--»

Lilith89 · 2011-11-09 12:54:44

Prolog:
Nigdy nie sÂądziÂłam,Âże stanĂŞ siĂŞ czymÂś gorszym niÂż byÂłam.Nie zastanawiaÂłam siĂŞ nawet kiedy i jak umrĂŞ,a po tym zdarzeniu czy w ogĂłle spotka mnie prawdziwa ÂśmierĂŚ.W jednej chwili moje Âżycie zmieniÂło siĂŞ nie do poznania.Nie urodziÂłam siĂŞ zwykÂłym czÂłowiekiem,ale po ostatnich wydarzeniach staÂłam siĂŞ gorszym dziwadÂłem.Przede wszystkim dostaÂłam nowe umiejĂŞtnoÂści i nieÂśmiertelnoÂśĂŚ.
OtĂłÂż staÂłam na skraju ciemnej drogi,a w okolicy nie byÂło nikogo.Nikt teÂż o zdrowych zmysÂłach nie wybraÂł siĂŞ na taki spacer zupeÂłnie sam:
-gÂłupia-pomyÂślaÂłam.
Nie majÂąc wyboru szykowaÂłam siĂŞ do obrony przed skradajÂącym siĂŞ cicho drapieÂżcÂą.Z daleka byÂło widaĂŚ jego obnaÂżone,biaÂłe kÂły.Nie wiedziaÂłam czy od dÂłuÂższego czasu mnie ÂśledziÂł,czekajÂąc na odpowiedni moment do ataku,ale czuÂłam za sobÂą tÂą dziwnÂą woĂą,z ktĂłrÂą juÂż kiedyÂś siĂŞ spotkaÂłam.
Gdyby w moich genach nie byÂło tego innego niÂż ludzki,nie zostaÂłabym tym czym jestem.Tym bardziej, Âże Âżaden czÂłowiek nie wierzyÂł w ich istnienie.Zapewne dlatego, Âże nikt nie przeÂżyÂł takiego spotkania.Nawet ja sama w to nie wierzyÂłam,aÂż do teraz.SÂądziÂłam,Âże byÂły obecne jedynie w legendach.MyliÂłam siĂŞ.

Ostatnio edytowany przez Lilith89 (2011-11-09 12:55:31)

Lilith89 · 2011-11-09 13:07:30

1.Pochodzenie:
Mam na imiĂŞ Kira WaĂąska.Moja historia zaczyna siĂŞ od tajemniczego wypadku.MiaÂłam wtedy zaledwie 2 lata.JadÂąc z rodzicami w odwiedziny do dziadkĂłw, z naprzeciwka zderzyÂł siĂŞ z nami rozpĂŞdzony samochĂłd.Oboje rodzice i kierowca drugiego samochodu zginĂŞli,a mi cudem udaÂło siĂŞ przeÂżyĂŚ.TrafiÂłam do szpitala na obserwacjĂŞ.LeÂżaÂłam tam przez parĂŞ dni pod czujnym okiem lekarzy,caÂła obolaÂła i posiniaczona.O wypadku zostaÂła powiadomiona moja rodzina i gdy tylko mogÂłam juÂż opuÂściĂŚ szpital, zabrali mnie do siebie.Z przed wypadku wiele nie pamiĂŞtam.Nawet nie wiem kim byli moi rodzice i gdzie mieszkaÂłam.
Niestety dziadkowie nie lubili o tym rozmawiaĂŚ,wiĂŞc po pewnym czasie przestaÂłam pytaĂŚ.Od wypadku mieszkam w maÂłej mieÂścinie Nawa.Jest ona maÂło zaludniona,gÂłĂłwnie dziĂŞki znajdujÂących siĂŞ dookoÂła gĂłrach i otaczajÂących je gĂŞstych lasach pokrywajÂących kilka pobliskich rezerwatĂłw.Do najbliÂższego miasta byÂło stÂąd okoÂło 10 km.Jako maÂłe dziecko zostaÂłam wychowana przez dziadkĂłw.Mieszkali oni w domku, na maÂłej gĂłrze poroÂśniĂŞtej lasem z widokiem na caÂłÂą okolicĂŞ.Gdy skoĂączyÂłam 6 lat zaczĂŞÂłam uczĂŞszczaĂŚ do szkoÂły w najbliÂższym
mieÂście.UczyÂło siĂŞ tam zaledwie kilkoro dzieci w kaÂżdej z klas razem ze mnÂą.
OdkÂąd pamiĂŞtam lubiÂłam tutejsze piĂŞkne krajobrazy.CzĂŞsto przesiadywaÂłam w ogrĂłdku na Âławce i przyglÂądaÂłam siĂŞ z gĂłry panujÂącym tu wszĂŞdzie cudownym widokom.Jednak zawsze dziwiÂło mnie,Âże moja rodzina mieszka tak daleko od innych.Mimo to nie miaÂłam odwagi zapytaĂŚ dlaczego,a dziadkowie sami nic nie mĂłwili na ten temat.Z tego co zauwaÂżyÂłam nie mĂłwili zbyt duÂżo i bardzo mnie to smuciÂło.CzĂŞsto rĂłwnieÂż wychodzili oboje do lasu.
Zazwyczaj wracali z koszykami peÂłnymi grzybĂłw i leczniczych ziĂłÂł,ktĂłre uÂżywaÂła babcia.Zawsze baÂłam siĂŞ zostawaĂŚ sama w domu,ale od pewnego czasu byÂł ze mnÂą mĂłj ukochany pies KieÂł,rasy owczarek podhalaĂąski.DostaÂłam go na 9 urodziny,abym nie czuÂła siĂŞ samotnie jak ich nie ma w pobliÂżu.Do moich 19 urodzin, Âżycie toczyÂło mi siĂŞ jak kaÂżdej normalnej dziewczynie.Nic szczegĂłlnego siĂŞ nie wydarzyÂło.AÂż do teraz.

Lilith89 · 2011-11-09 13:13:24

2.Poranek przed urodzinami:
Tego dnia obudziÂłam siĂŞ szczĂŞÂśliwa.Nie mogÂłam doczekaĂŚ siĂŞ mojego popoÂłudniowego przyjĂŞcia urodzinowego zaraz po szkole organizowanego przez dziadkĂłw.DzieĂą wczeÂśniej pomogÂłam posprzÂątaĂŚ i przystroiĂŚ caÂły dom.SchodzÂąc na dĂłÂł na Âśniadanie usÂłyszaÂłam rozmowĂŞ dziadkĂłw i z szoku usiadÂłam na schodach,nie mogÂąc staĂŚ po tym co usÂłyszaÂłam:
-siadaj do stoÂłu proszĂŞ,Âśniadanie juÂż gotowe-powiedziaÂła babcia
-dziĂŞkujĂŞ,ale nie jestem w stanie jeÂśĂŚ,gdy pomyÂślĂŞ,Âże musimy jej w koĂącu o tym powiedzieĂŚ-powiedziaÂł smutny dziadek
-mi teÂż nie jest Âłatwo,ale nie moÂżemy jÂą dÂłuÂżej trzymaĂŚ w nie ÂświadomoÂści-odpowiedziaÂła babcia
-to bĂŞdzie dla niej duÂży cios,nie wiem jak ona to przyjmie tym bardziej,Âże jest jeszcze mÂłoda
-to nieuniknione bo musi o tym wiedzieĂŚ,ale powiemy jej dopiero wieczorem jak juÂż wszyscy pĂłjdÂą do domu,zgoda?-zapytaÂła babcia
-tak masz racjĂŞ,tak bĂŞdzie najlepiej-uÂśmiechnÂąÂł siĂŞ lekko dziadek
-dobrze,a teraz siadaj i jedz bo Kira powinna zaraz zejÂśĂŚ na dĂłÂł na Âśniadanie
-tak wiem,ale lepiej jÂą zawoÂłaj,Âżeby szybko zjadÂła i nie spĂłÂźniÂła siĂŞ do szkoÂły
-Kira,Âśniadanie gotowe,zejdÂź szybko bo spĂłÂźnisz siĂŞ do szkoÂły
UsÂłyszawszy to szybko otrzeÂźwiaÂłam jakby ktoÂś oblaÂł mnie zimnÂą wodÂą i od razu zbiegÂłam na dĂłÂł.PrzywitaÂłam siĂŞ z dziadkami,a nastĂŞpnie zabraÂłam siĂŞ za jedzenie.Nie odzywaÂłam siĂŞ zbyt duÂżo,przy tym tylko od czasu do czasu odpowiedziaÂłam jeÂśli o coÂś mnie zapytali.Teraz moje myÂśli krÂąÂżyÂły daleko stÂąd zastanawiajÂąc siĂŞ:
-o czym chcÂą mnie jeszcze poinformowaĂŚ?choĂŚ jak juÂż tego byÂło maÂło,Âże nie mam rodzicĂłw-pomyÂślaÂłam zrozpaczona.Co jeszcze los chce mi odebraĂŚ?Jak do tej pory wszystko byÂło dobrze,byÂłam grzeczna i dobrze siĂŞ uczyÂłam.CzyÂżby byÂło ze mnÂą coÂś nie tak?-zastanowiÂłam siĂŞ.Nie, to nie moÂżliwe-pomyÂślaÂłam po chwili.
Podczas mojego rozmyÂślania nie zwrĂłciÂłam uwagi,Âże patrzĂŞ siĂŞ w jeden punkt i dziadkowie widzÂąc to postanowili mnie zapytaĂŚ:
-skarbie czy coÂś siĂŞ staÂło?-powiedziaÂła z troskÂą w gÂłosie babcia
-nie babciu,wszystko w porzÂądku-skÂłamaÂłam i z trudem zmusiÂłam siĂŞ do uÂśmiechu
-to dobrze bo przez chwilĂŞ wyglÂądaÂłaÂś jakbyÂś siĂŞ czymÂś martwiÂła-powiedziaÂł dziadek
-trochĂŞ siĂŞ stresujĂŞ dzisiejszym przyjĂŞciem urodzinowy-odpowiedziaÂłam szczerze prĂłbujÂąc zmieniĂŚ temat
-nie martw siĂŞ skarbie,wszystkiego dopilnujemy,a ty idÂź do szkoÂły i po szkole przyprowadÂź goÂści-odwzajemniÂłam uÂśmiech i wyszÂłam do szkoÂły po zjedzonym Âśniadaniu.
W drodze na autobus jak zawsze musiaÂłam najpierw przejÂśĂŚ przez las trzymajÂąc siĂŞ wyznaczonej ÂścieÂżki,a nastĂŞpnie bĂŞdÂąc juÂż na dole podeszÂłam na pobliski przystanek.Zwyczajnie zawsze panowaÂła cisza i maÂło kiedy przejeÂżdÂżaÂły tĂŞdy samochody.IdÂąc czuÂłam na swojej twarzy lekki i jeszcze chÂłodny,poranny wietrzyk.Mimo tego zza drzew przebijaÂło siĂŞ niemrawo sÂłoĂące,ktĂłre ogrzewaÂło mnie swoimi promieniami.DziĂŞki niemu czuÂło siĂŞ bliskoÂśĂŚ nadchodzÂącej juÂż wiosny,a ja jeszcze dzieĂą swoich urodzin.18 marca 1980 rok.Tej daty nigdy nie zapomnĂŞ.Ten dzieĂą odmieniÂł caÂłe moje Âżycie.

Raistlin · 2011-11-09 19:11:08

Fajnie zbudowaÂłaÂś klimat, ciekawe co chcÂą jej powiedzieĂŚ czekam na nastĂŞpnÂą czĂŞÂśĂŚ.

Xazax · 2011-11-10 08:09:51

Tego jest caÂłaaaa masssaaa
PrzeczytaÂłem juÂż tego bardzo duÂżo

Lilith89 · 2011-11-10 09:47:41

3.SzkoÂła:
WchodzÂąc przez frontowe drzwi do szkoÂły, zobaczyÂłam go.StaÂł razem z grupkÂą innych chÂłopcĂłw ze starszej klasy.ByÂło to po drodze do mojej sali na pierwszÂą lekcjĂŞ.NazywaÂł siĂŞ Eryk.Jest jednym z najprzystojniejszych chÂłopcĂłw w szkole,za ktĂłrym oglÂądaÂła siĂŞ kaÂżda dziewczyna, wÂłÂącznie ze mnÂą.MiaÂł niecaÂłe 180 cm wzrostu,szczupÂłÂą sylwetkĂŞ,jasnÂą cerĂŞ,czarne krĂłtkie wÂłosy i co uwielbiaÂłam w nim najbardziej, piwne oczy.Przez chwilĂŞ przystanĂŞÂłam,Âżeby mu siĂŞ dÂłuÂżej przyjrzeĂŚ udajÂąc,Âże coÂś szukam w torbie:
-to takie dziecinne-pomyÂślaÂłam i gdy mnie zauwaÂżyÂł uÂśmiechnÂąÂł siĂŞ do mnie,a mi zrobiÂło siĂŞ bardziej gÂłupio.
Niestety nie tylko on.Reszta chÂłopcĂłw rĂłwnieÂż spojrzaÂła na mnie mĂłwiÂąc coÂś do siebie.Nie majÂąc wyboru zaÂłoÂżyÂłam torbĂŞ na ramiĂŞ i poÂśpieszyÂłam niezwÂłocznie na zajĂŞcia.Gdy weszÂłam do sali usÂłyszaÂłam nagle krzyki koleÂżanek i kolegĂłw z klasy:
-witaj Kiro-krzyknĂŞli jeden po drugi,aÂż podskoczyÂłam z wraÂżenia
-witajcie,ale mnie wystraszyliÂście-odpowiedziaÂłam przestraszona
NastĂŞpnie podchodzili do mnie po kolei skÂładajÂąc mi Âżyczenia.W caÂłej klasie byÂło ze mnÂą 15 osĂłb,wiĂŞc zdÂąÂżyli wszyscy przed dzwonkiem na lekcjĂŞ.ByÂłam tak miÂło zaskoczona,Âże nie wiedziaÂłam co mam im powiedzieĂŚ,a jedyne co udaÂło mi siĂŞ odpowiedzieĂŚ to dziĂŞkujĂŞ za Âżyczenia.Gdy juÂż ostatnia osoba skÂładaÂła mi Âżyczenia nagle wszedÂł do sali nauczyciel i z grzecznoÂści rĂłwnieÂż zÂłoÂżyÂł mi Âżyczenia,a nastĂŞpnie kazaÂł wszystkim siadaĂŚ na swoje miejsce,Âżeby zaczÂąĂŚ lekcjĂŞ.Podczas niej maÂło co umiaÂłam siĂŞ skupiĂŚ nad tym co mĂłwiÂł,poniewaÂż ciÂągle myÂślaÂłam o tym co staÂło siĂŞ na korytarzu.ObiecaÂłam sobie,Âże juÂż nigdy wiĂŞcej nie pozwolĂŞ sobie na takÂą chwilĂŞ zapomnienia.Lekcja minĂŞÂła szybko.Na dÂźwiĂŞk dzwonka zrobiÂło siĂŞ gÂłoÂśno i wszyscy szybko wychodzili z klasy ÂśpieszÂąc siĂŞ na nastĂŞpne zajĂŞcia.Ja rĂłwnieÂż siĂŞ spakowaÂłam i juÂż wychodziÂłam z sali,gdy nagle usÂłyszaÂłam za sobÂą woÂłajÂący mnie gÂłos najlepszej koleÂżanki,z ktĂłrÂą spĂŞdzaÂłam wiĂŞkszoÂśĂŚ czasu w szkole:
-gdzie siĂŞ tak Âśpieszysz?-powiedziaÂła Kinia.ByÂła to dziewczyna do mnie podobna.CzĂŞsto mĂłwiono nam,Âże wyglÂądamy jak siostry.MiaÂła nie caÂłe 170 cm wzrostu,szczupÂła sylwetkĂŞ,ciemniejszÂą cerĂŞ,czarne wÂłosy i niebieskie oczy,a ja rĂłÂżniÂłam siĂŞ od niej tylko brÂązowymi wÂłosami i zielonymi oczami.
-na lekcjĂŞ,a ty nie?-odpowiedziaÂłam uÂśmiechajÂąc siĂŞ do niej
-ja teÂż, poczekaj na mnie-Kinia odwzajemniÂła uÂśmiech
-co tam u ciebie sÂłychaĂŚ?-zapytaÂłam,Âżeby nawiÂązaĂŚ rozmowĂŞ i staraĂŚ siĂŞ nie myÂśleĂŚ o tym co siĂŞ wczeÂśniej staÂło
-nic ciekawego,ale juÂż nie mogĂŞ siĂŞ doczekaĂŚ twojego przyjĂŞcia urodzinowego-powiedziaÂła to jakby byÂła bardziej podekscytowana niÂż ja sama, co mnie bardzo ucieszyÂło
-ja rĂłwnieÂż-odpowiedziaÂłam szczerze choĂŚ po chwili nie byÂło mi do Âśmiechu jak przypomniaÂłam sobie porannÂą rozmowĂŞ moich dziadkĂłw
-dobrze,Âże dzisiaj juÂż piÂątek,ostatni dzieĂą przed feriami i mamy tylko 5 lekcji
-tak,teÂż siĂŞ cieszĂŞ-powiedziaÂłam rozglÂądajÂąc siĂŞ za Erykiem
-o ktĂłrej mamy dzisiaj do ciebie przyjÂśĂŚ?-zapytaÂła Kinia nie widzÂąc,Âże siĂŞ nadal rozglÂądam
-myÂślaÂłam,Âżeby zabawĂŞ zaczÂąĂŚ jak najwczeÂśniej,a najlepiej nie dÂługo po lekcjach tak o 15?co o tym myÂślisz?-zaproponowaÂłam
-myÂślĂŞ,Âże to dobry pomysÂł i kaÂżdy siĂŞ zgodzi tylko musisz ich wczeÂśniej uprzedziĂŚ,poniewaÂż nie wspominaÂłaÂś o tym nikomu,ok?-oznajmiÂła
-tak,wiem-odpowiedziaÂłam wchodzÂąc juÂż do klasy
SzÂłyÂśmy zajÂąĂŚ swoje miejsce,gdy nagle Kinia nie wytrzymaÂła i oznajmiÂła caÂłej klasie,o ktĂłrej zaczyna siĂŞ przyjĂŞcie.SÂądzÂąc,Âże tak siĂŞ stanie nawet nic siĂŞ nie odezwaÂłam tylko uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ do niej wdziĂŞczna za to,Âże mnie wyrĂŞczyÂła.MinĂŞÂła lekcja,a potem nastĂŞpna.Po niej nadszedÂł czas na codziennÂą wizytĂŞ w stoÂłĂłwce,ktĂłrÂą uwielbiaÂłam.DziĂŞki niej mogÂłam zjeÂśĂŚ coÂś dobrego i znowu zobaczyĂŚ Eryka.Razem z KiniÂą zeszÂłyÂśmy na dĂłÂł do jadalni i od razu zajĂŞÂłyÂśmy miejsce w kolejce,przy ktĂłrej kaÂżdy wybieraÂł na tacĂŞ to co chciaÂł.Ja wziĂŞÂłam sok,ryÂż z polewÂą truskawkowÂą na sÂłodko i na deser jabÂłko,a Kinia wybraÂła tak samo,ale wolaÂła makaron zamiast ryÂżu.Obie zabraÂłyÂśmy peÂłne tace i usiadÂłyÂśmy przy najbliÂższym pustym stoliku.Gdy zaczĂŞÂłyÂśmy jeÂśĂŚ ,nagle siĂŞ pojawiÂł.Przez chwile patrzyÂłam na niego.Jednak przypomniawszy sobie porannÂą gafĂŞ od razu siĂŞ odwrĂłciÂłam i zajĂŞÂłam siĂŞ jedzeniem oraz rozmowÂą z koleÂżankÂą.Jak skoĂączyÂłyÂśmy swĂłj posiÂłek oddaÂłyÂśmy tace i udaÂłyÂśmy siĂŞ na ostatnie dwie lekcje,ktĂłre mimo wszystko minĂŞÂły doÂśĂŚ szybko.
Po zajĂŞciach poÂżegnaÂłam siĂŞ z klasÂą umawiajÂąc siĂŞ przy tym,Âże pojedziemy do mnie autobusem. MiaÂłam rzadko goÂści,wiĂŞc wolaÂłam,ÂżebyÂśmy pojechali wszyscy razem.MajÂąc trochĂŞ wolnego czasu udaÂłam siĂŞ do pobliskiej biblioteki po parĂŞ ksiÂąÂżek na weekend do czytania.BĂŞdÂąc w niej szukaÂłam czegoÂś nowego.Przez przypadek siĂŞgajÂąc po ksiÂąÂżkĂŞ straciÂłam innÂą,ktĂłra uderzyÂła mnie upadajÂąc mi na nogĂŞ.Gdy jÂą podniosÂłam zobaczyÂłam,Âże jest to ksiÂąÂżka pt.,,Stare legendy''. Zaciekawiona jej tytuÂłem otworzyÂłam jÂą,Âżeby zobaczyĂŚ spis treÂści.MiĂŞdzy innymi znajdowaÂły siĂŞ tam wzmianki o dziwnych i tajemniczych stworzeniach,ktĂłre byÂły postaciami z opowiadanych niegdyÂś starych legend.ByÂły tam:gobliny,smoki,krasnoludy,elfy,wampiry,wilkoÂłaki i inne stworzenia.Bardzo mnie to zaciekawiÂło i postanowiÂłam,Âże wezmĂŞ tylko tÂą ksiÂąÂżkĂŞ.WychodzÂąc z biblioteki zauwaÂżyÂłam,Âże dochodzi juÂż godzina,w ktĂłrej umĂłwiÂłam siĂŞ na autobus,wiĂŞc czym prĂŞdzej pospieszyÂłam siĂŞ,Âżeby siĂŞ nie spĂłÂźniĂŚ.

Lilith89 · 2011-11-10 10:02:12

4.PrzyjĂŞcie urodzinowe:
Gdy dojechaliÂśmy na miejsce wiĂŞkszoÂśĂŚ osĂłb byÂła zaskoczona,Âże mieszkam w takim miejscu.Jedynie parĂŞ z nich nie baÂło siĂŞ przejÂśĂŚ przez las i szli razem ze mnÂą z przodu.Ku mojemu zaskoczeniu dziadkowie siedzieli na Âławce w ogrodzie.Pierwszy na powitanie przybiegÂł KieÂł.Na szczĂŞÂście na widok mojego psa nikt nie uciekÂł i kaÂżdy siĂŞ z nim przywitaÂł.Po chwili podeszli do nas dziadkowie, najpierw przywitali siĂŞ ze mnÂą,a potem powiedzieli do reszty:
-witajcie wszyscy-powiedziaÂła babcia serdecznym gÂłosem,a dziadek dodaÂł-wejdÂźcie proszĂŞ do Âśrodka,zapraszamy
-wszystko gotowe?-zapytaÂłam babciĂŞ
-oczywiÂście skarbie,mĂłwiÂłam ci,ÂżebyÂś siĂŞ nie martwiÂła-odpowiedziaÂła
-tak,pamiĂŞtam-uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ i weszÂłam za resztÂą do Âśrodka
W caÂłym domu porozwieszane byÂły kolorowe ozdoby, co dawaÂło cudownym efekt.KaÂżdy z moich goÂści byÂł zachwycony ich rĂłÂżnorodnoÂściÂą.Dziadkowie poprowadzili wszystkich z holu do pokoju goÂścinnego,w ktĂłrym staÂł przyszykowany wielki stĂłÂł.Ja w tym czasie poszÂłam do pokoju przebraĂŚ siĂŞ i zostawiĂŚ swoje rzeczy ze szkoÂły.Po chwili wrĂłciÂłam.Wszyscy czekali na mnie juÂż z przyszykowanym tortem:
-wszystko gotowe,zaczynamy-powiedziaÂła babcia
Na jej sygnaÂł wszyscy zaczĂŞli ÂśpiewaĂŚ mi sto lat.Gdy skoĂączyli babcia odezwaÂła siĂŞ:
-skarbie pomyÂśl Âżyczenie i zdmuchnij Âświeczki
-dobrze,niech siĂŞ zastanowiĂŞ-pomyÂślaÂłam chwilĂŞ
Jednak wiedziaÂłam czego naprawdĂŞ chcĂŞ.ChciaÂłam mieĂŚ normalne Âżycie jak do tej pory i Âżeby dziadkowie nie powiedzieli mi dzisiaj Âżadnej kolejnej zÂłej nowiny.
-juÂż-po czym zdmuchnĂŞÂłam Âświeczki
NastĂŞpnie kaÂżdy dostaÂł kawaÂłek tortu i po jego zjedzeniu odeszliÂśmy od stoÂłu.UsiedliÂśmy obok na duÂżej kanapie i zaraz zostaÂłam obdarowana prezentami.Nie zaglÂądaÂłam do nich,wiĂŞc nie miaÂłam pojĂŞcia co dostaÂłam od kaÂżdego z nich.Nie byÂło to dla mnie waÂżne.WolaÂłam towarzystwo swoich najbliÂższych koleÂżanek i kolegĂłw.PĂłÂźniej zaczĂŞliÂśmy graĂŚ w przyszykowane przeze mnie i resztĂŞ zabawy.ZajĂŞÂło nam to trochĂŞ czasu.KaÂżdy dobrze siĂŞ bawiÂł,a ja przez chwilĂŞ zapomniaÂłam co siĂŞ do tej pory nieprzyjemnego wydarzyÂło.
Po pewnym czasie zrobiÂło siĂŞ bardzo pĂłÂźno,wiĂŞc musieliÂśmy zakoĂączyĂŚ naszÂą beztroskÂą zabawĂŞ i z powrotem wrĂłciĂŚ do rzeczywistoÂści.PoczekaÂłam,aÂż wszystkich odbiorÂą rodzice,poniewaÂż nie chciaÂłam,Âżeby tak pĂłÂźno wracali sami do domu.Gdy juÂż wszyscy pojechali,poszÂłam do siebie do pokoju.Nie mogÂąc trzymaĂŚ siĂŞ dÂłuÂżej w niepewnoÂści zaczĂŞÂłam rozpakowywaĂŚ prezenty.OkazaÂło siĂŞ,Âże wiĂŞkszoÂśĂŚ z nich to sÂłodycze,ksiÂąÂżki i kosmetyki.ByÂłam z nich bardzo zadowolona i nie mogÂłam siĂŞ doczekaĂŚ chwili,w ktĂłrej bĂŞdĂŞ mogÂłam im siĂŞ wszystkim odwdziĂŞczyĂŚ.NastĂŞpnie szybko przygotowaÂłam siĂŞ do snu i miaÂłam kÂłaÂśĂŚ siĂŞ spaĂŚ,gdy nagle babcia zawoÂłaÂła mnie na dĂłÂł.

Lilith89 · 2011-11-13 15:31:18

5.Rozmowa:
SchodzÂąc powoli po schodach z KÂłem, zastanawiaÂłam siĂŞ co majÂą mi do powiedzenia.BaÂłam siĂŞ,Âże to znowu coÂś zÂłego i niestety moje przeczucie siĂŞ speÂłniÂło.Dziadkowie siedzieli juÂż przy stole czekajÂąc na mnie,aÂż zejdĂŞ.UsiadÂłam naprzeciwko nich i zapytaÂłam:
-czy coÂś siĂŞ staÂło?byliÂśmy za gÂłoÂśno?-spytaÂłam udajÂąc,Âże nie wiem o tej rozmowie
-nie,wszystko w porzÂądku,cieszymy siĂŞ,Âże dobrze siĂŞ bawiÂłaÂś-odpowiedziaÂła babcia
-to o co chodzi?
-musimy ci o czymÂś powiedzieĂŚ-odpowiedziaÂł dziadek
-co siĂŞ staÂło?-spytaÂłam zmartwiona
-chodzi o twoje pochodzenie, tylko nie wiemy jak ci to wytÂłumaczyĂŚ-odpowiedziaÂła babcia
-pochodzenie?-odpowiedziaÂłam zszokowana,Âże w koĂącu siĂŞ czegoÂś dowiem i przygotowaÂłam siĂŞ na najgorsze
-tak,czy wiesz coÂś na temat legend,ktĂłre sÂą opowiadane przez ludzi w tych okolicach?-spytaÂł dziadek
-nie-odpowiedziaÂłam po czym przypomniaÂłam sobie tytuÂł ksiÂąÂżki,ktĂłrÂą dzisiaj wypoÂżyczyÂłam w bibliotece,ale nie chciaÂłam na razie o tym mĂłwiĂŚ
-jest ich duÂżo i nie wiem dokÂładnie wszystkiego o kaÂżdej z nich,ale moÂżna powiedzieĂŚ,Âże jesteÂśmy ich czĂŞÂściÂą-odpowiedziaÂł dziadek czekajÂąc na mojÂą reakcjĂŞ
-co?nie rozumiem-odpowiedziaÂłam przeraÂżona chwytajÂąc jednoczeÂśnie mocniej KÂła za sierÂśĂŚ i przytulajÂąc go do siebie
-nie chcemy ciĂŞ okÂłamywaĂŚ,ale jesteÂś czĂŞÂściÂą naszej rodziny i kaÂżdy z nas jest w poÂłowie-przerwaÂła na chwilĂŞ-wilkoÂłakiem-odpowiedziaÂła powoli i spokojnie babcia
-wilkoÂłakiem?-wykrzyczaÂłam ze strachu i wÂściekÂłoÂści stajÂąc na rĂłwne nogi z krzesÂła
-tak,ale proszĂŞ nie krzycz dziecko i usiÂądÂź z powrotem-odpowiedziaÂła spokojnie babcia,a ja posÂłuchaÂłam i zrobiÂłam co kazaÂła przy okazji caÂła siĂŞ trzĂŞsÂąc ze strachu
-normalnie wyglÂądamy jak ludzie,ale w razie potrzeby moÂżemy zamieniĂŚ siĂŞ w wilki-odpowiedziaÂł dziadek-przemiana nastĂŞpuje,gdy dojrzejemy do tego.Dlatego jesteÂś trochĂŞ draÂżliwa i Âłatwo ciĂŞ rozzÂłoÂściĂŚ.Jednak nie moÂżesz sobie na to pozwoliĂŚ,poniewaÂż pokaÂżesz czym naprawdĂŞ jesteÂś,a to chcemy utrzymaĂŚ w tajemnicy jak robili to wczeÂśniej nasi przodkowie,rozumiesz?
-czym jestem?-powtĂłrzyÂłam jeszcze raz sÂłuchajÂąc tego co ma mi do powiedzenia dziadek-skÂąd wiecie,Âże ja teÂż nim jestem?
-kaÂżdy z nas ma ten gen i na pewno nim zostaniesz-odpowiedziaÂła babcia-podejrzewamy,Âże jutro podczas twojej pierwszej peÂłni zostaniesz przemieniona
-co?jak to moÂżliwe?czemu wczeÂśniej mi o tym nie powiedzieliÂście?-nadal podenerwowana krzyczaÂłam nie mogÂąc opanowaĂŚ swojego gniewu
-musisz ÂżyĂŚ z tym jak my-odpowiedziaÂła babcia
-nie mogliÂśmy tobie wczeÂśniej o tym powiedzieĂŚ,poniewaÂż chcieliÂśmy,ÂżebyÂś miaÂła przez jakiÂś czas normalne Âżycie-odpowiedziaÂł dziadek
-normalne Âżycie?ono nigdy nie byÂło normalne skoro jestem dziwadÂłem-odpowiedziaÂłam,poniewaÂż te drugie sÂłowo nie chciaÂło mi przejÂśĂŚ przez gardÂło
-nie jesteÂś dziwadÂłem,proszĂŞ trzymaj to w tajemnicy,a teraz pĂłki bĂŞdziesz miaÂła ferie musisz siĂŞ duÂżo nauczyĂŚ,wiĂŞc dobrze bĂŞdzie jak nie bĂŞdziesz na razie utrzymywaĂŚ jakikolwiek kontaktĂłw ze znajomymi,dobrze?-oznajmiÂła grzecznie babcia
-yyyyyyy...-nie byÂłam w stanie nic wiĂŞcej powiedzieĂŚ
-dobrze,w takim razie idÂź lepiej do swojego pokoju,przeÂśpij siĂŞ z tym i jutro jeszcze na ten temat porozmawiamy-oznajmiÂła babcia
WidzÂąc,Âże siedzĂŞ bez ruchu podeszÂła do mnie i odprowadziÂła mnie do pokoju.PoÂłoÂżyÂła mnie do ÂłĂłÂżka.KieÂł czujÂąc,Âże jestem coÂś nie tak podszedÂł najbliÂżej mnie,przytuliÂł siĂŞ do mnie i polizaÂł po rĂŞce przy tym mruczÂąc coÂś w swoim jĂŞzyku.Babcia widzÂąc w jakim jestem stanie usiadÂła koÂło mnie i poczekaÂła,aÂż zasnĂŞ.Przy okazji nadal tÂłumaczyÂła mi,Âże to nie jest takie straszne i da siĂŞ z tym ÂżyĂŚ.Nie sÂądziÂła,Âże tak Âźle to przyjmĂŞ i miaÂła nadzieje,Âże szybko siĂŞ z tym pogodzĂŞ,akceptujÂąc to oraz dotrzymujÂąc tajemnicy.

Lilith89 · 2011-11-14 10:31:33

6.PoczÂątek ferii
Nazajutrz wstaÂłam wczeÂśniej niÂż zwykle.GÂłĂłwnie dziĂŞki przebijajÂących siĂŞ do mojego pokoju promieniom sÂłoĂąca,ktĂłre nie daÂły mi spaĂŚ.ByÂło mi tak gorÂąco,Âże czuÂłam siĂŞ jakbym miaÂła gorÂączkĂŞ,a na dodatek caÂła siĂŞ spociÂłam.WstajÂąc usiadÂłam na ÂłĂłÂżku i zobaczyÂłam,Âże KieÂł nadal leÂży koÂło mnie i powiedziaÂłam do niego:
-czeÂśĂŚ KieÂł,dziĂŞkujĂŞ,Âże ze mnÂą byÂłeÂś-uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ do niego i czule pogÂłaskaÂłam go po gÂłowie
Od razu wstaÂł i wskoczyÂł mi na ÂłĂłÂżko kÂładÂąc siĂŞ obok mnie,a swojÂą gÂłowĂŞ na moich kolanach gotowy do dalszych pieszczot.ZaÂśmiaÂłam siĂŞ i nadal go gÂłaskaÂłam.Mimo to myÂślaÂłam o wczorajszej rozmowie.ZastanawiaÂłam siĂŞ, czy to prawda, czy moÂże tylko zÂły sen.Nie chciaÂłam siĂŞ przekonaĂŚ.BaÂłam siĂŞ prawdy.ChcÂąc na chwilĂŞ przestaĂŚ o tym myÂśleĂŚ poszÂłam do Âłazienki siĂŞ umyĂŚ i przebraĂŚ.NastĂŞpnie wyciÂągnĂŞÂłam wypoÂżyczonÂą ksiÂąÂżkĂŞ z biblioteki i otworzyÂłam jÂą na stronie na temat stworzeĂą zaczynajÂących siĂŞ na literĂŞ w.ZaczĂŞÂłam czytaĂŚ,ale byÂło tam parĂŞ rĂłÂżnych opowiadaĂą na ich temat,a wiĂŞkszoÂśĂŚ z nich siĂŞ nie pokrywaÂła.W kaÂżdej z odmiennych ras ludzi zostaÂło napisane co innego o tych stworzeniach.Jednak znalazÂłam dwie rzeczy,ktĂłre siĂŞ zgadzaÂły.Pierwsza to,Âże ludzie do pewnego wieku byli zwykÂłymi ludÂźmi,a dopiero gdy dojrzali zostali przemienieni podczas pierwszej peÂłni ksiĂŞÂżyca w potwory.Druga,Âże wszystkie miaÂły wspĂłlnego wroga,a byÂł nim wampir.Na samÂą myÂśl o nich,aÂż przebiegÂły mnie dreszcze po caÂłym ciele:
-to nie moÂżliwe-pomyÂślaÂłam-skoro one istniejÂą to czy inne stworzenia opisane w tej ksiÂąÂżce teÂż?-zadawszy to pytanie nie byÂłam w stanie sama sobie na nie odpowiedzieĂŚ
PrzypomniaÂłam sobie parĂŞ filmĂłw,ktĂłre niegdyÂś oglÂądaÂłam na ten temat,ale wiĂŞkszoÂśĂŚ z nich jak i w tej ksiÂąÂżce siĂŞ nie zgadzaÂły.ZastanawiaÂłam siĂŞ co teÂż moÂże byĂŚ prawdÂą,a ktĂłre wymyÂślone. BĂŞdÂące tylko fikcjÂą literackÂą dodanÂą przez autora dla podniesienia wraÂżeĂą przez czytelnikĂłw.Po wszystkich wnioskach do jakich doszÂłam odechciaÂło mi siĂŞ myÂślenia na ten temat i postanowiÂłam,Âże zejdĂŞ na dĂłÂł na Âśniadanie.Na dole czekali juÂż na mnie dziadkowie.Babcia jak zawsze szykowaÂła Âśniadanie,a dziadek siedziaÂł przy stole trzymajÂąc jednÂą rĂŞkÂą gazetĂŞ,a w drugiej kubek kawy.PrzywitaÂłam siĂŞ z nimi grzecznie i przeprosiÂłam za wczorajsze zachowanie podczas naszej rozmowy.NastĂŞpnie zaczĂŞÂłam jeÂśĂŚ posiÂłek podany przez babciĂŞ,a ona odpowiedziaÂła:
-nie musisz nas za nic przepraszaĂŚ skarbie,rozumiemy twojÂą reakcjĂŞ-odpowiedziaÂła babcia,a po chwili dodaÂła-my teÂż,gdy siĂŞ dowiedzieliÂśmy z dziadkiem bĂŞdÂąc w twoim wieku kim jesteÂśmy,nie byliÂśmy z tego zadowoleni i potrzebowaliÂśmy czasu na pogodzenie siĂŞ z tym,prawda?-po czym popatrzyÂła na dziadka,Âżeby pomĂłgÂł jej to wytÂłumaczyĂŚ
-tak,masz racjĂŞ-odpowiedziaÂł dziadek-musisz jednak przejÂśĂŚ maÂłe szkolenie,a my ci w tym pomoÂżemy na poczÂątek,poniewaÂż pĂłÂźniej bĂŞdziesz musiaÂła radziĂŚ sobie z tym sama
-szkolenie?-odpowiedziaÂłam zaskoczona-a jednak staÂło siĂŞ,nie jestem juÂż czÂłowiekiem,staÂłam siĂŞ maszynÂą do zabijania-po czym posmutniaÂłam,a z drugiej strony mnie to rozdraÂżniÂło, o czym juÂż wczeÂśniej wspominali dziadkowie
-tak,moÂżna tak to nazwaĂŚ-odpowiedziaÂła babcia-chodzi nam o pierwszÂą przemianĂŞ,ktĂłra czĂŞsto bywa doÂśĂŚ bolesna,wiĂŞc wolimy przy tym byĂŚ
-bolesna?-aÂż wzdrygnĂŞÂłam siĂŞ na samÂą myÂśl,Âże ma mnie to jeszcze boleĂŚ-tak jest za kaÂżdym razem?-zapytaÂłam,Âżeby wiedzieĂŚ na co mam siĂŞ przygotowaĂŚ
-na szczĂŞÂście nie,tylko ta pierwsza-odpowiedziaÂł dziadek
-tak wiĂŞc co bĂŞdziemy robiĂŚ wieczorem?-spytaÂłam zestresowana
-pĂłjdziemy do lasu,Âżeby nie nabrudziĂŚ w domu-odezwaÂła siĂŞ babcia
-do lasu?dlaczego?
-poniewaÂż zrzucisz swojÂą skĂłrĂŞ,a jak juÂż siĂŞ przemienisz bĂŞdziemy musieli ciĂŞ pilnowaĂŚ,ÂżebyÂś nie zaatakowaÂła Âżadnego czÂłowieka tylko poÂżywiÂła siĂŞ zwierzĂŞciem-odpowiedziaÂł dziadek
-to jest gorsze niÂż myÂślaÂłam,czy za kaÂżdym razem,gdy siĂŞ przemieniĂŞ muszĂŞ siĂŞ tak pilnowaĂŚ,aby nikogo nie skrzywdziĂŚ?-spytaÂłam przeraÂżona,a na samÂą myÂśl o zrzucaniu skĂłry zrobiÂło mi siĂŞ nie dobrze
-nie,gÂłĂłwnie chodzi o pierwszy raz,poniewaÂż wybierasz swoje ÂźrĂłdÂło poÂżywienia-odpowiedziaÂła babcia
-a czy ja bĂŞdĂŞ zdolna sama zapolowaĂŚ?-spytaÂłam juÂż lekko zaciekawiona
-tak,robimy to instynktownie-odpowiedziaÂła babcia i po chwili dodaÂła-jednak na poczÂątku chcemy,ÂżebyÂś bez nas nie przemieniaÂła siĂŞ i nie wybieraÂła siĂŞ sama do lasu polowaĂŚ dobrze?
-dlaczego?czy coÂś mi grozi?-zapytaÂłam zaciekawiona czy wspomni coÂś na temat wampirĂłw
-z tego co wiemy tobie nie,ale na poczÂątku mÂłode wilkoÂłaki tak jak maÂłe szczeniaki mogÂą zmieniĂŚ zdanie co do ÂźrĂłdÂła poÂżywienia,wiĂŞc lepiej,ÂżebyÂśmy cie pilnowali.Dlatego teÂż nie chcemy,abyÂś narobiÂła Âżadnych problemĂłw z tym zwiÂązanych,poniewaÂż moÂżemy przez to wszystko sami mieĂŚ problemy.WaÂżne jest,Âżeby utrzymaĂŚ to w tajemnicy rozumiesz?-powiedziaÂł dziadek
-tak,staram siĂŞ-odpowiedziaÂłam i oddaÂłam pusty talerz babci do umycia
Po rozmowie udaÂłam siĂŞ z powrotem do swojego pokoju.MusiaÂłam to wszystko przemyÂśleĂŚ i zaczÂąĂŚ przyzwyczajaĂŚ siĂŞ z myÂślÂą do tego co mnie czeka.ChociaÂż tego wcale nie chciaÂłam nie miaÂłam wyboru.Na poczÂątek wziĂŞÂłam do rĂŞki ksiÂąÂżkĂŞ z legendami i wyszÂłam na ogrĂłdek z KÂłem.UsiadÂłam na Âławce czytajÂąc dalsze legendy,a KieÂł biegaÂł sobie po ogrĂłdku.DochodziÂło juÂż poÂłudnie dlatego w sÂłoĂącu byÂło coraz cieplej i przyjemniej siedziaÂło siĂŞ na zewnÂątrz.Po jakimÂś czasie wyszÂła babcia,sprawdziĂŚ co siĂŞ ze mnÂą dzieje i zobaczyÂła,Âże czytam ksiÂąÂżkĂŞ,wiĂŞc mnie zapytaÂła:
-skarbie co czytasz?

Lilith89 · 2011-11-14 10:47:18

-to ksiÂąÂżka pt.,,Stare legendy'',znalazÂłam jÂą przez przypadek po zajĂŞcia w piÂątek w bibliotece
-zapewne czytaÂłaÂś co piszÂą na nasz temat ,prawda?
-tak babciu,ale wiĂŞkszoÂśĂŚ z nich nie wiem czy jest prawdÂą?
-pewnie duÂżo nie jest prawda,ale inaczej nie byÂłyby to legendy-uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ
-masz racjĂŞ,ale piszÂą teÂż o innych stworzeniach,czy one teÂż istniejÂą?
-nie wiem skarbie,duÂżo z nich nie spotkaÂłam,wiĂŞc nie wiem czy sÂą prawdziwe czy tylko wymyÂślone
-a wampiry?-spytaÂłam zastanawiajÂąc siĂŞ co mi odpowie
-istniejÂą,ale maÂło ich spotkaÂłam w swoim Âżyciu i mam nadziejĂŞ,Âże ty nie bĂŞdziesz miaÂła tej nieprzyjemnoÂści-odpowiedziaÂła spokojnie
-czy one zamieszkujÂą nasze tereny?
-nigdy jeszcze tutaj Âżadnego nie spotkaÂłam,ale to nie znaczy,Âże ich tu nie ma-po chwili dodaÂła-nie martw siĂŞ,nic ci nie grozi
-skÂąd ta pewnoÂśĂŚ?-zapytaÂłam
-my potrafimy wyczuĂŚ zbliÂżajÂące siĂŞ niebezpieczeĂąstwo i w razie potrzeby moÂżemy siĂŞ ze sobÂą porozumieĂŚ w myÂślach
-w myÂślach?-to mnie naprawdĂŞ zaskoczyÂło i odpowiedziaÂłam-to musi byĂŚ przydatna umiejĂŞtnoÂśĂŚ
-tak zwÂłaszcza przy polowaniu,a czy ten entuzjazm w gÂłosie Âświadczy o tym,Âże jednak chcesz nim byĂŚ?
-nie wiem babciu,ale ciekawi mnie to
-to przyjdzie z czasem,zobaczysz-uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ i dodaÂła-wybacz,muszĂŞ iÂśĂŚ zrobiĂŚ obiad,a ty sobie siedÂź spokojnie i nie martw siĂŞ niczym co dzisiaj siĂŞ stanie,dobrze?
-postaram siĂŞ-po czym weszÂła do domu
Po naszej rozmowie poczuÂłam siĂŞ trochĂŞ lepiej.Jednak nadal siedziaÂłam na Âławce czytajÂąc ksiÂąÂżkĂŞ.Za to KieÂł ciÂągle krĂŞciÂł siĂŞ po ogrĂłdku szukajÂąc czegoÂś.Gdy mu siĂŞ chwilĂŞ przyglÂądnĂŞÂłam wyglÂądaÂło to Âśmiesznie.Po jakimÂś czasie z domu wyszedÂł dziadek.MijajÂąc mnie uÂśmiechnÂąÂł siĂŞ do mnie i udaÂł siĂŞ do garaÂżu,w ktĂłrym czĂŞsto przesiadywaÂł naprawiajÂąc rĂłÂżne rzeczy lub rÂąbiÂąc drzewo do kominka.SkoĂączywszy czytaĂŚ na temat legend udaÂłam siĂŞ z powrotem do pokoju,a pĂłÂźniej zeszÂłam do kuchni pomĂłc babci przy obiedzie.Gdy juÂż zjedliÂśmy resztĂŞ popoÂłudnia nie mogÂłam wytrzymaĂŚ w domu,wiĂŞc udaÂłam siĂŞ na maÂły spacer z KÂłem.OczywiÂście obiecaÂłam daleko siĂŞ nie oddalaĂŚ i wrĂłciĂŚ przed zmierzchem.Na spacerze nic zÂłego siĂŞ nie staÂło.Za to bardziej zwracaÂłam swojÂą uwagĂŞ do rozpoznawania roÂślin,ktĂłre znajdowaÂły siĂŞ w lesie.CzuÂłam,Âże wkrĂłtce bĂŞdĂŞ potrzebowaÂła umiejĂŞtnoÂści,ktĂłrych nie dostanĂŞ razem z przemianÂą.PamiĂŞtam jak dziadkowie mĂłwili,Âże przyda mi siĂŞ maÂły trening,ale niestety nie powiedzieli co mieli na myÂśli.Po dÂłuÂższym czasie zauwaÂżyÂłam,Âże sÂłoĂące zaczyna powoli zachodziĂŚ,wiĂŞc postanowiÂłam udaĂŚ siĂŞ z powrotem do domu jak obiecaÂłam dziadkom.Po drodze natknĂŞÂłam siĂŞ na maÂłe stado saren,ktĂłre na widok mnie i KÂła szybko uciekÂły,wiĂŞc nie zdÂąÂżyÂłam im siĂŞ przyjrzeĂŚ.Od razu przypomniaÂłam sobie o wyborze poÂżywienia i postanowiÂłam,Âże to nimi bĂŞdĂŞ siĂŞ staraĂŚ ÂżywiĂŚ.Tylko zastanawiaÂłam siĂŞ czy wÂłaÂściwie bĂŞdĂŞ mogÂła siĂŞ na tyle kontrolowaĂŚ przynajmniej z poczÂątku,Âżeby to wÂłaÂśnie na nie zapolowaĂŚ.
Gdy wrĂłciÂłam do domu byÂła juÂż naszykowana dla mnie kolacja.Dlatego szybko zjadÂłam i poszÂłam oglÂądaĂŚ z dziadkiem telewizje.Po drodze zauwaÂżyÂłam,Âże dziadkowie poÂściÂągali wszystkie dekoracje z moich urodzin.SiedzÂąc na kanapie zaczĂŞÂła mnie swĂŞdzieĂŚ skĂłra jakbym dostaÂła jakiegoÂś uczulenia.ZaczĂŞÂłam siĂŞ drapaĂŚ,a dziadek uÂświadomiÂł mnie dlaczego:
-to poczÂątek twojej przemiany i niestety bĂŞdzie swĂŞdzieĂŚ coraz bardziej
Niestety nie pocieszyÂł mnie tym,a raczej rozzÂłoÂściÂł i o maÂło nie powiedziaÂłam mu jak bardzo jestem na niego za to zÂła.Teraz wiedziaÂłam,Âże muszĂŞ siĂŞ kontrolowaĂŚ.Babcia widzÂąc to daÂła mi maÂśĂŚ na podraÂżnienia skĂłry,ktĂłra miaÂła je trochĂŞ zaÂłagodziĂŚ.Gdyby nie to chyba bym zdrapaÂła sobie skĂłrĂŞ co i tak miaÂło nastÂąpiĂŚ niebawem.Powoli zbliÂżaÂła siĂŞ pĂłÂłnoc dlatego dziadkowie postanowili,Âże powinniÂśmy zaczÂąĂŚ zbieraĂŚ siĂŞ powoli do lasu.WychodzÂąc nie zabraliÂśmy ze sobÂą niczego potrzebnego,a KieÂł zostaÂł sam w domu.

Lilith89 · 2011-11-15 13:28:23

7.PeÂłnia:
Ku mojemu zdziwieniu w nocy widziaÂłam i sÂłyszaÂłam coraz lepiej.DomyÂślaÂłam siĂŞ,Âże to skutek mojej przemiany.Mimo czujÂącej do siebie odrazy cieszyÂłam siĂŞ,Âże dostaÂłam parĂŞ przydatnych umiejĂŞtnoÂści.PrzeszliÂśmy dobry kawaÂłek od naszego domu.Nagle zatrzymaliÂśmy siĂŞ na maÂłej polanie otoczonej lasem i babcia powiedziaÂła:
-to dobre miejsce-popatrzyÂłam na dziadka,a on przytaknÂąÂł
-Âładnie tu-skomentowaÂłam
-tak,ale teraz posÂłuchaj co mam ci do powiedzenia-powiedziaÂła babcia-wszystko co teraz siĂŞ stanie za Âżadnym pozorem nie moÂżesz siĂŞ baĂŚ i nie uciekaj nigdzie
-dobrze
-dopiero na mĂłj znak wyruszymy-odpowiedziaÂł dziadek
-dobrze-domyÂśliÂłam siĂŞ,Âże to on jest naszym samcem Alfa i to jego mam siĂŞ sÂłuchaĂŚ
-zaraz wyjdzie ksiĂŞÂżyc i zacznie siĂŞ twoja przemiana,gdy dobiegnie koĂąca my teÂż siĂŞ przemienimy i razem wyruszymy na polowanie-powiedziaÂł dziadek
StaliÂśmy tak wpatrzeni w niebo.ByÂło czĂŞÂściowo pokryte cienkimi chmurami przez co chwilĂŞ byÂło widaĂŚ juÂż zbliÂżajÂący siĂŞ ksiĂŞÂżyc.CzuÂłam coraz wiĂŞksze swĂŞdzenie mimo maÂści i robiÂło siĂŞ nie do zniesienia.Po paru minutach pojawiÂł siĂŞ.Gdy zobaczyÂłam od razu poczuÂłam jak pali mnie skĂłra i bolÂą wszystkie koÂści ,jakby mnie zarazem rozciÂągano i palono na stosie.Nie mogÂąc wytrzymaĂŚ bĂłlu upadÂłam na ziemie tarzajÂąc siĂŞ w trawie i krzyczÂąc z bĂłlu.Dziadkowie wiedzieli,Âże nie mogÂą mi pomĂłc i muszĂŞ przez to wszystko przejÂśĂŚ sama jak oni niegdyÂś.Od teraz nie wiedziaÂłam co robiĂŞ.WÂłaÂściwie to instynkt robiÂł wszystko za mnie.PoczuÂłam nagle jak caÂłe moje ubranie znika i powoli zaczyna odpadaĂŚ mi skĂłra.ByÂło to straszne uczucie oraz obrzydzajÂący widok jak w strasznych horrorach.MiaÂłam tylko nadzieje,Âże wiĂŞcej siĂŞ on nie powtĂłrzy.Na miejsce skĂłry zaczĂŞÂła wyrastaĂŚ mi biaÂło-brÂązowa sierÂśĂŚ,a moje
paznokcie zamieniaÂły siĂŞ w pazury.WijÂąc siĂŞ nadal na ziemi zaczynaÂłam powoli przypominaĂŚ wilka.Moja gÂłowa zmieniÂła ksztaÂłt i poczuÂłam jak siĂŞ wydÂłuÂża.NastĂŞpnie moje uszy zaczĂŞÂły rosnÂąĂŚ spiczasto do gĂłry.W tym samym czasie zwiĂŞkszyÂłam swojÂą masĂŞ,a stopy i dÂłonie skrĂłciÂły siĂŞ tworzÂąc Âłapy.Ostatecznie najgorsze byÂło jak z tyÂłu wyrasta mi ogon.Najbardziej bolaÂł i najdÂłuÂżej to trwaÂło.Gdy juÂż powoli zaczÂąÂł ustĂŞpowaĂŚ bĂłl poczuÂłam,Âże jestem gÂłodna.
Nagle stanĂŞÂła na czterech Âłapach i zobaczyÂłam przed sobÂą dwa wiĂŞksze ode mnie wilki.Oba byÂły siwe.ZaÂś daÂło siĂŞ odrĂłÂżniĂŚ,ktĂłrym jest babcia,a ktĂłry to dziadek.Babcia byÂła mniejsza i byÂła jasno siwa o niebieskich oczach,a dziadek miaÂł ciemniejszÂą siwÂą sierÂśĂŚ o brÂązowych oczach.CieszyÂłam siĂŞ,Âże bĂłl powoli ustĂŞpowaÂł z mojego ciaÂła z wyjÂątkiem brzucha.ByÂłam przeraÂżona tym co siĂŞ staÂło,ale czuÂłam,Âże przemawiaÂłam teraz przeze mnie gÂłĂłd,ktĂłry pozwoliÂł przeniknÂąĂŚ mnie bardziej niÂż strach.Po chwili odezwaÂł siĂŞ dziadek:
-witaj mam nadziejĂŞ,Âże siĂŞ nas nie boisz?-a ja odruchowo zawarczaÂłam,aÂż samej mnie to zdziwiÂło i po chwili powiedziaÂłam:
-nie,ale jestem strasznie gÂłodna i czujĂŞ rĂłÂżnego rodzaju zapachy,ktĂłre chĂŞtnie bym zbadaÂła
-nie,to na razie niemoÂżliwe,podÂąÂżysz teraz za nami-powiedziaÂł stanowczo dziadek
-dobrze-odpowiedziaÂłam z niechĂŞciÂą czujÂąc,Âże nie mogĂŞ mu siĂŞ sprzeciwiĂŚ
-skarbie mam nadziejĂŞ,Âże nie bolaÂło ciĂŞ tak bardzo jak byÂło to widaĂŚ
-bolaÂło,ale chce o tym zapomnieĂŚ jak najszybciej-odpowiedziaÂłam zÂła nadal przypominajÂąc sobie ten bĂłl
-przykro mi,a teraz za mnÂą-odezwaÂł siĂŞ dziadek i puÂściÂł siĂŞ biegiem w las
NastĂŞpna musiaÂłam biec ja,poniewaÂż babcia biegÂła za mnÂą,Âżeby mieĂŚ mnie na oku.Gdy zaczĂŞÂłam biec ,bĂłl nagle minÂąÂł i poczuÂłam siĂŞ Âświetnie,Âże tak szybko mogĂŞ biec.Po drodze czuÂłam rĂłÂżnego rodzaju zapachy,ktĂłre strasznie mnie ciekawiÂły i postanowiÂłam,Âże jak bĂŞdĂŞ mogÂła biegaĂŚ juÂż sama, to je zbadam.Po chwili dziadek zaczÂąÂł zwalniaĂŚ i zobaczyÂłam oraz poczuÂłam przed sobÂą stado jeleniowatych.To nie byÂło to stado,ktĂłre widziaÂłam na spacerze,ale byÂłam ciekawa wszystkiego co bĂŞdzie siĂŞ teraz dziaÂło,wiĂŞc pozwoliÂłam siĂŞ kierowaĂŚ instynktowi i robiÂłam to co dziadkowie.
Stado staÂło spokojnie.KaÂżdy jeleĂą i sarna,jedno koÂło drugiego.DomyÂślaÂłam siĂŞ,Âże jeszcze nie wiedzÂą o naszej obecnoÂści.Po chwili zobaczyÂłam,Âże dziadkowie zaczynajÂą siĂŞ skradaĂŚ,a ja robiÂłam wszystko co oni, za nimi.Gdy zbliÂżyliÂśmy siĂŞ doÂśĂŚ blisko rzuciliÂśmy siĂŞ biegiem za jednym z najwiĂŞkszych samcĂłw.Szybko przewrĂłciliÂśmy go na ziemiĂŞ,a dziadek go zabij rzucajÂąc mu siĂŞ na gardÂło.NastĂŞpnie powiedziaÂł mi,Âże mam patrzeĂŚ na wszystko co robiÂą i uczyĂŚ siĂŞ od nich jak naleÂży postĂŞpowaĂŚ.PĂłÂźniej wszyscy zaczĂŞliÂśmy siĂŞ posilaĂŚ.MiĂŞso bardzo mi smakowaÂło tym bardziej,Âże czuÂłam ogromny gÂłĂłd.Po najedzeniu siĂŞ wszystkich, z jelenia zostaÂły tylko koÂści.Dziadek wydaÂł rozkaz,abyÂśmy wrĂłcili do domu,wiĂŞc pobiegliÂśmy za nim.BĂŞdÂąc juÂż prawie przed domem zwolniliÂśmy nieco,aÂż w koĂącu zatrzymaliÂśmy siĂŞ i dziadkowie z powrotem przemienili siĂŞ w ludzi,a ja zrobiÂłam to samo co oni.Na szczĂŞÂście tym razem juÂż mnie nie bolaÂło.Jednak nie miaÂłam nic na sobie,poniewaÂż moje ubrania zostaÂły zniszczone podczas przemiany.KrĂŞpujÂąc siĂŞ, strasznie szybko weszÂłam za dziadkami do domu.Zanim jednak poszÂłam na gĂłrĂŞ babcia powiedziaÂła:
-cieszĂŞ siĂŞ,Âże tak dobrze poszÂło ci na polowaniu i nie miaÂłaÂś Âżadnych problemĂłw przy poÂżywianiu siĂŞ
-a czemu miaÂłabym mieĂŚ?
-mogÂło ci nie smakowaĂŚ,a wtedy jeÂśli wybraÂłabyÂś czÂłowieka zmuszeni bylibyÂśmy cie powstrzymaĂŚ-powiedziaÂła ze smutkiem babcia
-masz na myÂśli zabiĂŚ mnie?
-tak,ale jak widaĂŚ jesteÂś dobrym wilkoÂłakiem i nie powinnaÂś stwarzaĂŚ problemĂłw,wiĂŞc proszĂŞ nie zadrĂŞczaj siĂŞ tym i idÂź spaĂŚ
-to nie bĂŞdzie Âłatwe-odpowiedziaÂłam ze zÂłoÂściÂą i pobiegÂłam obraÂżona na gĂłrĂŞ ,do pokoju.
Nie mogÂłam uwierzyĂŚ,Âże o tym mnie nie poinformowali i jeÂśli zrobiÂłabym Âźle to byliby w stanie zabiĂŚ czÂłonka swojej rodziny.Ostatniej z rodu.To nie moÂżliwe,Âże byliby do tego zdolni.Nie chcÂąc myÂśleĂŚ o tym dÂłuÂżej poÂłoÂżyÂłam siĂŞ spaĂŚ,poniewaÂż czuÂłam siĂŞ zmĂŞczona i ÂśpiÂąca.

Lilith89 · 2011-11-17 11:01:13

8.DzieĂą po przemianie:
Gdy rano wstaÂłam zauwaÂżyÂłam,Âże moja skĂłra jest ciemniejsza i pokrywajÂą jÂą gĂŞstsze wÂłosy, tak samo na gÂłowie.Poza tym nabraÂłam miĂŞÂśni i zrobiÂłam siĂŞ bardziej barczysta.Jak by byÂło tego maÂło miaÂłam na prawej rĂŞce znamiĂŞ, z jakimiÂś dziwnymi znakami znajdujÂącymi siĂŞ w maÂłym owalnym ksztaÂłcie.PrzypomniaÂłam sobie,Âże strasznie paliÂła mnie skĂłra,wiĂŞc pewnie musiaÂło mi siĂŞ to zrobiĂŚ podczas przemiany.ByÂłam ciekawa ,czy kaÂżdy wilkoÂłak to ma.MiaÂłam teÂż nadziejĂŞ,Âże po moim powrocie do szkoÂły nikt niczego nie zauwaÂży.Jednak po chwili pomyÂślaÂłam o tym jeszcze raz i powiedziaÂłam gÂłoÂśno o moim znamieniu:
-na pewno to zauwaÂżÂą choĂŚ nie jest taki duÂży-pomyÂślaÂłam zmartwiona-co ja im powiem,przecieÂż to nie moÂżliwe,Âże po tak krĂłtkim czasie nabraÂłam miĂŞÂśni po ĂŚwiczeniach i na dodatek zrobiÂłam sobie dziwny tatuaÂż
ZastanawiaÂłam siĂŞ nad tym co mam wymyÂśliĂŚ,jako wymĂłwkĂŞ dla znajomych,gdy mnie zapytajÂą o te zmiany.Nagle po chwili poczuÂłam gÂłĂłd.ByÂł podobny do wczorajszego,ale nie tak intensywny.Szybko zeszÂłam na dĂłÂł.Dziadkowie jak zawsze juÂż na mnie czekali.Na mĂłj widok babcia powiedziaÂła:
-witaj skarbie,widzĂŞ,Âże jesteÂś gÂłodna
-witajcie,zgadÂłaÂś babciu,czujĂŞ siĂŞ podobnie jak wczoraj wieczorem
-to dobrze,ale dziÂś zjesz normalnie Âśniadanie-powiedziaÂł dziadek
-szkoda,poniewaÂż tamta kolacja bardzo mi smakowaÂła
-musisz jeÂśĂŚ czasami normalne posiÂłki jak czÂłowiek,Âżeby nie zatraciĂŚ siĂŞ w samym instynkcie wilka,poniewaÂż wtedy bĂŞdziesz dziaÂłaÂła impulsywnie i bez Âżadnego zastanowienia
-to znaczy,Âże nadal musicie mnie zabiĂŚ jeÂśli zrobiĂŞ coÂś nie tak?
Dziadkowie rozeÂśmiali siĂŞ.Jednak byli szczĂŞÂśliwi z tego,Âże tak z ÂłatwoÂściÂą po przemianie pogodziÂłam siĂŞ ze swoim nowym Âżyciem.Po zjedzeniu wiĂŞkszej iloÂści niÂż zwykle wrĂłciÂłam do siebie do pokoju.PrzebraÂłam siĂŞ i zastanawiaÂłam siĂŞ jakby to byÂło gdybym teraz poszÂła do lasu pobiegaĂŚ.Niestety nie mogÂłam tego zrobiĂŚ.JeÂśli juÂż, musiaÂłam ze sobÂą wziÂąĂŚ jedno z moich opiekunĂłw.Z drugiej strony zastanawiaÂłam siĂŞ ,czy kolejna przemiana moÂże mnie boleĂŚ.Jednak przypomniaÂłam sobie,Âże dziadkowie mĂłwili tylko o pierwszym razie.NastĂŞpnie przez myÂśl przeszÂło mi,Âże bĂŞdĂŞ musiaÂła szukaĂŚ kogoÂś kto jest do mnie podobny, tak jak dziadkowie znaleÂźli siebie.Na samÂą myÂśl zrobiÂło mi siĂŞ przykro,poniewaÂż dziadkowie nie wspominali o innych wilkoÂłakach,ktĂłrzy mogliby tu mieszkaĂŚ.Po chwili pomyÂślaÂłam,Âże nie mam co siĂŞ tym na razie martwiĂŚ.Jestem mÂłoda.Na pewno kogoÂś znajdĂŞ,mĂłwiÂąc to pocieszaÂłam siĂŞ w myÂślach.ByÂłam ciekawa, czy teraz wszystkie moje myÂśli mogÂą sÂłyszeĂŚ rĂłwnieÂż dziadkowie,ale potem przypomniaÂło mi siĂŞ jak babcia mĂłwiÂła o tym tylko,gdy jesteÂśmy wilkami.RozmyÂślaÂłam tak dÂługo o swojej nowej naturze,Âże minĂŞÂło juÂż poÂłudnie i babcia zawoÂłaÂła mnie na obiad.Podczas niego nie mogÂąc siĂŞ powstrzymaĂŚ zapytaÂłam dziadkĂłw:
-wybierzemy siĂŞ dzisiaj do lasu na kolacje-po czym uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ
-sÂądzĂŞ,Âże moÂżemy siĂŞ wybieraĂŚ codziennie,abyÂś poĂŚwiczyÂła swĂłj instynkt Âłowiecki-uÂśmiechnÂąÂł siĂŞ dziadek do mnie,a potem do babci
-to super juÂż nie mogĂŞ siĂŞ doczekaĂŚ-odpowiedziaÂłam i zabraÂłam siĂŞ za jedzenie
Po obiedzie poszÂłam na ogrĂłdek siĂŞ przewietrzyĂŚ z KÂłem.UsiadÂłam na Âławce i obserwowaÂłam jego zachowanie.Nagle przypomniaÂłam sobie,Âże mam piÂłkĂŞ i zaczĂŞÂłam niÂą rzucaĂŚ,a KieÂł biegaÂł za niÂą szczĂŞÂśliwy przynoszÂąc jÂą z powrotem.Na dworze robiÂło siĂŞ coraz cieplej.ZauwaÂżyÂłam,Âże moja skĂłra w peÂłnym sÂłoĂącu mieni siĂŞ lekko co wyglÂądaÂło fascynujÂąco,ale baÂłam siĂŞ,Âże to moÂże mnie zdradzaĂŚ.Z drugiej strony pomyÂślaÂłam,Âże kaÂżda skĂłra posmarowana balsamem tak siĂŞ zachowuje,wiĂŞc miaÂłabym wymĂłwkĂŞ.Poza tym moÂże nikt nie zauwaÂży i nie bĂŞdĂŞ musiaÂła siĂŞ tÂłumaczyĂŚ.
DzieĂą szybko zleciaÂł i zauwaÂżyÂłam,Âże zaczynaÂło juÂż zmierzchaĂŚ,wiĂŞc czym prĂŞdzej skoĂączyÂłam zabawĂŞ z KÂłem i pobiegÂłam do domu.Najpierw do pokoju siĂŞ przebraĂŚ,a nastĂŞpnie zeszÂłam na dĂłÂł.PoczekaÂłam chwilĂŞ na dziadkĂłw i przebrawszy siĂŞ wyruszyliÂśmy do lasu na Âłowy.KieÂł zostaÂł pilnowaĂŚ domu.
MinĂŞliÂśmy kawaÂłek domu i nie mogÂąc wytrzymaĂŚ juÂż przeistoczyÂłam siĂŞ w wilka.Dziadkowie widzÂąc to skarcili mnie wzrokiem,ale oboje teÂż siĂŞ zmienili.Dziadek jako Alfa pobiegÂł przodem,babcia z prawej a ja z lewej za nimi.Gdy odbiegliÂśmy kawaÂłek od domu dziadek zwolniÂł i zaraz wszyscy siĂŞ zatrzymaliÂśmy:
-Kiro musisz nauczyĂŚ siĂŞ jak wychwytywaĂŚ zapachy zwierzyny-powiedziaÂł dziadek
-dobrze,ale jak mam je rozrĂłÂżniĂŚ?-zapytaÂłam
-wiĂŞkszoÂśĂŚ przyjdzie z czasem,ale na poczÂątek skup siĂŞ,poczuj wszystkie zapachy i odgÂłosy lasu,spoÂśrĂłd nich musisz rozrĂłÂżniĂŚ poszczegĂłlnÂą zwierzynĂŞ,powiedz mi co czujesz-powiedziaÂł dziadek
-czujĂŞ wczorajsze stado jeleni,znajdujÂą siĂŞ na pĂłÂłnocny-wschĂłd od nas,ale nie jestem w stanie obliczyĂŚ odlegÂłoÂści,myÂślĂŞ jednak,Âże sÂą doÂśĂŚ blisko-odpowiedziaÂł po chwili zastanowienia
-dobrze-powiedziaÂła babcia-ja czujĂŞ coÂś jeszcze,skoncentruj siĂŞ
-faktycznie,ale jest bardzo daleko i nie wiem co to jest-odpowiedziaÂłam
-to dziki i sÂą Âłatwiejsze do zÂłowienia
-dobrze wiedzieĂŚ-pomyÂślaÂłam,ale zauwaÂżyÂłam,Âże to usÂłyszeli
Nie tracÂąc czasu dziadek puÂściÂł mnie przodem,Âżebym nauczyÂła siĂŞ polowaĂŚ.ZbliÂżywszy siĂŞ do zwierzyny czuÂłam jej intensywniejszy zapach.Po chwili biegu zwolniÂłam,poniewaÂż zauwaÂżyÂłam,Âże sÂą nie daleko nas.ZachowaÂłam siĂŞ jak wczoraj dziadkowie.ZniÂżyÂłam ciaÂło jak tylko mogÂłam i powoli oraz bezszelestnie staraÂłam siĂŞ podejÂśĂŚ jak najbliÂżej.Po chwili skradania byÂłam doÂśĂŚ blisko,wiĂŞc rzuciÂłam siĂŞ biegiem wybierajÂąc jednego z wiĂŞkszych okazĂłw.Na mĂłj widok zwierzĂŞta rozbiegÂły siĂŞ w rĂłÂżne strony,ale udaÂło mi siĂŞ szybko dobiec do mojej ofiary.Natychmiast rzuciÂłam siĂŞ jej na szyjĂŞ mocno ÂściskajÂąc zĂŞby,aby jak najszybciej jÂą zabiĂŚ.Na szczĂŞÂście udaÂło mi siĂŞ i dziadkowie byli ze mnie dumni.Po ataku posililiÂśmy siĂŞ,a nastĂŞpnie udaliÂśmy siĂŞ z powrotem do domu jak wczoraj.Tym razem po przemianie z powrotem w czÂłowieka miaÂłam na sobie ubranie takie jak wczeÂśniej nosiÂłam.

Lilith89 · 2011-11-21 18:05:56

9.Spotkanie:
Rano,po raz kolejny wczeÂśniej wstaÂłam niÂż przed przemianÂą.SÂądziÂłam,Âże to przez mojÂą nowÂą naturĂŞ wilka.Najbardziej podobaÂło mi siĂŞ to,Âże za kaÂżdym razem wstawaÂłam wypoczĂŞta.Szybko zeszÂłam na Âśniadanie.PrzywitaÂłam siĂŞ z dziadkami i od razu wziĂŞÂłam siĂŞ za jedzenie.Gdy skoĂączyÂłam poszÂłam na gĂłrĂŞ siĂŞ przebraĂŚ.NastĂŞpnie zeszÂłam na dĂłÂł i poszÂłam razem z KÂłem na ogrĂłd.SiadÂłam na Âławce i rozglÂądaÂłam siĂŞ po okolicy.Po chwili spostrzegÂłam,Âże ruszajÂą siĂŞ pobliskie krzaki przy lesie.WytĂŞÂżyÂłam swĂłj wilczy wzrok i zobaczyÂłam innego wilka.Bardzo mnie to zaskoczyÂło.WydawaÂł siĂŞ byĂŚ ode mnie mniejszy i wyglÂądem przypominaÂł zwykÂłego wilka. ZdziwiÂło mnie to trochĂŞ i miaÂłam ochotĂŞ podejÂśĂŚ bliÂżej,przekonaĂŚ siĂŞ kto to jest.Z daleka jego sierÂśĂŚ wyglÂądaÂła na czarnÂą.Moja ciekawoÂśĂŚ wziĂŞÂła gĂłrĂŞ i wyszÂłam z ogrodu kierujÂąc siĂŞ w jego stronĂŞ.Ten o dziwo nawet siĂŞ nie ruszyÂł.Gdy byÂłam kilka metrĂłw od niego zatrzymaÂłam siĂŞ bojÂąc siĂŞ podejÂśĂŚ bliÂżej.PatrzyliÂśmy sobie prosto w oczy,aÂż nagle on zaczÂąÂł kierowaĂŚ siĂŞ w mojÂą stronĂŞ.Gdy wyszedÂł zza krzakĂłw wyglÂądaÂł na o wiele wiĂŞkszego niÂż mi siĂŞ wczeÂśniej wydawaÂło.Teraz byÂłam pewna,Âże to jeden z nas,ale nie chciaÂłam zdradzaĂŚ swojej tajemnicy i nie przemieniÂłam siĂŞ.Nadal staÂłam w bez ruchu czekajÂąc na to co zrobi.PodszedÂł do mnie tak blisko,Âże dzieliÂł nas juÂż tylko metr.Nagle po chwili z wilka zamieniÂł siĂŞ w mÂłodego mĂŞÂżczyznĂŞ.MiaÂł 180 cm wzrostu,ciemnÂą karnacjĂŞ,czarne wÂłosy i brÂązowe oczy.Ja nadal staÂłam w szoku nie mogÂąc wydusiĂŚ z siebie ani sÂłowa,aÂż on siĂŞ odezwaÂł:
-witaj,czemu tak blisko podeszÂłaÂś?nie boisz siĂŞ mnie?-zapytaÂł zaciekawiony
-witaj-wybÂąkaÂłam-kim jesteÂś?
-nazywam siĂŞ Artur,a ty?
-Kira,co tu robisz?
-dobre pytanie,przechodziÂłem niedaleko i poczuÂłem twĂłj zapach-na samÂą myÂśl zmroziÂło mnie
-i musiaÂłeÂś sprawdziĂŚ kto to?juÂż wiesz,wiĂŞc moÂżesz odejÂśĂŚ-odpowiedziaÂłam stanowczo
-tak,musiaÂłem,ale tak wÂłaÂściwie to nie wiem kim jesteÂś,ale domyÂślam siĂŞ,Âże jednÂą z moich skoro jeszcze nie uciekÂłaÂś z wrzaskiem na mĂłj widok
-mylisz siĂŞ,a teraz uciekaj stÂąd bo zawoÂłam zaraz kogoÂś starszego-pogroziÂłam mu
-nie mylĂŞ siĂŞ,a ty dobrze o tym wiesz,ale lepiej juÂż pĂłjdĂŞ bo mam coÂś do zrobienia
-i dobrze-po czym obrĂłciÂłam siĂŞ w stronĂŞ domu i zaczĂŞÂłam iÂśĂŚ
-mam nadziejĂŞ,Âże siĂŞ jeszcze spotkamy,Kiro-odezwaÂł siĂŞ,a ja odwrĂłciÂłam siĂŞ z powrotem,ale zobaczyÂłam tylko jak czarny wilk znika za krzakami
MiaÂłam co do tego spotkania mieszane uczucia.Z jednej strony cieszyÂłam siĂŞ,Âże spotkaÂłam kogoÂś podobnego do mnie i dziadkowie go nie usÂłyszeli,a z drugiej baÂłam siĂŞ dzisiejszej kolacji,na ktĂłrÂą mĂłgÂł siĂŞ przez przypadek zjawiĂŚ.Powoli zaczynaÂłam ÂżaÂłowaĂŚ,Âże nie zapytaÂłam chociaÂż skÂąd pochodzi i co naprawdĂŞ robi tu w okolicy.PĂłki co na razie wolaÂłam nie mĂłwiĂŚ nic na ten temat dziadkom,ktĂłrzy mogliby mi zabroniĂŚ iÂśĂŚ dziÂś polowaĂŚ.Tym bardziej myÂślĂŞ,Âże po pewnym czasie bĂŞdĂŞ mogÂła juÂż sama chodziĂŚ do lasu i wtedy go poszukam.
MinÂąÂł jakiÂś czas i babcia zawoÂłaÂła mnie na obiad.Przy obiedzie nadal nic nie wspominaÂłam o tajemniczym wilku.PostanowiÂłam jednak,Âże jeÂśli mi przeszkodzi w polowaniu, zaatakuje go bez wahania sprawdzajÂąc swoje umiejĂŞtnoÂści.Gdy zjadÂłam obiad udaÂłam siĂŞ do swojego pokoju.ChciaÂłam,Âżeby czas do kolacji jak najszybciej mi zleciaÂł,wiĂŞc postanowiÂłam,Âże przejrzĂŞ ksiÂąÂżki,ktĂłre dostaÂłam na urodziny.WiĂŞkszoÂśĂŚ z nich to ksiÂąÂżki przygodowe,ale znalazÂłam teÂż jednÂą o gotowaniu.PomyÂślaÂłam,Âże na pewno mi siĂŞ przyda,poniewaÂż nie gotujĂŞ tylko babcia.PrzeglÂądnĂŞÂłam wiĂŞkszoÂśĂŚ z nich,gdy zauwaÂżyÂłam,Âże zaczyna juÂż zmierzchaĂŚ,a ja robiĂŞ siĂŞ gÂłodna.Nie tracÂąc czasu zeszÂłam na dĂłÂł i poczekaÂłam chwilĂŞ na dziadkĂłw.WyruszyliÂśmy jak co wieczĂłr do lasu.Tym razem jednak przemieniÂłam siĂŞ dopiero po tym jak zrobili to dziadkowie.NastĂŞpnie biegliÂśmy przez jakiÂś czasu szukajÂąc zwierzÂąt do upolowania.UdaÂło nam siĂŞ wyczuĂŚ coÂś wiĂŞkszego.Czym prĂŞdzej pobiegliÂśmy w tÂą stronĂŞ.BĂŞdÂąc juÂż nie daleko zobaczyliÂśmy,Âże to stado muflonĂłw,ktĂłre jest rzadko tu spotykane.Przez chwilĂŞ czekaliÂśmy na rozkaz dziadka,ktĂłre z nich upolujemy.On jak zawsze wybraÂł jedno z wiĂŞkszych i zaczĂŞliÂśmy
Âłowy.PuÂściÂłam ich przodem,Âżeby zajĂŞli siĂŞ zwierzynÂą,a ja wypatrywaÂłam czy nie znajduje siĂŞ tu nieproszony goÂśĂŚ.Po chwili poczuÂłam jego zapach.ByÂłam pewna,Âże to on,ale zdziwiÂło mnie,Âże trzyma siĂŞ doÂśĂŚ daleko.Mimo to czuÂłam,Âże zaraz siĂŞ zjawi i czym prĂŞdzej udaÂłam siĂŞ za dziadkami jeÂśĂŚ,poniewaÂż sami juÂż to robili.Gdy juÂż prawie skoĂączyliÂśmy siĂŞ posilaĂŚ poczuÂłam,Âże czarny wilk siĂŞ zbliÂża,wiĂŞc zostawiÂłam resztĂŞ dziadkom.OdeszÂłam kawaÂłek od nich i czekaÂłam na zbliÂżajÂącego siĂŞ wilka.Nie musiaÂłam dÂługo go wypatrywaĂŚ.PojawiÂł siĂŞ.PoczekaÂłam na odpowiedni moment i rzuciÂłam siĂŞ do ataku broniÂąc swojego terytorium.Zanim siĂŞ do niego zbliÂżyÂłam usÂłyszaÂłam w myÂślach gÂłos dziadkĂłw,ktĂłry mĂłwiÂł:
-co ty robisz?-zapytaÂła zaskoczona babcia,a dziadek dodaÂł-nie atakuj go-po czym pobiegli za mnÂą
WiedziaÂłam,Âże powinnam siĂŞ sÂłuchaĂŚ gÂłosu alfy,ale mĂłj instynkt wziÂąÂł gĂłrĂŞ i rzuciÂłam siĂŞ na niego z caÂłej siÂły.ZaczĂŞÂłam siĂŞ z nim tarzaĂŚ po ziemi krĂŞcÂąc siĂŞ w kĂłÂłku i prĂłbujÂąc go jak najmocniej ugryÂźĂŚ.On niestety robiÂł uniki i jedyne co mi pozostaÂło to przechytrzenie go.Nagle przyszedÂł mi do gÂłowy plan.
OdskoczyÂłam od niego.NastĂŞpnie zobaczyÂłam,Âże on stoi na dwĂłch Âłapach prĂłbujÂąc mnie przestraszyĂŚ tak jak siĂŞ spodziewaÂłam.PopeÂłniÂł duÂży bÂłÂąd ,pomyÂślaÂłam uÂśmiechajÂąc siĂŞ do siebie.WykorzystaÂłam to i z caÂłej siÂły naparÂłam na niego uderzajÂąc go o stojÂące za nim drzewo.Wilk uderzajÂąc siĂŞ o nie przewrĂłciÂł siĂŞ na plecy,a ja naskoczyÂłam na niego chwytajÂąc zĂŞbami jego szyjĂŞ.Jednak nie potrafiÂłam go zabiĂŚ,a wystarczyÂłoby tylko jakbym zacisnĂŞÂła zĂŞby i byÂłoby po nim.Po chwili dobiegli do nas dziadkowie i powiedzieli:
-zostaw go-powiedziaÂł stanowczo dziadek,a ja zwolniÂłam uÂścisk,ale nadal nad nim staÂłam cieszÂąc siĂŞ ze swojego zwyciĂŞstwa
-nie chciaÂłam go zabiĂŚ tylko pokazaĂŚ kto tu rzÂądzi-odpowiedziaÂłam usprawiedliwiajÂąco
-od tego jestem ja-odpowiedziaÂł wÂściekÂły dziadek,Âże go nie posÂłuchaÂłam
-co to za jeden?-spytaÂła babcia-znasz go?
-nie znam,ale zjawiÂł siĂŞ u nas przed obiadem i powiedziaÂłam mu,Âżeby wiĂŞcej siĂŞ tu nie pokazywaÂł,ale nie posÂłuchaÂł,wiĂŞc daÂłam mu nauczkĂŞ
-dobrze,ale mogÂłaÂś nas o tym poinformowaĂŚ-powiedziaÂła babcia
Po chwili zobaczyÂłam,Âże szok czarnego wilka trwajÂącego jak dotÂąd bez ruchu minÂąÂł i zamieniÂł siĂŞ w czÂłowieka.NastĂŞpnie zrobiliÂśmy to my i dziadek odezwaÂł siĂŞ pierwszy:
-witaj,przepraszam ciĂŞ w imieniu mojej podopiecznej,ale na jej miejscu zrobiÂłbym to samo,wiĂŞc lepiej powiedz co tu robisz-powiedziaÂł gÂłosem nie chcÂącym sÂłyszeĂŚ sprzeciwu
-witaj,jestem Artur i pochodzĂŞ z jednego z rezerwatĂłw znajdujÂących siĂŞ tutaj niedaleko-odpowiedziaÂł grzecznie
-dobrze,ale co tutaj robisz?-zapytaÂła tym razem babcia
-chciaÂłem poznaĂŚ waszÂą rodzinĂŞ,poniewaÂż nie ma tu innej oprĂłcz was
-to ciekawe,ale nastĂŞpnym razem nie przeszkadzaj nam jak jemy-odpowiedziaÂł dziadek
-dziadku nie mĂłwiÂłeÂś,Âże jest tu jeszcze ktoÂś oprĂłcz nas,dlaczego?-zapytaÂłam z ciekawoÂści
-nie mĂłwiÂłem,poniewaÂż nie sÂądziÂłem,Âże nadal tu sÂą-odpowiedziaÂł juÂż spokojnie
-to prawda duÂżo z nas juÂż nie ÂżyjĂŞ,a to gÂłĂłwnie przez polowania na wampiry,zabili wielu naszych-odpowiedziaÂł smutno
-wampiry?-odpowiedziaÂłam oszoÂłomiona
-tak krĂŞci siĂŞ tu ostatnio parĂŞ,wiĂŞc postanowiÂłem,Âże warto was poinformowaĂŚ
-dziĂŞkujemy,a teraz lepiej juÂż wracaj do siebie
-nie ma za co i lepiej uwaÂżajcie na siebie-po czym zamieniÂł siĂŞ w wilka i pobiegÂł gÂłĂŞboko w las
-nie dobrze,Âże znowu tu siĂŞ krĂŞcÂą,a teraz lepiej wracajmy do domu
-jak to znowu?-oburzyÂłam siĂŞ,Âże i o tym mnie nie poinformowali
-skarbie nie denerwuj siĂŞ-odpowiedziaÂła usprawiedliwiajÂąco babcia-nie chcieliÂśmy ciĂŞ martwiĂŚ
-myÂślĂŞ,Âże powinniÂście jednak to zrobiĂŚ
-masz racjĂŞ,a teraz lepiej choĂŚ my stÂąd-po czym wszyscy zamieniliÂśmy siĂŞ w wilki i wrĂłciliÂśmy do domu
Po powrocie byÂłam zmĂŞczona gÂłĂłwnie przez ciĂŞÂżkÂą walkĂŞ,wiĂŞc szybko poÂłoÂżyÂłam siĂŞ spaĂŚ.

Lilith89 · 2011-11-22 11:33:42

10.Odwiedziny:
Gdy wstaÂłam rano nie byÂło jeszcze nikogo oprĂłcz mnie.Nie liczÂąc KÂła,ktĂłry chodziÂł za mnÂą jak cieĂą.Nie czekajÂąc na Âśniadanie i pozwolenie od dziadkĂłw postanowiÂłam,Âże zaryzykujĂŞ i pobiegnĂŞ do lasu.ChciaÂłam bowiem jak najszybciej dowiedzieĂŚ siĂŞ na temat wampirĂłw.Z tego co wiedziaÂłam nie chodzÂą za dnia,wiĂŞc byÂłam bezpieczna do wieczora.Nie tracÂąc czasu zostawiÂłam kartkĂŞ z wiadomoÂściÂą do dziadkĂłw,gdzie poszÂłam,Âżeby siĂŞ nie martwili choĂŚ wiedziaÂłam,Âże siĂŞ domyÂślÂą,gdy usÂłyszÂą moje myÂśli.WypuÂściÂłam KÂła na ogrĂłdek i nastĂŞpnie udaÂłam siĂŞ w stronĂŞ lasu.PoczekaÂłam,aÂż znajdĂŞ siĂŞ gÂłĂŞbiej w nim i dopiero siĂŞ przemieniÂłam.Na chwilĂŞ staÂłam i prĂłbowaÂłam wyczuĂŚ trop Artura,ale bez powodzenia.Nie chciaÂłam siĂŞ poddawaĂŚ,wiĂŞc zaczĂŞÂłam biec w miejsce wczorajszej uczty majÂąc nadziejĂŞ,Âże tam uda mi siĂŞ wywĂŞszyĂŚ jego zapach.Gdy znalazÂłam siĂŞ na miejscu zobaczyÂłam pozostaÂłoÂści wczorajszego
jedzenia i Âślady biegnÂące w prawo od naszej walki.PobiegÂłam za nimi.StanĂŞÂłam w miejscu,w ktĂłrym zakoĂączyÂła siĂŞ walka i podeszÂłam do tropĂłw biegnÂących w gÂłÂąb lasu,ktĂłrĂŞdy udaÂł siĂŞ wczoraj Artur.Po chwili zatrzymaÂłam siĂŞ,Âżeby zaczerpnÂąĂŚ powietrza i woni,ktĂłra na szczĂŞÂście unosiÂła siĂŞ lekko od jego zapachu.Nie zastanawiajÂąc siĂŞ dÂługo zaczĂŞÂłam biegnÂąĂŚ za tropem wilka trzymajÂąc nisko nos przy ziemi,Âżeby nie zboczyĂŚ ze ÂścieÂżki.BiegÂłam tak doÂśĂŚ dÂługo,aÂż nagle las siĂŞ skoĂączyÂł.ZobaczyÂłam przed sobÂą maÂłÂą ÂłÂąkĂŞ i piĂŞkny widok.ByÂły nimi gĂłry.ZachodziÂły na siebie,a pomiĂŞdzy nimi znajdowaÂło siĂŞ sÂłoĂące.Nie mogÂąc siĂŞ napatrzeĂŚ temu cudownemu krajobrazowi przystanĂŞÂłam tak na trochĂŞ i rozglÂądaÂłam siĂŞ wokoÂło.Z gĂłry byÂło widaĂŚ wiĂŞkszoÂśĂŚ rezerwatu.Nie sÂądziÂłam,Âże mĂłgÂł byĂŚ tak ogromny.PrzestraszyÂło mnie to,poniewaÂż nie wiedziaÂłam czy uda mi siĂŞ trafiĂŚ z powrotem do domu.Jednak ciekawoÂśĂŚ byÂła silniejsza od strachu i nie czekajÂąc dÂłuÂżej ruszyÂłam za tropem.BiegnÂąc mijaÂłam ÂłÂąki,lasy i rzeki.Z czasem zapach stawaÂł siĂŞ coraz silniejszy co oznaczaÂło,Âże biegnĂŞ w dobrym kierunku.W koĂącu udaÂło mi siĂŞ znaleÂźĂŚ ich obozowisko.ZatrzymaÂłam siĂŞ nie daleko czajÂąc siĂŞ za krzakami.StaraÂłam siĂŞ,Âżeby mnie na razie nikt nie zobaczyÂł.ChciaÂłam najpierw siĂŞ rozglÂądnÂąĂŚ i zobaczyĂŚ co oni tu robiÂą.Z poczÂątku zobaczyÂłam parĂŞ namiotĂłw stojÂących obok jednego wiĂŞkszego domu.Na zewnÂątrz nikogo nie byÂło,ale wyglÂądaÂło to jak na normalnÂą ludzkÂą siedzibĂŞ.Po chwili jednak wyszedÂł wysoki mĂŞÂżczyzna.NastĂŞpnie za nim udaÂło siĂŞ jeszcze kilku.Wchodzili po kolei do domu.Na koĂącu zauwaÂżyÂłam,Âże szedÂł Artur.Nie majÂąc wyboru pobiegÂłam jak najszybciej w jego stronĂŞ nie robiÂąc przy tym haÂłasu.Na szczĂŞÂście inni mĂŞÂżczyÂźni nie zauwaÂżyli,Âże Artur szedÂł za nimi,wiĂŞc zamknĂŞli za sobÂą drzwi domu.NastĂŞpnie ja skoczyÂłam na niego przewracajÂąc go drugi raz na ziemiĂŞ.Niestety on uderzyÂł siĂŞ w gÂłowĂŞ i straciÂł przytomnoÂśĂŚ,wiĂŞc czym prĂŞdzej zÂłapaÂłam go za ramiĂŞ i pociÂągnĂŞÂłam za sobÂą w gÂłÂąb lasu spieszÂąc siĂŞ,Âżeby nas nikt nie zauwaÂżyÂł.DochodziÂło juÂż prawiĂŞ poÂłudnie i robiÂłam siĂŞ coraz bardziej
gÂłodna.PostanowiÂłam,Âże oprĂŞ go o najbliÂższe drzewo i sprĂłbuje jakoÂś obudziĂŚ.Nie majÂąc wyboru przemieniÂłam siĂŞ w czÂłowieka,poniewaÂż inaczej nie mogÂłam z nim rozmawiaĂŚ.PodeszÂłam do niego i uderzyÂłam lekko w prawy policzek przy okazji mĂłwiÂąc do niego:
-hej Artur,obudÂź siĂŞ
Na szczĂŞÂście podziaÂłaÂło i budzÂąc siĂŞ zszokowany mĂŞÂżczyzna odsunÂąÂł siĂŞ ode mnie jeszcze bardziej i powiedziaÂł:
-Kira,czyÂś ty zwariowaÂła?nie mogÂłaÂś do mnie podejÂśĂŚ normalnie i porozmawiaĂŚ tylko skaczesz na mnie,Âżebym straciÂł przytomnoÂśĂŚ i porywasz mnie jak jakieÂś zwierzĂŞ?-oÂświadczyÂł zbulwersowany
-wybacz to przez mojÂą nowÂą naturĂŞ-usprawiedliwiÂłam siĂŞ-czasem nie panujĂŞ nad instynktem i tak jakoÂś wychodzi,ale zgadÂłeÂś przyszÂłam porozmawiaĂŚ
-o czym?-spytaÂł zaciekawiony
-o wampirach,pamiĂŞtasz wspomniaÂłeÂś o nich wczoraj?
-tak pamiĂŞtam,ale nie ma o czym opowiadaĂŚ,a ty nie powinnaÂś siĂŞ tym interesowaĂŚ-oÂświadczyÂł ostro
-spokojnie,nie zamierzam ich atakowaĂŚ tylko jestem ciekawa
-to wÂłaÂśnie chcĂŞ powiedzieĂŚ
-skoro nie chcesz nic powiedzieĂŚ to moÂże razem wybierzemy siĂŞ na Âłowy,poniewaÂż strasznie zgÂłodniaÂłam-oÂświadczyÂłam zachĂŞcajÂąco
-w sumie teÂż bym coÂś zjadÂł-po czym uÂśmiechnÂąÂł siĂŞ szelmowsko,a po chwili dodaÂł-jesteÂś strasznie porywcza i przesadziÂłaÂś wczoraj wiesz
-wiem,przepraszam-odpowiedziaÂłam szczerze-musisz mi wybaczyĂŚ,ale ciĂŞÂżko mi teraz nad sobÂą zapanowaĂŚ,ale cieszĂŞ siĂŞ,Âże ciĂŞ pokonaÂłam
-miaÂłaÂś szczĂŞÂście, nic wiĂŞcej
-jasne-uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ
-tak,poniewaÂż z ÂłatwoÂściÂą bym ciĂŞ teraz pokonaÂł
-tak na pewno-zaÂśmiaÂłam siĂŞ
-dobrze niech ci bĂŞdzie,a teraz lepiej juÂż choĂŚ my

Lilith89 · 2011-11-22 11:40:02

NastĂŞpnie oboje zamieniliÂśmy siĂŞ w wilki i udaliÂśmy siĂŞ do lasu.PozwoliÂłam Arturowi na poprowadzenie mnie w swoje tereny.CzuÂłam jednak,Âże prowadzi nas na stado jeleni.Gdy je zobaczyÂłam przyÂśpieszyÂłam wybierajÂąc sobie ofiarĂŞ i od razu rzuciÂłam siĂŞ na zwierzĂŞ.ByÂłam tak gÂłodna,Âże nie miaÂłam ochoty na skradanie siĂŞ jak zawsze.WiedziaÂłam,Âże jestem szybka,wiĂŞc Âżaden jeleĂą nie miaÂł szans na ucieczkĂŞ.Po krĂłtkim czasie udaÂło mi siĂŞ dogoniĂŚ zwierzĂŞ i od razu rzuciÂłam mu siĂŞ na gardÂło zabijajÂąc je.Gdy leÂżaÂłam z nim na ziemi zobaczyÂłam,Âże Artur jest nie daleko mnie i juÂż siĂŞ posila,wiĂŞc zrobiÂłam to samo.
Po zjedzeniu zdobyczy udaliÂśmy siĂŞ z powrotem do jego obozowiska.Tam czekaÂła na nas jego rodzina.MusiaÂł przeprosiĂŚ wszystkich za to,Âże udaÂł siĂŞ do lasu ze mnÂą,a przy okazji ja sama musiaÂłam siĂŞ tÂłumaczyĂŚ dlaczego go zabraÂłam ze sobÂą.OkazaÂło siĂŞ bowiem na miejscu,Âże na mnie teÂż ktoÂś czekaÂł.Byli to dziadkowie,ktĂłrzy pojawili siĂŞ zaraz po rozmowie rodziny Artura.OczywiÂście im teÂż musiaÂłam wyjaÂśniĂŚ dlaczego to zrobiÂłam,a oni jak bardzo siĂŞ o mnie martwili.Po wszystkim cieszyÂłam siĂŞ,Âże przybyli po mnie,poniewaÂż sama pewnie bym nie byÂła w stanie wrĂłciĂŚ do domu.NastĂŞpnie wszyscy zasiedliÂśmy do przyszykowanego ogniska,na ktĂłrym zostaÂły opowiedziane historie dotyczÂące atakĂłw wilkĂłw na wampiry.Poza tym dowiedziaÂłam siĂŞ,Âże to nie tylko wilki atakowaÂły wampiry,ale teÂż i na odwrĂłt.Byli naraÂżeni rĂłwnieÂż ludzie,ale to w wiĂŞkszoÂści ze strony wygÂłodniaÂłych wampirĂłw,ktĂłre ÂłaknĂŞÂły ich krwi,a tylko czasami wilkĂłw jak wspominali mi juÂż dziadkowie.DuÂżo wilkĂłw z rezerwatĂłw rozpoczĂŞÂły ataki na wampiry,aby broniĂŚ ludzi.Niestety wielu ich zginĂŞÂło.
Po usÂłyszeniu wszystkich opowiadaĂą zaczĂŞÂło zmierzchaĂŚ,a my musieliÂśmy juÂż wracaĂŚ.OczywiÂście baÂłam siĂŞ tego,poniewaÂż po usÂłyszeniu wszystkich rzeczy o wampirach przypuszczaÂłam,Âże moÂżemy ich spotkaĂŚ po drodze.Nie wiedziaÂłam jednak ,czy jeszcze kiedykolwiek zobaczĂŞ siĂŞ z Arturem,wiĂŞc postanowiÂłam z nim porozmawiaĂŚ na osobnoÂści:
-Artur czy moÂżemy porozmawiaĂŚ gdzieÂś sami?-zapytaÂłam bojÂąc siĂŞ jak zareaguje
-oczywiÂście Kiro-odezwaÂł siĂŞ i poszÂłam za nim za namioty-sÂądzĂŞ,Âże tu nikt nie bĂŞdzie nas sÂłyszaÂł-zatrzymaÂł siĂŞ przy jednym drzewie opierajÂąc siĂŞ o niego i patrzÂąc mi prosto w oczy
-myÂślĂŞ,Âże masz racjĂŞ-odpowiedziaÂłam zmieszana
-o czym chciaÂłaÂś porozmawiaĂŚ?-zapytaÂł zaciekawiony rzucajÂąc mi szelmowski uÂśmiech
-chodzi o to,Âże nie wiem, czy siĂŞ jeszcze zobaczymy,wiĂŞc chciaÂłam ciĂŞ za wszystko jeszcze raz przeprosiĂŚ co zrobiÂłam Âźle-odpowiedziaÂłam szczerze
-dziĂŞki,przyjmuje przeprosiny-powiedziaÂł zaskoczony i zaraz dodaÂł-wyglÂądasz jakbyÂś siĂŞ ze mnÂą ÂżegnaÂła i za chwilĂŞ miaÂła umrzeĂŚ
-wiesz nie wiadomo co siĂŞ wydarzy jak wyruszĂŞ do domu-powiedziaÂłam usprawiedliwiajÂąc siĂŞ
-chyba za duÂżo nasÂłuchaÂłaÂś siĂŞ o tych wampirach,a teraz siĂŞ boisz-zaszydziÂł ze mnie
-nie Âżartuj sobie-odpowiedziaÂłam oburzona
-nie ÂżartujĂŞ,ale nie martw siĂŞ nie puÂścimy was samych,poniewaÂż nie znacie naszych terenĂłw to musimy was kawaÂłek odprowadziĂŚ,ÂżebyÂście nie zabÂłÂądzili-powiedziaÂł,Âżeby mnie pocieszyĂŚ
-dziĂŞkujemy,bĂŞdĂŞ spokojniejsza jeÂśli tak siĂŞ stanie-byÂłam mu wdziĂŞczna za to
-czy coÂś jeszcze ode mnie chciaÂłaÂś?-spytaÂł jakby byÂł zawiedziony
-o ile pamiĂŞtam to nie,a co myÂślaÂłeÂś,Âże chce od ciebie?-spytaÂłam z ironiÂą w gÂłosie
-nic tak tylko pytam-zauwaÂżyÂłam,Âże coÂś przede mnÂą ukrywa,ale nie wiedziaÂłam co
-dobrze,w takim razie choĂŚ my bo znowu bĂŞdÂą nas szukaĂŚ-powiedziaÂłam po czym ruszyÂłam w kierunku ogniska
Nie oglÂądaÂłam siĂŞ za siebie,ale sÂłyszaÂłam,Âże szedÂł za mnÂą.Gdy podeszliÂśmy do reszty zobaczyÂłam,Âże juÂż siĂŞ ÂżegnajÂą.Ludzie z rezerwatu wybrali paru starszych wilkĂłw do odprowadzenia nas,a Artur musiaÂł zostaĂŚ.Nie majÂąc wyboru pomachaÂłam mu na poÂżegnanie i jak reszta przemieniÂłam siĂŞ w wilka oraz pobiegÂłam za resztÂą.BiegliÂśmy najszybciej jak siĂŞ da.Tym bardziej,Âże byÂło nas za maÂło,Âżeby bezproblemowo pokonaĂŚ wampira lub wiĂŞkszÂą ich grupĂŞ w razie potrzeby.DobiegliÂśmy wkrĂłtce do koĂąca ich rezerwatu i resztĂŞ drogi biegliÂśmy szybko sami do domu.Na szczĂŞÂście po drodze nie spotkaliÂśmy wampirĂłw i spokojnie wrĂłciliÂśmy do domu.Przed nim zatrzymaliÂśmy siĂŞ i z powrotem zamieniliÂśmy siĂŞ w ludzi.Gdy weszliÂśmy na ogrĂłdek zza pÂłotu wyskoczyÂł KieÂł,Âżeby nas powitaĂŚ i pierwszy raz na jego widok siĂŞ przestraszyÂłam.Na szczĂŞÂście on nic z tego sobie nie zrobiÂł i bardzo siĂŞ ucieszyÂł na nasz
widok.Wszyscy razem weszliÂśmy do Âśrodka i zamknĂŞliÂśmy wszystkie drzwi oraz okna.WiedzieliÂśmy,Âże to nie powstrzyma wampira,ale mieliÂśmy maÂłe poczucie bezpieczeĂąstwa.NastĂŞpnie babcia zrobiÂła kolacje i raczej w szybkim tempie wszyscy z gÂłodu zjedliÂśmy jÂą,a po niej poszÂłam od razu z KÂłem na gĂłrĂŞ poÂłoÂżyĂŚ siĂŞ spaĂŚ.ByÂłam na tyle zmĂŞczona,Âże nie myÂślaÂłam juÂż o strachu i szybko zasnĂŞÂłam.

Xazax · 2011-11-25 09:14:59

Lilith moÂże napiszesz coÂś ze Âświata Dragonlance?

Lilith89 · 2011-11-25 11:11:31

11.MiÂła niespodzianka:
Jak codziennie rano zrobiÂłam wszystkie czynnoÂści wÂłÂącznie ze Âśniadaniem.Nie rozmawiaÂłam z dziadkami na temat wczorajszej wizyty w rezerwacie.WolaÂłam uniknÂąĂŚ niepotrzebnych kÂłĂłtni i dalszego strachu przed wampirami.Dzisiaj potrzebowaÂłam trochĂŞ ochÂłonÂąĂŚ i dla odmiany zamierzaÂłam siĂŞ wybraĂŚ do miasta,Âżeby na chwilĂŞ o wszystkich zÂłych rzeczach zapomnieĂŚ.PragnĂŞÂłam znowu poczuĂŚ siĂŞ jak przeciĂŞtna nastolatka.WychodzÂąc z domu przekazaÂłam dziadkom gdzie siĂŞ wybieram,a oni nie mieli nic przeciwko,wiĂŞc wyszÂłam.Gdy zamykaÂłam za sobÂą drzwi od ogrĂłdka poczuÂłam dziwnÂą unoszÂącÂą siĂŞ woĂą.Od razu jÂą rozpoznaÂłam.OdwrĂłciÂłam siĂŞ szybko,Âżeby upewniĂŚ siĂŞ czy mĂłj nos siĂŞ nie myli i zobaczyÂłam go.StaÂł przy skraju lasu jak ostatnim razem.Jednak teraz nie w postaci wilka,a mÂłodego mĂŞÂżczyzny.Na jego widok uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ szeroko i powiedziaÂłam:
-witaj Arturze,co ciĂŞ tu sprowadza?-spytaÂłam zaciekawiona
-witaj Kiro,chciaÂłem upewniĂŚ siĂŞ czy bezpiecznie wrĂłciÂłaÂś do domu-uÂśmiechnÂąÂł siĂŞ szelmowsko
-jak widzisz nic mi nie jest
-dokÂądÂś siĂŞ wybierasz?-zapytaÂł zaciekawiony
-tak,do miasta-odpowiedziaÂłam grzecznie powoli do niego podchodzÂąc
-mogĂŞ ci towarzyszyĂŚ?-zapytaÂł prawie bÂłagalnym tonem co mnie bardzo zdziwiÂło
-skoro nie masz nic do robienia-zgodziÂłam siĂŞ od razu
-Âświetnie,wiĂŞc choĂŚ my
UcieszyÂłam siĂŞ,Âże dzisiejszy dzieĂą nie musiaÂłam spĂŞdzaĂŚ sama.Tym bardziej,Âże lubiÂłam jego towarzystwo,sama nie wiem czemu.Chyba chodziÂło o to,Âże jesteÂśmy do siebie podobni.Tak,wiĂŞc szliÂśmy oboje na przystanek i rozmawialiÂśmy po drodze:
-gdzie chcesz iÂśĂŚ?
-chciaÂłabym podejÂśĂŚ do biblioteki,Âżeby oddaĂŚ wypoÂżyczonÂą przed weekendem ksiÂąÂżkĂŞ
-co to za ksiÂąÂżka?
-dotyczy starych legend,a miĂŞdzy innymi nas-uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ,a on to odwzajemniÂł
-zapewne nie przypuszczaÂłaÂś,Âże ktĂłraÂś z nich moÂże byĂŚ prawdziwa?
-masz racjĂŞ,ale jak widaĂŚ coÂś w nich jest prawdziwego skoro jesteÂśmy jej przykÂładem
-wiesz czasami siĂŞ zastanawiam co by byÂło gdybym byÂł tylko zwykÂłym czÂłowiekiem
-ja teÂż czasami o tym myÂślĂŞ,ale sÂądzĂŞ,Âże dziĂŞki naszym umiejĂŞtnoÂściÂą jesteÂśmy lepsi,a nie jak mi siĂŞ wczeÂśniej wydawaÂło,Âże zostaÂłam potworem
-muszĂŞ przyznaĂŚ,Âże teÂż tak z poczÂątku myÂślaÂłem-po czym zauwaÂżyÂłam,Âże znaleÂźliÂśmy siĂŞ juÂż na przystanku
UsiedliÂśmy na Âławkach obok siebie i wpatrywaliÂśmy siĂŞ w znoszÂące siĂŞ coraz wyÂżej sÂłoĂące.Przez jakiÂś czas oboje nic nie mĂłwiliÂśmy tylko od czasu do czasu patrzyliÂśmy siĂŞ na siebie uÂśmiechajÂąc siĂŞ.ByÂłam ciekawa o czym moÂże myÂśleĂŚ i dlaczego ostatnio tak czĂŞsto na siebie wpadamy.Gdy tak myÂślaÂłam o tym przechodziÂł mnie czasem maÂły dreszcz emocji jakby mi siĂŞ to zaczynaÂło podobaĂŚ.PrzyjechaÂł autobus i wsiedliÂśmy do niego.SzÂłam pierwsza,wiĂŞc wybraÂłam miejsce przy oknie w drugim rzĂŞdzie po prawej stronie jak czĂŞsto to robiÂłam,a on usiadÂł obok mnie.Nie mogÂąc juÂż wytrzymaĂŚ tej ciszy odezwaÂłam siĂŞ pierwsza:
-tak sobie myÂślĂŞ,Âże moglibyÂśmy czasem zaoszczĂŞdziĂŚ na biletach uÂżywajÂąc do tego wÂłasnych nĂłg
-chyba Âłap chciaÂłaÂś powiedzieĂŚ?
-tak-po czym przyÂłoÂżyÂłam palec do ust,Âżeby przypomnieĂŚ mu o dyskrecji,a on na samÂą myÂśl od razu otrzeÂźwiaÂł i zmieniÂł temat
-czy masz zamiar jeszcze gdzieÂś iÂśĂŚ oprĂłcz biblioteki?
-wÂłaÂściwie to o tym nie myÂślaÂłam,a moÂże ty coÂś zaproponujesz?
-nie znam niestety Âżadnego fajnego miejsca w mieÂście,a ty?
-ja w sumie teÂż nie
-to moÂże pĂłjdziemy do parku?zawsze dobrze czujĂŞ siĂŞ wÂśrĂłd drzew
-fajny pomysÂł,jestem za
Po chwili rozmowy dojechaliÂśmy do miasta.Najpierw poszliÂśmy do biblioteki oddaĂŚ mojÂą ksiÂąÂżkĂŞ,a nastĂŞpnie udaliÂśmy siĂŞ do parku.BĂŞdÂąc juÂż w nim usiedliÂśmy na pobliskiej Âławce,z ktĂłrej byÂło widaĂŚ wiĂŞkszoÂśĂŚ placu zabaw dla dzieci i czĂŞÂśĂŚ pozostaÂłych alejek,ktĂłrymi spacerowali ludzie.Zza drzew wyÂłaniaÂł siĂŞ widok na najbliÂższe szczyty, pasma gĂłr i najwyÂższÂą z nich Kozie SkaÂłki.WiĂŞkszoÂśĂŚ gĂłry byÂła zbudowana z kamieni dlatego tylko w dolnych jej czĂŞÂściach znajdowaÂła siĂŞ lekka zieleĂą,a na szczycie skaÂły,na ktĂłrych dÂługo utrzymywaÂł siĂŞ Âśnieg.Oboje siedzieliÂśmy i przyglÂądaliÂśmy siĂŞ owym widokom,aÂż w koĂącu odezwaÂłam siĂŞ:
-zadam ci pytanie,ale odpowiedz szczerze ok?
-postaram siĂŞ-uÂśmiechnÂąÂł siĂŞ Artur
-dlaczego naprawdĂŞ przyszedÂłeÂś mnie odwiedziĂŚ?i nie mĂłw mi to co wczeÂśniej bo ci nie wierzĂŞ
-mĂłwiÂłem prawdĂŞ,a moÂże ty chcesz coÂś ode mnie usÂłyszeĂŚ?-zrobiÂł szyderczÂą minĂŞ
-tak chcĂŞ,ÂżebyÂś mi powiedziaÂł prawdĂŞ
-czyli chcesz usÂłyszeĂŚ,Âże mi siĂŞ podobasz i chce ÂżebyÂś siĂŞ czĂŞÂściej spotykali?-powiedziaÂł to patrzÂąc na mnie,ale ja wciÂąÂż wpatrywaÂłam siĂŞ w gĂłry i zastanawiaÂłam siĂŞ,czy mĂłwi prawdĂŞ czy sobie ze mnie Âżartuje
-jeÂśli jest to prawda
-tak to prawda,a tobie?-spytaÂł powaÂżnym tonem co ÂświadczyÂło,Âże nie Âżartuje,a mnie przebiegÂły kolejne przyjemne dreszcze po caÂłym ciele
-Artur nie znam ciĂŞ dobrze i nie wiem co mam o tym wszystkim myÂśleĂŚ,ale muszĂŞ przyznaĂŚ,Âże mi siĂŞ podobasz i cieszĂŞ siĂŞ,Âże poznaÂłam kogoÂś z kim mogĂŞ byĂŚ szczera-odpowiedziaÂłam szczerze i zastanawiaÂłam siĂŞ co zrobi
-cieszĂŞ siĂŞ-uÂśmiechnÂąÂł siĂŞ czule do mnie,a ja patrzÂąc na niego uÂświadomiÂłam sobie,Âże zaczynam siĂŞ w nim zadurzaĂŚ
-fajnie,Âże siĂŞ zgadzamy,ale robi siĂŞ juÂż popoÂłudnie,wiĂŞc powinnam wracaĂŚ do domu-powiedziaÂłam to choĂŚ jeszcze tego nie chciaÂłam
-rozumiem,ale spotkamy siĂŞ dzisiaj jeszcze?
-nie wiem,ale wieczorem na pewno wybierzemy siĂŞ na polowanie,wiĂŞc moÂżesz przyjÂśĂŚ ze swojÂą rodzinÂą i zapolujemy w stadzie
-dobrze,postaram siĂŞ byĂŚ wieczorem,a teraz choĂŚ my na przystanek
Oboje wstaliÂśmy i udaliÂśmy siĂŞ spacerkiem na przystanek.CieszyÂłam siĂŞ bardzo na to,Âże dziÂś jeszcze raz bĂŞdziemy mogli siĂŞ zobaczyĂŚ.Nie sÂądziÂłam,Âże do tego dojdzie.Kto by pomyÂślaÂł,Âże mi siĂŞ to Âżycie tak spodoba,a na poczÂątku byÂłam taka zÂła.W zasadzie to dlatego,Âże baÂłam siĂŞ jak to bĂŞdzie tym bardziej,Âże nie znaÂłam takiego Âżycia i myÂślaÂłam,Âże wilkoÂłaki sÂą tylko w legendach.Teraz miaÂłam kogoÂś z kim mogÂłabym normalnie ÂżyĂŚ bez trzymania w tajemnicy kim jestem.Gdy przyszliÂśmy na przystanek autobus zaraz przyjechaÂł i pojechaliÂśmy do domu.NastĂŞpnie wysiedliÂśmy z autobus,a Artur odprowadziÂł mnie prawie pod sam dom.ZatrzymaliÂśmy przy tych samym krzakach,z ktĂłrych zawsze wychodziÂł.Tym razem teÂż miaÂł zamiar za nimi zniknÂąĂŚ.Jednak zanim to siĂŞ staÂło musieliÂśmy siĂŞ poÂżegnaĂŚ.Nie lubiÂłam tego dlatego staraÂłam siĂŞ trzymaĂŚ na dystans i powiedziaÂłam do niego:
-do zobaczenia wieczorem Arturze i dziĂŞkujĂŞ,Âże mi dzisiaj dotrzymaÂłeÂś towarzystwa
-do zobaczenia Kiro i dziĂŞkuje za dzisiejszy dzieĂą
Po czym podszedÂł do mnie bliÂżej,a mi zrobiÂło siĂŞ gorĂŞcej i serce zaczĂŞÂło mi mocniej biĂŚ.ZauwaÂżyÂł to i uÂśmiechnÂąÂł siĂŞ do mnie.NastĂŞpnie zÂłapaÂł mnie za rĂŞkĂŞ i przyciÂągnÂąÂł do siebie bliÂżej tak,Âże prawie stykaliÂśmy siĂŞ twarzami.CzuÂłam na sobie jego ciepÂły oddech.Z tej odlegÂłoÂści widaĂŚ byÂło,Âże jego skĂłra lekko bÂłyszczy jak moja w wysokim sÂłoĂącu.Jego czuÂły dotyk sprawiÂł,Âże ledwo staÂłam na nogach i nie chciaÂłam,Âżeby mnie puÂściÂł.StaliÂśmy tak chwilĂŞ wpatrujÂąc siĂŞ w swoje oczy,aÂż on siĂŞ pierwszy odezwaÂł:
-Kiro czy dobrze siĂŞ czujesz?-zdziwiÂło mnie to pytanie
-tak,ale czemu pytasz?
-bo wyglÂądasz jakbyÂś miaÂła siĂŞ zaraz rozpÂłynÂąĂŚ-oblaÂłam siĂŞ rumieĂącem,a on widzÂąc to zaÂśmiaÂł siĂŞ krĂłtko
-to nie jest Âśmieszne-odpowiedziaÂłam oburzona
-Âładnie wyglÂądasz jak masz takie czerwone rumieĂące-uÂśmiechnÂąÂł siĂŞ czule

Lilith89 · 2011-11-25 11:18:10

-dziĂŞkujĂŞ,ale lepiej bĂŞdzie jak juÂż pĂłjdĂŞ
-juÂż ode mnie uciekasz?a ja myÂślaÂłem,Âże tego chciaÂłaÂś-odpowiedziaÂł zdziwiony mojÂą reakcjÂą
-wybacz,ale jestem gÂłodna i jak zaraz czegoÂś nie zjem to bĂŞdzie mi burczeĂŚ w brzuchu
-rozumiem,wiĂŞc do zobaczenia wieczorem
-do zobaczenia
OdpowiedziaÂłam mu,a on mnie przyciÂągnÂąÂł mocniej do siebie przytulajÂąc siĂŞ do mnie tak,Âże czuÂłam jego ciepÂły oddech na szyi.ByÂło to tak przyjemne,Âże czuÂłam jak krĂŞci mi siĂŞ w gÂłowie,a w moim brzuchu dzieje siĂŞ coÂś dziwnego.NastĂŞpnie przesunÂąÂł swojÂą twarz ocierajÂąc o mojÂą od ucha,potem po policzku i zatrzymaÂł siĂŞ przed moimi ustami.Po chwili jego usta dotknĂŞÂły moich.CzuÂłam jego ciepÂło i oddech na moich ustach.Nie chciaÂłam,Âżeby przestaÂł,ale po chwili uÂświadomiÂłam sobie,Âże nie powinnam i walczÂąc ze sobÂą oderwaÂłam siĂŞ od niego.ZdziwiÂła go trochĂŞ moja reakcja,ale pomyÂślaÂłam sobie,Âże to byÂło naraz za duÂżo i nie chcÂąc juÂż bardziej mnie straszyĂŚ uÂśmiechnÂąÂł siĂŞ do mnie.Po czym odwrĂłciÂł siĂŞ i zmieniajÂąc siĂŞ w wilka uciekÂł w las.
Gdy przyszÂłam do domu szumiaÂło mi jeszcze w gÂłowie od tego co siĂŞ przed chwilÂą staÂło.Dziadkowie na szczĂŞÂście nie pytali mnie za
duÂżo i zjadÂłam z nimi obiad.NastĂŞpnie udajÂąc siĂŞ na gĂłrĂŞ powiedziaÂłam im,Âże wieczorem bĂŞdziemy mieli towarzystwo i nie mieli nic przeciwko temu.BĂŞdÂąc w pokoju poÂłoÂżyÂłam siĂŞ na ÂłĂłÂżko i myÂślaÂłam o tym co siĂŞ staÂło oraz co on moÂże sobie o mnie naprawdĂŞ myÂśleĂŚ.Nie byÂłam pewna czy robiĂŞ dobrze,ale wiedziaÂłam jedno,Âże tego chcĂŞ.ÂŻaÂłowaÂłam trochĂŞ jak przypomniaÂłam sobie o sytuacji,w ktĂłrej siĂŞ poznaliÂśmy i to,Âże go trochĂŞ poturbowaÂłam.Nie potrzebnie zareagowaÂłam tak ostro,ale zwaliÂłam winĂŞ na mĂłj instynkt i czuÂłam siĂŞ z tym lepiej.StaraÂłam siĂŞ robiĂŚ wszystko byle by czas do wieczora szybciej zleciaÂł.Najpierw czytaÂłam ksiÂąÂżki,a potem posprzÂątaÂłam swĂłj pokĂłj.Nie majÂąc nic wiĂŞcej do zrobienia w domu udaÂłam siĂŞ z KÂłem na ogrĂłdek.PobawiÂłam siĂŞ z nim,a on nie majÂąc pĂłÂźniej juÂż siÂły poÂłoÂżyÂł siĂŞ,Âżeby odpoczÂąĂŚ,a ja usiadÂłam obok niego na Âławce.Przez ten caÂły czas myÂślaÂłam o Arturze.Nagle podskoczyÂłam,poniewaÂż KieÂł zerwaÂł siĂŞ i zaczÂąÂł na coÂś szczekaĂŚ.Wtedy zauwaÂżyÂłam,Âże zbliÂża siĂŞ zmierzch.Pewnie za niedÂługo siĂŞ zjawiÂą,wiĂŞc postanowiÂła,Âże pĂłjdĂŞ siĂŞ przygotowaĂŚ.
SchodzÂąc na dĂłÂł po schodach usÂłyszaÂłam,Âże ktoÂś rozmawia na dworze.Nie tracÂąc czasu wybiegÂłam na dwĂłr sprawdziĂŚ kto to.ZobaczyÂłam,Âże wszyscy juÂż na mnie czekajÂą i sÂą gotowi do polowania.Po chwili zobaczyÂłam i Artura.StaÂł przy wejÂściu na ogrĂłdek i gdy mnie zobaczyÂł od razu siĂŞ uÂśmiechnÂąÂł,a ja odwzajemniÂłam to.Dziadek widzÂąc,Âże sÂą wszyscy powiedziaÂł,Âże moÂżemy juÂż iÂśĂŚ,wiĂŞc wyszliÂśmy przed las.PuÂściÂłam kaÂżdego przodem,a ja wyszÂłam jako ostatnia.Za drzwiami czekaÂł na mnie Artur.BojÂąc siĂŞ,Âże siĂŞ ze mnÂą przywita tak jak poÂżegnaÂł powiedziaÂłam mu tylko czeÂśĂŚ i po zamkniĂŞciu bramy przemieniÂłam siĂŞ.ByÂł zdziwiony mojÂą reakcjÂą,wiĂŞc tak samo jak ja siĂŞ zamieniÂł i podbiegliÂśmy do reszty,ktĂłra teÂż byÂła w trakcie przemiany.NastĂŞpnie wszyscy udaliÂśmy siĂŞ biegiem do lasu.BĂŞdÂąc juÂż w lesie zatrzymaliÂśmy siĂŞ po jakimÂś czasie na maÂłej polanie.Nie wiedziaÂłam dlaczego.PrĂłbowaÂłam coÂś wywÂąchaĂŚ,ale nic z tych zapachĂłw,ktĂłre czuÂłam nie wydawaÂły mi siĂŞ podejrzane.Nie czuÂłam rĂłwnieÂż Âżadnego stada jeleni co jeszcze bardziej mnie
irytowaÂło bo robiÂłam siĂŞ coraz bardziej gÂłodna.Po chwili usÂłyszaÂłam gÂłos dziadka,ktĂłry powiedziaÂł:
-nic nie wyczuwam,wiĂŞc przeniesiemy siĂŞ dalej od domu niÂż zwykle dlatego macie siĂŞ trzymaĂŚ blisko
PowiedziaÂł to takim tonem,Âże sama byÂłam przestraszona.CzuÂłam,Âże nie powinniÂśmy siĂŞ tak daleko oddalaĂŚ,ale to byÂło dziwne,Âże zwierzyna nagle zniknĂŞÂła i byÂła nie do wyczucia.CieszyÂłam siĂŞ jednak,Âże caÂły czas koÂło mnie biegÂł Artur i czuÂłam siĂŞ przy nim bardziej bezpieczna.Poza tym miaÂłam dziwne przeczucie,Âże idziemy na tereny czĂŞÂściej odwiedzane przez inne drapieÂżniki,a moÂże i same wampiry.Na samÂą myÂśl przeszÂły mi dreszcze,aÂż sierÂśĂŚ mi siĂŞ zjeÂżyÂła.Na szczĂŞÂście nikt tego nie zauwaÂżyÂł podczas biegu.StaraÂłam siĂŞ trzymaĂŚ blisko i rozglÂądaĂŚ w miarĂŞ moÂżliwoÂści wypatrujÂąc zagroÂżenia.Po pewnym czasie zaczĂŞÂłam wyczuwaĂŚ stado tak jak kaÂżdy z wilkĂłw,wiĂŞc kierowaliÂśmy siĂŞ w ich stronĂŞ.ByÂłam juÂż taka gÂłodna,Âże miaÂłam ochotĂŞ wybiec na nie bez Âżadnego skradania siĂŞ.PodbiegliÂśmy doÂśĂŚ blisko.Na tyle blisko,Âże dobrze widziaÂłam niewielkie stado.ByÂło nas na tyle duÂżo,Âże podzieliliÂśmy siĂŞ na sektory i kaÂżdy musiaÂł podzieliĂŚ siĂŞ zwierzynÂą,poniewaÂż nie byÂło jej duÂżo.UdaÂło mi siĂŞ uzgodniĂŚ,Âże zapoluje z Arturem na
mniejszÂą z samic.ZaczĂŞliÂśmy siĂŞ powoli skradaĂŚ nie zwaÂżajÂąc na to co robi reszta.Oboje byliÂśmy bardzo gÂłodni.Nie wytrzymujÂąc presji pierwsza zaczĂŞÂłam biec w stronĂŞ stada co go spÂłoszyÂło i kaÂżdy musiaÂł siĂŞ wysiliĂŚ,Âżeby zÂłapaĂŚ coÂś do jedzenia.Jednak nie przejĂŞÂłam siĂŞ tym i po chwili dopadÂłam sarnĂŞ,ktĂłrÂą szybko zabiÂłam.Artur zaraz dobiegÂł do mnie i zaczĂŞliÂśmy jeÂśĂŚ.
Po zjedzeniu na szczĂŞÂście nikt siĂŞ nie skarÂżyÂł przez mojÂą niekompetencjĂŞ i wszyscy wrĂłciliÂśmy do nas.Pod domem przemieniliÂśmy siĂŞ z powrotem i kaÂżdy dziĂŞkowaÂł za ucztĂŞ,a nastĂŞpnie siĂŞ poÂżegnaÂł.Artur duÂżo nie mĂłwiÂł.PowiedziaÂł tylko do mnie:
-dziĂŞki za dzisiejszy wieczĂłr i do zobaczenia za pewien czas
-ja rĂłwnieÂż dziĂŞkuje-po czym przytuliÂł mnie szybko i pocaÂłowaÂł w czoÂło
ZrobiÂł to tak szybko,Âże nikt nie zdÂąÂżyÂł tego zauwaÂżyĂŚ.NastĂŞpnie ja siĂŞ poÂżegnaÂłam z jego rodzinÂą,a on z mojÂą.Wszyscy z powrotem zamienili siĂŞ w wilki i uciekli do lasu,a ja z rodzinÂą poszliÂśmy do domu poÂłoÂżyĂŚ siĂŞ spaĂŚ.

Lilith89 · 2011-11-27 16:45:33

12.Ostatni dzieĂą ferii:
Gdy wstaÂłam rano poszÂłam szybko siĂŞ przygotowaĂŚ do Âśniadania,a nastĂŞpnie zeszÂłam na dĂłÂł.Na dole dziadkowie juÂż czekali na mnie.PrzywitaÂłam siĂŞ z nimi grzecznie i zaczĂŞliÂśmy jeÂśĂŚ.Podczas Âśniadania nic siĂŞ do mnie nie odzywali jakby mieli do mnie Âżal za to co wczoraj zrobiÂłam.Z poczÂątku nie chciaÂłam o tym rozmawiaĂŚ,ale nie wytrzymujÂąc tej ciszy zapytaÂłam:
-mogÂłabym wiedzieĂŚ o co siĂŞ na mnie gniewacie?
-o co ci chodzi skarbie?-odpowiedziaÂła babcia
-nie ukrywajcie nic przede mnÂą,chce wiedzieĂŚ co siĂŞ dzieje
-nic siĂŞ nie staÂło i nic nie ukrywamy przed tobÂą-odpowiedziaÂł dziadek spoglÂądajÂąc na babcie,ktĂłra swoim wzrokiem sprawiÂła,Âże domyÂśliÂłam siĂŞ jednak,Âże coÂś jest nie tak
-przecieÂż widzĂŞ,czy chodzi o wczorajsze polowanie?
-nic naprawdĂŞ siĂŞ nie staÂło,ale co do tego polowania miaÂłabym pewne zastrzeÂżenia-odpowiedziaÂła babcia z gniewem w oczach
-wybaczcie,ale byÂłam tak gÂłodna,Âże nie chciaÂłam juÂż dÂłuÂżej czekaĂŚ
-domyÂśliliÂśmy siĂŞ,ale nie wolno ci tak postĂŞpowaĂŚ
-dobrze babciu,na drugi raz zrobiĂŞ tak jak powinnam
Nie chcÂąc juÂż dÂłuÂżej przeciÂągaĂŚ tej rozmowy poszÂłam do siebie.BĂŞdÂąc w pokoju przypomniaÂłam sobie,Âże dzisiaj ostatni dzieĂą ferii i od jutro bĂŞdĂŞ musiaÂła iÂśĂŚ do szkoÂły.Nie chciaÂłam tak w ogĂłle wracaĂŚ.BaÂłam siĂŞ,Âże za duÂżo siĂŞ zmieniÂłam i bĂŞdĂŞ miaÂła problem z przystosowaniem siĂŞ.PocieszaÂła mnie myÂśl,Âże znowu zobaczĂŞ siĂŞ z Kinia,ale jak nigdy Eryk juÂż mnie nie obchodziÂł.Nie zdziwiÂło mnie to,poniewaÂż teraz miaÂłam Artura,ktĂłry bardziej mi odpowiadaÂł.PrzypomniaÂłam sobie,Âże mĂłgÂł siĂŞ na mnie obraziĂŚ za to jak wczoraj go potraktowaÂłam przed rodzinÂą,wiĂŞc postanowiÂłam go odwiedziĂŚ.WychodzÂąc zostawiÂłam dziadkom wiadomoÂśĂŚ gdzie siĂŞ udaje i wypuÂściÂłam KÂła.WiedziaÂłam,Âże bĂŞdÂą na mnie Âźli,ale bardzo chciaÂłam siĂŞ z nim zobaczyĂŚ.Dlatego nie myÂślÂąc o tym dÂłuÂżej puÂściÂłam siĂŞ biegiem w las,gdy tylko wyszÂłam z ogrĂłdka.PoruszajÂąc siĂŞ jako wilk nie miaÂłam Âżadnych trudnoÂści z kolejnym omijanym przeze mnie drzewem czy teÂż innÂą przeszkodÂą.Niestety nie pamiĂŞtaÂłam zbyt dobrze drogi do niego,wiĂŞc musiaÂłam polegaĂŚ na swoich zmysÂłach,wĂŞchu i wzroku.Po drodze wyczuÂłam nie daleko jakieÂś stado jeleni i przez chwilĂŞ miaÂłam duÂżÂą ochotĂŞ na nie zapolowaĂŚ mimo,Âże nie byÂłam zbyt gÂłodna.DomyÂśliÂłam siĂŞ,Âże to przez mĂłj instynkt,z ktĂłrym musiaÂłam walczyĂŚ podejmujÂąc rozsÂądne decyzje.
Po pewnym czasie udaÂło mi siĂŞ znaleÂźĂŚ dobrÂą drogĂŞ do Artura i nie tracÂąc czasu popĂŞdziÂłam najszybciej jak mogÂłam.OczywiÂście bĂŞdÂąc juÂż blisko jak ostatnim razem zaczaiÂłam siĂŞ za krzakami wypatrujÂąc co siĂŞ dzieje wokĂłÂł jego mieszkania.Podobnie jak wczeÂśniej nie byÂło nikogo.PoczekaÂłam chwilĂŞ,ale przez dÂłuÂższy czas nikt nie wyszedÂł,a co dziwne tym razem nawet nie byÂło nikogo sÂłychaĂŚ.Po gÂłowie przeszÂła mi myÂśl,Âże moÂże wszyscy wybrali siĂŞ na polowanie w okolicy i dlatego jest taka cisza.ZniecierpliwiÂło mnie to jeszcze bardziej,ale zaraz przyszÂło mi do gÂłowy coÂś gorszego:
-moÂże coÂś siĂŞ staÂło i wszyscy siĂŞ wynieÂśli na jakiÂś czas-pomyÂślaÂłam-nie to nie moÂżliwe,na pewno sÂą na polowaniu albo udali siĂŞ na wycieczkĂŞ z okazji ostatniego dnia ferii,kto wie-pocieszyÂłam siĂŞ-moÂże dla pewnoÂści powinnam siĂŞ rozglÂądnÂąĂŚ w okolicy tym bardziej,Âże ich zapach unosi siĂŞ w powietrzu,tak zrobiĂŞ-uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ szyderczo
Najpierw rozglÂądnĂŞÂłam siĂŞ wokĂłÂł otaczajÂącego mnie lasu prĂłbujÂąc wywÂąchaĂŚ,gdzie jest najsilniejszy zapach,a nastĂŞpnie ÂłapiÂąc najlepszy trop pobiegÂłam w jego stronĂŞ.DochodziÂł on zza domu Artura.PobiegÂłam za niego i zatrzymaÂłam siĂŞ na chwilĂŞ,poniewaÂż mocniejszy zapach skierowaÂł siĂŞ bardziej w prawÂą stronĂŞ.Poczuwszy go zmieniÂłam kierunek i pobiegÂłam za nim.Po pewnym czasie zobaczyÂłam na ziemi odbite Âślady Âłap wilkĂłw.To upewniÂło mnie,Âże jestem na dobrej drodze.ZbliÂżajÂąc siĂŞ do miejsca pobytu watahy zapach robiÂł siĂŞ coraz silniejszy i Âślady Âłap coraz wyraÂźniejsze.Jednak zauwaÂżyÂłam,Âże miĂŞdzy nimi jest teÂż odbicie stĂłp czÂłowieka i poczuÂłam dziwny oraz nieprzyjemny zapach dla mojego nosa co mnie bardzo zaciekawiÂło:
-co moÂże tak ÂśmierdzieĂŚ i po co mieliby siĂŞ zmieniaĂŚ w ludzi?przecieÂż jak polujÂą i przebywajÂą w lesie lepiej nie ryzykowaĂŚ i nie zamieniaĂŚ siĂŞ z wilka w czÂłowieka,to bardzo dziwne i muszĂŞ siĂŞ temu bliÂżej przyjrzeĂŚ,ale ostroÂżnie bo moÂże zostali odkryci przez przebywajÂących o tej porze Âłowieckiej myÂśliwych-pomyÂślaÂłam-oby nie,ale muszĂŞ im w razie czego pomĂłc-zdecydowaÂłam
Nie chcÂąc,Âżeby mnie ktoÂś zauwaÂżyÂł zwolniÂłam bieg do powolnego marszu,a nastĂŞpnie zobaczyÂłam z daleka wilki i czÂłowieka.WyglÂądali jakby ze sobÂą rozmawiali patrzÂąc na siebie,a zarazem bĂŞdÂąc gotowym do walki.PospieszyÂłam siĂŞ,gdy tylko zobaczyÂłam czarnego wilka stojÂącego z tyÂłu za innymi z watahy.Wszyscy stali na niewielkiej polanie,ktĂłra oddzielaÂła drzewa tworzÂąc maÂłÂą i swobodnÂą przestrzeĂą doskonaÂła do ataku przez drapieÂżnika,ktĂłry wypatruje zwierzyny znajdujÂącej siĂŞ na niej zza drzew.ZatrzymaÂłam siĂŞ przy najbliÂższych krzakach obserwujÂąc co siĂŞ tam dzieje.WidziaÂłam znajomÂą watahĂŞ w gotowoÂści bojowej,obnaÂżajÂącÂą kÂły i patrzÂącÂą zÂłowrogo na stojÂącego naprzeciwko mĂŞÂżczyznĂŞ.PoczuÂłam,Âże to od niego jest taki nieprzyjemny zapach.Z poczÂątku nie rozumiaÂłam ich zachowania,poniewaÂż owy mĂŞÂżczyzna nie miaÂł przy sobie Âżadnej broni,a na dodatek nie pachniaÂł jak zwierzyna ÂłownÂą tylko jak padlina.Po chwili jednak doszÂło do mnie,Âże znajdujĂŞ siĂŞ w niewÂłaÂściwym miejscu.PoczuÂłam,Âże jestem w ogromnym niebezpieczeĂąstwie pomimo,Âże sÂą tu inni na ÂłÂące.Tym zagroÂżeniem byÂł wampir.ByÂł to pierwszy raz kiedy go widziaÂłam.Owy mĂŞÂżczyzna miaÂł bardzo bladÂą cerĂŞ,ciemne czerwone oczy,czarne wÂłosy i smukÂłÂą sylwetkĂŞ.Jego budowa sprawiÂła,Âże poczuÂłam siĂŞ nieco lepiej.Nie wyglÂądaÂł na silnego.Jednak z jego niskim wzrostem musiaÂł byĂŚ rĂłwnie silny jak i szybki.Poza tym byÂł ubrany doÂśĂŚ swobodnie,a ubrania miaÂł czyste bez plamki krwi.MusiaÂł byĂŚ doÂświadczonym wampirem.ChoĂŚ jego wiek okreÂśliÂłabym na parĂŞ lat wiĂŞcej niÂż sama miaÂłam.WiedziaÂłam,Âże ich wyglÂąd nie zdradzaÂł prawdziwego wieku,jedynie ten w ktĂłrym zostali przemienieni.MogÂłabym siĂŞ zaÂłoÂżyĂŚ,Âże miaÂł co najmniej sto lat wiĂŞcej niÂż byÂło widaĂŚ. Po pewnym czasie zobaczyÂłam,Âże spoglÂąda w mojÂą stronĂŞ.MusiaÂł mnie wyczuĂŚ spoÂśrĂłd tak wielu wilkĂłw.Przez chwilĂŞ przeszÂły mnie dreszcze,aÂż sierÂśĂŚ mi siĂŞ zjeÂżyÂła.Odruchowo zaczĂŞÂłam cofaĂŚ siĂŞ do tyÂłu.Jednak mimo strachu rozsÂądek podpowiadaÂł mi,Âże nie mogĂŞ zaczÂąĂŚ uciekaĂŚ,poniewaÂż moÂże siĂŞ rzuciĂŚ za mnÂą w poÂścig,a najgorsze,Âże mĂłgÂłby mnie dogoniĂŚ i zabiĂŚ.Tak,wiĂŞc zatrzymaÂłam siĂŞ i zobaczyÂłam,Âże wszyscy juÂż na mnie patrzÂą.Po czym zaraz przybiegÂł do mnie Artur.ZasÂłoniÂł mnie swoim ciaÂłem i popatrzyÂł na mnie ze zÂłoÂściÂą w oczach.Nagle zobaczyÂłam,Âże wampir odwrĂłciÂł siĂŞ i zaczÂąÂł uciekaĂŚ w stronĂŞ lasu.Za nim rzuciÂło siĂŞ stado wilkĂłw.ByÂł to taki gÂłoÂśny dÂźwiĂŞk uderzeĂą Âłap o ziemie,Âże nigdy nie zauwaÂżyÂłam jak gÂłoÂśno moÂżemy biec przez las z tak duÂżÂą prĂŞdkoÂściÂą.Od teraz wiedziaÂłam,Âże muszĂŞ bardziej uwaÂżaĂŚ,Âżeby nikt mnie nie nakryÂł.ByÂłam w takim szoku przez to co zobaczyÂłam,Âże nawet nie zauwaÂżyÂłam jak Artur siĂŞ przemieniÂł i stanÂąÂł koÂło mnie jako czÂłowiek.Nie majÂąc wyjÂścia zrobiÂłam to samo.Jak widaĂŚ czekaÂł na to,poniewaÂż gdy tylko to zrobiÂłam odezwaÂł siĂŞ do mnie:
-czyÂś ty zwariowaÂła?wiesz jakie niebezpieczeĂąstwo przez chwilĂŞ ci groziÂło?zapewne gdybym ciĂŞ nie zauwaÂżyÂł i nie podbiegÂł do ciebie z pewnoÂściÂą ten potwĂłr by siĂŞ na ciebie rzuciÂł-wykrzyknÂąÂł
-witaj-odpowiedziaÂłam spokojnie-nie chciaÂłam wam przeszkadzaĂŚ,myÂślaÂłam,Âże tylko polujecie
-witaj-powiedziaÂł juÂż spokojnie-tak siĂŞ skÂłada,Âże polujemy,ale to jest tylko do zabicia
-nie wiedziaÂłam,Âże ty teÂż polujesz,czemu nic mi o tym nie powiedziaÂłeÂś?-zdenerwowaÂłam siĂŞ
-nie chciaÂłem,ÂżebyÂś siĂŞ w to mieszaÂła,to niebezpieczne,a ja nie chce,Âżeby coÂś ci siĂŞ staÂło
-dziĂŞki,ale potrafiĂŞ o siebie zadbaĂŚ
-domyÂślam siĂŞ-zaÂśmiaÂł siĂŞ wyÂśmiewajÂąc mnie-tak w ogĂłle to co tu robisz?
-chciaÂłam siĂŞ z tobÂą zobaczyĂŚ i przeprosiĂŚ za moje zachowanie przed polowaniem
-nie ma za co,rozumiem ciĂŞ-uÂśmiechnÂąÂł siĂŞ i dodaÂł-na drugi raz jednak tego nie rĂłb,poniewaÂż chciaÂłbym w koĂącu,Âżeby wszyscy wiedzieli kim dla mnie jesteÂś
-yyyy...-zdziwiÂło i zarazem przeraziÂło mnie to, dlatego nie potrafiÂłam nic wiĂŞcej z siebie wydusiĂŚ
WidzÂąc moje zdezorientowanie zaÂśmiaÂł siĂŞ i powiedziaÂł:
-choĂŚ my lepiej do mnie
Po czym zamieniÂł siĂŞ w wilka,a ja po nim.NastĂŞpnie pobiegliÂśmy do jego domu.BĂŞdÂąc juÂż pod domem zatrzymaliÂśmy siĂŞ i oboje z powrotem przemieniliÂśmy siĂŞ w ludzi.Po chwili weszliÂśmy do Âśrodka.Dom wyglÂądaÂł na zadbany i o wiele wiĂŞkszy niÂż wydawaÂło mi siĂŞ patrzÂąc na niego z zewnÂątrz.W koĂącu mieszkaÂła tam caÂła wataha.ÂŚciany i podÂłoga pokryta byÂła brÂązowymi deskami,a na Âścianie wisiaÂło duÂżo rĂłÂżnych obrazĂłw i gdzieniegdzie byÂły ciemne dywany z tego samego materiaÂłu.Jak widaĂŚ byÂło, dÂługie korytarze prowadziÂły do wielu pokoi,w ktĂłrych kaÂżdy z osobna musiaÂł mieszkaĂŚ.Na dole byÂła jedna duÂża kuchnia i dwie Âłazienki.RozglÂądajÂąc siĂŞ wokoÂło zauwaÂżyÂłam nagle,Âże Artur mi siĂŞ przyglÂąda i powiedziaÂłam:
-czy coÂś siĂŞ staÂło?
-nie,tylko zastanawiam siĂŞ dlaczego tak siĂŞ rozglÂądasz-powiedziaÂł uÂśmiechajÂąc siĂŞ
-patrzĂŞ,poniewaÂż wasz dom bardzo mi siĂŞ podoba i jestem ciekawa gdzie jest twĂłj pokĂłj-odpowiedziaÂłam rĂłwnieÂż uÂśmiechajÂąc siĂŞ
-jest na gĂłrze i choĂŚ zaprowadzĂŞ ciĂŞ skoro chcesz go obejrzeĂŚ
-pewnie,choĂŚ my
WeszliÂśmy po schodach prowadzÂących na gĂłrnÂą czĂŞÂśĂŚ domu.Gdy byliÂśmy juÂż na gĂłrze skrĂŞciliÂśmy w prawo i doszliÂśmy na sam koniec korytarza.ZatrzymaliÂśmy siĂŞ przy ostatnich drzwiach i Artur powiedziaÂł:
-tu jest mĂłj pokĂłj,proszĂŞ wejdÂź pierwsza

Ostatnio edytowany przez Lilith89 (2011-11-28 10:17:43)

Lilith89 · 2011-11-27 16:46:41

PrzepuÂściÂł mnie przodem,a ja po chwili otworzyÂłam drzwi i weszÂłam do Âśrodka,a za mnÂą Artur.Na pierwszy rzut oka zobaczyÂłam na wprost mnie duÂże okno i po prawej stronie biurko.NastĂŞpnie po lewej stronie znajdowaÂło siĂŞ niewielkie pojedyncze ÂłĂłÂżko.PokĂłj byÂł jasny,a to dziĂŞki wanilinowej tapecie.Na niej dobrze odbijaÂły siĂŞ zaraz za drzwiami dwie wysokie puÂłki,na ktĂłrych leÂżaÂły ksiÂąÂżki.Po chwili zdaÂłam sobie sprawĂŞ,Âże za dÂługo siĂŞ przyglÂądam i zrobiÂło mi siĂŞ gÂłupio.Niestety zauwaÂżyÂł to i siĂŞ rozeÂśmiaÂł mĂłwiÂąc:
-piĂŞknie wyglÂądasz jak masz takie czerwone rumieĂące
-bardzo Âśmieszne-powiedziaÂłam ze zÂłoÂściÂą
-ok,lepiej usiÂądÂźmy i porozmawiajmy skoro po to tu przyszÂłaÂś
Po czym oboje usiedliÂśmy na jego ÂłĂłÂżku.Nie wiedziaÂłam co mam mu powiedzieĂŚ,a wÂłaÂściwie od czego zaczÂąĂŚ.MiaÂłam do niego duÂżo pytaĂą,zwÂłaszcza jeÂśli chodziÂło o wampiry.TrochĂŞ irytowaÂło mnie to,Âże przez caÂły ten czas to przede mnÂą ukrywaÂł.Nie mogÂąc juÂż dÂłuÂżej tego wytrzymaĂŚ powiedziaÂłam:
-dÂługo polujesz na wampiry?
-nie,poniewaÂż od nie dawna rodzice pozwolili mi uczestniczyĂŚ w tym polowaniu ze wzglĂŞdu na to,Âże jestem juÂż doÂśĂŚ silny i dorosÂły-odpowiedziaÂł zadowolony
-rozumiem,a czy caÂły czas odkÂąd jest tu twoja rodzina polujecie na wampiry?byÂły tu caÂły czas?
-nie,dopiero od paru lat tu sÂą,ale byÂły tu juÂż wczeÂśniej
-jak to wczeÂśniej?-spytaÂłam zaciekawiona
-mĂłj dziadek opowiadaÂł mi,Âże teÂż na nie tu polowaÂł i myÂślaÂł,Âże juÂż wszystkie zabili,ale mimo to gdzieÂś jeszcze przeÂżyÂły i nadal zaczynajÂą atakowaĂŚ ludzi,a wiĂŞkszoÂśĂŚ z nich nie zabijajÂą tylko przemienia w swoich
-jak to moÂżliwe,Âże mieszkam tu od tylu lat i nigdy Âżadnego nie widziaÂłam,aÂż do dzisiaj
-to dobrze,staraliÂśmy ich trzymaĂŚ jak najdalej od miasta,ale niestety jest ich coraz wiĂŞcej i ciĂŞÂżko nad nimi wszystkimi nadÂąÂżyĂŚ
-potrzebujecie naszej pomocy i jeÂśli chodzi o mojÂą rodzinĂŞ na pewno dziadkowie siĂŞ zgodzÂą,Âżeby wam pomĂłc w koĂącu sami nie dacie rady wszystkich zabiĂŚ
-nie zgadzam siĂŞ na to i nawet o tym nie myÂśl bo prĂŞdzej zginiesz niÂż nam pomoÂżesz,a tego nikt z nas by nie chciaÂł
-moÂże teraz bym nie daÂła rady,ale mogÂłabym siĂŞ nauczyĂŚ jeÂśli byÂś mi pokazaÂł jak z nimi trzeba walczyĂŚ
-wykluczone i wiĂŞcej nawet mi o tym nie wspominaj-powiedziaÂł zdenerwowany tÂą rozmowÂą
-zobaczysz,jeszcze bĂŞdziesz mnie prosiĂŚ o pomoc-odpowiedziaÂłam oburzona
-mam nadzieje,Âże nie bĂŞdĂŞ musiaÂł-po czym zamilkÂł i zamyÂśliÂł siĂŞ na chwile nad czymÂś
Nagle otworzyÂły siĂŞ drzwi od pokoju,a ja z wraÂżenia podskoczyÂłam zamykajÂąc przy tym oczy.Na szczĂŞÂście nikt tego nie zauwaÂżyÂł,a gdy otworzyÂłam oczy zobaczyÂłam,Âże w drzwiach stoi ojciec Artura.PopatrzyÂł siĂŞ na nas i powiedziaÂł:
-witajcie,przepraszam,Âże przeszkadzam,ale chciaÂłem powiedzieĂŚ,Âże zabiliÂśmy go
-dobrze tato-odezwaÂł siĂŞ nagle Artur
-nie chce wyganiaĂŚ twojej koleÂżanki,ale myÂślĂŞ,Âże powinieneÂś jÂą odprowadziĂŚ do domu zanim zjawiÂą siĂŞ inni i przez pewien okres nie powinna siĂŞ tu krĂŞciĂŚ dla swojego bezpieczeĂąstwa
-wiem tato,juÂż jej mĂłwiÂłem o tym i zaraz jÂą odprowadzĂŞ
-do zobaczenia Kiro-odezwaÂł siĂŞ i wyszedÂł nie czekajÂąc na odpowiedÂź
Dobrze wiedziaÂł,Âże bĂŞdĂŞ oburzona tym wszystkim i nawet nie miaÂłam ochoty mu nic mĂłwiĂŚ.Z drugiej strony nie chciaÂłabym wpaÂśĂŚ w rĂŞce jakiemuÂś wampirowi sama,ale ta ciÂągÂła prĂłba chronienia mnie irytowaÂła.Artur widzÂąc moje zdenerwowanie powiedziaÂł do mnie:
-mĂłj ojciec ma racjĂŞ i proszĂŞ nie gniewaj siĂŞ na niego
-rozumiem i lepiej juÂż choĂŚ my-odpowiedziaÂłam z sarkazmem
-dobrze, jak chcesz
Oboje wstaliÂśmy z ÂłĂłÂżka i po chwili wyszliÂśmy z jego domu.BĂŞdÂąc juÂż na dworze przemieniliÂśmy siĂŞ w wilki i puÂściÂłam Artura przodem.BiegnÂąc za nim zauwaÂżyÂłam,Âże sÂłoĂące jest juÂż doÂśĂŚ wysoko co oznaczaÂło,Âże jest juÂż popoÂłudnie.DziwiÂłam siĂŞ,Âże minĂŞÂło tyle czasu,a moi dziadkowie nawet po mnie nie przybiegli jak robili to zawsze.MiaÂłam tylko nadzieje,Âże nie sÂą na mnie Âźli i jak wrĂłcĂŞ nie zrobiÂą mi Âżadnej awantury.Gdy dobiegliÂśmy do domu zatrzymaliÂśmy siĂŞ przed ogrĂłdkiem.OczywiÂście KieÂł widzÂąc nas juÂż jako ludzi bardzo siĂŞ ucieszyÂł i zaczÂąÂł szczekaĂŚ oraz machaĂŚ ogonem na przywitanie.Oboje pogÂłaskaliÂśmy go,Âżeby siĂŞ uspokoiÂł.Na dworze nie byÂło nikogo.Dziadkowie widocznie siedzieli w domu,ale nie wyszli na powitanie.NajwyraÂźniej nawet nie zwrĂłcili uwagi na szczekajÂącego KÂła.Po chwili Artur odezwaÂł siĂŞ do mnie:
-sÂłuchaj Kiro nie powinnaÂś teraz chodziĂŚ do lasu na polowania z rodzinÂą,poniewaÂż ostatnio zrobiÂło siĂŞ tu bardzo niebezpiecznie,a ja nie chce Âżeby coÂś ci siĂŞ staÂło
-wiem i przestaĂą juÂż mi to powtarzaĂŚ
-rozumiem,Âże siĂŞ zÂłoÂścisz,ale teraz powinnaÂś zajÂąĂŚ siĂŞ naukÂą,a nie polowaniami,zrobisz to dla mnie?
-nie jestem samobĂłjcÂą,ale mam nadzieje,Âże nie bĂŞdĂŞ musiaÂła dÂługo czekaĂŚ
-jeÂśli coÂś siĂŞ zmieni dam ci znaĂŚ,dobrze?
-ok,ale ty teÂż coÂś mi obiecaj
-to zaleÂży o co chodzi-powiedziaÂł zaskoczony
-chce ÂżebyÂś na siebie uwaÂżaÂł i odwiedzaÂł mnie jak to bĂŞdzie tylko moÂżliwe,dobrze?
-dobrze,postaram siĂŞ
Po czym oboje siĂŞ do siebie uÂśmiechnĂŞliÂśmy i Artur podszedÂł do mnie bliÂżej przytulajÂąc mnie do siebie.DziĂŞki temu poczuÂłam znowu jego piĂŞkny zapach skĂłry,ktĂłry tak lubiÂłam.Nagle jednak oprzytomniaÂłam przypominajÂąc sobie o dziadkach i pocaÂłowaÂłam go szybko na poÂżegnanie.ByÂł tym trochĂŞ zdziwiony,ale nic siĂŞ nie odezwaÂł.PopatrzyÂł tylko w stronĂŞ domu,a potem na mnie uÂśmiechajÂąc siĂŞ.NastĂŞpnie odwrĂłciÂł siĂŞ i zaczÂąÂł biec w stronĂŞ lasu przemieniajÂąc siĂŞ z powrotem wilka i znikajÂąc w gĂŞsty lesie.Nie czekajÂąc dÂługo przed bramÂą weszÂłam w koĂącu na ogrĂłdek,a potem do domu.Dziadkowie siedzieli oboje w kuchni szykujÂąc obiad.Gdy mnie zobaczyli ku mojemu zdziwieniu uÂśmiechnĂŞli siĂŞ do mnie i powiedzieli:
-witaj Kiro,podejdÂź do stoÂłu dziecko-powiedziaÂła babcia
-witajcie,mam nadzieje,Âże nie jesteÂście na mnie Âźli?-spytaÂłam chcÂąc wyjaÂśniĂŚ co siĂŞ dzieje
-nie jesteÂśmy z tego zadowoleni owszem-powiedziaÂł dziadek
-nie moÂżemy ci przecieÂż zabroniĂŚ siĂŞ widywaĂŚ z chÂłopakiem-odpowiedziaÂła babcia
-chÂłopakiem-pomyÂślaÂłam-musieli mnie widzieĂŚ jak siĂŞ z nim Âżegnam-zamyÂśliÂłam siĂŞ na chwile,gdy nagle powiedziaÂła do mnie babcia:
-skarbie,zjedz obiad i idÂź przygotuj siĂŞ do szkoÂły,poniewaÂż skoĂączyÂły ci siĂŞ juÂż ferie-powiedziaÂł dziadek
-tak,wiem i na pewno bĂŞdĂŞ musiaÂła coÂś powtĂłrzyĂŚ
-musisz,ÂżebyÂś nie dostaÂła zÂłej oceny-uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ babcia
-chciaÂłabym was prosiĂŚ,ÂżebyÂśmy nie chodzili na razie do lasu na polowania,poniewaÂż bĂŞdĂŞ musiaÂła siĂŞ uczyĂŚ i chciaÂłabym jeÂśĂŚ przez jakiÂś czas normalne jedzenie
-dobrze, jak chcesz-ucieszyÂła siĂŞ babcia
Po zjedzeniu obiadu poszÂła do siebie mĂłwiÂąc do dziadkĂłw:
-to do zobaczenia na kolacji-uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ i poszÂłam do siebie
BĂŞdÂąc w pokoju wziĂŞÂłam siĂŞ za naukĂŞ.Po jakimÂś czasie byÂłam przygotowana na zajĂŞcia i nie chcÂąc myÂśleĂŚ juÂż o tym,zaczĂŞÂłam myÂśleĂŚ o Arturze i o tym co powiedzÂą ludzie jutro w szkole jak mnie zobaczÂą.MartwiÂło mnie to trochĂŞ.BĂŞdĂŞ musiaÂła coÂś wymyÂślaĂŚ.NastĂŞpnie udaÂłam siĂŞ na kolacjĂŞ i zjadÂłam jÂą szybko,poniewaÂż byÂłam bardzo gÂłodna,a z przyzwyczajenia od polowania i jedzenia czegoÂś wiĂŞkszego niÂż zwykle.NastĂŞpnie udaÂłam siĂŞ na gĂłrĂŞ spaĂŚ.

Ostatnio edytowany przez Lilith89 (2011-11-28 10:26:04)

#1 2011-11-09 12:54:44

Vamp-Wolf

#2 2011-11-09 13:07:30

Re: Vamp-Wolf

#3 2011-11-09 13:13:24

Re: Vamp-Wolf

#4 2011-11-09 19:11:08

Re: Vamp-Wolf

#5 2011-11-10 08:09:51

Re: Vamp-Wolf

#6 2011-11-10 09:47:41

Re: Vamp-Wolf

#7 2011-11-10 10:02:12

Re: Vamp-Wolf

#8 2011-11-13 15:31:18

Re: Vamp-Wolf

#9 2011-11-14 10:31:33

Re: Vamp-Wolf

#10 2011-11-14 10:47:18

Re: Vamp-Wolf

#11 2011-11-15 13:28:23

Re: Vamp-Wolf

#12 2011-11-17 11:01:13

Re: Vamp-Wolf

#13 2011-11-21 18:05:56

Re: Vamp-Wolf

#14 2011-11-22 11:33:42

Re: Vamp-Wolf

#15 2011-11-22 11:40:02

Re: Vamp-Wolf

#16 2011-11-25 09:14:59

Re: Vamp-Wolf

#17 2011-11-25 11:11:31

Re: Vamp-Wolf

#18 2011-11-25 11:18:10

Re: Vamp-Wolf

#19 2011-11-27 16:45:33

Re: Vamp-Wolf

#20 2011-11-27 16:46:41

Re: Vamp-Wolf

Stopka forum