ salĂŞ wypeÂłniaÂły nieduÂże, okrÂągÂłe stoliki choĂŚ Otik dodaÂł jeden dÂługi stó³ z Âławami, by zachĂŞciĂŚ goÂści do dÂłuÂższych biesiad i pogawĂŞdek.
   PeÂłna haÂłasu i krzÂątaniny kuchnia byÂła umiejscowiona w stopie litery L. O kaÂżdej porze dobiegaÂł stamtÂąd kuszÂący zapach opiekanych i przyprawianych ziemniakĂłw Otika, dÂźwiĂŞki rondli i pokrzykiwanie kuchcikĂłw.
   Pod jednym wzglĂŞdem gospoda byÂła niezwykÂła. ZostaÂła zbudowana miĂŞdzy potĂŞÂżnymi konarami vallenĂłw, dostojnych i szybko rosnÂących gigantycznych drzew, ktĂłre rozrastaÂły siĂŞ w caÂłej okolicy Solace. Tak naprawdĂŞ to, pominÂąwszy stajnie i parĂŞ innych budynkĂłw, caÂłe miasteczko byÂło rozlokowane wysoko w ga³êziach drzew. Wioska byÂła przepiĂŞkna. I mimo swej urody byÂła rĂłwnieÂż dobrze przygotowana do obrony. Nie przypominaÂła Âżadnej znanej osady. Spiralne schodki i mosty z drewna okrĂŞcaÂły siĂŞ wokó³ pni drzew, wznosiÂły wysoko i tam tworzyÂły ÂścieÂżki i przejÂścia miĂŞdzy drzewami. ÂŁÂączyÂły rodziny, przyjació³, warsztaty.
   Gdy Tika wrĂłciÂła z zamĂłwionymi trunkami trĂłjka przyjació³, siedzÂąc wci¹¿ w pobliÂżu kominka, pozostawaÂła w g³êbokiej zadumie. Oczy m³ódki b³¹dziÂły po zamyÂślonej, atrakcyjnej twarzy Tanisa. Ciemne, szeroko rozstawione i tajemnicze oczy. KoÂści policzkowe jakby w marmurze rzeÂźbione. Grube, falami spadajÂące i niby beztrosko nieuczesane wÂłosy. Kiedy jednak wzrok dziewczyny zeÂślizgn¹³ siĂŞ na szczupÂły, muskularny tors widoczny nawet poprzez koszulĂŞ, jej rĂŞce staÂły siĂŞ jakby niezrĂŞczne i rozchlapaÂły odrobinĂŞ ale na stó³.
- Och, najmocniej przepraszam… to z tego gorÂąca! – mamrotaÂła, jednoczeÂśnie starajÂąc siĂŞ wytrzeĂŚ rozlane piwo rÂąbkiem fartuszka.
- Nic siĂŞ nie staÂło – zapewniÂł jÂą Tas – To doprawdy tylko kropelka. Tak naprawdĂŞ to jestem pod wielkim wraÂżeniem, Âże w ogĂłle trafiÂłaÂś w stó³ biorÂąc pod uwagĂŞ jak gapiÂłaÂś siĂŞ na…
- DziĂŞkujemy ci, Tiko – zagrzmiaÂł Flint, zagÂłuszajÂąc zbyt szczerego kendera.
   Tika, zaczerwieniona po same uszy, z ulgÂą umknĂŞÂła do kuchni.
- Tas, nie powinieneÂś wprawiaĂŚ dziewczyny w takie zakÂłopotanie – huczaÂł basowo Flint.
- ZakÂłopotanie? Kto? Kogo masz na myÂśli? Och, Tika! – Tas nareszcie poÂłapaÂł siĂŞ, o co teÂż chodzi Flintowi – To doprawdy nie moja wina, Âże napeÂłniÂła kufle po same brzegi a poza tym – wzruszyÂł ramionami – lubiĂŞ dziewczynĂŞ.
   Tas z powagÂą zaczerpn¹³ palcami piany z kufla i uwaÂżnie podniĂłsÂł jÂą do ust. Flin wywrĂłciÂł oczami z niesmakiem.
- Czasami w twojej gÂłowie nie da siĂŞ doszukaĂŚ ani ÂźdÂźbÂła zdrowego rozsÂądku. Nie powinieneÂś dawaĂŚ jej do zrozumienia, Âże gapiÂła siĂŞ na Tanisa.
   Tas wyglÂądaÂł na g³êboko zdumionego.
- PrzecieÂż dziewczyny zawsze gapiÂą siĂŞ na Tanisa! WidziaÂłeÂś moÂże, jakie spojrzenia rzucaÂła mu Kitiara? Czasami sam widok mnie kÂłopotaÂł! Kit tak naprawdĂŞ nigdy nie wyglÂądaÂła na zawstydzonÂą. Ciekawe czemu…
- Uhm, hmm – Tanis odchrzÂąkn¹³ gÂłoÂśno i siĂŞ zaczerwieniÂł – Czy moglibyÂście przestaĂŚ gadaĂŚ na mĂłj temat tak, jakby mnie tu w ogĂłle nie byÂło?
   WyprostowaÂł siĂŞ, przybraÂł zasadniczy wyraz twarzy i obrĂłciÂł w stronĂŞ kompletnie nie zmieszanego niczym kendera.
- Tas, Flint ma na myÂśli…
   Tanis szukaÂł wÂłaÂściwych s³ów, mogÂących cokolwiek wyperswadowaĂŚ kenderowi.
    W koĂącu, widzÂąc przed sobÂą zaciekawionÂą, radoÂśnie skupionÂą i nic nie rozumiejÂącÂą, dziecinnÂą twarz kendera, westchn¹³ i zrezygnowaÂł.
- Aaa, i tak nie ma to znaczenia.
- No wiĂŞc, Tanisie – Flint usilnie staraÂł siĂŞ zmieniĂŚ temat – DotÂąd nie powiedziaÂłeÂś, w jakÂą stronĂŞ ty zamierzasz siĂŞ udaĂŚ.
   Z g³êbi kieszeni skĂłrzanej kamizelki, ktĂłrÂą upieraÂł siĂŞ nosiĂŚ przy kaÂżdej pogodzie, wyciÂągn¹³ kawaÂłek drewna i ostry, skÂładany scyzoryk. Krasnolud wygodnie oparÂł plecy o ÂławĂŞ i zacz¹³ rzeÂźbiĂŚ delikatne detale malutkiej figurki kaczki.
   Tanis potarÂł dokÂładnie ogolony podbrĂłdek i, zamyÂślony, wpatrywaÂł siĂŞ w taĂączÂące na kominku pÂłomienie.
- Nie wiem doprawdy… MyÂślaÂłem, Âże moÂże zab³¹dzĂŞ w stronĂŞ Qualinostu – wymruczaÂł niby niezobowiÂązujÂąco, lecz oczy, wci¹¿ utkwione w pÂłomieniach, bÂłyszczaÂły.
   Flint podniĂłsÂł gÂłowĂŞ i rzuciÂł mu znaczÂące spojrzenie. PoczÂątki Tanisa na tym Âświecie nie naleÂżaÂły do Âłatwych. UrodziÂł siĂŞ jako owoc gwaÂłtu na piĂŞknej elfce. Ojcem byÂł czÂłowiek, jakiÂś wojownik. Podczas narodzin Tanisa jego matka umarÂła. Dziecko pó³-krwi elfie byÂło wychowywane przez brata matki. Wuj traktowaÂł go jak wÂłasnego syna, ale mimo to Tanis nigdy nie czuÂł siĂŞ dobrze ani pomiĂŞdzy ludÂźmi, ani pomiĂŞdzy elfami. Kiedy tylko podrĂłsÂł mieszane pochodzenie staÂło siĂŞ jeszcze bardziej widoczne. ByÂł niÂższy od wiĂŞkszoÂści ludzi i wyÂższy niÂż wiĂŞkszoœÌ elfĂłw. Wtedy po raz pierwszy odczuÂł pogorszenie w stosunkach z elfiÂą rodzinÂą. OdnosiÂło siĂŞ to do kaÂżdego poza LauranÂą. Jej dziewczĂŞce zauroczenie nie byÂło mu tak caÂłkiem obojĂŞtne, lecz spowodowaÂło widoczny wzrost napiĂŞcia pomiĂŞdzy Tanisem z jednej strony, a jego wujem i braĂŚmi Laurany z drugiej.
   Tak wiĂŞc odszedÂł. DrĂŞczyÂła go jakaÂś wewnĂŞtrzna pustka. Na dodatek sumienie mĂłwiÂło mu wyraÂźnie – kiedyÂś bĂŞdzie trzeba stan¹Ì twarzÂą w twarz z wujem. Z LauranÂą takÂże. SytuacjĂŞ komplikowaÂł drobny fakt, Âże wuj nie byÂł pospolitym elfem. ByÂł MĂłwcÂą SÂłoĂąca, przywĂłdcÂą wszystkich elfĂłw w Qualinestii.
   Flint wyczuÂł zmianĂŞ nastroju druha. WyciÂągn¹³ ramiĂŞ i poklepaÂł go po barku.
- PamiĂŞtaj, chÂłopcze. Tu zawsze znajdziesz dom – mrukn¹³.
   Tanis odwrĂłciÂł wzrok od pÂłomieni. RzuciÂł Flintowi spojrzenie, uÂśmiechn¹³ siĂŞ, ale ten uÂśmiech nie odbijaÂł siĂŞ w zamyÂślonych oczach.
- Wiem.
   To miaÂło byĂŚ wesoÂłe poÂżegnanie a Tanis nie miaÂł ochoty na rozpamiĂŞtywanie Qualinostu. Nie teraz. RozeÂśmiaÂł siĂŞ serdecznie i zawoÂłaÂł do Flinta:
- Na ile zdoÂłaÂłem ciĂŞ poznaĂŚ, Flincie Fireforge, spĂŞdzisz te piĂŞĂŚ lat strugajÂąc kawaÂł drewna przy jakimÂś kominku!
   Flint odci¹³ kolejnÂą struÂżynĂŞ.
- I co byÂłoby w tym zÂłego? – spytaÂł z oburzeniem w gÂłosie.
   SÂłyszÂąc go, Tanis miaÂł juÂż pewnoœÌ, Âże trafiÂł w dziesiÂątkĂŞ, jeÂśli chodzi chĂŞci krasnoluda.
- Nic, oczywiÂście, tylko, Âże po godzinie albo i mniej byÂłoby to strasznie nudne – wtrÂąciÂł Tasslehoff i przegarniajÂąc pÂłonÂące na kominku szczapy posÂłaÂł w powietrze garœÌ iskier – A wiesz co, Flint, wÂłaÂściwie to mĂłgÂłbym zostaĂŚ trochĂŞ z tobÂą, dotrzymaĂŚ ci towarzystwa i…
- I nic z tego! – uci¹³ krĂłtko Flint groÂźnie patrzÂąc na kendera – Nie potrzebujĂŞ, Âżeby jakiÂś pustogÂłowy kender plÂątaÂł mi siĂŞ pod nogami! Nie wpadÂło ci moÂże do tej Âłepetyny, Âże ja chciaÂłbym siĂŞ ponudziĂŚ, jak tylko wy dzieciaki przestaniecie baÂłaganiĂŚ wokó³ mnie?!
   OkreÂślenie „dzieciaki” wyraÂźnie rozbawiÂło Tanisa. LiczÂąc ludzkÂą rachubÂą czasu dobiegaÂł setki, chociaÂż wyglÂądaÂł na dwadzieÂścia. No, Flint teÂż nie zaliczaÂł siĂŞ do mÂłodzikĂłw. MiaÂł ponad sto czterdzieÂści lat co, przeÂłoÂżone na wiek ludzki, oznaczaÂło póŸnÂą piĂŞĂŚdziesiÂątkĂŞ. 
   PosiwiaÂły krasnolud jeszcze nie skoĂączyÂł marudzenia.
- Raistlin wiecznie zamyÂślony, Sturm stoicko bohaterski, Kitiara w wiecznych zapasach z Caramonem, albo w innych zapasach z Tanisem…
   Tu Tanis zarobiÂł od rozbawionego Flinta przyjacielskiego kuksaĂąca pod Âżebro.
Tas odchyli³ krzes³o i wyci¹gn¹³ nogi na brzeg sto³u.
- MyÂślicie, Âże Sturm ma jak¹œ szansĂŞ na odnalezienie ojca w Solamnii? – zapytaÂł, przypomniawszy sobie nagle przyjació³.
  Sturm Brightblade i Kitiara Uth-Matar opuÂścili Solace wczesnym rankiem. Ruszyli na pó³noc, w stronĂŞ Solamnii. Sturm poszukiwaÂł ojca, ktĂłrego musiaÂł opuÂściĂŚ jeszcze jako dziecko, a Kitiara wyruszyÂła z nim w poszukiwaniu kolejnych przygĂłd.
- JeÂżeli tylko Sir Brightblade Âżyje to Sturm go odnajdzie. Jestem tego pewny – stwierdziÂł Tanis – ZwÂłaszcza majÂąc Kit u boku.
   Na kominku ostro zatrzeszczaÂł ogieĂą rzucajÂąc ÂżarzÂący siĂŞ wĂŞgielek wprost na lewÂą nogĂŞ Tasa. ZerwaÂł siĂŞ z gÂłoÂśnym okrzykiem i zacz¹³ podskakiwaĂŚ jak oszalaÂły.
- AuĂŚ! OuĂŚ! To Kit po to pojechaÂła? SzukaĂŚ ojca Sturma? – woÂłaÂł, jednoczeÂśnie klepiÂąc siĂŞ wÂściekle po przypalajÂącej siĂŞ nogawicy.
   Szalone akrobacje kendera nie poruszyÂły Tanisa. OdpowiedziaÂł powaÂżnie.
- Nie sÂądzĂŞ, Âżeby Kit wiedziaÂła, czego tak naprawdĂŞ poszukuje.
   WĂŞgielek zgasÂł wreszcie. Tas przepchn¹³ palec przez czarno obrzeÂżonÂą dziurĂŞ wypalonÂą w b³êkitnej nogawicy.
- No có¿, cokolwiek to jest to ona to znajdzie. Tego jestem pewien – powiedziaÂł – Ona jest taka…
- Ambitna? – podpowiedziaÂł Tanis.
- ZamierzaÂłem powiedzieĂŚ, Âże zdecydowana – dokoĂączyÂł zmyÂślny kender.
- Ooo, rzeczywiÂście, jest – odpowiedziaÂł Tanis z wiele mĂłwiÂącym uÂśmiechem.
- TrochĂŞ siĂŞ bojĂŞ o tych jej gÂłupich braciszkĂłw – mamrotaÂł Flint – chociaÂż doprawdy nie mam pojĂŞcia, dlaczego mnie to obchodzi. A poza tym, mĂłwcie co chcecie, ale Raistlin jest zbyt mÂłody na jakieÂś magiczne prĂłby w WieÂży Wielkiej Magii. Jeszcze siĂŞ zabije. No, a wtedy co pocznie biedaczysko Caramon.
   BliÂźniacy, Raistlin i Caramon Majere – przyrodni bracia Kitiary – wyruszyli trochĂŞ wczeÂśniej.  WÂątÂły adept magii, Raistlin, zamierzaÂł podj¹Ì bardzo niebezpieczny test w WieÂży Wielkiej Magii w Wayreth. Caramon natomiast, bardzo krzepki braciszek, uparÂł siĂŞ mu towarzyszyĂŚ. Dla ochrony.
   Tasslehoff wyglÂądaÂł na g³êboko zamyÂślonego.
- To chyba wyglÂąda dokÂładnie na odwrĂłt – mrukn¹³ cicho – Nie mam pojĂŞcia co bez Caramona zrobiÂłby Raistlin. No chyba, Âże bĂŞdzie juÂż martwy.
- Rodzina…- odparÂł Tanis, wyraÂźnie b³¹dzÂąc myÂślami gdzieÂś daleko.
- To jest to! – wrzasn¹³ Tas podrywajÂąc siĂŞ na rĂłwne nogi – To wÂłaÂśnie zrobiĂŞ! OdwiedzĂŞ rodzinkĂŞ! Ouups! Tylko pojĂŞcia nie mam gdzie ich szukaĂŚ.
- Nie wiesz gdzie mogÂą byĂŚ? – Flint spojrzaÂł znad swej dÂłubaniny –A twoi rodzice?
- NaprawdĂŞ nie wiem. Ostatnio nic o nich nie sÂłyszaÂłem
- SÂłuchaj – rzekÂł Tanis, powoli pociÂągajÂą ciemne ale – skÂąd w takim razie moÂżesz wiedzieĂŚ, Âże oni w ogĂłle jeszcze ÂżyjÂą?
- Przypuszczam – zastanawiaÂł siĂŞ Tas – Âże ktoÂś by mi powiedziaÂł gdyby zmarli.
- Tylko, Âże jeÂśli ty nie masz pojĂŞcia, gdzie oni mogÂą byĂŚ to w jaki sposĂłb ktoÂś ma ciebie odnaleŸÌ, by powiedzieĂŚ, Âże umarÂł ktoÂś, kogo miejsce pobytu jest nieznane? – Flint aÂż prychn¹³ z zaÂżenowanie – No, tylko mnie posÂłuchajcie. PrzecieÂż zaczynam gadaĂŚ jak jakiÂś… kender.
   Tas byÂł juÂż zbyt zajĂŞty wyliczaniem rozlegÂłej rodziny, by mĂłgÂł sÂłuchaĂŚ kogokolwiek.
- No, wiĂŞc jest Wuj Remo Lockpick, kuzyn wuja mojego ojca. No, tak sÂądzĂŞ. Ma wspania³¹ kolekcjĂŞ kluczy – wielkie klucze, maÂłe klucze, ciĂŞÂżkie, nawet zrobione z b³êkitnych klejnotĂłw wielkoÂści twojej gÂłowy.
   Tutaj Tas podrapaÂł siĂŞ w brodĂŞ.
- Do czego moÂże byĂŚ potrzebny taki klucz?
   Flint i Tanis byli zdumieni. Po co klucze kenderowi? Przy ich lekkich, zwinnych palcach i zdolnoÂściach wÂłamywaczy? Obaj jednak woleli zachowaĂŚ milczenie.
- Jest jeszcze Wuj Wilfire – kontynuowaÂł zamyÂślony Tas – tyle, Âże dawno juÂż nikt go nie widziaÂł…och, ja go chyba nigdy nie widziaÂłem.
   PociÂągn¹³ trochĂŞ ale i gadaÂł dalej.
- MĂłj ulubiony wuj to brat mojej matki  - rzekÂł Tas, szczĂŞÂśliwy, Âże go sobie przypomniaÂł – Nazywa siĂŞ Furrfoot, nie Burrfoot. WyobraÂżacie sobie, jak to denerwuje rodzinĂŞ na kaÂżdym pikniku? Tak czy inaczej, Wuj Trapspringer przy³¹czyÂł siĂŞ do naszej rodziny, gdy jego narzeczona zmarÂła w czasie podró¿y ksiĂŞÂżycowej. Mamy zwyczaj tak nazywaĂŚ podró¿ poÂślubnÂą w czasie miesiÂąca miodowego. No, w kaÂżdym razie wuj uznaÂł jÂą za zmar³¹.
- Jak to, „uznaÂł za zmar³¹” – zawoÂłaÂł Tanis – przecieÂż to tragedia.
- Och, to bardzo romantyczna historia! ZwÂłaszcza jak opowiada jÂą wujek Trapspringer!
   PodniĂłsÂł kufel proszÂąc o ponowne napeÂłnienie. WyraÂźnie szykowaÂł siĂŞ do dÂługiej opowieÂści.
- WersjĂŞ skrĂłconÂą, jeÂśli wiesz, co mam na myÂśli! – ostrzegÂł go Flint – Nie mam zamiaru tu siedzieĂŚ i sÂłuchaĂŚ twoich opowiastek do czasu powrotu caÂłej reszty. Czyli przez piĂŞĂŚ lat!
   Tasslehoff wywrĂłciÂł oczami.
- Baardzo zabawne, Flint. Nigdy nie opowiadaÂłem ci piĂŞcioletniej historii. ChociaÂż wiesz, znam kilka takich…
- Wiecie – ciÂągn¹³, jakby nikt mu nigdy nie przerywaÂł – Wujek Trapspringer i jego narzeczona nie mieli ochoty na wyjazd byle gdzie w podró¿ ksiĂŞÂżycowÂą. I dokÂładnie tam pojechali. A w kaÂżdym razie, prĂłbowali.
   MoÂżna byÂło spokojnie oskarÂżyĂŚ Tasa o tĂŞpotĂŞ.
- WiĂŞc dokÂąd pojechali? – spytaÂł Flint udajÂąc wielkÂą cierpliwoœÌ.
  Szybko poÂżaÂłowaÂł tego pytania.
- No nie, Flint, nie s³ucha³eœ uwa¿nie. Dok¹d mo¿na pojechaÌ w podró¿y ksiê¿ycowej. Oczywiœcie, ¿e na ksiê¿yc! I w tym ca³y problem.
   Oczy Tanisa niebezpiecznie siĂŞ zwĂŞziÂły.
- Pojechali na ksiĂŞÂżyc?
- Nie -  poprawiÂł go Tas – ale z pewnoÂściÂą prĂłbowali. Na Targu Wiosennym w KenderĂłwku kupili magicznÂą miksturĂŞ. KaÂżde wypiÂło poÂłowĂŞ zawartoÂści buteleczki, zamknĂŞÂło oczy i, dokÂładnie jak kazaÂł sprzedawca, mocno myÂśleli o ksiĂŞÂżycu. Tylko, Âże kiedy Wujek Trapspringer otworzyÂł oczy to wci¹¿ byÂł na targu a narzeczonej nie byÂło! Tylko suknia Âślubna leÂżaÂła obok na ziemi – oczy Tasa niebezpiecznie zaszÂły mgieÂłkÂą – O bogowie! Ta historia sprawia, Âże smutniejĂŞ. Czy nie przypuszczacie, Âże wujek nie pomyÂślaÂł o ksiĂŞÂżycu wystarczajÂąco mocno?
- ÂŻe zbyt dobrze nie myÂślaÂł to pewne. Tylko nie o ksiĂŞÂżyc tu chodzi – parskn¹³ Flint wytrzepujÂąc mnĂłstwo drewnianych wiĂłrkĂłw z brody – Ona siĂŞ zwyczajnie zorientowaÂła w co wdepnĂŞÂła i zwiaÂła gdy tylko przymkn¹³ oczy. Jak na kendera to niezwykÂła przenikliwoœÌ.
- Wujek Trapspringer twierdzi, Âże musiaÂła juÂż umrzeĂŚ – stwierdziÂł Tas – bo jeÂśli nie, to juÂż dawno by go odnalazÂła. Ja jednak myÂślĂŞ, Âże ona teraz wÂłaÂśnie siedzi gdzieÂś na Lunitari. ZaÂło¿ê siĂŞ, Âże jest tam strasznie samotna. Ciekawe, jak my stamtÂąd wyglÂądamy?
- JeÂśli tam jest to przynajmniej nigdy nie zgÂłodnieje – odparÂł Flint – PrzecieÂż kaÂżdy wie, Âże ksiĂŞÂżyc jest zrobiony z czerwonego sera!
   Krasnolud wytĂŞÂżaÂł ca³¹ si³ê woli byle tylko siĂŞ nie rozeÂśmiaĂŚ.
- Ooo, nie jestem pewien – trzeÂźwo stwierdziÂł Tas – Nie mam pojĂŞcia z czego jest zrobiony Lunitari ale ser nie wydaje mi siĂŞ prawdopodobny. CoÂś czerwonego, to oczywiste. Ale nigdy coÂś tak miĂŞkkiego i prozaicznego jak ser…
   Flint rykn¹³ gÂłoÂśnym Âśmiechem.
   Monolog Tasa zostaÂł gwaÂłtownie przerwany. CiĂŞÂżkie, dĂŞbowe drzwi gospody zostaÂły gwaÂłtownie otworzone, a potem zamkniĂŞte z takim hukiem, Âże nawet do baru zaczĂŞÂły spadaĂŚ jesienne liÂście vallenĂłw. W wejÂściu ukazaÂła siĂŞ najbardziej niezwykÂła z Âżywych istot, jakie trĂłjka przyjació³ kiedykolwiek widziaÂła. Kobieta, a sÂądzÂąc z pewnej prostokÂątnoÂści sylwetki, krasnoludka. Najbardziej zmysÂłowa krasnoludka na Âświecie. Jedwabna bluzka w malinowym kolorze ciasno opinaÂła pokaÂźnych rozmiarĂłw biust, naciÂągajÂący kolorowe lamĂłwki. Kanarkowo ¿ó³ty, pleciony pasek ze skĂłry zaciskaÂł wÂąskÂą taliĂŞ. Purpurowe spodnie, ciasno opinajÂące nogi wpuÂściÂła w skĂłrzane, wysokie buty kolorem odpowiadajÂące bluzce. ZarĂłwno usta jak i policzki jaÂśniaÂły jaskrawo nienaturalnym odcieniem jabÂłka granatu. DokÂładnie jak i wÂłosy. Ponad tÂą niezwyk³¹ postaciÂą widniaÂł, modnie przekrzywiony, niewielki purpurowo ró¿owy kapelusz z piĂłrami.
- No. Nareszcie dotarliÂśmy – westchnĂŞÂła z zadowoleniem i rozejrzaÂła siĂŞ po gospodzie.
   OparÂła dÂłonie na biodrach i przyjĂŞÂła iÂście imperatorskÂą pozĂŞ. UznaÂła widaĂŚ, Âże tak wyda siĂŞ wyÂższa. W gospodzie wszystko ucichÂło. Nawet rondle w kuchni przestaÂły podzwaniaĂŚ.
- Woodrow, choĂŚ tutaj! – zawoÂłaÂła przez ramiĂŞ.
- Tak, psze pani – odezwaÂł siĂŞ nieco zdenerwowany gÂłos.
   Zza jej plecĂłw wysun¹³ siĂŞ mÂłody czÂłowiek. ObszedÂł ostroÂżnie wynios³¹ postaĂŚ, jakby czyniÂł wszystko, by nie naruszyĂŚ jej dostojnoÂści. WÂłosy miaÂł koloru suchej sÂłomy. Jakby wyblakÂłej od sÂłoĂąca. A na dodatek rĂłwno, jakby pod garnek, przyciĂŞte wokó³ gÂłowy. Nos jastrzĂŞbi i krzepki, jak zresztÂą krzepkÂą i wysokÂą miaÂł ca³¹ postaĂŚ. Ubrany byÂł doœÌ dziwnie. NosiÂł szare, pikowane nogawice i kaftan o dÂługich rĂŞkawach. Kaftan podbijany, taki jak nosi siĂŞ pod kolczugĂŞ. Nogawice, wyraÂźnie nie pierwszej mÂłodoÂści, byÂły wyblakÂłe i znoszone. Nadgarstki mÂłodego czÂłowieka wystawaÂły z rĂŞkawĂłw dobrze ponad cal.
- Nie mĂłw do mnie „pani” – Âłagodnie go zÂłajaÂła – CzujĂŞ siĂŞ wtedy strasznie stara. A zapewniam ciĂŞ – tu rzuciÂła wyraÂźnie uwodzicielskie spojrzenie – aÂż taka stara nie jestem.
   MÂłody mĂŞÂżczyzna nazywany Woodrowem wÂściekle siĂŞ zarumieniÂł.
- Tak, psze pani – wyjÂąkaÂł.
   PopatrzyÂła naĂą chwilkĂŞ i przelotnym dotkniĂŞciem pogÂłaskaÂła po policzku.
- Taki mÂłody… ale zawsze lubiÂłam mÂłodych.
   GwaÂłtownie siĂŞ obrĂłciÂła i ostro rozejrzaÂła po izbie. Za ladÂą baru, w fartuchu, siedziaÂł Otik.
- Hej-ho! – zawoÂłaÂła machajÂąc rĂŞkami w jego kierunku.
   Otika najpierw zamurowaÂło. Po chwili jednak pognaÂł do niej.
- KtoÂś wyglÂądajÂący tak waÂżnie i dystyngowanie jak ty  – wymruczaÂła – musi byĂŚ wÂładcÂą za tym barem.
   PotĂŞÂżne cielsko Otika wyprostowaÂło siĂŞ jednym szarpniĂŞciem. UÂśmiechaÂł siĂŞ przy tym uÂśmiechem zakochanego durnia.
- Tak, pani, w rzeczy samej. Czy mogĂŞ w czymÂś byĂŚ pomocny? JakiÂś pokĂłj? Obiad? W caÂłym Solace… ach, co ja mĂłwiĂŞ, na caÂłym Ansalonie nie ma lepszego jedzenia – wyjÂąkaÂł.
- Jestem przekonana – odparÂła gÂładko – lecz byĂŚ moÂże póŸniej. Tak naprawdĂŞ to szukam kogoÂś. Pewnego kendera. Nazywa siĂŞ Tasslehoff Burrfoot. Powiedziano mi, Âże tutaj mogĂŞ go znaleŸÌ.
   TrĂłjka towarzyszy z uwagÂą obserwowaÂła caÂłe przedstawienie. Na dÂźwiĂŞk swego imienia podekscytowany Tas zerwaÂł siĂŞ na nogi i pognaÂł w stronĂŞ krasnoludki.
- To ja! Ja jestem Tasslehoff Burrfoot! WygraÂłem coÂś moÂże? Czy przywiozÂłaÂś mi wygranÂą? – zamilkÂł na sekundĂŞ trafiony nowÂą myÂślÂą – A moÂże coÂś straciÂłem? A moÂże ty straciÂłaÂś?
- MoÂżne tak powiedzieĂŚ – odpowiedziaÂła zmysÂłowa krasnoludka, jednoczeÂśnie uwaÂżnie lustrujÂąc dziecinnÂą postaĂŚ kendera – Nie mam pojĂŞcia, o co tyle haÂłasu.
   MruknĂŞÂła tajemniczo i niespodziewanie chwyciÂła ramiĂŞ Tasa. Chwyt miaÂła doprawdy mocny.
- BĂŞdziesz musiaÂł ze mnÂą pojechaĂŚ, a troszkĂŞ mi siĂŞ Âśpieszy – powiedziaÂła, kierujÂąc siĂŞ jednoczeÂśnie w stronĂŞ drzwi.
   Tas nie miaÂł pojĂŞcia, o co chodzi. Oto byÂł wleczony przez obcÂą mu istotĂŞ jak kawaÂł zwykÂłego drewna. Nagle zaparÂł siĂŞ piĂŞtami w podÂłogĂŞ.
- No chodŸ¿e – strofowaÂła go kobieta – Nie mam dla ciebie zbyt duÂżo czasu.
   I dalej wlokÂła go w stronĂŞ drzwi.
- CzekajÂże! – wrzasn¹³ Tas – Kim ty jesteÂś? DokÂąd mnie ciÂągniesz? Nie jesteÂś ani trochĂŞ uprzejma!
   NagÂła akcja krasnoludki poderwaÂła Tanisa i Flinta zza stoÂłu. Po chwili juÂż siĂŞ do niej zbliÂżali wyraÂźnie stajÂąc w obronie Tasa.
   Obca coÂś sobie nagle przypomniaÂła.
- Oupss! Wybacz, zapomniaÂłam najwaÂżniejszego – tu nastroiÂła gardÂło do tonu jak najbardziej urzĂŞdowego – Tasslehoffie Burrfoot, jesteÂś aresztowany pod zarzutem zÂłamanie przepisĂłw sekcji trzynaÂście-jeden-dziwĂŞtnaÂście, rozdziaÂł czterdzieÂści siedem, paragraf dziesiĂŞĂŚ, punkt ktĂłryÂś tam, Kenderskiego Kodeksu Zachowania.
   Ostro szarpnĂŞÂła go za rĂŞkĂŞ i poprowadziÂła do drzwi.
- Z pewnoÂściÂą brzmi caÂłkiem serio – ponuro zgodziÂł siĂŞ Tas – Ale co to znaczy?
- To znaczy, ¿e nie dotrzyma³eœ obietnicy zawarcia ma³¿eùstwa. Masz powa¿ne k³opoty, panie Burrhead.

Witam,
czy jest szansa na udostĂŞpnienie pdf z tÂłumaczeniem KenderĂłwek ?