«--

Lilith89 · 2011-12-14 21:20:44

SiedzÂąc w Âławce odczuwaÂłam coraz wiĂŞksze pragnienie.SÂłodki zapach ludzi mÂąciÂł mi w gÂłowie jak nigdy przedtem.Mimo to prĂłbowaÂłam siĂŞ skupiĂŚ nad tym co mĂłwi do nas nauczyciel.ByÂł pierwszym,ktĂłry zaczÂąÂł nas straszyĂŚ przed egzaminami koĂącowymi.OczywiÂście kazaÂł nam siĂŞ zaczÂąĂŚ przygotowywaĂŚ,poniewaÂż w tym roku testy majÂą byĂŚ trudniejsze.ZastanawiaÂłam siĂŞ czy mĂłwiÂł prawdĂŞ czy tylko chciaÂł,abyÂśmy siĂŞ bardziej przyÂłoÂżyli do nauki.Te rozwaÂżania nieco odciÂągnĂŞÂły mnie od pragnienia,ktĂłre mnie mĂŞczyÂło.Po chwili zaczĂŞÂłam myÂśleĂŚ czy nie byÂłoby lepiej jakbym zwolniÂła siĂŞ z lekcji i poszÂła zapolowaĂŚ,aby ugasiĂŚ gorejÂący Âżar w swoim gardle.Nie byÂłby to gÂłupi pomysÂł,ale wtedy nie widziaÂłabym siĂŞ z Erykiem,jeÂśli w ogĂłle sam zjawi siĂŞ dziÂś w szkole.To akurat byÂło bardzo prawdopodobne,wiĂŞc postanowiÂłam,Âże udam siĂŞ po lekcji na polowanie.Gdy skoĂączyÂła siĂŞ lekcja zebraÂłam swoje rzeczy i wyszÂłam z KiniÂą na korytarz.Wtedy to poczuÂłam najbardziej kuszÂącÂą woĂą jakÂą do tej pory miaÂłam okazje spotkaĂŚ.Natychmiast odwrĂłciÂłam siĂŞ w jej kierunku i zobaczyÂłam go.To byÂł Eryk.ZastanawiaÂłam siĂŞ jak to moÂżliwe.PrzecieÂż wczeÂśniej miaÂł tak odraÂżajÂący zapach.Teraz o dziwo pachniaÂł naprawdĂŞ cudownie i pociÂągajÂąco.MusiaÂło tak byĂŚ nie inaczej jak jego sprawka.StaÂłam siĂŞ po czĂŞÂści nim samym i zapewne teraz pachniaÂłam rĂłwnieÂż lepiej niÂż wczeÂśniej dla niego.Podobnie jak ja on sam wyczuÂł mnie od razu i nasze spojrzenia na chwile siĂŞ spotkaÂły.Przez chwile patrzyliÂśmy na siebie przyjaznym wzrokiem,aÂż przypomniaÂło mi siĂŞ co zamierzaÂłam zrobiĂŚ.Wtedy mĂłj wzrok siĂŞ zmieniÂł,a Eryk widzÂąc to nie zmieniÂł wyrazu twarzy.MusiaÂł przeczuwaĂŚ jakie mam wobec niego zamiary.Przez te kilka sekund nie widocznych dla czÂłowieka duÂżo siĂŞ zmieniÂło.Jednak po chwili i Kinia zauwaÂżyÂła,Âże jest coÂś nie tak.ChwyciÂła mnie za rĂŞkĂŞ i powiedziaÂła:
-Kiro wszystko w porzÂądku?czemu tak stoisz?-odwrĂłciÂłam siĂŞ w jej kierunku
-przepraszam,zamyÂśliÂłam siĂŞ
-czy ty patrzyÂłaÂś na Eryka?-spytaÂła zszokowana
-nie wydawaÂło ci siĂŞ-skÂłamaÂłam
-to ciekawe,ale on nadal siĂŞ na nas patrzy-powiedziaÂła jeszcze bardziej zdezorientowana
-niech siĂŞ patrzy,a teraz choĂŚ my do klasy-powiedziaÂłam udajÂąc nie zainteresowanÂą
Nie chciaÂłam,Âżeby Kinia coÂś siĂŞ domyÂślaÂła.Jednak po jej wyrazie twarzy moÂżna byÂło zauwaÂżyĂŚ,Âże wydaje jej siĂŞ,Âże jÂą okÂłamuje.MiaÂła racjĂŞ,ale chciaÂłam,Âżeby trzymaÂła siĂŞ od niego z daleka.Nie chciaÂłabym,Âżeby i jej coÂś zrobiÂł.Mimo to w tej chwili bardziej zastanawiaÂło mnie to co teraz zrobiĂŚ.Czy wymknÂąĂŚ siĂŞ na nastĂŞpnej przerwie na polowanie i zostaĂŚ w szkole czy zrobiĂŚ tak jak wczeÂśniej planowaÂłam.ByÂłam zaskoczona,Âże Eryk pojawiÂł siĂŞ w szkole po tym co mi zrobiÂł.Pewnie jak zwykle mnie pilnowaÂł,Âżeby nic mi siĂŞ nie staÂło,a teraz jeszcze,aby nikt przeze mnie nie ucierpiaÂł.Tylko gdybym ja siĂŞ wyjawiÂła,on teÂż by musiaÂł i oboje mielibyÂśmy kÂłopoty.
WeszÂłyÂśmy do klasy i zajĂŞÂłyÂśmy swoje miejsca.Po chwili zabrzmiaÂł dzwonek i przyszedÂł kolejny nauczyciel.Podobnie jak poprzednio zaczÂąÂł mĂłwiĂŚ o zbliÂżajÂących siĂŞ egzaminach.Dobrze wiedzieliÂśmy,Âże musimy siĂŞ uczyĂŚ,a oni jeszcze muszÂą nam to przypominaĂŚ.ByÂłam na to nieco zÂła,ale wiedzÂąc co moÂże siĂŞ ze mnÂą staĂŚ prĂłbowaÂłam siĂŞ jak najszybciej uspokoiĂŚ.

Lilith89 · 2011-12-14 21:21:09

Po skoĂączonej lekcji postanowiÂłam,Âże pĂłjdĂŞ zapolowaĂŚ,ale wrĂłcĂŞ do szkoÂły na lekcjĂŞ,Âżeby zobaczyĂŚ siĂŞ jeszcze z Erykiem.PowiedziaÂłam Kini,Âże nie mam ochoty na jedzenie w stoÂłĂłwce bo kiepsko siĂŞ czujĂŞ i pĂłjdĂŞ do szkolnej pielĂŞgniarki,Âżeby mnie zbadaÂła.Przez chwilĂŞ Kinia patrzyÂła na mnie podejrzliwym wzrokiem,ale po chwili rozchmurzyÂła siĂŞ i powiedziaÂła,Âżeby tak zrobiÂła,a ona sama pĂłjdzie coÂś zjeÂśĂŚ.O dziwo nie miaÂła do mnie Âżadnych pretensji i po chwili zeszÂła na dĂłÂł do stoÂłĂłwki zostawiajÂąc mnie samÂą na korytarzu.PoczekaÂłam,aÂż zejdzie,Âżeby nic nie podejrzewaÂła,a nastĂŞpnie wymknĂŞÂłam siĂŞ ze szkoÂły.BĂŞdÂąc poza niÂą poszÂłam do parku bĂŞdÂącego obok niej.Na szczĂŞÂście nie byÂło tam nikogo,wiĂŞc mogÂłam przyspieszyĂŚ tak,Âże nikt mnie nie zauwaÂżyÂł.To znaczy Âżaden czÂłowiek.ZaczĂŞÂła mi siĂŞ podobaĂŚ ta nowa umiejĂŞtnoÂśĂŚ.Jednak przez chwile zastanawiaÂłam siĂŞ czy nikt mnie nie zauwaÂżyÂł.Poza szkoÂła czuÂłam siĂŞ o wiele lepiej,poniewaÂż nie czuÂłam tego okropnego pragnienia tak bardzo jak w niej przez ludzi.Tak duÂżo unoszÂących siĂŞ zapachĂłw mÂąciÂło mi w gÂłowie.SÂądzĂŞ,Âże jeÂśli nie wyszÂłabym teraz na polowanie,nie skoĂączyÂłoby siĂŞ to dobrze dla mnie i dla kogoÂś kto zostaÂłby mojÂą pierwszÂą ludzkÂą ofiarÂą.Po chwili byÂłam juÂż w lesie.BĂŞdÂąc juÂż doÂśĂŚ gÂłĂŞboko w nim zatrzymaÂłam siĂŞ.ZaczerpnĂŞÂłam trochĂŞ ÂświeÂżego powietrza i poczuÂłam zapach mojej przyszÂłej ofiary.WiedziaÂłam dokÂładnie co to i w jakiej odlegÂłoÂści siĂŞ ode mnie znajduje.To byÂło stado saren.Podobnie jak moje pierwsze jako wilka.Bez zastanowienie rzuciÂłam siĂŞ biegiem w tym kierunku,ale tym razem jako czÂłowiek.CzuÂłam tak ogromny gÂłĂłd,Âże nawet nie przejmowaÂłam siĂŞ,ktĂłra z saren bĂŞdzie mojÂą pierwszÂą ofiarÂą.RzuciÂłam siĂŞ na najbliÂższÂą z nich.WgryzÂłam siĂŞ w szyjĂŞ przewracajÂąc sarnĂŞ na ziemie.Reszta z nich w popÂłochu uciekÂła.Jednak zauwaÂżyÂłam to dopiero po chwili jak wypiÂłam caÂłÂą krew z sarny.GÂłĂłd nieco zelÂżaÂł,ale nadal paliÂł moje gardÂło.WstajÂąc usÂłyszaÂłam szelest za sobÂą i natychmiast siĂŞ odwrĂłciÂłam w jego stronĂŞ pokazujÂąc kÂły i gÂłoÂśno warczÂąc.OkazaÂło siĂŞ,Âże to Eryk.MusiaÂł ÂśledziĂŚ mnie,bojÂąc siĂŞ czy komuÂś nie zrobiĂŞ krzywdy w szale mordu.Natychmiast przestaÂłam,a on nie zmieniÂł swojego wyrazu twarzy.Nadal byÂł lekko rozbawiony jak wczeÂśniej na korytarzu.ZdenerwowaÂło mnie to i powiedziaÂłam:
-co ciĂŞ tak bawi Eryku?
-witaj Kiro,ty jesteÂś zabawna
-uwaÂżaj co mĂłwisz bo poÂżaÂłujesz-postraszyÂłam go
-pamiĂŞtaj,Âże jestem od ciebie starszy i silniejszy
-a ty pamiĂŞtaj,Âże w poÂłowie jestem nadal wilkiem-wtedy przestaÂł siĂŞ uÂśmiechaĂŚ
-spokojnie Kiro,jesteÂś nowym wampirem i Âłatwo przejmujÂą na tobÂą kontrole emocje,uwaÂżaj proszĂŞ na to co robisz
-a kogo to sprawka?moÂże mĂłgÂłbyÂś mi to w koĂącu wytÂłumaczyĂŚ?coÂś ty najlepszego narobiÂł-krzyczaÂłam-mogÂłeÂś zostawiĂŚ mnie,Âżebym mogÂła spokojnie umrzeĂŚ,a teraz jestem jeszcze gorszym dziwadÂłem jak byÂłam,mieszaĂącem
-sÂądzĂŞ,Âże juÂż wszystko opowiedziaÂł ci twĂłj ukochany,wiĂŞc nie mam co ci tÂłumaczyĂŚ-odpowiedziaÂł spokojnie-po prostu uratowaÂłem ci Âżycie,gdy twĂłj ukochany nie mĂłgÂł nic zrobiĂŚ
-jak moÂżesz go obwiniaĂŚ,to moja wina i jak jeszcze raz zbliÂżysz siĂŞ do mnie albo do moich bliskich to pamiĂŞtaj,Âże znajdĂŞ ciĂŞ i zabijĂŞ
-Âże co?dlaczego?-spytaÂł zdziwiony
-Âżegnaj
OdpowiedziaÂłam i pobiegÂłam z powrotem do szkoÂły.Nie odwracaÂłam siĂŞ nawet,Âżeby sprawdziĂŚ czy biegnie za mnÂą.MiaÂłam go doÂśĂŚ i nadzieje,Âże wziÂąÂł sobie do serca to co mu powiedziaÂłam.

Lilith89 · 2011-12-14 21:21:34

BĂŞdÂąc juÂż w parku zatrzymaÂłam siĂŞ.ZastygÂłam z przeraÂżenia,poniewaÂż nie wiedziaÂłam co mam teraz zrobiĂŚ.Przy wejÂściu w parku staÂłam Kinia i patrzyÂła na mnie ze zdziwionÂą minÂą.MusiaÂła mnie ÂśledziĂŚ,martwiÂąc siĂŞ o mnie.Nie majÂąc wyboru w koĂącu ruszyÂłam z miejsca spotykajÂąc siĂŞ z niÂą po Âśrodku parku.Nie odezwaÂłam siĂŞ pierwsza,poniewaÂż to ona zabraÂła pierwsza gÂłos:
-Kiro,co ty tutaj robisz?
-y...-nie mogÂłam wydusiĂŚ z siebie sÂłowa
Nagle poczuÂłam,Âże ktoÂś za mnÂą stoi.Nie czekajÂąc dÂługo odezwaÂł siĂŞ za mnie:
-witaj Kiniu,to ja wyciÂągnÂąÂłem jÂą na dwĂłr-odezwaÂł siĂŞ Eryk
-witaj,skÂąd wiesz jak mam na imiĂŞ?-spytaÂła nadal zaskoczona,sama nie wiedzÂąc co ma teraz zrobiĂŚ
-sÂłyszaÂłem kiedyÂś jak rozmawiaÂłyÂście-zaczÂąÂł siĂŞ usprawiedliwiaĂŚ,gdy nagle mu przerwaÂła
-jak to sÂłyszaÂłeÂś?co jeszcze wiesz na mĂłj temat?i skÂąd do cholery znasz KirĂŞ?-wykrzykujÂąc to Kinia popatrzyÂła rĂłwnieÂż i na mnie ze zÂłoÂściÂą,Âże o niczym nie wiedziaÂła
-wybacz Kiniu-w koĂącu udaÂło mi siĂŞ coÂś wydusiĂŚ,ale przerwaÂł mi Eryk
-to moja wina-odpowiedziaÂł-nie chciaÂłem,Âżeby ci o tym mĂłwiÂła
-niby dlaczego przecieÂż jesteÂśmy przyjaciĂłÂłkami?-powiedziaÂła juÂż spokojniej
-mamy swoje powody,ale nie mogĂŞ ci ich zdradziĂŚ-mĂłwiÂąc to popatrzyÂł na mnie czekajÂąc,aÂż go wesprze jednak nic nie powiedziaÂłam
-Kiro,o co chodzi?-spytaÂła mnie
-przykro mi Kiniu,ale nie mogĂŞ o tym mĂłwiĂŚ,ale mam nadziejĂŞ,Âże mnie zrozumiesz-powiedziaÂłam bÂłagalnym tonem
-nie,ja juÂż nic nie rozumiem,ciÂągle coÂś przede mnÂą ukrywasz-ÂżaliÂła siĂŞ-jednak skoro nie chcesz mi powiedzieĂŚ to znaczy,Âże nie jesteÂśmy przyjaciĂłÂłkami
-co?dlaczego tak mĂłwisz?-powiedziaÂłam prawie z pÂłaczem
-bo przyjaciĂłÂłki nic przed sobÂą nie ukrywajÂą
Po czym odwrĂłciÂła siĂŞ i szybko odeszÂła w stronĂŞ szkoÂły.Nagle mĂłj bĂłl przemieniÂł siĂŞ w zÂłoÂśĂŚ.Nie mogÂłam wytrzymaĂŚ targajÂących mnie emocji.Po chwili poczuÂłam jak ogromne ciepÂło zaczyna rozchodziĂŚ siĂŞ po moim ciele.ZaczĂŞÂłam siĂŞ trzÂąÂśĂŚ z nerwĂłw.PrĂłbowaÂłam to jakoÂś zatrzymaĂŚ,ale nie umiaÂłam.Eryk widzÂąc mnie,domyÂśliÂł siĂŞ,Âże ze zÂłoÂści zaczynam siĂŞ przemieniaĂŚ.Nie tracÂąc chwili,zaryzykowaÂł i zÂłapaÂł mnie za obie rĂŞce przyciskajÂąc mnie mocno do siebie.PoczuÂłam niewielki chÂłĂłd,ktĂłry byÂł wczeÂśniej o wiele wiĂŞkszy.Nagle poczuÂłam jak moje nogi odrywajÂą siĂŞ od ziemi,a on niesie mnie biegnÂąc z powrotem do lasu.Po chwili,gdy byliÂśmy w lesie puÂściÂł mnie.OdrzuciÂło mnie od niego na kilka metrĂłw.UpadajÂąc na ziemiĂŞ byÂłam juÂż na czterech Âłapach.ByÂłam tak na niego wÂściekÂła,Âże odwrĂłciÂłam siĂŞ w jego kierunku i gÂłoÂśno zawarczaÂłam majÂąc ochotĂŞ go rozszarpaĂŚ.Eryk staÂł jak wryty nie wiedzÂąc co ma zrobiĂŚ.Jednak wziÂąÂł siĂŞ na odwagĂŞ i odezwaÂł siĂŞ do mnie powoli oraz spokojnie prĂłbujÂąc mnie juÂż bardziej nie prowokowaĂŚ:
-Kiro spokojnie,nie chcesz mnie zabiĂŚ
Na jego sÂłowa zbliÂżyÂłam siĂŞ nieco i jeszcze bardziej zawarczaÂłam ze zÂłoÂści.Na to on dalej:
-Kiro proszĂŞ ciĂŞ,bĂŞdziesz tego ÂżaÂłowaĂŚ
ZawrzaÂło we mnie jeszcze bardziej.CaÂła sytuacja nie trwaÂła zbyt dÂługo,ale coraz bardziej jego sÂłowa zaczynaÂły mnie draÂżniĂŚ.Tak bardzo chciaÂłam go zabiĂŚ.PragnĂŞÂłam tego jak niczego innego.Dlatego nie chcÂąc juÂż czekaĂŚ dÂłuÂżej podniosÂłam ÂłapĂŞ szykujÂąc siĂŞ do biegu,gdy nagle usÂłyszaÂłam ÂłamiÂące siĂŞ gaÂłĂŞzie pod czyimÂś ciĂŞÂżarem.UspokoiÂło mnie trochĂŞ i oboje spoglÂądnĂŞliÂśmy w kierunku haÂłasu.Po chwili zobaczyÂłam zbliÂżajÂącÂą siĂŞ KiniĂŞ.Gdy bliÂżej do nas podeszÂłam i zobaczyÂła co siĂŞ dzieje,przeraziÂła siĂŞ i stanĂŞÂła bez ruchu.OdezwaÂł siĂŞ do niej Eryk:
-Kiniu spokojnie,nie ruszaj siĂŞ-powiedziaÂł
-co to ma byĂŚ?co to za potwĂłr?-powiedziaÂła ledwo,przeraÂżona
SÂłowo potwĂłr zabrzmiaÂło dla mnie okropnie.PoczuÂłam wielki bĂłl przeszywajÂący mnie od Âśrodka.ByÂł dla niej czymÂś okropnym.WiedzÂąc,Âże juÂż mnie widziaÂła stwierdziÂłam,Âże muszĂŞ jej powiedzieĂŚ.Nie dbaÂłam juÂż o konsekwencje.ChciaÂłam siĂŞ z niÂą pogodziĂŚ.MyÂślÂąc o tym stanĂŞÂłam na dwĂłch Âłapach i przemieniÂłam siĂŞ z powrotem w czÂłowieka.Kinia widzÂąc mnie zemdlaÂła,ale Eryk zdÂąÂżyÂł jÂą zÂłapaĂŚ zanim upadÂła na ziemiĂŞ.ZapadÂła cisza.

Lilith89 · 2011-12-14 21:22:01

Gdy chciaÂłam podejÂśĂŚ do Eryka poczuÂłam za sobÂą znanÂą woĂą wilka.To byÂł mĂłj ukochany wilk.Natychmiast siĂŞ odwrĂłciÂłam i spojrzaÂłam na niego.StaÂł juÂż jako czÂłowiek.Po jego minie nie mogÂłam nic odczytaĂŚ.Jego twarz przypominaÂła posÂąg,niewyraÂżajÂący Âżadnych emocji.MiaÂłam wielkÂą ochotĂŞ podejÂśĂŚ do niego i przytuliĂŚ go mocno,ale siĂŞ powstrzymaÂłam.Nagle odezwaÂł siĂŞ do mnie.Jego ton byÂł zgodny z jego wyrazem twarzy,zimny i mroczny jak nigdy wczeÂśniej:
-co ty Kiro wyprawiasz?wiesz przecieÂż,Âże nie moÂżesz pokazywaĂŚ siĂŞ publicznie,grozi za to kara
-wiem,ale ona nagle weszÂła i nie widziaÂła mnie jako czÂłowieka tylko ,, potwora '' - przypomniaÂłam sobie jak mnie okreÂśliÂła i ledwo wypowiedziaÂłam to sÂłowo powoli i cicho
-mimo wszystko powinnaÂś juÂż iÂśĂŚ,ja siĂŞ tym zajmĂŞ
-jak to zajmiesz?co masz na myÂśli?chcesz jÂą zabiĂŚ!
-jeÂśli bĂŞdĂŞ musiaÂłam to tak
-co?nie moÂżesz tego zrobiĂŚ-odpowiedziaÂł Eryk
-i kto to mĂłwi?krwiopijca,ktĂłry nie Âżywi siĂŞ ludzkÂą krwiÂą-prychnÂąÂł Artur
-pijĂŞ krew,ale nie ludzkÂą
-od kiedy?-i nie dokoĂączyÂł,poniewaÂż mu przerwaÂłam
on ma racjĂŞ,to moja przyjaciĂłÂłka i nie moÂżesz mi tego zrobiĂŚ-wykrzyczaÂłam
-spokojnie Kiro-odezwaÂł siĂŞ Eryk-nie musimy jÂą zabijaĂŚ
-jak to?a co chcesz zrobiĂŚ?
-moÂżemy jÂą zauroczyĂŚ,Âże nie bĂŞdzie nic pamiĂŞtaĂŚ
-co?jak to moÂżliwe?-dodaÂł Artur
-my krwiopijcy potrafimy to,poniewaÂż mamy takÂą umiejĂŞtnoÂśĂŚ
-dobrze,zrĂłbmy to-dodaÂłam choĂŚ miaÂłam jej ochotĂŞ o wszystkim opowiedzieĂŚ,poniewaÂż nie chciaÂłam mieĂŚ przed niÂą Âżadnych tajemnic jak wczeÂśniej
-musimy poczekaĂŚ,aÂż siĂŞ ocknie-powiedziaÂł Eryk
PodeszÂłam do Eryka i Kinii.PodnieÂśliÂśmy i oparliÂśmy jÂą o drzewo.Po chwili ocknĂŞÂła siĂŞ.Wtedy Eryk powiedziaÂł do niej zanim sama siĂŞ odezwaÂła:
-Kiniu staliÂśmy w trĂłjkĂŞ w lesie i rozmawialiÂśmy,a gdy przyszÂłaÂś potknĂŞÂłaÂś siĂŞ o gaÂłÂąÂź,upadÂłaÂś i straciÂłaÂś przytomnoÂśĂŚ,a teraz powinniÂśmy iÂśĂŚ z tobÂą do pielĂŞgniarki
-a tak,nic nie pamiĂŞtam-odpowiedziaÂła zmieszana
-czeÂśĂŚ Kiniu,jak siĂŞ czujesz?-zapytaÂłam
-kiepsko- po czym uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ
-w takim razie pĂłjdĂŞ jÂą zanieÂśĂŚ do pielĂŞgniarki-powiedziaÂł Eryk,po czym wziÂąÂł Kinie na rĂŞce i wyszedÂł z lasu kierujÂąc siĂŞ w stronĂŞ szkoÂły
ZostaÂłam sama z Arturem.Nie czekajÂąc dÂługo odezwaÂłam siĂŞ pierwsza:
-jak mogÂłeÂś chcieĂŚ zabiĂŚ mojÂą przyjaciĂłÂłkĂŞ?nie wiem czemu,ale zmieniÂłeÂś siĂŞ i wiedz,Âże jak coÂś siĂŞ jej stanie to znajdĂŞ ciĂŞ i porachujĂŞ siĂŞ z tobÂą
-Kiro uspokĂłj siĂŞ-powiedziaÂł cicho-to twoja wina,nie panujesz nad sobÂą i to przez ciebie musiaÂłaby zginÂąĂŚ bo takie jest nasze prawo,a ty je zÂłamaÂłaÂś i dobrze o tym wiesz
-co?mam gdzieÂś takie prawo i skoro ono jest waÂżniejsze niÂż to co ja czujĂŞ i robiĂŞ to wiĂŞcej nie pokazuj siĂŞ tu-powiedziaÂłam prawie ze Âłzami w oczach-nie chce ciĂŞ znaĂŚ skoro nie moÂżesz zaakceptowaĂŚ tego czym siĂŞ staÂłam i nie moja wina,Âże chciaÂłeÂś zabiĂŚ mojÂą przyjaciĂłÂłkĂŞ,a teraz wynoÂś siĂŞ stÂąd i nigdy nie wracaj-wykrzyczaÂłam
-przestaĂą,nie wiesz co mĂłwisz,poniewaÂż majÂą przewagĂŞ nad tobÂą emocje i bĂŞdziesz tego ÂżaÂłowaĂŚ-powiedziaÂł ÂłamiÂąc siĂŞ w koĂącu
-juÂż ÂżaÂłuje,Âże daÂłam siĂŞ nabraĂŚ na twoje sztuczki,a tak naprawdĂŞ to ty jesteÂś zÂły,a nie Eryk
-Kiro proszĂŞ ciĂŞ,nie rĂłb tego-powiedziaÂł bÂłagalnym tonem
Nie chcÂąc juÂż go sÂłuchaĂŚ odwrĂłciÂłam siĂŞ od niego i udaÂłam siĂŞ w stronĂŞ szkoÂły.Po chwili usÂłyszaÂłam tylko pisk,a nastĂŞpnie wycie wilka.Jedno jednak miaÂł racjĂŞ,targaÂły mnÂą emocjĂŞ i wiem,Âże bĂŞdĂŞ musiaÂła zaczÂąĂŚ siĂŞ uczyĂŚ siĂŞ panowaĂŚ nad nimi,poniewaÂż moÂże siĂŞ to dla mnie Âźle skoĂączyĂŚ.SzÂłam nadal kierujÂąc siĂŞ w stronĂŞ szkoÂły,nie odwracajÂąc siĂŞ za siebie.Nie sÂłyszaÂłam juÂż Âżadnego odgÂłosu z lasu.Jednak to ja nie mogÂąc dÂłuÂżej trzymaĂŚ w sobie skrywany gniew i Âżal,upadÂłam kolanami na ziemie i zaczĂŞÂłam pÂłakaĂŚ jak dziecko.DaÂłam upust swoim emocjÂą i po dÂłuÂższej chwili bĂłl zelÂżaÂł.MusiaÂłam teraz zdecydowaĂŚ co zrobiĂŚ.Nie mogÂłam siĂŞ przecieÂż tak pokazaĂŚ na kolejne lekcje chyba,Âże uda mi siĂŞ wymyÂśliĂŚ jakÂąÂś wymĂłwkĂŞ.Po zastanowieniu siĂŞ podjĂŞÂłam decyzjĂŞ,Âże pĂłjdĂŞ do pielĂŞgniarki zobaczyĂŚ co z KiniÂą i Erykiem,a nauczycielce powiem,Âże teÂż siĂŞ przewrĂłciÂłam i moÂże nie bĂŞdzie na mnie krzyczeĂŚ.

Lilith89 · 2011-12-26 20:14:03

KierujÂąc siĂŞ w stronĂŞ wejÂścia do szkoÂły zauwaÂżyÂłam,Âże wychodzi z niej Eryk.ZdziwiÂłam siĂŞ,Âże tak szybko zostawiÂł mojÂą przyjaciĂłÂłkĂŞ,wiĂŞc spytaÂłam bĂŞdÂąc juÂż blisko niego:
-co ty tutaj robisz?gdzie Kinia?
-spokojnie,odprowadziÂłem jÂą do pielĂŞgniarki,ale usÂłyszaÂłem twĂłj pÂłacz i chciaÂłem sprawdziĂŚ co z tobÂą, czy wszystko w porzÂądku?-byÂł zmartwiony
-nic mi nie jest-uspokoiÂłam go-po prostu musiaÂłam wyrzuciĂŚ z siebie te wszystkie emocje i czujĂŞ siĂŞ juÂż lepiej
-to dobrze,a co z twoim wilkiem?-spytaÂł zaciekawiony
-nie martw siĂŞ o niego-odpowiedziaÂłam-juÂż ja dopilnuje,Âżeby nikogo nie skrzywdziÂł
-chodzi ci o przyjaciĂłÂłkĂŞ?-zapytaÂł
-teÂż-odpowiedziaÂłam uÂśmiechajÂąc siĂŞ-sÂłuchaj chciaÂłam ci podziĂŞkowaĂŚ za to,Âże mi z niÂą pomogÂłeÂś
-nie ma za co-uÂśmiechnÂąÂł siĂŞ i dodaÂł-zrobiÂłabyÂś to samo
-pewnie tak,ale powiedz mi jak to zrobiÂłeÂś?jak jÂą zauroczyÂłeÂś?-spytaÂłam zaciekawiona
-to nic trudnego,ty teÂż to potrafisz tylko musisz sama sprĂłbowaĂŚ
-pewnie masz racjĂŞ,ale myÂślĂŞ,Âże powinnam iÂśĂŚ do domu-zaczĂŞÂłam siĂŞ usprawiedliwiaĂŚ-dziÂś duÂżo siĂŞ wydarzyÂło i nie chciaÂłabym,Âżeby znowu coÂś zÂłego siĂŞ staÂło przeze mnie tym bardziej,Âże czuje jakby coÂś siĂŞ staÂło w domu-oznajmiÂłam swoje dziwne odczucia
-to ciekawe i myÂślĂŞ,Âże powinnaÂś to sprawdziĂŚ,a ja powiem nauczycielce,Âże Âźle siĂŞ poczuÂłaÂś i pielĂŞgniarka kazaÂła ci iÂśĂŚ do domu
-byÂłabym wdziĂŞczna-uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ i zaczĂŞÂłam iÂśĂŚ w stronĂŞ domu
-Kiro
UsÂłyszaÂłam jak mnie jeszcze zawoÂłaÂł i odwrĂłciÂłam siĂŞ,a on dodaÂł:
-nie masz nic przeciwko jeÂśli przyszedÂłbym pĂłÂźniej i sprawdziÂł czy u ciebie wszystko w porzÂądku?-zapytaÂł
-oczywiÂście,Âże nie-odpowiedziaÂłam i odwrĂłciÂłam siĂŞ z powrotem
Eryk nic wiĂŞcej nie powiedziaÂł tylko zniknÂąÂł w drzwiach szkoÂły.Ja natomiast udaÂłam siĂŞ do domu.Nie wiedziaÂłam czemu,ale czuÂłam,Âże coÂś siĂŞ staÂło.MiaÂłam tylko nadzieje,Âże moje przeczucia siĂŞ nie sprawdzÂą.Nie chcÂą dÂłuÂżej traciĂŚ czasu stwierdziÂłam,Âże pobiegnĂŞ.Czym prĂŞdzej udaÂłam siĂŞ w najbliÂższÂą zalesiaÂłÂą okolicĂŞ,Âżeby jak najprĂŞdzej porozumieĂŚ siĂŞ z dziadkami.ChciaÂłam usÂłyszeĂŚ ich myÂśli,wiĂŞc zmieniÂłam siĂŞ w wilka.O dziwo po raz pierwszy nic nie sÂłyszaÂłam.Totalna cisza,ktĂłra naprawdĂŞ mnie przeraziÂła.ZaczĂŞÂłam krzyczeĂŚ w myÂślach woÂłajÂąc ich,ale nikt nie odpowiadaÂł.ZbliÂżajÂąc siĂŞ coraz bliÂżej domu poczuÂłam woĂą krwi,ktĂłra stawaÂła siĂŞ coraz silniejsza.WpadÂłam w szaÂł.Znowu moje gardÂło paliÂło,wzniecajÂąc w nim coraz wiĂŞkszy pÂłomieĂą,ÂżÂądzy krwi.Tym bardziej,Âże wyczuwaÂłam nie tylko zapach moich dziadkĂłw,ale teÂż podobnym zapach rĂłwnieÂż do mojego.Nie tak ohydny jak wczeÂśniej,ale wiedziaÂłam czyj.JuÂż kiedyÂś go poczuÂłam.Ta noc,w ktĂłrej wyszÂłam na spacer,Âżeby ochÂłonÂąĂŚ po kÂłĂłtni z dziadkami.To byÂł ten sam wampir,ktĂłry chciaÂł na mnie zapolowaĂŚ.Widocznie wrĂłciÂł sprawdziĂŚ,czy nadal tu mieszkam.Jak ÂśmiaÂł wchodziĂŚ na mĂłj teren-pomyÂślaÂłam wÂściekÂła.
Po chwili wybiegÂłam z lasu na podwĂłrko przed domem.ZobaczyÂłam,Âże bramka od podwĂłrka i drzwi od domu sÂą otwarte.Czym prĂŞdzej zmieniÂłam siĂŞ w czÂłowieka.PodbiegÂłam do bramki i zobaczyÂłam kaÂłuÂżĂŞ krwi,a w niej mojego ukochanego psa.Przez chwilĂŞ stanĂŞÂłam nad nimi i prĂłbowaÂłam siĂŞ zebraĂŚ w sobie oraz przygotowaĂŚ na najgorsze.Gdy doszÂłam do siebie podeszÂłam do drzwi.NastĂŞpnie weszÂłam na korytarz,ale nie widziaÂłam krwi,a jedynie jej unoszÂący siĂŞ zapach.Nagle usÂłyszaÂłam haÂłas w kuchni.PodbiegÂłam tam czym prĂŞdzej i zobaczyÂłam,Âże leÂżÂą na podÂłodze zmasakrowane ciaÂła moich dziadkĂłw.ByÂły caÂłe we krwi,a nad nimi staÂł zadowolony Ăłw wampir,ktĂłry dokonaÂł masakry na mojej rodzinie.Jego uÂśmiech tak mnie rozzÂłoÂściÂł,Âże przestaÂłam logicznie myÂśleĂŚ.Bez zastanowienia odsÂłoniÂłam kÂły i wydaÂłam z siebie gÂłoÂśny charkot.Wampir widzÂąc mĂłj gniew odpowiedziaÂł mi tym samym i po chwili rzuciÂł siĂŞ na mnie przewracajÂąc nas na ziemie.OdgÂłos jaki wydaÂła podÂłoga byÂł ogromny.Jeden wielki huk,ktĂłry usÂłyszaÂłby nawet czÂłowiek z duÂżej odlegÂłoÂści.Nie chciaÂłam daĂŚ za wygranÂą,wiĂŞc natychmiast zrzuciÂłam go z siebie i od razu wskoczyÂłam na niego prĂłbujÂąc zatopiĂŚ w jego szyi kÂły.Niestety przewidziaÂł mĂłj ruch i ubiegÂł mnie odrzucajÂąc moje ciaÂło przez siebie na zewnÂątrz.PrzeleciaÂłam kilka metrĂłw uderzajÂąc w pÂłot,ktĂłry rozwaliÂł siĂŞ pod wpÂływem mojego ciĂŞÂżaru.Natychmiast pamiĂŞtajÂąc o tym,Âże jest bardzo szybki,zerwaÂłam siĂŞ z powrotem na nogi,ale nie byÂło go juÂż w domu.CzuÂłam jednak,Âże gdzieÂś tu jest.OdwrĂłciÂłam siĂŞ w stronĂŞ lasu i zobaczyÂłam go,Âże stoi przed nim ÂśmiejÂąc siĂŞ ze mnie.MĂłj gniew nie zelÂżaÂł i domyÂśliÂłam siĂŞ,Âże lepiej bĂŞdzie mi go zabiĂŚ jako wilk,wiĂŞc czym prĂŞdzej zaczĂŞÂłam biec w stronĂŞ wampira.Po drodze zamieniÂłam siĂŞ w wilka,a on nie ruszyÂł siĂŞ z miejsca.

Lilith89 · 2011-12-26 20:14:22

StanĂŞÂłam,wiĂŞc przed nim obnaÂżajÂąc kÂły i wyjÂąc przeraÂźliwie,Âżeby go zdenerwowaĂŚ.Nie musiaÂłam dÂługo czekaĂŚ bo nagle rzuciÂł siĂŞ na mnie z kÂłami.WalczyliÂśmy przez dÂłuÂższy czas bez rezultatĂłw,tarzajÂąc siĂŞ po ziemi i prĂłbujÂąc siebie ugryÂźĂŚ.Gdy nagle upadajÂąc na ziemie usÂłyszaÂłam szelest w lesie, na moment popatrzyÂłam siĂŞ,Âżeby zobaczyĂŚ co to i wampir rĂłwnieÂż.To byÂła Artur,musiaÂł usÂłyszeĂŚ,Âże coÂś siĂŞ tu dzieje.WidzÂąc,Âże wampir nadal siĂŞ na niego patrzy,rzuciÂłam siĂŞ na niego z caÂłej siÂły przewracajÂąc go na ziemie i gryzÂąc go mocno w szyjĂŞ.Wampir zawyÂł z bĂłlu,ale po chwili zaczÂąÂł siĂŞ ÂśmiaĂŚ.ZdziwiÂło mnie to strasznie,wiĂŞc go zostawiÂłam i stanĂŞÂłam obok juÂż jako czÂłowiek.Obok mnie stanÂąÂł Artur.Nagle Âźle siĂŞ poczuÂłam.Moje gardÂło zaczĂŞÂło mnie strasznie boleĂŚ.Nie tak jak wczeÂśniej bo zaczĂŞÂłam siĂŞ dÂławiĂŚ jakbym miaÂła coÂś w gardle i nie mogÂła tego wypluĂŚ.Coraz gorzej byÂło mi zÂłapaĂŚ oddech.Nie wiedziaÂłam co siĂŞ ze mnÂą dzieje.Artur przeraÂżony zaczÂąÂł krzyczeĂŚ do mnie trzymajÂąc mnie za ramiĂŞ:
-Kiro co siĂŞ dzieje?czemu nie moÂżesz oddychaĂŚ?
Nie mogÂłam mu odpowiedzieĂŚ.Ledwo ÂłapaÂłam powietrze.Nagle z zza krzakĂłw wybiegÂła kolejna osoba.To byÂł Eryk.On rĂłwnieÂż musiaÂł wszystko usÂłyszeĂŚ.Tak samo jak Artur zaczÂąÂł siĂŞ pytaĂŚ:
-co siĂŞ dzieje?Arturze co jej jest?
-to przez tego krwiopijce,on jej coÂś zrobiÂł jak go ugryzÂła-odpowiedziaÂł
-coÂś ty narobiÂł?-zÂłapaÂł wampira za ubranie i potrzÂąsnÂąÂł nim
-tym razem jej nie pomoÂżesz-powiedziaÂł szyderczo ze Âśmiechem
-co to ma znaczyĂŚ?-dodaÂł Artur
-ona umrze
-niby czemu?tylko cie ugryzÂła-powiedziaÂł Artur
-o nie-nagle powiedziaÂł Eryk
-co to ma znaczyĂŚ,czy coÂś o tym wiesz?
-wiem co on zrobiÂł-odpowiedziaÂł zjadÂł wilcze ziele,ktĂłre zabija wilkoÂłaki po spoÂżyciu,a wampirom nie szkodzi
-co?zabije go
-nie,ja to zrobiĂŞ
Po czym wbiÂł kÂły z drugiej strony szyi wampira i oderwaÂł mu gÂłowĂŞ.NastĂŞpnie zÂłapaÂł mnie za ramiĂŞ i powiedziaÂł:
-Kiro przykro mi,ale tym razem wyssanie wilczego ziela w twojej krwi nie pomoÂże,poniewaÂż szybciej dziaÂła niÂż nasz jad i niszczy caÂły organizm-powiedziaÂł prawie ze Âłzami w oczach-przepraszam,Âże nie zdÂąÂżyÂłem na czas,ale nauczycielka przeciÂągnĂŞÂła lekcje i nie mogÂłem wyjÂśĂŚ wczeÂśniej
-to nie twoja wina Eryk-powiedziaÂł Artur-robiÂłeÂś zawsze wszystko,Âżeby jÂą chroniĂŚ mimo,Âże byÂłeÂś kimÂś czego nienawidzĂŞ,a teraz jeszcze bardziej,Âże pozabijaÂł jej rodzinĂŞ i nie oszczĂŞdziÂł nawet jej
Po czym Eryk rozglÂądnÂąÂł siĂŞ dookoÂła i zobaczyÂł,Âże naprawdĂŞ staÂło siĂŞ coÂś okropnego.Tym bardziej wydawaÂł siĂŞ przybity i wÂściekÂły na to co siĂŞ staÂło.Po chwili,gdy juÂż naprawdĂŞ ledwo oddychaÂłam leÂżÂąc na ziemi,Artur rĂłwnieÂż wziÂąÂł mnie podciÂągnÂąÂł trzymajÂąc mnie za drugie ramiĂŞ i powiedziaÂł:
-Kiro mi rĂłwnieÂż przykro,Âże tak siĂŞ staÂło-powiedziaÂł rĂłwnieÂż ze Âłzami w oczach-tak bardzo staraÂłem siĂŞ trzymaĂŚ ciĂŞ z daleka od wszystkich niebezpieczeĂąstw,ale nie udaÂło mi siĂŞ-zaszlochaÂł-na dodatek na koniec jeszcze pokÂłĂłciÂłem siĂŞ z tobÂą o twojÂą przyjaciĂłÂłkĂŞ,nie chciaÂłem jej zabiĂŚ i bardzo cie przepraszam,wybacz mi skarbie-dodaÂł cicho-tak bardzo cie kocham i nie chce,ÂżebyÂś odeszÂła beze mnie
WidziaÂłam jak oboje nade mnÂą pÂłaczÂą,ale nie mogÂłam nic zrobiĂŚ.Tak bardzo Âźle siĂŞ czuÂłam,Âże zostawiam ich samych przy takich okolicznoÂściach.MiaÂłam nadziejĂŞ,Âże pochowajÂą mnie razem z dziadkami i psem.WydajÂąc ostatni oddech wysiliÂłam siĂŞ jak bardziej mogÂłam,Âżeby mnie usÂłyszeli i powiedziaÂłam:
-tak bardzo bĂŞdzie mi was brakowaĂŚ bo obu was kocham
po czym oboje przytulili mnie do siebie i powiedzieli to samo do mnie:
-mi ciebie teÂż,kocham ciĂŞ Kiro
Ja nie chcÂąc ich zasmuciĂŚ bardziej uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ lekko i wydaÂłam ostatni oddech,nie mogÂąc zÂłapaĂŚ juÂż wiĂŞcej powietrza,umarÂłam.
Po chwili zobaczyÂłam stojÂących koÂło mnie rodzicĂłw,dziadkĂłw i psa.Stali w jasnym Âświetle i nie chcÂąc dÂłuÂżej czekaĂŚ,odwrĂłciÂłam siĂŞ jeszcze,Âżeby zobaczyĂŚ ostatni raz swoich ukochanym,niepotrzebnie pÂłaczÂących nad moim ciaÂłem bo nie czuÂłam ÂżÂądnego bĂłlu i byÂłam szczĂŞÂśliwa widzÂąc w koĂącu mojÂą caÂłÂą rodzinĂŞ,wiĂŞc podeszÂłam do ÂświatÂła,znikajÂąc po chwili razem z nimi.

Raistlin · 2011-12-28 11:32:26

ZakoĂączenie smutne a myÂślaÂłem, Âże bĂŞdzie happy end znajdÂą szybko jakieÂś antidotum czy coÂś.

btw. ten serial powinien Ci siĂŞ spodobaĂŚ http://zalukaj.tv/sezon-serialu/teen_wolf_,303/

#41 2011-12-14 21:20:44

Re: Vamp-Wolf

#42 2011-12-14 21:21:09

Re: Vamp-Wolf

#43 2011-12-14 21:21:34

Re: Vamp-Wolf

#44 2011-12-14 21:22:01

Re: Vamp-Wolf

#45 2011-12-26 20:14:03

Re: Vamp-Wolf

#46 2011-12-26 20:14:22

Re: Vamp-Wolf

#47 2011-12-28 11:32:26

Re: Vamp-Wolf

Stopka forum