RozdziaÂł 3

IdÂź w Âślad i schodÂź

   Riverwind staÂł na skraju rozpadliny. PoniÂżej, ukryte w k³êbiÂącym siĂŞ dymie, kr¹¿yÂło coÂś Âśmiertelnie groÂźnego. StaÂł tak, aÂż usÂłyszaÂł sÂłodki gÂłos woÂłajÂący jego imiĂŞ.
- Goldmoon!
   Po drugiej stronie rozpadliny czekaÂła Goldmoon. Jej delikatna baÂła szata i jasne wÂłosy powiewaÂły na wietrze. ÂŻaÂłoÂśnie go nawoÂływaÂła. Riverwind czuÂł siĂŞ bezradny, desperacko pragn¹³ siĂŞ do niej dostaĂŚ. Nie byÂło drogi – Âżadnego mostu, liny, nawet pnÂączy po ktĂłrych mĂłgÂłby siĂŞ wspi¹Ì. Za plecami Goldmoon ukazaÂły siĂŞ wysokie postacie. Jedna to Loreman, druga… jej ojciec, Arrowthorn. Chwycili jÂą za rĂŞce i odciÂągnĂŞli wstecz. WalczyÂła, lecz byli silniejsi. Serce Riverwinda szalaÂło. Musi siĂŞ przedostaĂŚ! PĂłjdzie wstecz i znajdzie innÂą drogĂŞ.
   OdwrĂłciÂł siĂŞ gwaÂłtownie a za plecami ukazaÂł siĂŞ, krzywiÂąc siĂŞ nienawistnie, Hollow-sky. ByÂł trupio blady a odzienie miaÂł poplamione grobowym mchem. Bez jednego sÂłowa rozpoczĂŞli walkĂŞ. Riverwind byÂł wiĂŞkszy, lecz siÂła martwego mĂŞÂżczyzny byÂła nieugiĂŞta. Riverwind zostaÂł odpchniĂŞty. ZaparÂł siĂŞ piĂŞtami i ugi¹³ kolana prĂłbujÂąc dopaœÌ Hollow-sky na wysokoÂści piersi by zyskaĂŚ jak¹œ przewagĂŞ. Nie pomogÂło. Po chwili piĂŞty myÂśliwego wisiaÂły w powietrzu. Jednym, silnym ruchem Hollow-sky wrzuciÂł Riverwinda w rozpadlinĂŞ.
   O dno uderzyÂł niemal natychmiast. Z zaskoczenia nie mĂłgÂł nawet siĂŞ za bardzo poruszaĂŚ. Dym wypeÂłniÂł mu oczy i nos. DÂźwiĂŞki ruchu jakoÂś przebiÂły siĂŞ do ÂświadomoÂści oszoÂłomionego umysÂłu. Krew Riverwindowi zlodowaciaÂła gdy usÂłyszaÂł potĂŞÂżne wycie.
   Wilki! ByÂły wszĂŞdzie dokoÂła. ChciaÂł wstaĂŚ, podnieœÌ siĂŞ na kolana, lecz dopadÂły go jednym, dzikim, cichym ruchem.  Riverwind ÂłamaÂł im koÂści goÂłymi dÂłoĂąmi, lecz kÂły szarpaly mu ramiona i nogi. Wilki go powaliÂły na plecy i przygniotÂły. NajwiĂŞkszy z nich zbliÂżyÂł siĂŞ do jego postaci rozpostartej na ksztaÂłt orÂła. Kyanor. ÂŁeb zwierza opadÂł niÂżej, czerwony oczy wwierciÂły siĂŞ w spojrzenie Riverwinda. Ostre jak noÂże kÂły przebiÂły gardÂło mieszkaĂąca rĂłwnin…
   Riverwind usiadÂł z takim rozpĂŞdem, Âże Âłokciem uderzyÂł w wapienny gÂłaz za swymi plecami. Koszmar senny. Oddycha Âł ciĂŞÂżko i chrapliwie wypuszczajÂąc caÂłe k³êby pary z ust prosto w gĂłrskie powietrze. Catchflea, gdzieÂś caÂłkiem blisko, chrapaÂł ÂśpiÂąc snem sprawiedliwego.
   UspokĂłj siĂŞ, powiedziaÂł do siebie. To nie byÂło rzeczywiste.
   A moÂże i byÂło?
   Riverwind usÂłyszaÂł dziwny szelest, gdzieÂś na mrocznej skarpie, a potem dÂźwiĂŞk spadajÂących kamykĂłw. Groza snu powrĂłciÂła, lecz zdoÂłaÂł jÂą opanowaĂŚ. W tamtym kozmarze byÂł bezbronny. W budzÂącym siĂŞ Âświecie zdecydowanie bezbronny nie byÂł.
- Pst, Catchflea! – szepn¹³ siĂŞgajÂąc po szablĂŞ.
   Stary mĂŞÂżczyzna straciÂł na chwilkĂŞ rytm chrapania, po czy wrĂłciÂł do normalego dÂźwiĂŞku pracujÂącej piÂły.
- ObudÂź siĂŞ! – powtĂłrzyÂł Riverwind wzmacniajÂąc wypowiedÂź lekkim kopniakiem.
   Catchflea chrapn¹³ i otworzyÂł szeroko oczy.
- Co…? Ciemny poranek, tak?
- ƶ¶! Kto¶ tu jest!
- A kto by tu ³azi³. WêkszoœÌ podró¿nych unika gór.
- Nocni Biegacze – ponuro stwierdziÂł Riverwind.
- Wilki? Co mam robiĂŚ?
- Ty, nic. ZostaĂą tutaj!
    Riverwind jednym, gÂładkim ruchem dobyÂł szabli i jednoczeÂśnie przetoczyÂł siĂŞ do pozycji stojÂącej acz lekko wci¹¿ byÂł przykucniĂŞty. WysiÂłaÂł teraz wszystkie zmysÂły wprawnego myÂśliwego, lecz nie sÂłyszaÂł nic. Noc byÂła cicha.
   O tej porze nie ÂświeciÂł Âżaden z ksiĂŞÂżycĂłw Krynnu a gwiazdy w najlepszym razie byÂły tylko kiepskimi lampkami. Riverwind sprawdziÂł lekko nachylonÂą powierzchniĂŞ kamiennego stoku. To mĂłgÂł byĂŚ polujÂący nocÂą lis, albo jakiÂś ptak. Albo wy³¹cznie jego wÂłasna wyobraÂźnia pobudzona strasznym snem.
   JuÂż prawie przekonaÂł sam siebie, Âże tam nic nie ma gdy nagle usÂłyszaÂł kolejny dÂźwiĂŞk: delikatne podzwanianie metalu, jakby ÂłaĂącucha… lub rĂŞkojeÂści miecza o pancerz? DÂźwiĂŞk dobiegÂł z przodu, gdzieÂś z lewej. Riverwind przycisn¹³ siĂŞ do krawĂŞdzi gÂłazu i powoli przesuwaÂł w stronĂŞ tego dÂźwiĂŞku.
   CoÂś skrobnĂŞÂło ska³ê za jego plecami. Wywin¹³ szablÂą ciĂŞcie do tyÂłu. Klinga uderzyÂła w kamieĂą o cal od nosa Catchflea.
- KazaÂłem ci zostaĂŚ na miejscu! – wÂściekle szepn¹³ Riverwind.
- CoÂś zobaczyÂłem! – sykn¹³ starzec.
- Co?
- B³êkitne œwiat³o, coœ jak b³êdny ognik.
- Gdzie?
   Catchflea wyciÂągn¹³ ramiĂŞ.
- O. tam.
- Pójdê ³ukiem w lewo. Pozostaù tutaj, chyba ¿e chcesz ¿ebym przyci¹³ ci brodê w bardzo brutalny sposób.
   Riverwind oddaliÂł siĂŞ od Catchflea na jakieÂś dwanaÂście jardĂłw gdy ujrzaÂł jaskrawe, b³êkitne ÂświateÂłko. ByÂło nieduÂże i okrÂągÂłe. Ot, sÂłaba poÂświata na wysokoÂści kolan nad gruntem. ChwiaÂło siĂŞ trochĂŞ do przodu i do tyÂłu, lecz siĂŞ nie oddalaÂło. Riverwind zbliÂżaÂł siĂŞ w pozycji mocno pochylonej. ZbliÂżyÂł siĂŞ i ujrzaÂł niejasny ksztaÂłt ponad b³êkitnym ÂświatÂłem. KsztaÂłt ten byÂż zbyt drobnej konstrukcji by mĂłgÂł byĂŚ Kyanorem czy ktĂłrymkolwiek z jego watahy.
   Cisza pogoni nagle siĂŞ urwaÂła gdy zwierzyna Rverwinda potknĂŞÂła siĂŞ i upadÂł z gÂłoÂśnym brzĂŞkiem. Nosi kolczugĂŞ, pomyÂślaÂł myÂśliwy. Uchwyciwszy mocniej szblĂŞ pognaÂł w stronĂŞ ÂświatÂła. Pokruszony Âłupek pod stopÂą omal nie spowodowaÂł upadku Riverwinda, lecz myÂśliwy tylko odskoczyÂł w bok i utrzymaÂł siĂŞ w biegu.
   Na ziemi leÂżaÂła sÂłabo ÂświecÂąca kula wielkoÂści gÂłowy Riverwinda. OstroÂżnie dotkn¹³ jÂą czubkiem klingi. Dodana teÂż byÂła spiÂżowa rĂŞkojeœÌ. JakiÂś rodzaj lampy. Riverwind podniĂłsÂł jÂą. Kula byÂła bardzo lekka. B³êkitny blask mÂąciÂł siĂŞ i wrzaÂł wewnÂątrz gdy myÂśliwy obracaÂł w dÂłoni dziwny przedmiot. Dreszcz przeszedÂł od dÂłoni do ramienia Riverwinda i natychmiast odrzuciÂł kulĂŞ na ziemiĂŞ. Nie miaÂł czasu na zabawy z magicznymi przedmiotami.
   O kilka jardĂłw dalej przez otwartÂą przestrzeĂą przemkn¹³ cieĂą. Porzuciwszy ukrycie Riverwind pognaÂł za wykrĂŞtnym intruzem. SÂłabo widoczna postaĂŚ prowadziÂła do ich wÂłasnego obozu. Intruz zatrzymaÂł siĂŞ wystarczajÂąco dÂługo by chwyciĂŚ jeleniÂą torbĂŞ Riverwinda i z niÂą uciec.
- StĂłj! – wrzasn¹³ myÂśliwy – RzuĂŚ to!
- Ucieka tĂŞdy! – zawoÂłaÂł Catchflea.
- Padnij, Catchflea!
   Riverwind zÂłapaÂł kanciasty kamieĂą i cisn¹³ w stronĂŞ, gdzie sÂłyszaÂł odgÂłos biegnÂących stĂłp. DaÂł siĂŞ sÂłyszeĂŚ odgÂłos uderzenia i cienki spazm bĂłlu. Riverwind krzykn¹³ tryumfalnie i run¹³ w stronĂŞ intruza. PrzebiegÂł jednak tylko kilka krokĂłw i wpadÂł na Catchflea.
- Uff! UwaÂżaj!
- Patrz pod nogi… ouu! UwaÂżaj na klingĂŞ…
   Riverwind wyplÂątaÂł siĂŞ akurat na czas, by zobaczyĂŚ sylwetkĂŞ zÂłodzieja jak prostuje siĂŞ i rusza po gÂłazach na wschodnim brzegu polanki. To coÂś miaÂło znanÂą wszystkim formĂŞ: gÂłowa, dwa ramiona, dwie nogi, lecz nie daÂło siĂŞ stwierdziĂŚ, czy to czÂłowiek, krasnolud czy kender. Intruz na moment siĂŞ zatrzymaÂł po czy przeskoczyÂł ska³ê i znikn¹³ z oczu.
- Oddawaj mojÂą torbĂŞ! – wrzasn¹³ Riverwind.
   Prawie wszystko, co posiadaÂł, a niewiele tego byÂło, mieÂściÂło siĂŞ w tej torbie. Wraz z Catchflea byli juÂż na nogach.
- Bierz derkĂŞ i chodÂź za mnÂą – poÂśpiesznie zawoÂłaÂł Riverwind.
   SchowaÂł szablĂŞ do pochwy i ruszyÂł w stronĂŞ skaÂł, za ktĂłrymi znikn¹³ zÂłodziej. SkaÂły byÂły poszarpane i kanciaste, lecz Riverwind wdrapaÂł siĂŞ na ich szczyt. PrzyklĂŞkn¹³ na brzegu skaÂły i usiÂłowaÂł wzrokiem przebiĂŚ ciemnoœÌ. ZupeÂłnie, jakby zaglÂądaÂł w ÂźrĂłdÂło pó³nocy,
   Z ciemnoÂści nagle wyleciaÂł kamieĂą i uderzyÂł go jak ¿¹dÂło, prosto w brodĂŞ. StarciÂł rĂłwnowagĂŞ, siadÂł twardo i zacz¹³ siĂŞ zeÂślizgiwaĂŚ. ZwolniÂł zeÂślizgiwanie przez wbicie piĂŞt w podÂłoÂże. Po chwili jednak stwierdziÂł, Âże przecieÂż i tak musi zejœÌ na dó³ a taki Âślizg jest caÂłkiem Âłatwy.
   Nachylenie siĂŞ skoĂączylo, lecz miast twardego podÂłoÂża poczuÂł Riverwind pod stopami tylko pustkĂŞ. Podczas gdy nogami wierzgaÂł w powietrzu, jednoczeÂśnie usiÂłowal oburÂącz chwyciĂŚ siĂŞ czegoÂś, co zatrzymaÂło by spadanie, wokoÂło byÂły tylko luxne kamyki. ZsuwajÂąc siĂŞ po takim Âżwirze Riverwind wpadÂł w pustkĂŞ i spadaÂł, i spadaÂł, i spadaÂł.
- Catchflea, uwaÂżaj! – byÂło wszystkim, co zdoÂłaÂł wrzasn¹Ì.
   Powolne sekundy mijaÂły a Riverwind spasaÂł stopami w  ciemnoœÌ. W kaÂżdej chwili mĂłgl trzasn¹Ì i rozbiĂŚ siĂŞ o twarde podÂłoÂże.
   MachaÂł ramionami i nogami, i ciÂągle spadaÂł, a powietrze wokó³ pÂłynĂŞÂło szarpiÂąc rĂŞkawy i nogawice i owijajÂąc ciasno wokó³ koĂączyn. Szybko zorientowaÂł siĂŞ w czymÂś jeszcze: otó¿ spadal za wolno – o wiele za wolno. PrĂŞdkoœÌ opadania wyglÂądaÂła na nie wiĂŞkszÂą niÂż prĂŞdkoœÌ biegu po zwykÂłym zboczu. A moÂże to tak bardzo zgĂŞstniaÂło samo powietrze, oblepiaÂło go moÂż e niczym syrop, i spowolniaÂło upadek? CoÂś zdecydowanie go spowalniaÂło. I z ca³¹ pewnoÂściÂą, nie byÂło to nic naturalnego. Magia.
   UÂświadomienie sobie tego byÂło wystarczajÂąco przeraÂżajÂące by siĂŞ natychmiast ciĂŞÂżko spociÂł. W czasie dalszego spadku zdoÂłaÂł jednak strach opanowaĂŚ. PopatrzyÂł w gĂłrĂŞ. Nawet nie mĂłgÂł dostrzec dziury w ktĂłrÂą wlecial. WokoÂło byÂły tylko mgliste sugestie istnienia szybko przesuwajÂących siĂŞ Âścian, kiedy jednak chciaÂł ich dotkn¹Ì natychmiast straciÂł rĂłwnowagĂŞ i wywin¹³ stopami nad gÂłowÂą. Po kilku wÂściekÂłych ruchach odzyskaÂł pozycjĂŞ i od tej chwili trzymaÂł juÂż ramiona szeroko rozÂłoÂżone.
   Nie miaÂł pojĂŞcia, jak dÂługo juÂż spada. Nie odczuwaÂł samego czasu.Nie byÂło nic, tylko wiatr i Âściany otaczajÂące spadajÂącego mieszkaĂąca rĂłwnin.
- DokÂąd ja spadam? – spytaÂł gÂłoÂśno.
- I jak dostaniemy siĂŞ znĂłw na gĂłrĂŞ? – odparÂł nieco odlegÂły gÂłos z gĂłry.
- Catchflea, to ty? – spytaÂł Riverwind.
- To ja, tak.
- Gdzie jesteÂś?
- PowiedziaÂłbym, Âże jakieÂś trzydzieÂści stĂłp nad tobÂą.
   Riverwind prĂłbowaÂł go dostrzec, lecz byÂło zbyt ciemno.
- TeÂż wpadÂłeÂś dp tej dziury? – spytaÂł gÂłoÂśno.
- Nie. WskoczyÂłem za tobÂą.
- Co takiego!
- Pamiêtasz, co powiedzia³y ¿o³êdzie, ¿e mam iœÌ za tob¹ i zejœÌ, tak!
- Zawsze robisz, co ci te Âżo³êdzie ka¿¹? – spataÂł Riverwind.
- Zawsze, duÂży czÂłowieku.
   Riverwind potrzÂąsn¹³ gÂłowÂą niedowierzajÂąc. Dziwna sprawa, bowiem poczuÂł siĂŞ nieco lepiej wiedzÂąc, Âże w tym wariackim spadaniu nie jest sam. Ponownie spÂłyn¹³ z gĂłry gÂłos catchflea.
- Jak dostaniemy siĂŞ na gĂłrĂŞ?
   PoniÂżej pojawiÂło siĂŞ b³êkitne ÂświatÂło. Riverwind zapalczywie skÂłoniÂł siĂŞ w pasie byle tlko lepiej mu siĂŞ przyjrzeĂŚ. ÂŚwiatÂło miaÂło ten sam kolor co dziwna kulka jakÂą znalazÂł na gĂłrze. PoÂświata zbliÂżaÂła siĂŞ szybko. Po chwili, to coÂś… a moÂże, ktoÂś… przeleciaÂło obok. To byÂła kolejna kula. Taka sama jak poprzednia, tylko Âże ta byÂła zamocowana rĂŞkojeÂściÂą do Âściany.
   Upadek trwaÂł juÂż tak dÂługo, Âże Riverwind zacz¹³ siĂŞ niecierpliwiĂŚ. B³êkitna kula zniknĂŞÂła gdzieÂś nad gÂłowÂą. W jej poÂświacie mĂłgÂł nawet zobaczyĂŚ Catchflea obramowanego delikatnÂą aurÂą. Kiedy kolejna lazurowa kropka pojawiÂła siĂŞ daleko poniÂżej jego stĂłp, Riverwind zdecydowaÂł Âże sprĂłbuje kopniĂŞciem jÂą oderwaĂŚ. ChciaÂł zabraĂŚ ze sobÂą coÂś, co oÂświeciÂłoby mu otoczenie. WymierzyÂł wzrokiem swÂą pozycjĂŞ. Kula powinna siĂŞ znaleŸÌ w zasiĂŞgu wyciÂągniĂŞtych palcĂłw.
  StraciÂł niepewnÂą rĂłwnowagĂŞ gdy tylko siĂŞgn¹³ ramieniem. Waln¹³ mocno w ÂścianĂŞ i siĂŞ od niej odbiÂł. DÂłoĂą tylko lekko stuknĂŞÂła kulĂŞ. Nie byÂło szansy by jÂą pochwyciÂł. Kula szturchniĂŞciem siĂŞ uwolniÂła z uchwytu, lecz miast spadaĂŚ dalej razem z myÂśliwym, odpÂłynĂŞÂła w gĂłrĂŞ. Ledwie, ledwie minĂŞÂła Starego mĂŞÂżczyznĂŞ wci¹¿ jeszcze spadajÂącego Âśladem Riverwinda.
- Co to byÂło? – zawoÂłaÂł przestraszony Catchflea.
   Gdy tylko Riverwind wyjaÂśniÂł stary czÂłowiek zakrzyczaÂł.
- Nie mieszaj siĂŞ do nich! MoÂżesz przeszkodziĂŚ magii dajÂącej nam takÂą poduchĂŞ przed upadkiem.
   Powietrze, dotÂąd rzeÂśkie i chÂłodne przez ca³¹ drogĂŞ na dó³, stawaÂło siĂŞ powoli ciĂŞÂższe i cieplejsze. Riverwind szybko min¹³ w locie caÂły szereg pierÂścieni z ogniÂście gorÂącego kamienia. PromieniowaÂły one ciemno czerwonym ciepÂłem. W takim niepewnym oÂświetleniu mĂłgÂł jednak spostrzec, Âże szyb jakim leci ma okoÂło osmiu stĂłp szerokoÂści. ÂŚciany natomiast gÂładko polerowane.
   SÂłyszaÂł okrzyk Catchflea gdy ten przelatywaÂł miĂŞdzy pierÂścieniami. RzuciÂł mu parĂŞ s³ów otuchy. ZdecydowaÂł siĂŞ na ostatniÂą prĂłbĂŞ spowolnienia lotu. WyciÂągn¹³ nó¿ i usiÂłowaÂł wbiĂŚ go w twardy kamieĂą Âścian. Utwardzana ogniem klinga noÂża skrzesaÂła snop iskier, lecz poza adrapaniem powierzchni wiele nie zdziaÂłaÂła. Riverwind stracil chwyt na rĂŞkojeÂści i nó¿ wypadÂł mu z rĂŞki. SpadaÂł o wiele szybciej niÂż on sam. ParĂŞ sekund póŸniej usÂłuszaÂł uderzenie noÂża o podÂłoÂże. Nó¿ w coÂś uderzyÂł. MoÂże w dno?
   Nagle, ni stÂąd ni z owÂąd, szyb zwĂŞziÂł siĂŞ do wÂąskiej szyjki, zupeÂłnie jak w lejku. Dziwna siÂła powodujÂąca spowolnienie spadku Riverwinda teraz omal go w powietrzu nie zatrzymaÂła.SkrzyÂżowaÂł ramiona na piersi i przeÂślizgnÂąl siĂŞ przez zwĂŞÂżenie uderzajÂąc tylko lewym biodrem i ramieniem zanim wylÂądowaÂł w komorze poniÂżej. Nogi siĂŞ pod nim zaÂłamaÂły a przed oczami rozbÂłysÂły gwiazdy.
   WystarczajÂąco dÂługo leÂżaÂł ogÂłuszony by coÂś miĂŞkkiego opadÂło na jego ciaÂło. Po zapachu rozpoznaÂł swojÂą wÂłasnÂą, koĂąskÂą derkĂŞ. PiĂŞtami w dó³ doleciaÂł do szyjki lejka Catchflea. Na parĂŞ sekund zawisÂł na palcach po czym puÂściÂł. Stary wró¿bita wylÂądowaÂł z hukiem prosto na piersi Riverwinda.
- Bardzo przepraszam! Nie zraniÂłem ciĂŞ chyba, tak? – span¹³.
   Riverwind zakaszlaÂł i spokojnie zdj¹³ z siebie koÂścistego starca.
- ÂŻadnych zÂłamaĂą – odparÂł – BiorÂąc pod uwagĂŞ dÂługoœÌ upadku to chyba powinniÂśmy za to podziĂŞkowaĂŚ bogom.
   PrĂłbowaÂł wstaĂŚ, lecz w gÂłowie mu zawirowaÂło i szybko usiadÂł.
- GÂłowa mi lata jak sucha tykwa na wietrze – powiedziaÂł ÂłapiÂąc siĂŞ oburÂącz za gÂłowe.
- TeÂż mam zawroty, tak – wybeÂłotaÂł Catchflea.
   LeÂżaÂł teraz pÂłasko na plecach. PodniĂłsÂł rĂŞkĂŞ i wskazaÂł na sklepienie.
- Tam jest dziura przez któr¹ tu wlecieliœmy, tak. Myslisz, ¿e zdo³amy j¹ st¹d dosiêgn¹Ì?
   Riverwind przysiadÂł na udach i popatrzyÂł na otwĂłr w gĂłrze.
- To jakieÂś dwadzieÂścia stĂłp – powiedziaÂł – Nawet gdybyÂś stan¹³ mi na ramionach to i tak nie mĂłgÂłbyÂś siĂŞgn¹Ì.
   Nagle zorientowaÂł siĂŞ, Âże dziwnym trafem wszystko wokoÂło jest doskonale widoczne. Komora byÂła oÂświetlona przez b³êkitne kule. Lampy – kaÂżda wielkoÂści gÂłowy Riverwinda – zostaÂły nieregularnie zamocowane na Âścianach. Prawie tuzin z nich ÂświeciÂło, lecz wiĂŞkszoœÌ pozostaÂła ciemna.
   Komora byÂła okrÂągÂła, miala pewnie czterdzieÂści stĂłp Âśrednicy. ÂŚciany i dno byÂły z bazaltu, ciemnego i gÂładkiego bazaltu, a tu i Ăłwdzie bÂłyskaÂła w nim mika. Za plecami Catchflea byÂł otwĂłr wyjÂściowy oÂświetlony b³êkitnÂą kulÂą. Ziemia przestaÂła siĂŞ chwoaĂŚ pod stopami Riverwinda wiĂŞc wstaÂł. Kolana miaÂł znowu solidne. ZachwiaÂł siĂŞ lekko, wyciÂągn¹³ rĂŞkĂŞ do Catchflea i pomĂłgÂł wstaĂŚ staremu wró¿bicie.
- Co to za miejsce? – spytaÂł Catchflea.
- Nie umiem powiedzieĂŚ. Czymkolwiek jest, nie podoba mi siĂŞ.
Och? ÂŻyjemy przecieÂż, tak?
- Tak. Tylko jak dÂługo jeszcze? Jak mamy stÂąd wyjœÌ? – mamrotaÂł Riverwind.
   PowlĂłkÂł siĂŞ do Âściany i dotkn¹³ ÂświĂŞcÂącej kuli samym czubkiem palca. Nieruchome dotÂąd ÂświatÂło zaczĂŞÂło siĂŞ we wnĂŞtrzu kuli wierciĂŚ i krĂŞciĂŚ i w ogĂłle poruszaĂŚ tak, jakby chcialo unikn¹Ì punktu dotkniĂŞtego przez Riverwinda.
- czym sÂą te rzeczy? – zastanawiaÂł siĂŞ gÂłoÂśno.
   Catchflea byÂł juÂż przy kolejnej kuli. PodniĂłsÂł jÂą ze skalnego ÂłoÂża uksztaÂłtowanego jak czarka i trzymaÂł teraz na dÂługoœÌ caÂłego ramienia.
- Przynajmniej mamy ÂświatÂło – powiedziaÂł starzec – Idziemy?
   Riverwind zabraÂł rĂŞkĂŞ od ÂźrĂłdÂła luminescencji i ÂświatÂło wyraÂźnie siĂŞ uspokoiÂło.
- DokÂąd?
- SzukaĂŚ drogi wyjÂścia, tak.
   Catchflea podniĂłsÂł derkĂŞ Riverwinda i ciasno jÂą zwin¹³. PowstaÂły w ten sposĂłb pakunek zarzuciÂł sobie na ramiĂŞ. Riverwind wydobyÂł szblĂŞ i ruszyÂł w stronĂŞ tunelu.
- Nie chcesz lampy? – spytaÂł Catchflea.
- Nie. W tych rzeczach jest coÂś, co mnie niepokoi.
   Riverwind wkroczyÂł do przejÂścia. Tunel ciÂągn¹³ siĂŞ caÂłkiem daleko. W nieregularnych odstĂŞpach moÂżna byÂło zobaczyĂŚ ÂświecÂące kule. I znĂłw sporo z nich byÂło ciemnych. UwaÂżnie obserwowaÂł sklepienie i Âściany i poszukiwaÂł znakĂłw mogÂących powiedzieĂŚ, kto ten tunel wykonaÂł. Jakiego rodzaju istoty mogÂły zamieszkiwaĂŚ w tak ponurym, podziemnym miejscu?
   Droga byÂła lekko nachylona i wiodÂła w dó³. Riverwind juÂż podniĂłsÂł dÂłoĂą do ust by zacz¹Ì jakieÂś nawoÂływania gdy Catchflea delikatnie jednak go powstrzymaÂł. Lepiej wedÂług niego byÂło zachowaĂŚ ciszĂŞ.
- SÂłuchaÂłem juÂż opowieÂści wszelkiego rodzaju na temat  zÂłych istot zamieszkujÂących takie miejsca – gĂłrnicze gobliny, koboldy czy stukostrachy. Ci, ktĂłrzy wtargnÂą w ich domeny zadko tylko uchodzÂą z Âżyciem.
   Riverwind spojrzaÂł wstecz. Twarz starego mĂŞÂżczyzny byÂła blada i bez krwi. W dziwnym Âświetle lampy wyglÂądaÂł jak duch. Nie ÂżartowaÂł. Riverwind posuwaÂł siĂŞ naprzĂłd ze zdwojonÂą ostroÂżnoÂściÂą, wci¹¿ plecami do twardej, zimnej Âściany.
   JeÂśli nie liczyĂŚ dziwnych lamp, to w tunelu nie byÂło zbyt duzo do zobaczenia. Sklepienie byÂło Âłukowe a ktokolwiek ten tunel wyci¹³ musiaÂł byĂŚ zdecydowanie niÂższy od Riverwinda. Mysliwy musiaÂł siĂŞ ciÂągle schylaĂŚ by unikn¹Ì uderzenia w kolejne lampy. Dno tunelu pokryte byÂło kurzem. OdwrĂłciwszy siĂŞ do Catchflea Riverwind zauwaÂżyÂł wÂłasne Âślady w tum kurzu.
- Po³óó¿ to ÂświatÂło na dole, stary – powiedziaÂł z napiĂŞciem w gÂłosie – MuszĂŞ coÂś zobaczyĂŚ.
   PrzykucnĂŞli w Âśrodku przejÂścia.
- Popatrz, tutaj sÂą odbicia moich mokasynĂłw – wskazaÂł Riverwind.
   DuÂże, pÂłaskie mokasyny mysliweg tworzyÂły spore Âślady, jakby smugowe, na zakurzonyej posadzce.
- A te sÂą twoje.
   Poszarpane obuwie Catchflea, powiÂązane rzemieniem jak i jego ubranie, pozostawiaÂło zupeÂłnie inne Âślady.
- A tutaj – wskazaÂł Riverwind – mamy trzeci zestaw.
   MĂłwiÂł to wszystko szeptem. ByÂło pewne, Âże wÂłaÂściciel trzeciego tropu szedÂł tĂŞdy. ÂŚlady wyglÂądaÂły zupeÂłnie normalnie, choĂŚ byÂły nieduÂże i smukÂłe. ByĂŚ moÂże dziecko? Ten trzeci wyprzedzaÂł dwĂłjkĂŞ mĂŞÂżczyzn i gnaÂł dokÂładnie Âśrodkiem tunelu. I rzeczywiÂście biegÂł; Âślady palcĂłw stĂłp odbite byÂły wyraÂźnie a palce byÂły rozstawione szeroko. ÂŚladĂłw piĂŞt praktycznie nie byÂło.
- ZÂłodziej, tak? – szepn¹³ Catchflea.
   Riverwind powaÂżnie skin¹³ gÂłowÂą. Intruz celowo wskoczyÂł do dziury, wiedzÂąc, Âże zaklĂŞcie opuÂści go aÂż do tego miejsca. On i Catchflea znaleÂźli siĂŞ teraz na terenie zÂłodzieja. OstroÂżnoœÌ byÂła co najmniej wskazana. Riverwind Âścisn¹³ mocniej szablĂŞ i wznowili marsz.
   Tunel raptownie skrĂŞcaÂł w prawo. Kule na tym odcinku wszystkie byÂły ciemne, co pozostawiÂło Riverwinda i Catchflea w ciemnoÂści. Nie zaleÂżnie od Âśredniej temperatury wojownik obficie siĂŞ pociÂł. To byÂło przygniatajÂące, te wszystkie zamkniĂŞte tunele, zwÂłaszcza zaÂś od chwili gdy Riverwind zorientowaÂł siĂŞ jak wiele skaÂły ma nad gÂłowÂą. Teraz te skaÂła, ciĂŞzka i nie do przebicia, dociskaÂła go do doÂłu, prasowaÂła. Riverwind lekko wyprostowaÂł zgarbionÂą sylwetkĂŞ i od razu dotkn¹³ gÂłowÂą sklepienia. Twardego sklepienia. Mocnego.
- Czy ten tunel nie robi siĂŞ mniejszy? – spytaÂł z napiĂŞciem.
- Nic takiego nie zauwaÂżyÂłem – odparÂł Catchflea.
   Riverwind poruszyÂł siĂŞ niezrĂŞcznie. Nie mĂłgÂł wyprostowaĂŚ siĂŞ w tym tunelu.
- mieszkaĂącĂłw rĂłwnin nie storzono do bycia kretami – mrukn¹³ i obrĂłciÂł siĂŞ do Catchflea – ChcĂŞ stÂąd wyjœÌ. ChcĂŞ widzieĂŚ niebo, poczuĂŚ witr na twarzy. I chĂŚe staĂŚ prosto!
- No i jak siĂŞ tam dostaniesz, olbrzymie? Polecisz do gĂłry tamtym szybem, tak? – Riverwind juÂż miaÂł na wargach jak¹œ gorzkÂą replikĂŞ, lecz starzec tylko uÂśmiechn¹³ siĂŞ rozbrajajÂąco – TwĂłj lĂŞk nie jest rzeczywisty, przyjacielu. Na razie nie ma Âżadnego zagroÂżenia.
- Ja czujĂŞ… zbliÂża siĂŞ!
- A wiĂŞc jesteÂś taki, jak ja. Nie zwaÂżaj na to. Ja opanowaÂłem swoje lĂŞki. JeÂśli ja mogĂŞ to zrobiĂŚ to ty, tym bardziej, tak.
   Riverwind wzi¹³ parĂŞ g³êbszych wdechĂłw. Stary wró¿bita miaÂł racjĂŞ. Tunel byÂł solidny, Âżednego niebezpieczeĂąstwa zawaÂłu tu nie ma. Nie byÂło powodu do lĂŞku. PowiedziaÂł to na gÂłos.
- Nie ma powodu do lĂŞku.
   GdzieÂś przed nimi daÂło siĂŞ sÂłyszeĂŚ lekkie kroki. Catchflea chwyciÂł Rverwinda za ramiĂŞ, spojrzenie wyraÂżaÂło czyste zaskoczenie. Riverwind skin¹³ gÂłowÂą. ZÂłodziej byÂł juÂż niedaleko. JeÂśli on potrafiÂł poruszaĂŚ siĂŞ po takiej atramentowo czarnej dziurze, to z ca³¹ pewnoÂściÂą syn Wanderera teÂż sobie da radĂŞ.
- StĂłj, zÂłodzieju! ZostaĂą gdzie jesteÂś! – rykn¹³ Riverwind.
   Dx1)iĂŞk jego gÂłosu powoli gasÂł w tunelu. Kroki chyba ucichÂły, po czym przyÂśpieszyÂły. Dziwaczny, metalowy dÂźwiĂŞk byÂł teraz wyraÂźniejszy niÂż poczÂątkowo.
- Za nim – powiedziaÂł Riverwind do Catchflea.
   PotruchtaÂł pasaÂżem z szablÂą w dÂłoni. PodÂłoÂże byÂło tu nachylone troszkĂŞ bardziej niÂż przedtem. Riverwind zwolniÂł. Nie miaÂł zamiaru wpadaĂŚ w puÂłapkĂŞ kolejnej dziury. Tunel ponownie skrĂŞciÂł w lewo. Po Âścianie przeleciaÂł cieĂą dziwacznego ksztaÂłtu. Kiedy znikn¹³, ustaÂł teÂż odgÂłos krokĂłw zÂłodzieja. Riverwind wyszedÂł zza rogu i zostaÂł oÂślepiony jaskrawym ÂświatÂłem. Szyko uniĂłsÂł rĂŞkĂŞ i osÂłoniÂł oczy.
- Co tam jest? – sykn¹³ Catchflea.
- Komnata. Piekielnie jasne ÂświatÂło!
   Powoli oczy do tej iluminacji przywykaÂły. Riverwind opuÂściÂł rĂŞkĂŞ.
- ChodÂź tu, Catchflea, ale bÂądÂź cicho.
   WÂślizgnĂŞli siĂŞ do bardzo duÂżej komnaty o wysoko ukieszczonym sklepieniu. ÂŚwiatÂło pochodziÂło ze sporej, dysko ksztaÂłtnej lampy, ktĂłra zwisaÂła ze sklepienia na spiÂżowych ÂłaĂącuchach. W jej wnĂŞtrzu pÂłon¹³ ogieĂą zalewajÂąc komnatĂŞ ÂświatÂłem. Riverwind posuwaÂł siĂŞ naprzĂłd przyklejony do Âściany i uwaÂżnie rozglÂądaÂł na wszystkie strony. Komnata nie miaÂła regularnego ksztaÂłtu. WszĂŞdzie dokoÂła walaÂły siĂŞ sterty dĂłbr przeró¿nego rodzaju. WyglÂądÂło to wszystko, jakby byÂło posortowane w zaleÂżnoÂści od materiaÂłu z jakiego coÂś wykonano. Sporo byÂło rzeczy drewnianych: tyki, rÂączki narzĂŞdzi, deski szalunkowe, gonty, belki przeró¿nych gruboÂści z widocznymi otworami na czopy. Za rzeczami z drewna sporo byÂło wyrobĂłw ze skĂłry: stare buty, obuwie poszarzaÂłe od pleÂśni, pasy, rĂŞkawice, nogawice, koÂłczany, szpiczaste czapki jakie noszÂą leÂśnicy, rzemienie, paski, istny miszmasz wyrobĂłw o ró¿nej jakoÂści, od opÂłakanej do doskonaÂłej.
   A byÂło tego wiĂŞcej. Wiklinowe kosze i glazurowane garnki. Dzbany smoÂły, pszczelego wosku i mydÂła. Wszystko razem przywodziÂło na myÂśl magazyn sporego handlarza. Riverwind i Catchflea b³¹kali siĂŞ miĂŞdzy stertami dĂłbr, zastanawiajÂąc siĂŞ nad rozumem zÂłodziei kradnÂących stare buty a nie zÂłoto.Riverwind skierowaÂł kroki w na prawo a stary mĂŞÂżczyzna poszedÂł wÂąskÂą ÂścieÂżkÂą w lewo. I wÂłaÂśnie tam, niedbale ciÂśniĂŞta miĂŞdzy trzy sztuki domowej roboty lnu, leÂżaÂła torba naramienna Riverwinda. Rzemienie wci¹¿ miaÂła zaciÂśniĂŞte wiĂŞc i zawartoœÌ byÂła nietkniĂŞta.
- Tutaj! ZnalazÂłem! – chrapliwei zawoÂłaÂł Catchflea.
   Przy swoim wzroÂście Riverwind mĂłgÂł widzieĂŚ wszystko ponad stertami zgromadzonych rzeczy. ZnalazÂł Catchflea i z uczuciem ulgi zarzuciÂł torbĂŞ na ramiĂŞ.
- MnĂłstwo tu drewna. MoÂże daÂłoby siĂŞ zbudowaĂŚ coÂś w rodzaju drabiny? – powiedziaÂł Catchflea.
   SiĂŞgnÂąl pod lamĂłwkĂŞ poÂłatanej koszuli i wydobyÂł tykwĂŞ z Âżo³êdziami.
- Co ty robisz?
   Catchflea juÂż klĂŞczaÂł na kamiennej posadzce.
- Staram siĂŞ dowiedzieĂŚ, co mamy robiĂŚ – odparÂł.
   Zacz¹³ ÂśpiewnÂą inwokacjĂŞ nad Âżo³êdziami. Inny dÂźwiĂŞk – dÂźwiĂŞ huczÂących gÂłosĂłw – nadpÂłyn¹³ z tuneli.
- KtoÂś nadchodzi – szepn¹³ Riverwind – Nie ma na to czasu.
   Szabla sama wyskoczyÂła z pochwy. Masa gÂłosĂłw, rozchodzÂących siĂŞ teraz tunelami, byÂła coraz bliÂżej, stawaÂła siĂŞ gÂłoÂśniejsza. MĂłwiÂący chyba nie przejmowali siĂŞ faktem, Âże mogÂą zostaĂŚ dosÂłyszeni. Mowili gÂłoÂśno, chrapliwie.
   Riverwind gestem nakazaÂł Catchflea pozostaĂŚ nisko a sam na palcach obszedÂł stos desek i siĂŞ naĂą wspiÂąl. Le¿¹c pÂłasko na deskach Riverwind rozejrzaÂł siĂŞ w stronĂŞ wejÂścia. NadchodziÂło szeœÌ postaci. PiĂŞc miaÂło na sobie jasne, stalowe pancerze zarĂłwno na piersiach jak i na nogach. Nosili heÂłmy, dziwacznie uksztaÂłtowane heÂłmy, przypominaÂły wysokie, podzielone stoÂżki. SzĂłsta osoba byÂła niÂższa i nosiÂła luÂźnÂą koszulĂŞ i kilt wykonany z jakiegoÂś poÂłyskliwego, czarnego materiaÂłu. Kark koszuli wyrastaÂł w gĂłrĂŞ i przechodziÂł w kaptur zasÂłaniajÂący teraz twarz. Osoba ta byÂł trzymana w mocnym chwycie jednego z wiekszych ÂżoÂłnierzy. UsiÂłowaÂła teÂż coÂś powiedzieĂŚ doœÌ dr¿¹cym tonem.
   Riverwind nie rozumiaÂł ich mowy. MĂłwili jĂŞzykiem jakiego jeszcze nigdy nie sÂłyszaÂł. NajgÂłoÂśniejszy z ÂżoÂłnierzy, zapewne przywĂłdca, staÂł i rozglÂądaÂł siĂŞ uwaÂżnie po komnacie. Ostro o coÂś zapytaÂł mniejszego w czerni. Kiedy odpowiedÂź nie nadchodziÂła przywĂłdca natychmiast uderzyÂł krĂłtkim, metalowÂą paÂłkÂą. Riverwind siĂŞ wzdrygn¹³ . Nie lubiÂł okrucieĂąstwa, niezaleÂżnie zresztÂą od jego powodĂłw.
   Niski czÂłowieczek mĂłwiÂł powoli, gestami wskazywaÂł na sterty dĂłbr dokoÂła. Urywanymi sÂłowami w bardzo ostrym, gniewnym tonie przywĂłdca wskazaÂł kierunek z ktĂłrego nadeszli Riverwind i Catchflea a potem kierunek z ktĂłrego sami nadeszli. NieduÂży czÂłowiek wydaÂł kilka, ÂżaÂłosnych dÂźwiĂŞkĂłw. PrzywĂłdca zÂłapaÂł go za koszulĂŞ i cisn¹³ w rĂŞce pozostaÂłych ÂżoÂłnierzy. PociÂągnĂŞli protestujÂącego ze sobÂą.
   Riverwind zsun¹³ siĂŞ na dó³ i dopadÂł Catchflea kryjÂącego siĂŞ pod stertÂą lnu. ZasygnalizowaÂł krĂłtko – chodÂź za mnÂą, gĂŞba na k³ódkĂŞ. PrzemknĂŞli przejÂściem rĂłwnolegle do ÂżoÂłnierzy i ich podzwaniajÂącego jeĂąca. Zawsze starali siĂŞ, Âżeby coÂś ich ukrywaÂło przed wzrokiem obcych. W samym centrum komnaty byÂła pusta przestrzeĂą. DwĂłch ÂżoÂłnierzy zaciÂągnĂŞÂło tam si³¹ jeĂąca i powaliÂło na kolana. PrzywĂłdca podszedÂł z boku niosÂąc obnaÂżony miecz.
   Riverwind ruszyÂł do akcji. UmiaÂł rozpoznaĂŚ nadchodzÂącÂą egzekucjĂŞ.
- Ha! – wrzasn¹³ wypadajÂąc na otawrte pole.
   ÂŻoÂłnierze siĂŞ cofnĂŞli. Byli zdecydowanie niÂżsi od mieszkaĂąca rĂłwnin, ktĂłrego wzrost wyraÂźnie ich zmieszaÂł. Dobyli krĂłtkich mieczy i ustawili siĂŞ szeregiem, jeden obok drugiego. Opancerzone ramiona oparÂły siĂŞ o siebie. HeÂłmy mieli juÂż zamkniĂŞte, kute przyÂłbice nosiÂły wizerunki stylizowanych twarzy z wytÂłoczonymi minami i uniesionymi brwiami. Skazany czÂłowiek, ktĂłrego toÂżsamoœÌ wci¹¿ pozostawaÂła ukryta pod kapturem, wskazaÂł na Riverwinda i zagadaÂł szybko. Riverwind nie potrzebowaÂł nawet tÂłumacza by zrozumieĂŚ tryumfalne:
- MĂłwiÂłem wam!
   PrzywĂłdca ÂżoÂłnierzy stan¹³ z przodu. PodniĂłsÂł krĂłtki, ciĂŞÂżki miecz.
- No dobra, byczku – mrukn¹³ Riverwind – Dobry jesteÂś przeciw nieuzbrojonym. Popatrzmy jak bĂŞdziesz przeciwko mnie.
   ByÂł od nich o co namniej dwie stopy wyÂższy, jego szabla teÂż miala dÂługoœÌ dwukrotnie wiĂŞkszÂą niÂż ich krĂłtkie miecze. Tyle, Âże byÂło ich piĂŞciu. PrzywĂłdca warkn¹³ jeden rozkaz. ÂŻoÂłnierze ustawili siĂŞ za plecami Riverwinda i wystawili naĂą tĂŞpe koĂącĂłwki mieczy.
- Przyjacielu – rzekÂł Riverwind do ocalonego chwilowo jeĂąca – OcaliÂłem ci kark, lecz moÂże mnie to kosztowaĂŚ mĂłj wÂłasny.
   MaÂły czÂłowiek, wci¹¿ jeszcze na kolanach, spojrzaÂł na wojownika z pytajÂącym nachyleniem gÂłowy.
- mam nadziejĂŞ, Âże jesteÂś dobrÂą osobÂą. Nie chciaÂłbym umieraĂŚ ratujÂąc Âłajdaka.

   PrzywĂłdca zaatakowaÂł Riverwinda szerokim ciĂŞciem przez pierÂś. Wojownik sparowaÂł i odskoczyÂł. Pozostali ÂżoÂłnierze do³¹czyli do walki, lecz serca do niej mieli. Riverwind wrzasn¹³ na nich i odskoczyli, juÂż wiĂŞce w zasiĂŞg szabli nie weszli.
   WymieniaÂł teraz ciĂŞcia z przywĂłdcÂą. W pewnej chwili jego szabla przejechaÂła po dziwnie uÂśmiechniĂŞtym heÂłmie. Przeciwnik zachwiaÂł siĂŞ i odskoczyÂł potrzÂąsajÂąc gÂłowÂą. Riverwind zaatakowaÂł wrzeszczÂąc gÂłoÂśno wojenne zawoÂłanie Que-Shu. PrzestrzeĂą w komnacie aÂż zadzwoniÂła.
   Dwie, szybko nastĂŞpujÂące po sobie niespodziani, zmieniÂły caÂłkiem przebieg walki. NieduÂży, nieuzbrojony obcy zerwaÂł siĂŞ z kolan i szybko odskoczyÂł z drogi, jakby wystraszyÂł siĂŞ walczÂących. Kiedy tak odskakiwaÂł byle dalej od ryzyka zranienia to kaptur, dotÂąd skrywajÂący twarz, opadÂł na plecy. Riverwind spojrzaÂł i na chwilkĂŞ zamarÂł zaskoczony.
„On” to byÂła ona! Czupryna krĂłtkich, sztywnych wÂłosĂłw wyskoczyÂła spod kaptura i sterczaÂła teraz na jej gÂłowie. Ostro zakoĂączone uszy wystawaÂły z krĂłtkiej fryzury. Riverwind nigdy jeszcze nie widziaÂł elfa, lecz sÂłyszaÂł o nich doœÌ by wiedzieĂŚ, Âże ma przed sobÂą dziewczynĂŞ elfickiej krwi.
   DokÂładnie w tym samym momencie, z solidnym kawaÂłem drewna w rĂŞku, pojawiÂł siĂŞ Catchflea. UsÂłyszaÂł wojenny okrzyk Riverwinda i ruszyÂł na pomoc.
- Jestem z tobÂą, wielki! – krzykn¹³ odwaÂżnie.
   NieszczĂŞÂściem dla Catchflea pomiĂŞdzy nim a Riverwindem byÂło czterech bojaÂźliwych ÂżoÂłnierzy. Najwidoczniej uznali, Âże gÂłupio wyglÂądajÂący starzec zagroÂżeniem dla nich nie bĂŞdzie i wszyscy naĂą ruszyli. KawaÂł drewna wytrÂącono mu z rÂąk a on sam zostaÂł powalony.
   Riverwind zbyt dÂługo spoglÂądaÂł na elfiÂą dziewczynĂŞ. PrzywĂłdca ÂżoÂłnierzy trzepn¹³ go z tyÂłu w gÂłowĂŞ metalowÂą paÂłkÂą. Riverwind padÂł gliniane naczynia i rozszypaÂł je z brzĂŞkiem po posadzce. Nim zd¹¿yÂł wydostaĂŚ stopy z odÂłamkĂłw ceramiki dopadÂł go przywĂłdca i ponownie waln¹³ w gÂłowĂŞ. Przed oczami Riverwinda zapÂłonĂŞÂły wszystkie gwiazdy. Potem byÂła juÂż ciemnoœÌ.

RozdziaÂł 5

Miasto dymu i ognia

Przejechali tak przez otwart¹ przestrzeù, szersz¹ od poprzedniej kawerny i ze sklepieniem znacznie wy¿ej po³o¿onym. Tak naprawdê, to nawet gdzieœ tam w górze zaczê³y siê nawet formowaÌ chmury nieco przyciemniaj¹ce ju¿ œwiat³o wydostaj¹ce siê z ogromnych kul zawieszonych pod wysokim sklepieniem. Równina pokryta by³a szar¹, pylist¹ ziemi¹ na której, ku ich zdziwieniu, ros³a trawa a nawet jakieœ kwiaty. Nie by³y to roœliny podobne do czegokolwiek widzianego przedtem przez Que-Shu. £odygi i liœcie mia³y jakieœ apatyczne, szarozielone, a p³atki kwiatów pokrywa³ jaskrawy pomaraùcz, ró¿ i ¿ó³Ì. Catchflea zerwa³ jeden z kwiatów, dopiero po przyzwalaj¹cym skinieniu od Vvelza, i zbli¿y³ do nosa.
- Nie pachnÂą – powiedziaÂł.
- Nie wyglÂądajÂą na prawdziwe – zauwaÂżyÂł Riverwind pocierajÂąc pÂłatki kciukiem – PrzysiÂągÂłbym, Âże sÂą pomalowane!
   Droga wiodÂła po starannie uÂłoÂżonych, obrobionych kamieniach. Tak starych i zuÂżytych, Âże juÂż widniaÂły w nich koleiny wy¿³obione tysiÂącami takich wĂłzkĂłw. Zapach dymu byÂł tu znacznie mocniejszy niÂż przedtem. Riverwind aÂż poczuÂł pieczenie w nozdrzach.
- Co to za odĂłr? – spytaÂł.
- CzyÂżby to byÂł odĂłr? – odparÂł lekko Vvelz.
- Olbrzym zwĂŞszyÂł nasze odlewnie – z niesmakiem stwierdziÂł Karn – DraÂżniÂą delikatny nos.
- Macie duÂżo odlewni?
- Tak, duÂżo. Wszystko, co nam potrzebne wyrabiamy z metalu lub minera³ów – odparÂł czarodziej.
   Trawiasty teren juÂż siĂŞ skoĂączyÂł. Po obu stronach drogi karÂłowate wĂłzki pchane przez elfĂłw i ludzi jednako, usypywaÂły stoÂżkowe sterty pokruszonych kamieni i spalonych wĂŞgli. Jak wyjaÂśniaÂł Vvelz byÂły to odpady z kopalni. NieuÂżyteczne resztki jakie pozostaÂły po wytopieniu metali z rud.
- AleÂż duÂżo tego – zdumiewaÂł siĂŞ Catchflea.
   HaÂłdy po obu stronach wznosiÂły siĂŞ na sto, a czasem wiĂŞcej, stĂłp. W podstawie byÂły nawet szersze. Setki takich stosĂłw tÂłoczyÂło siĂŞ wokó³ przez ca³¹ drogĂŞ, czasami nawet wysypujÂąc zawartoœÌ na granitowy bruk. Kopacze tupali dalej nawet gdy zeszklone resztki ÂżuÂżla przebijaÂły siĂŞ przez liche, miedziane, pokryte patynÂą sandaÂły. Riverwind dostrzegaÂł krwawy odbicia stĂłp, lecz nie mĂłwiÂł niczego. SzedÂł za wĂłzkiem i jego pyszaÂłkowatymi pasaÂżerami. I tylko dÂłonie zwijaÂły mu siĂŞ ciÂągle w piĂŞÂści.. Lecz nie, Catchflea miaÂł racjĂŞ. RozwaÂżnie bĂŞdzie utrzymaĂŚ na wodzy wÂłasnÂą zÂłoœÌ.
   HaÂłdy ciÂągnĂŞÂły siĂŞ przez caÂłe mile. Z kaÂżdÂą mijajÂącÂą godzinÂą podró¿y Riverwind czuÂł coraz gorszy nastrĂłj z powodu ponurej scenerii. To byÂło wszystko zatrute, pozbawione Âżycia. Podczas gdy ÂżoÂłnierze i Vvelz popijali ze srebrnych butelek, stopy kopaczy wznosiÂły chmury szarego, popielatego kurzu. PokrywaÂł niczym pudrem czarne ubrania. Gdzie zaÂś po skĂłrze spÂływaÂły struÂżki potu, tam gromadziÂł siĂŞ kurz i rzeÂźbiÂł ciaÂła w niesamowite, okrutne wzory. Riverwind, czujÂąc juÂż bĂłl nĂłg, tĂŞskniÂł przede wszystkim do widoku czystego, b³êkitnego nieba i powiewu ÂświeÂżego wiatru w gĂłrnym Âświecie.
   MinÂąwszy kolejny zakrĂŞt napotkali grupĂŞ kopaczy wywalajÂącÂą kolejne odpady z kopalnie. PotĂŞÂżny, kwadratowy zasobnik o metalowych bokach i na stalowych koÂłach zostaÂł wywrĂłcony przez tuzin elfĂłw trudzÂących siĂŞ z dÂługimi, metalowymi sztabami. Zaparli siĂŞ sztabami o gĂłrnÂą krawĂŞdÂź zasobnika i mocno popchnĂŞli. CaÂły wĂłzek, skrzypiÂąc osiÂą kó³, przesun¹³ siĂŞ po gruncie. Deszcz czarnego gruzu wysypaÂł siĂŞ na piramidĂŞ, ktĂłra juÂż siĂŞgaÂła piĂŞĂŚdziesiĂŞciu stĂłp. Inni kopacze rzucili siĂŞ do na wpó³ opró¿nionego zasobnika. PrzechodzÂąc obok zarĂłwno Riverwind jak i Catchflea patrzyli na upapranych robotnikĂłw. Kopacze spojrzeli na nich wzrokiem pozbawionym wszelkiego wyrazu. Ich oczy byÂły puste. Riverwind z obawÂą odnotowaÂł fakt, Âże w okolicy czekaÂło jeszcze co nagnije tuzin zasobnikĂłw do opró¿nienia. Wszystkie wypeÂłnione czarnym gruzem i Âśmieciami. Kopacze majÂą przed sobÂą jeszcze wiele godzin pracy peÂłnej potu i bĂłlu plecĂłw.
   Rejon wysokich haÂłd nagle koĂączyÂł siĂŞ na wysokim, kamiennym murze. Nie byÂło tam Âżadnej bramy blokujÂącej drogĂŞ a tylko szerokie przejÂście w murze. Mur sam w sobie miaÂł dobrze ponad szeœÌdziesiÂąt stĂłp wysokoÂści a u podstawy pewnie z dziesiĂŞĂŚ gruboÂści. Do jego zbudowania uÂżyto kamieni wszelkiego rodzaju i ró¿nych wielkoÂści.
- Dziwne obwaÂłowanie – powiedziaÂł Riverwind – Czego on broni?
- Niczego – odparÂł Karn – Dom Broni chroni Hest mieczem, nie murem.
   Vvelz odchrzÂąkn¹³ gÂłoÂśno.
- Olbrzym zadaÂł uprawnione pytanie. Powiedz mu, do czego sÂłuÂży mur.
- Nie widzĂŞ powodu, Âżeby przeroÂśniĂŞtym obcym zdradzaĂŚ nasze sprawy kiedy tylko o nie spytajÂą – warkn¹³ Karn.
- To nie jest tajemnica paĂąstwowa – kwaÂśno odparÂł Vvelz.
- ten mur sÂłuÂży do zatrzymania gruzu, tak? – powiedziaÂł Catchflea – OdpadĂłw z kopalni?
   Vvelz skin¹³ gÂłowÂą.
- DokÂładnie. W przeszÂłoÂści haÂłdy doszÂły tak blisko miasta, Âże zatruÂły nam ÂźrĂłdÂła i zagroziÂły uprawom. MÂądry mistrz Domu ÂŚwiatÂła, ÂświÂątobliwy Kosti, zadekretowaÂł postawienie muru w calu zatrzymania odpadĂłw.
- I kiedy to byÂło? – spytaÂł Riverwind spoglÂądajÂąc wstecz na dÂługi ciÂąg haÂłd.
- Tysi¹c szeœÌset czterdzieœci dwa lata temu.
   Catchflea aÂż z wraÂżenia potkn¹³ siĂŞ w koleinie kó³ wĂłzka. Riverwind go podtrzymaÂł i stwierdziÂł.
- Nie miaÂłem pojĂŞcia, Âże to miejsce ustanowiono tak dawno.
- Ach, jesteÂśmy bardzo prastarym ludem – odparÂł Vvelz.
   Karn tylko skrzyÂżowaÂł ramiona na piersi i mocno warkn¹³. Po drugiej stronie muru sceneria byÂła o wiele jaÂśniejsza. ZnaleÂźli siĂŞ niemal dokÂładnie pod wielkÂą lampÂą z brÂązu, ktĂłra oÂświetlaÂła kawernĂŞ. Przed nimi wznosiÂł siĂŞ kolejny mur, niÂższy i smuklejszy. Ten jednak byÂł naszpikowany paskudnie wyglÂądajÂącymi szpilami na szczycie. Gdy wĂłzek dotarÂł do przerwy w drugim murze Vvelz zatrzymaÂł kopaczy. Zaszurali zatrzymujÂąc wĂłzek i odÂłoÂżyli dyszle. Z trudem Âłapali oddech.
- Vartoom – powiedziaÂł Vvelz wskazujÂąc przed siebie eleganckim gestem.
   Miasto ukazaÂło siĂŞ w jaskini po lewej stronie. Panorama, jakÂą ujrzeli Riverwind i Catchlea byÂła zdumiewajÂąca. WznoszÂący siĂŞ lekko teren wyciĂŞto w formie szerokich tarasĂłw i na takich platformach zbudowano domostwa HestĂłw. NajniÂższy z tarasĂłw stanowiÂł ciasnÂą plÂątaninĂŞ uliczek wyciĂŞtÂą w surowym wapieniu i bazalcie. Domostwa miaÂły niewielkie, okrÂągÂłe okna i poplamione, dymiÂące kominy. PoÂśrednie poziomy – a Riverwind naliczyÂł ich siedem – wyglÂądaÂły juÂż bardziej zwyczajnie. WyciĂŞto je w biaÂło ÂżyÂłkowanym granicie. Na zewnĂŞtrznych powierzchniach Âścian wyrzeÂźbiono eleganckie linie, spirale pÂłaskorzeÂźby. Drzwi domostw zrobione byÂły z wypolerowanej do poÂłysku miedzi. Widok najwyÂższych tarasĂłw spowodowaÂł jednak, Âże obaj Que-Shu stanĂŞli z szeroko otwartymi ze zdumienia ustami. DwieÂście stĂłp nad najniÂższymi domostwami wznosiÂły siĂŞ ró¿owe iglice z przeÂświtujÂącego alabastru i marmuru. Iglice ³¹czyÂły siĂŞ w jeden obraz, zaprojektowany tak, by przypominaĂŚ wĂŞzeÂł na linie lub korzenie gigantycznego drzewa. PotĂŞÂżne kolumny wspinaÂły siĂŞ na wiele setek stĂłp aÂż do sklepienia kawerny i tam ³¹czyÂły siĂŞ z prastarymi, wyglÂądajÂącymi jak Âżywe, stalaktytami.
- WspaniaÂłe – wykrztusiÂł w koĂącu Catchflea.
- ÂŻadne miasto nie moÂże z naszym rywalizowaĂŚ – dumnie rzekÂł Vvelz – Jak diamenty i szlachetne metale skrywajÂą siĂŞ pod ziemiÂą tak i klejnot koronny Krynnu znajduje siĂŞ w jaskini.
   OdwrĂłciÂł siĂŞ w stronĂŞ zdyszanych kopaczy i znĂłw zawoÂłaÂł gÂłosem telepaty:
- ChwyĂŚcie a szybko! Napierajcie!
   Polecenie vvelza dotarÂło rĂłwnieÂż do Riverwinda, lecz juÂż ze znacznie mniejszÂą intensywnoÂściÂą niÂż poprzednio. Pewnie zaczynaÂł przywykaĂŚ. WĂłzek trzeszczaÂł w ruchu a Riverwind i Catchflea szli jego tropem.
   Z poziomu niÂższego na wyÂższy wiodÂły skoÂśne rampy. ZmĂŞczeni kopacze na takim nachyleniu pod gĂłrĂŞ zaczĂŞli sÂłabn¹Ì. ÂŻaden z ÂżoÂłnierzy nie zszedÂł z wĂłzka by zmniejszyĂŚ obci¹¿enie.
- Nie moÂżesz bardziej siĂŞ postaraĂŚ? – niecierpliwie spytaÂł Karn Vvelza – PogoĂą ich mocniej.
   Czarodziej zacisn¹³ uniesione piĂŞÂści.
- PchaĂŚ! Nie zwaÂżaĂŚ na zmĂŞczenie – sÂłodki spoczynek czeka was w mieÂście. PchaĂŚ! PchaĂŚ!
   PogoniÂł ich si³¹ wÂłasnej psyche. Kopacze zaparli siĂŞ poranionymi i krwawiÂącymi stopami w suchÂą powierzchniĂŞ drogi. Wysilali siĂŞ i jĂŞczeli napierajÂąc na uchwyty, lecz spadek drogi byÂł za duÂży. Na koniec Vvelz ulegÂł i przywoÂłaÂł wiĂŞcej kopaczy do pomocy.
Niech sÂłucha kto moÂże
Podejdzie i do³¹czy
Swe siÂły do celu.
Poddani Jej wysokoÂści
Potrzebni natychmiast.
   Trzydziestu elfĂłw, sami kopacze odziani w czarne stroje, natychmiast wypeÂłniÂło rampĂŞ. NiektĂłrzy ruszyli na tyÂł wĂłzka by go pchaĂŚ a inni chwycili za dyszle i zaczĂŞli ciÂągn¹Ì. Riverwind szturchn¹³ Âłokciem Catchflea.
- Zamierzam pomĂłc – powiedziaÂł.
   Stary mĂŞÂżczyzna bez wahania przy³¹czyÂł siĂŞ do wysokiego wojownika. Nachlili siĂŞ nad niskimi kopaczami i oparli dÂłonie na tyle wĂłzka. Kopacze nie zwrĂłcili na to uwagi, lecz ÂżoÂłnierze zaczĂŞli wygÂłaszaĂŚ niewybredne komentarze.
- Uff… nie zwracaj na to uwagi – sapn¹³ Catchfle – Uff!
   Riverwind spojrzaÂł na ÂżoÂłnierzy przez szparki oczu.
- ÂŻaden prawdziwy wojownik nie cofa siĂŞ przed ciĂŞÂżkÂą pracÂą – warkn¹³ – A Âżaden czÂłowiek nie jest lepszy od pracy jakÂą wykona wÂłasnymi rĂŞkami.
   Nachylenie drogi wreszcie zÂłagodniaÂło a potem znikÂło. WĂłzek toczyÂł siĂŞ teraz lekko. Vvelz rozpuÂściÂł kopaczy i zszedÂł na ziemiĂŞ. Karn i ÂżoÂłnierze poszli w jego Âślady.
- Dlaczego siĂŞ zatrzymaliÂśmy? – spytaÂł Karn.
- SÂądzĂŞ, Âże gigantom dobrze zrobi, trochĂŞ ich wyedukuje, gdy zobaczÂą miasto bez zbĂŞdnego pospiechu – odparÂł gÂładko Vvelz – WoÂły robocze moÂżemy wezwaĂŚ kiedy tylko zechcemy.
   Szeroka ulca na przedzie tarasu byÂła wprost zapchana kopaczami. Niewiele uwagi zwracali na Riverwinda i Catchflea. Pod¹¿ali w swoich sprawach z opuszczonymi gÂłowami zwieszonymi ramionami. Catchflea obserwowaÂł ich uwaÂżnie. Na twarzy pojawiÂł mu siĂŞ wyraz Âżalu i zamyÂślenia.
- Nie majÂą nawet wÂłasnej woli – mrukn¹³ Riverwind, po czy gÂłoÂśno dodaÂł w stronĂŞ Vvelza – To magia sprawia, Âże sÂą tak potulni?
- OczywiÂście, Âże nie! ZwykÂły lud Hestu jest pilny i lojalny wobec swych panĂłw. Nie ma potrzeb by bez skrupu³ów stosowaĂŚ magiĂŞ. Och, oczywiÂście stosujemy Wezwanie i Zebranie, lecz tylko w  celu ukierunkowania ich wysiÂłkĂłw. Kopacze sÂą Âłagodni bowiem sÂą zadowoleni.
   Riverwind nie potrafiÂł w to uwierzyĂŚ. PamiĂŞtaÂł wÂściekÂłe wysiÂłki Di An, byle tylko mogÂła wrĂłciĂŚ do swego miejsca przy wĂłzku. Strach mĂłgÂł powodowaĂŚ takie postĂŞpowanie, nie lojalnoœÌ.
- Starczy juÂż tych bezczynnych plotek – powiedziaÂł Karn, o cal wysun¹³ miecz z pochwy i trzasn¹³ nim z powrotem – Jej WysokoœÌ czeka!
   ÂŻoÂłnierze ustawili siĂŞ wokó³ dwĂłch Que-Shu, dwĂłjka z tyÂłu i po jednym po bokach. Vvelz i Karn prowadzili. Nie uszli nawet pó³ tuzina krokĂłw gdy jeden z ÂżoÂłnierzy z tyÂłu zawoÂłaÂł Karna.
- A co z niÂą, sir?
   Riverwind i Catchflea spojrzeli za siebie. Di An wci¹¿ staÂła przy wozie. OparÂła siĂŞ o dyszel, ciĂŞÂżko dyszaÂła z wyczerpania, lecz oczy bystro ich obserwowaÂły.
- PodejdÂź, dziewczyno – powiedziaÂł Karn.
   Di An szybko siĂŞ doĂą zbliÂżyÂła, lecz stanĂŞÂła tuÂż za zasiĂŞgiem ramienia wojownika.
- Skoro jesteÂś odpowiedzialna za ÂściÂągniĂŞcie tu tych obcych musisz poddaĂŚ siĂŞ osÂądowi Jej WysokoÂści.
   Di An zbladÂła.
- AleÂż to pomyÂłka, szlachetny wojowniku! Ja… ja ich nie przywiodÂłam! Oni mnie Âścigali…
- Nie gadaj, kopaczu. IdÂź z nimi – wskazaÂł na Riverwinda – I nie opóŸniaj! – warkn¹³.
   Karn i Vvelz odeszli. ÂŻoÂłnierze popchnĂŞli mieszkaĂącĂłw rĂłwnin i Di An. Riverwind dotkn¹³ ramienia elfie dziewczyny. TrzĂŞsÂła siĂŞ z przeraÂżenia.
- Kim jest ta „WysokoœÌ”? – spytaÂł szeptem.
- Li El, Pierwsze Œwiat³op Hest. Straszliwa Pani! Ka¿e zdj¹Ì mi g³owê!
- Nie w naszej obecnoÂści – uspokajajÂąco odezwaÂł siĂŞ Catchflea – A poza tym, Riverwind ma juÂż doÂświadczenie w ratowaniu twojej gÂłowy.
   Di An spuÂściÂła oczy.
- DziĂŞkujĂŞ, gigancie.
   PodniĂłsÂł palcem jej podbrĂłdek i ich oczy znĂłw siĂŞ spotkaÂły.
- Riverwind, tak mam na imiĂŞ.
- Dlaczego Karn chciaÂł ciĂŞ skrĂłciĂŚ o gÂłowĂŞ? – spytaÂł Catchflea – Czego takiego siĂŞ dopuÂściÂłaÂś?
- Wojownik nie potrzebuje Âżadnego przestĂŞpstwa by zabiĂŚ kopacza – odparÂła ponuro – Ale ja akurat nie byÂłam posÂłuszna wobec najstarszego prawa w Hest, poszÂłam do Pustego ÂŚwiata na gĂłrze.
- A dlaczego poszÂłaÂś? – spytaÂł Riverwind.
- Tym siĂŞ zajmujĂŞ – odparÂła cicho – Jestem dzieckiem jaÂłowym wiĂŞc moje Âżycie nie ma wartoÂści. PosyÂłajÂą mnie w gĂłrĂŞ przejÂściem do Pustego ÂŚwiata, Âżebym znalazÂła rzeczy jakich nie mamy w Hest.
   Zrozumienie rozjaÂśniÂło twarz Riverwinda.
- Rozumiem. A wiĂŞc wszystkie zwykÂłe rzeczy w tych pieczarach – drewno, skĂłra, ubrania – zbierasz na gĂłrze poniewaÂż pod ziemiÂą ich nie ma.
- Nie zbieram wszystkiego. SÂą teÂż inne jaÂłowe dzieci.
- Zabroniono wam iœÌ na gĂłrĂŞ, wiĂŞc kto ciĂŞ posyÂła? – spytaÂł Catchflea.
   Nim zdoÂłaÂła odpowiedzieĂŚ odezwaÂł siĂŞ Vvelz.
- Ujrzyj, gigancie, odlewnie i warsztaty jakie produkujÂą wszystkie cuda, ktĂłre moÂżesz ujrzeĂŚ w Vartoom – powiedziaÂł gÂłosem peÂłnym dumy.
   Po lewej stronie ulicy widoczny byÂł szereg niskich, owalnych drzwi i okrÂągÂłych okien. Progi i parapety byÂły mocno poznaczone sadzÂą. WewnÂątrz taĂączyÂły iskry i pÂłon¹³ ogieĂą. Kopacze harowali nad kawaÂłami stopionego metalu. Vvelz pozwoliÂł ludziom na bliÂższe przyjrzenie siĂŞ robocie. Riverwind i Catchflea przyklĂŞknĂŞli  i popatrzyli przez otwarte okno.
   WewnÂątrz byÂło niesamowicie gorÂąco. Na tle poÂświaty pÂłomieni i gryzÂącego dymu krĂŞciÂły siĂŞ, jak nakrĂŞcone marionetki, sÂłabo widoczne sylwetki elfĂłw. Szczypcami dwĂłjka z nich wÂłaÂśnie wyciÂągaÂła z paleniska czerwony z gorÂąca kawaÂł metalu. Grupa czterech kopaczy zaczĂŞÂła weĂą tÂłuc mÂłotami. Deszcz iskier poleciaÂł po caÂłym pomieszczeniu.
   Catchflea szybko siĂŞ cofn¹³. Twarz miaÂł zaczerwienionÂą a strugi potu spÂływaÂły prosto w g³¹b bujnej brody.
- Na bogĂłw, zostaÂłem upieczony! – zawoÂłaÂł.
   Riverwind otarÂł twarz skĂłrzanÂą opaskÂą przegubu.
- Nawet krasnoludzcy kowale Thorbardinu nie ÂżyjÂą i nie pracujÂą w takim piekle.
   Vvelz splĂłtÂł palce popatrzyÂł na nich dobrotliwie.
- Tutaj, w Hest, wydobywamy najlepsze metale z ziemi. Wszystko, co nam potrzebne, wykonujemy w tych kuÂźniach i odlewniach.
   Pochylnie i schody wiodÂły z Alei Odlewni, jak nazwaÂł jÂą Vvelz, do nastĂŞpnego, wyÂższego tarasu zwanego AlejÂą Sztuk. Kopacze byli tu rĂłwnie liczni, lecz miast dymu i ognia, ulica dÂźwiĂŞczaÂła uderzeniami mÂłotĂł i podzwanianiem maszynerii. Ponownie czarodziej nakÂłoniÂł Que-Shu do spojrzenia w okno. Ujrzeli elfĂłw wykuwajÂących ÂłaĂącuchu, wyciÂągajÂących na gorÂąco drut czy rozkuwajÂących mÂłotami brÂąz i miedÂź na cienkie pÂłyty.
- ZwrĂłciÂłeÂś uwagĂŞ – powiedziaÂł szeptem CĂŚ dzieci?
- Jest Di An.
- Cokolwiek byÂś nie powiedziaÂł to ona juÂż nie jest dzieckiem. Mnie chodzi o tych naprawdĂŞ maÂłych dzieciakĂłw.
   Riverwind wiedziaÂł, Âże stary wró¿bita ma racjĂŞ. SpytaÂł Vvelza o przyczynĂŞ tak maÂłej iloÂści dzieci.
- Przez ostatnie latanie urodziÂło zbyt wiele dzieci – powiedziaÂł zamyÂślony czarodziej – SÂądzĂŞ, Âże przyczynÂą tego…
- Pilnuj jĂŞzyka – warkn¹³ Karn – Jej WysokoœÌ sama powie obcym, co bĂŞdzie chciaÂła by wiedzieli.
   Trzeci taras zajmowaÂła Aleja Tkaczy. Cieniutkie druty miedziane byÂły tu tkane w miedziane i cynowe „ubrania”. ZacierajÂąc metal ró¿nymi chemikaliami nadawano mu ró¿ne barwy. Riverwind widziaÂł caÂłe stosy czarno barwionej miedzi, zwyczajowego ubrania kopaczy.
   W miarĂŞ jak wstĂŞpowali na kolejne, wyÂższe poziomy miasta ÂżoÂłnierze stawali siĂŞ coraz liczniejsi. Karn byÂł najwidoczniej wysoko postawionÂą personÂą poniewaÂż szyki ÂżoÂłnierzy wszĂŞdzie siĂŞ przed nim otwieraÂły a uzbrojone elfy stawaÂły na bacznoœÌ podczas ich przejÂścia.
   SzĂłsty taras nazywano Miejscem Mieczy. Tutaj juÂż wcale nie byÂło kopaczy, tylko ÂżoÂłnierze w jasnej stali i wypolerowanym spiÂżu. Vvelz wyjaÂśniaÂł ró¿nice widoczne w pancerzach i heÂłmach. ZaleÂżaÂły one tylko od ró¿nic w poszczegĂłlnych regimentach.
- Nie podoba mi siĂŞ to wszystko – mrukn¹³ Riverwind – te wszystkie miecze a my mamy tylko goÂłe rĂŞce.
- Spokojnie, olbrzymie. Na razie nie dostrzegam zagroÂżenia – odparÂł Catchflea.
- Powiedz to Di An.
   Dziewczyna trzĂŞsÂła siĂŞ tak okropnie, Âże Riverwind musiaÂł jÂą obj¹Ì ramieniem. Vvelz i Karn prowadzili niewielkÂą grupĂŞ Âśrodkiem ulicy szĂłstego tarasu. StraÂżnicy z obnaÂżonymi mieczami stali po obu stronach monumentalnej bramy. WspierajÂące jÂą kolumny uksztaÂłtowaÂł naturalny, gigantyczny krysztaÂł kwarcu. StarÂż uniosÂła krĂłtkie miecze salutujÂąc nachodzÂącemu Karnowi.
- Powiedzcie Jej WysokoÂści, Âże juÂż wrĂłciÂłem. Z jeĂącami – ogÂłosiÂł Karn.
- GoœÌmi – poprawiÂł Vvelz.
   Karn spojrzaÂł spode Âłba.
- Zobaczymy.
   Jeden z gwardzistĂłw oddaliÂł siĂŞ niosÂąc wieœÌ Karna. QrĂłciÂł po kilku minutach  z odpowiedziÂą w postaci jednego sÂłowa.
- WejœÌ.
- Ja siĂŞ bojĂŞ! – zawoÂłaÂła Di An starajÂąc siĂŞ cofn¹Ì.
   Catchflea przeczesaÂł dÂłoniÂą jej krĂłtkÂą, szczeciniastÂą czuprynĂŞ.
- Bogowie sÂą Âłaskawi – powiedziaÂł do niej  wpatrujÂąc siĂŞ jednoczeÂśnie w jasne, przeraÂżone oczy.
- A przynajmniej tak siĂŞ mĂłwi – dodaÂł Riverwind – mam nadziejĂŞ, Âże sÂłusznie.
   Przez bramĂŞ wiodÂła dÂługa kolumnada z czystego kwarcu. Po obu stronach staÂła straÂż honorowa. Opuszczone przyÂłbice straÂżnikĂłw nosiÂły wizerunek lwĂłw. Metalowe buty elfĂłw dÂźwiĂŞczaÂły gÂłoÂśno na wspaniaÂłej mozaice podÂłogi wykonanej z milionĂłw miniaturowych granatĂłw, oliwinĂłw i ametystĂłw. Druga brama, wysoka na dwadzieÂścia stĂłp i wykonana z nitowanych pÂłyt Âżelaznych, otworzyÂła swe wrota do wewnÂątrz.
   WewnÂątrz paÂłacu byÂło doœÌ mroczno bowiem ciĂŞÂżkie, Âłukowe sklepienie przesÂłaniaÂło brÂązowe „sÂłoĂące”. Po obu stronach przejÂścia.  Korytarz wejÂściowy wypeÂłniony byÂł posÂągami wojownikĂłw Hest, wszystkie byÂły wiĂŞcej niÂż naturalnej wielkoÂści i nosiÂły kompletne pancerze. KaÂżdy pomnik nosiÂł imiĂŞ martwego wojownika: Ro Dest, teln Wielki, Straszliwy Karz, Ro Welx. Wszystkie wyglÂądaÂły powaÂżnie i bardzo wojskowo. ÂŻaden nie wyglÂądaÂł Âżyczliwie.
   Korytarz wejÂściowy koĂączyÂł siĂŞ Âłukowo zwieĂączonym przejÂściem prowadzÂącym do nastĂŞpnej komnaty. Na jej koĂącu dominowaÂło dzieciĂŞco stopowej Âśrednicy, ÂświecÂące palenisko. Dziwniejsze byÂły dziesiÂątki b³êkitnych kul zamocowanych na wyciĂŞtych w kamieniu postumentach. NajwyÂższe z tych postumentĂłw znajdowaÂły siĂŞ blisko Âścian podczas gdy mniejsze umieszczono bliÂżej osi ÂścieÂżki. MiaÂło to wszystko bardzo powaÂżny i zajmujÂący wyglÂąd.
- Czym sÂą te rzeczy? – spytaÂł Riverwind – MyÂślaÂłem, Âże to tylko lampy.
- ByĂŚ moÂże i sÂą, a to wszystko to rodzaj kaplicy – odparÂł Catchflea.
   Di An byÂła zbyt wystraszona by powiedzieĂŚ cokolwiek.
- O czym tam mamroczecie? – spytaÂł Karn.
- Te kule, to tylko lampy, tak?
   Karn zaÂśmiaÂł siĂŞ nieprzyjemnie.
- To tylko kolekcja starych relikwii – odparÂł.
   Teraz juÂż ÂśmiaÂł siĂŞ pogardliwie. Vvelz zmarszczyÂł brwi.
- To rzeczywiÂście sÂą ÂświatÂła – wyjaÂśniÂł nie zwracajÂąc uwagi na Karna – Bardzo stre, przynajmniej wiĂŞkszoœÌ.
- Dlaczego niektĂłre sÂą ciemne? – zapytaÂł mieszkaniec rĂłwnin.
   Czarodziej spojrzaÂł naĂą z ukosa.
- W swoim czasie, kaÂżde ÂświatÂło gaÂśnie – wiĂŞcej wyjaÂśnieĂą nie byÂło.
   Riverind znalazÂł siĂŞ juÂż blisko paleniska gdy zorientowaÂł siĂŞ, Âże pÂłomienie palÂące siĂŞ na wysokoÂści jego piersi nie wydajÂą Âżadnych trzaskĂłw, sykĂłw ani iskier jak zawsze to czyni ogieĂą. Gdy podszedÂł bliÂżej odkryÂł, Âże nie dajÂą rĂłwnieÂż ciepÂła. W pÂłomienia widaĂŚ byÂło jasne, ÂświecÂące stosy wĂŞgla.
- Co to rodzaj ognia bez dymu i bez ciepÂła? – zdumiewaÂł siĂŞ Riverwind.
- To jest Sala ÂŚwiatÂła – powiedziaÂł Vvelz – Czarodzieje Hest stworzyli magiczny ogieĂą caÂłe wieki temu. Przez te wszystkie lata nie przygasÂł ani trochĂŞ.
- A co spala? – gÂłoÂśno zastanawiaÂł siĂŞ Catchflea.
- Nie mam pojĂŞcia – wyznaÂł Vvelz – Pergaminy, na ktĂłrych spisano sekrety ognia zgniÂły setki lat temu. PozostaÂł tylko ogieĂą, cichy i zimny.
   Wyraz smutku lub bĂłlu przeleciaÂł mu po twarzy i znikn¹³ natychmiast, gdy zawoÂłaÂł ich wszystkich Karn.
- ChodÂźcie – zawoÂłaÂł niecierpliwie ÂżoÂłnierz – Jej WysokoœÌ czeka.
   Okr¹¿yli palenisko za ktĂłrym skrywaÂły siĂŞ ogromne drzwi. StraÂżnicy o lwich twarzach otworzyli je przed nimi. Pomieszczenie za tymi drzwiami byÂło okrÂągÂłe. MiaÂło ze trzydzieÂści stĂłp Âśrednicy oraz kopuÂłowe sklepienie. Ca³¹ powierzchniĂŞ kopuÂły pokrywaÂła wielka mozaika ukazujÂąca heroicznÂą postaĂŚ prowadzÂącÂą wynĂŞdznia³¹ grupĂŞ elfĂłw z roztrzaskanego miasta do wielkiej dziury w ziemi.
- Karn? To ty? PodejdÂź bliÂżej.
   Delikatny, kobiecy gÂłos dobiegajÂący do nich nie wiadomo skÂąd wypeÂłniÂł caÂły kopulasty pokĂłj. Karn odpowiedziaÂł z niezwyk³¹ uprzejmoÂściÂą i poprowadziÂł pozostaÂłych do wnĂŞtrza komnaty.
   OtoczyÂł ich dÂźwiĂŞk czyneli i pluskajÂącej wody. Tyle, Âże ani czyneli, ani wody widaĂŚ nie byÂło. W powietrzu unosiÂł siĂŞ delikatny aromat. Nie caÂłkiem kwiatowy, raczej przypominaÂł ÂświeÂżoœÌ sÂłonecznego ÂświatÂła we porannym powietrzu. ÂŚrodek komnaty skryty byÂł przed spojrzeniami przez zÂłote draperie ustawione koÂłem i zwieszajÂące siĂŞ z po³¹czonych brÂązowych prĂŞtĂłw. Riverwind byÂł na tyle wysoki by mĂłc cokolwiek jednak dojrzeĂŚ ponad tymi draperiami. CoÂś poÂłyskujÂącego, coÂś zÂłotawego poruszaÂło siĂŞ wewnÂątrz zasÂłoniĂŞtej powierzchni. Karn odsun¹³ na bok draperie. Vvelz, Riverwind, Catchflea i Di An weszli do Âśrodka krĂŞgu. Elfia dziewczyna natychmiast rzuciÂła siĂŞ na wypolerowanÂą podÂłogĂŞ i przycisnĂŞÂła twarz do zimnej mozaiki. Riverwind otwarcie spojrzaÂł na postaĂŚ przed nimi, lecz dopiero po kilku sekundach zdaÂł sobie sprawĂŞ na kogo patrzy.
   Na rzeÂźbionym kamieniu siedziaÂł piĂŞkna, elfia kobieta. Mleczo bia³¹ twarz okalaÂł kaptur ze zÂłotej tkaniny spÂływajÂący jej na ramiona i okrywajÂący wÂłosy. ZÂłote ziarna kolczykĂłw zwisaÂły ze szpiczasto zakoĂączonych uszu. Usta miaÂła pomalowane na jaskrawÂą czerwieĂą. WiĂŞkszoœÌ postaci skryta jednak byÂła w skomplikowanej draperii zÂłotej szaty, szaty kapÂłaĂąskiej utkanej z cienkich jak wÂłos zÂłotych nici.
   Karn opadÂł na kolano.
- ÂŁaskawy majestacie – rzekÂł z werwÂą w gÂłosie – DoprowadziÂłem tu wiĂŞÂźniĂłw, jakich pojmaÂłem w g³êbi poÂłudniowych jaskiĂą.
- Zb³¹kanych obcokrajowcĂłw – gÂładko wtrÂąciÂł Vvelz – Niewinnych podró¿nych, ktĂłzy przypadkiem wpadli do twego krĂłlestwa, Li El.
   CaÂłkowicie pozbawione emocji spojrzenie przesunĂŞÂło siĂŞ po Que-Shu.
- A wiĂŞc kto? Intruzi czy raczej ofiary?
   Karn otworzyÂł usta, by daĂŚ swÂą opiniĂŞ, lecz Li El powstrzymaÂła go jednym skinieniem maÂłego palca. Jej spojrzenie utkwiÂło w Riverwindzie.
- MĂłwi, gigancie. I tylko ty.
   Riverwind wzi¹³ g³êboki wdech, lecz przekonaÂł siĂŞ jak niezwykle trudno mu wydobyĂŚ z krtani dÂźwiĂŞk. Czy byÂł to strach, czy tylko wpÂływ niezachwianego piĂŞkna?
- Wasza WysokoœÌ – rozpocz¹³ – Jestem Riverwind, syn Wanderera, a to mĂłj przyjaciel, Catchflea. ZnaleÂźliÂśmy siĂŞ tutaj przez dziwaczne zrzÂądzenie losu i niespodziewanÂą napaœÌ.
   Li El rozparÂła siĂŞ swobodnie na kanapie. Zapach porannego ÂświatÂła staÂł siĂŞ intensywniejszy.
- I któ¿ to was napad³?
- Obozowaliœmy z przyjacielem w górach gdy w nocy zostaliœmy obrabowani. Us³yszawszy z³odzieja ruszyliœmy w poœcig i wpadliœmy do g³êbokiej sztolni. Jakaœ niewidzialna d³où nas podtrzyma³a i znaleŸliœmy siê, bez ran z upadku, w twoim dominium.
   Li El powoli zacisnĂŞÂła piêœÌ.
- Karn, czy zlokalizowaÂłeÂś tÂą sztolniĂŞ? – powiedziaÂła z lodowatÂą precyzjÂą.
- Nie, moja pani…
- Dlaczego nie?
   Skryta heÂłmem twarz wojownika wyraÂźnie pobladÂła.
- Ja… my… wÂłaÂśnie schwytaliÂśmy tego zÂłodzieja – wskazaÂł palcem na skulonÂą u jego stĂłp Di An – A zaraz potem zÂłapaliÂśmy tych obcych gigantĂłw. UznaÂłem, Âże najlepiej bĂŞdzie natychmiast powrĂłciĂŚ do ciebie.
   KrĂłlowa Hest nagle wstaÂła. Wszystkie przyjemne doznania pod tÂą kopu³¹ nagle zniknĂŞÂły; dÂźwiĂŞki czyneli i pluskanie wody umilkÂło.
- Sztolnia, g³upi Karnie, jest znacznie wa¿niejsza ni¿ dziewczyna kopaczy czy para ogromnych barbarzyùców. Wszystkie powolne przejœcia mia³y byÌ zamkniête pó³ wieku temu. Jakim sposobem jedno z nich umknê³o twej uwadze?
   Nawet nie podniosÂła gÂłosu powyÂżej poziomu zwykÂłej konwersacji, lecz Karn kuliÂł siĂŞ podczas tych pytaĂą jak niewolnik w czasie chÂłosty.
- Wracam natychmiast, Wasza WysokoœÌ! WezmĂŞ dwudziestkĂŞ wojownikĂłw, znajdĂŞ tÂą przeklĂŞtÂą sztolnie i…
- Nie zrobisz nic dopĂłki ci nie pozwolĂŞ – stwierdziÂła Li El.
   KrĂłtkie wÂłoski na karku Riverwinda stanĂŞÂły dĂŞba a on sam poczuÂł nowy zapach – kadzidlany, ostry. UznaÂł, Âże zarĂłwno dÂźwiĂŞki jak i zapachy magicznie kontroluje Li El.
   KrĂłlowa zwrĂłciÂła siĂŞ w stronĂŞ Vvelza.
- Co wiesz o tych zdarzeniach, bracie?
   Vvelz tylko lekko machn¹³ dÂłoniÂą.
- Nie za wiele. CzekaÂłem wÂłaÂśnie, tak jak rozkazaÂłaÂś, na powrĂłt oddziaÂłu Karna gdy zahaczyÂłem tego kopacza gdy uciekaÂł tunelem. GadaÂła coÂś dziko o jakichÂś olbrzymach. Kiedy zaÂś Karn wszedÂł do wyÂższej jaskini to spotkaÂłem go i naÂłoÂżyÂłem amulety obcokrajowcom, by mogli rozmawiaĂŚ i nas rozumieĂŚ.
- Bardzo dogodne, doprawdy – mrukn¹³ Karn.
- A jeÂśli chodzi o sztolniĂŞ, droga siostro, to tak jak mĂłwiÂłaÂś, wszystkie zostaÂły zamkniĂŞte twym rozkazem piĂŞĂŚdziesiÂąt lat temu.
   Li El siadÂła z chrzĂŞstem zÂłotych szat.
- Doprawdy? WÂątpiĂŞ.
- Nikt nie jest w stanie utworzyĂŚ nowej – zaznaczyÂł Vvelz – nikt, tylko ty.
   Karn nie potrafiÂł siĂŞ juÂż dalej powstrzymywaĂŚ.
- Wasza WysokoœÌ, co mamy zrobiÌ z obcymi?
- ZrobiĂŚ? Dlaczego mielibyÂśmy coÂś robiĂŚ? To jaÂłowe dziecko nie dziaÂłaÂło teÂż z wÂłasnej woli: ktoÂś wydaÂł jej rozkaz. Kto taki: musimy sprawdziĂŚ.
   Di An aÂż sapnĂŞÂła.
- Ona doprowadzi³a tu ludzi. Czy¿byœ proponowa³ ich egzekucjê za to, ¿e próbowali odzyskaÌ sw¹ w³asnoœÌ, a mo¿e za potkniêcie w mroku?
- Nie, Wasza WysokoœÌ: to znaczy, tok…
- Powstrzymaj swĂłj jĂŞzyk. Karn, jesteÂś odwaÂżnym i twardym kapitanem, lecz kiepskim przywĂłdcÂą. Za brak jasnego widzenia celu nakazujĂŞ ci spĂŞdziĂŚ trzy dni w Wysokich Iglicach, gdzie bĂŞdziesz mĂłgÂł przemyÂśleĂŚ swĂłj brak jasnoÂści.
- AleÂż to nie jest sprawiedliwe! Wasza WysokoœÌ wie dobrze jak ochotnie wysilam siĂŞ dla…
   Jedno spojrzenie Li El powstrzymaÂło dalsze sÂłowa.
- Spierasz siĂŞ z moim rozkazem?
   Karn poczerwieniaÂł na twarzy, lecz sztywno odparÂł.
- Woli Waszej Wysokoœci stanie siê zadoœÌ.
   ObrĂłciÂł siĂŞ na piĂŞcie i odmaszerowaÂł. ÂŻoÂłnierz rozchyliÂł zÂłote zasÂłony pomrukujÂąc a po chwili ogÂłos krokĂłw szybko ucichÂł.
   Li El uniosÂła siĂŞ z siedzenia. Przyjemne, uspokajajÂące dÂźwiĂŞki powrĂłciÂły do komnaty. Zapach gorzkiego kadzidÂła zostaÂł zastÂąpiony czystym zapachem powietrza spÂłukanego deszczem
- PodejdÂźcie bliÂżej, obcy – powiedziaÂła – Poznam was nieco lepiej.
   Bez protestu zastosowali siĂŞ do ¿¹dania i obaj ruszyli krok do przodu. Ruch ten odkryÂł skrywajÂącÂą siĂŞ i wci¹¿ skulonÂą na podÂłodze Di An. KryÂła siĂŞ za nogÂą Riverwinda chcÂąc unikn¹Ì spojrzenia krĂłlowej. Nie udaÂło siĂŞ.
   Li El ruszyÂła dÂłoniÂą w powietrzu. Delikatny dÂźwiĂŞk dzwonka przywoÂłaÂł dwĂłjkĂŞ ÂżoÂłnierzy.
- UsuĂącie kopacza – powiedziaÂła.
   GwardziÂści podeszli, lecz Riverwind stan¹³ im na drodze.
- Nie zagraÂża nikomu – powiedziaÂł.
   Wzrokowe zmagania wielkiego mieszkaĂąca rĂłwnin i dwĂłch ÂżoÂłnierzy Hest Li El obserwowaÂła z widocznym zainteresowaniem.
- Musi powiedzieĂŚ wszystko, co wie – stwierdziÂła – Nie kÂłopocz siĂŞ kopaczem, gigancie. Poza tym, to przecieÂż zÂłodziejka.
   ÂŻoÂłnierze z wahaniem zbliÂżyli siĂŞ  by pojmaĂŚ Di An. Riverwind napi¹³ miĂŞÂśnie. Catchflea szarpn¹³ go za rĂŞkaw chcÂąc go trochĂŞ uspokoiĂŚ.
- Siostro, jeÂśli zapobiegnie to rozlewowi krwi, to mĂłgÂłbym sam zabraĂŚ dziewczynĂŞ i jÂą przesÂłuchaĂŚ – uspokajajÂąco odezwaÂł siĂŞ Vvelz.
   ZarĂłwno Riverwind jak i dwĂłjka ÂżoÂłnierzy Hest popatrzyÂła krĂłlowÂą w oczekiwaniu odpowiedzi.
- Masz zbyt miĂŞkkie serce – stwierdziÂła Li El po dÂłuÂższej przerwie – jesteÂś pewien, Âże wydobĂŞdziesz z niej prawdĂŞ?
- JeÂśli zawiodĂŞ to odeÂślĂŞ jÂą do twych ekspertĂłw – przyrzekÂł Vvelz.
   Li El przystaÂła na to i jej srebrno wÂłosy brat zabraÂł dziewczynĂŞ z podÂłogi. WyciÂągn¹³ Di An z komnaty a ÂżoÂłnierze odstÂąpili oczekujÂąc kolejnych rozkazĂłw.
   Wielkie dÂłonie Riverwinda wci¹¿ byÂły zaciÂśniĂŞte w piĂŞÂści gdy obserwowaÂł jak Vvelz zabiera Di An. Catchflea delikatnie szepn¹³.
- Nic jej nie bĂŞdzie, jestem pewien.
   Riverwind sceptycznie popatrzyÂł na starca.
- ¯o³êdzie ci to powiedzia³y?
- Nie – odparÂł powaÂżnie Catchflea – Lecz wierzĂŞ, Âże Vvelz nie zamierza zrobiĂŚ jej nic zÂłego.
- PodejdÂźcie, podejdÂźcie – powiedziaÂła krĂłlowa a czynele gÂłoÂśniej zadzwoniÂły – ChcĂŞ wiedzieĂŚ wiĂŞcej o waszym Âświecie i jego Âżyciu. Powiedz mi, stary olbrzymie, o swym kraju i jego ludziach.
   Catchflea wdaÂł siĂŞ w dyskurs na temat Que-Shu, ludĂłw i obyczajĂłw. ByÂł bardzo zajĂŞty. Riverwind w tym czasie przekonaÂł siĂŞ, Âże nie moÂże oderwaĂŚ wzroku od Li El – choĂŚ ona nigdy nawet na niego nie spojrzaÂła. AÂż pot zacz¹³ mu spÂływaĂŚ z brwi gdy usiÂłowaÂł odwrĂłciĂŚ wzrok w stronĂŞ zÂłotych zasÂłon, sklepienie czy czegokolwiek. UdaÂło mu siĂŞ tylko spuÂściĂŚ wzrok na jej dÂłonie. Prawa dÂłoĂą Li El spoczywaÂła nieruchomo podczas gdy palce lewej poruszaÂły siĂŞ w wolnym, zawiÂłym ruchu na porĂŞczy otomany. Ruch nagle zamarÂł.
- I tak wÂłaÂśnie, Wasza WysokoœÌ, znaleÂźliÂśmy siĂŞ tutaj – kwiecistym zwrotem zakoĂączyÂł Catchflea – Czy mogĂŞ zapytaĂŚ jak to siĂŞ staÂło, Âże ty i twĂłj lud znaleÂźliÂście w tak g³êbokich podziemiach?
   Brwi Li El wygiĂŞÂły siĂŞ w Âłuk na kolorowymi oczami.
- Co? CzyÂżby Pusty ÂŚwiat tak szybko zapomniaÂł o Wielkim Hest i jego ludzie?
- NaleÂżymy do innej rasy – dyplomatycznie odparÂł Catchflea – Nie za wiele wiemy o historii.
   Li El zeÂślizgnĂŞÂła siĂŞ ze swej kanapy. Kiedy zaÂś zeszÂła z podwyÂższenia Âłatwiej byÂło zauwaÂżyĂŚ jak jest nieduÂża. Czubkiem gÂłowy ledwo siĂŞgaÂła do piersi Riverwinda. ÂŻaden z mĂŞÂżczyzn jednak nie mĂłgÂł oderwaĂŚ od niej wzroku, jej obecnoœÌ byÂła zniewalajÂąca.
- Dwa tysiÂące i piĂŞĂŚset lat temu wybuchÂła wojna miĂŞdzy mieszkaĂącami Silvaneti a ludÂźmi zamieszkujÂącymi Ergoth. Walczyli juÂż przez piĂŞĂŚdziesiÂąt i dwa lata, wci¹¿ napadajÂąc, masakrujÂąc i walczÂąc. W koĂącu rĂłwniny i lasy Silvana opustoszaÂły i przeksztaÂłciÂły siĂŞ w puste, pozbawione Âżycia regiony. WĂłdz wojenny – Kith-Kanan trzymaÂł hordy Ergoth na dystans uÂżywajÂąc bÂłyskotliwej strategii. Ró¿nice zdaĂą w stolicy nie pozwoliÂły mu jednak przenieœÌ wojny na terytorium ludzi by uzyskaĂŚ ostateczne zwyciĂŞstwo. Tak teÂż Wojna BratobĂłjcza ciÂągnĂŞÂła siĂŞ dalej bez widocznych rezultatĂłw.
- Nasz wielki przodek, Hest, lub w dawnej mowie Hestantafalas, byÂł generaÂłem Host w Silvanestii. Pragn¹³ przenieœÌ walki do ludzkiego miasta Caergoth, wymieœÌ barbarzyĂąskie masy ludzkie z zachodnich rĂłwnin… przerwaÂła na chwilĂŞ zdajÂąc sobie sprawĂŞ do kogo przemawia… pradawne uczucia sÂą wci¹¿ Âżywe. Nie czujcie urazy.
- Rozumiemy to – odparÂł Riverwind.
   ÂŚciany ze zÂłotej draperii wydawaÂły isĂŞ groÂźniejsze niÂż wczeÂśniej. Nie mĂłgÂł dostrzec Âżadnego wyjÂścia z kopulastej komnaty, nie mĂłgÂł nawet dostrzec samych drzwi. Nie widaĂŚ byÂło nawet straÂży a to sprawiaÂło, Âże staÂł siĂŞ jeszcze bardziej nerwowy.
- … potĂŞÂżny spĂłr na dworze – kontynuowaÂła Li El – Wielki Hest odmĂłwiÂł uznania rozejmu. . StraÂże KrĂłla Sithasa pojmaÂły go i wtrÂąciÂły do wiĂŞzienia.
- Kiedy brat krolewski dowiedziaÂł siĂŞ o losie swego oficera  natychmiast wrĂłciÂł do Silvanostu by uzyskaĂŚ wolnoœÌ dla Hest. KrĂłl Sithas odmĂłwiÂł. Jak twierdziÂł, Hest jest zbyt niebezpieczny. Jego postĂŞpek to zdrada i musi za niÂą ponieœÌ ostatecznÂą karĂŞ.
- Zbudowano szafot, lecz gÂłowa Hest nigdy nie wpadÂła do koszyka Sithasa DziewiĂŞciu ÂżoÂłnierzy wÂłamaÂło siĂŞ do wiĂŞzienia i uwolniÂło bohatera. . Razem wywalczyli sobie drogĂŞ ucieczki z miasta.
   Li El unisÂła widmowy miecz. KomnatĂŞ wypeÂłniÂł zgieÂłk krzykĂłw i dÂźwiĂŞk uderzeĂą ostrza o ostrze. Jej gÂłos niĂłsÂł siĂŞ echem po komnacie.
- Dziesiêciu pokona³o szeœÌdziesiêciu trzech królewskich stra¿ników. SzeœÌdziesiêciu trzech! Hest uda³ siê do fortecy Bordon-Hest i przygotowa³ siê na oblê¿enie. Jak mo¿na siê by³o spodziewaÌ Sithas wys³a³ najbardziej lojalnego genera³a, strasznego Kencathedrusa, by pokona³ i zniszczy³ zarówno Hest jak i jego lud.
    Li El opuÂściÂła ramiĂŞ. Powoli zanikÂły bitewne odgÂłosy. Catchflea trzÂąsÂł siĂŞ a i Riverwind niepewnie spoglÂądaÂł przez ramiĂŞ. WrĂŞcz czuÂł zapach rozlewu krwi. Komnata byÂła czysta i pusta jak zawsze.
   Li El objĂŞÂła siĂŞ ramionami jakby nagle zrobiÂło siĂŞ jej chÂłodno. OdwrĂłciÂła wzroki i opadÂła na otomanĂŞ.
- Sytuacja stawaÂła siĂŞ desperacko groÂźna. Hest nie byÂło przygotowane na dÂługie oblĂŞÂżenie. W Bordon-Hest byÂły setki kobiet i dzieci i tylko czterystu wojownikĂłw. NadchodziÂła nieunikniona rzeÂź.
   UniosÂła gÂłowĂŞ. Cieniutki, lecz szeroki uÂśmiech zaÂświeciÂł na twarzy Li El. Oczy ÂświeciÂły ognistym tryumfem.
- W najciĂŞÂższej chwili do Hesta podszedÂł nadworny czarodziej, wielki Vedvedsica. „Jest droga ucieczki, panie” – oznajmiÂł Hestowi. Wielki pan spytaÂł jakim cudem skoro ani on, ani nikt z poddanych nie ma skrzydeÂł by umkn¹Ì Âżelaznemu uÂściskowi Kencathedrusa. „Nie skrzydeÂł potrzebujemy, wielki panie, lecz lamp”. Dlaczego lamp? ChciaÂł wiedzieĂŚ Hest. „PoniewaÂż w Âświece poniÂżej jest bardzo ciemno” – brzmiaÂła odpowiedÂź Vedevedsici.
   Czarodziej wyjaÂśniÂł swĂłj plan a Hest go zaakceptowaÂł. Wszyscy ludzie w Bordon-Hest zostali powiadomieni a Vedvedsica zacz¹³ przygotowania. W dwudziestym czwartym dniu oblĂŞÂżenia, w roku dwa tysiÂące, sto i cztery, w Silvanesti uderzyÂło potĂŞÂżne trzĂŞsienie ziemi. Epicentrum byÂło pod Bordon-Hest a ruina miasta okazaÂła siĂŞ caÂłkowita. Mury i budynki opadÂły grzebiÂąc pod sobÂą wszystkich. A przynajmniej tak to wyglÂądaÂło. Vedvedsica otworzyÂł w ziemi i skaÂłach szczelinĂŞ, ktĂłrÂą kaÂżdy z Hest, od najwyÂżej urodzonych do najniÂżej, zdoÂłaÂł uciec. Magia Vedvedsici obaliÂła miasto zasypujÂąc szczelinĂŞ tak, nikt nie odkryÂł co staÂło siĂŞ z wielkim panem i caÂłym jego ludem.
   Li El podparÂła ostry podbrĂłdek wierzchem dÂłoni.
- AÂż do dzisiaj.
   Szeroka rotunda pozostawaÂła w ciszy przez kilka uderzeĂą serca. Riverwind siliÂł siĂŞ, by jakoÂś, jak najlepiej, odpowiedzieĂŚ Li El. OpowieœÌ o zuchwaÂłym wÂładcy, ktĂłry chciaÂł ex terminowaĂŚ ludzi nie wzbudziÂła mu w sercu zbyt wiele sympatii. Tego jednak nie mĂłgÂł powiedzieĂŚ krĂłlowej HestitĂłw. Z wahaniem stwierdziÂł tylko.
- Wiele siĂŞ wydarzyÂło od czasu gdy wasi przodkowie zeszli pod ziemiĂŞ. Krynn nie jest juÂż taki jak dwa tysiÂąc piĂŞĂŚset lat temu.
- Czy zielone dwory Silvanostu wci¹¿ stoj¹?
- MĂłwi siĂŞ, Âże tak.
- A synowie Sithasa wci¹¿ tam panuj¹?
- Tego nie wiem…
- Na wszystkich nas ci¹¿y wyrok Âśmierci za zdradĂŞ, na kaÂżdym pokoleniu urodzonym od czasu gdy Hest przywiĂłdÂł nas tutaj. Kiedy tysiÂąc lat temu umieraÂł to jego ostatnie sÂłowa brzmiaÂły: StrzeÂżcie siĂŞ Pustego ÂŚwiata na gĂłrze. Rozkaz umierajÂącego Hesta jest naszym najÂświĂŞtszym prawem – powiedziaÂła Li El.
- NiektĂłrzy jednak idÂą na powierzchnie, tak? Jak dziewczyna, ktĂłrÂą ÂścigaliÂśmy – spytaÂł Catchflea.
   Wyraz dumnej powagi znikÂł z twarzy Li El. ZastÂąpiÂł go gniew. Gniew tak namacalny, Âże ludzie wrĂŞcz poczuli jego uderzenie.
- S¹ g³upcy, którzy wci¹¿ próbuj¹! Zbyt d³ugo by³am dla nich pob³a¿liwa. Widzê jednak, ¿e muszê teraz wyrwaÌ z³o z korzeniami, raz na zawsze. Kiedy zostan¹ schwytani, bêd¹ musieli umrzeÌ.
   WykonaÂła drobny gest i w odpowiedzi zabrzmiaÂł niewidoczny gong. PojawiÂło siĂŞ kilku ÂżoÂłnierzy.
- ZebraĂŚ peÂłnÂą kohortĂŞ Host – powiedziaÂła – Niech eskorta Karna wskaÂże im gdzie znaleziono dziewczynĂŞ kopaczy i gigantĂłw. ChcĂŞ umiejscowienia powolnego przejÂścia oraz caÂłej, przyniesionej z powierzchni, kontrabandy.
- A co z nami? – spytaÂł Riverwind.
- Wy? Wy pozostaniecie w Wysokich Iglicach dopĂłki nie zdecydujĂŞ co naleÂży z wami zrobiĂŚ – oznajmiÂła.
   Pó³ tuzina hestyjskich wojownikĂłw zbliÂżyÂło siĂŞ do obu mĂŞÂżczyzn. Riverwind gwaÂłtownie zwrĂłciÂł siĂŞ w ich stronĂŞ a oni, z respektem traktujÂąc ich wzrost, stanĂŞli w miejscu. Catchflea instynktownie przysun¹³ siĂŞ do wielkiego wojownika. Miast doradziĂŚ Riverwindowi by spokojnie ustÂąpiÂł, Li El tylko spoczĂŞÂła na otomanie i nic nie powiedziaÂła. Na jej ustach b³¹kaÂł siĂŞ zagadkowy uÂśmiech.
   StarÂżnicy zwarli szyki i ruszyli naprzĂłd.
- Nie macie prawa nas wiĂŞziĂŚ! – krzykn¹³ Riverwind.
   Jeden z elfĂłw trzasn¹³ Riverwinda tarczÂą w plecy. WÂściekÂłoœÌ mieszkaĂąca rĂłwnin, ktĂłrego temperament tak dÂługi byÂł hamowany, teraz wybuchÂła z ca³¹ si³¹. DopadÂł napastnika, wyrwaÂł mu tarczĂŞ a samego cisn¹³ daleko. Lekki Hest rozciÂągn¹³ siĂŞ na podÂłogowej mozaice jak dÂługi.
- Na có¿ czekacie? – spytaÂła obojĂŞtnie Li El – ZabraĂŚ ich stÂąd.
- JesteÂśmy spokojnymi ludÂźmi – bÂłagaÂł Catchflea – Niewinnymi, tak!
   OberwaÂł w gÂłowĂŞ brÂązowÂą tarczÂą za samo odezwanie siĂŞ. Riverwind chwyciÂł dwĂłch najbliÂższych elfĂłw, waln¹³ ich gÂłowami o siebie nawzajem i pozbawiÂł przytomnoÂści. StraÂżnicy napastujÂący Catchflea odwrĂłcili siĂŞ od niego i dobyli mieczy. Riverwind wyszarpn¹³ miecz zza pasa jednego z nieprzytomnych straÂżnikĂłw.
- IdÂź za mnÂą, stary! – krzyn¹³.
   DwĂłch elfĂłw oÂśmieliÂło siĂŞ na tyle by go zaatakowaĂŚ. SparowaÂł krĂłtkie ostrza i odparÂł atak szybkimi sztychami celujÂącym im w twarze. Och, jakÂże tĂŞskniÂł za swojÂą szablÂą! Ta hestyjska broĂą byÂła dla niego zbyt krĂłtka. PrzypominaÂła raczej miecze ĂŚwiczebne dzieciakĂłw.
   DÂługi zasiĂŞg ramion Riverwinda wyrĂłwnywaÂł jego szanse w walce z dwoma elfami nawet, gdy odskoczyli w ró¿ne strony. Jeden z brÂązowych mieczy straÂżnikĂłw twardo uderzyÂł w krzyÂżyk rĂŞkojeÂści w zdobycznej broni mieszkaĂąca rĂłwnin. BrÂąz wytrzymaÂł wiĂŞc Riverwind tylko skrĂŞciÂł nadgarstkiem i odrzuciÂł ostrze wroga a jednoczeÂśnie skierowaÂł czubek miecza w jego kierunku. TĂŞpy miecz odbiÂł siĂŞ od tarczy straÂżnika. Riverwind ci¹³ mocno w lewo odganiajÂąc drugiego z ÂżoÂłnierzy. Elf cofn¹³ siĂŞ i potkn¹³ o jednego z nieprzytomnych towarzyszy po czym upadÂł na ziemiĂŞ.
   Catchflea odskoczyÂł z przestrzeni gdzie rozgrywaÂła siĂŞ walka. MĂłgÂł tam tylko przeszkadzaĂŚ. Li El wzniosÂła ramiĂŞ magiczne dzwonki znĂłw daÂły o sobie znaĂŚ. ÂŻoÂłnierze dosÂłownie zalali salĂŞ tronowÂą.
- Dwudziestu kolejnych za plecami! – ostrzegaÂł Catchflea.
- Tak? – szybko odparÂł Riverwind – JesteÂś tylko posÂłaĂącem zÂłych nowin? ZrĂłb coÂś!
   Stary wró¿bita nie byÂł wojownikiem. Gdyby chwyciÂł miecz to najpewniej poraniÂłby sam siebie a nie Âżadnego z przeciwnikĂłw. Jedyne co posiadaÂł to tykwa zawierajÂąca trzy wysuszone Âżo³êdzie.
   ÂŻo³êdzie!
   Z g³êbi swych szmacianych szat wykopaÂł tykwĂŞ z Âżo³êdziami i potrzÂąsn¹³ niÂą nad gÂłowÂą.
- StaĂŚ natychmiast gdzie stoicie~! – krzykn¹³ – W tyk maÂłych nasionach zamkn¹³em potĂŞÂżnÂą moc bÂłyskawicy! Cofn¹Ì siĂŞ, tak, i nas nie powstrzymujcie lub cisnĂŞ je prosto w was!
   ÂŻoÂłnierze zamarli. Przeciwnik Riverwinda przystan¹³ by wysÂłuchaĂŚ tyrady Catchflea wiĂŞc mieszkaniec rĂłwnin paln¹³ go tylko w gÂłowĂŞ pÂłazem miecza. Przeciwnik padÂł. Riverwind odwrĂłciÂł siĂŞ do starca.
- To inspirujÂące – szepn¹³.
- Straszne moce mi powierzono – intonowaÂł Catcgflea – Jeden rzut a wszyscy zostaniecie spopieleni!
   Tylko Li El pozostawaÂła zupeÂłnie nie poruszona tym oÂświadczeniem. OparÂła siĂŞ na jednym Âłokciu i spokojnie stwierdziÂła.
- Na co czekacie? UjarzmiĂŚ ich .
   GwardziÂści wykazali zdumiewajÂący brak entuzjazmu dla tego rozkazu.
- Nie moÂżecie uciec – wyjaÂśniajÂący mtonem stwierdziÂł Li El – Ani z paÂłacu, ani tym bardziej z Vartoom.
   Riverwind jej wierzyÂł, lecz nie miaÂł zamiaru przyznawaĂŚ jej racji.
- Odejdziemy tÂą samÂą drogÂą, ktĂłrÂą przyszliÂśmy – oznajmiÂł wystawiajÂąc miecz – I lepiej by nikt nam nie przeszkadzaÂł.
   Li El westchnĂŞÂła. RozlegÂł siĂŞ Âświergotliwy dÂźwiĂŞk. Szeregi uzbrojonych w miecze straÂżnikĂłw siĂŞ rozstÂąpiÂły. Czterech nowych wojownikĂłw odzianych w lekkie kolczugi wystÂąpiÂło naprzĂłd wywijajÂąc dziwnie wyglÂądajÂącymi urzÂądzeniami nad gÂłowÂą – byÂły to trzy metalowe kule po³¹czone ÂłaĂącuchami. Catchflea postraszyÂł ich nic nie znaczÂącÂą tykwÂą, lecz na tych elfĂłw blef nie podziaÂłaÂł. CisnĂŞli bolas w stronĂŞ starca. Dwie z nich natychmiast unieruchomiÂły mu rĂŞce i nogi. Tykwa padÂła na mozaikowÂą podÂłogĂŞ. StraÂżnicy aÂż siĂŞ wzdrygnĂŞli. PoniewaÂż jednak nic siĂŞ nie staÂło wrzasnĂŞli unisono i gniewnie ruszyli hurmem na Riverwinda. Miecz zostaÂł mu wyrwany po czym obu wyniesiono z komnaty. Li El lekko zeszÂła ze swego tronu. PodniosÂła tykwĂŞ Catchflea. W jej wnĂŞtrzu grzechotaÂły Âżo³êdzie. ObrĂłciÂła tykwĂŞ i wysypaÂła Âżo³êdzie na dÂłoĂą. Na jej piĂŞknej, spokojnej twarzy nie widaĂŚ byÂło Âżadnych uczuĂŚ.

RozdziaÂł 7

Krwawe Âłzy

   Karn poganiaÂł Riverwinda czubkiem miecza na powrĂłt do mostu Wysokich Iglic.
- Co zamierzasz ze mnÂą zrobiĂŚ? – dopytywaÂł Riverwind.
- MuszĂŞ oznajmiĂŚ Jej WysokoÂści co tu siĂŞ staÂło. Stary olbrzym daleko nie ucieknie.
- Catchflea jest sprytniejszy niÂż na to wyglÂąda – mrukn¹³ Riverwind.
   MiaÂł nadziejĂŞ, Âże stary wró¿bita jest bezpieczny, gdziekolwiek zresztÂą zabraÂła go Di An.
- Moja pani wyciÂągnie go niezaleÂżnie gdzie zwiaÂł – wynioÂśle odparÂł Karn.
   Z k³êbĂłw dymu wyÂłoniÂł siĂŞ w koĂącu wapienny most. Riverwind nie miaÂł pojĂŞcia w jaki sposĂłb zarĂłwno Di An jak i Karn znajdujÂą drogĂŞ w takiej mĂŞtnej atmosferze. MoÂże jednak elfy majÂą lepszy wzrok niÂż ludzie.
- Ho-la! – zawoÂłaÂł Karn do straÂżnikĂłw po drugiej stronie – To ja, Karn!
   Po kilku sekundach widocznego wahania odezwaÂł siĂŞ nieÂśmiaÂły gÂłos.
- Nie wolno nam z tobÂą mĂłwiĂŚ, dowĂłdco!
   Wzrok Karna usiÂłowaÂł przebiĂŚ obÂłoki dymu.
- Nalx, to ty? PosÂłuchaj; idÂź do Jej WysokoÂści i powiedz, Âże giganci prĂłbowali ucieczki. Jeden uciekÂł, lecz zÂłapaÂłem mÂłodszego. Powiedz jej, Nalx. Obu nas nagrodzi.
- CiĂŞÂżko uwierzyĂŚ, dowĂłdco!- odparÂł straÂżnik – DokÂąd mĂłgÂłby gigant uciec?
- A skÂąd mam to wiedzieĂŚ? Tu wchodzi w grĂŞ magia, gÂłupcze, a jeÂśli nie przekaÂżesz wieÂści Jej WysokoÂści to pomyÂśl jak moÂże byĂŚ jej reakcja?
   Ponownie nastÂąpiÂła dÂłuÂższa przerwa. Na koniec jednak Nalx siĂŞ odezwaÂł.
- Ja to zrobiĂŞ, Ro Karn. Co za wyczyn, zÂłapaĂŚ giganta dwa razy…
- Tak, tak. LeĂŚ szybko, Nalx!
   Po kilkunastu minutach Karn zesztywniaÂł.
- CaÂła kompania wojska! – zawoÂłaÂł do Riverwinda.
   Mieszkaniec rĂłwnin popatrzyÂł w mrok, lecz dostrzegÂł tylko dym i ÂśmierdzÂące opary. UwierzyÂł jednak, Âże elf widziaÂł lepiej. Nalx gÂłoÂśno zawoÂłaÂł.
- Masz tu przejœÌ razem z wiêŸniem, Ro Karn!
- Idziemy!
   Riverwind przebyÂł most dokÂładnie tak, jak za pierwszym razem. Karn natomiast, stawiajÂąc wÂąskie stopy dokÂładnie poÂśrodku kamiennej ÂścieÂżki, przeszedÂł za nim swobodnie. Spora liczba pik siĂŞ nachyliÂła do przodu, w kierunku Riverwinda, gdy tylko przedostaÂł siĂŞ przez most na platformĂŞ. Karn miaÂł racjĂŞ mĂłwiÂąc o liczbie ÂżoÂłnierzy.  ProwadzÂący oficer uniĂłsÂł ramiĂŞ w salucie.
- Ro Karn. Jej WysokoœÌ nakazuje ci udaÌ siê do niej natychmiast.
   Z zawadiackim uÂśmiechem trzasn¹³ mieczem przyniesionym do Wysokich Iglic przez Di An i schowaÂł go w pochwie. Kolejny elf wystÂąpiÂł do przodu i podaÂł Karnowi jego heÂłm.
- PrzechowaÂłem dla ciebie, sir – powiedziaÂł.
   Wojownik wÂłoÂżyÂł heÂłm na gÂłowĂŞ i westchn¹³ z satysfakcjÂą.
- DziĂŞki, Sard – popatrzyÂł na Riverwinda – Widzisz gigancie, jak szybko fortuna siĂŞ zmienia.
   Mieszkaniec rĂłwnin spojrzaÂł pogardliwie i powiedziaÂł.
- Tak, i moÂże znĂłw siĂŞ zmieniĂŚ, i niekoniecznie musi ci siĂŞ to spodobaĂŚ.
   Karn siĂŞ tylko rozeÂśmiaÂł. RozkazaÂł ÂżoÂłnierzom uformowaĂŚ szyk i zaj¹³ miejsce na jego czele. Pomaszerowali krokiem marszowym w spiralnym tunelu na powrĂłt do Sali tronowej Le El.
   Eskorta zatrzymaÂła siĂŞ przed zÂłotymi zasÂłonami. Kopulasta komnata byÂła wypeÂłniona wrĂŞcz po brzegi ostrym zapachem kadzidÂła a ongiÂś jaskrawe ÂświatÂła przyciemniono na podobieĂąstwo zmierzajÂącego sÂłoĂąca.  Karn i Riverwind weszli przez klapĂŞ w zasÂłonie.
   Komnata we wnĂŞtrzu zÂłotego krĂŞgu znaczÂąco siĂŞ zmieniÂła. Nie byÂło juÂż otomany zastÂąpionej przez ozdobny dywan utkany ze srebrnych i zÂłotych nici. Li El siedziaÂła na podÂłodze w samym centrum srebrnych i zÂłotych krĂŞgĂłw. ZÂłoty kaptur byÂł odrzucony ujawniajÂąc kaskadĂŞ gĂŞstych, brÂązowych wÂłosĂłw. ByÂła chyba pierwszÂą mieszkankÂą Hest u ktĂłrej Riverwind ujrzaÂł tak wspaniaÂłe, brÂązowe wÂłosy.
   Przed krĂłlowÂą leÂżaÂła niewielka, pÂłytka misa ogrzewana pÂłomieniem z brÂązowego promiennika. GÂłowa kobiety byÂła mocna nad tÂą misÂą nachylona. Oczy wpatrzone byÂły w wypeÂłniajÂącÂą jÂą wodĂŞ. Na oczach Riverwinda krĂłlowa Hest wpuÂściÂła do wody jednÂą szczyptĂŞ niebieskiego proszku. RozlegÂł siĂŞ lekki syk a k³êby oparu spowiÂły boki miski. Blado b³êkitny opar rozsiewaÂł wokoÂło woĂą dziwnych przypraw. Karn odchrzÂąkn¹³ gÂłoÂśno.
- KrĂłlowo , przynoszĂŞ ci wieÂści o…
- Wiem – spokojnie przerwaÂła Li El nawet nie podnoszÂąc wzroku – Wiem wszystko.
   Karn przerwaÂł, byÂł wyraÂźnie zaskoczony, lecz po chwili znĂłw zacz¹³.
- Starszy olbrzym uciekÂł nim mogÂłem go zatrzymaĂŚ. KtoÂś pomĂłgÂł mu drabinÂą lub jakimÂś ÂłaĂącuchem.
- Dziewczyna mu pomogÂła – obojĂŞtnym tonem odparÂła Li El.
   DÂłoĂą krĂłlowej zniknĂŞÂła w faÂłdach szaty i po chwili powrĂłciÂła niosÂąc kawaÂł chropowatego, czerwonego krysztaÂłu. OstroÂżnie wstawiÂła go do miski.
- To ta sama dziewczyna kopaczy, ktĂłrÂą schwytaÂłeÂś w tunelu – powiedziaÂła.
- Ale.. ale jak to, Wasza WysokoœÌ? Zabrano jÂą przecieÂż na przesÂłuchanie…
- PrzesÂłuchiwaÂł mĂłj brat.
   Karna spojrzaÂł bezradnie na Riverwinda.
- Nie dostrzegasz tego, gÂłupi Karnie – ÂżoÂłnierz siĂŞ wzdrygn¹³, lecz Li El kontybuowaÂła bezlitoÂśnie – To mĂłj brat rzucaÂł zaklĂŞcia otwierajÂące przejÂścia na powierzchniĂŞ i pomagaÂł kopaczom, ktĂłrzy uciekali z Vartoom!
   Do twarzy Karna napÂłynĂŞÂła fala krwi, byÂł wÂściekÂły.
- Zdrajca! WiedziaÂłem!
- Nie wiedziaÂłeÂś – odparÂła ledwie sÂłyszalnym gÂłosem – Nawet ja nie wiedziaÂłam.
- Wasza WysokoœÌ – powiedziaÂł szybko Karn – dajcie mi miecz a Vvelz umrze jeszcze dzisiaj!
- Vvelz odszedÂł poza zasiĂŞg twojego miecza.
   Li El delikatnie zdmuchnĂŞÂła opar okrywajÂący powierzchniĂŞ wody w misce. Z jej g³êbin dobyÂł siĂŞ czerwonawy blask. KrĂłlowa czarodziejka pozostawaÂła cicho przez dÂłuÂższÂą chwilĂŞ. Karn zacz¹³ siĂŞ wierciĂŚ w koĂącu i pochrzÂąkiwaĂŚ.
- MĂłw – powiedziaÂła Li El.
- Co mam zrobiĂŚ z olbrzymem? – spytaÂł.
   Li El podniosÂła twarz w ich kierunku. WzdrygnĂŞli siĂŞ obaj, i wojownik Hest i mieszkaniec rĂłwnin z Que-Shu. Mroczne oczy krĂłlowej staÂły siĂŞ krwiÂście czerwone, Âłzy koloru krwi juÂż bÂłyszczaÂły w ich kÂącikach. Cienkie struÂżki czerwieni spÂływaÂły po gÂładkich policzkach.
- Od dawna ju¿ staram siê dobrze rz¹dziÌ Hest, sprawiaÌ by by³ bogaty i potê¿ny. Ostatniego z dekadenckich w³adców Hest obali³a i sama obwo³a³am siê królow¹ byle tylko ocaliÌ kopaczy od ciê¿kiej rêki tyrana. I jak¹¿ to uzyskujê wdziêcznoœÌ poza porzuceniem, zdrad¹ i sabota¿em?
   Strugi krwawych Âłez siĂŞ nasiliÂły. Riverwind poczuÂł jak zimno Âściska mu serce stalowÂą obrĂŞczÂą. GÂłos Li El byÂł zimny i spokojny, lecz on juÂż byÂł pewny, Âże krĂłlowa nie pÂłacze ze smutku a z powodu g³êbokiej i zapiekÂłej wÂściekÂłoÂści.
   WstaÂła i podeszÂła do znieruchomiaÂłych mĂŞÂżczyzn, elf i czÂłowieka. ÂŁzy kapaÂły jej zÂłotÂą szatĂŞ.
- I co powiesz, gigancie zwany Riverwindem?  Czy mam okazaĂŚ ÂłaskĂŞ tym, ktĂłrzy ÂściÂągajÂą ruinĂŞ na krĂłlestwo? OkazaĂŚ ÂłaskĂŞ wÂłasnemu ciaÂłu i krwi, ktĂłre okazaÂło siĂŞ zdradzieckie?
   OdwrĂłciÂła siĂŞ w stronĂŞ Karna, lecz dalej zwracaÂła siĂŞ do Riverwinda.
- A moÂże majÂą krwawiĂŚ aÂż wreszcie ich grzechy zostanÂą zmyte, aÂż ich zdrada zniknie. Co powiesz, olbrzymie?
   Riverwind nie umiaÂł nic odpowiedzieĂŚ. JakaÂś zimna obrĂŞcz zacisnĂŞÂła mu krtaĂą. WÂściekÂłoœÌ Li El wypeÂłniaÂła caÂłe pomieszczenie niczym zapach groÂźnych perfum, zakotwiczyÂła go do podÂłogi i odarÂła z siÂł. Karn wyglÂądaÂł na podobnie zesztywniaÂłego. SpoglÂądajÂąc nad ramieniem krĂłlowej Riverwind widziaÂł, Âże pÂłyn w misce nad ktĂłrÂą sprawowaÂła czr zacz¹³ wrzeĂŚ. Co chwila wytryskiwaÂły wielkie bÂąble wrzÂątku i spryskiwaÂły posadzkĂŞ kolejnymi, krwawymi kroplami.
- Jak mogÂą mieĂŚ czelnoœÌ by przeciwko mnie spiskowaĂŚ! – gÂłos Li El wyraÂźnie przybraÂł na sile – Przeciw mnie, ktĂłra sprawia, Âże owoce dojrzewajÂą a ÂświatÂło w jaskini Âświeci. MĂłj lud nigdy nie musiaÂł poznaĂŚ gÂłodu i mroku a jedyne czego wymagam w zamian to posÂłuszeĂąstwo i ciĂŞÂżka praca. Lecz choĂŚ to niewiele to i tego nie potrafiÂą daĂŚ. A wiĂŞc bĂŞdĂŞ ich nĂŞkaĂŚ, wykorzeniĂŞ caÂły ten kult B³êkitnego Nieba, wyrwĂŞ korzenie i obetnĂŞ ga³êzie.
   PopatrzyÂła znowu na Karna. Wojownik lekko siĂŞ trzÂąsÂł, lecz twarz miaÂł stanowczÂą.
- Na takÂą robotĂŞ jesteÂś zbyt tĂŞpy – powiedziaÂła Li El w stronĂŞ Karna – Lojalny i odwaÂżny, lecz stanowczo zbyt tĂŞpy by wyÂłapaĂŚ to stado szakali na usÂługach mego brata.
   OdwrĂłciÂła siĂŞ w stronĂŞ Riverwinda. ZÂłowroga aura wrĂŞcz wypÂływajÂąca z krĂłlowej przeszyÂła mu serce i duszĂŞ. CzuÂł jak drenie zaczyna przebiegaĂŚ mu po ramieniu i caÂłym wysiÂłkiem woli zacisn¹³ dÂłoĂą w piêœÌ. Trening wojownika Que-Shu pomĂłgÂł mu zachowaĂŚ stoicki spokĂłj twarzy gdy tak patrzyÂł w dó³ na poplamionÂą krwawymi strugami twarz krĂłlowej.
- Ach, olbrzymie. Ty jesteÂś prawdziwym wojownikiem. Dobra broĂą do rĂŞki, dobra motywacja i wymieciesz moich wrogĂłw w pojedynkĂŞ.
   Wyraz twarzy Karna, dotÂąd caÂłkiem spokojny, przybraÂł nagle maskĂŞ szoku. Ustami poruszaÂł, lecz nie wydobywaÂł z nich najmniejszego dÂźwiĂŞku. Niepomny szoku ÂżoÂłnierza Riverwind toczyÂł wÂłasnÂą, wewnĂŞtrznÂą bitwĂŞ. ZdoÂłaÂł tylko wyszeptaĂŚ jedno sÂłowo.
- Nie.
   Li El lekko siĂŞ uÂśmiechnĂŞÂła.
- Nie? SkÂąd taki poÂśpiech, mĂłj olbrzymie? Jeszcze nie powiedziaÂłam ci jakie byÂłyby warunki. MoÂżesz to nawet rozwaÂżyĂŚ powtĂłrnie..
   Oczy jasno mĂłwiÂły czego jĂŞzyk nie wyraÂżaÂł.
- Nadal uwaÂżasz, Âże nie? WidzĂŞ, Âże bĂŞdĂŞ musiaÂła ci to wyperswadowaĂŚ.
   Riverwind pragn¹³ uciec, lub walczyĂŚ, zrobiĂŚ cokolwiek byle tylko przerwaĂŚ odrĂŞtwienie w jakim go trzymaÂła. Karn nie mĂłgÂłby go teraz powstrzymaĂŚ, lecz mieszkaniec rĂłwnin nie mĂłgÂł nawet nogami poruszyĂŚ. Powoli zaszuraÂł stopami po posadzce i wykonaÂł niemal konwulsyjnie potĂŞÂżny wysiÂłek jednego kroku. Li El nawet siĂŞ nie ÂśpieszyÂła. SzÂła za nim z protekcjonalnym uÂśmieszkiem jak straszna, potworna zjawa ÂścigajÂąca winnego zbrodni.
   Riverwind potkn¹³ siĂŞ i zatoczyÂł do przodu. UpadÂł i teraz usiÂłowaÂł siĂŞ podnieœÌ. Li El stanĂŞÂła nad nim.
- Po có¿ siĂŞ tak mĂŞczysz, przyjacielu? ZakoĂączenie i tak bĂŞdzie takie samo – stwierdziÂła uspokajajÂąco.
   Li El przyÂłoÂżyÂła palce do policzkĂłw barwiÂąc jej od razu czerwonymi Âłzami. ASchyliÂła siĂŞ powoli i siĂŞgnĂŞÂła do twarzy Riverwinda. Gdy tylko poplamione krwiÂą palce dotknĂŞÂły lekko jego policzkĂłw wrzasn¹³ z caÂłych siÂł.
- Goldmoon!
    Twarz Karna byÂła obrazem wewnĂŞtrznej tortury. Ramiona i nogi aÂż trzĂŞsÂły siĂŞ z wysiÂłku by wykonaĂŚ choĂŚ jeden ruch. Gdy tylko dÂłoĂą jego krĂłlowej dotknĂŞÂła barbarzyĂąskiego olbrzyma natychmiast oboje zniknĂŞli w bezdÂźwiĂŞcznym bÂłysku biaÂłego ÂświatÂła. Magiczny letarg jaki go do tej chwili paraliÂżowaÂł skoĂączyÂł siĂŞ nagle. Karn dopadÂł jednym skokiem miejsca w ktĂłrym przed chwilÂą jeszcze byÂła krĂłlowa.
- Nie! – wrzasn¹³ dobywajÂąc jednoczeÂśnie miecza – Ja miaÂłem byĂŚ wybranym. Ja, Karn! Nie moÂżesz braĂŚ tego cudzoziemca miast mnie!
   Karn wÂściekle ci¹³ powietrze wokoÂło, nikogo na szczĂŞÂście nie raniÂąc.
- Ja! To ja! Moja krew i moja prĂłba, ja nim jestem!
   OdwrĂłciÂł siĂŞ w stronĂŞ krĂłlewskiej miski. Ciecz wewnÂątrz niej byÂła teraz czysta i gÂładka jak szkÂło. Z furiÂą dopadÂł miski i jÂą kopn¹³. Ledwie Âżelazny paluch ÂżoÂłnierskiego sandaÂła dotkn¹³ spiÂżowego rantu naczynia gdy ten natychmiast rozwiaÂł siĂŞ w oparze biaÂłej mgieÂłki. Karn zakl¹³, wrzasn¹³  i zacz¹³ tupaĂŚ z bezsilnej wÂściekÂłoÂści.
* * * * *
   MilczÂący Hestowie dÂługo juÂż unosili Catchflea. Nie umiaÂł okreÂśliĂŚ jak to daleko, lecz upÂłyn¹³ kawaÂł czasu nim postawili go znĂłw na nogi. Przebiegli kawaÂł dystansu poziomo, potem do gĂłry po stromym zboczu. Dla starego czÂłowieka byÂło zdumiewajÂące, Âże jest niesiony podczas gdy mĂłgÂłby normalnie iœÌ. Strach, jaki go opanowaÂł gdy elfy porwaÂły go po raz pierwszy gdzieÂś siĂŞ ulotniÂł. Catchflea byÂł wystarczajÂąco bystry by zdaĂŚ sobie sprawĂŞ, Âże najlepszÂą dla niego szansÂą na pozostanie w zdrowiu i jednym kawaÂłku jest nie stwarzanie nawet pozorĂłw oporu. PrzecieÂż po podjĂŞciu takiego ryzyka jak wyrwanie go z Wysokich Iglic raczej nie zamierzajÂą wyrzÂądziĂŚ mu krzywdy – prawda? Di An nie prowadziÂła by go prosto w puÂłapkĂŞ – prawda?
   Elfy opuÂściÂły go na grunt  i uwolniÂły z ciĂŞÂżkiej siatki. Gdziekolwiek go donieÂśli byÂło tu chÂłodno i mroczno. Catchflea przetarÂł oczy i usiadÂł. ByÂł wewnÂątrz czegoÂś w rodzaju budynku. Wspaniale rzeÂźbione kolumny spiralÂą wznosiÂły siĂŞ gdzieÂś w ciemnoœÌ. NiektĂłre byÂły popĂŞkane, inne wrĂŞcz upadÂły. PodÂłogĂŞ stanowiÂły starte prostokÂąty biaÂłego kamienia grubo pokryte kurzem. JakieÂś poruszenie za plecami ostrzegÂło Catchflea, Âże nie jest tu sam. Oczy juÂż mu troszkĂŞ przywykÂły do braku ÂświatÂła wiĂŞc dostrzegÂł, Âże komnata jest wypeÂłniona Hestami wpatrujÂących siĂŞ w jego osobĂŞ.
   Catchflea wstaÂł. PowstaÂły szmer szeptĂłw przypominaÂł brzĂŞczenie letniego roju much. UsÂłyszaÂł drobne kroczki za plecami. PojawiÂła siĂŞ Di An. To go ucieszyÂło: oto, przynajmniej, jakaÂś znajoma twarz.
- Co siĂŞ dzieje? – spytaÂł – Co to za miejsce?
- Nie za duÂży jak na giganta – rozlegÂł siĂŞ niski, pusty gÂłos.
- Kto to? – Catcxhflea usiÂłowaÂł szybko dostrzec mĂłwiÂącego w tÂłumie.
- Drugi jest o wiele wiĂŞkszy – powiedziaÂła Di An.
   Catchflea odwrĂłciÂł siĂŞ szybko w jej stronĂŞ.
- Riverwind! Co z nim?
- Nie skoczyÂł – odparÂła spokojnie.
   UniosÂła nerwowo stopĂŞ i spojrzaÂła w cieĂą za siebie.
- A wiĂŞc to Li El go ma – odezwaÂł siĂŞ basowy gÂłos.
   Catchflea ruszyÂł w stronĂŞ Di An.
- Musicie mu pomĂłc! Karn pragnie jego gÂłowy! – zawoÂłaÂł i wyciÂągn¹³ dÂłoĂą w stronĂŞ elfickiej dziewczyny – Nie moÂżemy po niego wrĂłciĂŚ?
- Ro Karn to najmniejsze z niebezpieczeĂąstw, jaki musi siĂŞ obawiaĂŚ twĂłj przyjaciel – zagrzmiaÂł gÂłos – Nie, nie moÂżemy go ratowaĂŚ.
- Kim ty jesteÂś!
   Di An wziĂŞÂła Catchflea za rĂŞkĂŞ i poprowadziÂła wprost w cieĂą. Setki maÂłych stĂłp zaszuraÂły w ciemnoÂści idÂąc za nimi. Stary mieszkaniec rĂłwnin nerwowo oglÂądaÂł siĂŞ przez ramiĂŞ na prawie niewidoczny tÂłum wci¹¿ drepczÂący tuÂż z nim.
  Przed nim otworzyÂła siĂŞ przestrzeĂą zawarta pomiĂŞdzy dwoma szeregami kolumn. Umieszczono na nich ponad dwadzieÂścia b³êkitnych kul. Ich dziwne ÂświatÂło rzucaÂło niesamowite cienie na coÂś, do czego prowadziÂła go Di An.
   ByÂła to spora grupa kamiennych blokĂłw stojÂących swobodnie miĂŞdzy Âścianami i kolumnami. Powierzchnia kamienia do ktĂłrej zbliÂżaÂł siĂŞ Catchflea byÂła pokryta pÂłaskorzeÂźbÂą wyobraÂżajÂącÂą twarz elfa. Oczy byÂły prawie przymkniĂŞte a usta stanowiÂł spory otwĂłr, czarny teraz i pusty. CaÂła rzeÂźba twarzy byÂła omal tak wielka jak Catchflea. W dziwacznym oÂświetleniu nie potrafiÂł stary mĂŞÂżczyzna okreÂśliĂŚ, czy wyraz kamiennej twarzy byÂł wesoÂły, czy moÂże wyraÂżaÂł oburzenie lub nawet udrĂŞkĂŞ.
- Jak na olbrzyma nie jesteÂś za wielki – zagrzmiaÂł kamienny gÂłos.
- TwĂłj lud przypi¹³ mi takÂą ÂłatkĂŞ. PoÂśrĂłd swoich jestem raczej niewielki, tak – odparÂł Catchflea.
   Nie byÂł jakoÂś strasznie wstrz¹œniĂŞty wizjÂą tego idola. Czymkolwiek zresztÂą miaÂłby on byĂŚ. ZdawaÂł sobie w peÂłni sprawĂŞ, Âże za tym wizerunkiem ukrywa siĂŞ caÂłkiem Âśmiertelny Hest.
- A wiĂŞc czÂłowiek teÂż moÂże mieĂŚ wartoœÌ – powiedziaÂł inny gÂłos, wyÂższy i znacznie bardziej kulturalny.
   Stary wró¿bita natychmiast rozpoznaÂł drugi gÂłos jako nale¿¹cy do Vvelza. Catchflea zdecydowaÂł siĂŞ na ÂśmiaÂłoœÌ.
- Cieszy mnie, Âże tak sÂądzisz, bracie Li El – powiedziaÂł.
   Dotychczasowa szept za jego plecami natychmiast umilkÂł. Kamienne usta pozostaÂły ciche. Niedaleko jednej z kolumn wybuchÂł nagÂły pÂłomieĂą. OÂświetliÂł postaĂŚ Vvelza zbliÂżajÂącego siĂŞ do Catchflea i Di An. Na jego prawej dÂłoni taĂączyÂł nieduÂży pÂłomieĂą. Nie miaÂł Âżadnej pochodni ani kaganka: ogieĂą strzelaÂł wprost z jego rĂŞki.
- Mors ma racjĂŞ – powiedziaÂł Vvelz – Nie moÂżesz pomĂłc Riverwindowi. Lepiej zostaĂą z nami i przy³¹cz siĂŞ do naszej sprawy.
- A czymÂże jest wasza sprawa?
- JesteÂśmy Ludem B³êkitnego Nieba – powiedziaÂł g³êboki gÂłos zwany przez Vvelza Morsem – Naszym ÂświĂŞtym celem jest opuszczenie tych ciemnych jaskiĂą i Âżycie na powrĂłt pod niebem i sÂłoĂącem, ÂżyĂŚ jako wolny lud a nie przedmiot tyranii. Zrzucimy ÂłaĂącuchy niewoli i ruszymy do ÂświatÂła i nikt juÂż nas nie przymusi do powrotu pod ziemiĂŞ.
- Godne podziwu, tak? – sucho stwierdziÂł Catchflea – Ale kim jesteÂście?
- Tak, pokaÂżcie siĂŞ – powiedziaÂł Vvelz.
   WzniĂłsÂł pÂłonÂącÂą dÂłoĂą i klapn¹³ w niÂą drugÂą dÂłoniÂą. Niewielkie pasam pÂłomieni wyleciaÂły z pomiĂŞdzy palcĂłw i poleciaÂły po caÂłym pomieszczeniu. Od ich ognia zapÂłonĂŞÂły pochodnie. UdawaÂły drzewa lecz zostaÂły wykonane z Âżelaza. Na koĂącach metalowych ga³êzi rozbÂłysÂły maÂłe, b³êkitne pÂłomienie. Coraz ich wiĂŞcej, i wiĂŞcej siĂŞ zapalaÂło a wraz z tym narastaÂł w powietrzu dÂźwiĂŞk syku.   Pomieszczenie byÂło rozlegÂłe a pod jego Âścianami tÂłoczyÂł siĂŞ tÂłum kopaczy. Daleko na lewo od Catchflea znajdowaÂło siĂŞ Âłukowate wyjÂście i sporo poÂłamanych schodĂłw wiodÂących w dó³ z komnaty.
   Catchflea posÂłyszaÂł stukanie, zupeÂłnie jakby metal pukaÂł o kamieĂą. Zza kamiennej twarzy wynurzyÂła zÂłota laska. StukaÂła wokoÂło, wszĂŞdzie, po Âścianach, po kamiennej twarzy i po podÂłodze. Vvelz kiwn¹³ potakujÂąco gÂłowÂą w stronĂŞ Catchflea. Stary mĂŞÂżczyzna wystÂąpiÂł do przodu.
   BĂŞdÂąc blisko skonstatowaÂł, Âże przywĂłdca B³êkitnego Nieba jest typowo niski, lecz jednoczeÂśnie szeroki w barkach i dobrze umiĂŞÂśniony. Najbardziej zdumiewajÂący byÂł wyglÂąd tego, co staÂło siĂŞ z jego oczami. Oba byÂły zapieczĂŞtowane za biaÂłymi, skĂłrzanymi Âłatkami. Teraz Cstchflea zrozumiaÂł znaczenie stukoczÂącego dÂźwiĂŞku – to byÂła laska badawcza: przywĂłdca B³êkitnego Nieba byÂł Âślepy.
- Gapisz siĂŞ na moje oczy – stwierdziÂł szorstko elf – To taki dar od Jej WysokoÂści. Kiedy zostaÂłem wypĂŞdzony z Vartoom ona wÂłasnorĂŞcznie odebraÂła mi oczy jako ostrzeÂżenie dla kaÂżdego, ewentualnego heretyka.
- Kim jesteÂś? – cicho spytaÂł catchflea.
- Nazywam siĂŞ Mors, ongiÂś Ro Mors, dowĂłdca w Host. A ty jesteÂś tym, ktĂłrego An Di nazywa Catchflea?
- An Di? – spytaÂł lekko skonsternowany Catchflea.
- Zapominam – mrukn¹³ Mors – jako barbarzyĂąca nie znasz wszystkich niuansĂłw naszego jĂŞzyka.
   WyciÂągn¹³ ramiĂŞ a Di An natychmiast doĂą poÂśpieszyÂła. Szybko wtuliÂła siĂŞ w niewidomego.
- Di An, An Di: to oznaka uczuĂŚ gdy tak kogoÂś nazywasz.
   Catchflea uÂśmiechn¹³ siĂŞ do dziewczyny.
- DziĂŞki, Âże pomogÂłaÂś nam w ucieczce – powiedziaÂł.
- Riverwind nie uciekÂł – popatrzyÂła smutno pod stopy.
   StarÂą, pomarszczonÂą i niezbyt czystÂą rĂŞkÂą Catchflea dotkn¹³ jej policzka.
- On nie poddaje siĂŞ tak Âłatwo. Jeszcze go zobaczymy.
   Starzec z rĂłwnin spostrzegÂł, Âże coraz to wiĂŞcej i wiĂŞcej HestĂłw pojawiaÂło siĂŞ i wypeÂłniaÂło przestrzeĂą pustej posadzki. ByÂł poruszony: musiaÂło tu byĂŚ przynajmniej ze szeœÌ albo i siedem setek elfĂłw, wszystkie ukrywaÂły siĂŞ w ruinach. SpytaÂł Vvelza, kim oni sÂą.
- Wszyscy sÂą kopaczami i uciekinierami – wyjaÂśniÂł czarodziej – Porzucili swe kilofy i oskardy i do³¹czyli do Ludu B³êkitnego Nieba. Przyszli do nas bowiem sÂą zmĂŞczeni i gÂłodni. I majÂą juÂż doœÌ tyranii, nie mogÂą znieœÌ wiĂŞcej jarzma narzuconego przez Li El. KtĂłregoÂś dnia Mors wyprowadzi ich z jaskiĂą prosto w ÂświatÂło.
- Tak wielu! – zachwycaÂł siĂŞ Catchflea – Dlaczego po prostu nie odejdÂą? Z ca³¹ pewnoÂściÂą takiego tÂłumu Li El nie jest w stanie zatrzymaĂŚ.
   Di An podprowadziÂła Morsa do miejsca gdzie rozmawiali stary czÂłowiek i czarodziej.
- Jest w stanie – niskim gÂłosem stwierdziÂł Mors – Ucieczka od niej nie jest rozwiÂązaniem. Musimy zanieœÌ walkĂŞ do samego Vartoom, pojmaĂŚ tyrana i wyprowadziĂŚ wszystkich Hest do ÂświatÂła w jednym kroku!
   Paru kopaczy zaczĂŞÂło wznosiĂŚ radosne okrzyki sÂłyszÂąc te sÂłowa. Mors warkn¹³ ostro w ich kierunku.
- BÂądÂźcie cicho, gÂłupcy!
- Li El nie moÂże ich tu usÂłyszeĂŚ – stwierdziÂł Vvelz z chytrym uÂśmiechem.
- Dlaczego nie? – pytaÂł Catchflea.
- Dawno temu byÂła to ÂświÂątynia jednego z bogĂłw, teraz juÂż zapomnianego – odparÂł Vvelz – W dawnych wiekach przychodziÂł tu lud Vartoom i czciÂł go. KapÂłani wdychali opary ÂświĂŞtych przypraw i wydawali przepowiednie przed obrazem twarzy boga. Teraz Âżaden z nich nawet nie odwaÂży siĂŞ zbliÂżyĂŚ do tego miejsca.
- Nikt juÂż go nie czci?
- Nawet imiĂŞ boga zostaÂło zapomniane.
- JeÂżeli bogowie w ogĂłle istniejÂą, to wÂłaÂśnie oni zapomnieli o Hest – dodaÂł gorzko Mors – Nie potrzebujemy ich. Przeznaczenie ujmiemy we wÂłasne rĂŞce.
- ÂŚwiÂątynia znanjest jako nawiedzone miejsce – kontynuowaÂł Vvelz – W czasie panowania trzeciego syna Hesta, Derv Szalonego, kapÂłanĂłw zmasakrowano a ÂświĂŞte palenisko z rozkazu krĂłla zostaÂło wygaszone. MĂłwi siĂŞ, Âże umierajÂący kapÂłani przeklĂŞli liniĂŞ Hest oraz, Âże ich duchy przechadzajÂą siĂŞ po ÂświÂątyni szukajÂąc zemsty.
   Catchflea szeroko otworzyÂł oczy.
- NaprawdĂŞ?
   Vvelz rozejrzaÂł siĂŞ w prawo i lewo.
- SÂłyszaÂłem ró¿ne rzeczy… widziaÂłem dziwne bÂłyski w g³êbszych sanktuariach.
   W koĂącu tylko wzruszyÂł ramionami.
* * * * *
   Kiedy juÂż elfy Ludu B³êkitnego Nieba przywykli do obecnoÂści Catchflea to natychmiast rozeszli siĂŞ do swych zwykÂłych zajĂŞĂŚ zupeÂłnie jakby tu Âżadnych obcych nie byÂło. Rozdzielano ÂżywnoœÌ, naprawiano poszarpanÂą odzieÂż z tkanin miedzianych a druÂżyny elfĂłw rozprowadzaÂły dobra skradzione na powierzchni. Dla Catchflea byÂło zarĂłwno zabawne i rozczulajÂące tak obserwowaĂŚ jak Hestowie wciÂągajÂą stare, znoszone skĂłrzane buty i dotykajÂą starych kapeluszy jakby zrobiono je z jedwabiu i satyny, jak jedzÂą za pomocÂą startych, drewnianych ÂłyÂżek na drewnianych z drewnianych talerzy i mis jakby to byÂła najwspanialsza porcelana.
   Prowadzony przez Di An jako przewodnika niewidomego Mors zbliÂżyÂł siĂŞ do podstawy zÂłamanej kolumny i tam usiadÂł. Podano mu chleb i drewnianÂą czarkĂŞ z jednego kawaÂłka dĂŞbiny. Catchflea otrzymaÂł taki sam zestaw wiktua³ów, lecz czarkĂŞ miaÂł juÂż typowÂą dla Hest, cynowÂą.
- Panie Mors – powiedziaÂł ÂżujÂąc suchy i pozbawiony smaku chleb – co przekonaÂło ciĂŞ do wyprowadzenia tej grupy z jaskiĂą. PrzecieÂż, byÂło nie byÂło, to wÂłaÂśnie zejÂście do podziemi umoÂżliwiÂło Hest przetrwanie.
   Mors zagrzmiaÂł.
- To wy³¹cznie upór Hestantafalasa skaza³ nas na ¿ycie jak robactwo w mroku. Gdyby okaza³ suwerenowi pos³uszeùstwo i utrzyma³ pokój to ¿adne z tych cierpieù nigdy by siê nie zdarzy³y.
- Nie byÂłeÂś kopaczem, tak? SkÂąd wziĂŞÂła siĂŞ u ciebie taka dla nich sympatia?
- PozwĂłl, Âże ja mu odpowiem – wtrÂąciÂł siĂŞ Vvelz.
   Mors wzi¹³ Âłyk wody i mrukn¹³ na zgodĂŞ.
- MuszĂŞ sporo cofn¹Ì w czasie – powiedziaÂł Vvelz lekko odchrzÂąknÂąwszy – Kiedy zmaraÂł Wielki Hest oraz jego szef czarodziei, Vedvedsica, dzieci zajĂŞÂły ich miejsca w naturalnym porzÂądku rzeczy. Najstarszy syn Hesta zostaÂł krĂłlem a dzieci Vevedsiki stanowiÂły radĂŞ magĂłw. Nie minĂŞÂło sporo czasu a miĂŞdzy domem krĂłlewskim a czarodziejami rozpoczĂŞÂła siĂŞ ostra rywalizacja. KaÂżda strona uzupeÂłniaÂł siÂły rekrutujÂąc utalentowane jednostki z prostego ludu. Ci, ktĂłrzy sÂłuÂżyli rodzinie krĂłlewskiej utworzyli KomnatĂŞ Broni, gildiĂŞ wojownikĂłw, natomiast sÂłudzy czarodziejĂłw utworzyli KomnatĂŞ ÂŚwiatÂła. ObmyÂślono system sprawdzania bardzo maÂłych dzieci i okreÂślania do ktĂłrej Komnaty siĂŞ nadajÂą. Ci, co nie nadawali siĂŞ do Âżadnej z dwu Komnat musieli zacz¹Ì pracĂŞ jako kopaczy. O tym zresztÂą juÂż wiecie. Uzyskano caÂłkiem sprawnÂą rĂłwnowagĂŞ i przez caÂłe stulecia lud Hest siĂŞ rozwijaÂł.
- Niestety, za czasów panowania drugiego syna Wielkiego Hesta, Jaena Budowniczego, sprawy zaczê³y iœ coraz gorzej. Zbiory znacznie spad³y i kopacze zaczêli g³odowaÌ. Wiele kopalni siê zapad³o grzebi¹c du¿¹ liczbê pracowników. Co jednak najdziwniejsze, z czasem rodzi³o coraz to mniej i mniej dzieci. Wiele spoœród urodzonych okazywa³o siê bezp³odnych i rzadko tylko do¿ywa³o doros³oœci.
   Catchflea popatrzyÂł na Di An. Dziewczyna siedziaÂła obok Morsa a kolana podciÂągnĂŞÂła aÂż pod brodĂŞ. PatrzyÂła przed siebie bez mrugniĂŞcia okiem a jej wzrok nie wahn¹³ siĂŞ nawet gdy Vvelz mĂłwiÂł o jaÂłowych dzieciach.
- Komnata ÂŚwiatÂła oskarÂżaÂła chciwoœÌ wojownikĂłw o spowodowanie nieszczêœÌ – kontynuowaÂł Vvelz – Zbyt wiele czasu spĂŞdzali na wydobywaniu Âżelaza i zÂłota a za maÂło troski poÂświĂŞcali uprawom, tak mĂłwiono. Komnata Broni oskarÂżaÂła czarodziejĂłw. UwaÂżali, Âże magowie dostarczajÂą zbyt maÂło ÂświatÂła do jaskiĂą prze co zbiory sÂą maÂłe i liche.
- Kto miaÂł racjĂŞ? – spytaÂł Catchflea.
- Obie strony – odezwaÂł siĂŞ nagle Mors.
   PoniewaÂż pozostaÂł milczÂący i nic nie dodawaÂł, Vvelz ciÂągn¹³ dalej.
- Jaen zmar³ w ataku apopleksji a wtedy jego m³odszy brat, Drev, zosta³ kolejnym królem. Ten z kolei mówi³ g³oœno o magicznym spisku na ¿ycie zmar³ego brata. Kiedy ju¿ by³ pewien lojalnoœci wojowników ruszy³ do walki by zniszczyÌ Komnatê Œwiat³a. Œwi¹tynie pozamykano a kap³anów w wiêkszoœci zamordowano. Starsi z czarodziejów zostali uwiêzieni i zabici, w³¹cznie z córk¹ Vedvedsiki, Ri Om. Ja by³em wtedy zaledwie uczniem a moja siostra wêdruj¹c¹.
- JesteÂś potomkiem Vedvedsiki?
- ByÂł moim pra-wujem – dumnie oznajmiÂł Vvelz – Konflikt wyglÂądaÂł na zakoĂączony a ÂżoÂłnierze tryumfowali. Nie zdawali sobie jednak sprawy z ambicji Li El. Jej moc, zwÂłaszcza jak na niezbyt wyszkolonÂą dziewczynĂŞ, byÂła nadzwyczajna. DokonaÂła lewitacji majÂąc dziesiĂŞĂŚ lat a majÂąc czternaÂście potrafiÂła przemocÂą czytaĂŚ w myÂślach…
   Mors chrzÂąkn¹³ gÂłoÂśno i zastukaÂł laskÂą w podÂłogĂŞ. Vvelz zniÂżyÂł gÂłos do szeptu.
- Mors nie chce by kopacze poznali moc mojej siostry. MĂłwi, Âże to moÂże podkopaĂŚ ich morale.
- Moje teÂż, tak – dr¿¹cym gÂłosem odparÂł Catchflea.
- Li El szybko awansowaÂła w przerzedzonych szeregach Komnaty ÂŚwiatÂła – powiedziaÂł Vvelz Zwykle zajmowaÂło okoÂło stulecia nim wĂŞdrujÂący czarodziej siĂŞgaÂł pierwszego szeregu, jej zajĂŞÂło to trzydzieÂści lat. Wiele lat póŸniej odkryÂłem jak tego dokonaÂła. Li El w tajemnicy wyzywaÂła na pojedynki magiczne czarodziejĂłw wyÂższych rang, broniÂą byÂła wy³¹cznie magia.
   PotrzÂąsn¹³ gÂłowÂą. GÂłos mu nagle stĂŞÂżaÂł.
- By³a dziewczyn¹ niezwykle piêkn¹. WiêkszoœÌ pozosta³ych magów to byli mê¿czyŸni; g³upieli w jej obecnoœci ze szczêtem. Pokona³a ka¿dego z nich a ich dusze zamknê³a w kryszta³owych kulach.
- B³êkitne kule! – krzykn¹³ Catchflea.
   Vvelz skin¹³ potwierdzajÂąco gÂłowÂą. Catchflea przypomniaÂł sobie teraz wybuch Âśmiechu Karna gdy spytaÂł go, czy te kule to lampy. Li El musiaÂła uznaĂŚ to za doskonaÂły dowcip; oÂświetliĂŚ zapomniane zakÂątki krĂłlestwa schwytanymi duszami rywalizujÂących z niÂą magĂłw!
- Nim moja siostra zostaÂła PierwszÂą w Komnacie ÂŚwiatÂła to pozostaÂło w niej moÂże z tuzin magĂłw. Wszyscy byli juÂż starzy i maÂło efektywni – dodaÂł Vvelz.
- I niczego nie podejrzewaÂłeÂś gdy tak siĂŞ wspinaÂła na szczyt? – spytaÂł zdumiony wró¿bita.
   Mors gÂłoÂśno siĂŞ rozeÂśmiaÂł.
- WiedziaÂł, stary olbrzymie! Przez dÂługie lata nasz Mistrz Vvelz uwaÂżaÂł, Âże ambicje siostry wyniosÂą i jego. PóŸniej jednak zorientowaÂł siĂŞ, Âże ona go nie oszczĂŞdzi jeÂśli tylko uzna go za zagroÂżenie dla swych planĂłw. By tylko zachowaĂŚ ca³¹ szyjĂŞ, zacz¹³ dziaÂłaĂŚ jak leĂą i sÂłabeusz. Li El nie uznaÂła go za zagroÂżenie – bo teÂż i w rzeczywistoÂści nim nie jest – i pozostawiÂła w spokoju.
   Na twarzy Vvelza gniew zastÂąpiÂł wyraz smutku. Catchflea szybko siĂŞ wtrÂąciÂł i zacz¹³ opisywaĂŚ swÂą pozycjĂŞ wÂśrĂłd Que-Shu i jak siĂŞ wybroniÂł stosujÂąc podobnÂą do Vvelza metodĂŞ. Vvelz wyraÂźnie siĂŞ rozchmurzyÂł usÂłyszawszy takÂą opowieœÌ.
- Widzisz, Mors – powiedziaÂł – MÂądroœÌ oznacza to samo w Pustym ÂŚwiecie iw Hest.
   Mors tylko parskn¹³ pogardliwie. Stary czÂłowiek wyczuÂł pewien ch³ód w stosunkach miĂŞdzy Vvelzem i Morsem szybko wrĂłciÂł do opowieÂści tego pierwszego.
- Tak wiĂŞc Li El pokonaÂła swych kolegĂłw, magĂłw. W jaki sposĂłb daÂła sobie radĂŞ z Drevem i Host?
   Vvelz spojrzaÂł na Morsa, ten jednak odwrĂłciÂł twarz w stronĂŞ Di An. Wyraz twarzy nie wyraÂżaÂł niczego. Vvelz wzruszyÂł ramionami i kontynuowaÂł.
- Moja siostra w tym przypadku zaczĂŞÂła polegaĂŚ na starych metodach. PrzekonaÂła dowĂłdcĂŞ gwardii paÂłacowej, Âże go kocha i przeciÂągnĂŞÂła na swojÂą stronĂŞ. On z kolei wyszukaÂł niezadowolonych ÂżoÂłnierzy i wciÂągn¹³ w szeregi konspiracji. Nie byÂło to trudne. Pokonawszy KomnatĂŞ ÂŚwiatÂła Drev uznaÂł, Âże jego tron jest bezpieczny. Kiepsko pÂłaciÂł ÂżoÂłnierzom a wielu z nich wysÂłaÂł do pracy w kopalni, razem z kopaczami. MiaÂł nieuleczalnÂą chorobĂŞ – ¿¹dzĂŞ zÂłota.
- NadszedÂł dzieĂą gdy Li El i jej dowĂłdca opanowali paÂłac. Rozlano bardzo niewiele krwi.  Jeden czy dwu zdezorientowanych gwardzistĂłw stawiÂło opĂłr spiskowcom i zostaÂło zabitych. Drev uciekÂła na wyÂższe piĂŞtra Âścigany przez Li El i setkĂŞ wojownikĂłw. Otoczyli go przy oknie audiencyjnym skÂąd wÂładcy Hest ciskali monety i klejnoty kopaczom w dni ÂświÂąteczne. Biedny, chory Drev wrzasn¹³ na Li El i zawoÂłaÂł gwardiĂŞ by ratowaÂła jago Âżycie. BÂłagaÂł by zostaĂŚ oszczĂŞdzonym – usta Vvelza zacisnĂŞÂły siĂŞ mocno – SprawiÂło to wielkÂą przyjemnoœÌ Li El. Drev nie miaÂł zamiaru nadziaĂŚ siĂŞ na miecze gwardzistĂłw ani na czar Li El. RzuciÂł siĂŞ przez okno i zgin¹³ na stopniach poniÂżej.
   W starej ÂświÂątyni zapanowaÂła cisza. SÂłychaĂŚ byÂło tylko poruszenia w tyle jaskini. Lud B³êkitnego Nieba robiÂł dalej swoje. Di An wstaÂła by przynieœÌ Morsowi jeszcze jednÂą czarkĂŞ wody. Gdy tylko odeszÂła Âślepy elf powiedziaÂł.
- Powiedz olbrzymowi wszystko, Vvelz.
   Czarodziej wyglÂądaÂł na zakÂłopotanego i dalej milczaÂł.
- Powiedz mu! – warkn¹³ Mors – BÂłagam, nie szczĂŞdÂź mi mojej czary winy.
- SÂądzĂŞ, Âże juÂż wiem – miĂŞkko odezwaÂł siĂŞ Catchflea – ByÂłeÂś dowĂłdcÂą, ktĂłry pomagaÂł Li El, tak? KochaÂłeÂś jÂą.
- ÂŚwiĂŞta prawda – gorzko odparÂł Mors.
   Di An wrĂłciÂła niosÂąc czarkĂŞ.
- Zdradzi³em króla i w³asn¹ pozycjê dowódcy za jej mi³oœÌ. Moim jedynym osi¹gniêciem by³o tylko pogorszenie bytu naszego ludu. A w koùcu i ja równie¿ pozna³em gorzki smak zdrady.
   Catchflea zmarszczyÂł brwi w zamyÂśleniu.
- Teraz to Karn jest jej prawÂą rĂŞkÂą. O to chodzi?
   Vvelz potwierdziÂł a Catchflea pytaÂł dalej.
- Co w tym takiego strasznego?
   Mors aÂż zatrzÂąsÂł siĂŞ z wÂściekÂłoÂści. Czarka w jego dÂłoni pĂŞkÂła.
- Ro Karn – powiedziaÂł – Jest moim synem. Li El to jego matka.

RozdziaÂł 9
Stracone Diamenty

   Wiele godzin póŸniej Karn, Riverwind i caÂły OddziaÂł Rubin dotarli do poÂłudniowej Âściany. Tak jak powiedziaÂł Karn, w istocie Âściana jaskini byÂła podziurawiona tunelami i grotami w wiĂŞkszoÂści wyrytymi w wapieniu przez wczesnych Hest i uÂżywanymi jako mieszkania. ÂŻoÂłnierze szli dwĂłjkami i trĂłjkami, przedzierali siĂŞ przez sterty gruzu zebranego u wejœÌ do jaskiĂą i szukali oznak aktualnego zamieszkania. Nie znaleÂźli niczego.
- MogÂą byĂŚ gdzieÂś g³êbiej w tej Âścianie – mrukn¹³ Karn.
   Jeden z podwÂładnych odparÂł nieÂśmiaÂło, Âże to raczej maÂło prawdopodobne.
- Oh, a to czemu? – spytaÂł karn.
   UbÂłocony Hest przestÂąpiÂł z nogi na nogĂŞ i odparÂł.
- Woda wycieka ze Âścian, kapitanie. W wiĂŞkszoÂści grot jest co najmniej stopa wody zebrana na dnie. Nic tam juÂż wiĂŞcej nie ma poza bÂłotem i potrzaskanymi garnkami.
   Karn usiadÂł na okrÂągÂłym gÂłazie.
- Có¿, szukajcie dalej. Te kanalie najpewniej skry³y siê w ostatnim miejscu jakie mo¿na by przeszukiwaÌ.
   ZmĂŞczony ÂżoÂłnierz zasalutowaÂł i wrĂłciÂł do poszukiwaĂą.
- TeÂż mam iœÌ? – spytaÂł Riverwind.
- Nie, nie chciaÂłbyÂś uwiĂŞzn¹Ì w jakimÂś ciasnym przejÂściu – odparÂł nieobecnym tonem Karn – Te dziury nie zostaÂły wyrÂąbane dla olbrzymĂłw.
   Przez caÂły dzieĂą Karn otrzymywaÂł wieÂści od Li El. Z pozostaÂłych oddzia³ów biegacze teÂż przynosili nowiny. Podczas gdy jego oddziaÂł przetrzÂąsaÂł groty poÂłudniowej Âściany biegacze z oddziaÂłu Szmaragd i OddziaÂłu Granat donieÂśli, Âże w dystrykcie kopalni nie natrafiono na rebeliantĂłw B³êkitnego Nieba. Karn poskrobaÂł siĂŞ po zapadniĂŞtym policzku i rozwaÂżaÂł co teÂż ma teraz robiĂŚ. Wielki plan krĂłlowej nie przyniĂłsÂł jak dotÂąd wielu owocĂłw.
- JeÂżeli Diament nie znajdzie Âśladu wroga w ogrodach to wracamy do Vartoom – powiedziaÂł Karn – jej WysokoœÌ bĂŞdzie musiaÂła uÂżyĂŚ swej Sztuki by znaleŸÌ wiĂŞcej ich ÂśladĂłw.
   Czekali na biegacza z OddziaÂłu Diament. Nikt nie przybyÂł. Riverwind staÂł nieco z boku z umysÂłem opanowanym przez wizjĂŞ, jakÂą krĂłlowa zesÂłaÂła mu w umyÂśle. Li El uÂżyÂła wszystkich emocji, jakie odczuwaÂł: miÂłoœÌ do Goldmoon, strach i brak wiary w Loremana i Arrowthorna, poczucie winy spowodowane ÂśmierciÂą Hollow-sky. W gÂłowie mu siĂŞ krĂŞciÂło gdy tak przeÂżywaÂł te sprawy znowu, i jeszcze raz. Pozornie wyglÂądaÂł na spokojnego, nawet na ospaÂłego. Li El uparÂła siĂŞ by dopasowano mu wszelkie czĂŞÂści pancerza samego Hest, jakie tylko mogÂły naĂą pasowaĂŚ. Nagolenniki i naÂłokietniki przypasano mu do koĂączyn. Kolczuga chroniÂła kark a otwarty heÂłm okrywaÂł gÂłowĂŞ. ByÂł to osobisty heÂłm Hesta, lecz na Riverwindzie wyglÂądaÂł jak czapeczka.
   Mieszkaniec rĂłwnin tĂŞskniÂł za widokiem Goldmoon. WszĂŞdzie czaiÂło siĂŞ zagroÂżenie. Loreman i jego ludzie mogli nadejœÌ uzbrojeni, nie w szable i miecze, lecz kamienie. HeretykĂłw siĂŞ kamieniuje. HeretykĂłw takich jak Riverwind i jego ukochana.
   Karn bezmyÂślnie przeÂżuwaÂł suchara. Jego wojska powoli wyÂłaniaÂły siĂŞ na rĂłwninĂŞ po sprawdzeniu kaÂżdej brudnej dziury w Âścianie. Po chwili dwustu piĂŞĂŚdziesiĂŞciu wojownikĂłw przeciskaÂło siĂŞ miĂŞdzy omszaÂłymi gÂłazami.
   Vartoom byÂło tylko jasno b³êkitnym cieniem w chmurach wszechobecnego dymu. Karn spojrzaÂł z ukosa na obrzeÂża miasta. Czy ma daĂŚ rozkaz do powrotu? Czy ma stan¹Ì przed Li El z pustymi rĂŞkami? To jej siĂŞ nie spodoba. A moÂże zdoÂła zrzuciĂŚ winĂŞ na olbrzyma…
   JakieÂś zamieszanie wyrwaÂło Karna z zamyslenia i nawet obudziÂło Riverwinda. DwĂłjka Hest niosÂła bezwÂładne ciaÂło w stronĂŞ kĂŞpy mchu. Karn skoczyÂł na rĂłwne nogi. Rivertwind tuÂż za nim.
- Co to jest? – spytaÂł ospale.
- OdejdÂź, zasÂłaniasz ÂświatÂło – warkn¹³ Karn.
   RozluÂźniÂł wiÂązanie pod heÂłmem wojownika i go zdjÂąl. Twarz rannego Hest byÂła czerwona i opuchniĂŞta, zwÂłaszcza oczy i usta. Po znakach na napierÂśniku karn go rozpoznal. ByÂł z OddziaÂłu Diaent.
- Co siĂŞ staÂło! – naciskaÂł Karn.
- Zasadzka – odpal ÂżoÂłnierz poranionymi ustami – Nasz kapitan… zabity. DuszÂąca mgÂła rozpylona na oddziaÂł. Nic nie widzimy. Wojownicy… duszÂą siĂŞ, kichajÂą. OddziaÂł… wybity – wysapaÂł.
   Karn aÂż przysiadÂł na udach.
- Wybity? Wybity?
   ChwyciÂł rannego za ramiona i podniĂłsÂł go.
- Wybity! – wrzasn¹³ w twarz rannego elfa.
- Kapitanie, spĂłjrz! – zawoÂłaÂł inny ÂżoÂłnierz.
   WskazaÂł na zranione plecy ÂżoÂłnierza Diamentu. PÂłyta lekkiego pancerza byÂła przedziurawiona. Ranny krwawiÂł obficie. Cokolwiek zrobiÂło tÂą dziurĂŞ teraz sterczaÂło z rany.
- Na naszÂą paniÂą – rzekÂła Karn – Có¿ to jest, w imiĂŞ Hesta?
- StrzaÂła – powiedziaÂł Riverwind – ZÂłamana.
   Wojownik popatrzyÂł na Riverwinda a na twarzy miaÂł wyraz kompletnego zdumienia.
- Co to jest strzaÂła? – pytaÂł Kern desperacko.
   Riverwind popatrzyÂł zdumiony, lecz zdoÂłaÂł jakoÂś wyjaÂśniĂŚ co to jest strzaÂła i jak zostaÂła wystrzelona.
- Czy rebelianci majÂą takÂą broĂą? – spytaÂł jeden z ÂżoÂłnierzy Karna
   Kolejny powtĂłrzyÂł pytanie i wskazaÂł na konsekwencje. Karn opuÂściÂł rannego wojownika i skoczyÂł na rĂłwne nogi.
- Nie mogĂŞ walczyĂŚ z wrogiem, ktĂłry ciska w nas strzaÂłami na wielkÂą odlegÂłoœÌ! Jej WysokoœÌ musi byĂŚ natychmiast powiadomiona! TrĂŞbacz… gdzie jest ten cholerny trĂŞbacz? TrÂąbiĂŚ na zbiĂłrkĂŞ. OdwoÂłaj Granat i Szmaragd do nas.
   SmukÂły, mÂłody elf wspi¹³ siĂŞ na szczyt potĂŞÂżnego gÂłazu i przyÂłoÂżyÂł do ust ustnik kornetu. ÂŚwiergotliwe nuty rozlegÂły siĂŞ echem po jaskini. Po kilku chwilach rogi dwĂłch oddzia³ów odpowiedziaÂły.
   Riverwind przyklĂŞkn¹³ przy zapomnianym, rannym wojowniku. ByÂł martwy. Mieszkaniec rĂłwnin zamkn¹³ oczy elfa co pobrudziÂło mu palce czarnym proszkiem. Dotkn¹³ jĂŞzykiem dÂłoni Âżeby oczyÂściĂŚ palec. JĂŞzyk zapiekÂł ostro. Pieprz. ZmarszczyÂł brÂązowe brwi. To przecieÂż nie ma sensu.
- Ty! – powiedziaÂł Karn poklepujÂąc Riverwinda w ramiĂŞ – PodnieÂś go i nieÂś.
   Riverwind zgarn¹³ martwego z ÂłatwoÂściÂą. Reszta RubinĂłw, niepewna i zalĂŞknione, zbieraÂła siĂŞ wokoÂło. Karn grzmiÂącym gÂłosem nakazaÂł formacjĂŞ marszowÂą i ruszyli prosto w kierunku Vartoom. Nie uszli nawet dwĂłch mil gdy ukazaÂł im siĂŞ OddziaÂł Szmaragd. Nadchodzili przez zagajnik karÂłowatych jabÂłoni. Wojownicy potykali siĂŞ w biegu. NiektĂłrzy utracili broĂą. Wielu zasÂłaniaÂło dÂłoĂąmi twarze i gÂłoÂśno jĂŞczaÂło.
   Karn zatrzymaÂł swĂłj oddziaÂł. Kapral ze SzmaragdĂłw dobiegÂł do niego i upadÂł na ziemiĂŞ u stĂłp Karna.
- Kapitanie – wydyszaÂł elf – MuszĂŞ donieœÌ, Âże OddziaÂł Szmaragd ostaÂł rozgromiony!
   Krew napÂłynĂŞÂła do twarzy Karna.
- Rozgromiony przez kogo! – wrzasn¹³.
- Panie… Kapitanie… nosili znaki OddziaÂłu Diament!
- To niemoÂżliwe. Diament zostaÂł zaatakowany i pokonany parĂŞ godzin temu – powiedziaÂł Karn.
- ByÂły ich caÂłe setki – zawoÂłaÂł elf – CzêœÌ z nich to kopacze. Inni nosili pancerze wojownikĂłw i mieli miecze. I… tam byÂł wĂłz…
- WĂłz? Co za wĂłz?
- Tak, panie. ByÂł pchany przez kopaczy noszÂących maski na twarzach. Z rury na wozie wylatywaÂł dym, ten dym oÂślepiaÂł, zmuszaÂł do pÂłaczu i kichania.
   Karn wyciÂągn¹³ miecz i przyjrzaÂł siĂŞ ogrodom.
- jak dawno to byÂło?
- Nie bardzo, kapitanie. Godzina, a moÂże i mniej.
   Riverwind poÂłoÂżyÂł na posadzce zabitego wojownika i podszedÂł do Karna. SÂłyszaÂł rozmowĂŞ z elfem.
- Czy nie powinniÂśmy ÂścigaĂŚ tych ludzi Loremana? – spytal.
- ÂŚcigaĂŚ? – Karn szybko straciÂł tĂŞ reszte opanowania jakÂą przed chwilkÂą posiadaÂł – Musimy przygotowaĂŚ siĂŞ do obrony!
- Nie zaatakujÂą nas. Nie tutaj – rzekÂła mieszkaniec rĂłwnin.
- A to skÂąd niby wiesz?
   CaÂłym ciaÂłem Karna wstrzÂąsaÂły drgawki z gniewu. Twarz miaÂł prawie purpurowÂą.
- Zaskoczyli dwa oddziaÂły wojownikĂłw. Nie zaatakujÂą w peÂłni ostrzeÂżonego juÂż oddziaÂłu na otwartej przestrzenie – powiedziaÂł Riverwind – Loreman raczej ominie nas cichaczem i pĂłjdzie prosto do wioski.
   Ta myÂśl uderzyÂła z si³¹ pioruna.
- Goldmoon! BĂŞdziemy jej potrzebni!
- O czyn ty bredzisz? Vartoom jest wci¹¿ bronione przez Host.
    Karn zaczerpn¹³ parĂŞ g³êbokich wdechĂłw. DrÂżenie koĂączyÂł ustaÂło a i kolor twarzy wrĂłciÂł do normy.
- Zdecydowa³em, co mam robiÌ. Wojownicy Szmaragdy mog¹ do nas do³¹czyÌ. Pójdziemy brzegiem ogrodów i spróbujemy nawi¹zaÌ kontakt z Oddzia³em Granat.
- A wtedy? – spytaÂł kapral ze Szmaragdu wci¹¿ jeszcze ciĂŞÂżko dyszÂąc.
- Wtedy… wtedy rozwa¿ê, co dalej – sztywno odparÂł Karn.
   OkoÂło setki ÂżoÂłnierzy z OddziaÂłu Szmaragd wstÂąpiÂło w szeregi wojsk Karna. Hestowie maszerowali naprzĂłd. Ogrody zostawiali po lewej stronie natomiast miasto po prawej. Strach skaziÂł szeregi, strach narastajÂący wraz z opowieÂściami ÂżoÂłnierzy Szmaragdu, ktĂłrzy gadali dp braci z Rubinu.
- DuszÂąca chmura!
- Oszczepy jak deszcz z nieba…
- Setki uzbrojonych kopaczy, i wcale siĂŞ nas nie bali!
   To chyba najbardziej przeraÂżaÂło wojownikĂłw, bardziej niÂż cokolwiek innego.
* * * * *
   Catchflea przyglÂądaÂł siĂŞ masie jeĂącĂłw wziĂŞtych przez wojownikĂłw B³êkitnego Nieba w dwĂłch, pierwszych atakach. Prawie trzystu wojownikĂłw klĂŞczaÂło w ciasnym krĂŞgu, odartych z pancerzy i pozbawionych broni, pilnowanych przez uÂśmiechniĂŞtych krzywo kopaczy. Pieprzowa mgÂła okazaÂła siĂŞ sukcesem dalece przewyÂższajÂącym marzenia starego wró¿bity. DwĂłjka kopaczy; jeden z nich to byÂły mÂłynarz a drugi to mistrz budowy kuÂźni, wypracowali urzÂądzenie podobne do wielkiego brzucha, ktĂłre rozpylaÂło pieprz w kierunku wrogĂłw. Umieszczona na wozie machina zapewniÂła im pierwsze zwyciĂŞstwa.
   Niestety Âłuki okazaÂły siĂŞ sukcesem duÂżo mniejszym. Uczniowie Âłucznictwa z B³êkitnego nieba trafili wielu z ÂżoÂłnierzy Diamentu pierwszym strzaÂłem, lecz nim walka dobiegÂła koĂąca wszystkie Âłuki, poza jednym, zostaÂły poÂłamane. W podnieceniu uÂżyli wartoÂściowej broni jak maczug, ktĂłrymi walili w pancerze wroga. Skutkiem tego Âłuki poszÂły w drzazgi.
   Mors byÂł peÂłen optymizmu. Di An przyprowadziÂła go do miejsca, w ktĂłrym trzymano wojownikĂłw. Vvelz w ciszy szedÂł za niewidomym elfem.
- I jak wyglÂądajÂą? – pytaÂł Mors.
- PÂłaczÂą - odparÂł Catchflea – Ze wsypu i z powodu pieprzu w oczach, tak.
- DowiodÂłeÂś ileÂś wart, stary olbrzymie – powiedziaÂł Mors klepiÂąc Catchflea w plecy – Tylko pomyÂśl, czego dokonamy w przyszÂłoÂści.
   DÂźwiĂŞk tych s³ów bynajmniej siĂŞ Catchflea nie spodobaÂł. Widok poczerwieniaÂłych na twarzach, pÂłaczÂących wojownikĂłw byÂł po prostu smutny.  A polegli po obu stronach go wrĂŞcz przeÂśladowali. Z Ludem B³êkitnego Nieba byÂł dopiero od piĂŞciu dni. Jaki bĂŞdzie prawdziwy rezultat wsparcia jakiego udzielaÂł Morsowi? PomyÂślaÂł o Riverwindzie i zacz¹³ zastanawiaĂŚ siĂŞ, gdzie teÂż moÂże przebywaĂŚ wysoki mĂŞÂżczyzna.  Vvelz teÂż nie byÂł szczĂŞÂśliwy. ByÂł dotychczas g³ównym doradcÂą Morsa natomiast teraz zostaÂł nagle odsuniĂŞty a jego miejsce zaj¹³ Catchflea. Mors zacz¹³ wypytywaĂŚ starego w sprawach innych niÂż tylko dotyczÂących Âświata na powierzchni – dla przykÂładu; jak zarzÂądzaĂŚ Vartoom po usuniĂŞciu Li El. Catchflea straÂł siĂŞ unikn¹Ì takiego tematu, zwÂłaszcza wobec faktu, Âże Li El byÂła daleka od odsuniĂŞcia. Mors naciskaÂł wypytujÂąc o polityczny system Que-Shu. Catchflea opisaÂł mu metodĂŞ jego ludu na wybĂłr kolejnego wodza.
- Dziwna doktryna – stwierdziÂł Mors – MogĂŞ zrozumieĂŚ wybieranie odwaÂżnego i mÂądrego wojownika by was prowadziÂł. Ale ten oÂżenek z cĂłrkÂą poprzedniego wodza? Co to ma wspĂłlnego ze znalezieniem silnego przywĂłdcy?
- Wierzymy, Âże jest rzeczÂą waÂżnÂą by wĂłdz byÂł blisko naszych bogĂłw – odparÂł Catchflea – CĂłrka naszego wodza jest przywĂłdcÂą duchowym ludu – jest kapÂłankÂą.
- Czy wasza kapÂłanka jest biegÂła w magii? – spytaÂł Vvelz.
- Prawie nigdy.
   Jasne oczy czarodzieja aÂż siĂŞ rozszerzyÂły ze zdumienia.
- Nie?
- Que-Shu nie majÂą za wiele do czynienia ze sztukami magicznymi, moÂże tylko trchĂŞ uzdrawiania i komunikacji z duszami naszych przodkĂłw.
   Vvelz wyglÂądaÂł na pogr¹¿onego w g³êbokich rozwaÂżaniach.
- WedÂług waszych zasad najlepsze, co moÂże zrobiĂŚ Mors gdy juÂż pokonamy Host to oÂżeniĂŚ siĂŞ z Li El i rzÂądziĂŚ wraz z niÂą.
   Niewidomy wojownik poruszyÂł siĂŞ z niezwyk³¹ szybkoÂściÂą. Koniec laski wbiÂł Vvelzowi w brzuch. SmukÂły czarodziej zgi¹³ siĂŞ wpó³ z bĂłlu i zaskoczenia.
- Dlaczego… uderzyÂłeÂś? – warkn¹³ Vvelz.
- Nie powinieneÂś nawet takich rozwaÂżaĂą wspominaĂŚ – sztywno warkn¹³ Mors – I dziĂŞkuj przeznaczeniu, Âże nie miaÂłem miecza w rĂŞku.
   Vvelz odstÂąpiÂł wstecz rzucajÂąc jadowite spojrzenie na Morsa. Powoli siĂŞ wyprostowaÂł i potarÂł obolaÂły brzuch. Catchflea chciaÂł mu pomĂłc, lecz ten odtrÂąciÂł zimno pomocnÂą dÂłoĂą. Powietrze wokoÂło aÂż zgĂŞstniaÂło od napiĂŞcia. Catchflea zastanawiaÂł siĂŞ, co tu siĂŞ jeszcze zdarzy.
   W takÂą scenĂŞ, gÂłowÂą naprzĂłd, wpadÂł biegnÂący kopacz, potkn¹³ siĂŞ o kamieĂą i padÂł u stĂłp Morsa. Cachflea zÂłapaÂł go za koÂłnierz czarnej, miedzianej koszuli i postawiÂł na nogi.
   To byÂła Di An.
- Wojownicy nadciÂągajÂą! – krzyknĂŞÂła.
   Mors aÂż podskoczyÂł.
- Gdzie, ilu ich jest?
- Bardzo wielu, wiĂŞcej niÂż DotÂą pokonaliÂśmy – powiedziaÂła dziewczyna wyciÂągajÂąc ramiĂŞ wstecz – IdÂą stamtÂąd.
   Mors jej gestu nie widziaÂł, lecz wykrzywiÂł twarz. StojÂąc sporo poza zasiĂŞgiem laski Âślepca Vvelz osmieliÂł siĂŞ odezwaĂŚ.
- Karn nie postÂąpiÂł tak, jak siĂŞ spodziewaÂłeÂś. Nie wycofaÂł siĂŞ do miasta.
- Nie, ktoÂś mu usztywniÂł krĂŞgosÂłup – mrukn¹³ ponuro Mors.
- Drugi olbrzym z nim idzie – dodaÂła Di An.
- - Riverwind z nim jest? – spytaÂł Catchflea.
   Di An popatrzyÂła na starego i skinĂŞÂła gÂłowÂą.
- Nigdy nie pomĂłgÂłby Li El z wÂłasnej woli – upieraÂł siĂŞ wró¿bita – Musi byĂŚ pod dziaÂłaniem jakiegoÂś zaklĂŞcia.
- WaÂżne jest tylko to, Âże jest z nimi – odparÂł Mors – JeÂżeli walczy dla Li El to musi zgin¹Ì jak kaÂżdy inny wojownik Host.
- Nie!
- Nie mam czasu na k³ótnie; bitwa nadchodzi.
- JeÂżeli chcesz mojej pomocy to lepiej zagwarantuj mi ten przywilej – rzekÂł Catchflea – Riverwind jest moim przyjacielem, nie wolno go raniĂŚ.
- Chcesz mi siĂŞ sprzeciwiĂŚ? – Mors podparÂł siĂŞ piĂŞÂściami pod boki.
   Catchflea wzrokiem zmierzyÂł odlegÂłoœÌ miĂŞdzy nimi majÂąc nadziejĂŞ, Âże Mors go nie uderzy. Cicho dodaÂł.
- Taka jest cena mojej pomocy.
   Mors wystawiÂł do przodu podbrĂłdek.
- OkazaÂłeÂś siĂŞ wartoÂściowym sprzymierzeĂącem – powiedziaÂł – Powiem swojemu ludowi, by olbrzyma wziĂŞli Âżywcem o ile zdoÂłajÂą.
   Mors odszedÂł skrzykujÂąc elfĂłw. ZmĂŞczeni kopacze wyÂłaniali siĂŞ z ogrodĂłw i okolicznych pĂłl. Koszule mieli napeÂłnione skradzionymi owocami. Ponad tysiÂąc kopaczy byÂło uzbrojonych we wszystko, co moÂżliwe. Od mieczy odebranych martwym lub pokonanym po przeró¿ne narzĂŞdzia rzemieÂślnicze. Teraz zbliÂżali siĂŞ do Morsa od strony drzew. Ledwie kilka minut minĂŞÂło od chwili jak Di An przyniosÂła nowiny a rebeliancka armia, jakakolwiek by ona nie byÂła, zebraÂła siĂŞ wokó³ Âślepego generaÂła.
- Ludu B³êkitnego Nieba – krzykn¹³ Mors – Tyrna, Li El, wci¹¿ jeszcze nie poj¹³ lekcji. Kiedy tu stojĂŞ i przemawiam to wielka liczba wojownikĂłw przekracza dno doliny poza ogrodami. Musimy znowu dziÂś walczyĂŚ.
   GÂłoÂśny pomruk przeszedÂł po zgromadzonym tÂłumie.
- Tak, wiem! – powiedziaÂł Mors – JesteÂście zmĂŞczeni, lecz nasz cel jest zbyt waÂżny, by teraz odpoczywaĂŚ. Musimy rozbiĂŚ wroga gdziekolwiek i kiedykolwiek go znajdziemy i tylko wtedy osiÂągniemy ostateczne zwyciĂŞstwo.
   Vvelz stan¹³ obok Catchflea i Di An.
- Wierzysz w ostateczne zwyciĂŞstwo, stary czÂłowieku? – powiedziaÂł ledwie dosÂłyszalnym szeptem.
- bardziej niÂż przedtem, tak – odparÂł Catchflea – Jak dotÂąd rozbiliÂście juÂż dwa oddziaÂły Li El.
- MaÂłe grupki, przygniecione liczbÂą – sprzeciwiÂł siĂŞ Vvelz – Zaskoczeni i przestraszeni broniÂą, z jakÂą nigdy siĂŞ nie spotkali. Ci tam dobrze juÂż wiedzÂą czego siĂŞ spodziewaĂŚ. I jeszcze z nimi twĂłj przyjaciel. Jak myslisz, jakie teraz mamy szanse?
   Stary mĂŞÂżczyzna obj¹³ ramieniem Di An i spojrzaÂł Vvelzowi prosto w oczy.
- Nasze szanse sÂą takie, jak zdecydujÂą bogowie, tak. ZresztÂą jak zawsze.
   Vvelz zacisn¹³ usta i odszedÂł. PoszedÂł miĂŞdzy potrzaskanymi gÂłazami i wkrĂłtce znikn¹³ z oczu.
- Jaki on ma problem? – zastanawiaÂł siĂŞ gÂłoÂśno Catchflea.
- Boi siĂŞ – powiedziaÂła Di An – Jej WysokoœÌ, jeÂśli go dopadnie, zrobi z nim straszne rzeczy.
   Catchflea przeczesaÂł dÂłoniÂą krĂłtki, szczeciniaste wÂłosy Di An.
- A ty siĂŞ boisz? – spytaÂł delikatnie.
- Tak – zadrÂżaÂła – Ale nie o siebie.
- Och. Boisz siĂŞ o Morsa?
   Armia B³êkitnego nieba ruszyÂła natychmiast jak Mors skoĂączyÂł przemawiaĂŚ. ZmĂŞczenie kopacze ustawili siĂŞ w szyki. Byli gotowi stawiĂŚ czoÂło wrogowi, gdy tylko wyjdzie z ogrodĂłw.
Di An wysunĂŞÂła siĂŞ spod ramienia starego mĂŞÂżczyzny i powiedziaÂła:
- Nie tylko o Morsa.

RozdziaÂł 11
Ostatni wybĂłr

   Lud B³êkitnego Nieba zmierzaÂł w stronĂŞ Vartoom jako cicha masa, bez Âżadnej formacji ani specjalnego szyku. Gdziekolwiek tylko przechodzili kopacze porzucali narzĂŞdzia i przy³¹czali siĂŞ do nich. Poczucie, Âże dzieje siĂŞ coÂś bardzo waÂżnego opanowaÂło wszystkich HestĂłw. Porzucono nawet ÂżoÂłnierzy pojmanych razem z Karnem. Riverwind z zaskoczeniem obserwowaÂł, Âże wielu z nich do³¹czyÂło do tÂłumu i spokojnie maszerowaÂło wraz z kopaczami, ktĂłrych jeszcze parĂŞ godzin temu prĂłbowali zabiĂŚ.
- I coÂś taki zaskoczony, wielki czÂłowieku? – pytaÂł Catchflea – Sprawa, za jakÂą walczyli wyglÂąda teraz na caÂłkowicie straconÂą. A i Li El nie jest chyba kochanÂą przez Âżadnego z nich.
   Riverwind popatrzyÂł na ÂłaĂącuchy wokó³ wÂłasnych nadgarstkĂłw. Mors upieraÂł siĂŞ by mÂłody wojownik jednak pozostaÂł skrĂŞpowany na wypadek gdyby Li El udaÂło siĂŞ odzyskaĂŚ panowanie nad jego umysÂłem. Niej szkĂłd mĂłgÂłby wtedy wyrzÂądziĂŚ armii kopaczy.
- Jej sprawa jeszcze nie jest stracona. Li El stanowi potĂŞgĂŞ sama w sobie.
   Starzec po ÂłoÂżyÂł dÂłoĂą na ramieniu mÂłodzieĂąca.
- To prawda, stanowi, lecz nie moÂże mieĂŚ nadziei na pokonanie tak wielu. Mors po prostu zabierze jej wszystkich kopaczy jeÂśli ona stawi opĂłr.
- Stawi opĂłr.
   Poœ¹rodku poruszajÂącego siĂŞ tÂłumu HestĂłw maszerowali Mors i Vvelz. Idacy przed nimi niszczyli Âściany i pÂłoty byle tylko niewidomy elf mĂłgÂł iœÌ do przodu bez przeszkĂłd. Wci¹¿ mocno trzymaÂł dÂłoĂą Vvelza. Czarodziej siĂŞ na to nie skarÂżyÂł.
   Za ich plecami czwĂłrka kopaczy niosÂła nieprzytomnego Ro Karna. Vvelz powstrzymaÂł krwawienie i zamkn¹³ rany zaklĂŞciem uzdrawiania, lecz szok i szkody spowodowane uderzeniem strzaÂły pozostaÂły. Riverwind i Catchflea szli za niosÂącymi Karna a przy boku mieszkaĂąca rĂłwnin dreptaÂła Di An.
   TÂłum zatrzymaÂł siĂŞ tylko raz. W kamiennej powierzchni jaskini wyciĂŞty byÂł kanaÂł nawadniajÂący pola pszenicy u podstawy tarasĂłw. Przez kanaÂł przerzucono dwa, szerokie, kamienne mosty, lecz oba byÂły zablokowane przez poÂśpiesznie sformowane kontyngenty ÂżoÂłnierzy Host. Lud B³êkitnego Nieba k³êbiÂł siĂŞ w pobliÂży niepewny, czy majÂą szarÂżowaĂŚ na mosty. Mors, Vvelz, Riverwind i Di An powoli przebili siĂŞ na czoÂło tÂłumu.
- Kto tam stoi? – zawoÂłaÂł Mors.
   ÂŻoÂłnierz z wizerunkiem zÂłotego sÂłoĂąca heÂłmie wystÂąpiÂł do przodu i zawoÂłaÂł.
- Witaj, Ro Mors!
- Quarl? To ty?
- To ja, Ro Mors.
- OdsuĂą siĂŞ na bok. Nie zdoÂłasz nas zatrzymaĂŚ.
- Mam swoje rozkazy – zawoÂłaÂł w odpowiedzi ÂżoÂłnierz.
   Mors odwrĂłciÂł siĂŞ od mostĂłw.
- WeÂźcie mosty! – powiedziaÂł gÂłoÂśno.
   Kopacze uzbrojeni w miecze i bÂłyszczÂące w³ócznie podeszli do mostu. Ostrza poÂłyskiwaÂły w Âświetle spiÂżowego sÂłoĂąca.
   Quarl wysun¹³ na Âśrodek mostu trzydziestu swoich wojownikĂłw. WzdÂłuÂż caÂłego brzegu kanaÂłu kopacze zaczĂŞli zeÂślizgiwaĂŚ siĂŞ do wody i przeprawiaĂŚ na drugÂą stronĂŞ. Drugi most skrywaÂł siĂŞ w k³êbach wszechobecnego dymu, lecz brzĂŞk ostrzy powiedziaÂł Riverwindowi, Âże tam siĂŞ juÂż zaczĂŞÂła bitwa. Ludzie B³êkitnego Nieba poruszali siĂŞ ostroÂżnie. Czym innym byÂło zaskoczenie wojownikĂłw na otwartej przestrzeni i potraktowanie ich pieprzem i latajÂącymi kamieniami a czym innym stanie z nimi twarzÂą w twarz w obrĂŞbie ograniczonym brzegami mostu. Tak miecz w miecz. Ruszali do przodu naprawdĂŞ powoli. ÂŻoÂłnierze za plecami Quarla stali siĂŞ niecierpliwi i zaczĂŞli ciskaĂŚ obelgi.
   Ostry powiew wiatru przeleciaÂł przez most zwiewajÂąc k³êby dymu prosto w oczy kopaczy. Vvelz wyrwaÂł dÂłoĂą z uÂścisku Morsa.
- Padnij i zakryĂŚ gÂłowy! – wrzasn¹³.
- O czym ty gadasz? – irytowaÂł siĂŞ Mors.
- Li El…!
   GÂłuchy odgÂłos gromu przetoczyÂł siĂŞ po jaskini. Na powierzchni kanaÂłu pojawiÂły siĂŞ nagle dziwne wzory. BrodzÂący w wodzie kopacze zakrzyknĂŞli na widok sunÂącej na nich wody, na widok fali dwukrotnie przewyÂższajÂącej najwyÂższego z nich. Wir dymu uformowaÂł siĂŞ nad Vartoom. Lud B³êkitnego Nieba padÂł na kolana i dÂłoĂąmi zakryÂł gÂłowy. JuÂż po chwili, z caÂłego wielotysiĂŞcznego tÂłumu, tylko Mors i Riverwind stali na wÂłasnych nogach.
- A wÂściekaj siĂŞ, Li El! – wrzeszczaÂł Mors – SprawdÂź, czy potrafisz mnie zdmuchn¹Ì!
   Ledwie skoĂączyÂł krzyczeĂŚ gdy grunt pod stopami zadrÂżaÂł. Wojownicy i kopacze na moÂście zapomnieli natychmiast  o walce i pognali w byle dalej, byle bezpieczniej. Wir dymu owin¹³ wojownikĂłw na przeciwlegÂłym koĂącu mostu. WrzeszczÂące elfy zostaÂły wzniesione w powietrze. Li El wÂściekle potraktowaÂła wÂłasne wojsko.
   Kopacze na moÂście prawie uniknĂŞli zagÂłady. Byli juÂż tylko kilka krokĂłw od staÂłego gruntu gdy poszycie mostu zaczĂŞÂło pĂŞkaĂŚ i po chwili zapadÂło siĂŞ do kanaÂłu. Kopacze zachwiali siĂŞ na krawĂŞdzi, lecz po chwili wir dymu dopadÂł ich z tyÂłu. Spanikowani sami wskoczyli do k³êbiÂącej siĂŞ wody i zostali uniesieni w dal.
   Riverwind staraÂł siĂŞ osÂłoniĂŚ twarz ramieniem, lecz dym i latajÂący, wszechobecny kurz ze Âżwirem oÂślepiÂł go szybko. Przez tÂłum HestĂłw odnalazÂł jakoÂś drogĂŞ do Vvelza i si³¹ postawiÂł go na nogi.
- ZrĂłb coÂś! – wrzasn¹³ – Zatrzymaj jÂą, lub wszyscy zginiemy!
- Nie mogĂŞ – odkrzykn¹³ Vvelz – Jest za silna!
   Riverwind potrzÂąsn¹³ przeraÂżonym elfem i zagrzmiaÂł.
- SprĂłbuj chociaÂż, nie ciĂŞ licho!
   PostawiÂł go ostro na nogi. Ze srebrnymi wÂłosami rozwianymi na wichrze czarodziej rozpostarÂł trzĂŞsÂące siĂŞ ramiona. ZawoÂłaÂł gÂłoÂśno.
- ZwaÂż, co sÂłyszysz!
   SÂłowa czarodziej rozbrzmiaÂły echem w gÂłowie Riverwinda pomimo grzmotĂłw, wichru i panujÂącego haÂłasu. Vvelz zacz¹³ inkantacjĂŞ.
- Burze i trzĂŞsÂąca ziemio, odejdÂźcie! Dymy i zÂłe opary, odejdÂźcie! WszĂŞdzie porzÂądek, wszĂŞdzie spokĂłj! ZwaÂż, co sÂłyszysz!
   Komin dymu rzeczywiÂście siĂŞ cofn¹³ a wir w kanale zacz¹³ przygasaĂŚ. Riverwind okrzykiem dodaÂł czarodziejowi otuchy. Po twarzy Vvelza spÂływaÂły strumienie potu. CiaÂłem wstrzÂąsaÂły drgawki. WÂąskie palce zacisn¹³ w piêœÌ.
- PosÂłuszny bÂądÂź rĂłwnowadze natury! Rozprosz siĂŞ, tworze zÂłego umysÂłu! Nie wolno ci istnieĂŚ! Precz! Precz! Precz!
   Wir skurczyÂł siĂŞ do rozmiarĂłw wÂąskiej, wijÂącej siĂŞ kolumny gĂŞstego, czarnego dymu. Furia kanaÂłu znikÂła i ukazaÂła gruzowisko mostu… i ciaÂła utopionych kopaczy.
   Vvelz odwrĂłciÂł siĂŞ w stronĂŞ Riverwinda i Morsa. MiaÂł ogromnie rozszerzone oczy, wrĂŞcz je wytrzeszczyÂł. Na twarzy malowaÂł siĂŞ wyraz kompletnego zaskoczenia.
- Jest pokonana! – szepn¹³ a twarz rozjaÂśniÂła mu bezbrzeÂżna radoœÌ – W koĂącu pokonaÂłem wÂłasnÂą siostrĂŞ!
   Jeszcze to mĂłwiÂł, gdy czarny wÂąs dymu siĂŞgn¹³ w dó³ jak ramiĂŞ monstrualnej oÂśmiornicy i otoczyÂł Vvelza. Owin¹³ go trzykrotnie i uniĂłsÂł kopiÂącego i wrzeszczÂącego w powietrze. Riverwind wrĂŞcz instynktownie dopadÂł do dymnego ramienia usiÂłujÂąc uwolniĂŚ czarodzieja. SkrĂŞpowane dÂłonie przeszÂły tylko przez dym i upapraÂły siĂŞ sadzÂą. ChwyciÂł miecz porzucony przez jakiegoÂś kopacza i dziko rÂąbaÂł atramentowo czarne ramiĂŞ oÂśmiornicy; ciĂŞcia nie przynosiÂły Âżadnego efektu. Vvelz wrzeszczaÂł o pomoc, potem o litoœÌ. Ramiona i nogi miaÂł ciasno zwiÂązane i dociÂśniĂŞte do ciaÂła, nie mĂłgÂł rzuciĂŚ Âżadnego zaklĂŞcia.
   Dymne ramiĂŞ nagle wycofaÂło siĂŞ poza kanaÂł. Desperackie krzyki Vvelza ÂścichÂły wraz ze wzrostem odlegÂłoÂści. Riverwind staÂł na brzegu zawalonego mostu, ciĂŞÂżko dyszaÂł i tylko patrzyÂł jak magia Li El porywa jej brata. Czarna macka zmieniÂła siĂŞ juÂż w ledwie widocznÂą smugĂŞ. Potem zostaÂła wciÂągniĂŞta do paÂłacu i zniknĂŞÂła. Cisza spowiÂła stary most.
   ParĂŞ godzin zajĂŞÂło by wreszcie caÂły Lud B³êkitnego Nieba przekroczyÂł kanaÂł. WiĂŞkszoœÌ w najprostszy sposĂłb – brodzÂąc wpÂław. Na drugiej stronie powitaÂł ich widok zrujnowanego pola pszenicy. Wir powietrzny wyrwaÂł kaÂżde, nawet najmniejsze nawet ÂźdÂźbÂło zboÂża pozostawiajÂąc za sobÂą dzikÂą sceneriĂŞ brÂązowych, suchych traw i pokrĂŞconych badyli. Vartoom byÂł juÂż tylko o milĂŞ odlegÂły. WyglÂądaÂł na opustoszaÂły.
   Doszli po chwili do rampy prowadzÂącej w gĂłrĂŞ do miasta. TÂłum… juÂż nawet nie armia… plun¹³ w gĂłrĂŞ ulicami. Zaciekawieni kopacze z Vartoom powychodzili i mieszali siĂŞ z Ludem B³êkitnego Nieba. NastÂąpiÂło caÂłkiem sporo radosnych spotkaĂą na ulicy. Ci, ktĂłrzy uciekli by do³¹czyĂŚ do Morsa spotykali teraz przyjació³ i krewnych, ktĂłrzy zdecydowali siĂŞ pozostaĂŚ.
   PojwiÂł siĂŞ niewielki oddziaÂł ÂżoÂłnierzy gdy Mors ze swymi towarzyszami osiÂągn¹³ AlejĂŞ Tkaczy. Jedno spojrzenie na wielkoœÌ tÂłumu caÂłkiem im wystarczyÂło. Uciekli.
- CaÂłkiem upadli na duchu – rzekÂł Mors, gdy mu o tym powiedziano – Nie tak byÂło za dni Wielkiego Hest. KaÂżdy ÂżoÂłnierz oddaÂłby Âżycie, by broniĂŚ wielkiego pana.
- Li El nie inspiruje ludzi… nie zasÂługuje na takie oddanie – ponuro stwierdziÂł Riverwind – A i widok tysiĂŞcy uzbrojonych kopaczy prawie wszystkim odebraÂłby ochote do walki.
   AÂż do samych wrĂłt paÂłacu nic im nie zastÂąpiÂło drogi. Masywny, metalowy portal byÂł otwarty, kusiÂł do wejÂścia.
- Musimy tam wejœÌ, tak – powiedziaÂł Catchflea, lecz nie zrobiÂł ruchu by wejœÌ pierwszy.
- To ja powinienem poprowadziĂŚ – powiedziaÂł Mors.
   Delikatnie odsun¹³ palce Di An ze swej dÂłoni.
- Lecz nie ty, Di An.
- PĂłjdĂŞ, gdzie i ty – szepnĂŞÂła dziewczyna.
- Nie tym razem, An Di.
   Mors odrzuciÂł na plecy czarny pÂłaszcz i wyciÂągn¹³ z ukrytej pochwy smukÂły, elegancki miecz.
- To bĂŞdzie moja laska – powiedziaÂł.
   RuszyÂł naprzĂłd poruszajÂąc mieczem przed sobÂą jakby uÂżywaÂł zwykÂłej laski. W poÂłowie drogi do bramy w przejÂściu wybuchÂły pÂłomienie. Kopacze siĂŞ cofnĂŞli w panice. Di An krzykiem ostrzegÂła Morsa.
- Nie czujĂŞ gorÂąca – powiedziaÂł rzeczowo i ruszyÂł dalej.
- Co o tym myÂślisz, stary? – spytaÂł Riverwind.
- Ja czujĂŞ gorÂąco, tak.
   Mors wstÂąpiÂł w burzĂŞ pÂłomieni. Zszokowane okrzyki setek kopaczy zmieniÂły siĂŞ w westchnienia ulgi gdy ujrzeli, Âże Mors stoi w ogniu bez Âżadnych oznak cierpienia czy bĂłlu.
- Tu nie ma ognia – powiedziaÂł.
- Iluzja! – krzykn¹³ Catchflea.
- Odczyniona przez tego, ktĂłrego oÂślepiÂła – dodaÂł Riverwind.
   WiedzÂąc juÂż, Âże ogieĂą nie jest prawdziwy pozostali weszli w bramĂŞ, choĂŚ z lekkim wahaniem. Riverwind poczuÂł tylko lekkie Âłaskotanie naskĂłrka.
   WnĂŞtrze paÂłacu przedstawiaÂło kompletny baÂłagan. Amienne meble potrzaskano, tkane z metalowych nici zasÂłony porozrywano. Pokoje plamiÂła sadza a tu i Ăłwdzie znajdowana ciaÂła martwych ÂżoÂłnierzy. W komnacie z paleniskiem znaleÂźli rozbite pomniki bohaterĂłw Hest. SpiÂżowe gÂłowy i czÂłonki zasypywaÂły posadzkĂŞ. Nie byÂło nigdzie widaĂŚ b³êkitnych kul. Nigdzie.
   Wielkie palenisko pÂłonĂŞÂło jak zawsze od setek lat. Mors pukn¹³ mieczem w okrÂąg³¹ budowlĂŞ i obszedÂł jÂą dokoÂła. Nie mĂłgÂł widzieĂŚ zniszczeĂą dokonanych w paÂłacu. No i nie mĂłgÂł widzieĂŚ tego, co zatrzymaÂło w miejscu wszystkich obecnych.
- Mors – gÂłos Riverwinda byÂł ÂściÂśniĂŞty.
- O co chodzi? – odezwaÂł siĂŞ niewidomy.
- Zdejmij mi te ÂłaĂącuchy, Mors.
- Sam zdecydujĂŞ, kiedy.
   Mors skierowaÂł siĂŞ do Sali tronowej.
- Zdejmij mu ÂłaĂącuchy, proszĂŞ – powiedziaÂła Di An.
   Mors przystan¹³. UsÂłyszaÂł w jej gÂłosie dziwne napiĂŞcie.
- O co chodzi? – spytaÂł.
- ZnaleÂźliÂśmy Vvelza – odparÂł Catchflea.
   W samym Âśrodku pÂłomieni paleniska staÂł ogromny pomnik Hest. Do pomnika ÂłaĂącuchami uwiÂązano Vvelza. Usta miaÂł otwarte a oczy patrzyÂły przed siebie z wyrazem caÂłkowitej zgrozy. Nie ruszaÂł siĂŞ. Nie wydawaÂł nawet dÂźwiĂŞku. Dziwaczne, ciche pÂłomienie omywaÂły jego ciaÂło. Catchflea opisaÂł Morsowi okropny widok.
- Robota Li El – powiedziaÂł krĂłtko.
- MoÂżemu mu jakoÂś pomĂłc? – szepnĂŞÂła Di An.
- Jest juÂż martwy – odparÂł Riverwind odwracajÂąc wzrok.
- ÂŹle go osÂądziÂłem – mrukn¹³ Mors.
   StaÂł spokojnie z twarzÂą zwrĂłconÂą w stronĂŞ zimnego ognia.
- Nie byÂłoby nas tutaj gdyby Vvelz nie zwalczyÂł magii Li El.
   Kopacze wypeÂłnili komnatĂŞ w naboÂżnym milczeniu. Przez caÂłe pokolenia tan paÂłac byÂł dla nich rĂłwnie osiÂągalny co gwiazdy. Od czasu zniszczenia ÂświÂątyĂą i masakry kapÂłanĂłw zwykli kopacze postrzegali paÂłac jak dom bogĂłw. A teraz ich nagie, brudne stopy tupaÂły po mozaice, po ktĂłrej kiedyÂś przechadzaÂł siĂŞ sam Hest.
- WejdÂźcie, wejdÂźcie wszyscy – powiedziaÂł gÂłoÂśno Mors sÂłyszÂąc ich przyciszone szepty – Swoje przeznaczenie wziĂŞliÂśmy we wÂłasne rĂŞce.
   Dotkn¹³ dÂłoniÂą drzwi wiodÂących do sali tronowej. ByÂły zamkniĂŞte. UniĂłsÂł lekko stopĂŞ obutÂą w metalowy but i kopniakiem je otworzyÂł. WszedÂł z mieczem w dÂłoni i powiedziaÂł.
- WyjdÂź, Li El. Nie kaÂż na siebie polowaĂŚ.
   Wysoki, kobiecy Âśmiech przesiÂąkÂł przez zÂłote zasÂłony otaczajÂące tron. Mors siĂŞ skrzywiÂł i siĂŞgn¹³ mieczem. DotarÂł nim do zasÂłon. Ci¹³ ostro w lewo i prawo zrzucajÂąc na posadzkĂŞ ca³¹ sekcjĂŞ draperii.
   Na zÂłotej otomanie siedziaÂła krĂłlowa. Wyprostowana, z kapturem na gÂłowie, idealnie uÂłoÂżonÂą kaÂżdÂą faÂłdÂą szaty. DÂłonie spoczywaÂły na podoÂłku, jedna na drugiej. Paznokcie miaÂła pokryte zÂłotÂą foliÂą. WyglÂądaÂła jak rzeÂźba ze zÂłota i koÂści sÂłoniowej.
- Zawsze byÂłeÂś melodramatyczny – stwierdziÂła Li El.
   Riverwind z resztÂą towarzystwa podszedÂł do wyciĂŞtej przez Morsa wyrwy w draperii. Spojrzenie Li El tylko isĂŞ po nich krĂłtko przeÂślizgnĂŞÂło po czy wrĂłciÂło do postaci Morsa.
- ÂŻeby nie wspomnieĂŚ o okrucieĂąstwie i przewidywalnoÂści – doadaÂła – I co zamierzasz teraz ze mnÂą zrobiĂŚ? Zabijesz?
- W twym gÂłosie jest strach, El Li. SÂłychaĂŚ go – ostro odparÂł Mors.
- Nie nazywaj mnie tak!
- Dlaczego nie? ByÂł czas gdy podobaÂło ci siĂŞ gdy tak mĂłwiÂłem
- Nigdy – cisnĂŞÂła.
   KrĂłlowa wstaÂła. FaÂłdy szaty wygÂładziÂły siĂŞ z szelestem.
- Nie spodziewaj siĂŞ z mojej strony Âżadnych uczuĂŚ, Mors.
   Mors strzeliÂł palcami i skin¹³ dÂłoniÂą. Kwartet milczÂących kopaczy poÂśpieszyÂł do przodu niosÂąc Karna. OstroÂżnie poÂłoÂżyli go u stĂłp Morsa. WyniosÂła poza Li El cokolwiek osÂłabÂła.
- Powiedziano mi, Âże nie Âżyje.
- A obchodzi ciĂŞ to?
- To mĂłj syn!
   Mors wzruszyÂł ramionami.
- MĂłj takÂże.
- Syn! – krzykn¹³ Riverwind a gdy potakujÂąco mrukn¹³ Catchflea mieszkaniec rĂłwnin ciÂągn¹³ dalej – TraktowaÂłaÂś go jak gÂłupiego sÂługĂŞ. Nigdy nie miaÂłaÂś dla Karna s³ów choĂŚby uprzejmych.
   Li El wzdrygnĂŞÂła siĂŞ i uniosÂła rĂŞkĂŞ. W powietrzu zaiskrzyÂło.
- Jest wojownikiem. MusiaÂłam uczyniĂŚ go mocnym. A miĂŞdzy suwerenem i sÂługÂą nie miejsca na uprzejmoÂści!
   Mors opuÂściÂł czubek miecza do gardÂła karna.
- PodejdÂź tu, Li El – powiedziaÂł, lecz one siĂŞ nie poruszyÂła – PodejdÂź, lub go zabijĂŞ.
   SpojrzaÂła na nieruchome ciaÂło syna.
- Nie mĂłgÂłbyÂś.
- Nie mĂłgÂłbym? Tak uwaÂżasz?
   Li El zeszÂła z podestu i zbliÂżyÂła siĂŞ do Morsa. ZÂłote hafty szaty z szumem przesunĂŞÂły siĂŞ po posadzce. Riverwind odczuÂł nag³¹ obawĂŞ o Morsa. JeÂżeli ona go dotnie, czy Mors wpadnie w jej zaklĂŞcie tak jak on sam?.Lecz niewidomy wiedziaÂł co robi. WystawiÂł czubek miecza w stronĂŞ Li El. Z rozmysÂłem pozwoliÂła by ostra stal przeniknĂŞÂła faÂłdy szaty.
- Teraz – powiedziaÂła spokojnie – Zabij mnie, Mors. Przebij na wylot. PrzecieÂż wÂłaÂśnie tego chcesz, prawda?
   Sala tronowa aÂż nabrzmiaÂła z napiĂŞcia. Mors staÂł z gÂłowÂą lekko odwrĂłconÂą od krĂłlowej i nasÂłuchiwaÂł poruszenia. Gdy nie uderzyÂł natychmiast, zÂłoÂśliwy uÂśmieszek pojawiÂł siĂŞ na ustach Li El.
- Nie moÂżesz – szepnĂŞÂła – Nie moÂżesz mnie zraniĂŚ.
- Nie mogĂŞ – odparÂł Mors zabierajÂąc miecz czy spowodowaÂł ledwo sÂłyszalne westchnienie ulgi Li El pomimo, Âże czubek miecza znalazÂł siĂŞ na wysokoÂści jej brzucha – Nie wolno mi teraz zaÂłatwiaĂŚ osobistej zemsty. To oni muszÂą orzec co siĂŞ z tobÂą stanie.
   Machn¹³ ramieniem w stronĂŞ skamieniaÂłych z wraÂżenia kopaczy. Li El gÂłoÂśno siĂŞ rozeÂśmiaÂła. SÂłodki zapach perfum rozszedÂł siĂŞ po pomieszczeniu a oddalone czynele rozlegÂły siĂŞ lekkim dzwonieniem.
- Oni? – powiedziaÂła – Jak oni mogÂą mnie osÂądzaĂŚ?
- Proces – powiedziaÂł Catchflea.
- Tak, proces – dodaÂł Riverwind – Niech nowi wÂładcy Hest osÂądzÂą dotychczasowego.
   UÂśmiech zamarÂł na ustach krĂłlowej. Twarz jej pociemniaÂła. UniosÂła ramiĂŞ wskazujÂąc mĂŞÂżczyznĂŞ z Que-Shu. Riverwind napi¹³ wolĂŞ w oczekiwaniu na zaklĂŞcie, lecz Mors usÂłyszaÂł jej ruch i uniĂłsÂł miecz czubkiem dokÂładnie za jej ucho.
- JeÂśli tylko westchniesz, to tutaj, zaraz zetnĂŞ ci gÂłowĂŞ. Dobrze wiesz, Âże tak uczyniĂŞ.
   Li El opuÂściÂła ramiĂŞ. Mors uÂśmiechn¹³ siĂŞ sardonicznie.
- Podoba mi siĂŞ pomysÂł procesu. MoÂżemy powoÂłaĂŚ radĂŞ kopaczy jako sĂŞdziĂłw a ja bĂŞdĂŞ ich rzecznikiem.
- Nie – syknĂŞÂła Li El – Czy dopuÂścisz, Âżeby banda brudnych, gÂłupich kopaczy decydowaÂła o moim losie?
- A któ¿ inny? – powiedziaÂł Riverwind – Oni najlepiej znajÂą twoje okrucieĂąstwo i obojĂŞtnoœÌ.
- Nigdy!
   UÂśmiech Morsa wyparowaÂł.
- Dokona siĂŞ.
   Wszyscy tak mocno skupili siĂŞ na wymianie ciosĂłw miĂŞdzy Morsem a krĂłlowÂą, Âże nikt nie dostrzegÂł iÂż Karn otworzyÂł oczy. RozejrzaÂł siĂŞ i usÂłyszaÂł jak jego ojciec i matka wymieniajÂą sÂłowa peÂłne nienawiÂści. Kiedy zaÂś Mors zdecydowaÂł o procesie Li El a nawet egzekucji, Kar dÂźwign¹³ siĂŞ na nogi. CiĂŞÂżkie poÂłoÂżenie matki i krĂłlowej jednoczeÂśnie umocniÂło mu ciaÂło i ruszyÂł do dziaÂłania. Blady, przygarbiony, z twarzÂą pobiela³¹ z bĂłlu i potĂŞÂżnego gniewu zaatakowaÂł.
- Mors! UwaÂżaj na Karna!
   Tyle, Âże niewidomy elf nie wiedziaÂł, gdzie jest karn. Machn¹³ szeroko mieczem by ustrzec siĂŞ syna. Karn odczekaÂł aÂż ostrze go minie i skoczyÂł na ojca. Riverwind i Catchflea rzucili siĂŞ Morsowi na pomoc. Kopacze zaczĂŞli wrzeszczeĂŚ a Li El wzniosÂła rĂŞkĂŞ…
   W prastarym jĂŞzyku wypowiedziaÂła jedno sÂłowo a nieprzenikniona ciemnoœÌ spowiÂła caÂłe pomieszczenie. PrzekrzykujÂąc caÂły tumult rykn¹³ Mors.
- ZablokowaĂŚ wszystkie drzwi! Nawet ciaÂłami… Nie pozwĂłlcie im uciec!
   Riverwind poczuÂł jak odbija siĂŞ od niego kilka niewielkich ciaÂł i gna gdzieÂś w ciemnoœÌ. Drzwi uderzyÂły o kamieĂą a struga czerwonego ÂświatÂła zak³óciÂła zaklĂŞcie krĂłlowej. Drzwi komnaty z paleniskiem otworzyÂły siĂŞ szeroko a gromada kopaczy naparÂła do przodu. Wieczny pÂłomieĂą, zimny i niezmienny, wci¹¿ pÂłon¹³ w palenisku choĂŚ jego ÂświatÂło przygasaÂło. A co dziwniejsze, pomnik Wielkiego Hest i ciaÂło Vvelza ÂświeciÂły latarnie morskie. Czarne cienie przeleciaÂły miĂŞdzy Riverwindem a ÂświatÂłem paleniska.
   Krzyk. Riverwind dobrze znaÂł krzyk Âśmierci.
- Catchflea! Co z tobÂą!?
- ÂŻyjĂŞ, wielki czÂłeku.
   I tak nagle jak siĂŞ zaczĂŞÂła, tak nagle ciemnoœÌ zniknĂŞÂła. DojrzaÂł Catchflea po drugiej stronie pomieszczenia, nachylonego i badajÂącego coÂś na posadzce. Riverwind przepchn¹³ siĂŞ tam przez tÂłum i ujrzaÂł starego wró¿bitĂŞ stojÂącego nad krwawiÂącym ciaÂłem Karna.
- BiÂł siĂŞ z Morsem i przegraÂł – smutno orzekÂł Catchflea.
- MoÂżesz coÂś z tym zrobiĂŚ? – spytaÂł Riverwind.
- Nie z takÂą ranÂą. Gdyby Vvelz byÂł tutaj… - Catchflea zakryÂł twarz dÂłoĂąmi – To po prostu za wiele, olbrzymie. Po prostu za wiele.
- Wiem – poÂłoÂżyÂł dÂłoĂą na ramieniu Catchflea – Gdzie Mors i Li El?
   Catchflea podniĂłsÂł gÂłowĂŞ.
- Nie wiem. Nie widziaÂłem ich.
   Kopacze rozdarli ÂścianĂŞ zÂłotej draperii i odkryli tajemne drzwi. ByÂły uchylone. Riverwind wzi¹³ miecz od wojownika B³êkitnego Nieba i kopniakiem otworzyÂł drzwi na oÂścieÂż. OkazaÂło siĂŞ, Âże sÂą teraz na dole wznoszÂących siĂŞ schodĂłw. RuszyÂł do gĂłry a stary wró¿bita i setki kopaczy deptali mu po piĂŞtach. Schody skrĂŞciÂły w prawo i nadal d¹¿yÂły w gĂłrĂŞ. KoĂączyÂły siĂŞ dÂługim, prostym korytarzem. Riverwind ruszyÂł nim naprzĂłd.
   I nagle zostaÂł cofniĂŞty. Nic nie byÂło widaĂŚ wiĂŞc ruszyÂł znowu. Raz jeszcze niewidzialna bariera cofnĂŞÂła go ostro.
- Li El zablokowaÂła tÂą drogĂŞ! – powiedziaÂł.
   Di An przeÂślizgnĂŞÂła siĂŞ przez tlum.
- MoÂżna pĂłjœÌ promenadÂą – sapnĂŞÂła –  To tamtĂŞdy!
   Przednia fasada paÂłacu posiadaÂła dÂługi balkon, ktĂłry przebiegaÂł wzdÂłuÂż drugiego piĂŞtra. CaÂła grupa zawrĂłciÂła i pobiegÂła schodami na dó³. Di An doprowadziÂła ludzi Que-Shu do ukrytych schodĂłw wiodÂących na zewnÂątrz budynku i prowadzÂących na promenadĂŞ.
- SkÂąd wiedziaÂłaÂś, Âże to tu jest? – spytaÂł Catchflea.
- Mistrz Vvelz mnie tĂŞdy kiedyÂś prowadziÂł – odparÂła dziewczyna.
   Kopacze byli rozognieni. OburzaÂła ich ÂświadomoœÌ, Âże Li El moÂże uciec i na dodatek zrobiĂŚ krzywdĂŞ ich przywĂłdcy, Morsowi. Podarli na strzĂŞpy metalowe okiennice i zaczĂŞli siĂŞ wspinaĂŚ. CzêœÌ wrĂłciÂła rozbiĂŚ ciĂŞÂżkie drzwi na promenadĂŞ by wielki Que-Shu mĂłgÂł tam wejœÌ. TÂłum zÂłupiÂł luksusowe sypialnie i znalazÂł wielkie zapasy wspaniaÂłego jadÂła, ktĂłre zostaÂło natychmiast pochÂłoniĂŞte. CaÂłe powstanie zaczynaÂło siĂŞ przeksztaÂłcaĂŚ w zwykÂły rabunek gdy nagle rozlegÂł siĂŞ krzyk, Âże znaleziono Morsa.
   Riverwind pognaÂł sadzÂąc wielkie susy na metalowych kaflach posadzki. Di An sapaÂła biegnÂąc jego Âśladami. Ledwie zdoÂłaÂł wyhamowaĂŚ widzÂąc, Âże podÂłoga przed nim runĂŞÂła w dó³. Mors staÂł na wÂąskim kawaÂłku kamienia. DokoÂła otaczaÂła go tylko g³êboka pustka. On i kamieĂą na jakim staÂł, zawieszeni byli w Âśrodku niczego.
- CoÂś przytrzymuje ci stopy? – spytaÂł Catchflea.
- ÂŻarcik Li El – odparÂł Mors ze swej grzĂŞdy, byÂł spokojny choĂŚ zagniewany – jak widaĂŚ podÂłoga wokó³ mnie juÂż siĂŞ zapadÂła. Nie mogĂŞ siĂŞ ruszyĂŚ. Gdy tylko uniosĂŞ jednÂą stopĂŞ to czar podtrzymujÂący ten kamieĂą natychmiast siĂŞ rozwieje.
- Potrzebujemy liny – zawoÂłaÂł Riverwind.
   NadbiegÂła Di An i ujrzaÂła kÂłopotliwe poÂłoÂżenie przywĂłdcy.
- Mors – wrzasnĂŞÂła.
- Spokojnie, Di An. Jeszcze nie zgin¹³em.
   Di An chwyciÂła najbliÂższego kopacza i wrzasnĂŞÂła mu prosto w twarz.
- Robimy kopalnianÂą wyrywaczkĂŞ! Rozumiesz?
   Kopacz kiwn¹³ entuzjastycznie gÂłowÂą. Riverwind szedÂł z drogi gdy piĂŞtnastu kopaczy padÂło twarzami na posadzkĂŞ. Dwunastu usadziÂło siĂŞ na nich owinÂąwszy ciasno ramiona wokó³ nĂłg kopaczy pod nimi. NastĂŞpna dziesiÂątka wspiĂŞÂła siĂŞ na wierzch i tak to szÂło coraz dalej nad dziurĂŞ. OÂśmiu na szczycie. Potem szeÂściu na nich. Chwiejna piramida Âżywych ciaÂł siĂŞgaÂła coraz dalej. DwĂłjka kopaczy byÂła juÂż tylko o zasiĂŞg ramion od Morsa. Na koĂącu poszÂła Di An. Mocno chwytajÂąc siĂŞ poprzednikĂłw dotarÂła do Morsa. WÂątÂłe ramiona owinĂŞÂła mu na szyi.
- Di An, co ty wyczyniasz? – spytaÂł zszokowany.
- RatujĂŞ ciĂŞ – odparÂła – Wspinaj siĂŞ.
   Piramida kopaczy chwiaÂła siĂŞ i pomrukiwaÂła pod dodatkowym ciĂŞÂżarem masy Morsa, lecz utrzymaÂła. Wspi¹³ siĂŞ bezpiecznie, zaraz po nim wrĂłciÂła Di An. Potem caÂła reszta w odwrotnym porzÂądku. TrzymajÂąc mocno dÂłoĂą ocalonego Morsa, Di An wyjaÂśniaÂła zdumionemu Riverwindowi technikĂŞ ratunkowÂą uÂżywanÂą przez kopaczy w zawalonych kopalniach.
- teraz to nieistotne! Trzeba odnaleŸÌ Li El! – zawoÂłaÂł Mors.
   Nie zajĂŞÂło to wiele czasu. Kopacze rozleÂźli siĂŞ po caÂłym paÂłacu a grupka zajĂŞta rabunkiem wyÂższych piĂŞter znalazÂła Li El ukrytÂą w alkowie. PognaÂła ich wrzeszczÂących korytarzem.
   Mors i Catchflea weszli na koniec korytarza w tej samej chwili gdy Riverwind z gromadÂą uzbrojonych kopaczy zapeÂłniÂł koniec przeciwlegÂły. Li El dobiegÂła do nich chcÂąc ich rozproszyĂŚ jak zwykÂłe plewy, lecz nagle ujrzaÂła istny ÂżywopÂłot mieczy, ktĂłre nie zamierzaÂły siĂŞ nawet zachwiaĂŚ. RuszyÂła na powrĂłt w stronĂŞ Morsa. ZÂłoty kaptur jej opadÂł a ciemne wÂłosy byÂły w wyraÂźnym nieÂładzie. UniosÂła ramiona jakby miaÂła rzucaĂŚ jakieÂś groÂźne zaklĂŞcie, lecz trzĂŞsÂły siĂŞ tak bardzo, Âże szybko opuÂściÂła je do ciaÂła. Z pokrytego potem oblicza wyzieraÂła desperacja. Mors zbliÂżaÂł siĂŞ wolno z zakrwawionym mieczem w dÂłoni.
- Nigdy nie rozumiaÂłeÂś, ty sztywno karki, twrdo gÂłowy, gÂłupi wojowniku. MusiaÂłam byĂŚ twarda! Dla ludu Hest nie ma miejsca w Pustym ÂŚwiecie! Tam, na gĂłrze bylibyÂśmy tylko kolejnym, maÂłym miastem-paĂąstwem. Tu, w jaskiniach, jesteÂśmy obywatelami imperium!
- Imperium mroku i ciszy – powiedziaÂł Riverwind – PozwĂłlmy Hestom na powrĂłt odnaleŸÌ ÂświatÂło!
- TwĂłj Âświat umiera, tak – wtrÂąciÂł Catchflea – Powietrze tu peÂłne dymu a i plony nie bĂŞdÂą za dÂługo rosn¹Ì na magii. JeÂśli hestowie zostanÂą w jaskiniach to w koĂącu wymrÂą. Twoja rasa zniknie.
- KÂłamstwa! – Li El tupnĂŞÂła aÂż gÂłuchy odgÂłos poszedÂł echem po paÂłacu. ByÂła juÂż zmĂŞczona – Ludzie chcÂą tylko wykorzystaĂŚ nas ze starszej rasy. JeÂśli poprowadzisz kopaczy na powierzchniĂŞ, Mors, skoĂączÂą wszyscy jako niewolnicy barbarzyĂącĂłw.
   Jej oszalaÂłe oczy przetoczyÂły siĂŞ po tÂłumie i ujrzaÂły tylko gniewnych, gorzkich kopaczy, niewolnikĂłw jakich Âźle traktowaÂła przez caÂłe dekady.  PatrzyÂła na krwawy miecz gdy Mors zbliÂżaÂł siĂŞ coraz bardziej. Nagle wyprostowaÂła plecy i dr¿¹cÂą rĂŞkÂą zarzuciÂła zÂłoty kaptur na wÂłosy. ZwrĂłciÂła siĂŞ w stronĂŞ okien w korytarzu.
- Nie! Wrzasn¹³ Catchflea – Zatrzymaj jÂą, Mors!
   Li El odsunĂŞÂła zasuwĂŞ Âżelaznych okiennic. Byli teraz o cztery kondygnacje powyÂżej Alei BohaterĂłw. Bez jednego sÂłowa i bez spojrzenia za siebie, Li El wyszÂła przez okno. UjrzaÂł tylko trzepotanie zÂłota a potem krĂłlowa Hest zniknĂŞÂła mu z oczu.
   OdwrĂłciÂł siĂŞ do Morsa. PrzywĂłdca Ludu B³êkitnego Nieba oparÂł dÂłonie na gaÂłce miecza. Na twarzy miaÂł wyraz
   Riverwind skoczyÂł w jej stronĂŞ, lecz byÂło juÂż za póŸno. CaÂłkowtej satysfakcji.
- Dlaczego jej nie powstrzymaÂłeÂś? – spytaÂł Riverwind.
- Ostatnia przysÂługa dla pokonanego wroga – usta Morsa zacisnĂŞÂły siĂŞ w wÂąskÂą kreskĂŞ – I dla utraconej miÂłoÂści.
   Gdy mieszkaniec rĂłwnin wci¹¿ milczaÂł, Mors ciÂągn¹³ dalej.
- Nie wiesz tego? To jest to samo okno, z ktĂłrego skoczyÂł Jast, syn Hest, tak wiele lat temu.

CzêœÌ II

Wznoszenie

RozdziaÂł 13
Studnia Wiatru

   WyprowadzajÂąc ich z Vartoom, Di An skrĂŞciÂła w stronĂŞ odlegÂłego kraĂąca wielkiej jaskini. MieszkaĂący rĂłwnin tam jeszcze nigdy nie byli. Posadzka i Âściany przeksztaÂłcaÂły siĂŞ tu w coÂś na ksztaÂłt skalistego komina z jednym otworem w postaci czarnej dziury.
   ÂŻadnej gleby jako poÂżywki dla roÂślin tu nie byÂło, tylko same skaÂły. Wspinali siĂŞ po wystajÂących kamieniach w stronĂŞ dziury widocznej nad gÂłowami. Riverwind zauwaÂżyÂł, Âże ten otwĂłr wyglÂąda na zbyt gÂładki i okrÂągÂły, by mĂłgÂł byĂŚ dzieÂłem samej natury.
- Wiele stuleci temu byÂła tu tylko szczelina – powiedziaÂła Di An – Synowie Hest jÂą poszerzyli.
- Dlaczego? – spytaÂł Catchflea.
- Na grobowce dla najwiĂŞkszych – odparÂła elfia dziewczyna – To sÂą miejsca spoczynku Hest i wszystkich jego synĂłw.
   Temperatura gwaÂłtownie spadÂła gdy tylko weszli do jaskini grobowej. Naturalny ksztaÂłt jaskini zostaÂł tu zaadaptowany do Âłukowego korytarza. Przy Âścianach staÂły ponadnaturalnej wielkoÂści pomniki HestĂłw w peÂłnych zbrojach. Wszyscy mieli ten sam grymas na twarzach. CoÂś pomiĂŞdzy kpinÂą a dÂąsem. WÂłaÂściwe groby wykuto w skale pomiĂŞdzy nogami pomnikĂłw. KaÂżdy z grobĂłw zamkniĂŞty byÂł kutymi w spiÂżu drzwiami. Riverwind zatrzymaÂł siĂŞ przed jednym pomnikĂłw. Wojownik Hest trzymaÂł krĂłtki Âłuk w zgiĂŞciu ramienia. WiedziaÂł, Âże ÂżyjÂący Hest dawno zapomnieli jak uÂżywaĂŚ ÂłukĂłw, wiĂŞ spytaÂł Di An ile lat liczÂą sobie te groby.
- To jest Lord Trand – powiedziaÂła odczytujÂąc zapis na drzwiach grobu – ZwyciĂŞzca w dwudziestu bitwach. ZmarÂł osiemdziesiÂąt lat po tym, jak Hest zaprowadziÂł lud do jaskini – policzyÂła po cichu na palcach – Dwa tysiÂące, cztery setki i osiemdziesiÂąt lat temu.
- Gdy tylko drewno zbutwiaÂło Hestowie nie miali jak robiĂŚ ÂłukĂłw – mrukn¹³ Catchflea – DopĂłki przynajmniej Di An nie dotarÂła na powierzchniĂŞ i jakiegoÂś nie znalazÂła.
- Dwa tysiÂące lat temu – powiedziaÂł Riverwind – Di An, ile ty masz lat?
   CzmychnĂŞÂła do przodu miĂŞdzy skaÂłami.
- DwieÂście i szeœÌdziesiÂąt cztery – odparÂła.
   Catchflea wpadÂł na plecy Riverwinda.
- Pardon. Co siĂŞ dzieje? – spytaÂł.
   Riverwind powiedziaÂł mu o niezwykÂłym wieku Di An.
- JaÂłowe dzieci dÂłuÂżej ÂżyjÂą. Nigdy nie dorastajÂą, tak?
- ChodÂźcie tĂŞdy! – rozlegÂł siĂŞ przytÂłumiony gÂłos Di An.
   PomaraĂączowy blask olejnej lampy to siĂŞ zwiĂŞkszaÂł to zmniejszaÂł w miarĂŞ jak tÂą lampÂą machaÂła. Riverwind upomniaÂł samego siebie; nie traktuj jej jak dziecko. Jest ponad dwadzieÂścia razy starsza od ciebie. Di An czekaÂła na nich w miejscu wyglÂądajÂącym jak Âślepy zauÂłek. Lampa rzucaÂła na kamienne Âściany dziwaczne cienie.
- Co teraz? – spytaÂł Riverwind.
- Musimy przejœÌ tĂŞdy – Di An wskazaÂł w dó³.
   Na wysokoÂści kolan ukazaÂł siĂŞ otwĂłr w Âścianie. ByÂł czarny jak sama OtchÂłaĂą i ludziom przyrzekaÂł ciasnotĂŞ.
- IœÌ przez to? – powiedziaÂł Catchflea – Jest jakaÂś lepsza droga, tak?
   Di An powaÂżnie potrzÂąsnĂŞÂła gÂłowÂą.
- Na pewno tego tunelu nie uÂżywasz za kaÂżdym razem jak idziesz na powierzchniĂŞ.
- Nie, najczĂŞÂściej uÂżywam sztolni ktĂłrÂą spadaliÂście – powiedziaÂła – Ta droga powinna wyprowadziĂŚ nas na powierzchniĂŞ w pobliÂże miejsca gdzie zaczĂŞliÂście spadaĂŚ.
- Powinna? – spytaÂł Riverwind.
- Nie sz³am têdy ju¿ doœÌ d³ugo.
   Di An przykucnĂŞÂła i z ÂłatwoÂściÂą wÂślizgnĂŞÂła w dziurĂŞ. Riverwind wskazaÂł Catchflea, by szedÂł nastĂŞpny. Ten opadÂł na brzuch i wczoÂłgaÂł siĂŞ w czerĂą.
- Ou! – zawoÂłaÂł podczas gdy jego stopy wci¹¿ taĂączyÂły przed Riverwindem.
- Niskie sklepienie!
- BĂŞdĂŞ o tym pamiĂŞtaÂł – kwaÂśno mrukn¹³ Riverwind.
   Kiedy tylko stopy starego znikn¹³ w dziurze on teÂż opadÂł na brzuch spojrzaÂł g³êboko w tunel. Stare odczucie, Âże oto jest pochwycony w puÂłapkĂŞ przez sam ogromny ciĂŞÂżar skaÂły, wrĂłciÂło. Riverwind wciÂągn¹³ g³êboko powietrze i pomyÂślaÂł o Goldmoon. Tunel byÂł ledwie troszkĂŞ szerszy od jego ramion. PosuwaÂł siĂŞ tylko cal po calu obijajÂąc o ska³ê szerokie barki i popychajÂąc siĂŞ naprzĂłd prawie wy³¹cznie paluchami stĂłp. Jedyne oÂświetlenie zapewniaÂła kiwajÂąca siĂŞ lampa Di An, ktĂłrÂą dziewczyna popychaÂła przed sobÂą. Zgodzili siĂŞ bez s³ów by uÂżywaĂŚ tylko jednej z posiadanych lamp, chodziÂło o oszczĂŞdzanie oleju.
   W tunelu byÂło cieplej. DobiegajÂące z przodu mrukniĂŞcia Catchflea przerywaÂły od czasu do czasu wysokie tony jĂŞkĂłw Di An. Ostre kamienie wbijaÂły mu siĂŞ w Âłokcie i pierÂś natomiast szorujÂące po plecach sklepienie tunelu nie jeden raz zaciĂŞÂło go w skalp. Jak dÂługo jeszcze? Czy ca³¹ drogĂŞ na powierzchniĂŞ majÂą pokonaĂŚ w tej puÂłapce na szczury? Oszaleje, udusi siĂŞ, zakrzyczy i zapÂłacze na te skaÂły. Twarde, nie uginajÂące siĂŞ skaÂły…
- Wstawaj, Riverwind.
   OtworzyÂł oczy i ujrzaÂł pokryte kurzem spody mokasynĂłw Catchflea. ByÂły tuÂż przed jego twarzÂą. Tunel otwieraÂł siĂŞ wprost na pó³kĂŞ skalnÂą pionowej, szerokiej sztolni. Jej gĂłrna krawĂŞdÂź ginĂŞÂła gdzieÂś w aksamitnej czerni. Di An siedziaÂła na gÂłazie i przeÂżuwala kawaÂłek szarego, twardego chleba. MiĂŞdzy jej stopami ÂświeciÂła lampa. Riverwind odnotowaÂł staÂły przeciÂąg wiejÂący w gĂłrĂŞ sztolni.
- gdzie jesteÂśmy? – spytaÂł.
- Studnia Wiatru – mruknĂŞÂła Di An a jej gÂłos przypominaÂł raczej beÂłkot z pwodu kawaÂłka chleba obracanego w ustach – Czasami wieje tu tak mocno, Âże prawie mogÂłoby ciĂŞ unieœÌ do gĂłry.
- I jak siĂŞ stÂąd mamy wydostaĂŚ? – dziwiÂł siĂŞ Catchflea.
   Dziewczyna odgryzÂła kolejny, pokaÂźny kĂŞs.
- WspinaĂŚ siĂŞ – odparÂła.
   ÂŚciany byÂły poszarpane, miaÂły wiele szczelin miĂŞdzy kamieniami, ktĂłrych moÂżna byÂło uzy c jako uchwytĂłw. Di An strzÂąsnĂŞÂła okruchy chleba z podoÂłka i pokazaÂła mieszkaĂącom rĂłwnin jak uÂżywaĂŚ hakĂłw i ÂłaĂącuchĂłw, ktĂłre zabrali z miasta.
- SiĂŞgasz hakiem - powiedziaÂła – Chwytasz nim ÂścianĂŞ i podciÂągasz siĂŞ ÂłaĂącuchem.
   Catchflea miaÂł obawy, czy zdoÂła sobie poradziĂŚ, lecz przecieÂż i tak innego wyjÂścia nie miaÂł. Di An obejrzaÂła ÂścianĂŞ ze znawstwem praktyka. PodciÂągnĂŞÂła siĂŞ zrĂŞcznie. Riverwind poszedÂł za niÂą. W ten sposĂłb mĂłgÂł pomagaĂŚ Catchflea w podciÂąganiu do gĂłry.
- Od Dwina juÂż badasz te jaskinie? – spytaÂł dziewczynĂŞ.
- Wiele lat – odparÂła – Jeszcze zanim Mors mnie zwerbowaÂł. Przedtem zbieraÂłam ÂżywnoœÌ dla pracujÂących w kopalni cyny. Moja praca polegaÂła na ganianiu w gĂłrĂŞ i w dó³ kopalnianych tuneli i dostarczanie ÂżywnoÂści kopaczom. Przedtem pracowaÂłam dla Rheda, murarza, formowaÂłam cegÂły i pomagaÂłam w wypalaniu.
- To caÂłkiem ciĂŞÂżka praca jak dla dziewczyny – powiedziaÂł Riverwind.
   Klink. Di An wbiÂła hak w jak¹œ ska³ê i podciÂągnĂŞÂła siĂŞ dÂłoĂąmi po ÂłaĂącuchu.
- PracĂŞ z Rhedem zaczĂŞÂłam, jak miaÂłam sto czterdzieÂści siedem lat.
   Ostry powiew w dó³ sztolni przykleiÂł wspinaczy do Âściany. Po chwili, jakby to byÂł oddech jakiegoÂś giganta, wiatr ruszyÂł w gĂłrĂŞ rozwiewajÂąc wÂłosy Riverwinda.
- Tak dalej bĂŞdzie? – zawoÂłaÂł Catchflea.
   ByÂł jakieÂś dziesiĂŞĂŚ stĂłp poniÂżej Riverwinda.
- MoÂże byĂŚ gorzej - odparÂła Di An.
- Co?
- MoÂże byĂŚ gorzej! – hukn¹³ Riverwind.
- BĂŞdÂą jakieÂś ostrzeÂżenia? – spytaÂł stary.
- MoÂżna usÂłyszeĂŚ ciĂŞÂżki wiatr idÂący na dó³, lecz to ten wiejÂący do gĂłry jest groÂźny – powiedziaÂła Di An.
   Biedny Catchflea jej nie usÂłyszaÂł. Dziewczyna zawisla na jednym ramieniu, odchyliÂła siĂŞ krzyknĂŞÂła.
- MoÂżesz usÂłyszeĂŚ ciĂŞÂżki wiatr…
   KotwiczÂący hak wyrwaÂł siĂŞ ze Âściany a Di An poleciaÂła plecami na dó³. Riverwind napi¹³ miĂŞÂśnie i pochwyciÂł przelatujÂący obok ÂłaĂącuch dziewczyny. NagÂłe napiĂŞcie ÂłaĂącucha gdy dziewczyna osiÂągnĂŞÂła dó³ upadku omal nie oderwaÂło go od Âściany, lecz powoli zdoÂłaÂł zgi¹Ì ramiĂŞ i podciÂągn¹Ì dziewczynĂŞ blisko Catchflea.
- Wszystko w porzÂądku, tak? – spytaÂł stary.
   Riverwind podciÂągn¹³ dziewczynĂŞ wyÂżej, blisko siebie. KazaÂło siĂŞ, Âże ÂłaĂącuch miaÂła zamocowany do miedzianego pasa owiniĂŞtego w talii. SytaÂł, czy nic siĂŞ jej nie staÂło.
- Nic – zapewniÂła – ChodÂźmy.
   Usmiechn¹³ siĂŞ tylko na taki dowĂłd odwagi. WspiĂŞÂła siĂŞ szybko po ramionach i gÂłowie Riverwinda jak po kamiennych stopniach. DopadÂł swego haka i ponowiÂła wspinaczkĂŞ.
   Wspinale siĂŞ przez kolejnÂą godzinĂŞ. Pokonali ponad dwieÂście stĂłp. W pewnym sensie otaczajÂąca ich ciemnoœÌ byÂła zbawienna dla ludzi Que-Shu. Gdyby mogli zobaczyĂŚ, jak wysoko siĂŞ znajdujÂą to lĂŞk wysokoÂści mĂłgÂłby ich sparaliÂżowaĂŚ.
   Dotarli z ulgÂą do szerokiej, skalnej pó³ki i caÂła trĂłjka z ulgÂą siĂŞ na niej uÂłoÂżyÂła. Za plecami mieli szerszy tunel o gÂładkich Âścianach zanurzony caÂły w mroku. Di An jednak wskazaÂła, Âże ich droga wiedzie drugÂą stronÂą sztolni, przez znacznie mniejszy tunel do ktĂłrego muszÂą teraz przesun¹Ì siĂŞ po pó³ce. Powoli i ostroÂżnie, cal po calu.
- A co jest zÂłego w tym tunelu? – spytaÂł Riverwind wskazujÂąc palcem szerokie, okrÂągÂłe przejÂście.
- WidziaÂłam kiedyÂś trĂłjkĂŞ jaÂłowych dzieci prĂłbujÂących tej drogi. Weszli do Âśrodka spiĂŞci jednym ÂłaĂącuchem. Nie minĂŞÂło nawet sto uderzeĂą serca jak stamtÂąd wypadli wymieceni jak kurz potĂŞÂżnym podmuchem wiatru – spojrzaÂła w dó³ sztolni – To spory upadek.
   Jej lampa zaczĂŞÂła przygasaĂŚ. Knot zacz¹³ siĂŞ chwiaĂŚ kopciĂŚ, nie mĂłgÂł juÂż zaczerpn¹Ì ani kropli paliwa ze zbiorniczka. Riverwind wydobyÂł swojÂą lampĂŞ i zapaliÂł od Di An po czym zdmuchn¹³ jej pÂłomyk.
   Riverwind szedÂł dalej jako pierwszy z uwagi na swÂą si³ê. PrzesuwaÂł siĂŞ po wÂąskiej pó³ce wokó³ sztolni do tunelu wskazanego przez Di An. ÂŚciana jednak  wystawaÂła poza obrys pó³ki przez co utrzymanie chwytu okazaÂło siĂŞ diabelsko trudne. ParĂŞ razy juÂż hak Riverwinda zeÂślizgn¹³ siĂŞ po ciemnym, szorstkim kamieniu. Di An posuwaÂła siĂŞ za wojownikiem ostroÂżnie, cal po calu. ÂŁaĂącuch zamocowali do miedzianych pasĂłw jakie wszyscy mieli na sobie. Catchflea czekaÂł aÂż ÂłaĂącuch Di An siĂŞ naprĂŞÂży.
- No chodÂź – powiedziaÂła dziewczyna.
- Nie dam rady – odparÂł sÂłabo.
- Dlaczego nie?
- RĂŞce mam za sÂłabe, Âżeby mogÂły utrzymaĂŚ mĂłj ciĂŞÂżar.
- WspinaÂłeÂś siĂŞ dotÂąd caÂłkiem dobrze – zdumiaÂła siĂŞ dziewczyna.
- UÂżywajÂąc stĂłp i nĂłg, tak.
   Catchflea odsun¹³ rĂŞkawy ukazujÂąc chude, koÂściste ramiona.
- Widzisz? Ja naprawdĂŞ nie dam rady.
- Musisz sprĂłbowaĂŚ – zawoÂłaÂł Riverwind – PomoÂżemy.
   Co powiedziawszy zawrĂłciÂł na ryzykanckiej ÂścieÂżce, przepchn¹³ Di An z powrotem na poprzedniÂą pó³kĂŞ. PrzepiĂŞli ÂłaĂącuchy tak, by Catchflea znalazÂł siĂŞ po Âśrodku.
- ÂŁaĂącuchy bĂŞdziemy trzymali na krĂłtko i ciasno – powiedziaÂł Riverwind – To przytrzyma ciĂŞ przy Âścianie. No i ty trzymaj siĂŞ najlepiej jak tylko potrafisz.
   Stary mĂŞÂżczyzna szczĂŞÂśliwy nie byÂł, lecz raczej nie mĂłgÂł pozostaĂŚ tam gdzie byÂł. Di An zajĂŞÂła siĂŞ lampÂą wiĂŞc Riverwind mĂłgÂł do wspinaczki uÂżyĂŚ obu rÂąk. Wysoki wojownik zaj¹³ znĂłw miejsce na czele majÂąc tym razem Catchflea tuÂż za plecami.
   PrzejÂście bĂŞdÂące ich celem byÂło prawie w pó³ drogi wokó³ sztolni, jakieÂś dwadzieÂścia stĂłp do pokonania po Âśliskiej pó³ce. NieÂźle im szÂło gdy nagle prawa dÂłoĂą Riverwinda straciÂła chwyt i siĂŞ zeÂślizgnĂŞÂła. Zacz¹³ dziko machaĂŚ by odzyskaĂŚ rĂłwnowagĂŞ a jednoczeÂśnie lewÂą rĂŞkÂą wbijaÂł mocno hak. NapiĂŞty ÂłaĂącuch chlasn¹³ wró¿bitĂŞ ,ktĂłrego chwyt i tak nie byÂł zbyt pewny i Catchflea spadÂł z pó³ki. Di An natychmiast przewlekÂła swĂłj hak przez oko ÂłaĂącucha i wbiÂła go w ska³ê. NapiĂŞÂła wszystkie miĂŞÂśnie. Catchflea doleciaÂł do koĂąca ÂłaĂącucha. Tym razem jednak Riverwind nie byÂł przygotowany na utrzymanie siĂŞ na miejscu. Plecami poleciaÂł z polki pozostawiajÂąc tylko ma³¹ Di An jako jedynÂą kotwicĂŞ.
   ÂŁaĂącuch napi¹³ siĂŞ i wyprostowaÂł dociskajÂąc miedziany pas do Âżeber Riverwinda. ZaparÂło mu dech a chwytakowy hak wyleciaÂł z dÂłoni. Znikn¹³ w czarnej sztolni. LeciaÂł tak daleko, Âże nie daÂło siĂŞ nawet usÂłyszeĂŚ kiedy uderzyÂł o dno.
   Di An byÂła w strasznym poÂłoÂżeniu. ÂŻadnego z mĂŞÂżczyzn nie zdoÂłaÂłaby podciÂągn¹Ì do bezpiecznej pozycji; tym bardziej dwĂłch. Nie mogÂła nawet siĂŞ poruszyĂŚ w obawie utraty chwytu a na domiar zÂłego ciĂŞÂżar obciÂągaÂł jej pas na wÂąskich biodrach. Catchflea kiwaÂł siĂŞ w powietrzu o piĂŞĂŚ stĂłp niÂżej a Riverwind niÂżej o kolejne piĂŞĂŚ.
- Co ja mam robiĂŚ? – powiedziaÂła a strach i zgroza zaciskaÂły jej gardÂło tak, Âże ledwie skrzeczaÂła.
- ÂŚciany tutaj wyglÂądajÂą na surowe – powiedziaÂł Riverwind – Zamierzam sprĂłbowaĂŚ dopaœÌ ich i zÂłapaĂŚ chwyt.
   PodciÂągn¹³ siĂŞ lekko i zacz¹³ siebie i Catchflea lekko huÂśtaĂŚ. Za trzecim razem trzepn¹³ w ÂścianĂŞ. SÂłyszaÂł, Âże i Catchflea uderzyÂł o ska³ê.
- W porzÂądku, stary?
- Nie! Ale rĂłb dalej co robisz, tak?
   Riverwind znalazÂł luki dla swych palcĂłw i koniuszkĂłw stĂłp. WspinaÂł siĂŞ bokiem, coraz wyÂżej i jak krab szedÂł lekko w prawo. PodciÂągn¹³ siĂŞ do stĂłp catchflea dociÂśniĂŞtego do gÂładkiej powierzchni skaÂły.
- reszta tej skaÂły obok ciebie jest taka gÂładka? – mrukn¹³ Riverwind.
- Tak… Nie mam czego siĂŞ chwyciĂŚ – odparÂł stary mĂŞÂżczyzna.
   Riverwind zawoÂłaÂł do Di An i wyjaÂśniÂł, Âże z tego miejsca nie dary siĂŞ dalej wspinaĂŚ.
- MuszĂŞ wracaĂŚ na pó³kĂŞ – powiedziaÂł.
- PoÂśpiesz siĂŞ – tylko tyle zdoÂłaÂła wykrztusiĂŚ.
   PrzykleiÂł siĂŞ jak mucha do  Âściany. RuszaÂł siĂŞ tylko wtedy, gdy zdoÂłaÂł wyparzyĂŚ dobre oparcie dla palcĂłw u stĂłp. DziĂŞkowaÂł bogom, Âże to Di An dzierÂży teraz lampĂŞ. PrzyglÂądanie siĂŞ Âśmiertelnie groÂźnej powierzchni skaÂły w peÂłnym Âświetle mogÂłoby byĂŚ ponad jego siÂły.
- Riverwind! – ostro zawoÂłaÂła Di An – Jak daleko jesteÂś od pó³ki?
- Jest tuÂż za moim zasiĂŞgiem.
   Di An mogÂła tylko bezradnie patrzyĂŚ, jak ogniwa ÂłaĂącucha coraz bardziej siĂŞ rozszerzajÂą.
- WiĂŞc siĂŞgaj szybko! Ogniwa ÂłaĂącucha zaczynajÂą siĂŞ otwieraĂŚ!
   Waga dwĂłjki mĂŞÂżczyzna to byÂło za wiele wiĂŞc szczelina w ogniwie wci¹¿ siĂŞ poszerzaÂła. Riverwind tymczasem nie mĂłgÂł znaleŸÌ oparcia dla prawej stopy. Lewa byÂła bezpiecznie umieszczona na pÂłytkim zag³êbieniu lecz prawa oparcia nie miaÂła. WyciÂągn¹³ prawe ramiĂŞ szarpiÂąc szarÂą ska³ê tĂŞpymi paznokciami; chciaÂł wydrapaĂŚ jakiÂś chwyt. Na koniec jednak zdecydowaÂł siĂŞ skuliĂŚ siĂŞ na lewej nodze i wyskoczyÂł do pó³ki. W chwili gdy jego dÂłoĂą zacisnĂŞÂła siĂŞ na brzegu pó³ki, ogniwo ÂłaĂącuch siĂŞ poddaÂło. Catchflea spadÂł krzyczÂąc. Riverwind miaÂł moÂże pó³ sekundy czasu. PodciÂągn¹³ siĂŞ na pó³kĂŞ i oburÂącz chwyciÂł ÂłaĂącuch. Masa Catchflea omal go nie ÂściÂągnĂŞÂła z pó³ki, lecz zaparÂł siĂŞ piĂŞtami i wciÂągn¹³ starego wró¿bitĂŞ. ByÂł bezpieczny.
   Catchflea ucaÂłowaÂł pÂłaski kamieĂą pó³ki i zaÂłkaÂł z ulgi, byÂł uratowany.
- DziĂŞki wam, miÂłosierni bogowie – sapn¹³.
   Byli teraz bezpieczni, lecz Di An pozostaÂła wrĂŞcz uwiĂŞziona. Nie miaÂła ÂłaĂącucha zabezpieczajÂącego. Zwinnie zawrĂłciÂła po pó³ce a ostanie dwa kroki przebyÂła jednym skokiem wprost w ramiona Riverwinda.
- MuszĂŞ odpocz¹Ì – powiedziaÂł Catchflea – WnĂŞtrznoÂści mi siĂŞ zwijajÂą jak ÂłosoÂś w skalistym nurcie.
- Moje teÂż – przyznaÂł Riverwind.
   Bez haka, z rozerwanym ÂłaĂącuchem nie mieli Âżadnych szans na przejÂście drogi wskazanej przez Di An. JedynÂą moÂżliwoÂściÂą pozostawaÂł szeroki, gÂładki tunel; ten sam, ktĂłry kosztowaÂł Âżycie trĂłjki przyjació³ Di An.
   Ruszyli dalej po krĂłtkim odpoczynku. PrzejÂście miaÂło ÂśrednicĂŞ okoÂło oÂśmiu stĂłp wiĂŞc nawet Riverwind nie miaÂł problemu z przestrzeniÂą nad gÂłowÂą. Wznoszenie posadzki byÂło stopniowi nie zbyt wielkie, wiĂŞc posuwali siĂŞ naprzĂłd z ÂłatwoÂściÂą. Di An przesunĂŞÂła siĂŞ na koniec i trzymaÂła siĂŞ za plecami Catchflea. Wietrzny tunel wyraÂźnie jÂą przeraÂżaÂł. Stary mĂŞÂżczyzna chciaÂł jej pomĂłc w opanowaniu strachu wiĂŞc zacz¹³ jÂą uczyĂŚ mowy wspĂłlnej. PomoÂże jej to w przyszÂłoÂści przeÂżyĂŚ w gĂłrnym Âświecie. Szybko przekonaÂł siĂŞ, Âże ma zdolnego ucznia.
- Zastanawia mnie, jakim cudem te Âściany sÂą tak wygÂładzone – mrukn¹³ Riverwind.
   ÂŚwiatÂło lampy wydobywaÂło bÂłyski tysiĂŞcy ziaren miki w Âścianach, co powodowaÂło, Âże tunel wyglÂądaÂł jakby byÂł wysadzany diamentami.
- Nie ma najmniejszego Âśladu wody. Skala jest sucha.
-Wiatr teÂż moÂże ÂścieraĂŚ komieĂą, tak? – odparÂł stary – Piasek wygÂładzi nawet najbardziej szorstkÂą powierzchniĂŞ jeÂśli bĂŞdzie niesiony z wystarczajÂąco mocnym wiatrem.
- SkÂąd ten wiatr wieje, Di An?
   Nie odpowiedziaÂła, wiĂŞc gÂłoÂśniej powtĂłrzyÂł pytanie.
- Z powierzchni – wyjrzaÂła zza wÂąskiej talii Catchflea – SÂłyszaÂłam, Âże na powierzchni wiejÂą wielkie wiatry, tam gdzie niebo nie jest spĂŞtane ska³¹.
- To prawda – Riverwind tylko uÂśmiechn¹³ siĂŞ sÂłyszÂąc jej opis – GdzieÂś musi byĂŚ spore otwarcie na powierzchni, Âżeby mogÂło ten caÂły wiatr tu zebraĂŚ.
- Jaskinia? – zasugerowaÂł Catchflea.
- Co najmniej. Myœla³em o czymœ wiêkszym, na przyk³ad jakiœ krater lub zapad³a jama. Tam gdzie wiatr mo¿e zawirowaÌ wokó³ otworu jak nasz tunel a potem zostaÌ wci¹gniêty.
   Tunel zacz¹³ wznosiĂŚ siĂŞ trochĂŞ ostrzej i utrzymanie stĂłp na gÂładkiej powierzchni staÂło siĂŞ trudniejsze. Obite kolana i obtarte dÂłonie byÂły juÂż czymÂś normalnym. Dotarli na koniec do niewielkiej, pÂłaskiej powierzchni z boku tunelu i caÂła trĂłjka mogÂła wreszcie odpocz¹Ì.
- MoÂże tak iœÌ aÂż do powierzchni – zauwaÂżyÂł Riverwind.
   Wzrokiem usiÂłowaÂł przebiĂŚ mrok tunelu.
- ByÂłoby nieÂźle – mrukn¹³ Catchflea, ktĂłry juÂż wÂłaÂściwie zasypiaÂł.
   Riverwind pociÂągn¹³ Âłyk gorzkiej wody HestĂłw i poweidzaial.
- PĂłjdĂŞ trochĂŞ na zwiad. ZostaĂą tu ze starym.
- Nie odchodÂź daleko – ostrzegÂła Di An – ZgubiĂŚ siĂŞ tutaj, to pewna ÂśmierĂŚ.
- Nie ma obaw.
   ZostawiÂł plecak i ruszyÂł tylko z olejowÂą lampkÂą. MdÂławe ÂświateÂłko zanikaÂło gdy Riverwind zacz¹³ siĂŞ wspinaĂŚ w gĂłrĂŞ tunelu. Di An obserwowaÂła pĂłki nawet poÂświata lampki nie zniknĂŞÂła po czym westchnĂŞÂła i oparÂła siĂŞ o plecy Catchflea. Wró¿bita odezwaÂł siĂŞ zasoanym gÂłosem.
- Wspania³y goœÌ, tak?
   Tak – odparÂła.
- Serce i dusza Riverwinda nale¿¹ ju¿ do kogoœ innego, powinnaœ to mieÌ na uwadze.
   Di An wzruszyÂła ramionami. OpuÂściÂła na powrĂłt gÂłowĂŞ na poÂłatanÂą koszulĂŞ Catchflea.
   Riverwind dotarÂł nagle do rozwidlenia drĂłg. OdszedÂł od Catchflea i Di An ledwie o trzysta jardĂłw a drogi nagle miaÂł przed sobÂą trzy; jedna szÂła omal pionowo do gĂłry a druga ostro nurkowaÂła u stĂłp Riverwinda. Trzecia wznosiÂła siĂŞ nieco Âłagodniej. ByÂł sam, wiĂŞc wybraÂł drogĂŞ ÂłatwiejszÂą – trzeciÂą.
   Stary wró¿bita i elfia dziewczyna spali g³êbokim snem, gdy mÂłody wojownik powrĂłciÂł. ObudziÂł ich. RuszajÂąc siĂŞ ospale i z pó³ ÂśpiÂącymi oczami ruszyli za nim. PosÂłusznie obrali drogĂŞ, ktĂłrÂą wczeÂśniej wybraÂł. Lewe odga³êzienie tunelu. Nagle tunel wypeÂłniÂł dÂźwiĂŞk podobny do baraniego rogu. SennoœÌ Di An znikÂła natychmiast.
- Wicher! – zawoÂłaÂła – Niech nam bogowie pomogÂą!
- Co mamy robiĂŚ? – krzykn¹³ Catchflea.
- TrzymaĂŚ siĂŞ… trzymaĂŚ siĂŞ nawzajem! To jedyna szansa! – wrzasn¹³ Riverwind.
   HuczÂący dÂźwiĂŞk byÂł coraz bliÂżej. Chmura kurzu zakrĂŞciÂła siĂŞ koÂło trĂłjki uciekinierĂłw skulonych i przytulonych do siebie na posadzce tunelu. ÂŚciana wichru, niewidzialna a ryczÂąca, uderzyÂła ich jak mÂłotem. Pomimo ich ³¹cznej wagi wiatr dostaÂł siĂŞ pod nich i spychaÂł na dó³. Co raz to dalej i dalej: Âślizg, uderzenie, cios, trzask… mogli tylko modliĂŚ siĂŞ i krzyczeĂŚ ostrzegajÂąc pozostaÂłych gdy byli wywracani. Raz nagle podniosÂło ich caÂłkiem z posadzki i przelecieli parĂŞ stĂłp. I byli znĂłw na rozga³êzieniu tunelu. Stoczyli siĂŞ w otwartÂą dziurĂŞ sztolni spadajÂącej do doÂłu.
   Ten tunel byÂł krĂłtki a Riverwindowi Âżo³¹dek siĂŞ wywracaÂł od kolejnych uderzeĂą gdy nagle tunel zakoĂączyÂł siĂŞ upadkiem w otwartÂą przestrzeĂą. SiÂła upadku rozdzieliÂła im dÂłonie. Riverwind nagle byÂł sam spadajÂąc w bezdennÂą otchÂłaĂą.

RozdziaÂł 15

SkradajÂąca siĂŞ ÂśmierĂŚ

   Na powierzchni pó³ki, w przejÂściu, byÂło caÂłkiem ciepÂło. Pleϝ i szare, brudne grzyby zwieszaÂły siĂŞ ze sklepienia w lepkich niciach. WilgoĂŚ zbierajÂąca siĂŞ na Âścianach spÂływaÂła do kaÂłuÂż na dnie tunelu. Catchflea kichn¹³.
- To nie jest zdrowe miejsce – powiedziaÂł.
- Odwagi, stary – odparÂł Riverwind – Nie pozostaniemy tu dÂługo.
   Wysoki wojownik jednak zacz¹³ dygotaĂŚ niezaleÂżnie od ciepÂłoty miejsca. Di An przykucnĂŞÂła na wilgotnej posadzce i zaczĂŞÂła majstrowaĂŚ przy jedynej olejowej lampce jaka pozostaÂła im po spadku do mineralnego jeziora. ZrĂŞcznie uderzyÂła stalÂą o krzemieĂą i po chwili lampka dawaÂła juÂż sÂłabe, migotliwe ÂświatÂło.
   RuszyÂła do przodu lekko zygzakujÂąc od jednej do drugiej strony tunelu. Riverwind szedÂł za niÂą ostroÂżnie Âśrodkiem przypatrujÂąc siĂŞ posadzce i dolnym partiom Âścian. Catchflea szedÂł zygzakiem z tyÂłu. PrzejÂście biegÂło prosto i  poziomo jak strzaÂła przez kilka mil. W Âśrodku byÂło niewiele wiĂŞcej ponad cuchnÂącÂą pleœÌ i odsta³¹ wodĂŞ.
   Pod stopÂą Riverwinda coÂś zatrzeszczaÂło. Jego mokasyn to teraz juÂż tylko niewielka skĂłrka podtrzymywana kilkoma paskami. Lecz kiedy uniĂłsÂł stopĂŞ ujrzaÂł wbity w skĂłrĂŞ biaÂły nalot. ZawoÂłaÂł Di An, podbiegÂła szybko.
- PoÂświeĂŚ troszkĂŞ tutaj – powiedziaÂł.
   OpuÂściÂła lampĂŞ niÂżej. KoÂści. Riverwind rozdeptaÂł szkielet jakiegoÂś nieduÂżego zwierzĂŞcia. Palcami podniĂłsÂł kostkĂŞ i dokÂładnie siĂŞ jej przyjrzaÂł w migotliwym Âświetle lampki.
- Szczur – zdecydowaÂł – DuÂży szczur.
- Tak g³êboko pod ziemi¹?
- Có¿, szczury nie sÂłynÂą z wyczucia kierunku – odparÂł Riverwind i odrzuciÂł kawaÂłki koÂści.
- Jak to zdechÂło? – pytaÂła Di An popatrujÂąc na koÂści.
- Kto moÂże wiedzieĂŚ? – mrukn¹³ Riverwind – MĂłgÂł siĂŞ zagÂłodziĂŚ. Tu na dole nie ma zbyt duÂżo do jedzenia.
   Dziewczyna wci¹¿ wpatrywaÂła siĂŞ w potrzaskany szkielecik.
- To zostaÂło zabite. PoÂżarte. Nie zostaÂło nic poza twardymi koÂściami – uniosÂła ÂświatÂło i spojrzaÂła w dal ciemnego przejÂścia – W tych okolicach to lepiej stÂąpaĂŚ bardzo ostroÂżnie – dodaÂła ponuro – W tym szlamie mogÂą byĂŚ rzeczy na jakie lepiej nie wdepn¹Ì.
   Zanim ktĂłryÂś z mĂŞÂżczyzn zdoÂłaÂł zadaĂŚ pytanie, Di An szybko odbiegÂła.
- O czym ona mĂłwiÂła, te „rzeczy” – przyciszonym gÂłosem pytaÂł Catchflea.
- Mnie pytasz? StÂąpaj ostroÂżnie – odparÂł Riverwind.
   Di An poruszaÂła siĂŞ tak szybko, Âże wprĂŞdce zostali sami.
- Di An! – krzyczaÂł Riverwind – Zwolnij! Zaczekaj na nas!
   PotrzÂąsn¹³ gÂłowÂą i mrukn¹³.
- Co jÂą napadÂło?
- JeÂżeli ona jest tak wystraszona, to i ja zaczynam siĂŞ baĂŚ, wielki czÂłowieku.
   Truchtem pobiegli w jej Âślady rozchlapujÂąc wodĂŞ przy kaÂżdym kroku. ÂŚwiatÂło lampy byÂło wszystkim co mogli zobaczyĂŚ, byÂło jakieÂś sto stĂłp przed nimi. Po raz kolejny Riverwind wezwaÂł Di An do zatrzymania. Nagle jednak wahadÂłowy ruch lampy ustaÂł i usÂłyszeli jeden krĂłtki, ostry krzyk dziewczyny.
   Riverwind run¹³ do biegu. Starszy od niego Catchflea nie umiaÂł dotrzymaĂŚ kroku wiĂŞc pozostaÂł w tyle i gÂłoÂśno siĂŞ skarÂżyÂł. Riverwind biegÂł w stronĂŞ znieruchomiaÂłej lampy. Kiedy jednak siĂŞ do niej zbliÂżyÂł ujrzaÂł jÂą le¿¹cÂą samotnie na posadce. Nie byÂło najmniejszego Âśladu Di An. WyciÂągn¹³ szablĂŞ.
- Di An! – wrzasn¹³ – SÂłyszysz mnie?
   DobiegÂł zasapany Catchflea.
- Gdzie ona jest? – wysapaÂł.
- Nie wiem. CoÂś jÂą zabraÂło.
   PostukaÂł szablÂą po Âścianach. Twarda skaÂła. WidziaÂł stÂąd na jakieÂś sto stĂłp i nigdzie nie byÂło znaku obecnoÂści Di An. W rzeczy samej lampa ukazaÂła tylko zakoĂączenie odcisku stĂłp dziewczyny w pobliÂżu stĂłp wojownika.
   UsiÂłowaÂł to jakoÂś uporzÂądkowaĂŚ. Na paluch u stopy spadÂła kropla wody. Dwie kolejne spadÂły mu na twarz. SpÂłynĂŞÂły po policzku aÂż do ust. SÂłone. Dlaczego wilgoĂŚ ma byĂŚ sÂłona? WilgoĂŚ jest czysta, to morska woda moÂże byĂŚ sÂłona.
   SpojrzaÂł do gĂłry. RozpÂłaszczona na skalistym sklepieniu, patrzÂąca bezradnie w jego twarz, byÂła Di An. Usta miaÂła zakryte grubym pasmem czarnej materii, ktĂłra rĂłwnieÂż wiĂŞziÂła jej przeguby, kostki i taliĂŞ. ÂŁzy dziewczyny byÂły sÂłonÂą wodÂą kapiÂącÂą na twarz Riverwinda. CaÂłe sklepienie pokryte byÂło czarnÂą jak smoÂła substancjÂą, ktĂłra wierciÂła siĂŞ i poruszaÂła jak Âżywe stworzenie. Catchflea teÂż to ujrzaÂł.
- MiÂłosierni bogowie! – wyszeptaÂł.
   Zgroza dosÂłownie przykuÂła obu mĂŞÂżczyzn w miejscu. CzêœÌ tej peÂłzajÂącej Âśmierci zwolniÂła uÂścisk pod sklepieniem i opadÂła na mieszkaĂąca rĂłwnin. WylÂądowaÂła jak wielka, ciĂŞÂżka i mokra sieĂŚ. ByÂło to lepkie i szybko zaczĂŞÂło go krĂŞpowaĂŚ. Riverwind czuÂł jak kleiste macki zalepiajÂą mu oczy, nos i usta. Wszystko ÂściemniaÂło i na dodatek ucichÂło gdy mokra, ciepÂła masa zatkaÂła uszy. Czarna dera owinĂŞÂła siĂŞ ciasno wokó³ ciaÂła i ÂścisnĂŞÂła tak, jakby z caÂłych siÂł prĂłbowaÂła wydrzeĂŚ mu powietrze z pÂłuc.
   Ci¹³ niezdarnie szablÂą wokó³. MaÂź Âłatwo daÂła siĂŞ ci¹Ì, lecz rĂłwnie Âłatwo zamykaÂła miejsce ciĂŞcia. Ten potwĂłr nie miaÂł krwi do rozlania, nie miaÂł teÂż Âłba do ÂściĂŞcia. Jak ma to zwalczyĂŚ? Strach zwiÂązaÂł mu Âżo³¹dek w supeÂł. ÂŚcisn¹³ serce tak, jak maÂź ÂściskaÂła ciaÂło. BezksztaÂłtny stwĂłr powaliÂł Catchflea i owin¹³ go aÂż do talii. WaliÂł weĂą piĂŞÂściami, lecz bez widocznego rezultatu. RĂłwnie dobrze mĂłgÂł boksowaĂŚ z puddingiem. PotwĂłr opakowaÂł mu nogi Âścisn¹³. Catchflea zawyÂł ze strachu i bĂłlu. Di An zaczĂŞÂła kopaĂŚ i wysilaĂŚ ciaÂło. WidziaÂła jak to coÂś owinĂŞÂło siĂŞ o Riverwinda. Czarna smoÂła juÂż wspiĂŞÂła mu siĂŞ na twarz i zaczĂŞÂła zakrywaĂŚ caÂłe ciaÂło. Dziewczyna wrzasnĂŞÂła a dÂźwiĂŞk zagrzmiaÂł echem w tunelu.
   Riverwind czuÂł w uszach walenie tĂŞtna. Musi mieĂŚ choĂŚ Âłyk powietrza! CzuÂł jakbt gÂłowa miaÂła mu w kaÂżdej chwili wybuchn¹Ì.
   Czarne coÂś powoli wciÂągaÂło Catchflea. Stary wró¿bita zapieraÂł siĂŞ o bÂłotnistÂą posadzkĂŞ, lecz nie byÂło tam Âżadnego oparcia. Broni teÂż nie miaÂł.
- Stary! – wysapaÂła Di An.
- SÂłyszĂŞ! – krzykn¹³.
- WeÂź lampĂŞ. Spal to… coÂś…!
   Czarna maÂź na powrĂłt zamknĂŞÂła jej usta. Tylko, Âże on juÂż zrozumiaÂł. MiaÂł jeszcze moÂżnoœÌ siĂŞgn¹Ì lampĂŞ prawym ramieniem. SzamotaÂł siĂŞ chwilkĂŞ z zamkniĂŞciem knota aÂż wreszcie rozlaÂł olej na czarnego zabĂłjcĂŞ. PÂłonÂący knot dotkn¹³ opalizujÂącej plamy oleju a ta wybuchnĂŞÂła jasnym pÂłomieniem.
   PeÂłzajÂąca ÂśmierĂŚ wpadÂła w szaÂł. TrzepaÂła siĂŞ i marszczyÂła gdy pÂłonÂący olej gotowaÂł jej smoÂłowate jestestwo. BÂąble wyÂłaniaÂły siĂŞ na powierzchni, a potem pĂŞkaÂły uwalniajÂąc straszliwy smrĂłd. DuszÂący uÂścisk stwora na ciele Catchflea nagle osÂłabÂł a on sam skoczyÂł i uwolniÂł siĂŞ z pÂłomieni. Di An nagle zostaÂła uwolniona i spadÂła obijajÂąc siĂŞ boleÂśnie na posadzce tunelu. OdtoczyÂła siĂŞ. Oboje wpatrywali siĂŞ w kawaÂł smoÂły pokrywajÂącej ciaÂło Riverwinda. Nie opieraÂł siĂŞ.
   Na czerwonym niebie hukn¹³ grom. Riverwind staÂł na leÂśnej polanie ubrany w ceremonialne skĂłrzane nogawice z jeleniej skĂłry. Powietrze wokoÂło byÂło zimne, bardzo zimne. WidziaÂł poÂłyskujÂące ÂświateÂłko po drugiej stronie polany. ZupeÂłnie jakby gwiazda spadÂła na ziemiĂŞ. Na twarzy i nagiej piersi czuÂł ciepÂło promieniujÂące z tej gwiazdy. Powoli ruszyÂł w jej kierunku.
- Riverwind!
   SpojrzaÂł przez ramiĂŞ na Goldmoon. Serce szybciej mu w piersi zabiÂło. W Âświetle gwiazdy wÂłosy dziewczyny wyglÂądaÂły jak srebrzysty ogieĂą.
- Nie chodÂź tam, Riverwind. Wracaj do mnie! – ¿¹daÂła.
- Synu – gÂłos Wanderera nadbiegaÂł od strony gwiazdy – ChodÂź do mnie. WejdÂź w ÂświatÂło a juÂż na zawsze bĂŞdziemy razem.
   Kroki Riverwinda wyraÂźnie wyhamowaÂły. CiÂągnĂŞÂło go w obie strony. Oczy Goldmoon byÂły tak jasne i poÂłyskujÂące. SpojrzaÂł w stronĂŞ gwiazdy, potem znĂłw na dziewczynĂŞ. ByÂło mu tak potwornie zimno! WyciÂągn¹³ ramiĂŞ w stronĂŞ Goldmoon.
- WeÂź mnie za rĂŞkĂŞ – powiedziaÂł – Za rĂŞkĂŞ, ukochana…
   PoczuÂł w pÂłucach ciepÂłe powietrze. Ostro zakaszlaÂł. To zabolaÂło; Âżebra miaÂł chyba nadwerĂŞÂżone. PodniĂłsÂł dÂłoĂą do twarzy i dotkn¹³ twarzy innej. GÂładki, ostry podbrĂłdek naleÂżaÂł do Di An. NachylaÂła siĂŞ nad nim a po drugiej stronie klĂŞczaÂł Catchflea.
- Oddycha! – powiedziaÂła Di An.
- MyÂślaÂłem, Âże juÂż po tobie – rzekÂł Catchflea – Di An oddechem przywrĂłciÂła ci Âżycie.
   Riverwinda bolaÂły pÂłuca a ramiona ci¹¿yÂły niby oÂłowiane, lecz zmusiÂł siĂŞ do przyjĂŞcia postawy siedzÂącej. NiemiÂłosiernie ÂłupaÂło mu w skroniach, lecz szybko obj¹³ Di An.
- DziĂŞki – wychrypiaÂł.
   Dziewczyna objĂŞÂła go za szyjĂŞ chudymi ramionami. PeÂłzajÂąca ÂśmierĂŚ wci¹¿ jeszcze siĂŞ smaÂżyÂła o kilka jardĂłw dalej. Uwolnienie Riverwinda byÂło ostatniÂą prĂłbÂą ocalenia przed ogniem. Zaraz potem popeÂłzÂła do tunelu w stronĂŞ wodospadu. ZdoÂłaÂła przebyĂŚ tylko kilka krokĂłw gdy ogieĂą jÂą w koĂącu strawiÂł. Z chwilÂą zniszczenia stwora ogieĂą zgasÂł w mokrym i wilgotnym tunelu.
- Czy o tum zagroÂżeniu prĂłbowaÂłaÂś nas uprzedziĂŚ? – spytaÂł Riverwind.
   Di An opuÂściÂła wzrok.
- Nie wiedzia³am doprawdy, co to jest. Wielu moich przyjació³ zapuœci³o siê w mokre tunele i nigdy ju¿ z nich nie wysz³o. Niedaleko wejœcia znajdowaliœmy tylko ich koœci.
- Dlaczego tak od nas odbiegÂłaÂś?
- Ja… - otarÂła spoconÂą twarz – Zbyt siĂŞ baÂłam, Âżeby jasno myÂśleĂŚ. Przepraszam.
   ZmieniajÂąc temat szybko dodaÂła.
- StraciÂłeÂś Amulet Prawdziwego SÂłyszenia.
   Riverwind pomacaÂł dÂłoniÂą. Amuletu nie byÂło.
- Ja teÂż straciÂłem – powiedziaÂł Catchflea – Dobrze, Âże tak szybko nauczyÂłaÂś siĂŞ WspĂłlnej Mowy, tak.
   Riverwind chciaÂł wstaĂŚ wiĂŞc oboje go podparli.
- JuÂż w porzÂądku – powiedziaÂł.
   Wyruszyli z mokrego tunelu przez caÂły ciÂąg jaskiĂą, ktĂłre spiralnie prowadziÂły w gĂłrĂŞ. CaÂły czas w gĂłrĂŞ. Poruszali siĂŞ w caÂłkowitych ciemnoÂściach i tylko znakomity wzrok Di An mĂłgÂł ich prowadziĂŚ. Po drodze znaleÂźli trochĂŞ luminescencyjnego mchu, ktĂłry Catchflea trochĂŞ zadrapaÂł i rozmazaÂł na ubraniu by mieĂŚ choĂŚ troszkĂŞ ÂświatÂła. Kiedy jednak mech wysechÂł i skruszaÂł zielonkawe ÂświatÂło teÂż zniknĂŞÂło i znĂłw byli w caÂłkowitych ciemnoÂściach.
   W cichym i mrocznym Âświecie jaskiĂą czas straciÂł jakiekolwiek znaczenie. Riverwind i Catchflea po prostu kuÂśtykali kierujÂąc siĂŞ dotykiem. ÂŻywnoœÌ byÂła na ukoĂączeniu, ich siÂły teÂż. Jaskinie byÂły suche i pozbawione oznak Âżycia.
- Nawet te paskudne owoce z Hest byÂłyby teraz przysmakiem – powiedziaÂł na koniec Catchflea – I ta gorzka woda teÂż byÂłaby niezÂła.
- Daleko jeszcze do wody, Di an? – spytaÂł Riverwind.
- Nie za daleko – odparÂła.
   Przeszli jeszcze kawaÂłek bez sÂłowa. Di An podaÂła mu miedzianÂą butelkĂŞ. WiedziaÂł, Âże wÂłaÂśnie oferuje mu ostatnie krople i nie potrafiÂł ich wypiĂŚ. OdczekaÂł chwilkĂŞ i oddaÂł jej butelkĂŞ. JeÂżeli nawet zauwaÂżyÂła, Âże nic nie piÂł to nie daÂła tego po sobie poznaĂŚ.
   Mijali kolejne warstwy skaÂł. NiektĂłre byÂły gorÂące a inne zimne jak lĂłd. W jednym miejscu omijali strefĂŞ ze stopionÂą magmÂą wpÂływajÂącÂą w dziurĂŞ a w innym, godzinĂŞ póŸniej, przecinali podziemny lodowiec. PrzeraÂżajÂące doÂświadczenie staÂło siĂŞ tam udziaÂłem Catchflea: odÂłamaÂł kawaÂłek lodowca i chciaÂł go polizaĂŚ. JĂŞzyk starego zostaÂł uwiĂŞziony natychmiast. I tylko uÂżywajÂąc ostatnich kropel wody zdoÂłali usun¹Ì lĂłd z jĂŞzyka wró¿bity.
- Nigdy siĂŞ nie oÂśmieliÂłeÂś, co? – stwierdziÂł Riverwind.
- OÂśmieliÂłem, na co?
- PocaÂłowaĂŚ rzekĂŞ. Kiedy byÂłem jeszcze maÂły, to chÂłopcy Que-Shu bawili siĂŞ zimÂą na zamarzniĂŞtej rzece. ZwyciĂŞzcÂą byÂł ten, co potrafiÂł najdÂłuÂżej utrzymaĂŚ jĂŞzyk na zamarzniĂŞtej powierzchni.
- To gÂłupie – stwierdziÂła Di An – To znaczy, chodzi o to, Âże im kto dÂłuÂżej trzyma wargi przy lodzie tym trudniej jest go uwolniĂŚ.
- Nie za wiele bawiÂłem siĂŞ w mÂłodoÂści z innymi chÂłopakami – z Âżalem stwierdziÂł Catchflea – Zawsze tego ÂżaÂłowaÂłem, tak. No, aÂż do dzisiaj.
   Dwudziestego dnia od opuszczenia Vartoom caÂła trĂłjka odpoczywaÂła w skalnej niszy, gÂłodna i spragniona, gdy nagle usÂłyszeli gÂłosy rozmĂłw i nieomylne odgÂłosy kopania. PodnieciÂło to ich do tego stopnia, Âże Catchflea wyskoczyÂł i waln¹³ gÂłowÂą w zwisajÂącÂą ska³ê. Riverwind przewrĂłciÂł siĂŞ o ciaÂło przyjaciela a Di An na nich wlazÂła. Stary czÂłowiek i elfia dziewczyna gÂłoÂśno narzekali aÂż wreszcie Riverwind ich uciszyÂł.
- Ciszej! – sykn¹³ – Kto wie, kim sÂą ci obcy?
   Przez chwilĂŞ leÂżeli cicho. W oddali ukazaÂło siĂŞ ÂświateÂłko. Po drugiej stronie jaskini widaĂŚ byÂło kiwajÂącÂą siĂŞ na strony, niewielkÂą lampkĂŞ. GÂłosy staÂły siĂŞ jakby gÂłoÂśniejsze a sÂłowa wyraÂźniejsze.
- … znaleŸÌ skaÂły – stwierdziÂł skrzekliwy gÂłos – Jak wyglÂąda?
- Ty wielki znawca! Ty masz wiedzieĂŚ! – stwierdziÂł drugi.
   Chrapliwy gÂłos stwierdziÂł.
- Kopalnia jak polewka. Du¿o ró¿nych rzeczy.
- Krasnoludy Âżlebowe! – szepn¹³ Catchflea – Musimy juÂż byĂŚ blisko powierzchni!
- Oni uwaÂżajÂą, Âże to jest kopalnia? – mruknĂŞÂła Di An – SÂą strasznie gÂłupi.
- AgharĂłw nikr nie uwaÂża za wielkich filozofĂłw – stwierdziÂł Riverwind uÂżywajÂąc formalnej nazwy rasy krasnoludĂłw – No, ale bĂŞdÂą wiedzieĂŚ jak siĂŞ stÂąd szybko wydostaĂŚ.
   WsparÂł siĂŞ na ramionach i zamierzaÂł wstaĂŚ
- Co zamierzasz zrobiĂŚ?
   Riverwind uÂśmiechn¹³ siĂŞ w ciemnoÂści.
- PrzedstawiĂŚ siĂŞ – powiedziaÂł.
   PosuwaÂł siĂŞ na czworakach przez jaskiniĂŞ. ChciaÂł dotrzeĂŚ przed front krasnoludĂłw Âżlebowych. Nagle jego potrzaskane mokasyny potrÂąciÂły kilka swobodnych kamykĂłw. Cztery lampki nagle siĂŞ zatrzymaÂły.
- SÂłyszaÂł ty?
- SÂłyszaÂł. Ma maczuga?
- A-ha. Ma nó¿?
- A-ha.
   Sytuacja stawaÂła siĂŞ niepewna. Wprawdzie krasnoludy Âżlebowe nie stanowiÂły dobrych wojownikĂłw, lecz maczuga i nó¿ mogÂły przysporzyĂŚ kÂłopotĂłw. MogÂą najpierw zaatakowaĂŚ a potem uciec. Po nogach przemkn¹³ mu promieĂą ÂświatÂła. NiosÂący lampĂŞ coÂś zahuczaÂł i znowu poÂświeciÂł.
- Tu duÂża stopa – oznajmiÂł.
   SÂłabe ÂświateÂłko zamigotaÂło nad przykucniĂŞtÂą postaciÂą Riverwinda. Po chwili juÂż cztery lampki otaczaÂły mieszkaĂąca rĂłwnin i oÂświetlaÂły pomaraĂączowym ÂświatÂłem. Riverwind podniĂłsÂł ramiĂŞ by osÂłoniĂŚ oczy przed ÂświatÂłem po czym wstaÂł. JednoczeÂśnie wszystkie cztery lampki upadÂły na posadzkĂŞ jaskini a krasnoludy urzÂądziÂły istny koncert wrzasku. Cztery pary nagich stĂłp klasnĂŞÂły o kamienne podÂłoÂże w panicznej ucieczce. Riverwind nie zd¹¿yÂł wypowiedzieĂŚ nawet jednego sÂłowa.
   PodniĂłsÂł wci¹¿ jeszcze ÂświecÂącÂą lampkĂŞ i przywoÂłaÂł Di An oraz Catchflea. W miejscu, z ktĂłrego w panice pouciekaÂły krasnoludy znaleÂźli trochĂŞ narzĂŞdzi oraz skĂłrzanÂą torbĂŞ. Catchflea wywrĂłciÂł jÂą do gĂłry dnem w nadziei na znalezienie choĂŚby byle jakiego poÂżywienia. Z torby wypadÂły tylko odÂłamki czerwonawej skaÂły. Di An podniosÂła kawaÂłek.
- Cynober – orzekÂła.
- Co to jest cynober? – spytaÂł catchflea.
- Ruda pÂłynnego srebra – odaprÂła Di An – Trudny i niebezpieczny mineraÂł jeÂśli chodzi o wydobycie.
- Niebezpieczny? Dlaczego?
- Kurz rudy jest trujÂący – powiedziaÂła – Wnika w ciaÂło. Szybko nadchodzi szaleĂąstwo i ÂśmierĂŚ.
   Dziewczyna wciÂągnĂŞÂła powietrze nosem, wyraÂźnie wĂŞszyÂła.
- Tyle, Âże tutaj cynobru nie znajdÂą. To wapienna jaskinia.
   Catchflea podniĂłsÂł kolejnÂą z palÂących siĂŞ lamp i otworzyÂł cynowy kapturek by ÂświatÂło oÂświetliÂło ca³¹ jaskiniĂŞ.
- TamtĂŞdy uciekli! – zawoÂłaÂł.
   W pobliskiej Âścianie jaskini widniaÂła dziura o Âśrednicy okoÂło piĂŞciu stĂłp. Po bliÂższym zbadaniu stwierdzili, Âże nie jest ona naturalnego pochodzenia..
   Riverwind zaÂświeciÂł g³êbiej w ten otwĂłr. Krasnoludy; bose czy nie, byÂły cholernie szybkie. W tej jaskini juÂż ich dawno nie byÂło.
- PowiedziaÂłbym, Âże trzeba iœÌ za nimi – stwierdziÂł – Rozum nie jest co prawda ich naczelnÂą cechÂą, lecz zawsze znajÂą najkrĂłtszÂą drogĂŞ Rozum nie jest co prawda ich naczelnÂą cechÂą, lecz zawsze znajÂą najkrĂłtszÂą drogĂŞ w bezpieczne miejsce.
   ÂŚcieÂżkĂŞ zaÂścielaÂły przeró¿ne skarby krasnoludĂłw glebowych – szmaty, zuÂżyte narzĂŞdzia, a nawet, O nieba!, ogryzki jabÂłek, skĂłrki melonĂłw i pogryzione koÂści kurczÂąt. Catchflea dorwaÂł siĂŞ do tych kostek jakby to byÂły surowe diamenty.
- Pieczony kurczak – mrukn¹³ – ZgoliÂłbym brodĂŞ za pieczonego kurczaka.
- OstroÂżnie z przysiĂŞgami, stary – rzekÂł Riverwind – jeszcze musiaÂłbyÂś ich dotrzymaĂŚ.
   Di An powiedziaÂła coÂś cicho, nie dosÂłyszeli. Poprosili, by powtĂłrzyÂła.
- Woda – powiedziaÂła – CzujĂŞ zapach wody.

RozdziaÂł 17

Brud Stonesifter

   Na zmianĂŞ obserwowali otwĂłr w sklepieniu. Przez wiele godzin nie dziaÂło siĂŞ nic. Riverwind siedziaÂł miĂŞdzy dwoma gÂłazami z wapienia, popijaÂł wodĂŞ z manierki, gdy usÂłyszaÂł gÂłosy na gĂłrze. Po kilku sekundach w otworze ukazaÂła siĂŞ pĂŞkata postaĂŚ. Krasnolud Âżlebowy. GrubÂą taliĂŞ miaÂł przewiÂązanÂą linÂą a ktoÂś inny opuszczaÂł go wÂłaÂśnie przez dziurĂŞ.
- RĂłb powoli! – powiedziaÂł Aghar.
   OpadÂł natychmiast przynajmniej o szeœÌ stĂłp.
- Powoli, gnojog³owi! Powoli! ObróÌ lin¹!
   Lina zakrĂŞciÂła siĂŞ wprowadzajÂąc maÂłego osobnika w karuzelowy ruch. MiaÂł wÂłosy mysiego koloru, zresztÂą pokryte w caÂłoÂści sadzÂą. Grube paluchy teÂż zresztÂą miaÂł czarne.
- RĂłb niÂżej – powiedziaÂł i wylÂądowaÂł na posadzce jaskini.
- Pochodnia! – wrzasn¹³ i omalÂże dostaÂł w gÂłowĂŞ pÂłonÂącÂą szczapÂą.
- Dobry oko, gnojogÂłowy!
   Krasnolud Âżlebowy podniĂłsÂł szczapĂŞ i zacz¹³ chodziĂŚ. Nie kÂłopotaÂł siĂŞ nawet odwiÂązywaniem liny z talii.
- Potwory na dole jakieÂś? – woÂłaÂł – PokazaĂŚ siĂŞ Brud. Nie jeœÌ Brud. Smakuje Âźle, tfu.
   Krasnolud wymachiwaÂł pochodniÂą. Rivertwind skuliÂł siĂŞ niÂżej.
- Nie ma potwĂłr. CiÂągn¹Ì gĂłra? – lina pozostaÂła luÂźna – Brud Stonesifter cenny chÂłop. Nie chcieĂŚ skaÂło znawca zjedzony?
   Zdrowy kawaÂł brukowca poleciaÂł na dó³. Brud odskoczyÂł na bok.
- Dobra wszystko! PatrzyĂŚ jeszcze.
   Brud nie wyglÂądaÂł Ne znakomitego tropiciela, lecz z ÂłatwoÂściÂą dojrzaÂł poÂłamanÂą drabinĂŞ i Âślady powstaÂłe gdy Catchflea i Di An wlekli nieprzytomnego Riverwinda. SzedÂł teraz powoli przypatrujÂąc siĂŞ Âśladom. DoprowadziÂły go wprost obok Riverwinda.
- Cenny Brud, przynĂŞta na potwora, ha – mamrotaÂł wĂŞszÂąc dokoÂła – Dobrze go zjeœÌ to nikt nie znaleŸÌ skaÂła dla pan. Ha.
   TupaÂł obok Riverwinda. Mieszkaniec rĂłwnin wyciÂągn¹³ nó¿ i chwyciÂł malca. ZaciskajÂąc dÂłoĂą na jego gĂŞbie odci¹³ linĂŞ z pasa Aghara. WiercÂącego siĂŞ krasnoluda Âżlebowego zaniĂłsÂł w stronĂŞ przyjació³.
- ObudÂźcie siĂŞ – powiedziaÂł.
   Catchflea przetarÂł oczy.
- Mam nadziejĂŞ, Âże znalazÂłeÂś coÂś do jedzenia – odparÂł.
   Brud zamarÂł na sekundĂŞ po czym zdwoiÂł wysiÂłki i wierciÂł siĂŞ jak oszalaÂły. Riverwind mocniej go Âścisn¹³ i kazaÂł mu siĂŞ uspokoiĂŚ.
- Co znalazÂłeÂś? – pisnĂŞÂła Di An.
- GoÂścia. JeÂśli bĂŞdzie siĂŞ dobrze zachowywaÂł to pozwolĂŞ mu mĂłwiĂŚ.
   Brud przywdziaÂł na twarz najbardziej elokwentnÂą minĂŞ na jakÂą go byÂło staĂŚ.
- No dobrze – Riverwind odj¹³ rĂŞkĂŞ.
- EEEEEEEEEEYOW! – wrzasn¹³ krasnolud Âżlebowy.
   CaÂła jaskinia rozdzwoniÂła siĂŞ od tego, mro¿¹cego krew w ÂżyÂłach, wrzasku. Riverwind ponownie zatkaÂł dÂłoniÂą gĂŞbĂŞ Bruda i wraz z nim schowaÂł siĂŞ za skaÂłami kryjÂącymi Catchflea i Di An. Dziewczyna wyglÂądaÂła na kompletnie zniesmaczonÂą.
- Zdradziecki robal – orzekÂła – Walnij go kamieniem. To go uciszy.
   Riverwind postawiÂł Bruda na posadzce i swÂą twarz zbliÂżyÂł do jego gĂŞby.
- A teraz mnie posÂłuchaj. JesteÂśmy zdesperowanymi przestĂŞpcami wiĂŞc jeÂśli wydasz z siebie jeszcze jeden dÂźwiĂŞk alarmujÂący te gobliny to podetnĂŞ ci gardÂło.
   Catchflea zdusiÂł chichot sÂłyszÂąc ogniÂście niewiarygodnÂą groÂźbĂŞ mÂłodego przyjaciela. Riverwind pokazaÂł nó¿ Brudowi a potem ostroÂżnie odj¹³ dÂłoĂą od ust malca.
- Wielki pan, nie zabijaÌ Brud, proszê szepn¹³.
- Nie zrobiĂŞ ci krzywdy, tylko siĂŞ zachowuj – surowo odparÂł Riverwind – Czy odpowiesz na moje pytania?
   Krasnolud Âżlebowy gorÂąco przytakn¹³.
- Gdzie jesteÂśmy?
- W jaskini.
- Ale gdzie!
- Pod miastem.
   DÂłoĂą Riverwind zacisnĂŞÂła siĂŞ na noÂżu. Nie miaÂł zamiaru skrzywdziĂŚ malca, lecz kusiÂło go Âżeby lekko go skaleczyĂŚ, moÂże dawaÂłby lepsze odpowiedzi. PostanowiÂł jeszcze raz sprĂłbowaĂŚ.
- Jakiim miastem?
- Zak S’roth – odparÂł Brud tonem, jakby mĂłwil coÂś najbardziej oczywistego na Âświecie..
   Xak Tsaroth! Teraz juÂż Riverwind rozumiaÂł, dlaczego to wyglÂądaÂło mu znajomo. PrzecieÂż ojciec opowiadaÂł mu historie o mieÂście, ktĂłre zapadÂło siĂŞ pod ziemiĂŞ podczas Kataklizmu. Wielcy Bogowie! ByÂł tylko osiemnaÂście mil na wschĂłd od ziem Que-Shu. Tyle, Âże miasto podobno byÂło otoczone przez niebezpieczne, malaryczne bagna.
- WidzieliÂśmy czÂłowieka jaszczura – rzekÂł Catchfle – Kim jest?
   Brud strasznie siĂŞ skrzywiÂł.
- Nowi panowie. Ka¿¹ Aghar ciê¿ko pracowaÌ.
- Ilu ich tu Âżyje?
- Za duÂżo.
   Riverwind potrzÂąsn¹³ gÂłowÂą.
- SkÂąd oni przyszli?
- Od morza. Weszli w miasto, wziêli w³adzê, przynieœli gobliny ¿o³nierze, kazali Aghar budowaÌ dom, kopaÌ ska³ê.
   Riverwind, Catchflea i Di An wymienili porozumiewawcze spojrzenia.
- JakÂą ska³ê ka¿¹ wam kopaĂŚ? – spytaÂł Riverwind.
- Czerwona skaÂła, brÂązowa skaÂła, czarna skaÂła.
   Di An krĂłtko parsknĂŞÂła z irytacji.
- Brud najlepszy znaleŸÌ skaÂła. ZnaleŸÌ wiĂŞcej niÂż inny – dodaÂł dumnie.
- A co siĂŞ dzieje ze ska³¹? – kontynuowaÂł Riverwind.
   Brud wzruszyÂł ramionami.
- IœÌ do du¿y dom, tam spaliÌ.
- Wytop – stwierdziÂła Di An.
   Riverwind popatrzyÂł ponad skaÂłami w stronĂŞ otworu w sklepieniu. OdciĂŞta lina zostaÂła juÂż wciÂągniĂŞta. Teraz wiĂŞc juÂż gobliny i ich jaszczurczy wÂładcy wiedzÂą, ze potwĂłr porwaÂł biednego Bruda Stonesiftera. Jaki bĂŞdzie ich nastĂŞpny krok? PoÂślÂą na dó³ uzbrojonych wojownikĂłw?
- PosÂłuchaj – powiedziaÂł Riverwind – Potrzebujemy jedzenia i wody. Czy, jĂŞsli pozwolimy ci odejœÌ, bĂŞdziesz mĂłgÂł to dla nas zdobyĂŚ?
- Tak, wspaniaÂły pan! PrzyniosĂŞ dobre rzeczy do jedzenia!
- Nie wierzĂŞ mu – zaznaczyÂła Di An.
   Riverwind teÂż nie bardzo wierzyÂł, wiĂŞc zwrĂłciÂł siĂŞ do Catchflea.
- JesteÂś czarodziejem naszej grupy. SÂądzĂŞ wiĂŞc, Âże powinieneÂś rzuciĂŚ na naszego przyjaciela klÂątwĂŞ a wtedy bĂŞdzie posÂłuszny.
- KlÂątwĂŞ? – niepewnie spytaÂł Catchflea – Ach, tak, klÂątwĂŞ. Zobaczmy, co jest moim najsilniejszym zaklĂŞciem…?
   WydobyÂł tykwĂŞ i potrzÂąsn¹³ Âżo³êdziami nad gÂłowÂą Bruda. MachaÂł niÂą wokó³ krasnoluda Âżlebowego i wymawiaÂł dÂługie, kompletnie bezsensowne sÂłowa. Oczy Bruda stawaÂły siĂŞ coraz to szersze…
- A teraz – powiedziaÂł Catchflea wskazujÂąc Bruda dÂługim, koÂścistym paluchem – JeÂżeli nie wrĂłcisz w dwie godziny albo jeÂśli powiesz komukolwiek gdzie i kim jesteÂśmy to twĂłj nos uroÂśnie do piĂŞciu stĂłp a uszy stanÂą siĂŞ wiĂŞksze niÂż tarcza wojownika. Rozumiesz, tak?
   Brud gÂłoÂśno przeÂłkn¹³.
- Brud rozumie.
- MoÂżesz iœÌ – powiedziaÂł Riverwind.
   Krasnolud skoczyÂł na rĂłwne nogi i nagle zamarÂł.
- Nie ma liny – powiedziaÂł – Brud moÂże iœÌ mysia dziura?
- Mysia dziura? – powtĂłrzyÂł Catchflea.
- Pewnie, mam jedna – Brud wyprostowaÂł siĂŞ i chciaÂł juÂż iœÌ – Brud pokazaĂŚ?
- OczywiÂście pokazaĂŚ, tak.
- Tylko uwaÂżaj gdzie idziesz – lodowatym tonem dodaÂła Di An.
   Brud obejrzaÂł jÂą od gĂłry do doÂłu i szeroko siĂŞ uÂśmiechn¹³.
- Ty bardzo chuda – powiedziaÂł – ale lubiĂŞ.
   Di An sapnĂŞÂła pogardliwie. Obeszli Âłukiem stoÂżek ÂświatÂła rzucany przez dziurĂŞ w skalepieniu. Brud zaprowadziÂł ich do samego koĂąca jaskini gdzie Âściana i posadzka stopniowo siĂŞ schodziÂły, by wreszcie siĂŞ spotkaĂŚ. Mieszkaniec rĂłwnin musiaÂł kucn¹Ì Âżeby unikn¹Ì uderzenia gÂłowÂą o kamieĂą. ParĂŞ krokĂłw dalej przykucnĂŞÂła i Di An a byÂła o pó³ stopy wyÂższa od Bruda. Krasnolud Âżlebowy wymin¹³ kilka luÂźno le¿¹cych kamieni, poodsuwaÂł inne aÂż wreszcie ukazaÂł siĂŞ bardzo wÂąski tunel.
- Mysia dziura – powiedziaÂł dumnie.
- Myszy rosnÂą tu caÂłkiem spore – zaznaczyÂł Riverwind.
- Nie dla mysz. Dla Aghar – wyjaÂśniÂł Brud – Dobre ukrycie. Mysie dziury wszĂŞdzie. Ja iœÌ teraz?
- IdÂź – powiedziaÂł Catchflea – Ale pamiĂŞtaj o klÂątwie!
   Brud potarÂł palcem bulwiasty nochal i powaÂżnie skin¹³ gÂłowÂą. Wcisn¹³ siĂŞ w ciasny otwĂłr i po chwili znikn¹³. Di An uwaÂżnie zbadaÂła skalnÂą szczelinĂŞ.
- MogÂłabym siĂŞ tu chyba zmieÂściĂŚ – powiedziaÂła.
- A po co miaÂłabyÂś siĂŞ tam pchaĂŚ? - spytaÂł stary.
- na wypadek, gdyby ten ¿lebowiec nie wróci³. Mog³abym pójœÌ i poszukaÌ ¿ywnoœci.
- Dajmy szansĂŞ Brudowi. RĂłwnie dobrze moÂże zrobiĂŚ co chcemy – odparÂł Riverwind – jeÂśli nie, bĂŞdziemy musieli siĂŞ tam znowu wÂślizgn¹Ì nocÂą.
   Di An potarÂła podbrĂłdek.
- Gobliny bĂŞdÂą czuwaĂŚ tam u gĂłry.
- Wiem, lecz to i tak lepsze niÂż gÂłodowa ÂśmieĂŚ tutaj.
   Odczekali przy mysiej dziurze co najmniej dwie godziny. Nikt z nich nie zwrĂłciÂł zbyt wiele uwagi gdy szmaciany tÂłumok wypadÂł z niej i potoczyÂł siĂŞ do stĂłp Riverwinda. Drugi tÂłumok poleciaÂł za pierwszym a potem ukazaÂł siĂŞ kamienny dzban. Na zakoĂączenie, gÂłowÂą do przodu, z otworu wylazÂł uÂśmiechniĂŞty od ucha do ucha Brud.
- Brud wraca! – zadeklarowaÂł – Nos i uszy nie rosn¹Ì?
- KlÂątwa zdjĂŞta – oÂświadczyÂł Catchflea oblizujÂąc wargi.
   Dr¿¹cymi palcami rozwiÂązaÂł pierwszy toboÂłek. WytoczyÂło siĂŞ z niego piĂŞĂŚ ziemniakĂłw, jeszcze ciepÂłych od gotujÂącej wody. Drugi toboÂłek zawieraÂł cztery ziemniaki, teÂż ciepÂłe. Riverwind wyciÂągn¹³ z dzbana drewniany korek i powÂąchaÂł.
- Uff! Cokolwiek to jest, to juÂż siĂŞ popsuÂło! – powiedziaÂł.
- To mleko – powiedziaÂł brud – DuÂży czÂłowiek lubi mleko.
- Tylko ÂświeÂże!
   Di An ostro wbiÂła zĂŞby w ziemniaka. ByÂł co prawda w wiĂŞkszoÂści surowy, lecz nigdy jeszcze ziemniaka nie jedzÂąc nie miaÂła o tym pojĂŞcia. Szybko zjadÂła i oblizaÂła palce po posiÂłku.
- Surowe ziemniaki i kwaÂśne mleko. To wszystko, co przyniosÂłeÂś? – spytaÂł Catchflea.
   Brud dÂłubaÂł w uchu.
- Ty nie lubi? – spytaÂł sÂłabo.
   Stary wró¿bita wzi¹³ ziemniaka i oczyÂściÂł trochĂŞ z brudu. UgryzÂł.
- Lepsze to niÂż nic – wymamrotaÂł z peÂłnymi ustami.
   Wszystkie ziemniaki zostaÂły zjedzone bardzo szybko. Catchflea narzekaÂł, Âże chciaÂłby mieĂŚ choĂŚ troszkĂŞ soli by je przyprawiĂŚ. Brud otworzyÂł szeroko oczy i zawoÂłaÂł.
- Och!
   ZatopiÂł dÂłoĂą w kieszeni i wyj¹³ szczyptĂŞ soli miĂŞdzy brudnymi palcami. ByÂła nieÂźle zmieszana z kurzem i odpadkami. CaÂłkiem powaÂżnie zaoferowaÂł jÂą Catchflea. Stary mĂŞÂżczyzna uprzejmie odmĂłwiÂł.
- Czy ktokolwiek zauwaÂżyÂł, Âże wrĂłciÂłeÂś? – spytaÂł Riverwind.
- Tylko Âżona, Guma.
- I co zrobiÂła.
   Brud siĂŞ wykrzywiÂł i nie byÂł to najprzyjemniejszy widok.
- S³ysza³a potwór mnie ³ykn¹³. I widzi ja wy³a¿ê z mysiej dziury, ha! Ona krzyczy, ¿e duch!
   Riverwind nie umiaÂł powstrzymaĂŚ uÂśmiechu.
- Co zrobiÂłeÂś?
- PowiedziaÂłem; daj jeeeeœÌ – ostatnie sÂłowo wyciÂągn¹³ dÂługo jakby udawaÂł ducha – A Guma powiedziaÂła co zawsze mĂłwi: sam sobie weÂź!
   Catchflea zarechotaÂł. Riverwind zacz¹³ chichotaĂŚ i nawet Di An zaczĂŞÂła siĂŞ uÂśmiechaĂŚ. Ta chwila radoÂści dÂługo nie trwaÂła. CiĂŞÂżkie i miĂŞkkie uderzenie o posadzkĂŞ rozlegÂło siĂŞ w g³êbi jaskini a zaraz za nim ukazaÂł siĂŞ k³¹b trujÂącego, ¿ó³tego dymu. ÂŚmierdzÂąca chmura rozpeÂłzÂła siĂŞ po jaskini.
- KamieĂą piekielny! – wydyszaÂła Di An.
- ChcÂą nas wydusiĂŚ dymem – powiedziaÂł Riverwind.
- WyglÂąda na to, Âże skutecznie, tak!
   Zapomniawszy o Brudzie usiÂłowali zawrĂłciĂŚ do wejÂścia do niÂższego tunelu. Ta czêœÌ jaskini byÂła jednak po drugiej stronie dziury a opary siarkowe byÂły tam jeszcze gorsze. Kolejna gruba torba, nasÂączona olejem i pÂłonÂąca, zostaÂła ciÂśniĂŞta do jaskini. PÂłaczÂąc i krztuszÂąc siĂŞ elfia dziewczyna mieszkaĂący rĂłwnin zawrĂłcili do tunelu Bruda.
- IdÂź, Di An! – zawoÂłaÂł Riverwind – Ratuj siĂŞ!
- Nie zostawiĂŞ was! – zawoÂłaÂła.
- WiĂŞc wszyscy siĂŞ podusimy – rzekÂła Catchflea.
- IdÂź, Di An. IdÂź!
   Jeszcze gorzko protestowaÂła, lecz Riverwind wepchn¹³ jÂą do mysiej dziury. WsunĂŞÂła smukÂłe barki w skalnÂą szczelinĂŞ.  Catchflea przykucn¹³ przesÂłaniajÂąc brodÂą nos i usta. Riverwind dostrzegÂł Bruda.
- Dym ci nie przeszkadza? – zapytaÂł ciĂŞÂżko kaszlÂąc.
- SmrĂłd nie zÂły – krasnolud Âżlebowy tylko wzruszyÂł ramionami.
- PomoÂżesz Di An jeÂśli bĂŞdziesz mĂłgÂł, Brud? – powiedziaÂł Riverwind.
- Chuda dziewczyna Âładna. Brud dopilnuje – pognaÂł do dziury – ÂŻegnaj przestĂŞpca.
   Po chwili Brud wypadÂł na posadzkĂŞ jaskini. Zalana Âłzami twarz Di An ukazaÂła siĂŞ chwilkĂŞ póŸniej.
- Riverwind! Tunel jest doœÌ du¿y dla was obu! Poszerz wejœcie!
   Mieli wokoÂło sporo narzĂŞdzi porzuconych przez krasnoludy Âżlebowe, wiĂŞc natychmiast zaczĂŞli kruszyĂŚ ska³ê. Di An oraz Brud stali obok. Szklisty wapieĂą pryskaÂł na boki siejÂąc ostrymi odÂłamkami.
   ÂŻĂłÂłty dym zgĂŞstniaÂł juÂż tak, Âże nie widzieli nic co siĂŞ dzieje w jaskini. Ludzie i Di An wci¹¿ kaszleli.
- DoœÌ, doœÌ! – powiedziaÂł Riverwind.
  Di An ponownie weszÂła w wejÂście do dziury. Riverwind pomĂłgÂł Catchflea z wejÂściem a Di An pociÂągnĂŞÂła starego za ramiona. Riverwind poczoÂłgaÂł siĂŞ za nimi. Tunel miaÂł tylko dwie stopy szerokoÂści jednak skuliwszy ramiona jakoÂś daÂł radĂŞ siĂŞ przecisn¹Ì.
   Brud popatrzyÂł po pokrytej siarkÂą jaskini.
- SmrĂłd nie zÂły – mrukn¹³ gÂłoÂśno.
   Na wejÂście do tunelu popatrzyÂł jednak bardzo krytycznie.
- Mysia dziura rozwalona – powiedziaÂł – DuÂża doœÌ i dla niedÂźwiedÂź teraz.
   ChwyciÂł dolny brzeg powiĂŞkszonej dziury, podciÂągn¹³ siĂŞ i szybko przez otwĂłr przeÂślizgn¹³. Mysi tunel biegÂł poziomo przez czterdzieÂści jardĂłw by zakoĂączyĂŚ siĂŞ pionowÂą sztolniÂą.  W Âścianie byÂły wy¿³obione stopnie wiĂŞc wspiĂŞcie siĂŞ o dziesiĂŞĂŚ jardĂłw do otwartej przestrzeni nie byÂło trudne.
   Di An odsunĂŞÂła kamiennÂą pÂłytkĂŞ podÂłogowÂą i po chwili juÂż wszyscy znaleÂźli siĂŞ w kolejnym pomieszczeniu. LeÂżeli przez chwilkĂŞ ciĂŞÂżko dyszÂąc. PojawiÂł siĂŞ Brud i kopniakiem posÂłaÂł pÂłytkĂŞ ponad dziurÂą.
- Gdzie jesteÂśmy? WychrypiaÂł Catchflea.
- To Dom Potrzaskanego Dzbana – odparÂł brud.
   No có¿, posadzka byÂła rzeczywiÂście wrĂŞcz zasypana warstwami potrzaskanej ceramiki kuchennej.
- CzekaĂŚ, ja zrobiĂŞ ÂświatÂło.
   W naroÂżu pomieszczenia odszukaÂł dÂługi drÂąg, najwyraÂźniej umieszczony tam w ÂściÂśle okreÂślonym celu, i tym drÂągiem otworzyÂł zasÂłoniĂŞte okno wysoko na Âścianie. WpadajÂące ÂświatÂło nie oÂświetlaÂło pomieszczenia zbyt jasno, lecz wystarczaÂło to by stwierdziĂŚ, Âże wpadli w jakieÂś dziwaczne miejsce.
   ByÂł to dom le¿¹cy na boku. Powierzchnia, na ktĂłrej siedzieli, nie byÂła podÂłogÂą, lecz ÂścianÂą domu. Przed twarzami mieli prawdziwÂą podÂłogĂŞ, du¿¹ powierzchniĂŞ biaÂłych pÂłytek. Wiele z nich odpadÂło pozostawiajÂąc wzĂłr czarnych kwadratĂłw. Powierzchnia nad ich gÂłowami byÂła pokryta freskami ukazujÂącymi ludzi powstajÂących ³ó¿ek z uniesionymi ramionami. NA koĂącu fresku staÂła wysoka, powaÂżna postaĂŚ dzier¿¹ca wÂąski dzbanek.
- Lekarz, a moÂże to byÂła apteka – powiedziaÂł Catchflea – Popatrzcie, tutaj uzdrawia chorych.
- A to musiaÂły byĂŚ butelki z lekarstwami – dodaÂł Riverwind.
   UniĂłsÂł ca³¹ garœÌ fragmentĂłw ceramiki. MusiaÂły byĂŚ bardzo stare bowiem rozsypywaÂły siĂŞ jak kurz. KawaÂłki same rozpadaÂły siĂŞ w dÂłoni.
- Dlaczego to miejsce tak dziwnie wyglÂąda? – pytaÂła Di An – Dlaczego to miasto jest tylko podziemnÂą ruinÂą?
- Kataklizm – ponuro odezwaÂł siĂŞ Riverwind – Prawie trzysta piĂŞĂŚdziesiÂąt lat temu caÂły Âświat byÂł rozdzierany na kawaÂłki przez potĂŞÂżne poruszenia ziemi i morza. Ojciec opowiadaÂł mi legendy o tych czasach. Xak Tsaroth zapadÂło siĂŞ pod ziemiĂŞ.
   Di An wyglÂądaÂła na zamyÂślonÂą.
- To musiaÂło byĂŚ to samo co w Hest nazwano Wielkim Druzgotaniem. To wtedy Vartoom zostaÂło odciĂŞte od innych miast Hest – powiedziaÂła.
   Catchflea aÂż siĂŞ wyprostowaÂł.
- Inne miasta?
- Tak. Balowil, Miasto OÂłowiu i Arvanest, Miasto ZÂłota.
   Catchflea juÂż miaÂł wciÂągn¹Ì Di An w rozmowĂŞ na temat miast Hest, gdy Brud zachwiaÂł siĂŞ na kiju obok okna.
- ÂŹle dziej! – mrukn¹³.
- Co jest?
- Gobliny i wÂładcy szukaĂŚ was.
   Riverwind podskoczyÂł chcÂąc uchwyciĂŚ krawĂŞdÂź okna. ChybiÂł i zleciaÂł z si³¹ wystarczajÂącÂą by rozbolaÂły go poobijane Âżebra.
- PozxwĂłl mnie – powiedziaÂła Di An.
   WspiĂŞÂła siĂŞ po kiju rĂłwnie sprawnie jak Brud. BĂŞdÂąc przy oknie odepchnĂŞÂła krasnoluda. UsiÂłowaÂł coÂś wywĂŞszyĂŚ za jej szpiczastymi uszami.
- PrzestaĂą, robalu – powiedziaÂła broniÂąc siĂŞ przed nim.
- Jak moÂżesz sÂłyszeĂŚ takimi uszami?
- Jak moÂżesz ÂżyĂŚ z takÂą gĂŞbÂą? – odpaliÂła.
   Z wysokoÂści okna Di An mogÂła widzieĂŚ ulicĂŞ. Jaszczur staÂł przy brzegu dziury. NowÂą drabinĂŞ opuszczono do dolnej jaskini a gobliny parami schodziÂły na dó³. Byli uzbrojeni w maczugi. Jaszczu dzierÂżyÂł wielki miecz. Dziewczyna relacjonowaÂła wszystko przyjacioÂłom.
- No, toÂśmy jak ogryzek w zupie, tak – powiedziaÂł Catchflea.
- ÂŻycie jak zupa – zauwaÂżyÂł Brud.
   Wszyscy czekali aÂż dokoĂączy tÂą analogiĂŞ, lecz Brud milczaÂł. OdwrĂłciÂł siĂŞ plecami do okna. CzuÂł chyba, Âże powiedziaÂł wszystko co trzeba. Drzwi do Domu Potrzaskanego Dzbana znajdowaÂły siĂŞ na „suficie”. Di An kopnĂŞÂła kilka luÂźnych pÂłytek i wspiĂŞÂła siĂŞ po pionowej Âścianie uÂżywajÂąc wy³¹cznie palcĂłw u stĂłp i czubkĂłw paznokci. Brud byÂł tym widokiem wniebowziĂŞty. Di An dotarÂła do drzwi i pociÂągnĂŞÂła za klamkĂŞ. Skorodowana miedÂź pokruszyÂła siĂŞ jej w dÂłoni.
   Di An zawisÂła daleko od Âściany. Jedna rĂŞka oraz obie stopy trzymaÂły jÂą na najwĂŞÂższych z moÂżliwych uchwytĂłw. Hakiem do wspinaczki stuknĂŞÂła w poczerniaÂły zawias drzwi. Utwardzona stal Hest szybko rozbiÂła spiÂżowy, stary zawias. NaroÂżnik drzwi zawisÂł we wnĂŞtrzu. WbiÂła teraz hak we framugĂŞ i uwolniÂła siĂŞ od Âściany.
- Oooo! Brud teÂż tak chce!
   Dziewczyna go zignorowaÂła. OparÂła stopĂŞ na zwisajÂących drzwiach i popchnĂŞÂła. Drzwi siĂŞ poddaÂły z trzaskiem a zawiasy puÂściÂły do reszty. Di An zÂłapaÂła stopÂą framugĂŞ i na niÂą wskoczyÂła.
   Brud zaklaskaÂł tÂłustymi, grubymi dÂłoĂąmi. Nawet mĂŞÂżczyÂźni Que-Shu bili brawo. Di An opuÂściÂła ÂłaĂącuch. Najpierw Riverwind, a potem i Brud siĂŞ po nim wspiĂŞli. Potem wciÂągnĂŞli Catchflea.
- Ale zabawa. RobiĂŚ znĂłw? – powiedziaÂł krasnolud Âżlebowy z wyraÂźnÂą nadziejÂą w gÂłosie.
   Dom Potrzaskanego Dzbana zostaÂł ustawiony na Âścianie jaskini, szeœÌdziesiÂąt stĂłp ponad ulicÂą. ÂŚciana na ktĂłrej siĂŞ teraz  znajdowali byÂła nachylona do doÂłu i koĂączyÂła siĂŞ trĂłjkÂątnÂą wyrwÂą w Âścianie jamy. WyglÂądaÂło na to, Âże nie ma dokÂąd iœÌ. No, Brud byÂł innego zdania.
- DokÂąd idziesz? – spytaÂł Riverwind.
   Brud wskazaÂł na dó³ i na prawo.
- Do domu, miasto Aghara. ZobaczyĂŚ Âżona. GÂłodny.
- Czekaj! StaĂą tam.
   Brud nie posÂłuchaÂł. SkoczyÂł ze Âściany domu na wÂąskÂą pó³kĂŞ biegnÂącÂą od szczeliny. Riverwind ruszyÂł za nim choĂŚ pó³ka miaÂła szerokoœÌ wystarczajÂącÂą tylko dla jednej jego stopy. Brud dotarÂł do poczÂątku szczeliny i zwrĂłciÂł do nich twarz. Z miasta byli teraz dobrze widoczni. Brud prowadziÂł dalej pó³kÂą w stronĂŞ wodospadu. Riverwind dostrzegaÂł tunel wyciĂŞty za wodospadem. ZawoÂłaÂł do towarzyszy.
- ChodÂźcie! Brud pokazaÂł drogĂŞ.
   Di An i Catchflea obchodzili pó³kĂŞ. Musieli mocno przytuliĂŚ siĂŞ do kamiennej Âściany. Brud szedÂł dalej.
   Riverwind byÂł juÂż w poÂłowie drogi, gdy zostali zauwaÂżeni przez gobliny. RozlegÂły siĂŞ krzyki.
- No, toÂśmy teraz wpadli – mrokn¹³ wojownik.
   PrĂłbowaÂł przyspieszyĂŚ. WokoÂło zaczĂŞÂły lataĂŚ strzaÂły. OdbijaÂły siĂŞ od kamiennej Âściany. Brud ukazaÂł siĂŞ po drugie stronie wodospadu i zacz¹³ do nich machaĂŚ. WskoczyÂł w kolejnÂą dziurĂŞ w klifie i znikn¹³.
- MĂłwiÂłam, Âże to robal!
- Mo¿emy iœÌ dalej? Ta ostatnie strza³a przeczesa³a mi w³osy, tak!
   Rumor dobiegajÂący z doÂłu zostaÂł spowodowany faktem przyciÂągniĂŞcia w peÂłni rozbudowanej balisty. Gobliny zaÂładowaÂły ÂłyÂżkĂŞ machiny ró¿nej wielkoÂści kamieniami i pociÂągnĂŞÂły za linĂŞ spustowÂą. RamiĂŞ rzucajÂące cisnĂŞÂło siĂŞ naprzĂłd posyÂłajÂąc istny deszcz kamieni w posuwajÂące siĂŞ trio. Jeden z nich uderzyÂł Di An w plecy. KrĂłtko krzyknĂŞÂła i odpadÂła od Âściany.
- Di An! – krzykn¹³ Riverwind.
   SzczupÂła sylwetka dziewczyny zniknĂŞÂła mu z oczu. Jaszczur nakazaÂł goblinom ponowne zaÂładowanie balisty, i ponowny strzaÂł. Tym razem to Catchflea zostaÂł trafiony czterema lub piĂŞcioma kamieniami. StraciÂł rĂłwnowagĂŞ i rĂłwnieÂż znikn¹³.
   Tiverwind byÂł juÂż o kilka jardĂłw od wodospadu. Serce mu waliÂło i to nie tylko z powodu wÂłasnego zagroÂżenia, lecz rĂłwnieÂż z powodu losu Di An i Catchflea. Woda spryskaÂła mu twarz w tym samym momencie gdy spory kamieĂą trzasn¹³ z tyÂłu kolana. Nogi mu siĂŞ ugiĂŞÂły i plecami do przodu zleciaÂł z pó³ki.
- Znowu spadam – pomyÂślaÂł spokojnie – Czy to juÂż po raz ostatni?

RozdziaÂł 19

Cynober

- WpadÂłem na pomysÂł; ten kto nas schwytaÂł jest dzieckiem – zauwaÂżyÂł  Riverwind.
   Ani Catchflea, ani Di An nie zrozumieli o co mu chodzi.
- Ma umysÂł i zachowania dziecka. Krago jest kimÂś w rodzaju mentora.
- Ach! – zawoÂłaÂł Catchflea – Zaczynam rozumieĂŚ!
- Ja nie – uskarÂżaÂła siĂŞ Di An.
- Chodzi o to, jak zachowuje siĂŞ Thouriss… pytania o najzwyklejsze sprawy, rozdraÂżnienie gdy zostanie zapytany; to sÂą reakcje typowe dla dziecka, tak?
- Skoro tak mĂłwisz. Tylko co to oznacza?
   Riverwind rozejrzaÂł siĂŞ po pustej celi. Pochodnie na zewnÂątrz ledwo cokolwiek oÂświetlaÂły.
- Nie jestem pewny. Dzieje siĂŞ tu coÂś bardzo dziwnego. Jaszczury i ich gobliĂąskie wojsko nie jest tu po to, by budowaĂŚ domy czy uprawiaĂŚ pola. Jaki jest ich cel?
   Riverwind usiadÂł i oparÂł siĂŞ o kamiennÂą ÂścianĂŞ.
- Cacthflea, masz wci¹¿ te swoje ¿o³êdzie?
- Tak, straÂżnicy mi ich nie zabrali.
- Zapytaj. Zobacz, czy moÂżesz odkryĂŚ co tu siĂŞ szykuje.
   Stary czÂłowiek przeprowadziÂł swĂłj rytuaÂł. PotrzÂąsn¹³ tykwÂą i wysypaÂł Âżo³êdzie na kamiennÂą posadzkĂŞ.
- Ha!
   Di An podpatrywaÂła nad ramieniem Catchflea.
- I co widzisz?
   Twarz starego mĂŞÂżczyzny zakryÂła chmura namysÂłu.
- Mrok. ŒmierÌ. ¯o³êdzie pokazuj¹ œmierÌ maszeruj¹c¹ przez ziemie.
   Riverwind nachyliÂł siĂŞ w jego stronĂŞ.
- NaszÂą ÂśmierĂŚ?
- Nie jestem pewny.
   Wró¿bita uwaÂżnie obserwowaÂł Âżo³êdzie i dotykaÂł je kolejno delikatnie. Riverwind miaÂł kolejne pytanie.
- Zapytaj o Krago i jego cele.
   ÂŻo³êdzie zagrzechotaÂły w tykwie.
- Ha! – zawoÂłaÂł Catchflea.
   PrzyglÂądaÂł siĂŞ Âżo³êdziom w zdumieniu.
- Nie rozumiem – powiedziaÂł marszczÂąc brwi – Bardzo dziwne!
- Co takiego?
- ¯o³êdzie nazywaj¹ go po³o¿n¹? Dlaczego mia³yby to robiÌ?
- PoÂłoÂżna asystuje przy porodzie – podpowiadaÂła Di An.
- Ten pokazuje go stojÂącego w mroku z wyciekajÂącymi mu z zamkniĂŞtych dÂłoni srebrnymi kroplami.
- RtĂŞĂŚ – podpowiedziaÂła Di An.
- No i to! Najdziwniejsza odpowiedÂź ze wszystkich.
   Dla Riverwinda byÂł to tylko Âżo³¹dÂź stojÂący niemal pionowo na twardym kapturku.
- Ziarno zasadzone we krwi. Tak to widzĂŞ. Ziarno zasadzone we krwi.
   CaÂła trĂłjka siĂŞ mocno skuliÂła i przywarÂła do siebie nawzajem jako, Âże goÂłe kamienie posadzki przesÂączaÂły zimnem ich liche odzienie. Nikt nie potrafiÂł do koĂąca poj¹Ì o co chodzi w przepowiedni Catchflea. Przez kilka minut kaÂżde byÂło zatopione we wÂłasnych, niezbyt wesoÂłych rozwaÂżaniach. Na koniec odezwaÂł siĂŞ Riverwind.
- Musimy ich powstrzymaĂŚ.
- W jaki sposĂłb? Jest ich wielu i sÂą mocni – sprzeciwiÂła siĂŞ Di An.
- Nie wiem. Jeœli jednak tego nie zrobimy to rozszerzaj¹ca siê ciemnoœÌ i œmierÌ z pewnoœci¹ zawita do naszych domów i rodzin.
- To chyba pewne – powiedziaÂł stary obolaÂłym gÂłosem.
- ByĂŚ moÂże zdoÂłamy przeciÂągn¹Ì AgharĂłw na naszÂą stronĂŞ…
   Drzwi celi otworzyÂły siĂŞ bez Âżadnego ostrzeÂżenia. W drzwiach gĂłrowaÂło dwĂłch potĂŞÂżnych goblinĂłw.
- Idziesz z nami, dziewczyno – powiedziaÂł jeden z nich.
   Di An przywarÂła do ramienia Riverwinda.
- Czego ode mnie chcecie?
- Mistrz Krago chce z tobÂą rozmawiaĂŚ.
- Nie chcĂŞ iœÌ! – syknĂŞÂła do ucha wojownika z rĂłwnin.
   Riverwind poÂłoÂżyÂł rĂŞkĂŞ na jej dÂłoni.
- BÂądÂź odwaÂżna – powiedziaÂł.
- ChodÂź, dziewczyno – zamamrotaÂł goblin.
   Di An powoli poszÂła w stronĂŞ drzwi. StraÂżnicy mieli jednÂą, lichÂą latarniĂŞ. Di An rzuciÂła spojrzenie na blade twarze przyjació³.
- ÂŻegnaj, olbrzymie. I ty teÂż Âżegnaj, stary olbrzymie – powiedziaÂła a jej gÂłos niĂłsÂł tony ostatecznoÂści.
* * * * *
   Di An zabrano do zrujnowanego paÂłacu, lecz nie przez fasadĂŞ kolumnowÂą gdzie spotkali siĂŞ juÂż Thourissem. StraÂżnicy poprowadzili jÂą blisko podstawy Wschodniego Wodospadu. Tam, poÂśrĂłd haÂłasu i rozpylonej wody, spostrzegÂła drzwi w paÂłacowej Âścianie, drzwi sztucznie uksztaÂłtowane na podobieĂąstwo pĂŞkniĂŞcia w skalnych blokach. Gobliny popchnĂŞÂły jÂą w to otwarcie i sam zajĂŞÂły pozycje na zewnÂątrz. WewnÂątrz byÂło ciasno i ciepÂło, lecz Di An wci¹¿ drÂżaÂła. ByÂła teraz w ciemnym przedsionku. GdzieÂś, przed niÂą, wÂąski korytarz oÂświetlaÂło ciepÂłe, pomaraĂączowe ÂświatÂło. Powoli poszÂła w stronĂŞ tego ÂświatÂła. CaÂłe to miejsce mocno zalatywaÂło wĂŞÂżami. Po chwili spostrzegÂła dlaczego. Na bokach korytarza znajdowaÂła siĂŞ caÂła seria otwartych cel zamieszkanych przez sporÂą iloœÌ jaszczurowych ludzi. ByÂł to dla nich czas wieczornego posiÂłku. Rozpinane skĂłrzane stoÂły uginaÂły siĂŞ wagi jelenich udÂźcĂłw, kawa³ów woÂłowiny i wieprzowiny i caÂłych kurczakĂłw. Jaszczury jadÂły miĂŞso na surowo. SÂłychaĂŚ byÂło trzaskanie koÂści i rozdzieranie jasnego, wykrwawionego miĂŞsa. Di An przyspieszyÂła kroku. Raz czy dwa wÂąskie oko rzuciÂło spojrzenie w jej kierunku, lecz g³ównie byÂła ignorowana.
   PrzejÂście koĂączyÂło siĂŞ zakrĂŞtem w prawo. Woda ÂściekaÂła po Âścianie przez jakiÂś przeciek z wodospadu. Di An przyspieszyÂła kroku. Zanim siĂŞ zorientowaÂła byÂła juÂż w biegu. Nie za bardzo wiedziaÂła dokÂąd biegnie i dlaczego biegnie. W powietrzu nagle uniĂłsÂł siĂŞ znajomy zapach – zapach gorÂącego metalu.
   Korytarz koĂączyÂł siĂŞ gwaÂłtownie w miejscu gdzie zostaÂł zablokowany masywnym zawaÂłem skaÂły i potÂłuczonych kamieni. Na prawo znajdowaÂły siĂŞ niewielkie drzwi z przybitym pasmem dywanu. Di An ostroÂżnie odsunĂŞÂła ten dywan na bok.
- WejdÂź - powiedziaÂł Krago.
   SiedziaÂł w ciĂŞÂżkim, drewnianym fotelu. WokoÂło byÂły porozkÂładane ksiĂŞgi i pergaminy. Po lewej stronie spory piec wydawaÂł ciÂągÂły, monotonny dÂźwiĂŞk. Wokó³ niego uwijaÂła siĂŞ grupa krasnoludĂłw Âżlebowych dorzucajÂąc wĂŞgla do ognia i pompujÂąc wielkim, skĂłrzanym miechem. Inni Agharowie tÂłukli tÂłuczkami w wielkim moÂździerzu. Na ich twarzach i dÂłoniach przykleiÂł siĂŞ juÂż rudawy kurz. Dwie brudne krasnoludki zbieraÂły dÂłoĂąmi czerwone skaÂły i wrzucaÂły do moÂździerza. Krago rafinowaÂł cynober.
- PodejdÂź bliÂżej – powiedziaÂł czÂłowiek.
   Di An podeszÂła. PokĂłj byÂł przedzielony wysokÂą bibliotekÂą; peÂłne siedem stĂłp wysokoÂści i przynajmniej trzydzieÂści dÂługoÂści. Pó³ki byÂły zawalone ksi¹¿kami, zwojami, prĂłbkami kamieni, zlewkami, fiolkami, dzbankami i retortami.
   W pobliskim naroÂżniku staÂła kamienna, szkliwiona kadÂź. Podczas gdy Di An podchodziÂła do fotela na ktĂłrym siedziaÂł Krago jakiÂś przygarbiony krasnolud min¹³ jÂą krokiem kaczki. Krasnolud dÂźwigaÂł na gÂłowie dzban wypeÂłniony po brzegi pÂłynnym srebrem. Wspi¹³ siĂŞ po krĂłtkiej drabince przystawionej do kadzi i wlaÂł to do niej. SÂądzÂąc po dÂźwiĂŞku jaki z tego powstaÂł Di An wywnioskowaÂła, Âże kadÂź jest juÂż prawie peÂłna.
- Prowadzisz ekstrakcjĂŞ rtĂŞci – powiedziaÂła.
- Ech, tak, prowadzĂŞ. Tyle, Âże koĂączy mi siĂŞ ruda. PotrzebujĂŞ jeszcze przynajmniej cetnara.
   Krago zapisaÂł coÂś gĂŞsim piĂłrem na welinowej stronicy. OdÂłoÂżyÂł piĂłro.
- ChodÂź tĂŞdy.
   Biblioteka zakrĂŞcaÂła pod kÂątem prostym wydzielajÂąc mniejszÂą, prywatnÂą przestrzeĂą z caÂłoÂści sporego pomieszczenia. To pomieszczenie teÂż maÂłe nie byÂło. Di An zastanawiaÂła siĂŞ, co teÂż moÂże siĂŞ dziaĂŚ za bibliotekÂą.
- oto jesteÂśmy. UsiÂądÂź.
   Di An wspiĂŞÂła siĂŞ na wolne krzesÂło. Krago opadÂł na prostÂą, surowÂą ramĂŞ ³ó¿ka. SkupiÂł swÂą uwagĂŞ na elfie dziewczynie odcinajÂąc siĂŞ od wszelkich haÂłasĂłw dobiegajÂących od pieca.
- Bardzo interesuje mnie twoja kondycja – zacz¹³ Kaplan – Ty doprawdy nie postarzaÂłaÂś siĂŞ w widoczny sposĂłb od czasu gdy miaÂłaÂś, ile, dwanaÂście lat? TrzynaÂście?
- W mierze ludzi, tak – odparÂła Di An.
- I to zdarza siĂŞ i inym w twoim kraju?
- Coraz to czĂŞÂściej i czĂŞÂściej/
- InteresujÂące.
   Krago wci¹¿ uwaÂżaÂł, Âże ojczyznÂą Di An jest Silvanesti.
- Czy mĂŞdrcy twego kraju wiedzÂą skÂąd siĂŞ takie zjawisko bierze? – spytaÂł nachylajÂąc siĂŞ w jej stronĂŞ i opierajÂąc dÂłonie o kolana.
- Jest to przedmiotem dyskusji - odparÂła – NajczĂŞstszÂą odpowiedziÂą jest, Âże dymy i opary z naszych odlewni i kuÂźni zbierajÂą siĂŞ w … juÂż miaÂła powiedzieĂŚ „jaskini” lecz szybko siĂŞ zorientowaÂła … w powietrzu i Âże to wywiera wpÂływ na nasze matki, kiedy sÂą ciĂŞÂżarne.
- Opary metaliczne zatruwajÂące nienarodzonych – mrukn¹³ Krago kiwajÂąc gÂłowÂą – To moÂże siĂŞ zgadzaĂŚ z moimi wÂłasnymi eksperymentami. Hmmm.
   PoszukaÂł piĂłra i czegoÂś, na czym mĂłgÂłby pisaĂŚ
- Jakiego rodzaju metale twĂłj lud wytapia? – spytaÂł przetrzÂąsajÂąc jednoczeÂśnie szaty.
- Przeró¿ne. ¯elazo, miedŸ, o³ów, srebro, z³oto, cyna.
- Nie rtĂŞĂŚ? – przerwaÂł poszukiwania.
- Jest dla nas maÂło uÂżyteczna. Poza tym, wydobycie rudy jest niebezpieczne – powiedziaÂła i pomyÂślaÂła o pokrytych kurzem krasnoludach Âżlebowych – CzyÂżbyÂś nie zauwaÂżyÂł chorĂłb wÂśrĂłd ÂżlebowcĂłw?
- Och. Nie zwracam na nich zbyt wiele uwagi. Robotnikami zajmuje siĂŞ Thouriss. Ja wÂłaÂściwie tylko okreÂślam cel ich pracy.
   Krago wydawaÂł siĂŞ doœÌ Âłagodny wiĂŞc Di An odwaÂżyÂła siĂŞ na wÂłasne pytanie.
- Do czego uÂżywasz takich iloÂści rtĂŞci? Bijesz zÂłotÂą monetĂŞ?
   RozeÂśmiaÂł siĂŞ gÂłoÂśno.
- Nic tak pospolitego! Nie, po prostu ten metal ma wielkie znaczenie w mojej pracy, to wszystko. Ale wracaj¹c do ciebie; twoja wieczna m³odoœÌ, to coœ bardzo cennego.
- Ja nazywam to przekleĂąstwem.
   Krago ze zdumieniem uniĂłsÂł brwi.
- A to czemu?
   OdwrĂłciÂła od niego wzrok.
- PozostaĂŚ dzieckiem zarĂłwno co do wyglÂądu jak i charakteru? Nigdy nie dorosn¹Ì? Nigdy nie poznaĂŚ miÂłoÂści partnera? – znĂłw naĂą spojrzaÂła – Ja to nazywam przekleĂąstwem.
- Wielu ludzi daÂłoby wszystko, by ÂżyĂŚ po kilkaset lat, nawet w ciele dziecka – powiedziaÂł Krago – MieĂŚ tyle czasu na badania. MieĂŚ czas by zobaczyĂŚ urzeczywistnienie dekad pracy.
   PopatrzyÂł niewiele widzÂącym wzrokiem.
- Pusty czas, puste dekady.
   PopatrzyÂł na niÂą z gĂłry na dó³.
- Prawdopodobnie jest lekarstwo na twojÂą… niedyspozycjĂŞ.
   Oczy jej siĂŞ rozszerzyÂły.
- Lekarstwo? MiaÂłbyÂś takie lekarstwo?
   Krago postukaÂł siĂŞ palcem po policzku i zmarszczyÂł brwi, skoncentrowaÂł siĂŞ.
- Zanieczyszczenie krwi, jak s¹dzê, trzyma ciê wci¹¿ w tym stanie. Mam eliksiry, mog¹ce oczyœciÌ krew.
   ObrĂłciÂł siĂŞ i przejrzaÂł pó³ki stanowiÂące ÂścianĂŞ kwatery sypialnej. MamroczÂąc coÂś do siebie podszedÂł do sekcji pó³ek w pobliÂżu Di An i popukaÂł w kilka fiolek i butelek.
- ByÂło tu coÂś takiego… - powiedziaÂł.
   Butelko dzwoniÂły gÂłoÂśny gdy przetrzÂąsaÂł zawartoœÌ pó³ki.
- Aaa, to – podniĂłsÂł po¿ó³kÂła, szklanÂą butelkĂŞ z tyÂłu pó³ki i oczyÂściÂł jÂą z kurzu – Cztery krople tego, wziĂŞte w czasie gdy Srebrny KsiĂŞÂżyc dominuje powinno oczyÂściĂŚ krew z zanieczyszczeĂą metalicznych – dodaÂł – MĂłgÂłby to byĂŚ fascynujÂący eksperyment.
   OdÂłoÂżyÂł butelkĂŞ na niÂższÂą pó³kĂŞ i popatrzyÂł na Di An.
- ChociaÂż nadal nie pojmujĂŞ dlaczego chcesz siĂŞ zestarzeĂŚ i w koĂącu umrzeĂŚ.
   Di An wpatrywaÂła siĂŞ w butelkĂŞ. PrĂłbowaÂła sobie wyobraziĂŚ, jakby to byÂło byĂŚ doros³¹. Tak wiele razy juÂż przez ponad dwa stulecia przeklinaÂła swÂą maleĂąkoœÌ, swe dzieciĂŞce ciaÂło. A na dodatek od czasu spotkania z mieszkaĂącem rĂłwnin jej marzenie dorosÂłoÂści wyraÂźnie siĂŞ wzmogÂło. Czy Riverwind spojrzaÂłby na niÂą inaczej gdyby byÂła naprawdĂŞ kobietÂą?
   Z naroÂżnika w ktĂłrym pracowaÂły przy piecu krasnoludy Âżlebowe dobiegÂł potĂŞÂżny trzask. Zbieracze rudy zrzucili kolejny Âładunek cynobru prosto na pracujÂących przy moÂździerzu wiĂŞc obraÂżona grupa goniÂła teraz zbieraczy wokoÂło i staraÂła siĂŞ trafiĂŚ ich sporymi kawaÂłami rudy. NiezaleÂżnie od powagi sytuacji, caÂła zabawa przebiegaÂła w niesamowitej ciszy. ÂŻaden z krasnoludĂłw Âżlebowych nie wydaÂł najmniejszego dÂźwiĂŞku.
- Dlaczego sÂą tak cicho? – spytaÂła Di An – MyÂślaÂłam, Âże oni gadajÂą bez przerw.
- Thouriss kazaÂł im wyrwaĂŚ jĂŞzyki by nie mogli opowiadaĂŚ o tym co widzieli – wyjaÂśniÂł obojĂŞtnie Krago – MuszĂŞ tam interweniowaĂŚ.
   PozostawiÂł jÂą siedzÂącÂą przy stole i odszedÂł uspokoiĂŚ krasnoludy. Di An Âżal byÂło nieszczĂŞsnych ÂżlebowcĂłw, lecz i tak ca³¹ jej uwagĂŞ pochÂłonĂŞÂła ¿ó³ta butelka na pó³ce. Nie potrafiÂła od niej nawet odwrĂłciĂŚ wzroku. Czy ma jÂą wzi¹Ì teraz? Nie wiedziaÂła nic o ksiĂŞÂżycach Krynnu i ich pozycjach na niebie. Czy Krago naprawdĂŞ moÂże jej pomĂłc?
   ObejrzaÂła siĂŞ przez ramiĂŞ. Krago byÂł zatopiony w k³ótniĂŞ z Agharami. Opowiadali mimicznie o swej niedoli, lecz on kazaÂł im wracaĂŚ do roboty. Di An zeskoczyÂła z krzesÂła i pochwyciÂła butelkĂŞ. ZĂŞbami wyciÂągnĂŞÂła korek i odmierzyÂła cztery krople na wierzch dÂłoni. ZlizaÂła oleisty pÂłyn i zakorkowaÂła butelkĂŞ.
   OdstawiÂła butelkĂŞ na miejsce. JĂŞzyk Di An caÂłkowicie zdrĂŞtwiaÂł w miejscu gdzie dotkn¹³ go eliksir. OdrĂŞtwienie przesuwaÂło siĂŞ w dó³ gardÂła i obejmowaÂło szczĂŞki. Oczy zaszÂły jej Âłzami. W uszach zaczĂŞÂło dzwoniĂŚ. PrzecieÂż lekarstwo nie powinno szkodziĂŚ – miÂłosierni bogowie, sama siĂŞ otruÂła!
- Nie! Nie! – krzyczaÂł Krago – WÂłoÂżyĂŚ rudĂŞ do moÂździerza!
   Dziewczyna nie byÂła w stanie utrzymaĂŚ siĂŞ na nogach. Wody – natychmiast musiaÂła napiĂŚ siĂŞ wody. Pow³óczÂąc nogami przeszÂła ca³¹ dÂługoœÌ biblioteki i przez Âłzy wypatrywaÂła ratujÂącego Âżycie napoju. KsiĂŞgi i caÂła biblioteka pÂływaÂły jej przed oczami. GorÂączka grzmiaÂła w ÂżyÂłach. Ledwie mogÂła zaczerpn¹Ì powietrza.
   Na wysokoÂści jej twarzy wystawaÂł z biblioteki kawaÂł drewna, zwykÂły patyk. ÂŻeby tylko nie upaœÌ Âślepo cg ochwyciÂła. Przesun¹³ siĂŞ w dó³. Z cichym trzaskiem caÂła sekcja biblioteki przesunĂŞÂła siĂŞ do Âśrodka. SpÂłynĂŞÂło na niÂą dziwaczne ÂświatÂło. Nawet o tym nie myÂślÂąc otworzyÂła Di An tajne drzwi do ukrytej czĂŞÂści komnaty. WeszÂła do Âśrodka majÂąc nadziejĂŞ na znalezienie wody. Jak przez mg³ê sÂłyszaÂła krzyk Krago za plecami gdy tylko przeszÂła drzwi.
   W Âśrodku byÂło bardzo jasno, lecz ciepÂło byÂło tu mniej intensywne. Di An potknĂŞÂła siĂŞ i upadÂła na progu i dalej juÂż poruszaÂła siĂŞ tylko na czworakach. MusiaÂła pozostaĂŚ w tej pozycji przez jakiÂś czas bowiem nastĂŞpne co pamiĂŞtaÂła to postaĂŚ Krago podnoszÂąca jÂą na nogi.
- Co tutaj robisz? – krzyczaÂł na niÂą patrzÂąc na nagle poblad³¹ twarz dziewczyny – ZaÂżyÂłaÂś eliksir?!
   Di An maÂło przytomnie potwierdziÂła skinieniem.
- GÂłupia dziewczyna! Czas jeszcze nie jest prawidÂłowy! Kto wie, jak to na ciebie wpÂłynie?
   Blask jakby osÂłabÂł, lecz Di An rozumiaÂła, Âże jest to raczej efekt eliksiru niÂż wnĂŞtrza pomieszczenia. OpieraÂła siĂŞ o wewnĂŞtrznÂą ÂścianĂŞ biblioteki. CzuÂła jak bĂłl Âżo³¹dka dosÂłownie tnie jej caÂłe ciaÂło. OdetchnĂŞÂła z trudem i zgiĂŞÂła siĂŞ wpó³. RĂŞka Krago spoczĂŞÂła na jej barku.
- Wypij to – powiedziaÂł.
   WyprostowaÂła siĂŞ trochĂŞ i spostrzegÂła, trzyma on fiolkĂŞ w wyciÂągniĂŞtej rĂŞce. Nie obchodziÂło jej, co jest w tej fiolce byle jÂą to uratowaÂło. I uratowaÂło. PowstrzymaÂło bĂłl. Detale pomieszczenia nagle byÂły czysto widoczne a dzwonienie w gÂłowie caÂłkiem ustaÂło. Di An spojrzaÂła wokoÂło i spostrzegÂła, Âże pomieszczenie jest caÂłe wypeÂłnione dziwacznymi aparatami. Na Âścianach wymalowano magiczne krĂŞgi; kamiennÂą posadzkĂŞ pokrywaÂły pieczĂŞcie i runy dziwnego przeznaczenia. Dwa rzĂŞdy alembikĂłw, pelikanĂłw i retort destylacyjnych ustawione byÂły pod ÂścianÂą. A na Âśrodku byÂła ogromna kadÂź wykonana z grubego szkÂła wzmocnionego dodatkowo metalowymi taÂśmami. Teraz, gdy tortury ciaÂła zelÂżaÂły, pojĂŞÂła dziwnoœÌ caÂłego pomieszczenia. Nie miaÂła pojĂŞcia, do czego mogÂłoby ono sÂłuÂżyĂŚ.
- Co? Co to jest? – wychrypiaÂła.
- RĂłwnie dobrze moÂżesz to wiedzieĂŚ – powiedziaÂł Krago opuszczajÂąc ramiona.
   Z westchnieniem poirytowania Krago uj¹³ dÂłoĂą dziewczyny.
- PodejdÂź i ujrzyj koronne osiÂągniĂŞcie mej pracy.
   OÂśmiostopowej Âśrednicy kadÂź byÂła po brzegi wypeÂłniona rtĂŞciÂą. Na wpó³ zanurzone pÂływaÂło srebrnej kÂąpieli jeszcze nie uformowane coÂś. Przynajmniej szczegó³y jeszcze nie byÂły uformowana; generalny ksztaÂłt byÂł jasno widoczny. Dwoje ramion, dwie nogi, gÂłowa … to coÂś byÂło czerwone i poÂłyskujÂące, zupeÂłnie jak ÂświeÂże, surowe miĂŞso. Twarz nie posiadajÂąca charakteru byÂła juÂż przedzielona ustami. IgÂłoksztaÂłtne zĂŞby wystawaÂły z bezkrwistych dziÂąseÂł tego czegoÂś.
- Co to jest? – pytaÂła Di An bojÂąc siĂŞ podejœÌ choĂŚby o krok bliÂżej.
- MĂłj akt stworzenia – powiedziaÂł Krago – Nazywam jÂą Lyrexis.
- JÂą?
- Tak, to pÂłeĂŚ ÂżeĂąska, nie pomyl siĂŞ. BĂŞdzie wartoÂściowÂą samicÂą dla Thourissa.
   Samica Thourissa! Di An podeszÂła jeszcze jeden krok bliÂżej do kadzi. Zarys Âłusek byÂł widoczny na przezroczystej skĂłrze. Twarz stwora byÂła pÂłaska i bardziej proporcjonalna niÂż mĂŞskiego jaszczura, lecz bynajmniej nie ludzka. KoÂści policzkowe wysokie i szeroko rozmieszczone, czaszka masywna lecz dobrze uksztaÂłtowana.
   ÂŻebra wyglÂądaÂły jak ciemne smugi pod skĂłrÂą. Jeszcze g³êbiej poruszaÂła siĂŞ jakby podwĂłjna piêœÌ, serce stwora, posyÂłajÂąc strumieĂą krwi w wÂąskie i dobrze widoczne naczynia. Gdy cieĂą Di An spocz¹³ na twarzy Lyrexis, stwĂłr wyraÂźnie skrĂŞciÂł tu³ów i zwrĂłciÂł na niÂą  niewidzÂące spojrzenie. Di An zachÂłysnĂŞÂła siĂŞ i odskoczyÂła w tyÂł.
-To jest Âżywe! Patrzy na mnie! – wyszeptaÂła.
- Oczywiœcie, ¿e jest ¿ywe. Niewiele mia³oby to sensu gdyby nie by³o ¿ywe. I tak naprawdê wcale ciê nie widzi; na razie tylko reaguje na œwiat³o i cieù, ciep³o i ch³ód.
   Di An siĂŞ wycofaÂła.
- To… to straszne – mamrotaÂła.
- Straszne? Straszne?
   Krago odrzuciÂł kaptur z gÂłowy i z pogardÂą popatrzyÂł na elfiÂą dziewczynĂŞ.
- To jest osi¹gniêcie o jakim nie marzy³ ¿aden z alchemików Krynnu, ¿aden siê nawet nie oœmieli³ podj¹Ì próby. A ja odnios³em sukces. Wykreowa³em ¿ycie. To jest tryumf, ma³a, g³upia dziewczynko! Ca³kowity i ogromny tryumf!
- Tylko dlaczego? Dlaczego stwarzaĂŚ coÂś takiego?
   Krago popatrzyÂł na niedokoĂączonego stwora z dumÂą i fascynacjÂą.
- To jest wyzwanie – powiedziaÂł – StworzyĂŚ rasĂŞ istot tak potĂŞÂżnych, Âże nikt im nie dorĂłwna.
   Di An zaczĂŞÂła siĂŞ rozglÂądaĂŚ za drogÂą wyjÂścia.
- A co z twym wÂłasnym ludem? Czy narĂłd jaszczurĂłw nie pĂłjdzie na wojnĂŞ z ludÂźmi?
   Krago popatrzyÂł na ciaÂło w kadzi z podziwem a wtem rozlegÂł siĂŞ potĂŞÂżny gÂłos.
- Krago jest lojalny tylko wobec swej sztuki. CzyÂż nie tak, Krago?
   Thouriss wypeÂłniÂł sobÂą sekretne przejÂście w bibliotece. Di An mogÂła zobaczyĂŚ ciÂągnÂący siÂą za nim  sznur straÂżnikĂłw.
- Ech? O, to ty. Czego chcesz, Thouriss? – mÂłody kapÂłan byÂł wyraÂźnie rozproszony.
- Co to stworzenie tu robi? – spytaÂł Thouriss wskazujÂąc na Di An.
- Och, wezwaÂłem by omĂłwiĂŚ problem jej problem wieku i braku starzenia. Przez gÂłupotĂŞ zaÂżyÂła mojego eliksiru oczyszczajÂącego i zawĂŞdrowaÂła tutaj.
- A wiĂŞc powiedziaÂłeÂś jej o nas? I o Lyrexissssss? – ostatnie sylaby zakoĂączyÂł wyraÂźnym sykiem.
   Thouriss przemaszerowaÂł przez komnatĂŞ i chwyciÂł Di An za ramiĂŞ.
- PuœÌ mnie! Ja nic nie wiem! – zawoÂłaÂła.
   Walka z takim chwytem przypominaÂła mocowanie siĂŞ z imadÂłem.
- Doprawdy nie sÂądzĂŞ, Âżeby cokolwiek zÂłego mogÂło z tego wynikn¹Ì – lekcewa¿¹co stwierdziÂł Krago.
   Thouriss jakby to przez chwilkĂŞ rozwaÂżaÂł po czym wybuchn¹³ Âśmiechem.
- Prawda. MoÂże nawet powinna wiedzieĂŚ. Opowiedz je historiĂŞ, Krago. Powiedz jej o wszystkim.
   Krago nie potrafiÂł odrzuciĂŚ szansy takich przechwaÂłek. WezwaÂł jednego z cichych krasnoludĂłw Âżlebowych.
- PrzynieÂś krzesÂło – powiedziaÂł.
   KrzesÂło przyniesiono i Krago popchn¹³ Di An w jego kierunku.
- Siadaj – powiedziaÂł.
   Sam teÂż usiadÂł wygodnie i zacz¹³ opowieœÌ.
- Smokowcy, wy nazywacie ich jaszczurowymi ludÂźmi, powstaÂły dziĂŞki akcji magicznego zaklĂŞcia rzuconego na jaj smokĂłw powiÂązanych z Dobrem – powiedziaÂł Krago – jako pierwszych uÂżyto jaj smokĂłw spiÂżowych a z tego powstaÂły smokowce Baaz. Potem powstaÂły Kapak, smokowce miedziane, a potem Bozak, ktĂłre widziaÂłaÂś w Xak Tsaroth. One powstaÂły z jaj smokĂłw brÂązowych. KaÂżda rasa ma wÂłasne, specjalne zalety oraz sÂłaboÂści. Ogony i skrzydÂła na ten przykÂład nie sÂą jednakie poÂśrĂłd smokowcĂłw. Na dodatek trudno je czasem wpasowaĂŚ w pancerz, czy teÂż zrobiĂŚ z nich kawaleriĂŞ.
   Di An nie wiedziaÂła nic o wojnach na Krynnie by pozbyĂŚ siĂŞ smokĂłw, nie wiedziaÂła teÂż, Âże smoki staÂły siĂŞ stworzeniami mitycznymi dla mieszkaĂącĂłw powierzchni. Jeszcze mniej wiedziaÂła o smokowcach, lecz staraÂła siĂŞ sÂłuchaĂŚ uwaÂżnie.
- Tylko dlaczego to wszystko robicie? – spytaÂła wyraÂźnie zakÂłopotana nowo nabytÂą wiedzÂą.
   OdpowiedziaÂł Thouriss.
- Taka jest wola Takhisis, KrĂłlowej Mroku. Zamierza zbudowaĂŚ armiĂŞ smokowcĂłw by z nimi podbiĂŚ caÂły Krynn.
- I to zÂło czynicie tak chĂŞtnie? – spytaÂła Krago.
- Nie bÂądÂź impertynencka – ostrzegaÂł Thouriss.
   Di An odsunĂŞÂła siĂŞ od niego.
- Jak juÂż mĂłwiÂłem – ciÂągn¹³ niezraÂżony Krago – ZmieniajÂące siĂŞ rodzaje smokowcĂłw powodowaÂły problem. Drugim problemem byÂł fakt, Âże istnieje tylko okreÂślona liczba smoczych jaj a KrĂłlowa Mroku, w zwiÂązku z budowÂą i utrzymaniem armii, potrzebuje staÂłego dopÂływu wojownikĂłw.
- Zadanie powierzono wÂładcy Xak Tsaroth – wtrÂąciÂł Thouriss – WspaniaÂłej, zwanej Khisanth.
- Czarny smok – wyjaÂśniÂł Krago.
- Czarny smok? Tutaj?
   Di An juÂż siĂŞ podniosÂła, lecz po to tylko by Âłuskowe, mocarne ramiĂŞ Thourissa usadziÂło jÂą na powrĂłt na stoÂłku.
- Nie obawiaj, elfie. WspaniaÂły jest daleko, w tej chwili spotyka krĂłlowÂą.
   PrzemĂłwienie Krago zostaÂło przerwane przez delegacjĂŞ krasnoludĂłw Âżlebowych, ktĂłrzy weszli z prĂłbkami rudy. MÂłody czÂłowiek opuÂściÂł swe miejsce i poszedÂł w stronĂŞ drzwi do tajnego pomieszczenia. DokÂładnie dotykiem palcĂłw poprĂłbowaÂł rudy i stwierdziÂł, Âże nadaje siĂŞ do wytopu. Kiedy wrĂłciÂł miaÂł na twarzy Âślady sadzy a haft szaty byÂł czarny od popioÂłu.
- Gdzie to ja byÂłem? – powiedziaÂł siadajÂąc lekko na krzeÂśle.
- MĂłwiÂłeÂś o potrzebach KrĂłlowej jeÂśli chodzi o wojownikĂłw – entuzjastycznie podpowiedziaÂł Thouriss.
   LubiÂł chyba sÂłuchaĂŚ tej historii, choĂŚ bez wÂątpienia wiele razy juÂż jej wysÂłuchiwaÂł.
- Och, tak. No có¿, Khisanth rozesÂłaÂł swych agentĂłw do wszystkich zakamarkĂłw Ansalonu szukajÂąc remedium na problemy KrĂłlowej. Kilku z nich przybyÂło do Sanction, gdzie wÂłaÂśnie przebywaÂłem w areszcie pod zarzutem rabowania grobĂłw i uprawiania heretyckiej magii. CaÂłkowita pomyÂłka, zapewniam, lecz bardzo dla mnie niewygodna. Wynj¹³em dwĂłch mieszkaĂącĂłw Sanction do wykopania ÂświeÂżo pochowanych ciaÂł bym mĂłgÂł przeprowadziĂŚ kilka testĂłw alchemicznych jakie juÂż przygotowaÂłem. Eliksiry przywrĂłciÂły ciaÂła do ruchu, lecz nie do Âżycia – ciĂŞÂżko westchn¹³ na samo wspomnienie – MoÂże chodziÂło o zbyt wiele sproszkowanej miedzi, lub teÂż…
- Krago – niecierpliwie warkn¹³ Thouriss.
- Co? A, tak. WynajĂŞci ludzie spanikowali, upili siĂŞ i wygadali wszystko ojcom miasta. ZostaÂłem schwytany i skazany na ÂśmierĂŚ. GniÂłem w wiĂŞzieniu aÂż wreszcie agenci Khisantha mnie wydostali i przenieÂśli do Xak Tsaroth. Khisanth zÂłoÂżyÂł mi propozycjĂŞ: nieograniczone Âśrodki na przeprowadzanie takich eksperymentĂłw jaki uznam za potrzebne, tak dÂługo, jak pracujĂŞ nad kreacjÂą rasy super silnych, super inteligentnych smokowcĂłw, ktĂłre bĂŞdÂą w stanie rozmnaÂżaĂŚ siĂŞ tak, jak inne rasy.
- A ty siĂŞ zgodziÂłeÂś – gÂłos Di An byÂł ledwie szeptem.
  Krago zamrugaÂł b³êkitnymi oczami.
- Oczywiœcie. To by³a brzemienna w skutki oferta, która ca³¹ pracê mego ¿ycia uczyni³a wykonaln¹. Zamierza³em wykreowaÌ ¿ycie!
   ZerwaÂł siĂŞ na rĂłwne nogi i pomaszerowaÂł do kadzi z rtĂŞciÂą.
- Widzisz, zrozumiaÂłem, Âże istnieje fundamentalna przyczyna powiÂązania smokĂłw Dobra z metalami.
   Podniecenie wypeÂłniÂło gÂłos Krago, wskazujÂącego na kadÂź.
- Jest otó¿ harmoniczna zale¿noœÌ miêdzy wibracjami eterycznymi wy¿szej p³aszczyzny magii a porz¹dkiem czystych metali.
   Di An byÂła zdezorientowana. Rzuciwszy spojrzenie na Thourissa spostrzegÂła, Âże i on nie nad¹¿a za wyjaÂśnieniem.
- JeÂśli wiĂŞc tak jest – kontynuowaÂł Krago – to jest moÂżliwe tworzenie smokĂłw z kaÂżdego, czystego metalu! Rozumiesz? Poza zÂłotem, srebrem, brÂązem i spiÂżem moÂżna mieĂŚ smoki  oÂłowiane, rtĂŞciowe, z elektrum i ich mieszanek!
    Widoczny Âżar rozpaliÂł powaÂżnego, mÂłodego kapÂłana.
- Wybra³em rtêÌ bowiem jest ³atwa w operacjach. Zawsze jest ciecz¹ a to eliminuje zagro¿enia zwi¹zane ze stapianiem. Khisanth nakaza³a krasnoludom ¿lebowym oraz Bozakom dostarczaÌ wszystkiego, czego potrzebujê. Wkrótce bêdê mia³ rtêÌ, wysublimowane arkana i niebiaùskie po³¹czenie, którego potrzebujê. A wszystkiego, czego potrzebowa³em to jedno, przydatne jajo.
   Krago odwrĂłciÂł siĂŞ od Di An i poÂłoÂżyÂł dÂłonie na krawĂŞdzi kadzi.
- Khisanth byÂła ostroÂżna jeÂśli chodzi o ryzykowanie smoczego jaj w pierwszej prĂłbie, wiĂŞc wybraÂłem jaj lÂądowego wĂŞÂża. RosnÂą szybko i majÂą wiele potomstwa. Kiedy wiĂŞc czarny ksiĂŞÂżyc, Nuitari, znalazÂł siĂŞ ascendencie zanurzyÂłem jajo w kÂąpieli rtĂŞciowej. Odpowiednie proszki dodano i zaczĂŞto inkantacjĂŞ. Po szeÂściu tygodniach urodziÂł siĂŞ Thouriss. ByÂł w peÂłni rozwiniĂŞty fizycznie, lecz umysÂła miaÂł tak pusty jak u noworodka.
   Krago siĂŞ uÂśmiechn¹³.
- Ofidian, tak nazwa³em jego rasê. Edukacja i trening Thourissa jako wojownika rozpocz¹³ siê natychmiast. Teraz zaœ, w wieku czterech miesiêcy, przerasta ka¿dego Bozaka w tym mieœcie.
   Thouriss ostro sykn¹³. ÂŁatwo moÂżna byÂło dostrzec przyjemnoœÌ i satysfakcjĂŞ wypÂływajÂące z takiej pochwaÂły.
- Khisanth byÂła tak zadowolona z Thourissa, Âże uczyniÂła go komendantem wszystkich swych wojownikĂłw i sama odeszÂła z nowinami do KrĂłlowej – powiedziaÂł Krago – ja z kolei pozostaÂłem, by przeprowadziĂŚ drugÂą czêœÌ wielkiego projektu, stworzenie dla Thourissa wartoÂściowej partnerki, ktĂłra stanie siĂŞ matkÂą nowej rasy. Lyrexis, jak jÂą nazwaÂłem, roÂśnie od czterech tygodni. Gdy Khisant powrĂłci to mam nadzieje na zaprezentowanie jej w peÂłni uksztaÂłtowanej samicy ofidiana.
  Di An siedziaÂła z szeroko otwartymi ustami mimo, Âże Krago juÂż skoĂączyÂł. Ten oto czÂłowiek z takÂą swobodÂą opowiadaÂł o koszmarze jaki sprowadza na wÂłasny lud, na wÂłasny Âświat. PrzecieÂż zniszczy Âświat tak, jak Li El nie zniszczyÂła Hest.
- Nic nie moÂże nas powstrzymaĂŚ – dumnie dodaÂł Thoriss – KaÂżdy przemijajÂący dzieĂą zwiĂŞksza mojÂą si³ê i mÂądroœÌ. Gdy moja partnerka bĂŞdzie juÂż gotowa ruszĂŞ z inwazjÂą na poÂłudniowy Ansalon.
   Wsun¹³ zimne, twarde palce w krĂłtkie wÂłosy Di An i podniĂłsÂł jej gÂłowĂŞ.
- Elfy Qualinesti majÂą reputacjĂŞ dzielnych wojownikĂłw. Nie mogĂŞ siĂŞ doczekaĂŚ chwili, gdy rozlejĂŞ ich krew.
- Na razie rozmowĂŞ skoĂączyliÂśmy, dziewczyno – przyjaÂźnie powiedziaÂł Krago – Mam jÂą odesÂłaĂŚ z powrotem, Thouriss?
- Tak – sykn¹³ Thouriss.
    PuÂściÂł Di An i spojrzaÂł na to coÂś, co wci¹¿ pÂływaÂło w rtĂŞci.
- WspaniaÂła bĂŞdzie chciaÂła przesÂłuchaĂŚ jÂą i jej przyjació³ – powiedziaÂł – BĂŞziemy przechodziĂŚ przez ziemie Que-Shu w drodze do Solace. Oszacowanie siÂł barbarzyĂącĂłw moÂże byĂŚ uÂżyteczne.
   DwĂłjka gobliĂąskich straÂżnikĂłw chwyciÂła Di An pod ramiona i uniosÂła w powietrze. ZanieÂśli jÂą tak do celi, ktĂłrÂą dzieliÂła z Riverwindem i Catchflea. Gdy drzwi celi siĂŞ otworzyÂły wysoki wojownik byÂł juÂż na nogach. Di An pognaÂła do niego gdy tylko jej stopy dotknĂŞÂły posadzki. OwinĂŞÂła go szczupÂłymi ramionami a drzwi celi zostaÂły zamkniĂŞte z trzaskiem.
- Wszystko w porzÂądku? – cicho spytaÂł Riverwind.
- WidziaÂł coÂś najstraszniejszego! – powiedziaÂła tulÂąc siĂŞ doĂą rozpaczliwie – WidziaÂłam… widziaÂłam…
   Riverwind posadziÂł Di An i sam usiadÂł obok. TrzymajÂąc jej zimne jak lĂłd dÂłonie spytaÂł cicho.
- Co widziaÂłaÂś, maleĂąka?
- WidziaÂłam… koniec naszego Âświata!